ยามลมไร้รัก

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

ลมพายุยามค่ำคืนมาพร้อมเสียงฟ้าคำรามสนั่น ฝนตกหลังฤดูกาลพาฟ้าคะนองโหมกระหน่ำ ภรรยานอนตัวเกร็ง คลุมผ้าผิดตั้งแต่ปลายเท้าถึงศีรษะ สร้างรอยยิ้มขำขันให้กับชายหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องน้ำ หยดน้ำพราวตามลำตัวท่อนบน แรงยุบยวบของเตียงทำให้อุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อย ฝนฟ้าคะนองหนักขนาดนี้ไฟเหมือนจะดับไม่ดับก็ยังอุ่นใจที่มีเขาอยู่อีกคน กลัวฟ้าไม่เท่าไร แต่ไฟฟ้าดับแล้วต้องอยู่คนเดียวนี่สิ มันหนาวเยือกอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าทำให้ผ้าห่มพื้นใหญ่เปิดออกแคระดับอก มือไม้เกะกะไปทันทีเมื่อเขามองเธอนิ่งเฉยไร้คำพูด ยอมรับก็ได้ว่าสถานะคู่ของเธอและเขายังอยู่ในช่วงวางเธอไม่ถูกเอาเสียเลย

“พรุ่งนี้หนูขอไปค้างที่บ้านพ่อแม่ สองคืนนะคะพี่วิว”

“ได้ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปส่ง แต่คงไม่ค้างด้วยนะ เพราะช่วงนี้ต้องเร่งเก็บผลผลิต”

“ค่ะ หนูทราบ แต่พอดีพ่ออาการไม่ค่อยดี หนูอยากไปอยู่เป็นเพื่อนคงไม่ได้อยู่ช่วยงานที่ไร่ด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวสิ้นเดือนนี้พนักงานใหม่ก็มาแล้วเธอก็จะได้พัก แค่นี้ก็ช่วยแบ่งเบางานไปได้เยอะแล้ว รายเดือนของคนงานฉันไม่ค่อยถนัดเลยจริง ๆ ให้ลงไร่ทำไร่จะดีกว่าต้องมานั่งคิดเงินเดือนเป็นไหน ๆ”

มธุรสรู้เรื่องในไร่ไม่มากเท่าไรนักในตอนแรก แต่เพราะช่วยเขาทำแต่เงินเดือนของคนงาน และรายรับรายจ่ายของผลผลิตจึงทำให้รู้ว่าเงินหมุนเวียนของเขาไม่น้อยเลยทีเดียว การเกษตรแนวใหม่ที่เขาหมั่นทดลองนำมาใช้และได้ผลดีจนเจ้าตัวถูกเชิญไปเป็นวิทยากรให้กับบางหน่วยงานเมื่อสามารถแบ่งเวลาได้

“ว่าแต่ไปนอนบ้านและจะไม่คิดถึงอกอุ่น ๆ ของฉันแน่นะ”

“อีพี่วิวบ้า ใครจะคิดถึงกัน”

“อ้าวก็เธอไง อากาศเย็น ๆ แบบนี้ชอบแอบมาซุกอกฉัน”

“หยุดพูดเลย พี่วิวบ้าที่สุด” ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาปิดไปทั้งตัวหนีความอับอายจากคนตัวใหญ่ที่ยื่นหน้ามาแทบจะติดกับใบหน้าเธอ หน้านวลแดงกล่ำไปถึงใบหูสองข้าง จนชายหนุ่มอดใจไม่ไหวดึงร่างเล็กที่ห่อไปด้วยผ้ามากกกอดไว้ทั้งตัว แรงดิ้นขลุกขลักก่อนจะเปิดผ้าห่มที่คลุมหน้าไว้ออกมาเตรียมต่อว่าหยุดชะงัก เมื่อเจอตาคมจ้องรออยู่ก่อนแล้ว

