คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 【 005 】
005
12 วันผ่านไปไวเหมือนโกหก
อีกสองวันแม่งก็จะเฉลยพี่รหัสแล้วครับ
ถ้าถามว่าผมรู้แล้วรึยังว่าพี่รหัสผมคือใคร
ตอบเลยว่า...
ไม่!!
หลายคนอาจจะบอกว่าผมขี้เกียจหาพี่รหัสตัวเอง
ใช่ครับ
เขาพูดถูก...
จริงๆผมก็อยากหาอยู่นะครับ
แต่ผมไม่รู้จะเริ่มหาจากตรงไหน
ให้คำใบ้มาแม่งก็เหมือนไม่ให้
คุยไลน์ด้วยกันแต่ละครั้งเหมือนจะไม่มีสาระอะไรเลยด้วยซ้ำ
ถามอีกอย่าง
ตอบอีกอย่าง ไม่เข้าใจว่าพี่มันเรียนมายันม.5 ได้ยังไง
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : เหลือเวลาอีกไม่กี่วันแล้ว
หาพี่ให้เจอนะคนเก่ง
‘HanBinKim : กูไม่หาแล้วพี่ กูเหนื่อย กูเบื่อ
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : น่ารักจังเลย
‘HanBinKim : อะไร
ใครน่ารัก พี่บ้าป่ะเนี่ย
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : คิคิ
เขินนนนนนน คุคุ
‘HanBinKim : เขินเหี้
ยไรพี่ - -
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : เจอคนเนี้ยฟินเลย บ่องตงรักจุงเบย
จิตใจพี่เขาทำด้วยอะไร
ฮันบินอยากคราย TwT
ผมแอบเดินไปที่ห้องพี่รหัสบ่อยอยู่นะครับ
แต่ทุกครั้งที่ผมไป ก็เจอไอ้พี่บ๊อบบี้ทุกครั้ง แค่เจอหน้ามันผมก็เอือมเต็มทีแล้ว
แม่งยังมาโชว์ฟันหน้าให้ผมดูอีก บอกเลยครับว่าคืนนั้นผมนอนไม่หลับทั้งคืน!
เฮ้ออออออออออออ
ผมเตรียมพร้อมสำหรับการโดนลงโทษแล้วแหละครับ
“อะนี่”
ดงฮยอกยื่นกล่องขนมกล่องใหญ่มาให้ผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“อะไร”
“เมื่อกี้กูลงไปซื้อของมา
มีคนฝากของมาให้พี่อะ” มันพูดไปพลางเคี้ยวขนมไป
“แดกให้หมดก่อนมั้ยแล้วค่อยพูด
กูรอได้”
ผมเห็นโพสต์อิทที่ติดอยู่ที่กล่องขนมก็ไม่ต้องสืบเลยครับว่าใครให้มา
‘ขาดน้ำขาดไฟยังพอทน
ถ้าขาดเธอไปสักคนจะทนได้ไง เน้าะะ’
พี่รหัสคนเดิม เพิ่มเติมคือหล่อ.
-_____________________-
แม่งไปขนมุขแบบนี้มาจากไหน กูละอยากอ้วกจริงๆ
เกลียดมึงไอ้พี่รหัสสสส!!!!!!!!
“มึง” ผมหันไปถามดงฮยอกที่ตอนนี้มันยังกินขนมไม่เลิก
“หื้อ?”
“มึงเจอพี่รหัสมึงรึยัง”
“โถ่ กูเจอตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้วพี่ กูบอกแล้วว่ากูเก่ง ว่าแต่มึงเหอะพี่
เจอรึยัง ไม่เจอโดนทำโทษนะเว้ย”
“ไม่เจอ แล้วก็ไม่หาด้วย”
กูต้องโดนทำโทษคนเดียวแน่ๆเลยอะครับสังคม...
