คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My secret lover - บทนำ
[Fic Naruto] My secret lover ภารกิจลับจับหัวใจวายร้ายเเสนดี
บทนำ
นานะ เด็กสาวอายุ 15 มองและส่งสายตาพิฆาตให้กับจิไรยะ นักเขียนชื่อดังที่กำลังโอ้โลมสาวอยู่ในร้านอาหารกึ่งผับ บก.นิตยสารได้โทรมาทวงต้นฉบับกับเธอทั้งวัน เด็กหญิง ไม่เป็นอันเรียนเพราะต้องคอยรับโทรศัพท์จากสำนักพิมพ์ที่ไม่รู้ไปเอาเบอร์เธอมาจากที่ไหน พอปิดเครื่องก็มาหาถึงโรงเรียนที่เธอเรียนอยู่ พอคนนี้ไป คนนั้นมา เธอก็บอกเท่าที่เธอคิดว่าลุงของเธอจะไปอยู่ที่ไหน แต่นั่นมันกลางวัน เธอจึงไม่รู้มากนัก จนรับปากว่าจะตามหาตัวให้ และจะให้ส่งต้นฉบับให้ทันภายในวันพรุ่งนี้ กองทัพ บก. ที่มาจนตั้งทีมฟุตบอลมาเตะแข่งกันได้จึงกลับไปอย่างคอตก
นานะจึงมาตามเอง ไปผับแรกก็โดน ชายหนุ่มใหญ๋เข้ามาลวนลามเธอ จึงลืมตัวเตะก้านคอไปที ไม่รู้สลบไปตื่นหรือยัง ตามหาไปทั่วมาโอ้โลมสาวอยู่นี่เอง
“ตาเซียนลามก” นานะกดเสียงพูด
“เรียกใครลามกไอ้น้อง เฮ้ย” ชายผมขาวหันกลับไปมองนานะที่ใส่วิกผมสั้น เดินเข้ามาหาแต่สายตานี่จำได้แม่นว่าเป็นสายตาเวลาคุชินะโมโห
“ทำไมมาอยู่ที่นี่บก.นิตยสาร ตามตัวให้วุ่นไปหมดเลย โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง พวกนั้นเลยมาหาฉันจนวุ่นวาย เรียนไม่รู้เรื่องเลย”
“นี่หนุ่มน้อย ใจเย็นสิจ๊ะ” ส่งสายตาอย่างยั่วยวนให้ นานะที่นึกว่าเป็นเด็กผู้ชาย
“นี่ป้าเงียบไปเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องมาช้อนตามองชั้นอย่างงั้นด้วย” หน้าเหวอไปเล็กน้อยเมื่อถูกนานะเรียกป้า
“เอาน่าใจเย็น แล้วที่ว่าเรียนไม่รู้เรื่องปกติก็เห็นไม่รู้เรื่องอยู่แล้วนี่”
“ตาเซียนลามก”
“กลับก็ได้” หันไปทำเสียงหล่อกับ สาวนั่งดริ๊งที่โดนตวาดไป นานะยืนกอดอกอยู่มองด้วยความหมั่นไส้ “พี่ไปก่อนนะน้องเดซี่ ที่รัก ” หยอกเย้ากันจนนานะทนไม่ไหว กำลังจะต่อว่า
“เดซี่ !!!!” ชายฝรั่งตวาดออกมา ทั้งผับเงียบกริบหันมามองทันที ฝ่ายหญิงผละออกมาจากจิไรยะทันที สาวนั่งดริ๊งที่อยู่แถวนั้น ถอยห่างจิไรยะ และนานะทันที
“ไอ้แก่นี่แหละจ๊ะที่ชอบมาเกาะแกะกับชั้น ชั้นเป็นเจ้าของจะไม่มารับลูกค้าก็ไม่ได้”พูดรพร้อมบีบน้ำตา ชายผมขาวอ้าปากค้างทันที นานะมองอย่างงง
