คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ช่วงเช้าอันแสนน่าตกใจ(คริสโตเฟอร์xยูริ)
หลังจากการทั้ง5คนถูกเนรเทส(เขียนผิดชัว)หรือไล่ ไปอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ถูกเหล่าน้องสาวพลังช้าง(?)ฉุดกระชากลากถู(โหด)ลงมาที่ห้องอาหาร
ปัก ไหล่ของคริสโตเฟอร์ชนเข้ากับผู้หญิงใส่ฮู้ดที่ยืนอ่านนิยายพิงเสาอยู่ เขาชนจนหนังสือนั้นตกลงมานอนแอ้งแม้งอยู่กับเศษฝุ่นบนพื้น
“กรรม”คาร่าอุทาน ก่อนจะมองตามผู้หญิงที่กำลังก้มเก็บหนังสือ
“Am sorry”คริสโตเฟอร์เอ่ยก่อนจะบังเอิญได้สบสายตากับเจ้าของหนังสือ
ดวงตาสีทองที่ดูเย็นชา ผมสีเขียวอ่อนที่ไล่ลงมาปรกหน้าเล็กน้อย
ใช่แล้ว เธอคือ
“ยูริจัง”พรหมลิขิตบัลดาลพัดพา ดลให้มาพบกันทันใด ก่อนนี้อยู่กับเกือบไกล(?)พรหมลิขิตดลจิตใจ ให้ได้มาพบยูริจัง พอพอเพลงเค้าเสียหมด
“ขอโทษทีขวางทางนะเจ้าค่ะ”ยูริเอ่ยอย่างเรียบๆก่อนจะใส่ฮู้ดคลุมหน้าเหมือนเดิม
“ยูริจัง”มือไวกว่าความคิด คริสโตเฟอร์พุ่งตัวไปคว้ามือยูริจังเอาไว้
“เจ้าค่ะ”ยูริหันมาทำหน้านิ่งใส่
“ยู...เออ ยูริจังเป็นอะไรหรือเปล่า”ใบหน้าเย็นชายังคงเหมือนเดิม
“คุณแม่”เสียงใสๆตะโกนมาแต่ไกล ทั้งสองหนุ่มสาวหันไปหายัยก้างควางคอ ยูริหันมาส่ายหน้าก่อนจะหันไปหาโมโมะ
แต่อยู่ๆ โมโมะ ก็
เดินเข้ามา
กระซิบไอ้หัวแดงฟูๆของหนุ่มสัญชาติอเมริกัน
“อยากมาเป็นคุณพ่อ ก็ต้องอดทน”ว้ากกกกกก เอ็งเป็นเด็กหรือเปล่าเนี้ย โมโมะยิ้มร่าก่อนจะวิ่งตามยูริที่เดินอ่านนิยายหายไป
“ก้างชิ้นใหญ่ซะด้วย”คริสโตเฟอร์หน้าถอดสีเมื่อน้องสาวของเขาเดินมาลูบหลังแล้วตบไหล่ก่อนจะไล่มาตบหัว
“โอ้ย คาร่ายูจะตบหัวไอ้ทำไม”คาร่ายักไหล่กับคำพูดของพี่ชายก่อนจะหันไปมองโดยไร้จุดโฟกัสแล้วเอ่ยลอยๆ
“ถ้าอยากรักเขา ก็ต้องพยายาม โมโมะน่ะ ห่วงพี่ยูริมากนะ ถึงบอกว่ายกให้ก็ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ”
ต้นไม้ใหญ่ที่กำลังผลิดอกสีชมพูขาวเต็มต้นกลางทุ่งหญ้า ร่างบางนั้ง ไม่สิ ยืนดีกว่า(อะไรของมัน:รีดเตอร์) เธอมองไปโดยไร้ที่โฟกัสลูกสาวตัวเล็กนั้งพงักหัว หรือที่เรียกว่าสัปหงกอยู่บนกิ่งใดกิ่งหนึ่งของต้นไม้
