ยามลมไร้รัก

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 3 (ต่อ)

ตอนที่ 3 (ต่อ)

“ไปไหนมา”

“หนูก็ไปหาหมอตามนัดไงคะ พี่วิวมีอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง”

“แล้วมีอะไรปิดบังหรือเปล่าล่ะ ฉันกลับเร็วกลัวว่าจะเห็นอะไรดี ๆ หรือไง”

“ถ้าพี่วิวอารมณ์ไม่ดีไว้เราค่อยคุยกันเถอะค่ะ” น้ำเสียงรวนของเขาทำให้ภรรยาสาวเงยหน้าสบตาหลังจากวางรองเท้าสานส้นเตี้ยที่ชอบใส่ไว้บนที่วางข้างประตูไม้บานใหญ่ เธอไม่ใช่หรือที่ควรจะถามเขาว่าไปไหนมาจึงลืมนัด ที่บอกจะพาไปหาหมอตามที่พูดไว้ น้ำตาพาลจะล่วงเมื่อเงยหน้าสบตากับดวงตาเข้มดุ

“ใครจะอารมณ์ดีเหมือนเธอละ ขนาดมีลูกอยู่ในท้องยังอุตส่าห์ไปพบผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผัว”

“งั้นพี่ก็คงเห็นแล้วว่าเป็นเพื่อนของหนู ไม่ใช่ผู้ชายที่ไหน ทีพี่ละไปกับผู้หญิงหนูยังไม่เคยว่า”

“อ๋อนี่จะทำให้เท่าเทียมกันว่างั้น ฉันนะมันเป็นผู้ชายทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดเท่าผู้หญิงบางคนหรอกนะ ประเจิดประเจอแต่งงานก้นหม้อข้าวยังไม่ทันดำ ก็ระริกระลี้ไปหาผู้ชายคนใหม่”

“พี่วิว มันจะเกินไปแล้วนะ หนูแค่แวะไปพบเพื่อน เราไม่ควรจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกันนะ ทีหนูยังไม่เคยพูดเคยถามเลยว่าพี่ไปทำอะไรกับใครที่ไหน”

“จะบอกว่าฉันไปกับผู้หญิงอื่นงั้นสิ เธอเลยไปกับผู้ชายมั้ง”

“หนูเหนื่อย ขอตัว เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วละตอนนี้”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะน้ำผึ้ง อย่าเดินหนีฉันแบบนี้นะ” ร่างสูงก้าวอาด ๆ มารั้งต้นแขนหญิงสาวไว้ทันควัน

“ก็พี่วิวอยากจะหาเรื่องทำไม หนูไม่อยากทะเลาะด้วย”

“งั้นก็บอกมาสิไปร้านกาแฟ แล้วไปไหนต่อกันอีก ฉันมาถึงเป็นสองสามชั่วโมงเพิ่งมาถึง” เขาไม่ได้เห็นด้วยตาว่าภรรยาสาวไปกับใคร เพียงแค่มินตราเกริ่นว่าเห็นเธอผ่านตาในเมือง อารมณ์เดือดพลันถามหา เมื่อได้รู้ว่าเธอไปกับไอ้หน้าหล่อสำอางค์ที่เคยเจอกันคราวก่อน บอกว่าเป็นเพื่อนแต่จะไว้ใจได้หรือหญิงชายเป็นเพื่อนกัน มีหรือมันจะไม่แอบมาชอบเมียเขา

“แล้วพี่ละไปไหนกันมา”

“อย่ามาย้อนฉันนะ น้ำผึ้งเดี๋ยวนี้ปากกล้าขึ้นมากนี่ หรือเธออยากจะโดนหืม”

“ปล่อย อย่ามาใกล้หนูไม่อยากคุยด้วยแล้ว” ร่างหนาดันร่างภรรยาที่หันมาเผชิญหน้าเข้ามาแนบกายหนา ผิวคร้ามด้วยแดดและเคราครึ้มที่ไม่ได้โกนมาหลายวันส่งให้เขาดูหน้าดุขึ้นไปอีก  ริมฝีกปากหนาแนบลงมาปิดปากนุ่มนิ่มช่างเจรจาเงียบไปพักใหญ่ ก่อนมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างจะทิ้งข้างของที่ซื้อมาเปลี่ยนเป็นทุบไหล่กว้างที่ปิดร่างเธอจนจมหายเข้าไปกับร่างหนาของเขา มือใหญ่ตามมาล๊อคมืออีกคนไว้ตามด้วยอีกมือที่ประคองใบหน้าเรียวสวยให้แหงนเงยรับจุมพิตร้อนแรงที่เก็บกดมาเนิ่นนาน ทำเอาร่างเล็กแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นไม้ขัดเงา ดีที่อ้อมแขนทั้งสองประคองเอาไว้

“พี่วิวบ้า ปล่อยได้แล้วหนูหายใจไม่ออก”

“ก็อยากดื้อนักต้องโดนแบบนี้ละ จะตอบได้หรือยังว่าไปไหนมา”

“พี่ก็บอกมาก่อนสิว่าไปไหนมา”

“ยังไม่ตอบแสดงว่าอยากโดนเปิดปากอีกรอบ” ใบหน้าคร้ามคมใกล้มาในจุดโฟกัสของดวงตากลมโตเรื่อย ๆ จนหญิงสาวก้มหน้างุดซุกนิ่งที่อกเขา ไออุ่นจากกายหนาทำเอาไม่อยากผละออก นานแค่ไหนที่ความห่างเหินระหว่างเธอเขา คิดแล้วก็เหนื่อยหน่ายใจเมื่อคนเราใจไม่ตรงกัน มีเพียงเธอที่มีใจให้เขาฝ่ายเดียวแล้วเมื่อไรเล่าที่เขาจะมีใจให้เธอบ้าง นอกจากเป็นแม่ของลูกที่กำลังจะเกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ

“ไปวัดมาค่ะ หนูไปถวายสังฆทานที่วัดป่ามา”

“แล้วทำไมไม่รอไปพร้อมกัน บอกให้รออยู่ที่บ้านไง จะรีบไปทำไม หรืออยากไปทำบุญร่วมชาติกับใครหืม”

“เปล่าสักหน่อย หนูไปวัดคนเดียว อีกอย่างมันก็เกือบจะถึงเวลานัดอยู่แล้ว หนูคิดว่าพี่คงติดธุระสำคัญ เลยขับรถไปเอง”

“นี่แม่คงได้บ่นฉันอีกละสิ ปล่อยให้เมียไปหาหมอคนเดียว ก็ไม่รู้นี่ว่านัดเวลาด้วย นึกว่าไปเวลาไหนก็ได้” เมียคำสั้น ๆ ที่หลุดจากปากเขา มันซ่านไปถึงใจดวงน้อย หวังว่าเขาคงยอมรับสถานะของเธอได้อย่างที่เอยปากออกมา ใจดวงน้อยอบอุ่นเมื่อมองดวงตาเย็นชาที่เริ่มระอุด้วยไฟร้อนเมื่อเขาโอบกอดและแนบริมฝีปากหยุดการสนทนา

“ผัวเมียกันเขาไม่ให้ปิดบังอะไรรู้ไหม คราวหน้าคราวหลังมีอะไรก็บอก เข้าใจไหม ไม่ใช่ให้รู้ที่หลัง”

“ก็หนูไม่อยากรบกวน”

“ผัวเมียไม่มีคำว่ารบกวน เข้าใจไหมน้ำผึ้ง” ไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำหวานใด ๆ ออกมาเธอก็อิ่มใจ การกระทำสำคัญกว่าคำพูดไม่ใช่หรือ วันนี้อาจเป็นวันดี ๆ ระหว่างเธอและวรุณที่ได้เริ่มต้นคำว่าครอบครัวกับเขาบ้าง เกือบสามเดือนที่อยู่ร่วมกันไม่มีวันไหนที่เธอรู้สึกถึงคำว่าสามีภรรยา หรือครอบครัวสักครั้ง ได้แต่รอวันที่เขาคนนี้จะหายจากความเจ็บซ้ำใจและเริ่มต้นใหม่กับเธอที่รักเขาหมดทุกห้องหัวใจ

                มื้อค่ำที่ได้พร้อมหน้ากันสองสามีภรรยาและแม่สามีที่ยิ้มแย้มแจ่มใสมากกว่าทุกวันทำให้เธอสุขใจมากที่สุดนับแต่มาอยู่บ้านหลังนี้ แวววันคุยสัพเพเหระเรื่องไร่ กับลูกชายก่อนจะกลับไปพักผ่อนในส่วนของตน รอยยิ้มของมารดาทำให้เขาเริ่มหันกลับมามองสาวน้อยข้างกายที่เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านได้เกือบสามเดือนแล้ว แต่ตัวเขาเองที่ไม่สามารถก้าวข้ามความเจ็บปวดออกมาได้ แต่ความพยายามในครั้งนี้คงจะสำเร็จในสักวัน วรุณมองใบหน้าคมหวานของภรรยาสาวที่อ่อนวัยกว่าเขาเกือบ 10 ปีด้วยแววตาอ่อนแสง ความน่ารักในวัยเยาว์เมื่อแรกเจอทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้

“ยิ้มอะไรคนเดียวคะพี่วิว”

“นึกถึงวันที่เจอเธอครั้งแรกไง”

“ตลกจะตายไป”

“รถจักรยานยางรั่วไถลลงข้างทางนะหรอ” รอยยิ้มมุมปากกับดวงตาที่พราวระยับส่งให้เธอเขินจนหน้าแดง

“พี่วิวหยุดพูดเลย” ในวันนั้นน้ำผึ้งวัย 14 ปีแขนขายาวเก้งก้างที่ย้ายมาจากเมืองกรุงตามพ่อและแม่มาอยู่ต่างจังหวัด เริ่มปั่นจักรยานได้ไม่นานสะดุดหินก้อนใหญ่จนลุกไม่ขึ้น เขากลับจากไร่ผ่านมาเลยจอดรถแวะดู มองเด็กวัยรุ่นตัวยาวไร่ทรวดทรงองค์เอวหน้าตามอมแมมไปด้วยฝุ่นนั่งเลือดไหลอายหน้าแข้งลุกไม่ไหวน้ำตาไหลอยู่คนเดียวข้างไม่ห่างจากทางออกไร่

“ยิ่งห้ามยิ่งยุ หัวเราะคนอื่นอยู่ได้” รอยยิ้มมุมปากขยายกว้างขึ้น มธุรสมองแบบเผลอไผล เธอไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรนะ คนหน้าดุตาเป็นประกายระยับ

“เก็บสำรับเถอะ ยุ่งเริ่มมาแล้ว เดี๋ยวฉันยกไปเก็บเองเธอไปอาบน้ำเถอะ” ร่างบางที่ดูอวบอิ่ม มีน้ำมีนวลขึ้น ไม่ผอมเพรียวอย่างเช่นเมื่อก่อน