4.30pm
ผมนั่งรอพี่จินฮวานอยู่ที่ม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่สักพักก็เห็นพี่ตัวเล็กเดินโบกมือมาทางผม
แต่วันนี้กลับไม่เห็นไอ้พี่บ๊อบบี้แฮะ แต่ก็ดีละ ไม่มีมารหัวใจจจจจจ
ผมกับพี่จินฮวานเดินกลับคอนโดด้วยกันเหมือนทุกวัน เราสองคนเดินไปคุยไปจนเพลิน
จนเกือบจะเลยห้อง แต่ก่อนจะเข้าห้องก็ไม่ลืมที่จะถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจหลายวัน
“พี่รู้ใช่ไหมว่าพี่รหัสผมเป็นใคร”
“ทำไมหรอ? นี่อย่าบอกนะว่านายยังหาไม่เจอ?”
“.........”
“โธ่ เอาเป็นว่าพี่รหัสฮันบินก็คือคนที่ใกล้ตัวฮันบินนั่นแหละ”
“แล้วใครล่ะ”
“แหน่ะ อย่ามาหลอกถามน่า ไม่บอกหรอก พี่เข้าห้องก่อนนะ” พี่จินฮวานเขกหัวผมไปหนึ่งที
ก่อนจะโบกมือลาแล้วเข้าห้องไป
คนใกล้ตัวหรอ?
ใครวะ....
วันเฉลยพี่รหัส
ว้าวมากครับ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง บ๊อบบี้ตื่นเต้นมั่คๆโลยยยย
ผมลงไปที่โดมตามคำสั่งของประธานนักเรียน
ก่อนพี่ประธานนักเรียนจะให้พวกเรายืนหน้ากระดานเรียงหนึ่ง
“ถ้าน้องคนไหนรู้แล้วว่าใครเป็นพี่รหัส เดินไปหาพี่คนนั้นเลยครับ”
พี่ยุนฮยองพูดใส่โทรโข่งก่อนจะพูดประโยคเดิมอีกเป็นครั้งที่สอง
น้องม.4 ทยอยเดินมาหาพี่รหัสตัวเองทีละคนสองคน แล้วฮันบินล่ะครับ
ทำไมเขาไม่เดินมาหาผม....
“ดงฮยอกลูกแม่!!!” ไอ้แทฮยอนอ้าแขนรอรุ่นน้องคนหนึ่งวิ่งมาหา
“แม่ค้าบบบบบบบ”
ไอ้รุ่นน้องคนนั้นวิ่งเข้าสวมกอดแทฮยอนพลางพูดอะไรแม่ๆลูกๆไม่รู้
ผมงงไปหมดแล้ว
“ลูกมึงหรอ?” ผมถามมันออกไป
“มึงนี่โง่เหมือนหน้ามึงเลยเนอะ”
มันพูดกับผมแค่นั้นแล้วหันไปคุยกับลูก(?) มันต่อ
“พี่แทฮยอนเป็นพี่รหัสผมเองครับพี่เหยิน”
ไอ้เด็กนั่นหันมาบอกผมพลางยิ้มตาหยี
นี่มึงเรียกกูเหยินเลยหรอ...
