คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
1
ระฆังในโบสถ์ตีบอกเวลา 7 นาฬิกา
เหล่านกที่เกาะในบริเวณนั้นต่างโผบินด้วยความตกใจไปตัวละทิศละทาง
ผู้คนในเมืองก็เช่นกัน ต่างเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางต่างๆ กัน แต่พวกเด็กๆ ต่างมุ่งหน้าไปยังจุดหมายเดียวกัน...
...โรงเรียนเวทมนตร์
วันนี้ โรงเรียนเวทมนตร์ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ พวกนักเรียนต่างรีบมาโรงเรียนกันเช้าผิดปกติ นักเรียนส่วนใหญ่ต่างกำลังพูดคุยกับเพื่อนเพื่อเตรียมการอะไรกันบางอย่าง เหตุก็เพราะ วันนี้เป็นวันแห่งความรัก ประวัติศาสตร์ได้บันทึกเอาไว้ว่า วันนี้เป็นวันที่มีการประกอบพิธีแต่งงานขึ้นเป็นครั้งแรกของโลก
แต่มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ดูจะมีกิริยาท่าทางไม่เข้ากับบรรยากาศแห่งความสนุกสนานเอาเสียเลย เขาเดินไปทางนั้นที ทางนี้ที คิ้วขมวดกันยุ่งเหยิงดูเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“วันนี้แล้วสินะ วันนี้แล้วสินะ ...” เขาพึมพำกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาด้วยประโยคเดิมเหมือนกำลังท่องมนตร์ที่กำลังจะต้องสอบในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ทั้งที่วันนี้ก็ไม่มีสอบ
“โธมัส อยู่นี่เองเหรอ”
เด็กหนุ่มคนนั้นชะงักอยู่กับที่ แล้วหันไปทางต้นเสียงเพื่อจะพบกับเพื่อนของเขาที่กำลังวิ่งมาหาอย่างรีบร้อน
“ฉันตามหาตัวนายแทบแย่ นี่นายลืมเรื่องที่พวกเราตกลงกันเมื่อวานไปแล้วเหรอ?” เพื่อนของโธมัสพูดอย่างรวดเร็วแทบไม่หายใจเมื่อเข้ามาในระยะที่พอจะสามารถพูดคุยกันได้โดยไม่มีคนอื่นได้ยิน
“จะเริ่มภารกิจกันตอนนี้? มันออกจะเร็วไปหน่อยนะ เบนจามิน”
“ใครบอกนายว่าตอนนี้ล่ะ ฉันแค่จะมาตามนายไปประชุมก่อนเริ่มภารกิจ ก็เท่านั้น” เบนจามินตอบพร้อมกับเดินกลับไปทางที่เขาวิ่งมาเมื่อครู่ โธมัสกึ่งวิ่งกึ่งดินตามไปเมื่อพบว่าเพื่อนที่ตนคุยอยู่ด้วยเดินออกไปไกลแล้ว ด้วยเพราะเขาเริ่มลังเลเรื่องแผนขึ้นมาซะแล้ว
พวกเขาสองคนกำลังมุ่งหน้าไปที่ลานกว้างใต้อาคารเรียน ที่นี่มีนักเรียนมาจับจองที่นั่งและที่ยืนกันอย่างเนืองแน่น แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับพวกเขา เพราะบรรดาเพื่อนของพวกเขากำลังนั่งรออยู่พร้อมกับโบกมือทักทายมาจากเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่สองตัวซึ่งตั้งอยู่ที่มุมทางด้านซ้ายมือของโธมัส
“นายมาสายนะ โธมัส” เพื่อนคนหนึ่งของโธมัสทักขึ้นทันทีที่เห็นโธมัสเข้ามาใกล้
โธมัสยิ้มแหยๆ เป็นเชิงตอบพร้อมกับหยิบกล่องสี่เหลี่ยมใบหนึ่งออกมา มันมีขนาดพอๆ กับฝ่ามือของเขา
“นายแน่ใจแล้วนะ?” เพื่อนคนเดิมถามขึ้น
“คงงั้นมั้ง ก็ฉันเป็นคนคิดภารกิจนี้เองนี่นา” โธมัสพูดพร้อมกับจับกล่องที่หยิบขึ้นมาเมื่อครู่แน่นขึ้นด้วยสองมือ เหมือนจะเรียกความมั่นใจ
“ถ้าอย่างนั้น นายจะให้พวกเราเริ่มปฏิบัติการกันเมื่อไหร่? พวกเราก็มีธุระต้องทำเหมือนกันนะ”
“ฉันไปคิดทบทวนมาแล้วล่ะ ฉันว่า งานนี้ ถ้าฉันจัดการคนเดียวอาจจะดีกว่า ขอโทษด้วยที่รบกวนพวกนายมาหลายวัน แล้วฉันกลับมาพูดแบบนี้...”
“อืม พวกเราก็พอจะเข้าใจ แต่เมื่อปีก่อน นายก็พูดอะไรทำนองนี้ แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่เหรอ?”