“น้องเดซี่จ๊ะ” จิไรยะเรียก
“ใครน้องแก ไอ้แก่ตัณหากลับ ลามก โรคจิต” ด่าจิไรยะอย่างดัง ทำให้ชายฝรั่งตัวใหญ่ยิ่งโมโห ปรายตามองลูกน้องร่างใหญที่อยู่ข้างหลัง 2คน พยักหน้าให้ “อัดมัน”
“เฮ้ย พี่ชายใจเย็นสิจ๊ะ”
“หากไม่หุบปากจะอัดแกด้วย เป็นพวกเดียวกับมันหรือไง ถึงมายุ่งกับเมียชาวบ้าน เขาแบบนี้ วันนี้อย่าหวังว่าจะรอดออกไปจากที่นี่เลย”
“หา!!!!ตาเซียนลามกไปยุ่งกับคนที่มี สามีแล้วงั้นหรือ ทำไมทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ ถ้าป้าซึนาเดะรู้ตายแน่ ถึงยังไงก็เป็นถึงนักเขียนชื่อดังน่ะ ทำอะไรให้มันดีๆๆหน่อย” นานะหันมาว่าจิไรยะอย่างเหลืออด “ชั้นจัดการต่อว่าให้แล้วจ๊ะ จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก หันไปดึงจิไรยะที่เมาแอ๊ลุกขึ้นอย่าง เนียนๆๆ แต่ถูกจับไหล่เอาไว้ก่อน
“มาด้วยกันสินะ” นานะหันไปยิ้มแหยให้ “อัดมัน ทั้ง2คน”
นานะหมุนตัวแตะก้านคอ คนสั่งการที่เดียวล้มลงกับพื้น และฉุดจิไรยะให้วิ่ง ฝ่าวงล้อมออกไป ถ้าจิไรยะไม่เมา เธอจะไม่หนีแน่แต่นี่เมาขนาดนี้ ภาระชัดๆๆ
ฝีเท้าวิ่งไปตามทางเดินที่ มืดสนิท ท่ามกลาง หิมะที่เริ่มตกลงมาของกรุงเบอร์มิงแฮม ยามค่ำคืน สายตาเหลือบไปเห็นตรอกที่มืดข้างทาง จึงตรงดิ่งไปตรงนั้นทันที เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่เข้ามาใกล้
“หาให้เจอ”
“ไอ้หมอนั่นไวชะมัด” ไม่ไวก็ตายสิวะ นานะที่แอบอยู่ข้างกองขยะ เอ่ยในใจ มองจิไรยะที่เมาหลับอยู่
เมื่อได้ยินเสียงของกลุ่มคนเริ่มซาลงไป และห่างออกไปเรื่อยๆๆ จึงค่อยๆๆโผล่หน้าออกมาจากกองขยะ เหลียวซ้ายแลขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว จึง ออกมา สภาพเปื้อนไปด้วยกองขยะ มองจิไรยะที่เมาหลับอยู่อย่างหงุดหงิด จึงเดินออกมา ปล่อยให้ชายผมชาวหลับอยู่ตรงนั้น ไปหาเรียกรถแท็กซี่
“หิมะก็ตกอยู่ได้ หนาวจะตายอยู่แล้ว” บ่นหิมะอย่างอารมณ์เสีย เดี๋ยวพวกบ้านั่นกลับมาอีกจะแย่ วิ่งดึงหมวกปีกที่ใส่ลงมาปัด จัดแจงเก็บวิกผมสีดำลงในกระเป๋า พร้อมสยายผมสีทองที่ยาวสลวยไปข้างหลัง เดินมาได้สักพัก นานะมองแม่น้ำยามค่ำคืน ดอกไม้ไฟถูกจุดขึ้นสว่างท่ามกลางท้องฟ้าในวันที่หิมะตกทำให้ ฝีเท้าชะงักไป รอยยิ้มปรากฎขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต
..........
