Fic sj HANHYUK จะมีสักวันเป็นของฉันไหม YAOI

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่ะ
รีดเดอร์ทุกคน
นี้เป็นฟิคเรื่องแรก
เม้นก็ได้ไม่เม้นก็ได้นะ

แล้วแต่
เพราะว่าไรเตอร์เองก้อมีบางครั้งที่อ่านแล้วไม่ค่อยเม้นเหมือนกัน
แค่เข้ามาอ่านก็ขอบคุณมากแล้ว
ขอบคุณค่ะ

เนื้อเรื่อง

Fic Super Junior [YAOI]

한헉 HANHYUK ฮันฮยอก

จะมีสักวันเป็นของฉันไหม-Seven day

 

เธอเป็นคนดีเธอมีเวลาให้ทุกคน

จะวันอะไรเธอยังเป็นคนของสังคม

ใครๆเขาก็ชื่นชม แค่นึกๆมันก็น่าภูมิใจ

                “ฮันคยอง”

                “ฮันคยอง”

                “มีอะไรหรอฮยอกแจ” เสียงหนุ่มผู้เป็นที่รักของร่างบางที่ตอนนี้กำลังสอนการบ้านเพื่อนในห้องอย่างขะมักเขม้น

                “เย็นนี้ว่างมั้ย” ร่างบางที่ชื่อว่าฮยอกแจเรียกถามคนรักอย่างอารมณ์ดี

                “โทษทีนะฮยอกแจวันนี้ไอ้บอมมันให้ฉันไปช่วยทำงานที่บ้านมันอ่านะ มีอะไรหรือป่าว”

                “ป่าวหรอกแค่จะชวนไปกินไอศกรีมอ่านะ” ร่างบางบอกเสียงอ่อย ก็แหมเขาไม่ได้ไปกินไอศกรีมกับร่างสูงตรงนานตั้งแล้วหนิ

                “ขอโทษจริงๆๆๆๆๆนะฮยอกแจ ฉันไปด้วยไม่ได้จริง ฉันสัญญากับไอ้บอมมันไว้แล้วด้วย ฮยอกก็รู้นี้ว่าฉันไม่ชอบผิดสัญญากับใคร” ร่างสูงพูดพร้อมด้วยสีหน้าที่แบบว่ารู้สึกผิดเต็มที่ แต่เขาก็สัญญากับเพื่อนไว้แล้วหนิหน่า

                “จ้าๆๆๆรู้แล้วหล่ะ แฟนของฮยอกเป็นคนรักษาคำพูดหนิ ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ยังงัยก็อย่าทำงานกันจนหามรุ่งหามค่ำนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ร่างบางร่ายยาวจนร่างสูงอมยิ้มไปด้วย

                “ครับๆๆๆๆ รู้แล้ว แหมแฟนใครน่ารักจัง”ร่างสูงพูดพรางเอามือลูบผมนุ่มๆของร่างบางไปด้วย

                “พักเที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะ” ร่างบางเอ่ยชวนร่างสูง

เธอมีบางมุมที่ใครต่อใครก็ต้องการ

เจอกันไม่นานเพื่อนเธอโทรตามก็ต้องไป

ก็พอรู้ ก็เข้าใจ เพียงบางทีมันอยากถามจริงๆ

                “อือๆๆไปกันเถอะ” ว่าแล้วร่างสูงก็จูงมือ่างบางเดินออกจากห้องเรียนมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารทันทีแต่แล้ว

                “RRRRRRRRR ฮัลโหล ว่า ” อีกแล้วหรอ

                “จริงดิ เออ เออ เออ” เรื่องอะไรนะ

                “ตอนนี้เลยหรอ อือ อือ” นายจะไปใช่มั้ย

                “ก็ได้ แล้วเจอกัน” ว่าแล้วว่านายต้องไป นายปฏิเสธใครไม่เป็นหรือไง

                “ฮยอกแจ”

                “ฮันคยองนายไปเหอะ เดี่ยวฉันไปกินข้าวกับดงแฮ ซองมินและเรียวอุคเองก็ได้” ร่างบางชิงพูดขึ้นมาก่อน ก็เขารู้ หนิว่าร่างสูงต้องเลือกไปหาเพื่อนก่อนแน่นอน

