คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ห้วงธาราสีคราม ตอนที่ 2
“ผมิว่าศีรษะอเธอไ้รับารระทบระเทือนอย่ารุนแรทำให้สูเสียวามทรำ” ุหมอเ้ามารวเ็อาารอผู้หิปริศนาที่ผมพบบนเรือ
“บ้าเอ้ย...” ผมสบถ
“แล้ววามทรำอเธอะลับมาไหม” ผมหันไปถามหมอ
“เรื่อนั้นหมอไม่อาทราบไ้ บารายที่สูเสียวามทรำ็ไม่เยำไ้อีเลย” หมออบ ผมยี้ผมอย่าหัวเสีย
“ะ้อทำยัไวามทรำเธอถึะลับมา”
“พาเธอไปในที่ๆเยอยู่ เยไป ให้เธอทำในสิ่ที่เธอทำ มันะ่วยไ้ แ่ทั้นี้็ึ้นอยู่ับัวนไ้เอ้วย” ผมหันไปมอผู้หินนั้น พอเธอเลิฟูมฟายว่าำอะไรไม่ไ้ อนนี้เธอ็เอาแ่นั่เียบ
“้อใ้เวลานานไหม” ผมถาม
“อย่าที่บอ ึ้นอยู่ับัวนไ้ ผมอัวนะรับ” ว่าบุหมอ็เินออไป
ผมเินไปนั่้าเียอเธอ พินิพิาราวหน้ารูปไ่สวย มูโ่แบบไม่มาเินิ้มลิ้มพอีๆไม่เป็นแท่ให่บ่บอว่าเธอไม่ไ้ศัลยรรม หรือเธออาะศัล ผม็ไม่รู้ ริมปาสีมพูหวานเ้าับวาที่ลมโถึแม้ะาั้นเียว็าม นาอนยาวเสริมให้าหวานามไป้วย
“เลิ้อหน้าันสัทีเถอะ่ะ มันทำให้ันรู้สึแย่ว่าเิม” เธอพูโยไม่มอหน้าผม ผมลุึ้น
“ุนอนโรพยาบาลมาหลายวันพอแล้ว วันนี้ผมะพาุออ” ผมพู เธอแหนมอผม
“ันเพิ่ฟื้นึ้นมานะะ”
“ุนอนที่นี่่อไป็ไม่มีประโยน์ วามทรำุ็ไม่ลับมา หมอให้พาไปที่ทีุุ่้นเย อีอย่า ุเป็นเบาะแสเียวอผม ไม่ว่ายัไผมะทำทุทาใหุ้ำไ้โยเร็วที่สุ”
“ันปวหัว อพัอีสัหน่อยแล้ว่อยไปไม่ไ้หรือ” วาหวานเศร้า้อมอมาที่ผม
“ไม่ไ้ริๆ ยิ่ปล่อยให้เวลาผ่านไป ยิ่ปล่อยให้นร้ายหลุลอยไป เสื้อผ้าุ อยู่้าเีย ไปใส่ะ” ผมออำสั่ เธอพยัหน้ารับแล้วลุาเียไปแ่โยี
“เสร็แล้ว่ะ” เวลาผ่านไปสัพัเธอ็ออมาในุที่ผมพบเธอรั้แร
“อนุเอัน ํนไม่มีบัรอะไริัวบ้าเลยหรอะ”
“ไม่มีอะไรเลยนอาเสื้อผ้าบวับสร้อย้อมือ” ผมพู เธอย้อมือึ้นมาู
“อันอัน?” เธอทำเสียประหลาใ
“ื่อุหรอ?” ผมเห็นอัษรบนแผ่นป้ายที่สร้อยอมือ
“ันไม่รู้” เธอส่ายหัว้าๆ
“ผมว่าุใส่มันิัวแบบนี้็ื่อุแหละ” ผมออวามเห็น
“ีั อย่าน้อยัน็รู้อะไรึ้นมาอย่านึแล้ว” เธฮยิ้มเบาๆ
“ีแล้ว ผม็หวัว่าุะรู้ทุอย่าในเวลาไม่นาน ไปไ้แล้ว” ผมูมือเธอเินามมา เราเินมานถึลานอรถโรพยาบาล ผมเปิประูให้เธอเ้าไปนั่ แล้วัวเอ็ไปึ้นฝั่นับ
วามเียบปลุมลอเวลาั้แ่ออาโรพยาบาลมา
“ุเอันบนแพยา ็ะพาันไปอยู่บนแพยาหรอะ” เธฮถามผม ผมเหลือบาไปนิหน่อย
“ุะบ้าหรอ ผมไม่มีทาปล่อยผู้หิัวเล็ๆไปนอนนึวามทรำัวเอนเียวบนแพยาหรอนะ ฟัูโหร้ายและลพิลึยัไไม่รู้” ผมำ
“แล้วะพาันไปไหน ถ้าไม่พาันไปที่ทีุ่้นเยัน็นึอะไรไม่ออมาหรอนะ ุหมอพูไว้นิ”
“พาไปบ้านผม ใล้ถึแล้วละ”
“บ้านุ? ุเป็นผู้ายนะ ันะไว้ใไ้แ่ไหน” ผมอรถ ถึที่หมายพอี ผม้อหน้าเธอ เธฮมอผม้วยสายาหวาระแว
“ผมไม่ทำร้ายผู้หิ โยเพาะ ผู้หิที่อ่อนแอ...” ผมลึเ้าไปในวาอเธอ เธฮลายวามัวลลหน่อย
“...”