ภาพในวัยเด็กที่ตนเองกับเพื่อนสมัยเด็ก ผุดขึ้นมา เด็กหญิงนานะในวัย4ขวบ พยายามช่วยลูกแมวที่ลงจากต้นไม้ไม่ได้ ซาซึเกะมองภาพนั้นอย่างขบขัน จึงเดินเข้าไปช่วย โดยการให้เด็กหญิง เหยียบบนหลังของตน จนสามารถช่วยแมวน้อยลงมาได้ จนทั้งสองก็ได้เป็นเพื่อนกัน
“นานะจางงงงงงงง” เด็กชายในวัย4ขวบร้องเรียกนานะ มาแต่ไกล ทั้งสองจะมาพบกันที่นี่ทุกเสาร์อาทิตย์
“ซัสจัง มาแล้วหรือ” นานะมองดูซัสจัง เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกัน วิ่งเข้ามาหา พร้อมกับชายหุ่มชุดดำ ข้างหลังสองคนที่ วิ่งตามมา ซึ่งซัสจังบอกว่าเป็นคนดูแล
“วันนี้พี่มีแอปเปิ้ลมาฝากนานะจังด้วยน่ะ” ซาซึเกะเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “ขอให้คุณแม่ซื้อมาให้” ยกถุงแอปเปิ้ลเขียวถุงใหญ่มาให้นานะ เจ้าเหมียว คากิที่ ซาซึเกะ เอาไปเลี้ยง กระโดดขึ้นไปนั่งบนตักเด็กหญิงทันที
“ว้าว!!!แอปเปิ้ลลูกใหญ่จัง”
“นานะก็มีของมาให้เหมือนกัน แต็นแต๊น ขนมทาโกะยากิ ป้าซื้อมาให้แต่ ยังไม่ได้กินเลยแอบเอามาให้ซัสจังกับเจ้าเหมียวก่อน กินเยอะๆๆจะได้โตไวๆๆ” นานะพูด ยื่นกล่องใส่ขนมให้ซาซึเกะ ทั้งสองนั่งคุยกันบริเวณแม่น้ำติดกับสวนสาธารณะ มองภาพผืนน้ำที่สะท้อนแสงอาทิตย์ยามตกดิน ซาซึเกะรู้สึกว่านานะเป็นเพื่อนที่สามารถคบได้อย่างจริงใจ มากกว่าลูกของเพื่อนพ่อที่ ทำทธุรกิจร่วมกัน โดยแต่งตั้งให้ตัวเองเป็นพี่ชายของนานะเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มี พี่น้อง
……….
“แอบออกมาข้างนอกแบบนี้ ไม่เป็นไรแน่หรือ ซัสจัง นี่มันก็มืดแล้วด้วย” นานะเอ่ยถามอีกฝ่ายที่นัดกันออกมาข้างนอก
“กลัวหรือไง”ซาซึเกะแอบขำ “ก็แน่ล่ะสิ เดี๋ยวแม่รู้ แม่จะโกรธ” พูดแล้วนานะแอบขนลุก เพราะคุชินะแม่ของเธอโกรธทีไรสามารถทำลายตึกได้ทั้งตึกเลย
“มีของจะให้ดู วันนี้ในเมืองมีงาน เลี้ยงฉลองกลุ่มบริษัทอุจิวะ”
“ไม่เห็นจะรู้จักเลย แล้วมันเกี่ยวอะไรกันหรือ ทำไมพามาที่มืดๆๆแบบนี้.....หิมะก็เริ่มตกแล้วด้วย ....ไม่หนาวหรือไง....เมื่อไหร่จะถึง.....นี่ให้ชั้นพูดคนเดียวอยู่ได้ ซัสจัง ซัสจัง พี่....ชั้นเรียกพี่อยู่น่ะ” นานะเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด
“นานะเมื่อกี้ เรียกว่าพี่หรือ”ซาซึเกะถามอย่างดีใจ “ก็ใช่น่ะสิ ฉันจะกลับแล้วน่ะ สวนสาธารณะนี้ ตอนกลางคืนมืดเกินไปไหมเนี่ย กลับกันเถอะ เดี๋ยวแม่กับพ่อฉันกลับมา”
“ได้เวลาแล้ว”
เสียงพลุที่ดังขึ้นทำให้นานะเงยหน้าขึ้นมอง แม้จะหนาวแต่ก็ตื่นเต้นกับภาพตรงหน้า ท้องฟ้าสว่างไปด้วยพลุตัดกับหิมะที่กำลังตกลงมา สะท้อนกับผืนน้ำ ทำให้คิดว่าเป็นภาพที่สวยงามที่สุดที่เธอเคยเห็น ซาซึเกะมองเพื่อนคนแรกของตน ที่ดูประทับใจกับภาพตรงหน้า ทำให้อมยิ้มอย่างพอใจ ที่อุตส่าห์หลบออกมาจากงานเลี้ยงของตระกูล พานานะมาดูพลุที่จัดไว้ฉลองที่ตระกูลประสบความสำเร็จ เป็นบริษัทชั้นนำ
……….