                “นายไปได้ใช่มั้ย” ร่างสูงถามเพื่อความแน่ใจ

                “อือ” ร่างบางพยักหน้า

                “งั้นฉันไปก่อนนะ ขอบใจฮยอกแจ”ว่าแล้วร่างสูงก็รีบเดินออกไปทันที

โรงอาหาร

                “ดงแฮ ซองมิน เรียวอุค ฉันนั่งด้วยคนซิ” ร่างบางเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสามกำลังนั่งกินข้าว

                “เอาซิ ว่าแต่ฮันคยองไม่มากินข้าวด้วยอีกแล้วหรอ” ดงแฮเพื่อนสุดรักคนที่ 1 ถาม

                “อือ” ร่างบางพยักหน้า

                “แล้วทำไมไม่มากินด้วยอ่า” ซองมินเพื่อนสุดรักคนที่ 2 ถาม(อีก)

                “เหตุผลเดิม” ร่างบางเอ่ยพรางเขี่ยข้าว

                “แล้วทำไมแกไม่ลองไม่ยอมเขาบ้างหล่ะ” เรียวอุคเพื่อนสุดรักคนที่ 3 ถาม(อีกแล้ว)

                “เรียวแกก็รู้หนิว่าฮยอกป็นคนยังงัย”ดงแฮเอ่ยแทรกขั้นมา

                “แต่ก็จิงอย่างที่เรียวพูดนะฮยอก ทำไม่แกไม่ลองไม่ยอมเขาบ้างหล่ะ หรือไม่ก็ถามไปเลย” ซองมินแสดงความคิดเห็นบ้าง แต่รู้สึกจะเบนไปทางเรียวอุคนะ

                “ฉันก็อยากถามฮันนะแต่ว่าไม่กล้าอ่า กลัวฮันจะหาว่าเซ้าซี้” ร่างบางเอ่ย

ไม่รู้พอจะมีสักวันที่เป็นของฉันไหม

สมมุติว่าวันใดฉันไม่สบายขึ้นมาแล้วมันเหงา

ให้กันไปรึเปล่าเวลาที่มีค่าของเธอ

อยากขอเพียงแค่มีสักวันให้เธอมองตาฉัน

ใกล้ชิดกันทั้งวันทำตัวติดกันนานไม่ได้หรอ

มีเรื่องต้องบอกกับเธอเพียงแค่ลำพัง

บ้านฮยอกแจ

                Hyuk’s Diary

                ‘ฮันเดี๋ยวนี้นายไม่มีเวลาฉันเลย นายแคร์เพื่อนนายแต่นายไม่เคยแคร์ฉันเลย นายจะรู้มั้ยว่าเดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน จากที่แต่ก่อนเรากลับบ้านพร้อมกัน เราไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เราไปกินไอติมด้วยกัน แต่เดี๋ยวนี้เราแทบ ไม่ซิเราไม่ได้ทำแบบนั้นด้วยกันเลย ฉันเหงานายรู้บ้างมั้ย ถ้าฉันไม่สบายนายจะมาดูแลฉันมั้ยนะ ฉันอยากรู้จัง ตอนนี้นายคงยังทำงานอยู่แน่เลย อย่านอนดึกนักนะเป็นห่วง ทำไมเราไม่ส่งข้อความหาเขาหล่ะมาเขียนแบบนี้เขาจะรู้มั้ยบ้าจริงๆเลย ฮยอกแจ คืนนี้ฉันขอให้นายฝันดีและฝันถึงฉันด้วย (อยากให้นายกลับมามีเวลาให้ฉันเหมือนเดิม)’

                “ส่งข้อความหาฮันดีกว่า” ว่าแล้วร่างบางก็พิมพ์ข้อความส่งหาคนรักทันที

‘คืนนี้นอนหลับฝันดีนะ อย่านอนดึกนักหล่ะเป็นห่วง ฮยอกแจ’

