คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2
ตอนที่ 2
“ส่งให้มันเสร็จแล้วใช่ไหม” เทาถามเมื่อเห็นเพื่อนของเขายืนอยู่หน้าห้อง
“อ่ะ อื้ม เสร็จแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะวะ” เซฮุนเลือกที่จะเก็บความเศร้าไว้ในใจ
เขาไม่อยากให้เพื่อนต้องเป็นกังวลเพราะเขา
“กินอะไรดีวะคนเยอะชะมัดเลย”
โรงอาหารคนเยอะจนเทาคิดว่าเขาจะกินอะไรที่มันไม่ต้องต่อคิวยาวหนะมีไหม
“กูยังไงก็ได้ มึงกินอะไรกูกินอันนั้นแหละ” เรื่องกินเซฮุนไม่เรื่องมากอยู่แล้ว
เทาหยิบกระเป๋าเงินแล้วไปยื่นต่อคิว เขาสองคนจะพลัดกันเลี้ยงเมื่อวานเซฮุนเป็นคนเลี้ยงเขา
วันนี้จึงเป็นคิวของเขาที่ต้องมาต่อแถวรอคิวและยกไปถวายเพื่อนรัก
“แกดูซิ นั่งรอพี่เทาซื้อข้าวให้กินอ่ะ” เสียงนินทายังไงมีมาให้ได้ยินอยู่ไม่เคยห่างหาย
“บอกว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ฉันว่าหวังเกาะพี่เทากินแน่ๆเลย” เซฮุนได้ยินทุกคำ
แต่จะให้เขาไปโวยวายใส่อีกฝ่ายรึไง ยังไงเขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกผู้ชายจะไปด่าผู้หญิงนี้ก็ยังไงอยู่
“เทามึงไม่กลัวหรอที่มีข่าวเสียๆหายๆกับกู” เทาที่ยกข้าวมาให้เพื่อนถึงกลับถอนหายใจ
เซฮุนถามเขาแบบนี้มาหลายร้อยครั้งได้แล้วมั้งถ้าจำไม่ผิด เขาส่งสายตาให้เพื่อนเป็นเชิงดุ
“โอเค ไม่ถามคำถามนี้แล้วก็ได้ ชิ! ชอบดุ” แหนะ มีงอล เทาคิด ก่อนจะวางช้อนที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก
ยื่นมือมาดึงจมูกโด่งของเพื่อนแล้วบีบแรงๆ
“อ๊ากก! เจ็บนะไอ้บ้า ทำอะไรเนี่ย” เซฮุนร้องเสียงหลง แง! น้ำตาไหลเลย
ไอ้เทามันโรคจิตรึไง บีบซะเต็มแรง
“มึงเลิกคิดแบบนั้นได้แล้ว กูไม่แคร์คนอื่นหรอกนะ มึงเพื่อนกู กูแคร์แค่มึงก็พอ” เทาบอกเสียงจริงจัง
“ก็ตอบมาแค่เนี๊ยะ ไม่เห็นต้องบีบจมูกเลย ดูดิ่ แดงหมดเลยเห็นมะ” เซฮุนยื่นจมูกไปให้เทาดู
เทายิ้มขำ เขาอยู่กับเซฮุนมาตลอดปีหนึ่งเขารู้ดีว่าเพื่อนของเขาเป็นยังไง
เสียงซุบซิบยังคงมีตลอดที่เขาสองคนยังนั่งกินข้าวด้วยกัน
“มึงพี่คริสมาวะ” เทาสะกิดให้เซฮุนหันไปมอง
ร่างเล็กได้แต่นั่งตัวเกร็ง ไม่กล้าหันไปมอง
เขายังไม่ลืมคำพูดหยาบคายนั้นหรอกนะ
แล้วที่มากินข้าวได้นี้ คงเผด็จฝึกกับสาวคนนั้นเรียบร้อยแล้วซิ
“รีบกินเหอะ กูอยากไปนอนรอเรียนละ ง่วง” เซฮุนรีบบอกหาทางรอด
เกิดคริสจำเขาได้ขึ้นมามีหวังเป็นเรื่องแน่ๆ
“เฮ้ย! มึงอ่ะไปซื้อข้าวให้กูกินหน่อยซิ” เสียงคุ้นหูดังอยู่ด้านข้าง