“อ้าวดิ้นต่อสิ ถ้าแรงมดแต่เนี่ยคิดว่าจะพ้น”

“กอดไว้ทำไมเนี่ย ร้อนจะแย่” เสียงอุบอิบบ่นกับอกกว้างที่มีความเย็นของหยดน้ำกระจายไปทั่ว

“อ้าวนึกว่าหนาวนะสิ เห็นห่มผ้าคลุมโปง ก็จะช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้ไง”

“พอแล้วหนูร้อนปล่อยเถอะ หายใจไม่สะดวก”

“ไม่ได้เอามือไปอุดรู้จมูกไว้สักหน่อย อากาศเย็น ๆ แบบี้นอนใกล้ ๆ กันก็อุ่นดี หลับเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“ก็พี่วิวรัดแน่นแบบนี้ หนูจะหลับได้ยังไง” น้ำหนักของการดอกรัดถูกผ่อนลงเมื่อแม่ภรรยาสาวน้อยนิ่วหน้าเหมือนเจ็บจริงอย่างที่พูด หรือจะรัดแน่นไปจริง ๆ แม่ตัวดีถึงดิ้นไปมาไม่หยุด ริมฝีปากหนากดหนักไปที่หน้าผากนู้นเกลี้ยงเกลา แลสำทับตามา

“ถ้ายังไม่นอนคงได้ทำอะไรอย่างอื่นที่มันช่วยให้หลับง่ายขึ้นนะน้ำผึ้ง หรือว่าว่าไง” ดวงตากลมโตปิดสนิทแทบจะทันทีเมื่อสบสายตาแวววาวของสามี วรุณยิ้มขำคนเดียวเมื่อดวงตาทั้งคู่ผิดสนิท มือคร้ามเผลอปัดเกลี่ยปอยผมที่ปกหน้านวลและกดจมูกลงไปที่แก้มใสอีกครั้งก่อนจะปิดโคมไปหัวเตียงและวาดวงแขนมาโอบคนเคียงข้าง

สองวันที่ภรรยาสาวไม่อยู่คนนอนคนเดียว รู้สึกแปลก เหงา เคว้งคว้างจนบอกไม่ถูก อารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่านจนลูกน้องคนสนิทอย่างชิดแซวเช้าเย็น

“เมียไม่อยู่ก็หงุดหงิดยังกับคนวัยทองเลยนะนาย นายผู้หญิงไปแค่วันสองวัน ก็แทบจะทนไม่ไหว และทำเป็นปากแข็ง”

“อยากโดนถีบไหมไอ้ชิด เงียบไปเลยเอง เดี๋ยวก็ตัดเงินเดินสะให้”

“โอ้ยนาย ไม่เกี่ยวกับเงินเดือนนะคร้าบ ชิดพูดความจริงไม่เชื่อถามคนงานคนอื่นดูก็ได้”

“ถ้าเองไม่หุบปาก เดี๋ยวข้าทำให้หุบเอง วอนนักนะเองไปเลยไปหยิบตะกร้ามาตัดดอกกล้วยไม้ไป ว่างนัก”

“แหมนายล้อนิดล้อหน่อยอารมณ์เสียไปได้ เรืองจริงก็ยอมรับไปเถอะคร้าบ ชิดไม่พูดต่อหรอก” และที่มันพูดอยู่เนี่ยเบานักหรือไงวะ ไอ้ชิด น่าโมโหจริง ๆ เอามองกันเข้าไปคนงานไร่นี่นี่มันขยันอยากรู้เรื่องคนอื่นกันจริง ๆ  เดินไปมาไม่นานก็เริ่มแสงใกล้จะหมดลงผ่านไปอีกวัน ทำไมเขารู้สึกว่ามันนานกว่าสองวันนะ เมื่อก่อนไม่เห็นต้องคอยห่วงคอยหาแต่ตอนนี้มันเริ่มเป็นอย่างที่ไอ้ชิดมันพูด วรุณเดินเกาศีรษะ แกรก ๆ ก่อนจะเข้าห้องทำงานของไร่ ที่จัดไว้เป็นสัดส่วนเมื่อไม่นานมานี้ กำไรจากผลผลิตมากพอที่จะให้เขาสร้างที่ทำงานสักห้องใหญ่ ๆ พร้อมห้องนอนและห้องน้ำเล็ก

