คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5
ตอนที่ 5
เมื่อเห็นว่าร่างหนาไม่สนใจเขาเลยสักนิด
เซฮุนเลยลุกจากเตียงเพื่อจะกลับห้องของเขา
อยู่ต่อไปก็มีแต่จะทำให้เจ็บปวดหัวใจ
พรึ่บ! เมื่อลุกยืนได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องล้มลง
“อ้ะ ปวดชะมัดเลย” เซฮุนจับสะโพกของตัวเอง
เขาเสียใจที่คริสทำกับเขาแบบนี้ แต่จะให้เขามาร้องไห้ฟูมฟายแบบผู้หญิง
เพื่อขอความรับผิดชอบ เขาก็ทำไม่ลง เขารู้ดีถึงจะให้คริสรับผิดชอบเขา
ถึงจะรั้งคริสให้ดูแลเขา แต่ก็รั้งได้แค่ตัว ทั้งที่ใจของคริสไม่มีเขาเลยสักนิด
เขานั่งแช่ที่พื้นให้อาการเจ็บที่สะโพกดีขึ้น ก่อนจะยันตัวขึ้นอีกครั้ง
“เฮ้อ นอนพักที่นี้ก่อนละกัน” เซฮุนเอนตัวลงเตียง บอกตัวเองอย่างปลงๆ
เขาขอหลับเอาแรงก่อนละกัน ตื่นมาจะเจอกับอะไรค่อยว่ากันอีกที
เมื่อคิดได้แบบนั้น ดวงตางามก็ค่อยๆหลับลง
“ฮึ เดินไม่ไหวแล้วยังจะอยากกลับห้อง ไม่เจียมตัวเองเลยนะ โอเซฮุน”
คริสออกจากห้องน้ำก็เห็นร่างบางที่ทำเขาอารมณ์เสียตั้งแต่เช้า หลับไปซะแล้ว
เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรที่จะให้เซฮุนพักห้องเขาไปก่อน
ก็ดูสภาพของเซฮุนตอนนี้ซิ หน้าซีดเผือด ตัวก็อุ่นๆ แล้วจะเดินไปไหนไหว
คริสปล่อยให้เซฮุนนอนพัก และเขาก็ออกมาทำงานนอกห้อง
“อืออออออ” เซฮุนหลับไปหลายชั่วโมง ร่างบางตื่นขึ้นมาก็ต้องหันซ้ายหันขวา
“เจ้าของห้องไปไหนนะ” เมื่อมองหาคริสไม่เห็น เขาก็เลือกจะที่ลุกจากเตียง
“สงสัยจะอยู่ข้างนอกละมั้ง” เมื่อคิดแบบนั้น เซฮุนก็ค่อยๆพยุงร่างของตัวเองไปเปิดประตู
“อื้อออ คริส .. คริสค่ะ” สองร่างกำลังนัวเนียกันอยู่โซฟากลางห้อง
ภาพที่เซฮุนเห็นมันทำให้เขาอึ้ง น้ำตาใสขึ้นมาออกันที่หน่วยตาอีกครั้ง
อีกแล้ว ภาพแบบนี้อีกแล้ว เขาพูดกับตัวเอง
“อ่า คริสค่ะ มีคนมองอยู่นะ” เป็นหญิงสาวบอกเมื่อเห็นเซฮุนกำลังยืนมองพวกเขาอยู่
คริสเด้งตัวออกจากร่างอวบอั้น ก่อนจะมองมาที่เซฮุน
เซฮุนยกมือปาดน้ำตาที่ไหลอย่างลวกๆ เขาควรจะทำยังไงดี
จะเดินออกไปดีไหม?
“ใครหรอค่ะคริส”
คริสมองเซฮุนด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะตอบไปว่า.....
“แค่คนทำความสะอาดหนะ อย่าไปสนใจเลย”
น้ำตาไหลลงอีกครั้งก่อนที่เซฮุนจะเดินออกจากห้องไปอย่างอ่อนแรง
คริสไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด ไม่มีแม้แต่เสียงที่จะถามไถ่อาการของเขา
“ฮึก .... แกหวังอะไรของแก โอเซฮุน” เซฮุนนั่งทรุดตัวพิงกำแพงข้างห้องของคริส
แรงที่จะเดินไปได้ไกลกว่านี้มันหายไปหมด
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจเขาเลย
แอ๊ด!!
“ลุกขึ้น!” ประตูบานใหญ่เปิดออกพร้อมกับร่างหนาที่เพิ่งพูดทำร้ายเขา
เซฮุนเงยหน้าขึ้น น้ำตายังคงไหลเป็นทาง
“ก็บอกให้ลุกขึ้นไง!”
“อ้ะ พี่คริส ฮุนเจ็บ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนั่งนิ่ง
คริสก็กระชากแขนบางให้ลุกขึ้น
“คริสจะไปดึงมันทำไมค่ะ ให้มันกลับไปซิ” หญิงสาวเมื่อครู่บอกเมื่อเห็นเหตุการณ์
“เธอกลับไปก่อนไป” เสียงเข้มสั่ง
“แต่ว่าเรา...”
