คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1
มหาลัยดังกลางกรุง
“ฮุน ฮุน ไอ้เซฮุนเว้ย” ร่างบางถึงกลับสะดุ้ง หันไปตามเสียงก็ต้องถอนหายใจ
เสียงนั้นคือเพื่อนหนุ่มของเขาเอง
“จะเรียกเสียงดังทำไม นั่งอยู่แค่นี้เอง” เจ้าของชื่อตอบเพื่อนไปอย่างเหนื่อยใจ
ให้ตายซิเพื่อนของเขาชอบเรียกเขาเสียงดังๆทุกทีเลย
“มึงนั่งเหม่อต่างหากละ กูถึงต้องเรียกเสียงดัง” ‘แบคฮยอน’ เพื่อนต่างคณะของเขา
ที่จบมาจากมัธยมเดียวกันจะเรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทของเขาเลยก็ได้
“โทษที พอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อย” เซฮุนเลือกที่จะตอบเพื่อนไปอย่างเลี่ยงๆ
จะให้บอกได้ไง ว่ากำลังคิดถึงใครบางคนอยู่
“แล้วมีเรียนกี่โมง ทำไมมาเช้าจังวะ”
“มีตอนสายๆหนะ มึงมีเรียนเช้าใช่ไหม” เซฮุนถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว
จะไม่ให้รู้ได้ยังไงละก็ไอ้คนข้างๆมันบังคับให้จำเพื่อที่จะได้โทรไปปลุกมันไง
“มึงจำได้ด้วยหรอ? น่ารักจังเลยเพื่อนกูเนี่ย” แบคฮยอนยื่นมือมาดึงแก้มนุ่มของเซฮุนอย่างหยอกล้อ
‘แกดูนั้นดิ่ เด็กนิเทศปี2 ที่เขาลือกันว่าขายตัวมาอ่อยเหยื่อถึงคณะวิศวะเลยอ่ะ กล้าเน้อะ’
‘น่าตาก็ดีนะแก ไม่น่าทำอาชีพแบบนี้เลยอ่ะ เสียดายชะมัด’ เสียงซุบซิบนินทาดังเข้ามาให้ได้ยิน
“เฮ้ย พูดอะไรกันวะ” แบคฮยอนตะโกนเสียงดัง หลังจากทนฟังสองหญิงสาวพูดใส่ความเพื่อนเขาอยู่นาน
“ไปกันเถอะมึง อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย” หญิงสาวต่างตกใจกลัวว่าผู้ชายตรงหน้าจะอาละวาด
พวกเธอต่างรีบวิ่งหนีไป
“อย่าอารมณ์เสียเลย ชินแล้วละ ขอบใจมาก” เซฮุนบอกเพื่อนที่แสดงอาการโกธรแทนเขา
เขาไม่รู้ว่าต้นตอของข่าวนี้มาจากไหน แต่ในเมื่อมันไม่จริงเขาก็เลือกที่จะเงียบ
“ทำไมมึงไม่แก้ข่าววะ ให้เขาพูดแบบนี้อยู่ได้” เซฮุนไม่ตอบ แค่ส่งยิ้มบางไปให้
“ไปเรียนได้แล้วละ เดี๋ยวกูนั่งรอเพื่อนอยู่ตรงนี้แหละเดี๋ยวมันก็จะมาละ” เซฮุนบอกเพื่อนรัก
แบคฮยอนทำท่าทีฮึดฮัดคงยังไม่หายเคืองจากการคำพูดของสองคนนั้น
“เออ ไปละ เลิกแล้วรอกูนะเดี๋ยวมารับ” แบคฮยอนพูดแค่นั้นก็ต้องรีบวิ่ง
ก็นี้มันจะสายอยู่แล้วมัวแต่ห่วงเพื่อนเลยลืมดูเวลาไปเลยหนะซิ
เซฮุนได้แต่ส่ายหน้ากับความเป็นห่วงของเพื่อนสนิท
แบคฮยอนเป็นแบบนี้เสมอคอยโกธรแทนเขาอยู่เรื่อย
“อ่ะ นี้ก็ถึงเวลาแล้วนี้นา ทำไมยังไม่มาอีกนะ” ร่างบางพึมพำกับตัวเอง
เขากำลังรอ รอบางคนที่มีเรียนเช้าเหมือนกันกับเพื่อนของเขา
ไม่นานเกินรอ ‘คนที่รอคอย’ ก็มาถึง เซฮุนพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้
เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงกำลังเปิดประตู
“แกพี่คริสมาแล้ว” เสียงคนรอบข้างต่างซุบซิบกันให้ได้ยิน
“วันนี้ควงใครมาอีกละ มีตุ๊กตาหน้ารถได้ทุกวันเลยเน้อะ แกว่าไหม”
หญิงสาวกลุ่มข้างๆยังคงเม้าส์กันไม่หยุด
เซฮุนได้แค่ส่งสายตาจ้องมองไปที่ร่างหนา ‘เฮ้อ วันนี้จะเป็นใครอีกนะ’ เขาได้แต่พูดในใจ
มันดูเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาและคนรอบข้างไปแล้วที่จะเดาว่าแต่ละวันตุ๊กตาหน้ารถของ ‘คริส’ จะเป็นใคร
“ดาวคณะอักษรวะแก เขาไปปิ้งกันตอนไหนวะ” เสียงหญิงสาวโต๊ะข้างๆยังดังไม่ขาด
ทำให้เขารู้ว่าคนที่ชายหนุ่มควงมาวันนี้คือดาวคณะอักษรที่มีหนุ่มๆคอยตามจีบกันมากมาย