                “ปิ๊บ ปิ๊บ” เสียงข้อความของร่างบางดังขึ้น

                เมื่อร่างบางเปิดดูข้อความก็ถึงกับอมยิ้มก็ใครซะอีกหล่ะที่ส่งมาถ้าไม่ใช่คนที่ร่างบางส่งข้อความไปหาเมื่อกี้นี้ อยากรู้มั้ยหล่ะว่าส่งว่าอะไร ‘ครับรู้แล้วครับ ฝันดีเช่นกันนะครับ อย่าลืมฝันถึงผมหล่ะสุดที่รัก ที่รักที่สุด ฮันคยอง’ นี้ไงข้อความที่ส่งมาทำเอาอมยิ้มเลย

          “เพราะอย่างนี้ไงหล่ะฉันถึงเลิกรักนายไม่ลง ฝันดีเหมือนกันนะสุดที่รักที่รักที่สุด” ร่างบางพึมพำเบาแล้วล้มตัวลงนอนทันทีกะว่าคืนนี้จะฝันถึงฮันคยอง

วันวาเลนไทน์ไม่มีดอกไม้ไม่ว่าเลย

ในวันเกิดฉันไม่มีของขวัญไม่ว่ากัน

แค่เรื่องเดียวที่สำคัญ ขอแค่เพียงข้างๆฉันมีเธอ

                โรงเรียน

                “ฮยอกแจฉันมีเรื่องอยากถาม” เสียงเพื่อนสุดที่รักเอ่ยถามร่างบางที่ตอนนี้นั่งเหม่อรอคนรักมาโรงเรียนก็จะอะไรซะอีกเมื่อเช้าส่งข้อความมาบอกว่าไปรับไม่ได้เพื่อนเกิดอุบัติเหตุ ต้องพาไปโรงพยาบาล

                “อะไรหรอดงแฮ” ร่างบางเอ่ย

                “แกเคยได้ดอกไม้ในวันวาเลนไทส์หรือไม่ก็ของขวัญจากฮันบ้างมั้ย” ดงแฮถาม

                เมื่อได้ยินเพื่อนถามอย่างนี่ร่างบางถึงกับสะอึก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาได้ แต่ปีนี้เขาไม่ได้เลย ถามว่ารู้สึกน้อยใจมั้ยร่างบางตอบได้เต็มปากเลยว่าน้อยใจ แต่เขาก็ไม่ว่าอะไรเข้าใจ เดี๋ยวนี้คนรักของเขาเป็นที่ต้องการของคนทั่วไปเพราะนิสัยชอบช่วยเหลือและ ปฏิเสธใครไม่เป็นแบบนี้ไงเลยเป็นที่รักของคนทั่วไป สำหรับเขาขอแค่ให้คนรักของเขาคอยอยู่ข้างๆเขาก็พอใจแล้ว

                “ว่าไงหล่ะฮยอก” ซองมินย้ำเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขานั้นเงียบไปเมือ่นดงแฮถาม

                “.....” ไม่มีเสียงตอบมีแต่การพยักหน้า

                “นายไม่น้อยใจหรอ”เรียวอุคถาม

                “ก็ต้องน้อยใจซิ เป็นนาย นายไม่น้อยใจหรอ” ฮยอกบ่นเล็กน้อย

                “นายอยากให้เขารู้มั้ยหล่ะว่านายน้อยใจเขาอ่า” ดงแฮพูดออกมาบ้าง

                “.....” นี้ก็อีกเช่นกันไม่มีเสียงตอบรับมีแต่การพยักหน้า

                “นายมีแผนหรอดงแฮ” ซองมินถามเพื่อนบ้าง

                “แน่นอนซิ” ดงแฮพูดด้วยความมั่นใจ

                “แผนไรอ่า” เรียวอุคถามพรางทำหน้าสงสัย

                “ก็ ............................................................................................................................................................................................................. ทำได้ใช่มั้ย” ดงแฮบอกแผนพร้อมถามเพื่อความแน่ใจ

                “อือ จะพยายาม” ร่างบางเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ

                “ไม่ได้ไม่ได้ นายจะต้องทำได้เลย” ซองมินพูดพร้อมตบบ่าเพื่อนให้กำลังใจ

                “อือ อือ ทำได้”ร่างบางเอ่ยอีกครั้งด้วยความมั่นใจ

                “อย่างนี้ซิเพื่อนฉัน” เรียวอุคพูดพร้อมจับร่างบางเข้ามากอดจนดงแฮ และซองมินไม่ยอม เข้ามากอดด้วยจน ตอนดูเหมือน ลูกฟุตบอลก้อนกลมๆ

