[OS] A Moment : Sugamonster

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 ...ชาของผมมันอ่อนแรง ปวกเปียกทุกครั้งที่เดิน

วันคืนที่ไร้ความหมายค่อยๆไหลผ่านไป

ผมว่าความรักมันคงเกิดขึ้นแค่กับคนบางกลุ่มเท่านั้น

เพราะงั้นผมคงไม่มีเหตุผลอะไรที่หัวใจต้องเต้นรัว..

                  (Hyukoh : WI ing WI ing //cr.HYUKOH TH) 

..NOW... 

...ตึกๆๆๆ...

..จำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ร่างกายของผมออกกำลังที่เรียกว่าการวิ่งนี่มันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน สองขาของผมสับถี่เร็วยิ่งกว่านักกีฬาวิ่งมาราธอน.. แต่คงจะลืมอะไรไปร่างกายนี้ของผมไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อวิ่ง...

ผมออกตัววิ่งไปตามทางเท้าในมหาลัยด้วยความเร็วสายตาของผมคอยก้มมองนาฬิกาที่บริเวณข้อมือไปด้วย ...สายแล้ว... คือคำเดียวที่วนอยู่ในการรับรู้ของผม.. หยาดเหงื่อที่ท่วมบนใบหน้าไหลลงมาเข้าตา เข้าปากผม จนเค็มไปหมด วันนี้ผมมีซ้อม 'ยิงปืน' ตอน6โมงเย็นแต่นี่ก็เลยมาทุ่มนึงแล้ว เพราะผมนอนเปื่อยเล่นเกมส์อยู่ที่หอจนไม่ได้ดูเวลา โค้ชจอมโหดเอาผมตายแน่ๆ ถึงแม้ผมจะเป็น 'คิมนัมจุน'  นักกีฬายิงปืนทีมชาติก็ตามแต่ สำหรับโค้ชสุดโหดแล้วไม่มีคำว่าแบ่งแยก..

แกร๊ก..

เท้าผมที่วิ่งด้วยความเร็วอยู่เหยียบลงไปบนอะไรบางอย่างที่พื้น เสียงแตกของมันทำให้ผมต้องหยุดวิ่งมาดู แว่นตากรอบดำที่ตอนนี้เลนส์ของมันแตกละเอียด ไหนจะกรอบและขาที่หลุดแตกจากกัน...ของใครวะเนี้ยยย... ผมก้มลงไปเก็บเศษซากแว่นตาขึ้นมา เงยหน้ามองไปรอบๆทางเดินเพื่อหาเจ้าของมัน แผ่นหลังเล็กที่เดินอยู่ตรงหน้าด้วยความเร็วที่ดูเชื่องช้า.. ของคนคนนันแน่เลย ผมลุกขึ้นวิ่งเหยาะๆตามหลังอีกคนไป เอื้อมมือไปสะกิดที่ไหล่เล็กเบาๆ คนตรงหน้าหันกลับมามองผมด้วยความเรียบนิ่ง ใบหน้าขาวใสเนียน ตาเรียวรีที่ดูน่าหลงใหล ริมฝีปากบางแดงน่ารัก ในชุดนักศึกษา..ใบหน้าแสนเสน่ห์ที่มีแรงดึงดูดบางอย่างทำให้ผมต้องหยุดค้างไปชั่วครู่นึง ใบหน้าหวานที่ทำให้ผมหยุดสายตาไว้จนจำได้ขึ้นใจ ... รุ่นพี่มินยุนกิ...

พี่ตัวเล็กที่ยังคงใบหน้านิ่งไว้เลิกคิ้วให้ผมอย่างงงๆ มือเรียวขาวยกขึ้นมาถอดหูฟังออกข้างนึง เหมือนจะรอให้ผมพูด.. อ่าใช่...แว่น..แว่นตา..

