คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 【 004 】 #แก้
004
#ก็กูจุนฮเวอะ
หลบไปให้พ้น คนหล่อมาแล้ว!
มาช้าดีกว่าไม่มานะครับผม
ถ้าอยากรู้ว่าผมเป็นใครเข้าแท็ก #ก็กูจุนฮเวอะ ด่วนเลยจ้ะ
จริงๆผมไม่ใช่คนเถื่อนหรอกครับ ออกจะนั่ลลั๊คคคคคด้วยซ้ำ เน้าะ...
ก็ไม่เข้าใจทำไมพวกเพื่อนต้องทำหน้าสะพรึงเวลาเจอผมด้วย
แต่ช่างเถอะครับ ตอนนี้หิวข้าวมาก เห็นคนในโรงอาหารแล้วรู้สึกสงสารท้องตัวเอง
-___________________-
หิวก็หิว นี่ไม่เข้าใจว่าทำไมพักกลางวันทีไรคนล้นโรงอาหารทุกที คนเยอะขนาดนั้นก็ไม่ต้องแดกสิครับ จะไปเบียดกันเพื่ออะไร
แล้วกูมายืนต่อแถวอะไรที่ร้านก๋วยเตี๋ยว..
"ป้าเอาเล็กยำไม่งอกไม่ผักไม่หมูไม่เอาลูกชิ้นครับ"
"ไม่ต้องแดกมั้ยจ๊ะหนู ไม่เอาเยอะขนาดนี้"
ป้าไม่เข้าใจคนชิค..
ดีแค่ไหนที่ไม่บอกว่าไม่ใส่ชาม..
จริงๆก็อยากพูด
แต่ก็กลัวป้ายกหม้อมาสาดน้ำซุปใส่หน้า..
แล้วผมก็ได้เล็กยำแบบไม่มีเหี้ ยไรเลยนอกจากเส้นกับน้ำ....
อ้อ ไม่ต้องสงสัยนะครับว่าคนเยอะขนาดนี้ผมจะมีที่นั่งมั้ย...
ด๊อนท์วอรี่..
ผมอยากนั่งตรงไหนเดี๋ยวผมก็ได้นั่งเอง
ยกตัวอย่างเช่นโต๊ะนี้..
"เฮ้ย!"
ผมวางชามก๋วยเตี๋ยวบนโต๊ะ ก่อนจะมองหน้าพวกรุ่นน้องที่นั่งอยู่โต๊ะนั้นสี่คน
เด็กพวกนั้นมองหน้าผมแล้วรีบก้มหน้า
"โต๊ะมึงอะ..."
"เอ่อ..เชิญนั่งเลยครับพี่ พวกเราอิ่มพอดี..เฮ้ยพวกมึงลุกดิ พี่เขาจะมานั่งแล้ว"
แล้วพวกมันก็รีบลุกกันไป..
แหม๊....
เกิดมามีหน้าตาเป็นอาวุธนี่ดีจริงๆ
ผมรู้สึกว่าเล็กยำที่เพิ่งกินไปยังไม่สามารถหยุดความหิวของผมได้เลยว่ะ นี่จะหมดคาบพักกลางวันแล้ว ทำไงดีวะ..
หรือบางทีกูควรซื้อขนมไปแอบครูกินดี
นับเป็นโมเม้นต์ที่น่าตื่นตาตื่นใจดีเน้าะ
กูควรซื้อไปเยอะๆ เผื่อบางทีครูจับได้ว่ากูแอบกินขนม จะได้แบ่งครูกินบ้าง..
โอ้โหฉลาดอะ กูจุนฮเวนี่แม่งฉลาดจริงๆเลย
ผมเดินไปที่ร้านขายขนมในโรงเรียน ก่อนจะหยิบขนมมาอย่างสุ่มๆ ถือคติว่า เลือกๆแม่งไปเถอะ แดกได้หมด ก่อนจะเดินไปหน้าเคาน์เตอร์แล้ววางขนมทั้งหมดพลางหยิบกระเป๋าสตางค์
แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นรุ่นน้อง เอ่อ..รุ่นน้องป่ะวะ (ช่างเถอะ ใครตัวเล็กกว่ากูก็รุ่นน้องหมดล่ะ) เดินหอบขนมมาทางผม ตัวก็เล็ก ตะกร้าก็มีทำไมไม่รู้จักใส่วะ เดี๋ยวขนมหล่นกูจะหัวเราะให้
แป้ก!