อาการของบิดาไม่ได้น่าเป็นห่วงอย่างที่คิด เธอจึงกลับมาบ้านสามีตามกำหนดที่บอกเขาไว้ โดยเพื่อนสนิทแวะมาส่งเนื่องจากไปเยี่ยมบิดาของเธอด้วย การได้พูดคุยเฮฮาภาษาเพื่อนทำให้เบิกบานใจขึ้นอีกนิด หลังจากที่พี่สาวต่างบิดาได้ปลดพันธนาการทางใจออกไปจนหมดด้วยการเปิดใจพูดคุยตามประสาพี่น้อง ว่าแท้จริงแล้วเธอนอกใจผู้ชายที่มีฐานะเป็นน้องเขยในปัจจุบัน ไม่แปลกที่วรุณจะพาลเอากับคนเป็นน้องอย่างเธอ เพราะเข้าใจว่าสมคบคิดกับผู้เป็นพี่สาว แต่เหตุการณ์ที่กำลังเปลี่ยนไปในทางที่ดีของน้องสาวทำให้พี่สาวหมดห่วงไปได้ แม้จะรู้สึกผิดกับเขาคนนั้นที่แสนดีเรื่อยมา แต่เรื่องของจิตใจมันห้ามกันยาก กรรมกำลังตามทันเธอเช่นกันเพราะผู้ชายที่เธอหลงรักจนหมดใจกำลังเปลี่ยนไป

“เอาอีกแล้วแม่นางเอกเศร้าทำไมยะ ต้องแฮปปี้สิ สามีก็ดี พ่อก็อาการดีขึ้น จะหน้าเศร้าทำไมมิทราบ”

“ฉันสงสารพี่น้ำหวานแก ชีวิตเขาก็ไม่ได้มีความสุขนักหรอก”

“แม่พระ แกอยู่ในข่ายผู้สมรู้ร่วมคิดกับพี่น้ำหวาน เพราะต้องช่วยปิดความลับจนผัวแกโกรธยกใหญ่ยังจะไปสงสารเขาอีก”

“เรื่องมันแล้วไปแล้วพี่ฉันเขาก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก”

“จ้า แม่คนดี เอางี้สรุปว่าวันนั้นที่เห็นสามีไปเดินกับผู้หญิงอื่นนะเคลียร์หรือยัง หรือเงียบไม่ถามเขาให้รู้เรื่อง”

“จะให้ถามอะไร ก็เขาเป็นเพื่อนกัน ฉันไม่ก้าวก่ายชีวิตเขาหรอก”

“ระวังเถอะจะโดนแร้งทึ้งเอาสามีไปต่อหน้าต่อตา”

“ถ้าเขาไม่รักฉัน และจะไปกับคนอื่นฉันจะไปห้ามใจเขาได้ยังไง”

“มันก็ต้องป้องกันไว้บ้างสิแก จะปล่อยให้ชะนีคาบสามีไปมายังงี้หรอ เป็นฉันหน่อยไม่ได้”

“แกจะทำอย่างไงหรอ ปากดีนะคราวที่แล้วเห็นร้องไห้มาปรึกษาฉันเรื่องพี่เขาหายเงียบไปนาน นอนร้องไห้รออยู่ห้อง”

