คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My secret lover1-วุ่นวาย
1-วุ่นวาย
โคโนฮะ ไฮสคูล
เสียงนักเรียน ละเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานในวันจันทร์อันสดใส ช่างน่าหดหู่ใจนักสำหรับ เธอนามิคาเสะ นานะ
ย้อนกลับไป เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอบินกลับมาที่ญี่ปุ่น เพื่อมาเรียนต่อที่บ้านเกิด นานะเกิดที่ญี่ปุ่น แต่ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศกลับคุณลุงที่เป็นนักเขียนนิยาย นามิคาเสะ มินาโตะ พ่อของเธอเป็นผู้บังคับการตำรวจนครบาล ทำให้ อุสึมากิ คุชินะแม่ของเธอห่วงความปลอดภัยของเธอ เลยให้เธอไปอยู่กับลุง
แต่สถานการณ์กลับเปลี่ยนไป เหตุการณ์ที่ป้ารับกลับมาจากอังกฤษ เพราะตาลุงตัวดีไปทำลามกจิจ๊ะกับแหม่มแก้มแดงจนมีเรื่องมีราวกับแฟนของแหม่มสาวนั่น โดยมีนานะร่วมวงมีเรื่องมีราวรุ่มสะกรรมกับเขาด้วย!!!
อะไรก็ไม่เจ็บช้ำเท่าทีป้าให้เธอใช้ชื่อว่า อุสึมากิ นารุโตะ และปลอมตัวเป็นผู้ชาย โดยที่ปลอมนี่ก็ใส่เสื้อผ้าแบบนักเรียนชาย และตัดผมสุดเลิฟของเธอซะสั้นเลย ยังมาเจ็บจี๊ดกับคำพูดของป้าซึนาเดะที่บอกว่าเธอเป็นแผ่นกระดานไม่ต้องปลอมตัวมากก็ยังเหมือนผู้ชายอยู่ดี คิดแล้วแค้น
เหมือนแผ่นกระดานตรงไหนไม่ทราบ!!! แม้จะคล้ายๆๆก็เถอะ ก็แค่คล้าย แต่ยังไงก็เป็นผู้หญิงน่ะ
เฮ้อนี่หรือชีวิตของเด็กม.ปลาย
เสียงดัง วิ่งตึกตัก ขึ้นจากด้านหลังนานะกำลังจะหันกลับไปมอง แต่ร่างกับปลิวไปจูบกำแพงอย่างจัง
เหวอ นานะโดนกระแทกอย่างแรงทำให้สติของเธอกลับคืนมา ตอนนี้เธอถูกชน นักเรียนที่กำลังมาชนเธอชะงักลง หนอย ใครว่ะ!!!!
“เอ้า ขอโทษทีนะ นายเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น
“หน้าจะแหกอยู่แล้ว ถามมาได้ไงว่ะ” นานะเอ่ยถามอย่างเอาเรื่องมาวันแรกก็เจ็บตัวเลย หันไปพูดอย่างอารมณ์เสีย ข้าวก็ยังไม่ได้กิน โดนป้าเรียกไปสั่งโน่น สั่งนี่แต่เช้า จะเข้าห้องอยู่แล้ว ดันมาโดนไอ้บ้าที่ไหนชนอีก สายตามองคนที่หน้าเหวอที่โดนเธอตะคอกอย่างตกใจ
ผู้ชายผมสีดำ ดูสูงกว่าเธอ ดวงตาสีดำสนิท นานะจ้องมองคนตรงหน้าจนถูกกระชากหันมาอีกทางอย่างแรง จึงละจากไปหน้าหล่อๆๆมาเจอสัตว์ประหลาดแทน นี่มัน---สิงโตกับปลาฉลาม
“นี่พูดให้ดีหน่อยสิ ให้มันรู้มั่งว่าใครรุ่นพี่รุ่นน้อง” หนุ่มหัวทองอีกคนยาวเฟื้อยเป็นสิงโต กระชากแขนนานะกลับมา “เพิ่งเข้าใหม่สิน่ะ ถึงไม่คุ้นหน้า และไม่รู้ว่าพวกชั้นเป็นใครฮะ เจ้าเด็กแว่น” คำพูดกดต่ำอย่างข่มขู่
“นั่นสิน่ะครับ ห้าวแบบนี้ระวังจะแย่นะครับ” นานะหันไปมองชายอีกคนที่ มีหน้าคล้ายปลาฉลามเดินบนบกทันที
