คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
ตอนที่ 3
ห้องพยาบาล
“มึงนอนพักนะ เดี๋ยวกูลาเรียนให้” เทาห่มผ้าให้เซฮุนหลังจากทำแผลเสร็จ
แผลไม่ได้ลึกอะไรมาก แต่มันก็ทำให้หน้าขาวๆของเพื่อนเขาซีดลงไปเยอะเลย
“มึงอย่าไปสนใจเลย เลิกชอบมันเหอะ แม่งเหี้ย” เซฮุนส่งยิ้มบางมาให้
เขาไม่อยากพูดหรือคิดอะไรในตอนนี้มากนัก ทุกอย่างดูเหมือนจะขาวโพลนไปหมด
“ขอบใจมึงนะ เดี๋ยวกูนอนพักดีกว่า มึงไปเรียนได้แล้วละ” เซฮุนบอก
“เดี๋ยวกูโทรบอกไอ้แบคว่ามึงนอนอยู่นี้ มันจะมารับมึงกลับด้วยใช่ไหม”
ทุกวันแบคจะเป็นคนไปส่งเซฮุนที่คอนโดเป็นการตอบแทนที่เซฮุนโทรไปปลุกเขา
“อื้อ กูนอนแล้วนะ พักสมอง” ตาสวยปิดลงอย่างเหนื่อยใจ
เทาเห็นเพื่อนอยากพักเลยออกจากห้องเพื่อไปเรียน
เมื่อเพื่อนออกไปน้ำตาใสก็หยดลงมาอีกครั้ง
“ฮึก..ทำไม..ฮุนผิดอะไร” ร่างบางได้แต่พูดพึมพำ
เขาไม่รู้เลยซักนิดว่าทำไมคริสถึงทำกับเขาขนาดนี้
ครืดดด! ผ้าม่านที่กั้นระหว่างเตียงเปิดออก
“พะ..พี่คริส” เมื่อรับรู้ว่าผู้มาใหม่เป็นใคร
เซฮุนเขยิบหนีไปหัวเตียงอย่างหวาดกลัว
“โอ๊ยย!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อขาที่เจ็บถูกบีบและลากให้เขาเข้ามาใกล้กับอีกฝ่าย
“อย่าคิดสะเออะหนีกู!”
“ผม..ฮึก..แค่กลัว” เสียงหวานบอกแผ่วเบา เขากลัว กลัวคนตรงหน้าเหลือเกิน
“กลัวอะไร? แค่นี้กลัวหรอ ที่ได้กับใครหลายคนไม่เห็นจะกลัวเป็นเอดส์ละ
ชอบละซิที่ได้มั่วกลับใครก็ได้ ร่าน!” คริสพูดอย่างดูถูก
เพี๊ยะ!! หน้าร่างสูงหันไปอีกทางเมื่อมือบางตบหน้าเขา
ความโกธรพุ่งขึ้นอย่างสุดทน
เพี๊ยะ!! มือหนาฟาดลงหน้าบางอย่างเต็มแรง
“มึงกล้าตบกูหรอ” เสียงตวาดด้วยความโกธร
เพี๊ยะ!! คริสฟาดมือลงหน้าบางอีกครั้ง
ก่อนสองมือหนาจะบีบลำแขนเรียวอย่างแรง
“ฮึก พี่ต้องการอะไรจากผมฮะ ผมทำอะไรให้พี่ ..ฮึก”
เซฮุนมองหน้าคริสอย่างขอความเห็นใจ
หน้าขาวเกิดรอยนิ้วมือแดงยาวอย่างชัดเจน
มุมปากมีเลือดสีแดงสด บ่งบอกได้ดีว่าแรงตบของคริสรุนแรงแค่ไหน
“มึงมันน่าขยะแขยง กูแค่ไม่ชอบพวกทำตัวสกปรก
แล้วยังรอยหน้ารอยตาในสังคมได้อย่างไม่อายใคร”
“ฮึก...ถ้าผมน่าขยะแขยงนัก ผมขอนะครับอย่ามายุ่งกับผมอีกเลย” เซฮุนบอกแผ่วเบา
เขายอมเป็นฝ่ายมองดูคริสเหมือนเก่ายังจะดีกว่า
ดีกว่าต้องมาเจ็บตัว เจ็บใจอยู่อย่างนี้
“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู!!” คริสกระชากผมร่างบางอย่างแรง
“กูเกลียดนัก ไอ้พวกขายตัวเนี่ย”
