เจ้านกน้อยในกรงทอง ( ภาค : ธิดาแห่งสายน้ำ )

เหลี่ยนฮวา = ดอกบัวสวรรค์

ชีวิตของนางช่างอาภัพ เป็นถึงผู้ที่กำเนิดจากดอกบัวสวรรค์ชั้นที่เจ็ด

ยังไม่ทันได้พบหน้าบิดามารดาผู้ซึ่งเป็นทวยเทพแห่งสายน้ำ ตัวข้าก็โดนเจ้าจอมมารร้ายตนนี้ 

ลักพาตัวออกจากดอกบัวสวรรค์พันปีโดยที่ตัวข้านั้นยังคงหลับใหลไม่รู้เรื่องราวใดใด

แถมจอมมารตนนี้ ยังไม่ใช่ปีศาจ หรือ อมนุษย์ธรรมดา แต่เป็นถึงจอมมารที่ได้ฉายา แม่ทัพไร้พ่าย ในการทำสงคราม ผู้ซึ่งไม่เคยพ่ายแพ้

แล้วอย่างนี่ ตัวข้าหรือ .. จะยังคงมีความหวังให้ผู้กล้าคนใดยื่นมือเข้ามาช่วยนางออกไปจากกรงทองที่ลงเวทย์มนต์แก่กล้าได้อีกหรือไม่ 

ภายในห้องบรรทมของจอมมาร มีร่างเล็กของเด็กหญิงกำลังยืนเกาะลูกกรงด้วยใบหน้าไม่ค่อยมีความสุขนัก

ก่อนร่างเล็กนั้นจะสังเกตุเห็นร่างหนึ่งของบุรุษเดินเข้ามาใกล้กับกรงสีทองของนาง ร่างเล็กก็เริ่มตะโกนโวยวายทันที

" เลิกกลั่นแกล้งตัวข้าเสียทีเจ้าปีศาจร้าย อย่าเห็นว่าข้าเป็นเพียงเด็ก ท่านจึงกลั่นแกล้งแล้วนำตัวข้ามาขังไว้ในกรงทองเช่นนี้นะ ปล่อยข้าออกไปเดี๋ยวนี้  "

จอมปีศาจ หย่งสือ = กล้าแข็งดั่งหินผา

แรกพบสบตาที่ข้ามองเห็นเจ้าเด็กน้อยนั่นก็ไม่อาจทำให้เขาละสายไปมองที่ใดได้อีก 

นางเป็นเพียงเด็กน้อยที่แลดูแล้วไม่น่ามีอายุมากกว่าห้าขวบปี 

ร่างเล็กนั้นมีผิวกายขาวสะอาดแลดูนุ่มนวลเฉกเช่นหิมะขาว แก้มสีชมพูแดงละเลือแลดูน่าสัมผัส 

ผมสีดำสนิทเงาสวยราวกับเส้นไหมล้ำค่าคลอเคลียรับกับใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มน่ารัก ไม่ว่าใครที่เห็นต่างก็ต้องเอ็นดู

หลังจากมองสำรวจร่างเล็กตรงหน้าอย่างพึงพอใจเสร็จแล้วนั้น ภายในใจเกิดความรู้สึกอยากครอบครอง เป็นเจ้าของเจ้าร่างน้อยนี้

โดยไม่คิดคำนึงถึงความถูกผิดใดๆ ทั้งสิ้น มือแข็งแกร่งช้อนเอาร่างเล็กที่หลับสนิทภายในดอกบัวขึ้นมา ริมฝีปากแดงสดปรากฏรอยหยักยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

มือแกร่งคู่นั้นนำร่างของเด็กน้อยเขยิบเข้ามาใกล้กับหน้าอกของตนก่อนจะใช้วิชาตัวเบาเล้นกายหายไปในทันที

เขาลักพาร่างเล็กของเด็กน้อยที่กำเนิดจากบัวพันปีของสรวงสวรรค์

นำร่างเล็กที่หลับใหลนอนลงบนเตียงขนาดใหญ่ซึ่งเป็นห้องของเขาภายในวังปีศาจ

แต่ก่อนที่เขาจะเดินหันหลังออกไปจากห้องพักของตนเอง ก็ได้ยินเสียงเรียกจากร่างเล็กที่เขาลักพาตัวมาดังลั่น

" เจ้าเป็นใคร ที่นี่คือที่แห่งใด "

" ข้านะหรือ ข้าก็คือเจ้าชีวิตของเจ้ายังไงหล่ะ เด็กน้อย " 

" ไม่จริง พาข้ากลับไปที่ดอกบัวพันปีเดี๋ยวนี้นะ เจ้าลักพาตัวข้ามาใช่หรือไม่ เจ้าปีศาจร้าย " 