                “สี่สาว ทำไมมายืนกอดกันตรงนี้หล่ะ” เสียงทุ้มเสียงหนึ่งเอ่ยขัดขึ้น

                “อ่าวฮันคยองมาพอดี เพื่อนนายเป็นไงบ้าง” ร่างบางเอ่ยถามคนรักทันทีที่เจอหน้า

                “ก็โอเคพ้นขีดอันตรายแล้วหล่ะ” ฮันคยองเอ่ย

                “ถ้าไงเที่ยงนี้นายจะไปดูเพื่อนนายก็ได้นะ” ร่างบางบอก แต่ในใจตอนนี้อยากให้ร่างสูงตรงหน้าบอกว่าไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวตอนเย็นค่อยไปเยี่ยมก็ได้ ที่ถามแบบนี้ไม่ใช่ประชดหรอกนะแต่ว่าความรู้สึกมันเหมือนให้พูดออกไปเพราะเหมือนจะเป็นรางว่าร่างสูงอาจจะขอร่างบางออกไปเยี่ยมตอนกลางวันแน่นอน

                “ได้หรอ ไม่ได้ประชดใช่ป่ะ” ร่างสูงถามด้วยความสงสัย

                “อือไม่ได้ประชด”ร่างบางตอบ

                “ขอบใจนะฉันกะว่าจะมาบอกอยู่พอดี” กะแล้วว่านายต้องพูดแบบนี้ ถ้าฉันเกิดอะไรขึ้นบ้างนายจะเป็นห่วงฉันอย่างที่เป็นห่วงเพื่อนนายด้วยรึป่าวนะ ร่างบางนึกในใจ 

ตอนกลางวัน

                “ฮยอกแล้วฮันอ่า”เรียวอุคเอ่ยถามเพื่อนเมื่อเห็นว่าเพื่อนเดินอยู่คนเดียว

                “ไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล” ร่างบางตอบเพื่อน

                “ว่าแต่นายพร้อมมั้ย เย็นนี้แล้วนะ” ดงแฮถามเพื่อนถึงเรื่องแผนที่นัดกันไว้เมื่อเช้า

                “อือ ฉันอยากให้เขารู้บ้างว่าฉันก็อยากให้เขามีเวลาให้ฉันบ้างเหมือนกัน” ร่างบางเอ่ย

                “สู้ๆๆนะเพื่อน” ซองมินให้กำลังใจ

                “ขอบใจพวกแกมากเลยนะ” ร่างบางบอกพร้อมกุมมือเพื่อนรักทั้งสามคน เพราะว่าเพื่อนทั้งสามนี้แหละที่คอยช่วยเหลือเขาในทุกๆเรื่องถ้าไม่มีเพื่อนทั้งสามคนเขาคงไม่มีความสุขแน่นอนทุกคนคือเพื่อนตายที่จะอยู่ข้างกายกันตลอดไป

ตอนเย็น

                “ฮันคยองมานี้หน่อยซิ” ซองมินเรียกร่างสูงที่ตอนนี้กำลังจะไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล

                “มีอะไรหรอ” ฮันคยองเดินมาหา

                “ไปที่หอประชุมเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย” ซองมินเอ่ยถามพร้อมทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์

                “ไปทำไมอ่า คือซองมินตอนนี้เรารีบอ่านะ” ฮันคยองพยายามปฏิเสธซองมิน

                “แปบเดียวนะนะ ไปไปกันเลย” รางอวบไม่รอให้ร่างสูงตรงหน้าตอบตกลงเมื่อพูดจบก็ลากร่างสูงมาทันที

                “เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลากมาทำไมเนี่ย” ร่างสูงเริ่มอารมณ์เสีย

                “ทำไมมืดจังว่ะ” ร่างสูงบ่นนออกมาเบาๆ

                เมื่อร่างบางที่อยู่หลังม่านบนเวทีได้รับสัณญานจากเพื่อนแล้วก็เริ่มทำในสิ่งที่ตนต้องการทันที