เซฮุนหันไปมองก็ต้องเบิกตากว้าง ‘พี่คริสมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่’ เซฮุนคิด
“กูบอกไม่ได้ยินหรือไง” คริสพูดเสียงดังจนเซฮุนสะดุ้งก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน
“แล้วพี่คริสจะกินอะไรละฮะ”
“อะไรก็ได้ รีบๆละกันกูหิว” คริสพูดพร้อมส่งเงินไปให้
เขามากับเพื่อนอีกสองคน ซึ่งสองคนนั้นมีคนคอยบริการอยู่แล้ว
“เอ่อ ได้แล้วฮะ” เซฮุนวางจานข้าวลงข้างหน้า คริสมองจานข้าวของเขาก่อนจะ…
เพล้ง!! ปัดมันตก เสียงจานกระทบพื้นเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ดีเลยทีเดียว
“เฮ้ย พี่ทำอะไรวะ” เทาที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ถึงกำลังฉุน
คริสทำไมต้องทำแบบนี้กับเพื่อนของเขาด้วย
เซฮุนเห็นท่าเพื่อนจะโกธรมากเลยต้องรีบห้าม
“ชั่งเหอะมึง ไปกันเหอะ กูไม่อยากอยู่แล้ว” เซฮุนบอกเสียงสั่น
เขายังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่คริสทำเลยสักนิด
“นี้ฮะ เงินทอน” เซฮุนวางเงินทอนไว้บนโต๊ะ
“เก็บไว้เถอะ ถือว่าเป็น.....ค่าตัว” คริสไล่สายตาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า
สายตาบ่งบอกการดูถูกอย่างไม่ปิดบัง
“เห็นชอบหาเงินด้วยการบริการแบบถึงเนื้อถึงตัว หึ! ทุเรจ” คริสพูดเสียงนิ่ง
ทั้งโรงอาหารเงียบไปหมดรอดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างใจจดจ่อ
“ขอบคุณนะฮะที่ใช้บริการ ผมขอตัว” เซฮุนเก็บเงินทอนลงกระเป๋า
โดยไม่ลืมดึงแขนเทาให้ตามมาด้วย
“อวดดี!” คริสยังคงไม่เลิกรา เดินมากระชากแขนบาง
“อ้ะ! พี่คริสผมเจ็บ” เซฮุนนิ่วหน้า เจ็บแปลบบริเวณแขน
“พี่ผมว่ามันจะมากไปแล้วนะ เพื่อนผมไปทำอะไรให้พี่ถึงต้องทำขนาดนี้”
เทาโวยวายอย่างเหลืออดจับมือคริสให้ปล่อยจากแขนของเพื่อนเขา
“ก็เพื่อนมึงมันขายตัว กูไม่ยอมให้คนในมหาลัยของแม่กูทำตัวต่ำแบบนี้หรอกนะ!”
เขาเลือดขึ้นหน้าเสมอเวลารู้ว่ามีใครทำตัวไม่ดีในมหาลัยของแม่เขา
“ผมป่าวทำแบบนั้น” เซฮุนปฎิเสธเสียงแข็ง เขายอมให้คนอื่นเข้าใจผิดได้
แต่สำหรับคนนี้ไม่ได้ เขาไม่ยอมเด็ดขาด
แรงบีบที่แขนยังคงแรงขึ้นเรื่อยๆ
“พี่คริส ผมเจ็บ”
“อย่าสำออย! มึงคิดว่าเขาจะเชื่อกันหรอ เขาลือกันให้แซ่ดว่ามึงหนะผ่านใครมาบ้าง”
คริสปัดมือของเทาออก ก่อนจะเหวี่ยงเซฮุนลงไปกองกับพื้นแรงเหวี่ยงมหาศาลส่งผลให้ร่างบางกระแทกพื้นอย่างแรง
“โอ๊ยยย!!!”
