Laflora Secret ไขปมความรักกับสายลับ 5 สาว

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : วิชาพละ ต้นกำเนิดของเรื่องราวทั้งหมด

© themy butter

6

วิชาพละ ต้นกำเนิดของเรื่องราวทั้งหมด

[Tiwa]

ฉันกับกียุลตัดสินใจแอบฟังครูฌาแนตต์และแม่คุยกันด้านนอกห้อง ถึงเสียงมันเล็ดลอดออกมานิดเดียวแต่ก็พอจับใจความได้นะ

อ้อ! ประตูโดนปลวกแทะมั้งมีช่องเล็กๆให้ส่องดูข้างในได้ด้วย บังเอิญชะมัด 

"จากที่สายสืบรายงานมานะคะ วัตถุที่สูญหายมีจำนวน 5 ชิ้นค่ะ ซึ่งถูกขโมยมาจากพิพิธภัณฑ์ทั่วโลกเมื่อหลายสิบปีก่อน กลุ่มคนที่ขโมยโดนจับแต่ว่าพวกมันเอาวัตถุ 5 ชิ้นไปซ่อน โดยบอกว่าจะให้พวกที่อยู่ในแก๊งที่เหลือที่ไม่โดนจับมาขโมยไปขายในตลาดมืดค่ะ"

"แต่ว่าคุณไอริณนี่เก่งจังเลยนะฮะที่หาของได้แล้ว 1 ชิ้น"

"พอดีบังเอิญไปเจอน่ะค่ะ วันนั้นฉันไปเดินสำรวจแถวๆบ่อน้ำพุปลาพอดี เห็นอะไรวิ้งๆสะท้อนแสงเลยเก็บขึ้นมาน่ะค่ะ"

"ว่าแต่มันมีชื่อมั้ยฮะ?" ครูฌาแนตต์ยกหินแปลกๆขนาด2-3เซนขึ้นมาดูแล้วส่องกับแสงแดด มันเปล่งประกายมากเลย

"The Russian UFO Tooth Wheel ค่ะ"

"เอ๊ะ?" จู่ๆตาตี๋ที่แอบฟังข้างๆฉันอุทานขึ้น

"มีอะไรนายตี๋?"

"ฉันคุ้นๆชื่อมากเลยแฮะ เหมือนเคยเห็นดันเต้พูดให้ฟัง ต้องไปถามหมอนั่นหน่อยละ"

"อ่อ... ฟังต่อๆ"

"หาได้แต่ชิ้นเดียวเอง เหลืออีกตั้ง 4 ชิ้นน่ะฮ่ะ ทำยังไงดีล่ะฮะ?"

"ฉันว่ามันไม่ได้ยากหรอกค่ะ เพราะที่เหลือ 4 ชิ้นสายสืบบอกมาว่าอยู่ในโนอาห์ 3 ชิ้น และลาฟลอร่าอีก 1 ชิ้น"

"โนอาห์!? โรงเรียนเจ้าชายโนอาห์น่ะเหรอฮะ!?" ครูฌาแนตต์ตะโกนเสียงดัง

โรงเรียนของฉันกับนายตี๋เกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย?? โอย งง สับสนไปหมดแล้ว

"ดิฉันว่าจะเอาไปซ่อนสักที่ ดีมั้ยฮะ?"

"ก็ดีนะคะ ว่าแต่ที่ไหนเหรอ"

"ที่---"

"นี่ยัยลิง"

"จะเรียกทำไมยะ!! ไม่ได้ยินที่เค้าพูดเลย!!"

"จะตะโกนทำไมเล่า!!"

"ใครอยู่ข้างนอกน่ะ!?" ซวยแล้ววววว

"(กระซิบ)รีบหลบเร็ว!" กียุลคว้าข้อมือฉันแล้วรีบวิ่งไปที่มุมแคบระหว่างทางเดิน พวกเราหลบกันอยู่ตรงนั้น ถ้ามองจากห้องพักครูไม่น่าจะเห็น แต่ว่า มันแคบไปมั้ยอ้ะ! ตาตี๋เลยต้องมากอดฉันเนี่ย!! 

"ตาตี๋! ออกไปไกลๆเลยนะ!!"