“ช่างเถอะน่า รุ่นน้องกลัวแล้ว ดูสิยืนนิ่งเลย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ” เสียงทุ้มเสียงเดิมดังขึ้น ทำให้นานะสะดุ้งเล็กน้อย
“อิทาจินายก็น่ะ อย่าใจดีกลับรุ่นน้องนักสิ เดี๋ยวรุ่นน้องจะไม่เคารพเอาน่ะ หันโหดแบบเจ้าซาโซริมันบ้าง หรือแบบเจ้าเพนก็ได้” หนุ่มหัวทองผมยาวสิงโต กระซิบอย่างไม่เบานักกับเพื่อนชาย นานะพยายามเงี่ยหูฟังเต็มที่ ติดนิสัยมาจากใครหว่า
“ผมไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับที่เป็นห่วงผม ” นานะหันมาขอบคุณอิทาจิ พลางยิ้มหวานให้ ทำเอาสามหนุ่มที่ยืนอยู่ถึงกับอ้าปากค้าง ที่นานะเปลี่ยนอามณ์ได้รวดเร็ว “ชื่อรุ่นพี่อิทาจิสิน่ะครับ” นานะตีซี้ทันที ปกติเธอจะไม่ค่อยถูกกับผู้ชาย แต่เจอผู้ชายน่ารักแบบนี้ก็คบไว้ไม่เสียหาย
“อืม ใช่”
“งั้นรุ่นพี่เรียนอยู่ห้องไหนแล้วครับ ผมพึ่งเข้ามาใหม่ ฝากตัวด้วยนะครับ”
“ส่วนชั้น ชื่อ....” เชอะ! ขัดอีกแล้ว สิงโตผมทองเอ่ยขึ้น พยายามยืดอกให้ดูเท่ห์ แต่ขัดตานานะซะมากกว่า “อ้อผมไม่อยากรู้หรอกครับ” นานะเอ่ย “แล้วผมก็ไม่ได้ถามด้วย”
“หนอยว่าไงน่ะ”
“ผมบอกว่าไม่ได้ถาม” เอาแล้วเจ้าสิงโตมันกำลัง จะเอาเรื่อง แต่ก็ไม่หายโกรธที่เมื่อกี้ชนหรอกน่ะ หน้าแทบพัง ยกเว้นพี่อิทาจิไว้คนนึงแล้วกันเพราะพี่เขา ขอโทษแล้วนี่
“พอเถอะเดอิดาระ ยังไงก็เป็นรุ่นน้องน่ะ” อิทาจิปรามเสียงเข้ม มองคิซาเมะที่ยืนยิ้มอยู่อย่างสนุกเต็มที่ เสียงกริ่งเข้าห้องดังขึ้น นานะมองเจ้าสิงโตที่ดูจะหงุดหงิดอย่างขัดใจ อิทาจิหันมาบอกนานะให้ไปเข้าห้องเรียน และพาเพื่อนที่อารมณ์หงุดหงิดโดยการลากไปอีกทาง
นานะรู้ทันทีว่าเธออดข้าวเช้า !!!
นานะเดินแยกมาเพื่อหาห้อง ม.4ห้อง B เพื่อนโรงเรียนใหม่จะเป็นไงกันบ้างน่ะ นานะยิ้มหวานเข้ามาให้ห้องอย่างน้องย ร.ร.นี้ก็มีอะไรดีๆๆ(คนดีๆๆ) บ้างล่ะนะ ยังพอสู้หน่อย ห้องเรียนตกอยู่ในความเงียบสักพักและก็เสียงดังใหม่ย่างไม่ใส่ใจเธอนัก เดินมานั่งโต๊ะหลังสุดติดหน้าต่าง มุมนี้สวยดี มองเห็นสนามกีฬาด้านล่างเลย สายตาบางคู่มองมาที่เธออย่างหวาดกลัว ลุ้นลี้ลุกลน สาวผมสีบลอนด์มัดหางม้ากำลังซุบซิบกับสาวผมซากุระชมพูที่ดูสวยมาก หนุ่มหัวสับปะรดอีกคนก็นั่งหาววอดๆๆและค่อยฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ ข้างมีนักเรียนอีกคนที่กินขนมอยู่ตั้งแต่ขนมหวานยันขนมปัง น้ำดื่มหลายขวด โอ้ รวมกันเอบ30ห่อ เห็นแล้วน้ำลายไหลเลย อารมณ์หิวข้าวมาอีกแล้ว ไปกินไกลๆๆได้ไหมเนี่ย คนอื่นก็มองและซุบซิบมาที่เธอ นานะขยับแว่นที่เธอสวมอยู่ และมองคนอื่นๆๆ มองอะไรกันนักกันหนาเนี่ย
“นี่ นี่เธอ เธอมองอะไรอยู่น่ะ หน้าชั้นมีอะไรติดอยู่หรือ” นานะเดินไปเอ่ยถามนร.หญิงคนหนึ่งที่ ผมยาวสีน้ำเงินสวย ท่าทางเขินอายที่อยู่ใกล้ที่สุด