นานะมองดูพลุที่จุดขึ้นลูกสุดท้ายเมื่อจบลง เธอจึงเรียกสติกลับมา มองหาแท็กซี่ คนขับรถมองเธอเหมือนไม่อยากจะรับ แต่พอบอกจะจ่ายให้สองเท่าก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ งกเหมือนป้าซึนาเดะไม่มีผิด
“โอ๊ยตัวหนักชะมัดเลย” นานะไขกุญแจรั้วบ้าน อย่างทุกลักทุเล พยายามลาก ชายผมขาวที่เมาไมรู้เรื่องเข้าบ้าน สภาพคนทั้งสอง ทั้งมีกลิ่นเหม็น และคลุกไปด้วยเศษขยะ มองกุญแจบ้านในมือ แต่ยังไม่เปิดไฟ เพราะสังเกตเห็นหน้าต่างบ้านเปิดอยู่ หันไปปิดประตูบ้านและมองรอบๆๆ
“สงสัยตาเซียนลามกจะลืมปิด “ หันไปมองชายผมขาว เดินขึ้นห้องตนเองชั้นบนไป“นอนตรงนั้นล่ะกันน่ะ วันนี้สุดจะทนจริงๆ จะมีอะไรซวยไปกว่านี้อีกไหมเนี่ย” มือเปิดห้องตัวเอง พร้อมกับหมัดที่ลอยเข้ามากระแทกหน้าอย่างจัง ทำให้นานะล้มลงด้วยแรงหมัด สวิตท์ไฟถูกเปิดขึ้น ลืมตาขึ้นมองเห็นผอ.โรงเรียนโคโนฮะ ไฮสคูล ซึนาเดะ ฮิเมะ ลอยตัวขึ้นง้างขาเตรียมจะอัดซ้ำลงมา โดยไม่เกรงใจอายุที่ปาไป50+ แล้ว
“ป้าซึนาเดะ”นานะตะโกนสุดเสียง ก่อนเจ็บตัวไปมากกว่านี้
“ลูกแม่ ทำไมสภาพอย่างนี้ล่ะลูก” คุชินะ ผละออกมาจากสวิตท์ไฟ ที่ถลามาหาลูก เอ่ยถามพยุงตัว ลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
“โอ๊ย” นานะร้องขึ้นมองแม่ของตน พร้อมทั้งมองป้าที่ยิ้มแหย ซึนาเดะมองดูหลานสาวที่มอมแมมอย่างเป็นห่วง
“ทีหลัง ก็เข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียงเองนี่ ก็นึกว่าเป็นพวกโจรก็เลยจัดการเข้าให้ โชคร้ายจังเลยนะ”
“บ้านชั้นนะป้า จะเข้ามาก็ไม่เห็นเป็นไร” นานะ จับหลังตนเอง ชี้ให้ แม่ดู คุชินะมองด้วยความเป็นห่วง
“ถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกัน” ซึนาเดะหัวเราะ นานะมองซึนาเดะ หลังเธอจะหักอยู่แล้วแต่ กลับมาบอกว่าเป็นคราวเคราะห์ ป้าแก่นี่
นานะพึมพำ ซึนาเดะที่กำลังเดินไปชะงัก หันมามองนานะช้า อย่างน่าสยอง นานะตบปากตัวเองที่ไปว่าอีกฝ่ายแกอย่างลืมตัว ซึนาเดะจึงแถมหมัดตรงจึงให้หลานรัก เข้าเป้าตาอีกครั้ง “โอ๊ยๆๆ” วันนี้มันวันอะไรเนี่ย
..........