เหยินเลยหรออออออออออออ
แต่ช่างเถอะครับ ตอนนี้ฮันบินอยู่ไหน
ผมชะเง้อมองหาน้องรหัสจนปวดคอก็เจอเจ้าตัวนั่งทำหน้าเบื่อโลกอยู่กับเพื่อนอีกสองสามคน
“เอาล่ะครับ
ต่อไปก็ถึงคราวน้องรหัสที่ยังไม่เจอพี่รหัสตัวเองบ้างนะครับ
น้องๆที่ยังไม่เจอพี่รหัส พี่ขอให้พวกน้องๆลุกขึ้น แล้วมายืนตรงนี้ด้วยครับ”
พี่มิโนพูดขึ้น ก่อนจะหยิบผ้าปิดตามาจากพี่ยุนฮยองแล้วพูดต่อ
“เดี๋ยวพี่จะปิดตาพวกน้องๆนะครับ แล้วพี่จะให้พี่รหัสเดินมาอยู่ข้างหน้าเรา
ไม่ต้องถามว่าปิดทำไม เพราะพี่อยากให้ปิด โอเคนะครับ”
ผมเหลือบไปเห็นฮันบิน เจ้าตัวทำท่าทางหงุดหงิด
ก่อนจะพูดพึมพำอะไรซักอย่าง แต่ก็ยอมลุกขึ้นตามคำสั่ง
หลังจากที่น้องรหัสปิดตาหมดทุกคนแล้ว พี่มิโนก็บอกให้พวกพี่รหัสไปยืนตรงหน้าน้องรหัสตัวเอง
“อะๆ ไหนจับมือกับน้องรหัสตัวเองหน่อยเร้วววว”
ไอ้พี่มิโนยังคงพูดไม่หยุด
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือฮันบิน เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้ผมจับ
แต่ก็ยังไม่วายพูดพึมคนเดียว
“มือสากชิบเป๋ง”
แหม้....
มือน้องฮันบินนิ่มมากเลยจ้ะ นี่มือหรือถนนลูกรัง บอกพี่ที -____-
“ไอ่พี่รหัส อยากบอกอะไรกับน้องรหัสเชิญเลยครับ”
พี่มิโนพูดก่นจะหันมายักคิ้วให้ผม เอาล่ะครับ ผมต้องดัดเสียงก่อน
เดี๋ยวน้องฮันบินจำเสียงผมได้แล้วจะไม่เซอร์ไพรส์
“สวัสดีจ้ะ”
“พูดธรรมดาไม่เป็นหรอพี่ ดัดเสียงทำส้นตีนอะไร” น่าน กูโดนด่าอีกแล้ว
“เดี๋ยวมันจะไม่เซอร์ไพรส์” ผมยังคงดัดเสียงอยู่
“ชีวิตผมเจอพี่ก็เซอร์ไพรส์มากพอแล้ว เบื่อแล้ว”
“แต่พี่ไม่เบื่อน้องฮันบินนะจ๊ะ” still ดัดเสียง
“เรื่องของมึง” โอ้โห โหดชิบ
กูไปต่อไม่ถูกเลยครับสังคม..
“เอาล่ะครับ เดี๋ยวพี่จะให้พวกพี่ประธานแกะผ้าปิดตาออกแล้วนะครับ
แต่อย่าเพิ่งปล่อยมือกันนะ จับไว้ก่อน” กูอยากรู้มาก ใครคิดวิธีเฉลยพี่รหัสแบบนี้
กูเสี่ยงโดนฮันบินด่ามาก นี่ขนาดปิดตายังเกลียดขี้หน้ากูขนาดนี้
ถ้ารู้ว่ากูเป็นพี่รหัส น้องเขาไม่ฆ่ากูเลยหรอ
ตื่นเต้น!
ผ้าปิดตาฮันบินกำลังถูกเปิดออก
ว้ากกกกก
3
2
1
“เซอร์ไพรสสสสสสสสสส์” ผมตะโกนสุดเสียงพลางยิ้มกว้าง
น้องฮันบินดูตกใจมาก เมื่อเห็นผมอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนจะตะโกนคำว่า
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
_____________________________
ขอโทษที่หายไปนานมากจริงๆค่ะ แงง ไม่ว่างเลย
เปิดเทอมด้วยกว่าจะเคลียร์งานให้ลงตัวอีก ลืมกันไปแล้วแน่ๆ T^T
เค้ากลับมาแล้วนะตะเองงง มาอ่านเร้วว จะไม่หายไปนานๆแล้ว TT____TT
ปล.ฟิคเรื่องนี้ภาษาอาจจะไม่สวยนะคะ เน้นฮาค่ะ 55555555555555555555555555
ความคิดเห็น