ผลั่ก!! เหวี่ยงร่างบางลงกับเตียงก่อนจะฮึดฮัดแล้วเดินจากไป
“ฮึก....ฮื่อออ..ผมไม่ได้ทำ..พี่ทำไมไม่เชื่อผมบ้าง” เซฮุนตระโกนบอกตามหลัง
เขารู้ดีว่าคริสไม่ได้ยิน แต่เขาอยากบอกว่าเขาไม่ได้เป็นแบบที่ใครๆเขาพูดกัน
เขามองแค่คริส มองแค่คริสมาตลอด
ร่างบางร้องไห้อย่างหนักบวกกับความเจ็บทำให้เขาเผลอหลับไป
จนเวลาล่วงเลยมาถึงเย็น
“เฮ้ยฮุน ตื่นๆ กูมารับแล้ว” เสียงปลุกของแบคฮยอนทำให้เซฮุนรู้สึกตัว
“โฮ หน้ามึงไปโดนอะไรมาเนี่ย เป็นรอยปื้นเป็นทางเลย”
รอยแดงห้านิ้วขึ้นเต็มหน้าขาวจนไม่ต้องสังเกตก็เห็นได้ชัดเจน
“มีเรื่องเข้าใจผิดกันอ่ะมึง ชั่งเหอะ มึงอย่าถามกูนะ กูไม่อยากเล่า”
เซฮุนบอกเพื่อนไปตรงๆ แบคฮยอนสงสารเพื่อนตัวเล็กของเขาจับใจ
อยากจะซักถามข้อมูลหรือสาเหตุแต่เพื่อนเขาบอกมาอย่างนี้เขาก็ไม่อยากจะขัด
“ลุกไหว้ป่ะมึง ไอ้เทาบอกกูว่ามึงเจ็บขาด้วย ไปทำอะไรให้เฮียคริสเขาโกธรวะถึงจัดมึงหนักขนาดนี้”
ว่าจะไม่ถามแต่มันก็อดไม่ได้ แล้วคริสกับเซฮุนไปรู้จักกันตอนไหน?
“เอ่อ.. ก็ตอนไปส่งงานให้มึง กูเข้าไปขัดตอนพี่คริสเขากำลัง ..
เอ่อ.. นั้นแหละอยู่พอดี เขาเลยหมั่นไส้กูมั้ง อย่าถามมากได้ป้ะ มา!จะขึ้นหลัง เอาหลังมาดิ่”
เขาบอกแบคฮยอนแสร้งว่ามันไม่มีอะไร มันอาจจะมีสาเหตุหรือไม่มีสาเหตุก็ได้ที่คริสทำกับเขาแบบนี้
แต่เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเขาไปทำอะไรให้อีกฝ่ายไม่พอใจถึงขนาดต้องลงไม้ลงมือ
2 วันต่อมา
“เฮ้อ จางลงสักที” เซฮุนบอกตัวเองในกระจก รอยมือของคริสจากลงแล้ว
เขาไม่อยากเห็นรอยพวกนี้อยู่บนร่างกายของเขาเลย นอกจากมันจะบอกถึงความเจ็บปวด
มันยังตอกย้ำคำพูดหยาบคายพวกนั้นได้ดีเลยละ
วันนี้เป็นวันหยุดแต่เซฮุนไม่มีวันหยุดหรอกเขาต้องทำงานพิเศษที่เขาทำมันมานานกว่าครึ่งปี
RRrrrr
“ฮัลโหลฮะ ... โอเคได้ฮะ...ที่ห้อง 1907 นะฮะ...เดี๋ยวจะไปเดี๋ยวนี้แหละฮะ..สวัสดีฮะ”
“ไปทำงานดีกว่าเรา สู้ๆเซฮุน” ร่างบางให้กำลังใจตนเอง ที่จริงเขาก็ไม่ได้จนนักหรอก
แต่เขาไม่อยากรบกวนเงินของพ่อแม่มากนัก เขาเลยต้องหางานพิเศษทำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เซฮุนเคาะห้องที่โทรให้เขามาทำงานพิเศษของเขา
“สวัสดีฮะ ผมมาทำความสะอาดห้องครับ” ชายร่างสูงเจ้าของห้องยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิด
“เข้ามาซิทำเหมือนไม่เคยมาไปได้” ร่างบางยิ้มแล้วเดินเข้าห้อง งานพิเศษของเขาคือทำความสะอาด