“ไงตื่นแล้วหรือ ตาแก่ โรคจิต” ซึนาเดะเท้าเอวมอง จิไรยะอย่างโมโห “ซึนาเดะ” นานะกับคุชินะที่เก็บของเสร็จถือกระเป๋าเดินทางลงมาพอดี
“นานะจะกลับญี่ปุ่น วันนี้พร้อมกับชั้น และคุชินะ ให้อยู่กับนายมีหวัง แย่แน่ๆๆ”
“หา แล้วมินาโตะ ว่ายังไงล่ะ ทำไมถึงไม่โทรมาบอกก่อน “จิไรยะถามอย่างแปลกใจ
“ เพิ่งคุยกับคุชินะเมื่อคืนยังไม่ได้ บอกมินาโตะเลย หมอนั่นกำลังทำคดีสำคัญ ไม่อยากให้กังวลน่ะ รายนั้นไม่อยากให้ลูกสาวไปเสี่ยงกับงานของตัวเอง แต่ที่ไหนได้มาอยู่กับนายมันเสี่ยง จะโดนทำร้ายยิ่งกว่า นายเองก็อย่าหลุดปากบอกมินาโตะล่ะ ไม่งั้นเจอดีแน่” ซึนาเดะคิดถึงผู้บังคับการตำรวจหนุ่ม นามิคาเสะ มินาโตะ ที่ห่วงลูกสาว จนไม่รู้ว่าลูกสาวตัวเองนับวันจะแสบกว่าใคร
“แต่ทำไมล่ะ” “ให้นานะอยู่กับนายมีหวัง หลานชั้นเป็นพวกชอบมีเรื่องพอดี ต้องหนีตายเพราะเรื่องสาวๆๆของนายกี่ครั้งแล้วล่ะ ให้มันเพลาลงบ้างนะ จิไรยะ อายุก็แก่ปูนนี้แล้ว” ตัวเองก็แก่เหมือนกันยังจะมาว่าคนอื่นแก่อีก ชายผมขาวคิดอย่างหมั่นไส้
“ว่าไงนะ” “เปล่าไม่มีอะไร”
“เราจะเดินทางกันแล้ว ไปกันเถอะ นานะ คุชินะ”
“ให้เซียนลามกขับหรือป้า”นานะที่ใส่แว่นดำปิดตา ที่ช้ำ เอ่ยเตือน “ยังม่สร่างเมาแน่ๆๆๆ ไปแท็กซี่ดีกว่า”
“นั่นสิ อย่างงี้อันตรายแย่”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวแม่ขับเอง มาเร็วสิท่านซึนาเดะ นานะ ครูจิไรยะ” คุชินะที่ขึ้นไปนั่งที่คนขับ เรียบร้อยแล้วเอ่ยเรียกเสียงหวาน ซึนาเดะมองอย่างจำใจ ตามด้วยจิไรยะที่สยองกับเสียงเรียก นึกดีใจที่ยังไม่ได้กินอะไรตอนเช้า
“นานะ ขึ้นรถ” คุชินะเรียกลูกสาวเสียงเฉียบ นานะเอ่ยขึ้นรถ นึกถึงพ่อที่ไม่ยอมให้แม่จับกุญแจรถ
เสียงกรี๊ดร้องของ ทั้งสาม ดังขึ้นอย่าง หวาดเสียง ท่ามกลางความสนุกของสาวนักซิ่งผมแดง ที่แซงซ้ายแซงขวา และเสียงบีบแตรด่าของรถที่ ถูกเธอแซง เมื่อถึงสนามบินทั้งสามพุ่งลงจากรถอ้วกแตกทันที
“ไงล่ะเซียนลามก ดันเมานัก ให้แม่ขับรถ สร่างไหมล่ะทีนี้”
“รีบไปเถอะลูกเครื่องจะออกแล้ว จะได้กลับญี่ปุ่นสักที”
นั่นสิ ใจนึงก็อยากอยู่กับเพื่อนๆๆที่ นี่ แต่อีกใจก็รู้ดีว่าอยากกลับไปที่นั่นอีกครั้ง ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเพื่อนรักในวัยเด็ก มิตรภาพที่ไม่เคยถูกให้ความสำคัญ แม่น้ำสายนั้นยังเปล่งประกายเหมือนเดิมหรือเปล่า
..........
TBC
ความคิดเห็น