“ถึบ้านผมละ ลไปสิ” ผมลามเธอไป บ้านอผมอยู่ริมทะเล บ้านไม้สีาวสอั้น ั้ระห่าน หันหน้าเ้าหาทะเล
“สวยั” ผมหันไปมอเธอ เธอูบอบบามาเหลือเิน
“ที่นี่ เป็นบ้านแม่อผม ุรีบเ้าไปในบ้านเถอะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มีราบเลือแห้รันั่นออะ ผมิว่าน่าะมีุอแม่อยู่ในบ้านอยู่นะ” ผมเปิประูให้เธอ เธอลัเลแปบนึ็เ้าไป
“ห้อแม่ผมอยู่ทาวามือั้นบน ผมทำเป็นห้อเ็บอ ในนั้นมีู้เสื้อผ้าเ่าๆอยู่ ้าในมีเสื้อผ้าแม่ผม เลือใส่ามใอบเลย แล้วลมา้าล่า” ผมบอเธอ เธอพยัหน้ารับแล้วเินึ้นบันไ้ไป
ผมเินเ้ารัว ัสินใทำมื้อเย็น่ายๆ หยิบอโ๊สำเร็รูปออมาใส่น้ำร้อน แล้วไปวาบนโ๊ะิน้าว พอีับที่เธอลมา เธอใสุ่นอนัวยาวอแม่ผม มันูัวให่ไปนิหน่อย ทำให้ผมิว่า เธอน้ำหนัเท่าไหร่ัน เพราะเธอูผอมมาๆ
“ไวีั มานั่รนี้สิ ผมเรียมโ๊ไว้ให้ แ่ยัไม่สุหรอนะ ้อรอแปบนึ ุ้อินยา่อนอาหาร่อน ็พอีินไ้” ผมเลื่อนเ้าอี้ให้เธอนั่
“อบุ่ะ...” ผมยื่นยาให้เธอ เธอรับไปแล้ว็ื่มน้ำาม
“ุยัไม่ไ้ินอะไรเลย ั้แ่ฟื้นึ้นมา รอแปบนึนะ เี๋ยวโ๊็ินไ้แล้ว” ผมนั่ลร้ามเธอ
“อันที่ริ ันไม่อยาินอะไร...”
“ไม่ไ้ ุ้อินยาหลัอาหาร้วย” ผมยื่นอยาให้เธอู
“ั้นให้ันินยาอย่าเียวไ้ไหมะ” เธอพูโยหลบสายาผมลอ
“ทำแบบนั้น ยา็ัระเพาะสิ ะให้ผมลำบาพาุไปหาหมอหรอ” ผมุ อันอันมอหน้าผมอย่าใ ผมพูอะไรผิหรอ
“ะ อโทษ่ะ ันลืมนึไป วามำเสื่อมลำบาุไม่พอยัะทำัวเป็นภาระุเพิ่ม ฮึ” ู่ๆเธอ็สะอื้น ร้อไห้ออมา ทำเอาผมใ
“ไม่ๆ ผมไม่ไ้ว่าุเป็นภาระ ผมแุ่ทีุ่ไม่ิน้าวเยๆ อย่าร้อไห้สิ” ผมเอื้อมมือไปเ็น้ำา เธอเยหน้าึ้นมา วาอเธอเป็นประายพอเธอร้อไห้ น้ำาไหลรินอาบพวแ้มใส แ้มาวีและริมฝีปาแระเรื่อาารร้อไห้
ผมเลี่ยน้ำาาแ้มเธอเบาๆ เธอเป็นผู้หิสวยอยู่แล้ว แ่พอเธอร้อไห้มันทำให้เธอูบอบบาน่าปป้อ นผมอยาะึเธอเ้ามาอปลอบ...
“โ๊ินไ้แล้ว ินแล้ว็ินยาะ เี๋ยวผมไปอาบน้ำ่อน อย่าไปไหนละ” ผมผะัวเอออมา รีบเินึ้นบันไไป แ่็อเหลียวหลัลับมามอไม่ไ้ แผ่นหลัเล็ๆนั่นย้ำถึวามบอบบาอ่อนแออเธอในอนนี้
“อันอัน เธอเป็นใรันแน่…”
ความคิดเห็น