“เออหน้า พอเถอะเรื่องของฉัน ตอนนี้กำลังคุยเรื่องแกอยู่ปะเนี่ย เห้อ ๆ ๆ ตามใจแล้วจะหาว่าเพื่อนไม่เตือน” ไม่ใช่ไม่คิด แต่จะให้ไปถามเขานะหรอว่าทำไมไม่มารับตามนัด ทั้งที่เห็นคาตาว่าไปกับคนอื่นที่เขาเรียกว่าเพื่อน แถมยังเป็นคนที่เขาปรึกษาเรื่องงานการกันมาตลอด เธอจะเข้าไปถามว่าอะไรแค่ที่เป็นอยู่ก็อึดอัดใจกันมากพอแล้ว

ร่างสูงที่เดินหิ้วของลงมาให้เมียเขากลับไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไปไม่เข้ามาในบ้านที่ เจ้าของบ้านเดินมาส่องผ่านบานหน้าต่าง อารมณ์ขุ่นมัวเข้ามาเยี่ยมเยือนวรุณที่กำลังเตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อไปรับภรรยากลับบ้าน  ห่างผัวไม่นานก็มีผู้ชายมาส่งไอ้เราหรืออุตส่าห์จะออกไปรับตอนเย็นอีกสักหน่อย แม่ตัวดี

“ใครมาส่งน้ำผึ้ง” เสียงเรียบเย็นตรงข้ามกับอารมณ์ เรียกร่างบางที่กำลังเดินผ่านห้องรับแขก

“อ้าวพี่วิวทำไมวันนี้กลับมาเร็วจังคะ”

“ถ้าไม่เร็วจะได้เห็นอะไรดี ๆ หรือไง ฉันถามว่าใครมาส่งทำไมไม่ตอบ”

เสียงขุ่นของสามีทำให้เธอเริ่มจะอ่อนใจ ถ้าเข้าข้างตัวเองคงคิดว่าเขาหึงแน่แท้ทีเดียว แต่คนไม่รักกนจะมาหึงหวงกันคงเป็นไปไม่ได้ เขาคงอารมณ์ไม่ดีจากเรื่องอื่น

“เพื่อนค่ะ คนที่พี่วิวเจอที่โรงพยาบาลไงค่ะ” มธุรสพยายามเย็นไม่อยากกวนอารมณ์ให้ขุ่นยิ่งขึ้น

“รู้สึกจะสนิทกันเหลือเกินนะ เรียกไปรับ มาส่งได้ตลอดเวลาเลยงั้นสิ”

“ก็หนูสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้วนี่คะ พี่วิวพาลใส่หนูทำไมเนี่ย มีอะไรอีกไหม ถ้าไม่ขอตัว” ร่างเล็กเดินผ่านหน้าเขาไปห้องนอนก่อนจะหันมาแบบกะทันหันด้วยแรงมือของสามี

“แล้วมันสนิทกันถึงขั้นไหนละ ถึงขั้นที่จะไปถึงไหนต่อไหนด้วยกันทั้งที่มีผัวทนโท่ด้วยหรือเปล่า”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็ตามที่พูด ฉันว่ามันเข้าใจไม่อยากอะไรนะ”  โรคหวดระแวงกำเริบขึ้นมา เมื่อผิดหวังมาแล้วไม่ยากที่จะทำให้คนอย่างเขาต้องคิดมาก

“ไอ้พี่วิวบ้า กล่าวหากันทำไม อยู่ดี ๆ ก็อารมณ์เสียใส่ แล้วยังจะมาพูดบ้า ๆ แบบนี้อีก”

“ขึ้นไอ้เลยหรอ ฉันถามก็เพราะสงสัย ถ้าไม่ได้ทำไม่เห็นต้องเดือนร้อนอะไรนี่”

“และที่พี่ละ ไปกับผู้หญิงหนูยังไม่เคยถามต่อไปเราก็ต่างคนต่างอยู่เถอะ ถ้าไม่ไว้ใจกัน เอาไว้ให้คลอดลูกเมื่อไรหนูจะหย่าให้ พี่อยากทำอะไร จะได้ทำอย่างเต็มที่ไม่ต้องมาคอยรับผิดชอบไง”