"อ่า.. อันนี้ใช่แว่นตาพี่หรือป่าวครับ ผมไม่เห็นว่ามันตกอยู่ เลยเผลอเหยียบแตกไปแล้ว ผมขอโทษนะครับ"

รุ่นพี่มินยุนกิก้มมองแว่นตาในมือของผม..แล้วถอนหายใจออกใา แววตาเสียดายทำผมใจแป้วเลย ...อย่างรู้สึกผิด..ไอ้ทึ่มนัมจุน

"พี่โกรธผมเหรอครับ ผมขอโทษจริงๆนะครับพี่ เดี๋ยวผมซื้อคืนให้ได้นะครับ "

"ช่างมันเถอะ"

เสียงเบาๆที่ไม่เคยได้ยินพูดตอบผมกลับมา พี่ยุนกิยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่งดังเดิม ผิดกับผมที่รู้ตัวเลยว่าหน้าซีดไปแค่ไหนแล้ว โค้งให้พี่ตัวเล็กถี่ๆด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ พี่ยุนกิต้องโกรธผมมากแน่ๆเลย ทำเรื่องแย่ๆตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้คุยกัน ไอ้นัมจุนเอ๊ยยย. 

"ผมขอโทษจริงๆนะครับพี่ ผมจะชดใช้ให้นะครับ ไปซื้อวันนี้เลยก็ได้นะครับ"

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย.."

สายตานิ่งๆมาพร้อมกับคำพูดเย็นๆจากอีกคน.. ใบหน้าเรียบนิ่งไม่บอกความรู้สึก อย่างทุกครั้งที่เคย'แอบมอง' ..สีหน้าของคนคนนี้ที่ไม่สามารถขาดเดาอารมณ์ได้เลย..

"ฉันเป็นคนทำตกเอง นายไม่ได้ผิด"

"แต่ผมก็ไม่ควรเหยียบมันแตก"

"งั้นผิดคนละครึ่งเจ๊ากัน ไม่ต้องขอโทษหรอก ..ช่างมัน"

พี่ยุนกิพูดประโยคยาวๆออกมาแล้วก้มโค้งศีรษะให้ผม แล้วหมุนตวเดินห่างออกไป ไวเท่าความคิด ผมส่งมือออกไปดึงรั้งแขนเล็กอีกคนไว้ อย่างต้องการจะยื้อ พี่ยุนกิตัวบางมาก บางขนาดที่ว่าพอผมดึงร่างเขาก็ปลิวเข้าหาผม  และหนังสือที่เขาถือมาก็ล่วงหล่นลงไปที่พื้นพร้อมชีทกระดาษที่กระจัดกระจาย  ผมมองภาพที่เกิดขึ้นเหมือนมีคนมากดโหมดสโลโมชั่นช้าๆ พร้อมสีหน้าตกใจของผม ..ไอ้งั่งคิมนัมจุน... ตัวทำลายล้างของแท้.. พัง พังไปหมดแล้ว...

"คือ..พี่ครับ...ผม..."

"พอแล้ว ไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ได้โกรธนาย เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว ..พอ"

"แต่ผม..."

พี่ยุนกิยกมือขึ้นมาชูตรงหน้าผมเหมือนบอกให้ผมหยุดก่อนจะก้มลงเก็บหนังสือและชีทกระดาษ ผมก้มลงตามทันทีแต่คนตัวเล็กก็ยกมือขึ้นห้ามอีก.. แค่อยากจะช่วยเอง..ผมมองอีกคนเก็บกระดาษสายตาเหลือบไปมองนาฬิกาข้อมือ ...ชิบ-หาย แล้ว.. สายเกือบชั่วโมงกว่าแล้ว..

"ผมขอโทษนะพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี่"

ผมมองอีกคนจ้องตาด้วยความจริงใจ..ก่อนล้วงมือไปในกระเป๋าสะพายหยิบกระดาษโพสอิทออกมาพร้อมปากกา เขียนบางอย่างลงไปด้วยความรวดเร็วแล้วยื่นให้คนตรงหน้า

"ผมแค่จะให้นี่พี่ไว้ ผมอยากชดใช้นะครับ ผมขอโทษจริงๆนะครับพี่ ยังไงก็ติดต่อมานะครับ"

ผมดึงมือเล็กมาแล้วยัดกระดาษแผ่นเล็กใส่มือลงไป โค้งให้อีกสองสามที สายตาผมคอยมองเวลาตลอด ก่อนจะวิ่งออไปทันที ..โค้ชสุดโหดต้องฆ่าผมตายแน่ๆเลย...