นั่นไง..
กูพูดไม่ทันขาดคำ
55555555555555555555 #หัวเราะในใจแปป
รุ่นน้องคนนั้นมองหน้าผมพลางกระพริบตาปริบๆ
หลงเสน่ห์พี่หรอจ๊ะน้อง
บอกเลย พี่ชอบคนแก่กว่า
แต่น้องน่ารักดีนะ
อายุน้อยกว่าก็คงไม่เป็นไรหรอกเน้าะ
"มองอะไรน้อง" ผมถามออกไป
"เอ่อ..คือ..ช่วยเก็บให้หน่อยสิ.."
"ของน้อง น้องก็เก็บเองดิ"
"เก็บไม่ได้อะ"
"เก็บไม่ได้ก็ไม่ต้องเก็บ -__-"
"ไม่ได้นะ"
เออๆ เรื่องมากชิบหาย เก็บให้ก็ได้
ผมหยิบขนมที่ไอ้รุ่นน้องคนนั้นทำหล่น ใส่ในมือมัน ก่อนจะเดินออกไป
"เดี๋ยววววววว"
อย่ายื้อครับ ชอบก็บอกว่าชอบไม่ใช่บอกว่า เดี๋ยว
ผมหันไปหารุ่นน้องคนเดิมก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า มีอะไร
"ฉันไม่ใช่รุ่นน้องนาย"
หื้ออออออ?
"ดาวที่ปักอยู่หน้าอกนายมันบอกว่านายอยู่ม.3 ใช่มั้ย"
"ก็ใช่.."
"แต่ฉันอยู่ม.5 นายควรจะเรียกฉันว่าพี่ไม่ใช่น้อง"
บ้าแล้วววว ตัวแค่เนี้ยะนะม.5?
"นี่โกงอายุป่ะเนี่ย หรือตอนเด็กไปทำอะไรแม่ไว้ แม่เลยไม่ให้กินนม"
ตลกละ ม.5 ไรวะ ตัวเล็กชิบหาย ถามจริง วันๆนี่กินไรบ้าง
"ฉันสูงได้แค่นี้เว้ย แล้วนี่อะไร ตัวสูงเท่าเปรตอยู่ ม.3 เองหรอ โกงอายุรึเปล่า หรือตอนเด็กๆ ไปทำอะไรแม่ไว้ แม่เลยให้กินเสาไฟแทนนม"
หู้ยยยเจ็บอะะะ
บอกเลยว่า ไม่ยอมหรอก
นี่ใคร กูจุนฮเวนะเว้ย เดี๋ยวรู้เลย
"คนแคระ!!!"
ไอ้รุ่นพี่หน้าหวานคนนั้นถึงกับตาโตทันทีที่ผมพูด
"เด็กเปรตตตต!!!!"
อมก........
เจ็บปวดมากเลยครับแม่ แม่ช่วยผมที..
"นึกถึงบุญคุณบ้างนะพี่ ผมอุตส่าห์หยิบขนมให้พี่นะเว้ย"
"อ๋อ ขอบคุณมากนะ แต่ถ้าพี่รู้ว่าปากน้องเป็นแบบนี้ พี่ก็ไม่อยากให้ช่วยหรอก"
เดี๋ยวเจอไม้ตาย….
"ผมรู้นะว่าพี่ยื้อเวลาคุยกับผมเพราะพี่หลงเสน่ห์ผมใช่มั้ยล้าา แอบชอบล่ะสิ แต่โทษทีนะพี่ ตอนนี้มันเวลาเรียนแล้ว ผมต้องทำหน้าที่เป็นนักเรียนที่ดีก่อน ไว้ค่อยมาอ่อยผมใหม่ ไปนะจ๊ะ"
ดูพี่เขาทำหน้าดิ กร้ากกกก ตลกว่ะ แต่ต้องไปเรียนแล้วอะ ไว้เจอจะแกล้งใหม่นะ
"เฮอะ!!"