เธอยืนนึกย้อนเรื่องราวต่างๆของชายหนุ่มตัวสูง(เปรต)ที่เป็นคู่เต้นรำของเธอ เขาและเธอชอบการ์ตูนเหมือนกัน คุยเรื่องที่ชอบกันได้แทบทุกเรื่อง ไปไปมามา เขากลายเป็นผู้ชายคนแรกที่มานั้งแทนในใจเธอซะได้
เสียงเพลงที่เปล่งออกมาจากลำคอของหญิงสาว
แปะ แปะ แปะ
“เพราะมากๆเลยยูริจัง”หญิงสาวหันไปตามเสียง ร่างสูงตรงหน้า
“คุณคริสโตเฟอร์” ร่างสูงเลิกคิ้วมองเจ้าของเสียงที่เหมือนจะติดตำหนิเล็กว่าทำไมมาไม่ให้ซุ้มให้เสียง
“ไอซื้อลูกอมมา”มือหนายื่นลูกอมรสสตอเบอร์รี่ให้ ยูริมองกลับด้วยสายตางงๆประมาณว่า หน้าอย่างแกกินลูกอมรสสตอเบอร์รี่
“ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะยูริเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกไอมีอีกเยอะ”
“ยูริไม่เอาดีกว่าคุณคริสโตเฟอร์กินเองดีกว่า”ร่างสูงทำตามที่ยัยเตี้ย(เดี่ยวนะ ยูริสูง174นะเจ้าค่ะ:ยูริ)(เสาไฟฟ้า:ไรเตอร์)(-*-:ยูริ)
“อะ..อือ”ร่างเล็กเบิกตาโพลงเมื่ออยู่ๆเธอโดนจู่โจมกะทันหัน ริมฝีปากนุ่มของเธอถูกบุกรุก คริสโตเฟอร์ผลักออกเมื่อดันไอ้เม็ดหวานใส่ปาก(ยัดเยียด)ของยูริแล้ว
ถ้าเป็นคนอื่น
คงจะด่ากลับ
แต่กับไอ้เปรต(คริสโตเฟอร์)แล้ว
เธอยอมวะ
ยูริยื่นหน้าแดงอยู่มองแผ่นหลังของร่างสูงที่เดินกลับไปด้วยความเขินอายปนสงสัย
อยากจะกรี้ด แต่มันกรี้ดไม่ออก อยากจะด่า แต่มันอายเกินกว่าจะพูดออกไป
ทำไมเธอถึงยอมให้เขาจูบแล้วยัดเยียดไอ้เม็ดหวานๆน้ำตาลสูงนี้เข้ามาในช่องปาก
นี้ถ้าโดนน้ำลายแล้วท้องมีหวังเธอท้องแน่ๆ ดีไม่ดีได้ลูกแฝดจากไอ้น้ำลายที่ติดอยู่กับลูกอมด้วย
“กะ....กรี้ดดดดดดดดดดดด”เสียงใสตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัว หรือตั้งใจ(จะไปรู้กับเอ็งเรอะ:รีดเตอร์)
“ว้ากกก”
โครมมมมมมมม
ร่างเล็กตกลงจากต้นไม้โดยไม่ทันตั้งตัว
“คุณแม่ม่ม่ม่ม่ม่”ร่างเล็กกุมหัวแล้วมองค้อน
“คุณแม่ขอโทษษษษษษษษ”ยูริรีบไปดูลูกสาวที่ตกต้นไม้เพราะเสียงกรี้ดมหาปลัยของเธอ
“เห็นโมโมะเป็นอะไรค่ะถึงจะได้ทนฟังเสียงกรีดร้องอันประหนึ่งอาวุธทำร้ายล้างโลกของแม่ได้อะ โอ้ยยยย”มือขาวเอื้อมไปหยิกเอวไอ้ตัวแสบ”แถมโดนไม่ถ้าบิดเอวงฉีกเนื้อออกจากร่างของแม่ด้วย”
“ชั่งคิดชื่อท่านะเนี้ย”ร่างเล็กยิ้มแหย่ๆมือจับเอวที่ถูกบิด
แต่งแบบงงๆ แต่ฟินปนน่าหยะแหยง ขอให้มีความสุขกับนิยายนะค่ะ
ความคิดเห็น