ID: RM94_  //คิมนัมจุน 'ฟิล์มปี3

ขอโทษนะครับ แอดไลน์ผมมานะครับพี่

ผมวิ่งไปเรื่อยตามทาง ในหัวผมมีแต่ใบหน้าขาวของรุ่นพี่ตัวเล็ก.. พี่มินยุนกิ คณะศิลปกรรม ผมรู้จักเขา..อาจจะฝ่ายเดียวก็ได้ ฮ่าๆ เรียกอีกอย่างคงเป็น 'ผมแอบชอบเขา' ร่างเล็กที่ดูบอบบาง พูดน้อย วันๆขลุกอยู่แต่ในคณะ ไร้ตัวตนในมหาลัย แต่กลับดึงความสนใจจากผมไปจนหมด ..ผมแอบมองเขามาตั้งแต่ผมอยู่ปี2 ช่วงกีฬาสีของมหาลัย ผมต้องคอยคุมฝ่ายฉากที่ได้พี่ๆจากศิลปกรรมมาช่วย พี่ยุนกิเป็น1ในนั้น คนตัวเล็กๆที่ดูโดดเด่นด้วยผิวขาวเรียกความสนใจจากผมไปตั้งแต่วินาทีแรก ..เหมือนหยุดทุกอย่างด้วยสายตาเย็นชานั่น ผมคอยตามดูชีวิตประจำวันเขาทุกครั้งที่ว่าง แล้วมันก็กลายเป็นกิจวัตร เราไม่เคยคุยกันเลยสักคำจนกระทั่งวันนี้ แล้วผมก็ทำ'ครั้งแรก' ของเราพังย่อยยับ.. กลายเป็นจอมทำลายล้างในสายตาพี่เขาไปแล้ว..

ผมหยุดวิ่งแล้วเดินนึกถึงเรื่องราวต่างๆพร้อมยิ้มเขินเมื่อนึกถึงใบหน้านั่น จนกระทั่งเดินมาถึงสถานที่ซ้อมยิงปืน ..ร่างสูงใหญ่ของโค้ชจอมโหดยืนกอดอก เป็นยักษ์อยู่หน้าประตูยิม มองผมด้วยสายตาที่เชือดเฉือน น่ากลัวยิ่งกว่าอะไรดี .. 'โค้ชบังยงกุก' สุดโหดที่ลือเลื่องไปทั่ววงการนักกีฬายิงปืน..

" คิม นัม จุน"

เสียงเรียกทีละพยางค์บ่งบอกความมาคุที่ทำให้ผมเสียวสันหลังหวาบ ผมส่งยิ้มแหยๆไปให้โค้ชเดินตรงเข้าไปหาด้วยท่าทางเคารพรัก ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะสั่นไหวดั่งภาพgifทันทีที่มือใหญ่ของคนตรงหน้าตบมาที่หัวของผมอย่างรุนแรง.. หัวสั่นเลยครับ..

"โค้ชอ่าาา"

"ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน นัดกี่โมง แล้วนี่กี่โมง จะเป็นมั้ยนักกีฬายิงปืนหน่ะ เดี๋ยวจะตัดออกจากตัวจริงซะหรอก"

สีหน้าน่ากลัวพร้อมน้ำเสียงดุๆถูกส่งออกมาให้ผม จนต้องยืนก้มหน้าคางชิดอกไปอัตโนมัติ ...

"ฉันจะทำโทษแกให้สำนึก คิมนัมจุนจอมเถลไถล ไป ไปวิ่งรอบยิม70รอบ ตะโกนไปด้วยว่า ผมจะไม่มาสายอีกแล้ว ไป ปฏิบัติ!"

...แล้วผมก็ต้องออกตัววิ่งทันทีตามคำสั่งโหดๆผมเพิ่งบอกไปถ้าใครจำได้.. ร่างกายของผมไม่ได้สร้างมาเพื่อวิ่ง.... TT 

-end-

tkykm : ตัดภาพไปที่กีฬาสีไอดอล วิ่งผลัดของนัมจุน55555555555555555.จบแล้ววว เพื่อเมนเอาไปปปป ฟิคภายใน5นาที 5555555 ใครหลงเข้ามาขอขอบคุณด้วยใจค่ะ *แจกมินิฮาร์ท* 5555555555 

จริงๆมีช่วงต่ออีกแต่เก็บไว้ก่อน5555 รอของพี่กินะคะะะ 

\

CR.SQW