"หลงเสน่ห์พ่องงง"
"สูงเป็นเปรตแล้วยังหลงตัวเองอีก"
จินฮวานจู่ๆทำหน้ามุ่ยเข้ามาในห้องเรียนพลางทำท่ากระฟัดกระเฟียด
"อ้าวเป็นอะไรทำไมทำหน้าหงุดหงิดแบบนั้น"
"ก็เมื่อกี้ฉันไปซื้อขนมให้น้องรหัสน่ะสิ เจอเด็กเปรตมากวนตีนใส่ด้วย"
"จริงดิ มันคือใครวะ"
"ไม่รู้ รู้แต่ว่าอยู่ม.3 แต่ฉันจำหน้ามันได้นะบ๊อบบี้ อย่าให้เจออีกแล้วกัน!!"
"ใจเย็นน่าจินฮวาน นายจะทำอะไรเด็กนั่นได้ ตัวก็เล็กเท่ามด"
แล้วทำไมจินฮวานต้องมองค้อนผมด้วยวะ
"บ๊อบบี้!"
"ใครเรียกกู"
"กูนี่แหละ"
ผมหันไปหาต้นเสียงก็เจอไอ้หัวหน้าห้องคิ้วตกกำลังเดินมาที่โต๊ะผม
"เรียกทำไมจ๊ะน้องสาว"
"น้องสาวพ่อมึ งสิ"
อู้ววว รุนแรงเอาะะะะะะ ไม่เล่นก็ได้
"ไอ้ห่านี่พี่รหัสมึงใช่มั้ย"
"หื้ม ใคร"
ไอ้แทฮยอนยื่นโทรศัพท์มันมาให้ผมดูรูปดิสเพลย์ไลน์คนๆนึง
อ้าว นี่มันไอ้พี่มิโนนิหว่า
"ให้กูดูไมอะ"
"มึงเอาไอดีไลน์กูไปให้ไอ้นี่ใช่มั้ย"
ห้ะ กูไปให้ไอ้มิโนมันตอนไหนวะ
ล่าสุดคุยกัน มันก็บอกกูว่า มึงด่ามันว่าปัญญาอ่อนนิ....
"บ้าหรอ กูยังไม่รู้เรื่องเหี้ ยไรเลย"
"แล้วใครให้มันไป"
"กูจะไปรู้มันหรอ" เออถามแปลกๆ กูไม่ได้อยู่กับมันตลอดเวลานี่หว่า
"มึงไปถามมันมาให้กูด้วย"
"นี่มันเรื่องของมึงหรือเรื่องของกู?"
"หรือจะให้กูบอกอาจารย์จินอูว่ามึงลอกข้อสอบมิดเทอมเพื่อน ถามใจตัวเองดูนะ"
ไม่ได้นะ เรื่องนี้จะไปถึงหูอาจารย์จินอูไม่ได้
ไม่งั้นกูโดนขัดส้วมทั้งเดือนแน่ๆ
อี๋ แค่คิดก็เหม็นแล้ววววววววว
กูขอโทษเพื่อนนัม กูผิดไปแล้วครับ
"โธ่เพื่อนนัม เรื่องแค่นี้เพื่อนบ๊อบทำได้อยู่แล้วจ้ะ ไม่ต้องห่วง ด๊อนท์วอรี่นะเพื่อนเอ๋ย"
"แล้วไปบอกแม่งด้วยนะว่าไม่ต้องมายุ่งกับกู"
"ได้เลยจ้ะ"
ยอมๆมันไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวบ๊อบบี้คนนี้จะซวย
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : มึงไปเอาไลน์ไอ้แทฮยอนมาจากไหนพี่
MIxxNOz.S : เรื่องของกูน่าเหยิน
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : มึงพูดงี้ใช่มั้ยพี่มิโน มึงลองคิดนะกูกับแทฮยอนก็อยู่ห้องเดียวกัน มึงพูดงี้กับกูหรอพี่ ถามใจตัวเองดูนะ
MIxxNOz.S : โธ่เหยินน้องรัก นี่พี่เป็นใครครับ พี่มิโนคนนี้เป็นถึงรองประธานนักเรียนนะครับ อยากได้อะไรเดี๋ยวก็ได้
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : กูไม่อยากรู้ละ แต่แทฮยอนมันฝากมาบอกพี่ว่า....