“ก็บอกให้กลับไปก่อน!!” คริสตวาด จนหญิงสาวรีบเข้าไปเก็บของของตัวเอง
และก็ออกจากห้องไป
“เข้ามา!” คริสกระชากแขนเซฮุนให้เดินตามเข้ามาในห้อง
เซฮุนเลือกที่จะไม่รั้งตัวเองไว้ เขายังคงเจ็บที่สะโพกอยู่มาก ถ้ารั้งตัวเองไว้มีหวังได้เจ็บกว่าเดิมแน่
“โอ๊ย!!” คริสเหวี่ยงเซฮุนลงโซฟา
“ฮึก....” พิษไข้ทำให้เซฮุนอ่อนแอกว่าปกติ
เขาไม่เข้าใจ ทำไมคริสถึงต้องใจร้ายกับเขาแบบนี้ด้วย
“หยุดร้องแล้วฟัง!” เซฮุนยกมือปิดเสียงร้องของเขาไว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีอารมณ์เสีย
“พี่..ฮึก คริส มีอะไรอีกฮะ” เสียงหวานพูดสั่นเครือ
คริสเสยผมอย่างคิดหนัก
“มึงต้องอยู่ที่นี้จนว่ามึงจะหายไข้” คริสสั่ง
“ให้ฮุนไปเถอะฮะ จะให้ฮุนอยู่นี้ไปทำไม”
“เออ กูบอกให้อยู่ก็อยู่ อย่าถามมาก รำคาญ!” คริสพูดเสียงดัง
เซฮุนมองหน้าคริสก่อนจะลุกเดินไปที่ประตู
เขาไม่อยู่หรอกนะกลับคนใจร้ายแบบนี้
“กูบอกว่าให้อยู่ที่นี้! อย่าดื้อได้ไหม!” เมื่อเห็นร่างบางไม่ฟังคำสั่ง คริสก็อารมณ์เสียทันที
“พี่จะให้ผมอยู่ ไปทำไม อยู่เห็นอะไรต่อมิอะไรที่พี่ทำกับคนอื่นหนะหรอ!!” เซฮุนตวาดกลับ
เขาไม่ยอมให้อีกฝ่ายขึ้นเสียงใส่เขาฝ่ายเดียวหรอกนะ
“มึงขึ้นเสียงใส่กูหรอฮะ!” คริสผลักเซฮุนติดกลับผนังห้อง
“พี่คริส ฮุนเจ็บนะ” คริสบีบคางมนอย่างแรงจนเซฮุนเบ้หน้า
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่กู!” คริสบีบคางมนแรงกว่าเดิม
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่สงสารตนเลย น้ำตาก็ขึ้นมาคลอที่หน่วยตาอีกครั้ง
“พี่คริสจะให้ฮุนอยู่ทำไม อยู่ให้พี่คริสทำร้ายฮุนแบบเมื่อคืนหนะหรอฮะ”
“.....................”
“ฮึก เมื่อคืนพี่คริสยังทำร้ายฮุน ฮึก ไม่พอหรอฮะ” เซฮุนพูดอย่างเจ็บปวด
เขารู้ว่าตัวว่าเขาไม่ได้รังเกียจคริสเลยสักนิด แต่กลับเรียกร้องคริสด้วยซ้ำไป
ถึงเมื่อคืนจะถูกขืนใจ แต่เซฮุนก็ไม่ได้ขัดขืนเท่าที่ควรจะทำ
แต่เหตุการณ์เมื่อกี้ เหตุการณ์ที่คริสสัมผัสผู้หญิงคนนั้นอย่างอ่อนโยน
แต่กลับเขาคริบแทบไม่มีความอ่อนโยนให้เขาเลย เขาไม่อยากเข้าใกล้คริสอีกแล้ว ไม่เอาแล้ว..
“ปล่อยฮุนไปเถอะนะฮะ ฮึก ฮุนจะถือว่าเรื่องเมื่อคืนไม่มี ฮึก.. อะไรเกิดขึ้นกลับเรา”
“ไม่!! กูบอกให้อยู่ก็อยู่ มึงไม่สิทธิ์เลือก” คริสพูดแค่นั้นแล้วก็เดินเขาห้องไป
“ฮึก.... ฮุนจะอยู่ที่นี้แค่ 1 อาทิตย์เท่านั้น ถ้ามันเป็นคำสั่งของพี่ ฮึก...”
ร่างบางทรุดตัวนั่งและร้องไห้อย่างหนัก เซฮุนยกมือกุมตรงหัวใจ
เขาเจ็บเหลือเกิน เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจใยดีเขาเลยสักนิด
“ฮุนต้องทำยังไงฮะ พี่ถึงจะสนใจฮุนบ้าง”
.
.
.
“อ้าวเฮ้ย! ทำไมมานั่งหลับตรงประตูวะ แม่ง แล้วจะหายไข้สักทีไหมละ”
คริสออกมาจากห้องก็เห็นเซฮุนนั่งหลับอยู่ที่ข้างประตู เขาว่าจะปลุกอีกฝ่ายให้ตื่น
แต่เห็นคาบน้ำตาที่ยังไม่แห้งสนิทเขาก็เลือกที่จะอุ้มร่างบางมาไว้ที่เตียง
คริสเกลี่ยปอยผมที่ตกมาปิดดวงหน้าใสไปทัดหู ตาสวยบวมอย่างเห็นได้ชัด
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเซฮุนร้องไห้หนักขนาดไหน
ความคิดเห็น