ยามลมไร้รัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

ตอนที่ 1

“น้ำผึ้งค่ำแล้วเข้าบ้านเถอะ น้ำค้างแรงเดียวจะเป็นหวัดเอา”

“ขอนั่งอีกสักครู่นะคะคุณรัน”  แววตาเศร้าสร้อยจากดวงตาแววหวานปนเศร้าของสาวน้อยที่เคยสดใสดั่งดอกไม้แรกแย้มหายไปหลายเดือนมานี้ด้วยเรื่องที่เธอก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะเกิดขึ้น

“ตามใจจ้ะ แต่อย่านานนะ เราไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไป อย่าลืม”

“หนูทราบค่ะ คุณรันขอบคุณที่ดูแลหนูตลอดมานะคะ”

“พูดเหมือนเราเป็นคนอื่นคนไกล น้ำผึ้งก็เหมือนน้องของพี่รู้ไหม มีอะไรกลุ้มใจก็พูดออกมาบ้างรู้ไหม” น้ำผึ้งปาดน้ำตาที่เออขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่กำลังเป็นปัญหาหนักของเธอในตอนนี้ คนรักของพี่สาวที่อกหักยับเยินจนกลายเป็นใครอีกคนที่เธอไม่เคยรู้จัก

“ร้องไห้อีกแล้ว เขาว่าคนท้องร้องไห้ลูกออกมาจะขี้แยนะไม่เอาสิจ้ะ เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้วป้าแววก็ไปคุยกับพ่อแม่เราแล้ว ปัญหามันได้รับการแก้ไขถูกทางแล้วละน้ำผึ้ง อย่าไปสนใจปากชาวบ้านนักเลย เราไม่ได้เหลวไหลแต่มันเป็นเรื่องที่เกินความควบคุมของเรา”

“เมื่อรักแล้วก็ต้องยอม และยิ่งมีเจ้าตัวเล็กในท้องด้วยแล้ว ถึงตอนนี้ไม่รัก ต่อไปพี่เชื่อว่าวิวเขาจะต้องเปลี่ยนใจ”

“แม้ว่าเขาจะไม่มีเราอยู่ในใจของเขาเลยยังนั้นหรอคะ” 

“แล้วเรารักเขาหรือเปล่า รักจนรอเขาได้หรือเปล่า มาจะเล่าอะไรให้ฟัง” เรื่องราวชีวิตรักหวานอมขมกลืนก่อนจะพบความสุขกับภพพัฒน์สามีรูปหล่อถูกเล่าออกมาบางช่วงบางตอน น้ำผึ้งฟังกระพริบตาปริบ ๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าคู่สามีภรรยาที่หวานชื่น ดูรักกันมากมายอย่างรันลดากับภพพัฒน์จะผ่านเรื่องเลวร้ายมาก่อน แสงไฟลิบหลี่จากโคมไฟถูกปิดลง แต่ไม่ว่าจะพยายามหลับเท่าไร ถ้อยคำจากคนใจร้ายก็เข้ามาตอกย้ำ เหตุการณ์เมื่อสองวันก่อนยังแจ่มชัดในความทรงจำ

“ไม่อยากก็ต้องอยาก ในเมื่อลูกของฉันอยู่ในท้องของเธอ เพราะฉะนั้นเราต้องแต่งกันให้เร็วที่สุดเข้าใจไหม”

“หนูเลี้ยงลูกคนเดียวได้ พี่วิวอย่ามาพูดอีกเลย หนูไม่ได้อยากจับพี่ อย่างที่พี่เคยกล่าวหาและก็อย่าหลงตัวเองว่าคนอื่นเขาจะอยากแต่งกับตัวเองนักเลย”

“ถ้าไม่แต่ง เธอก็น่าจะรู้นะว่าชาวบ้านเขาจะนินทาเธอว่ายังไง และแม่เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน และพ่อที่ป่วยออดแอดของเธอละ เธอไม่ห่วงหรือยังไงกันน้ำผึ้ง”

“ยังไงก็ไม่แต่ง”  หน้าซีดปนเสียงสะอื้นจ้องหน้าดุของวรุณอย่างโกรธจัด ก่อนจะหันหน้าหนีไม่อยากสบตาคนใจร้ายใจดำ

“เอาสิปล่อยให้ท้องโตประจานตัวเองและก็พ่อแม่ จะได้อายเขาไปทั่วหมู่บ้าน” เสียงเยาะของร่างสูงที่ดังขึ้นข้างหูทำเอามธุรสสะดุ้งก่อนจะผลักอกหนาที่ประชิดตัวออกไปให้ไกลจากตัวเธอ แต่กลับโดนดึงตัวไปชิดอกกว้างเสียงกรีดร้องถูกผิดด้วยเรียวปากหนานุ่มแนบสนิทลงมาทันควัน  กว่ามธุรสจะข่มตาให้หลับลงได้ก็เริ่มเข้าเช้ามืดของวันใหม่

ยามเช้าของวันใหม่บ้านไม้เรือนไทยยกใต้ถุนโล่ง ล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย และพืชผักสวนครัวมากมาย มีเสียงถกเถียงของสองแม่ลูกดังมาปะปรายให้ลูกน้องที่รอเข้าไร่ชะโงกหน้าออกนอกรถมามองผู้เป็นนายที่เดินวนไปมาตรงระเบียง

 “ผมไม่อยากให้จัดงานแต่งใหญ่โตนะแม่ เอาแค่ในหมู่ญาติสนิทกันก็พอแล้ว”

“ยังงั้นเขาจะหาว่าไม่ให้เกียรติลูกสาวเขานะวิว แม่ว่า .....”

“แม่ไม่อายเขาหรอ คราวที่แล้วก็เตรียมงานสะใหญ่โต งานวิวาห์กลับล่มไม่เป็นท่า ผมไม่อยากจัดงานด้วยซ้ำ แค่รับเขามาอยู่ที่บ้านเราก็น่าจะพอแล้วนี่แม่”

“ลูกคนนี้ ทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้นะ ใจร้ายใจดำไปหรือเปล่าวิว แม่ว่าน้ำผึ้งเขาน่าสงสารนะ เด็กคนนี้กตัญญู แม่ว่าดีกว่าพี่สาวเป็นไหน ๆ ”

“แม่อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นให้ผมได้ยินได้ไหมครับ ผมไม่อยากได้ยินเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว ส่วนน้ำผึ้งผมรับผิดชอบเต็มที่ แม่อยากแต่งก็แต่งผมก็ตามใจแม่แล้ว แต่งานแต่งไว้ผมจะเป็นคนจัดการเอง  ผมขอเข้าไร่ก่อนนะแม่” ร่างสูงสง่าผึ่งผายเดินย้ำเท้าหนัก ๆ ไปหน้าบ้านและขับรถออกไปไร่แต่เช้าตรู่ ผู้เป็นแม่มองตามหลังลูกชายเพียงคนเดียวที่เป็นเสาหลักของครอบครัวตั้งแต่สามีได้จากไปเมื่อชายหนุ่มเรียนอยู่มัธยม เธออยากให้เขาพบกับความสุขเสียที ใจแกร่งดังหินผายามมีรักก็รักสุดหัวใจ แต่ยามรักถูกทรยศ เขากลับนิ่งจนเธอกลัวใจ หัวใจร้าวรานเพียงใดคนเป็นแม่สุดจะหยั่งถึง