จึงไม่แปลกที่เขาจะเข้าห้องนู้นออกห้องนี้เป็นประจำ จนคนพบเห็นเก็บเอาไปนินทาว่าเขานั้นขายตัว
“เสร็จแล้วฮะ พี่ซูโฮ” เซฮุนบอกเจ้าของห้อง
“ยังเนี๊ยบเหมือนเดิมเลยนะ” เขาชม เซฮุนยิ้มกับคำชมที่ได้รับ
“งั้นฮุนกลับเลยนะฮะ ยังไม่ได้ทำการบ้านเลย”
“ไปซิ” ซูโฮเดินมาส่งเซฮุนที่หน้าประตูพร้อมกับยื่นเงินค่าจ้างให้เขา
“ขอบคุณที่ใช้บริการนะฮะ” ร่างบางยิ้มขอบคุณ เขาน่ารักน่าเอ็นดูเสมอสำหรับซูโฮ
ร่างสูงยกมือลูบหัวอย่างอ่อนโยน เขาเอ็นดูเซฮุนเหมือนน้องของเขาคนนึง
“งั้นฮุนไปแล้วนะ บ๊ายบาย” เขายกมือโบกไปมาให้ซูโฮ เซฮุนมองเงินในมืออย่างภูมิใจ
อีกไม่นานเขาก็จะมีเงินเก็บเพื่อทำความฝันของเขาให้เป็นจริง
“หึ ภูมิใจมากละซิกับเงินนั้นหนะ” เสียงเข้มคุ้นหู เซฮุนมองคนพูดก็ถึงกับอึ้ง
“พี่คริส” เขาพึมพำ
“ใช่ กูเอง หึ! เป็นไงวันนี้ขายได้กี่คนละ”
“คือมันไม่ใช่แบบนั้นนะฮะ” เขาบอกคริส ยังไงก็ไม่ได้ จะให้คริสเข้าใจเขาผิดแบบนี้ไม่ได้
“กูเห็นกับตามึงอย่ามาตอแหลกู” เซฮุนสะดุ้งกับแรงบีบที่แขน
“พี่คริส ฮุนเจ็บ” เขาพยายามดึงแขนออกจากมือแกร่ง
“อย่าสำออย!” คริสตะคอกเสียงดังจนเริ่มเป็นจุดสนใจสำหรับคนที่ผ่านไปมา
“พี่คริส ปล่อยฮุนเถอะนะฮะ” เซฮุนได้แต่พูดประโยคเดิมไปมา ร่างสูงตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะฟังอะไร
คริสดึงเซฮุนมาตามทางและผลักเขาให้เข้าไปในห้องพร้อมกับตัวเอง
“พะ พี่คริสมีอะไรรึป่าวฮะ” เซฮุนก้มหน้าถาม อ่า! นี้ห้องของพี่คริสงั้นหรอเนี่ย
เขารู้ว่าคริสพักอยู่ที่นี้ เขาเลยตามร่างสูงมาพักที่นี้ด้วยเช่นกัน
แต่เขาก็แทยจะไม่เคยเห็นคริสเข้าออกคอนโดบ่อยนัก
“อ่ะ! พี่คริส ฮุนเจ็บ” เขาร้องเมื่อคริสบีบต้นแขนเขาอย่างแรง
ให้ตายเถอะ ทำไมคนตรงหน้าอารมณ์รุนแรงนักนะ
“กูเคยบอกแล้วไง ว่ากูเกลียดพวกขายตัวที่สุด!” คริสตวาด
“ผมไม่ได้ทำแบบนั้นจริงๆนะฮะ” เซฮุนปฏิเสธ ถึงแม้ในใจจะรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่เชื่อกันแน่ๆ
“กูอยากจะรู้นักว่ามึงเก่งเรื่องบนเตียงขนาดไหน ทำไมใครๆถึงเลือกใช้บริการมึงดีนัก”
คริสพูดพร้อมกับเหวี่ยงร่างบางลงบนโซฟากลางห้องโถง
“พี่คริส พี่จะทำอะไร” เซฮุนเริ่มกลัวคนตรงหน้าขึ้นเรื่อยๆ
.........................................................................................................................................................
เม้นเป็นกำลังใจให้เราหน่อยนะ
ความคิดเห็น