"(กระซิบ)เธอช่วยอยู่เงียบๆก่อนได้มั้ย"

"ไม่! จนกว่านายจะปล่อย ไม่งั้นฉันตะโกนแน่!!"

"(กระซิบ)ได้… เธอบอกเองนะ"

"หา!? อะ---"  พูดไม่ทันจบ จู่ๆกียุลก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้แล้วปิดปากฉัน แต่ไม่ใช่มือนะ แต่มันคือปาก!! ปากของตาตี๋!!?? ม่ายยยยย ชีวิตนี้ฉันไม่เคยให้ชายใดสัมผัสกับปากฉันเลยนะ นี่ First kiss ของฉันนะนายตี๋กียุลลลลล T///T

ฉันพยายามผลักกียุลออกไป แต่หมอนั่นก็ไม่ยอมปล่อย กียุลใช้มือเชยคางของฉันขึ้นแล้วจรดริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว ด้วยความตกใจฉันจึงเม้มปากแน่น กียุลจึงค่อยๆบดเบียดริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา ใช้ลิ้นเลียริมฝีปากอย่างอ่อนโยน ฉันสะดุ้งเบิกตาโตมองใบหน้าอันหล่อเหลาของกียุลที่อยู่ใกล้...ใกล้มาก แล้วเผลอเผยอปากออก จึงเป็นโอกาสของกียุลให้ใช้เรียวลิ้นอุ่นลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของฉัน ตวัดเรียวลิ้นเพื่อควานหาความหวานในปากอย่างอ่อนโยน ฉันเข่าอ่อนระทวยอย่างหมดเรี่ยวแรงจนเกือบทรุดลงไปกับพื้นถ้ากียุลไม่ได้ช่วยพยุงไว้

"ไม่มีใครนี่นา" 

ปัง

"อื้อ!! ทำอะไรของนายเนี่ย!!" เป็นอิสระจากพันทนาการของตาตี๋กียุลแล้วค่า ToT แต่ก็ยังกอดอยู่เหมือนเดิม..

"ปากเธอน่ะ หวานดีนะ" กียุลพูดแล้วยิ้มให้ เป็นยิ้มที่กระชากไตมากๆ เขินนน T////T

"นายนี่มัน!!" กำลังจะตะโกนด่า แต่โดนขัดเพราะคำพูดของคนตรงหน้า

"แถมปากก็นุ้ม~นุ่มเหมือนมาร์ชเมลโล่ สีอมชมพูอวบอิ่ม อยากจะจูบให้ทั้งวันเลยแฮะ~"

"บ้า!!!!!" กำลังจะตะโกนด่าแต่ก็ชะงักเพราะเหตุผลเมื่อกี้ค่ะ!

"ดูสิ หน้าแดงเหมือนมะเขือเทศเลย แถมแก้มสีแดงๆนี่ดูนุ่มน่า’กิน’มากๆเลยล่ะ แถมตัวยังเล็กจับจูบง่าย น่ารักจังเลยน้า ^^" กียุลส่งยิ้มหวานกระชากไตขั้นmaxมาให้  โอยทำไมถึงดูดีขนาดนี้เนี่ยยยยย @///@

ฮืออออ เขินอ้ะ ตัวจะแตกแล้ว ใครก็ได้ช่วยทิวาที หนูกำลังโดนดาเมจจากตาตี๋แว่น T//////T

"เอามือปิดหน้าทำไมยัยลิง" กียุลพยายามแกะมือฉันที่กำลังปิดหน้าออก อย่าเอาออกนะ ฉันเขินนน T^T

"บ้า…"

"หืม?"

"ตาตี๋บ้า… นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย จู่ๆก็ทำตัวแปลกแบบนี้"

"^^ ไปกันเถอะ ทางปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวไปเรียนพละไม่ทันนะยัยลิงกัง" กียุลเปลี่ยนเรื่องแล้วดึงข้อมือฉันให้เดินตาม พอไม่มีมือปิดหน้าแล้วมันเขินอ่ะ ฉันเลยเดินก้มหน้างุดๆแทน กียุลไม่ได้พูดอะไรแต่ฉันว่าเขาต้องยิ้มอยู่แน่ๆเลย

ฉันแยกกับตาตี๋หน้าโรงยิมเพื่อจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเรียนพละต่อ และก็เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยด้วยว่าทำไมเดินมาด้วยกันสองคน คิดถึงตอนนั้นแล้วก็เขินแฮะ

'แถมปากก็นุ้ม~นุ่มเหมือนมาร์ชเมลโล่ สีอมชมพูอวบอิ่ม อยากจะจูบให้ทั้งวันเลยแฮะ~'

ตาบ้า!!! พูดออกมาได้ ไม่มียางอายเล้ย ฉันก็เขินเป็นนะเฟ้ย!