“คริคริ พี่คริสอย่าแกล้งซิค่ะ คนเขามองกันหมดแล้วเห็นไหม”
เสียงหัวเราะดังมาเมื่อชายหนุ่มที่โด่งดังเดินควงสาวสวยใกล้เขามาบริเวณที่เซฮุนนั่งอยู่
ภาพที่หนุ่มสาวกำลังหยอกล้อกันต่างอยู่ในสายตาของเซฮุนอย่างชัดเจน
เซฮุนทำได้แค่มอง ข้อนี้เขารู้ดี
“อ่ะ” เซฮุนรีบหลบหลุบตาลงต่ำ ‘ให้ตายเถอะเมื่อกี้เราสบตากับเขาด้วย’
เขาพูดกับตัวเอง เสียงหัวใจก็เต้นแรงโครมคราม ถือว่าเป็นครั้งแรกเลยนะที่เขาสองคนได้สบตากัน
เซฮุนยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ร่างบางรอให้คริสกับหญิงสาวเดินจากไปเสียก่อน
ถ้าเงยหน้าขึ้นมาเจอกับสายตาคู่นั้นอีกละก็มีหวังเขาคงนอนไม่หลับแน่ๆ
“เฮ้ออ โล่งอกไปทีแฮะ” เซฮุนถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เงยหน้ามาแล้วกับเจอแต่ความว่างเปล่า
เขาจะมานั่งรอคริสทุกวันที่คริสมีเรียนในช่วงเช้า ที่จริงเขาก็อยากจะมานั่งรอทุกวันอยู่หรอก
แต่ถ้ามาทุกวันมันก็ดูผิดสังเกตเกินไปหนะซิ
“แฮ่กๆ มาแล้วๆ รอนานป่ะวะ” นั่งสงบสติอารมณ์ได้ไม่นาน
เพื่อนอีกคนของเขาก็วิ่งกระหืดหระหอบบ่งบอกเต็มที่ว่าเจ้าตัวรีบมาสุดๆ
“ไม่นานหรอก เอ้า! น้ำ” เซฮุนยื่นขวดน้ำให้เพื่อนคณะเดียวกันที่คบมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ตอนนี้พวกเขาก็ปีสองกันแล้ว
และก็เป็นสองปีเช่นกันที่เซฮุนได้แต่เฝ้ามองใครคนนั้น
“มึง พี่คริสไปแล้วหรอ” ‘เทา’ ถามอย่างอยากรู้ เขารู้เรื่องของเซฮุนหมดทุกอย่าง
แม้กระทั่งคนที่เซฮุนแอบชอบ
“อื้อ เพิ่งไปเมื้อกี้เอง”
“วันนี้ควงใครละ ใช่ดาวอักษรป่ะ”
เซฮุนขวมดคิ้วอย่างสงสัย เพื่อนเขารู้ได้ไงกัน
“เมื่อวานกูเห็นพี่เขาพากันไปผับของป๊ากู”
เทารีบไขข้อข้องใจของเพื่อน เซฮุนได้แต่พยักหน้ารับ
เขาจะทำอะไรได้มากกว่าละ จริงไหม?
“ไปเถอะมึง กูหิวอ่ะ ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารกัน” เทารีบชวนหลังจากที่เซฮุนเริ่มมีอาการเหม่อ
“ไปซิ รอแกอยู่เหมือนกัน ยังมีเวลาอีกตั้งนานกว่าจะเข้าเรียน”
เซฮุนบอกเพื่อน ทั้งสองต่างเก็บของบนโต๊ะเพื่อจะไปกินข้าว
“อ้ะ นี้สมุดของเแบคฮยอนนี้นา สงสัยจะลืมไว้ละมั้ง”
แบคฮยอนคงรีบเลยลืมเก็บสมุดเล่มเล็กพวกนี้ไปด้วย
เซฮุนส่ายหัวกับความขี้ลืมของเพื่อน
Rrrrrrrrr
“ฮัลโหลแบค” เซฮุนรับโทรศัพท์
(ฮุนมึงเห็นสมุดกูป้ะ)
“อื้อ อยู่กับกูเนี่ยแหละ เก็บไว้ให้แล้ว”
(มึงเอาไปส่งให้หน่อยดิ่ กูติดเรียนอ่ะ ออกไปไม่ได้เลย เส้นตายก่อนสิบโมงอ่ะมึง
มันเป็นสมุดล่าลายเซ็นของรุ่นน้องกูมันฝากมาส่ง กูเสือกลืมเฉยเลย)
แบคฮยอนพูดเสียงกระซิบกลัวว่าอาจารย์ที่กำลังสอนจะด่าเขาเอาได้
“ส่งให้ที่ไหนละ” เซฮุนถาม เขาก็ไม่ได้รีบอะไรเดินไปส่งแป๊ปเดียวก็ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว
(ที่ห้องคณะกูอ่ะ อาคารแปด มึงรู้จักใช่ไหม)
“อื้อ รู้ มึงเรียนเหอะเดี๋ยวกูไปส่งให้” เซฮุนบอกเพื่อน ก่อนแบคฮยอนจะวางสายไป
“แบคมันใช้อะไรมึงอีกละ” เทาที่รอฟัง ถามทันทีที่เซฮุนวางสาย
“มันให้เอาสมุดอันนี้ไปส่งให้มันหน่อย มึงไม่รีบใช่ไหม ไปเป็นเพื่อนกูนะๆ นะๆ” เซฮุนทำเสียงอ้อน
เทาชอบบ่นแบคฮยอนอยู่เรื่อยที่ชอบใช้ให้เซฮุนทำนั้นทำนี้ให้
เซฮุนเลยกลัวเผื่อเทาอยากดัดนิสัยแบคฮยอนขึ้นมาเลยต้องอ้อนกันหน่อยละ
“ไม่ต้องอ้อนเลย เคยทิ้งได้ป่ะละ ไปๆ รีบทำให้เสร็จ” เซฮุนรู้ดีว่าเทาแพ้ลูกอ้อนของเขาเสมอละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !
เซฮุนเคาะประตูของตึกคณะวิศวะที่โดนเพื่อนตัวดีใช้งาน
ห้องนี้เป็นห้องของเหล่าที่มีหน้าที่ต่างๆของคณะวิศวะ เช่น พี่ว๊าก หรือ ประธานคณะ
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ ร่างบางเลยตัดสินใจเปิดเข้าไป
นึกโกธรเทาอยู่ในใจที่ดันมาปวดท้องเข้าห้องน้ำตอนนี้
“อืออ .... คริสค่ะ..มีคนมา..อ่า..นะ” เสียงตรงหน้าทำให้เซฮุนอยากปิดประตูหนีซะทันที
แต่มันก็ไม่ทันแล้วละเมื่อสายตาคมจ้องเขม็งมาที่เขา
“มีอะไร!” เสียงเข้มกระชากถาม คริสอารมณ์เสียที่ถูกขัดจังหวะ
“เอ่อ..คือผมเอาสมุดมาส่งให้เพื่อนหนะครับ พะ..พอดีเพื่อนผมติดธุระ ผมเลยมาแทน”
เซฮุนพูดอย่างเร่งรีบเขาอยากรีบออกไปให้เร็วที่สุด
ใครอยากจะมาเห็นคนที่ตัวเองชอบกำลังนัวเนียกับคนอื่นละจริงไหม
“วางไว้ตรงนั้น คราวหลังหัดเคาะประตูก่อนละ ไร้มารยาท”
คริสยังคงอารมณ์เสียไม่หาย เขากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้ว
อยู่ๆไอ้เด็กคนนี้ก็ดันเปิดประตูเข้ามา หยึย! ขัดอารมณ์ชะมัด
“คือผมเคาะแล้ว แต่ไม่มีใครเปิด ก็เลย....”
“เออๆ ชั่งมัน วางไว้ตรงนั้นแล้วก็รีบออกไปได้ละ ขัดจังหวะคนอื่น เห็นไหม”
คริสพูดอย่างไม่สนใจ ก่อนจะหันกลับไปนัวเนียหญิงสาวตรงหน้าต่ออย่างไม่มีความอาย
เซฮุนกัดริมฝีปากแน่น เขาไม่อยากเห็นภาพพวกนี้เลยให้ตายซิ
สงสัยต้องไปเตะไอ้เพื่อนตัวดีสักครั้งละที่ใช้ให้เขามาเจอภาพบาดตาขนาดนี้
ขาเรียวกำลังก้าวเพื่อออกจากห้อง แต่ทว่า....
“คริสค่ะ คนนี้ไงที่นาอึนเคยเล่าให้ฟัง ที่เขาลือกันว่าขายตัวหนะ”
เสียงหญิงสาวพูดขึ้นทำให้สองขาเรียวชะงักทันที
“หน้าตาก็ดีนะค่ะ ไม่น่ามาทำอาชีพแบบนี้เลย สงสารแทนพ่อแม่จัง”
เซฮุนหันหลังไปมองหน้าหญิงสาว ปากบางกำลังจะเอ่ยความจริง
แต่ก็ต้องหยุดนิ่งสบตากับตาคมที่มองมาอย่างดูถูก ก่อนจะมีคำพูดให้เจ็บไปถึงหัวใจ
“หึ ต่ำ!! รีบๆออกไปได้แล้วฉันขยะแขยง” คริสพูดตวาด
ร่างบางรีบเดินออกมาอย่างรวดเร็วทั้งที่ใจอยากจะอธิบายเรื่องจริงให้คริสฟัง
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เขาจะอธิบายให้อีกฝ่ายฟังในฐานะอะไรกัน?ฐานะคนแอบชอบหนะหรอ ตลกสิ้นดี
ความคิดเห็น