“ที่แท้ก็อยากกลับไปหาไอ้หนุ่มนั่นใช่ไหม เพราะท้องเลยต้องมาติดแหงกอยู่กับฉันใช่ไหม”

“หยุดพูดบ้า ๆ เดี๋ยวนี้ ไม่อยากคุยด้วยแล้วปล่อย”

“บอกมาสิฉันสนองเธอไม่พอใช่ไหมถึงต้องออกไปหามันทั้งที่มีลูกฉันอยู่ในท้อง เชื้อพี่เธอมันแรงจริงๆ ไม่รักดี ผู้หญิงร่าน”

“ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดี ปากไม่ดี ใจสกปรก พรุ่งนี้เราไม่หย่ากันเลย” มือไร้เรียวแรงที่จะผลักไสเมื่อถูกมือหยาบหนาของอีกฝ่ายบีบไว้แน่นหลังจากฝ่ามือน้อยสะบัดไปบนแก้มเต็มแรง

“เรื่องอะไร ฉันยังไม่คุ้มค่าสินสอดเลย เรื่องอะไรจะปล่อยไป กล้าดีนักนะมาตบฉันนะน้ำผึ้ง เรามาเข้าหอกันจริง ๆ สักทีก็ดีนะเธอจะได้ไม่ต้องเร่ไปหาไอ้ผู้ชายหน้าไหน” ใบหน้าที่ครึ้มไปด้วยเคราซุกไซร้ไปตามลำคอและใบหน้าเนียนที่หลบไปมาจนหนีไม่พ้นเพราะมือใหญ่บีบบังคับให้เงยหน้ารับจุมพิตร้อนแรงดั่งไฟแผดเผา  เขารอเวลาที่จะให้เธอปรับตัวเพราะคิดว่าภรรยาวัยใสยังไม่คุ้นเคยกับเรื่องสัมพันธ์ชายหนุ่มอีกทั้งการตั้งครรภ์ในระยะแรกต้องดูแลเป็นพิเศษ แต่ตอนนี้คงไม่เป็นมั้งถ้าจะปล้ำเมียตัวเอง  แรงพิศวาสลามเลียวรุณจนแทบยั้งให้ค่อยเป็นค่อยไปเกือบไม่ได้ พอมือหนาสัมผัสหน้าท้องนู้นน้อยๆของภรรยาสาว ก็ลดระดับแรงมือที่ลูบไล้ไปมา จนเจ้าตัวเองก็ลดแรงต่อต้านกลัวว่าจะสะเทือนถึงลูกน้อยในครรภ์ น้ำตาคลอตามดวงตาแต่จะไม่ยอมให้ไหลอายเขาอย่างแน่นอน

“หยุดนะพี่วิว เดี๋ยวลูกเป็นอันตราย”

“อย่ามาหาข้ออ้างหน่อยเลย ฉันรู้น่าว่าควรทำยังไง” มือหยาบของเขาลามเลียไปปลดชุดกระดุมหน้าจนหมดแทบมือหนาลูบไปตามแนวลาดไหล่จนทำให้เธอกลัวขึ้นมาจริง ๆ ว่าเขาจะไม่หยุด ความสัมพันธ์ครั้งก่อนที่เจ็บแทบตายทำให้ร่างน้อยผลักไสร่างหนาที่ทาบมาเพียงนิดเต็มแรง

“อย่ากลัวไปเลยน้ำผึ้งจะระวัง”

“ปล่อยนะพี่วิว บอกให้ปล่อย”

“วันนี้ฉันไม่มีวันปล่อยเธอแน่นอน กลัวอะไรเราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ”

“ถ้าหนูแท้งขึ้นมาจะทำยังไงหะพี่วิวโรคจิต”

