นายจอมหยิ่ง ปิ๊งรักยัยเซ่อซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : TJG*-*..........อย่าให้ถึงคราวฉันบ้างนะ ฮึ่ย!!!!!

ตอนที่2

อา!! สบายขึ้นเยอะ  หลังจากที่ฉันได้ปล่อยเรือดำน้ำขนาดใหญ่ (เว่อร์ๆ)  ฉันก็รีบมาที่กลุ่มของฉัน มัธยมปลายปี1 ฐานสีฟ้า  ฉันก็เดินตรงไปที่เต็นท์เห็นเด็กผู้หญิงกรี๊ดกันอยู่ ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าเค้ากรี๊ดอะไรกัน -_-  และก่อนที่ฉันจะได้เข้าไปนั่ง...

“นี่เธอ” เสียงที่แสนจะเย็นชานั่นคุ้นๆแฮะ ช่างมันเถอะ แล้วฉันก็รีบเข้าไปหาที่นั่งในเต็นท์ทันที และตอนที่ฉันกำลังจะหย่อนก้นลงไปนั่งเสียงนั่นก็ดังขึ้นมาอีก

“มาสายงั้นเหรอ”  พอฉันหันไปดูO๐O  นั่นมันนายเป-รตผิวขาว(ที่หน้าตาหล่อมาก) ที่เจอกันเมื่อคราวที่มีเหตุทะเลาะวิวาทกันนี่นา ว๊ากกก~ ซวยจริงๆ แต่ว่าดูเหมือนเค้าจะจำฉันไม่ได้นะ  เฮ้อ จำไม่ได้ก็ดีสบายใจโจ๋  แล้วหลังจากนั้นเขาก็เดินมาที่ฉัน

“เธอคิดว่าฉันจำเธอไม่เหรอฮะ ยัยประสาทเสีย” เขาเดินมากระซิบที่ข้างหูฉันแล้วเขาก็เดินไป พอเขาเดินไปพวกผู้หญิงในเต็นท์ก็ส่งสายตาอาฆาตมาทางฉันทันที พอเห็นดังนั้นฉันก็พุดออกไปว่า

“มองหาแป๊ะแกเหรอ” โธ่ยัยซูฮยอนแกพูดแบบนั้นออกไปได้ไงเนี่ย พอหลังงานรับน้องนี่เสร็จฉันต้องเผ่นทันทีเลย(ก็กลัวยัยพวกนี้มันตบน่ะสิ)

“เอาล่ะน้องๆนั่งที่ให้เรียบร้อย เราจะแบ่งกลุ่มกันทำกิจกรรม” รุ่นพี่คนหนึ่งดูท่าทางสุภาพเรียบร้อยเอ่ยขึ้น

“ยังดีนะเนี่ยที่มีคนที่ดูใจดีอยู่บ้าง” ฉันพึมพำกับตัวเอง แต่ดูเหมือนว่านายโย่งนั่นจะได้ยินเลยส่งสายตาเย็นชามาให้ จนมันทำให้ฉันหนาว(ซะเมื่อไหร่ล่ะ ^-^)

“เอาล่ะเชิญน้องๆแบ่งกลุ่มตามบัตรที่พี่แจกนะ ได้หมายเลขอะไรแล้วก็ไปหากลุ่มของตัวเองนะ” พอพี่คนที่ดูสุภาพพูดเสร็จฉันก็พลิกบัตรดูทันทีเลย โอ้!ได้เบอร์ 6 เหรอ เอ๋!แล้วมันอยู่ไหนล่ะเนี่ย” ขณะที่ฉันกำลังบ่นก็มีรุ่นพี่คนหนึ่ง อ๋อ!นายกวนตีนนี่นา

“นี่ ยัยประสาทเธออยู่กลุ่มไหนล่ะ ทำไมไม่แยกเข้ากลุ่มฮะ” นายหัวสีน้ำตาล หน้าหมาเอ๊ย

“นายว่าใครเป็นยัยประสาทฮะ นายปากมอม”

“นี่ เธอว่าฉันเหรอ เธอรู้มั๊ยว่าฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ ควรจะให้เกียรติกันบ้าง ฮึ!ดีล่ะถ้าเธอไม่ให้เกียรติฉัน เธอก็สมควรโดน คอยดูละกัน”

“เชอะ กลัวตายหละ” ไอบทลงโทษติงต๊องเอ๊ย ฉันกลัวจังเลย ไปหากลุ่มดีกว่า     เมื่อเข้ากลุ่มแล้วรุ่นพี่ที่เป็นคนคุมกลุ่มหายไปไหนซะล่ะ หลับรอก่อนดีกว่า ฉันแอบขอไว้ให้คนที่กลุ่มฉันเป็นรุ่นพี่คนที่สุภาพเรียบร้อยนั่น  แต่แล้วความฝันของฉันก็ต้องพังทลายลงเพราะว่า...

“อะแฮ่ม! น้องๆที่น่ารักทั้งหลายขอโทษที่ทำให้รอนานนะจ๊ะ” แว๊กกก เสียงกวนประสาทดังแปดหลอดนั่น ของนายกวนตีนปากมอมนี่นา แล้วฉันก็ลืมตาขึ้นมาO๐O ก็เจอกับนายเย็นชาหน้าตายเลยอ่ะ

“เธอกล้าหลับเหรอฮะ ยัยประสาท”

“แล้วนายมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ”

“ฮึ ฉันบอกเธอแล้วไงว่าเธอต้องเจอกับฉันอีกนาน” และก่อนที่ฉันจะพูดต่อ

“เอาล่ะ ตอนนี้น้องทุกคนก็จะต้องผ่านการรับน้องที่เป็นประเพณีที่สืบทอดกันมาหลายสมัยแล้วนะจ๊ะ และในโอกาสนี้พี่ขอให้น้องทุกคนโชคดี” อะไรของนายเนี่ยนายปากมอม

“เอ้า เตรียมพร้อม ลุย!!!!!” อ๊ากก อารายว่ะเนี่ย นี่มันเป็นการ...โปะแป้ง เฮื้อก!ฉันโดนมากที่สุดทั้งหน้า ทั้งแขนแถมในปากก็ยังมีอีก ถุยย

“ฮึ สมน้ำหน้า” ฮึ่ย!นายหน้าตายอย่าให้ถึงคราวฉันบ้างนะฉันจะแก้แค้นให้สาสมเลย ยึ่ย!!!!!!!!!