 

เธอเป็นคนดีเธอมีเวลาให้ทุกคน

จะวันอะไรเธอยังเป็นคนของสังคม

ใครๆเขาก็ชื่นชม แค่นึกๆมันก็น่าภูมิใจ

                เมื่อร่างสูงได้ยินเสียงใสๆที่แสนคุ้นเคยร่างสูงนั้นก็หันไปทางต้นเสียงที่แสงสปอร์ตไลท์ส่องทำให้ตนนั้นเห็นคนรักกำลังยืนร้องเพลงอยู่บนเวที

เธอมีบางมุมที่ใครต่อใครก็ต้องการ

เจอกันไม่นานเพื่อนเธอโทรตามก็ต้องไป

ก็พอรู้ ก็เข้าใจ เพียงบางทีมันอยากถามจริงๆ

ไม่รู้พอจะมีสักวันที่เป็นของฉันไหม

สมมุติว่าวันใดฉันไม่สบายขึ้นมาแล้วมันเหงา

ให้กันได้เปล่าเวลาที่มีค่าของเธอ

อยากขอเพียงแค่มีสักวันให้เธอมองตาฉัน

ใกล้ชิดกันทั้งวันทำตัวติดกันนานไม่ได้หรอ

มีเรื่องต้องบอกกับเธอเพียงแค่ลำพัง

วันวาเลนไทน์ไม่มีดอกไม้ไม่ว่าเลย

ในวันเกิดฉันไม่มีของขวัญไม่ว่ากัน

แค่เรื่องเดียวที่สำคัญ ขอแค่เพียงข้างๆฉันมีเธอ

ไม่รู้พอจะมีสักวันที่เป็นของฉันไหม

สมมุติว่าวันใดฉันไม่สบายขึ้นมาแล้วมันเหงา

ให้กันได้เปล่าเวลาที่มีค่าของเธอ

อยากขอเพียงแค่มีสักวันให้เธอมองตาฉัน

ใกล้ชิดกันทั้งวันทำตัวติดกันนานไม่ได้หรอ

มีเรื่องต้องบอกกับเธอเพียงแค่ลำพัง

เธอว่างวันนี้ เธอว่างวันนี้ เธอจะทำอะไร

เธอว่างตอนนี้ เธอว่างตอนนี้ เธอจะนั่งคิดถึงใคร

ไม่ได้มาเซ้าไม่ได้มาซี้ แค่อยากให้สนใจ

นะเธอ นะเธอเวลาเธอเยอะ เวลาเธอแยะมันก็ไม่สำคัญ

ถ้าไม่มีเธอ ถ้าไม่มีเธอที่มาคอยอยู่ด้วยกัน

ไม่ได้ยังนู้น ไม่ได้ยังนี้มันก็แค่เหงาจัง

ไม่รู้พอจะมีสักวันที่เป็นของฉันไหม

สมมุติว่าวันใดฉันไม่สบายขึ้นมาแล้วมันเหงา

ให้กันได้เปล่าเวลาที่มีค่าของเธอ

อยากขอเพียงแค่มีสักวันให้เธอมองตาฉัน

ใกล้ชิดกันทั้งวันทำตัวติดกันนานไม่ได้หรอ

มีเรื่องต้องบอกกับเธอเพียงแค่ลำพัง

มีเรื่องต้องบอกกับเธอเพียงแค่ลำพัง

                พอร่างสูงได้ยินเพลงที่คนรักนั้นร้องให้ฟังก็ทำให้เขานั้นคิดได้ว่าเขานั้นละเลยร่างบางที่เขารักแค่ไหนช่วนี้เขาไม่ได้ดูแลร่างบางเลยเขามัวแต่ไปดูแลเพื่อนจนไม่รู้เลยว่าคนรักของเขานั้นจะน้อยใจแค่ไหน ตอนนี้ร่างสูงรู้สึกผิดที่ทำให้คนรักต้องมาน้อยใจเมื่อร่างบางร้องเพลงจบ ร่างสูงก็วิ่งขึ้นไปหาร่างบางบนเวที