“หยุดดิ้นสักทีเดี๋ยวลูกไม่ปลอดภัยนะ ฉันรู้น่า เธอนั่นและดิ้นอยู่ได้ ว่าฉันโรคจิต ผู้ชายทั้งโลกคงโรคจิตกันหมดละมั้งยายเด็กบ๋องเอ่ย”

“คนบ้า คนลาม.....” ประกบเรียวปากบางอีกครั้ง เมื่อพูดไม่ฟัง ก็ไม่ต้องพูดกันละ สายตากลมตาโต สบกับแววจาหิวโหยเหมือนไม่ใช่พี่วิวคนเดิมของเธออย่างขัดเขิน แรงสัมผัสของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนหญิงสาวให้โอนอ่อนตามทีละน้อย วรุณยั้งอารมณ์หวามที่แทบจะพุ่งถึงขีดสุดไว้อย่างยากเย็น เธอท้องอยู่ เขาท่องคำนี้เป็นสิบครั้งเพื่อยั้งให้ค่อยเป็นค่อยไปกับร่างยั่วยวนอารมณ์หนุ่มให้กระสันจนแทบจะระงับไม่ไว้ เสียงครางแผ่ว ๆ ของร่างหนาสมส่วนดังขึ้นเป็นระลอก เมื่อเขาเริ่มเติมเต็มให้กับเธอ ความหวานของดอกไม้ตูมที่บานเต็มที่ทั้งคู่ดึงดูดให้ปากหนาเริ่มกวาดเล็มสลับไปมาจนแทบช้ำ มือหนาหยาบลูบไล้ไปตามสะโพกผาย วนมาต้นขาด้านในผิวนวลเนียนละมุนของภรรยานุ่มมือจนเขาไม่อยากหลุดลูบไล้ ปากไล้ต่ำลงมาจนถึงหน้าท้องแบนเรียบ กวาดลิ้นเข้าหลุมเล็ก ๆ ต่ำลงเรื่อย ๆ จนคนตัวเล็กสะดุ้งดึงไหล่หนาแน่นไว้ด้วยมือสองข้าง 

“อย่าเกร็งสิน้ำผึ้งคนเก่ง ฉันมีอะไรหลายอย่างที่ยังจะสอนนะเด็กน้อย” มือใหญ่ดันไหล่ของคนตัวเล็กเอนลงบนที่นอนนุ่ม ก่อนจะลากริมฝีปากลงมาที่อกสวยอีกครั้ง ร่างเล็กสะดุ้ง และยกขาเรียวขึ้นหนีบเข้ามากันและจิกปลายเท้ากับที่นอนนุ่มของตน มือใหญ่ตามมาลูบไล้ต้นขาด้านในก่อนจะผลักออกจนกว้างเพื่อที่ตนจะแทรกลำตัวเข้าไปอยู่ เมื่อความฉ่ำหวานพวยพุ่งออกมา ร่างสูงพลิกคนใต้ร่างให้นอนคว่ำ ก่อนจะดึงสะโพกสวยขึ้นมาในองศาที่เขาต้องการ มธุรสสะอึกกับแรงเสียดสีภายใน เกร็งทางรักบีบรัดจนชายหนุ่มแทบขยับไม่ไหว หลังจากครั้งนั้นทั้งสองแทบจะไม่ได้เข้าใกล้กันเกินเลยจนเมื่อสองคืนก่อนที่นอนกอดก่ายกัน แต่หาได้สัมพันธ์ลึกซึ้งเหมือนค่ำคืนนี้ เสียงกระซิบบอกเล่าของสามีที่ค่อย ๆ สอนบทเรียนสร้างความขนลุกเกรียวให้กับเธอ แรงพิศวาสโลมเลียร่างน้อยตามธรรมชาติชายหญิงเมื่อถูกกระตุ้นก็อดจะสนองตอบไม่ได้ ยิ่งเมื่อคนที่รักด้วยแล้วความสุขท่วมท้น เข้ามาเยี่ยมเยือนสองร่าง ครั้งแล้วครั้งเล่า