คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
ใครสนใจเม้นแล้วทิ้งเมลล์ไว้ได้เลยนะค่ะ
ต่อ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“อ่าว ว่าไงวะคริส” เจ้าของห้องทักเขา
“เซฮุนมาทำอะไรที่ห้องมึง” คริสออกมาหาซูโฮ เขาอยากรู้ความจริงเกี่ยวกับเซฮุน
ซูโฮทำหน้า งง มันจะอยากรู้ไปทำไมวะ
“มึงมีอะไรกับเซฮุนรึป่าว” ซูโอถามอย่างเป็นห่วงเซฮุน
“กูอยากรู้ว่ามันมาทำอะไรที่ห้องของมึง”
“น้องมันมาทำความสะอาดให้กู” คริสขวมดคิ้งสงสัย ทำความสะอาดเนี่ยนะ!
“เซฮุนมันรับจ้างทำความสะอาดตามห้อง มันทำมานานแล้ว กูก็ใช้บริการมันบ่อยๆ”
ซูโฮคลายความสงสัยของเพื่อน
“แม่งเอ้ย!!” คริสพูดอย่างหัวเสีย นี้เขาทำอะไรลงไปวะเนี่ย
“มึงเป็นอะไรรึป่าววะ เซฮุนทำอะไรมึง”
ถึงจะเห็นคริสอารมณ์เสียบ่อยๆ แต่เขาก็อดสงสัยไม่ได้
“ไม่มีอะไร ขอบใจมึงมาก” คริสพูดแค่นั้นแล้วเดินกลับห้องไป
ร่างสูงเดินมาที่โซฟาตัวเดิมที่เขาได้ทำร้ายใครคนนึงลงไป
ร่างเล็กที่หลับตาพริ้ม น้ำตาสีใสเกาะติดที่หางตา
คริสยอมรับว่าคนตรงหน้าเขาน่ารักมากเลยทีเดียว
“อื้อ หนาว หนาว” เสียงหวานละเมอ
คริสที่กำลังนั่งทำงานหันมามองตามเสียง
ก่อนจะละจากงานมาดูเจ้าของเสียง
“แม่ง เป็นไข้เลยหรอวะ” มือหนาแตะหน้าผามน
คริสเสยผมอย่างหนักใจ เขาคงรุนแรงเกินไปจริงๆ!
“นี้! ตื่น เซฮุน เซฮุน! ตื่น!”
“หนาว หนาวจัง”
“ตื่นขึ้นมากินายาก่อน” เขาปลุก เซฮุนขยับเปลือกตาที่หนักอึ้ง
แล้วก็ต้องเบิกตากว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นคริส
เซฮุนรีบถอยตัวชิดหัวโซฟา เขากลัว กลัวจริงๆ
“ยา กินซะ” คริสลุกยืนเต็มตัว เขารู้ว่าเซฮุนกำลังกลัวเขา แต่จะให้เขาอธิบายอะไรตอนนี้คงไม่เหมาะ
เซฮุนมองยาในมือ ก่อนสายตาจะไล่ขึ้นไปมองหน้าคมอย่างไม่เข้าใจ
แต่เมื่อเห็นสายตาดุของอีกฝ่ายก็ต้องรีบหยิบยาเข้าปาก
“ขี้บังคับ” เซฮุนบ่น หลังจากคริสบังคับให้เขากินยาและดื่มน้ำตามมากๆ
“ได้ยินนะ!”
“ขอโทษฮะ” เขาก้มหน้าตอบ น้ำตาก็พาลจะไหลอีกครั้ง
“ไม่ต้องร้องแล้ว”
“อ่ะ! พี่คริส จะไปไหน ปล่อยฮุนลงเถอะฮะ” คริสอุ้มร่างบางออกจากโซฟา
“อยู่เฉยๆ ไม่เจ็บรึไงดิ้นมากๆหนะ” เซฮุนหยุดดิ้น แก้มแดงก่ำกลับประโยคเมื่อครู่
คริสมองคนในอ้อมแขนอย่างอารมณ์ขัน บทจะว่าง่ายก็ง่ายเหลือเกิน
“นอนตรงนี้แหละ ห่มผ้าซะ เดี๋ยวไข้จะขึ้นอีก” คริสวางร่างบางบนเตียงของเขา
เขาก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดจะให้อีกฝ่ายนอนหนาวนอกห้องหรอกนะ
ดวงตากลมโตจ้องหน้าคริสอย่างไม่เข้าใจ นี้เขาฝันอยู่รึไงนะ
“เลิกจ้องได้แล้ว นอนซะ!” ร่างสูงพูดเสียงดังทำเอาเซฮุนสะดุ้ง
ก่อนจะรีบเอนตัวลงที่นอน หลับตาลงอย่างรวดเร็ว
“ดุตลอดเลย” เซฮุนพูดเสียงเบา
“ได้ยิน!!”
“นอนแล้วฮะ” เซฮุนบอกอย่างตัดปัญหา เขาเหนื่อย เขาปวดหัว
จะให้มาสู้รบกับคริสตอนนี้คงมีแต่ตายกับตาย
เมื่อเห็นว่าร่างบางหลับตาแล้ว คริสก็กลับไปทำงานของเขาต่อ
แต่ก็ไม่ลืมที่จะเข้ามาดูอาการของคนป่วย จะให้เขาไม่ใยดีได้ยังไงละ ก็ต้นเหตุมันเกิดที่เขานี้นา
“อื้อออ” ร่างเล็กขยับตัวเมื่อมีแสงอาทิตย์แยงตา
“พะ พี่คริส” เขาพูดเสียงเบาเมื่อเห็นใบหน้าหล่อในระยะประชิด
แขนแกร่งพาดไว้ที่เอวบาง เซฮันค่อยๆยกแขนแกร่งออกอย่างเบามือ
“อืม อยู่นิ่งๆไม่เป็นรึไง ตื่นมาทำอะไรแต่เช้า” ร่างหนาลืมตาขึ้นถาม
ที่จริงเขาตื่นตั้งแต่เซฮุนขยับตัวแล้วละ
“เอ่อ คือ... ผมจะกลับห้องหนะฮะ” เซฮุนหลบสายตา ใกล้เกินไปแล้ว!
“ลุกไหวรึไง!” คริสถามกระชากเสียงดังทำเอาร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ฮึก..”
“อ่าว เฮ้ย! ร้องไห้อะไรอีกวะเนี่ย โว้ย! รำคาญ”
คริสลุกจากเตียง และเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
ปล่อยให้อีกฝ่ายร้องไห้อยู่อย่างไม่สนใจใยดี เขาเป็นคนรักการนอนมากๆ
นี้ยิ่งตื่นมาเจอเรื่องไม่สบอารมณ์แบบนี้มันเลยทำให้เขาอารมณ์เสียได้ง่ายๆ
.......................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น