“เฮ้ย ฮุน!!” เทารีบเข้าไปประคองเพื่อนให้ลุกขึ้น
“มึงเป็นอะไรมากไหม” เทาหันมองวินอย่างโกธรเคืองก่อนจะพยุงให้เซฮุนนั่งบนเก้าอี้
“พี่มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย มีสิทธิ์อะไรมาทำกับเพื่อนผมแบบนี้วะ” เทากระชากคอเสื้อคริสอย่างเหลืออด
“ว้ายเลือดดด” แต่ก่อนที่เทาจะได้ทำอะไร เสียงร้องของคนรอบข้างทำให้เทาให้มองเพื่อนตนเอง
“แม่งเอ้ย” เทาสบถ ก่อนผลักคริสแล้วมาดูอาการของเพื่อน
“ฮุนมึงเจ็บรึป่าว” ร่างบางส่ายหน้า ร่างกายหนะแค่เรื่องเล็ก แต่ใจเขานี้ซิสาหัดเอาการเลยละ
แค่คิ้วแตกแค่นี้ มันเทียบกับใจไม่ได้เลยซักนิด
“ไปเหอะเดี๋ยวกูพาไปทำแผล” เทามองหน้าเพื่อนอย่างสงสาร
รู้ว่าเพื่อนเสียใจมากแค่ไหน
“มึงอย่าร้องนะ เดี๋ยวกูอุ้ม มึงเดินไม่ไหวใช่ไหม”
เซฮุนพยักหน้าพยายามกลั้นน้ำตาไว้อย่างลำบาก
เทาอุ้มร่างบางอย่างเบามือ เขารู้ว่าเพื่อนเขาเดินไม่ได้แน่ๆ
ก็เพราะตอนล้มลงไปขาเซฮุนกระแทกขอบโต๊ะอย่างแรง
เจ้าตัวคงไม่ได้ตั้งตัวเลยทำให้หัวไปโขกกับเหลี่ยมโต๊ะอาหารพอดี
“หึ! สำออยเก่งจริงๆเลยนะมึงเนี่ย” คริสเดินมาขวางทางพวกเขาไว้
เซฮุนซบหน้าลงกับอกของ เทา ปล่อยน้ำตาแห่งความเสียใจให้ไหลริน
ไม่มีเสียงสะอื้น มีแต่ใจที่บอบช้ำเท่านั้น
“คริสกูว่าพอเหอะ แค่นี้น้องมันก็เจ็บมากแล้ว” เพื่อนในกลุ่มของคริสเข้ามาห้าม
เขารู้ดีสาเหตุที่ทำให้เพื่อนของเขาคลั่งขนาดนี้เป็นเพราะอะไร
“น้องพาเพื่อนน้องไปทำแผลได้แล้วไป” เทาอุ้มเพื่อนของเขาออกไปจากโรงอาหารทันที
แต่ก็ไม่วายส่งสายตาโกธรเคืองมาให้ต้นเหตุที่ทำร้ายเพื่อนรักของเขา
“มึงทำแบบนั้นกับน้องเขาทำไมวะ” หลังจากเหตุการณ์สงบลง
เพื่อนของคริสอดถามไม่ได้ว่าเพื่อนของเขาเป็นอะไร อยู่ๆดีก็อาละวาด
“กูไม่ชอบคนแบบนั้นมึงก็รู้นี้หว่าไอ้จงอิน” ใช่! เขาเกลียด! เกลียดพวกทำอาชีพแบบนี้สุดๆ
“แต่มึงไม่มีสิทธิ์นะเว้ย มึงรู้จักกับน้องเขารึไง” ปกติจงอินไม่เห็นว่าคริสจะสนใจใครเลย
นอกจากตัวเองและก็แม่ของตัวเอง แล้วนี้เพื่อนของเขาไปรู้จักกับเด็กคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“กูไม่รู้จัก แต่วันนี้มันมาส่งสมุดที่ห้องกู กูกำลังจะเอากับนาอึนพอดีเสือกเข้ามาขัดจังหวะ”
คริสพูดอย่างไม่อาย ถึงเขาจะได้ฟัดนาอึนอย่างสมใจก็เถอะ แต่พอรู้ว่าเด็กคนนั้นขายตัว
เขาก็อยากจะสั่งสอนซะให้เข็ดหลาบ
“เออๆ มึงอย่าไปยุ่งกับน้องเขาอีกก็แล้วกัน เจ็บหนักเลยนะนั้น” จงอินพูดอย่างสงสาร
ดูก็รู้ว่าน้องเขาไม่ได้สำออย ขากระแทกแรงขนาดนั้น ไหนจะหัวแตกอีก
มีแต่เพื่อนเขานี้แหละที่คิดอย่างนั้น
ความคิดเห็น