                “ฮยอก ผมขอโทษ ที่ผ่านมาผมไม่เคยมีเวลาให้ฮยอกเลย ผมขอโทษที่ทำให้ฮยอกต้องน้อยใจ ต่อไปผมจะมีเวลาให้ฮยอกมากขึ้น ผมจะสนใจดูแลฮยอกมากขึ้นนะครับ ฮยอกแจให้โอกาสนะ” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกุมมือร่างบาง

                “อือ สัญญาต้องเป็นสัญญานะ” ร่างบางเอ่ยยิ้มๆ

                “แน่นอนฮยอกก็ร็หนิว่าผมไม่ชอบผิดสัญญากับใคร”ร่างสูงเอ่ยอย่างมั่นใจจนร่างบางหมั่นไส้

                “จ้า แล้วนายไม่ไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลแล้วหรอ” ร่างบางถามลองใจ

                “ไป” ร่างบางถึงกับหน้าชาไหนนายว่าจะมีเวลาให้ฉันไง

                “แต่ผมจะพาฮยอกไปด้วยโอเคนะ” เมื่อร่างบางได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าตกลงทันที

                “งั้นไปกันเลย”ร่างสูงจูงมือร่างบางเดินออกจากหอประชุมทันที

                “ขอบใจนะเพื่อนสุดที่รัก” ก่อนออกจากหอประชุมร่างบางตะโกนออกมาอย่างดีใจแล้วเดินไปกับคนรักในที่สุด

                “นึกว่าจะลืมกันซะอีก”ดงแฮเอ่ยพร้อมเอามือกอดคอซองมิน

                “แกก็รู้นี้ว่าฮยอกมันไม่ลืมเพื่อนอ่ะ”ซองมินพูดพร้อมเอามือกอดคอเรียวอุคเหมือนดงแฮ

                “ทีนี้มันก็ไม่ต้องมานั่งเศร้าให้พวกเราทุกข์ด้วยแล้วใช่มั้ย” เรียวอุคที่ไม่มีคอเพื่อนให้กอดได้แต่ยืนเท้าเอว

                “ก็คงงั้น”ดงแฮพูดเบาๆ

                “แล้วเราจะไปไหนกันดีหล่ะ” ซองมินถาม

                “ฉันว่าเราไปฉลองความสำเร็จกันดีกว่าแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาชวนมันอีกที” เรียวอุคแสดงความคิดเห็นที่แสนบรรเจิดในสายเพื่อนๆที่เหลือ

                “โอเคงั้นจะช้าทำไมไปกันเลย” ว่าทั้งสามคนก็ไปทันที

บ้านฮยอก

                “ปิ๊บ ปิ๊บ”

                “ใครส่งข้อความมานะ” ร่างบางเอ่ยอย่างสงสัย

                ‘พวกฉันช่วยแกแล้วพรุ่งนี้เลี้ยงติมด้วยโอเคถ้าไม่เลี้ยงแกโดนแน่’ เมื่อเห็นข้อความร่างบางก็ส่งกลับทันที

                ‘จ้า จ้า เลี้ยงจ้า ยังไงฉันต้องขอบใจพวกแกมากเลยนะ รักที่สุด (รองจากฮัน อิอิ) ฝันดีนะพวกแก’ แล้วร่างบางก็ล้มตัวลงนอนทันที

                “ปิ๊บ ปิ๊บ”

                “ใครอีกเนี่ยคนจะหลับจะนอน”

                ‘ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้จะไปรับที่บ้านนะ สุดที่รัก ฮันคยอง’ ตอนแรกที่อารมณ์บูดกับการที่มีคนมาขัดการนอนตอนนี้ร่างบางถึงกับอมยิ้ม แล้วส่งข้อความตอบเช่นกัน

                ‘ฝันดีเหมือนกัน จะรอนะ สุดที่รัก ฮยอกแจ’ แล้วร่างบางก็เข้านอนทันที

               

                ความรักต้องมีการเอาใจใส่ ให้ความสนใจ มีเวลาให้กัน สำหรับคนอ่านที่มีแฟนแล้ว ไรเตอร์อยากถามว่าคุณมีเวลาให้แฟนคุณมากแค่ไหนอยากให้ลองเก็บไปคิดดูนะค่ะ

THE END