“มันก็ใช่ แต่เวลาหนึ่งปีที่ผ่านมามันก็ทำให้ฉันพร้อมมากขึ้น มีความกล้ามากขึ้น”
“ถ้าอย่างนั้น พวกเราจะคอยเป็นกำลังใจให้นายแทนก็แล้วกัน แต่ถ้าเปลี่ยนใจอยากให้พวกเราช่วยขึ้นมาล่ะก็ บอกได้ทุกเมื่อ”
“โชคดี” พวกเพื่อนๆ ทุกคนกล่าวอย่างพร้อมเพรียง
หลังจากนั้นพวกเพื่อนๆ ก็คุยกันเรื่องที่ค้างไว้ก่อนที่โธมัสจะมาถึง เขาจึงผละออกมาจากกลุ่มแล้วไปนั่งพิงเสาต้นหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากกลุ่มเพื่อนๆ ของเขามากนักอยู่คนเดียว พลางเก็บกล่องใบนั้นลงในเป้อย่างทะนุถนอม ทั้งที่ความจริงเขาจะร่ายเวทให้มันกลายเป็นการ์ดก็ได้ แต่เขาอยากจะรู้สึกถึงกล่องใบนั้นอยู่ตลอดเวลาเพื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง
หลังจากโธมัสนั่งลงไปได้เพียงไม่กี่นาที เสียงระฆังในโรงเรียนก็ตีบอกเวลาเข้าเรียน
นักเรียนทุกคนต่างแยกย้ายกันไปเข้าเรียนอย่างรวดเร็ว โธมัสก็เช่นกัน การเรียนในช่วงเช้าของเขาวันนี้ไม่มีวิชาเวทมนตร์เลย เขาจึงนั่งคิดทบทวนถึงแต่แผนการที่ตนได้วางเอาไว้เมื่อคืนนี้โดยไม่ได้สนใจฟังอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่เลย แต่ตามปกติเขาก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว เพียงแต่วันนี้ออกจะเป็นมากกว่าปกติ
เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน หลังจากกินอาหารเสร็จ พวกเพื่อนๆ ของเขาต่างแยกย้ายกันไปหา ‘เพื่อนสนิท’ และ ‘เพื่อนเกือบสนิท’ ของตัวเอง เพื่อที่จะให้ของขวัญเนื่องในโอกาสวันแห่งความรัก บางคนก็ได้รับของขวัญพร้อมกับได้รับเพื่อนสนิทไปด้วย ยกเว้นคนหนึ่งที่ไม่ได้ให้และรับของขวัญจากใคร คนนั้นก็คือ เบนจามิน
“โธมัส นายเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ จะให้ฉันช่วยทำอะไรก็บอกมาได้ ยังไงฉันก็ว่างอยู่แล้ว” เบนจามิน
กล่าวขึ้นเพื่อทำลายความเงียบขณะที่พวกเขานั่งกันอยู่ที่ม้านั่งเมื่อเช้านี้
“บางทีนายอาจจะพูดถูก แต่นายแค่ช่วยหาว่าเธออยู่ไหนก็พอ ฉันทบทวนดีแล้วล่ะ ลงมือตอนนี้น่าจะดีที่สุด”
“งั้นนายได้ลงมือสมใจอยากแล้วล่ะ เธอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนั่นไง”
โธมัสรู้สึกเหมือนถูกสาปเป็นหิน เมื่อเงยหน้ามองไปฝั่งตรงข้ามแล้วพบ ‘เธอ’ นั่งหันหลังอยู่ฝั่งตรงข้ามจริงๆ อาจเพราะตั้งแต่เขามานั่งที่ม้านั่งแล้วก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาคิดถึงผลลัพธ์ต่างๆ นาๆ ที่จะเกิดขึ้นเมื่อเขาปฏิบัติ ‘ภารกิจเสี่ยงตาย’ ในครั้งนี้ โดนไม่ได้สนใจผู้คนรอบข้างเลย
“อ้าว นั่งเฉยอยู่ทำไมเล่า? ไม่รีบไปเดี๋ยวเธอก็ไปไหนต่อไหนหรอก ฉันขี้เกียจจะหาให้แล้วนะ”
เสียงของเบนจามินปลุกให้เขาตื่นจากคำสาป โธมัสละล่ำละลักพูดออกมาว่า
“ตะ...แต่ แต่ เธอมากับเพื่อนตั้งหลายคนนะ”
“มันก็จริง แต่จะทำไงได้ ผู้หญิงน่ะ ยังไงก็ต้องมีเพื่อนอยู่ด้วยเยอะแยะเวลาไปไหนมาไหนตลอดแหละ มันเรื่องธรรมดาจะตายไป นายแค่เดินเข้าไป ทำตามแผนของนาย แค่นี้ก็พอแล้ว ไม่เห็นจะต้องไปกลัวเพื่อนเธอเลย” เบนจามินพูดพร้อมวางท่าเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องผู้หญิง
โธมัสลุกขึ้นจากม้านั่ง เขารู้สึกเหมือนกับว่ากระเพาะกับลำไส้ของเขากำลังตีลังกาไปมา หน้าผากเริ่มมีเหงื่อผุดออกมาเป็นเม็ดๆ มือเท้าเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ หน้าเริ่มซีด คนที่เห็นสภาพเขาในตอนนี้คงต้องคิดว่าเขาเป็นไข้หรือไม่สบายอะไรบางอย่างแน่นอน
“นี่นายทำอย่างกับว่าจะต้องเดินทางไปสู่นครแห่งความตายอย่างนั้นแหละ เป็นอย่างนี้เดี๋ยวก็ได้เข้าห้องพยาบาลซะก่อนที่จะเดินไปได้ครึ่งทางซะอีก” เบนจามินกล่าวขึ้นเพื่อเตือนสติเพื่อน พร้อมกับคลี่เศษกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีลายมือที่หวัดมากๆ ของตัวเองออกมา ข้อความนั้นไม่ยาวมากนัก ดูเหมือนจะเป็นมนตร์อะไรสักอย่างเมื่อดูจากตัวอักษรที่เป็นอักระเวทมนตร์ และท่าทางตั้งอกตั้งใจของ
เบนจามินขณะร่ายมนตร์บทนั้น...
ความคิดเห็น