พอๆเลิกคิด ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า ไปช้าเดี๋ยวโดนสงสัย

ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิง โรงยิม

"อาทิวาเสร็จยังน่อ?" เหมยฮัวเรียกจากด้านนอกห้องน้ำ

ที่นี่จะเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าใหญ่ ที่แบ่งห้องออกเป็นย่อยๆหลายๆห้องล่ะ ไม่งงกันนะ เรียกห้องน้ำก็ได้ เหมือนกัน

"เสร็จแล้วๆ แปบนึงนะ ขอเก็บของก่อน"

"โอเคน่อ"

หลังจากสิ้นเสียงเหมยฮัว ฉันก็ก้มลงพับชุดนักเรียนให้เรียบร้อยก่อนใส่กระเป๋ากีฬาแล้วจะนำไปเก็บที่ล็อคเกอร์

ว่าแต่ ห้องน้ำนี่ก็แคบดี

แคบเหรอ?

'ตาตี๋! ออกไปไกลๆเลยนะ!!'

'เธอช่วยอยู่เงียบๆก่อนได้มั้ย'

'ไม่! จนกว่านายจะปล่อย ไม่งั้นฉันตะโกนแน่!!'

'ได้… เธอบอกเองนะ'

'หา!? อะ---'

ฉันคิดถึงตอนนั้นอีกแล้วอ้ะะะ โอยย ไอ้ความทรงจำบ้า จะจำได้จำดีอะไรนักหนาเนี่ย!! 

"อาทิวา ลื้อเป็นไรอ่ะ หน้าแดงเชียว" เหมยฮัวผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าถามฉันก่อนจะมองหน้าอย่าง งงๆปนเป็นห่วง

"อ่ะ.. เอ่อ.. ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ!" ฉันโกหกปกปิดความจริง ปวดหัวน่ะไม่ปวดเล้ยยยย แต่จะบอกความจริงได้ไงอายตายเลย 

นี่ฉันเหม่อถึงขนาดเปิดประตูแล้วเดินออกมาสภาพหน้าแดงให้เหมยฮัวถามเลยเหรอเนี่ย ถ้าเดินข้ามถนนจริงๆคงอาจจะโดนรถชนตายแน่ๆ

"ปวดมากรึเปล่าน่อ ขมวดคิ้วเป็นสะพานโค้งอย่างนั้นน่ะ"

"นิดหน่อยน่ะ แหะๆ" ฉันหัวเราะแห้งๆไป แหมเหมยฮัว ไม่ต้องถามเยอะก็ได้นะ ฮืออ

"งั้นคาบนี้ก็พักก็ได้น่อ บอกอาครูฌาแนตต์เดี๋ยวเค้าก็ให้นั่งพัก" เหมยฮัวตบบ่าฉันเบาๆแล้วยิ้มให้อย่างเป็นห่วง "อ้อ เดี๋ยวอั๊วเอากระเป๋าลื้อไปเก็บให้ละกัน อั๊วหยิบรองเท้าให้เลยนะน่อ"

"ฝากด้วยนะ" ฉันยื่นกระเป๋ากีฬาให้เหมยฮัวแล้วไปนั่งรอตรงเก้าอี้หน้ากระจกห้องน้ำใหญ่

"อาทิวา รองเท้าลื้อหายไปไหนน่อ?" เหมยฮัวตะโกนมาจากฟากห้องล็อคเกอร์

"รองเท้าหายเหรอ!?"

"ใช่น่อ ค้นทั่วล็อคเกอร์แล้วไม่มี"

หายไปไหนนะ....