MIxxNOz.S : ว่าอะไรเหยินน้องรักๆๆๆ น้องแทฮยอนฝากข้อความอะไรถึงกู???
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : มันบอกว่าไม่ต้องให้พี่ไปยุ่งกับมันอีก ไม่ต้องเศร้าไปนะพี่ กร้ากกก
MIxxNOz.S : เขินอะมึง
หื้มเขิน???????????
MIxxNOz.S : แสดงว่าน้องแทฮยอนต้องใส่ใจกู...
ห้ะ...
เดี๋ยวๆ เขาสั่งให้เลิกยุ่งนี่คือใส่ใจหรอ กูเพิ่งรู้
MIxxNOz.S : น้องแทฮยอนต้องเป็นของกูคนเดียว รู้ป้ะ
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : กูขอไม่รู้ได้ไหม...
MIxxNOz.S : มึงต้องช่วยกูเหยิน
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : กูไม่อยากช่วยยยยยยยย
MIxxNOz.S : มึงต้องเป็นพ่อสื่อให้กู!
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : กูไม่ช่วย!!
MIxxNOz.S : ขอบคุณมากน้องรักที่ช่วยกู น่ารักที่สุด!
แม่งฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องจริงๆด้วย....
กูจะทำยังไงกับพวกมึงสองคนดี TT
อีกคนนึงแม่งก็ปากหมา อีกคนก็ขี้มโน
กูไม่น่ารู้จักพวกมึงสองคนเลยอะ TwT
ตื้ด~~
ธุรกิจพันล้านครับ วันๆไลน์เด้งเป็นร้อย
นี่ไม่รู้รึไงว่ากูต้องเรียนนนนนนนนนนนน!!!!!
ผมดูปลดล็อคโทรศัพท์ตัวเองอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเข้าแอพพลิเคชั่นไลน์
‘HanBinKim: พี่
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยย
บอกกูทีว่าไม่ได้ฝันไป
น้องฮันบินทักกูมา...
ว้าวว ไทยรัฐต้องเอาไปลงหน้าหนึ่งแน่ๆ.....
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : คิดถึงพี่ใช่เปล่าเอ่ย
‘HanBinKim: ใช้สมองส่วนไหนคิด =__=
ตบกับพี่มั้ยครับฮันบิน
อะล้อเล่นนนนนนนนนน...
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : แล้วเรียกพี่ทำไมจ๊ะ
‘HanBinKim: พี่คิดว่าพี่เอาคำใบ้นั้นมาให้ผมแล้วชาตินี้ผมจะหาเจอป้ะ ?
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : หาชาตินี้ไม่เจอ หาชาติหน้าก็ได้จ้ะะะ พี่ไม่รีบ
‘HanBinKim: กวนส้นตีน
ทำไมน้องฮันบินโหดจังอะครับสังคม....
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : เอาน่าา หน้าตาดีแบบพี่ หาไม่ยากหรอก เดี๋ยวก็เจอ
‘HanBinKim: ถ้าไม่เจออะ
พี่รหัสน้องฮันบิน <3 : ก็คือไม่เจอไง
‘HanBinKim: อยากด่าพี่ว่าเหี้ ยจัง แต่ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวพี่เสียใจ
มาขนาดนี้แล้วด่าเลยก็ได้ครับน้อง
นี่กูทำอะไรผิด...
เพื่อนก็ปากหมา
พี่ก็ปัญญาอ่อน
น้องก็โหด
บ๊อบบี้ว่าโลกนี้ช่างอยู่ยากเหลือเกินครับ...
_______________________
อ้อ จะบอกว่าถ้าจะหาสาระจากฟิคเรื่องนี้ บอกเลยค่ะ ไม่มี 5555555 แล้วขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ ถึงแม้ว่าจะไม่เม้นกันเลย 555555555555 #หัวเราะไมวะ เอาเป็นว่าขอบคุณค่ะ นี่แท็ก #พี่รหัสบ๊อบ ชุ้นรู้ว่าไม่แท็กกันหรอกแต่ชุ้นก็จะบอก 55555555
ความคิดเห็น