" ใช่ข้าลักพาตัวเจ้ามา แต่ข้าคงไม่ใจดีถึงขนาดจะเดินทางส่งเจ้ากลับไปยังที่เดิมหรอก เด็กน้อย "

" ได้ ในเมื่อท่านไม่ส่งข้ากลับไปยังที่ข้ากลับมา ข้าก็จะหาหนทางกลับไปด้วยตนเอง "

ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วทำท่าจะวิ่งหนีออกจากห้องไป แต่ยังไม่ทันจะได้ออกเท้าวิ่ง

ร่างเล็กก็ถูกจอมปีศาจร้ายที่นางยกย่องให้เป็น " ปีศาจลักพาตัว " ใช้แขนแกร็งโอบอุ้มร่างเล็กขึ้นมา ดวงตาคมกริบนั้นจ้องนางอย่างไม่กระพริบตา

" เห็นที ข้าจะคิดผิดไปว่าเจ้าเป็น เพียงเด็กน้อยน่ารักไร้เดียงสา "

" แม้ร่างกายข้าจะเด็ก แต่จิตใจข้าหาเด็กตามร่างกายและอายุไม่ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ เจ้าปีศาจ "

 [ เคยถามเจ้าตัวแม้แต่นิดไหมว่าอยากเป็นของเจ้าหรือไม่ ]

 ไม่ได้การแล้ว อย่างนี้ข้าต้องขังเจ้าไว้ " ใช่แล้ว ต้องขัง " 

" งั้นหรือ หากเจ้ายืนยันเต็มปากเช่นนั้นว่าตัวเจ้าไม่ใช่เด็ก งั้นเราก็มาทำสิ่งที่ผู้ใหญ่ ทำกันดีไหมหล่ะ แม่ดอกบัวน้อยน้อยของข้า "

พูดจบก็แกล้งทำหน้าตาเคร่งครึมข่มขู่เจ้าเด็กน้อยนี่ แต่ผลที่ได้ตอบแทนกับมา ชั่งไร้ค่า เจ้าเด็กนี่ไม่ได้กลัวเขาแม้แต่น้อย ซ้ำยังทำร้ายร่างกายเขา

ด้วยการใช้มือเรียวเล็กกะจ้อยล่อยนั้น ทุบตีมาที่ศรีษะเค้าก่อนจะอาระวาดโวยวาย ร่างเล็กทั้งกรีดร้อง ทั้งดิ้น มือและเท้าสะบัดไปมา อย่างเอาแต่ใจ

ส่งผลให้เค้ารำคาญและการอดทนขาดหมดสิ้น เขาจับเอาร่างเล็กของเด็กน้อยนั่น ยัดร่างกระจิ๊ดริ๊ดเข้าไปในกรงทอง 

เมื่อร่างเล็กเข้าไปอยู่ภายในกรงทองเป็นอันเสร็จสิ้น เขาก็ร่ายเวทย์กักขังร่างเล็กเอาไว้ ส่งผลให้เจ้าเด็กน้อยนี่ยิ่งอาระวาดหนักขึ้น

" ปล่อยข้านะ เจ้าปีศาจบ้าาา !! " 

ร่างเล็กเอาหน้ายืนออกมาจากนอกลูกรง มือเรียวเล็กกำขอบลูกกรงแน่น ปากเล็กก็ตะโกนวายวายไม่ยอมหยุด 

จนเขาต้องหันหลังหนีด้วยความเหนื่อยใจ 

" เอาเถิด ข้ายกกรงทองนั้นให้เจ้า เดิมทีมันเป็นเพียงกรงของนกตัวเก่าข้า ไม่ได้ใช้มาเสียเนิ่นนาน อยู่ในนั้นไปจนกว่าเจ้าจะสงบสติได้แล้วกันเด้กน้อย "

" ว่าอย่างไรนะ ยกให้ข้า ? ข้าไม่เคยอยากได้สิ่งใดจากเจ้า ปล่อยข้าออกไปเดี๋ยวนี้ นะ ข้าไม่ใช่นกน้อยของเจ้านะ ที่จะมาขังเอาไว้ในกรง เช่นนี้ กรี๊ด " 

เอาเถิด ข้าจะเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ไว้เจ้าโตมาเมื่อไหร่ ค่อยคิดบัญชีในวันนี้ ก็ยังคงไม่สายเกินไป

--- นักเขียน ขอรีไรท์บทนำ และ เนื้อหาในส่วนของบทที่หนึ่งก่อนนะคะ เนื่องจากพบคำผิดเยอะ และ ยังอ่านติดๆขัดๆ ---

© themy?butter