"ช่างเถอะ อีก 3 นาทีคลาสเริ่ม รีบไปเถอะเหมยฮัว"

"แต่ลื้อไม่มีรองเท้าอ่ะ ออกไปยังไง"

"ใส่รองเท้าตัวเองนี่แหละ ไหนๆก็จะบอกครูว่าพักแล้ว คงไม่ได้เล่นกีฬาหรอก"

'คงไม่ได้เล่นกีฬาหรอก'

[End-Tiwa]

      ตัดภาพมาที่ทิวากำลังกระโดดตบลูกวอลเล่ย์ของฝ่ายตรงข้ามอย่างแรง

"คงไม่ได้เล่นกีฬาหรอก เชื่ออาทิวาเลยแฮะ"

เหมยฮัวนั่งกอดอกอยู่ข้างสนามดูเพื่อนของตัวเองที่กำลังเล่นวอลเล่ย์บอลกับเพื่อนในห้องอย่างเต็มแรง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เจ้าตัวหน้าแดงเพราะปวดหัว(?)และจะขอครูพักอยู่

"คุณทิวานี่ดูแข็งแรงดีนะเจ้าคะ ไหนเจ้าตัวบอกปวดหัวนี่เจ้าคะเหมยฮัว" ยูริเดินมานั่งข้างๆเหมยฮัวก่อนจะยกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม

"อาทิวาก็เป็นอย่างนี้แหละ ร่าเริงอยู่ตลอด พลอยทำให้พวกเรามีความสุขไปด้วยเลยน่อ"

"นั่นสินะเจ้าคะ" ทั้งสองยิ้ม

"แต่ก็มักจะไม่สบายตลอด ข้างนอกทำแข็งแกร่งข้างในนี่อ่อนยวบเยียบเชียว"

"มันก็เป็นปกติของยัยลิงนี่ยะ"

"อาโรซารี่!?/คุณนาซิสซ่า!?" เหมยฮัวกับยูริอุทานพร้อมกัน

"ละคิดว่าใครล่ะยะ" นาซิสซ่านั่งลงข้างๆยูริแล้วกางพัดของเจ้าตัวมาพัดให้หายร้อน ส่วนโรซารี่ก็นั่งลงข้างๆนาซิสซ่า

"เอ้อ ว่าแต่ยัยลิงเป็นอะไร ต้นคาบถึงขอครูพักล่ะ?"

"อาทิวาดูหน้าแดงๆ พอถามก็บอกปวดหัวนิดหน่อย อั๊วเลยเสนอให้พักเองแหละน่อ"

"แต่พอเห็นคนเล่นกีฬาหน่อยก็อดใจร่วมวงไม่ได้ทุกทีสินะ ฮ่าๆ" โรซารี่หัวเราะ

"พวกเราก็ช่วยดูๆยัยนั่นด้วยละกัน ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้นอาการมันก็เริ่มแสดงขึ้นเรื่อยๆจนจะกลายเป็นโรคประจำตัวแล้วเนี่ย!" นาซิสซ่าโบกพัดแรงๆ

"จ้าาา/น่อออ/เจ้าค่าาา" ทั้งสามลากเสียงยาว

"ขอให้เลดี้ทุกคนหยุดเล่นกีฬาทุกชนิดแล้วมาเข้าแถวรวมตัวกันนะฮ้า" เสียงของครูฌาแนตต์ประกาศลั่นโรงยิม ทุกคนจึงรีบไปรวมตัวกันตรงที่ครูฌาแนตต์ยืน

"ป่ะพวกเรา นั่งกันพร้อมหน้าเชียว นินทาไรฉันอีกป่ะ?" ทิวาวิ่งมาทางที่ทั้งสี่นั่งอยู่ด้วยสภาพเหงื่อโชกและหอบ

"เออสิยะ ดูแลตัวเองมั่งก็ดี อย่าให้มันกำเริบล่ะ!" นาซิสซ่าพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปเข้าแถว ที่เหลือเลยลุกไปเข้าแถวตาม

"ค่าๆ คุณแม่กิ้งก่า!"

"นี่ยัยลิง!!"