“ว้าย”นร.หญิงคนนั้นค่อนข้างตกใจ และหลบตาเธออบ่างอายๆๆ”คือว่า คือว่า...” แล้วจะรู้เรื่องไหมล่ะเนี่ย
“ฉันชื่อ....... อุสึมากิ นารูโตะ ยินดีทีได้รู้จักนะ” นานะกัดฟันแนะนำตัวอย่างเซ็ง ท่องชื่อที่ป้าให้ท่อง+คัดจนจำขึ้นใจ
“ฉัน ฮิวงะ อินาตะจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนารูโตะนะจ๊ะ”
“ฮินาตะซังสิน่ะ แล้วที่ฉันถามเธอน่ะ ทำไมมีแต่คนมองฉันแปลกๆๆทั้งนั้น แปลกจนน่า ขนลุกน่ะ “
“คงเป็นเพราะนารูโตะมาเข้าใหม่กลางเทอมน่ะจ๊ะ แล้วอีกอย่างโต๊ะตัวนั้นน่ะเป็นของซาซึเกะคุงเขาน่ะจ๊ะ” อ้อเหรอ แค่เนี่ยน่ะเอาแต่มองและซุบซิบกันไม่หยุด “งั้นหรือจ๊ะ”นานะพูดและเดินกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม มาก่อนก็นั่งก่อนสิ
“ซาซึเกะคุง”พึมพำ “ใครจะสนล่ะ”
นานะมองฮินาตะที่ส่งยิ้มมาให้แล้วยิ้มตอบอย่างเหนื่อยๆๆ เสียงเปิดประตูห้อง และปิดลงพร้อมเสียงพูดคุยที่เงียบลงด้วย นานะกำลังจะมองว่าเกิดอะไรขึ้น พอเงยหน้ามองทางประตูก็รู้สึกเหมือนสายตาอำมหิตมองอยู่แล้ว เห็นนร.ชายคนหนึ่งเดินมาทางนี้พร้อมกับเสียงกลั้นหายใจของพื่อนร่วมห้อง ฮินาตะก็ทำหน้าท่าส่งภาษามืออะไรให้อยู่ก็ไม่รู้ หน้าตาแบบนี้รุ่นพี่อิทาจินี่หน้า นานะกำลังจะยิ้มให้ แต่โลกก็หมุนไป 180 องศาทันทีที่ร่างกายถูกกระชากและเหวี่ยงออก ไปกระแทะโต๊ะของคนหัวสับปะรดที่หลับอยู่ ทำให้เธอล้มลง
โอ๊ยรุ่นพี่เทพบุตรของฉันกลายเป็นซาตานไปแล้ว
นานะได้ยินเสียงฮินาตะเรียกนารูโตะคุงเสียงดังลั่น ขณะที่กำลังมึนๆๆอยู่มือนิ่งก็หยิบแว่นส่งมาให้ ไม่ใส่ก็มองเห็นชัดแจ๋วอยู่ดี นานะมองเพื่อนสาวผมน้ำเงิน ส่งแว่นมาให้ นานะรับแว่นมาถือแว่นค้างไว้อย่างนั้นอย่างงง
“ซาซึเกะคุง”เสียงสาวผมชมพูเอ่ยอย่างตกใจ
ซาซึเกะ ชื่อนี้ทำให้เธอสะท้อนขึ้นมาในใจ ผมสีทองสะบัดตามแรงเหวี่ยงของหน้าหันกลับ ไปมอง ชายหนุ่มที่ดูดี เหมือนรุ่นพี่ที่เพิ่งรู้จัก อย่างแปลกใจ ขับไล่ความงุนงงออก ก็เหลือแต่ความโกรธ นานะลุกขึ้นอย่างเร็วจน ฮินาตะที่มาประคองเธอตกใจชนโต๊ะเกือบล้มแต่ประคองไว้ได้
ร่างบางในชุดนร.ชายเดินไปที่โต๊ะตัวเดิมพลาง หยุดอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง ตาสีฟ้าจ้องเข้าไปในตาสีดำสนิทอย่างโมโห เพื่อนในห้องต่างลุ้นระทึกอย่างต้นเต้น
“มีปัญหาอะไร”ซาซึเกะเอ่ยถาม คำถามนี้ต้องเป็นของฉันสิ นานะอุทรณ์ในใจ
“นายทำฉันเจ็บ”นานะแย้งขึ้นมา หนอยไอ้บ้านี่
“แล้วจะเอาอย่างไง”
นานะก้มลงมองสบตาอีกฝ่ายที่ นั่งอยู่ ระยะห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ ทำไมถึงรู้สึกโกรธคนตรงหน้านัก และเธอก็เป็นพวกที่ไม่ยอมใครเสียด้วย
*****TBC*****
ความคิดเห็น