"Stop! หยุดทะเลาะเดี๋ยวนี้ แล้วไปเข้าแถว" โรซารี่ห้ามทั้งสอง

"ก็ได้ แบร่! :P" ทิวา

"แบร่! :P" นาซิสซ่า

"เนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกที่ได้เรียนพละหลังจากเจ้าชายมานะฮะ ครูเลยมีกิจกรรมสนุกๆให้ทำร่วมกันฮ่ะ! เชิญนักเรียนเจ้าชายโนอาห์เข้ามาได้เลยฮ้า~!" หลังสิ้นเสียงครูฌาแนตต์ นักเรียนเจ้าชายโนอาห์ที่เล่นกีฬาอยู่อีกฝั่งของโรงยิมก็เดินเข้ามา แต่ละคนอยู่ในสภาพที่ทั้งตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อจากการออกแรงเมื่อสักครู่ ผมเปียกเหงื่อแบบหมาดๆทำให้เส้นผมเรียงตัวกันแบบที่ปกติไม่เคยเป็น แต่เป็นการเรียงตัวที่ดูดีและเท่จนต้องทำให้นักเรียนหญิงอดกรี๊ดไม่ได้

"กรี๊ดดดดด เธอดูสิ ซิกแพ็คเป็นมัดๆเลยอ่ะ~"

"เสื้อพละสีขาวที่แนบเนื้อและเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฟินค่าาาา"

'ปวดกบาล =_=' ทั้งห้าคนพร้อมใจกันนึกในใจ

"ดูราชาทั้ง 5 สิ สุดยอดไม่เป็นสองรองใครจริงๆ!!"

'โห กียุลไม่เป็นสองรองใครจริงๆ' ทิวาเขย่งเท้ามองกียุลแล้วพลางนึกในใจ..

"มองใครเหรอเจ้าค้า~"

"แว้ก!!!! ยูริ!?"

"มองคุณกียุลเหรอเจ้าคะ?" ยูริยิ้มอย่างมีเลศนัย

"เปล๊า มองคริสน่ะ หล่อดีนะ" ทิวาเบือนหน้าหลบยูริแล้วชายตาไปทางคริสโตเฟอร์

"ห้ามมองคุณคริสนะเจ้าคะ! อุ๊ป!"

"หึงเหรอยูรี้~"

"ไม่ใช่นะเจ้าคะ คุณทิวาอย่าแกล้งยูริแบบนี้สิ"

"สวัสดีครับคุณครูฌาแนตต์" เหล่านักเรียนเจ้าชายทักทายครูฌาแนตต์เมื่อมาถึงโรงยิม

"แจนเทิลแมนเข้าแถวกันก่อนนะฮะ เดี๋ยวครูจะประกาศกติกาให้ฟัง ครูมีกิจกรรมดีๆมาให้นักเรียนทั้งสองโรงเรียนได้ทำร่วมกันนะฮะ นั่นก็คือ แข่งกีฬาฮ่ะ!"

"เอ๋ แข่งกีฬาเหรอ"

เสียงพูดคุยของนักเรียนคลาสดัตเชสและดุ๊กดังขึ้นมาเมื่อได้ยินประกาศการแข่งขันที่กะทันหัน

"แอ๊ะแฮ่ม! เราจะแบ่งเป็นสองสีนะฮะ คือสีแดงและสีน้ำเงิน ผสมชายหญิงฮ่ะ ใช้วิธีจับสลาก ส่วนกีฬาจะแข่งกันประมาณ 3-4 อย่าง เวลาก็คาบนี้ทั้งคาบฮ่ะ 2-3ชม. โดยประมาณ กีฬาก็ไม่ต้องจริงจังมากนะฮะ กีฬาบ้านๆก็ได้ ครูอยากจะให้พวกเธอได้สานสัมพันธ์กันฮ่ะ ปกติก็แยกเรียนพละอยู่แล้ว ถ้าฝ่ายไหนชนะครูจะเลี้ยงข้าวเย็นสุดหรูแบบฟูลคอร์สให้ทั้งทีมเลยฮ่า!!!!"

"เฮ!!!!!!!!"

"ยัง!!" ครูฌาแนตต์

แน่ะ มีตบมุกด้วย

"มาจับสลากกันฮ่า!!"

ครูฌาแนตต์ปรบมือสองที หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็มีครูผู้ช่วยพละสองคนนำกล่องที่เต็มไปด้วยลูกบอลจับฉลากออกมา

ผลจับฉลากการแบ่งทีมครั้งนี้ นักเรียนในคลาสรวมถึงพวกทิวาโดนให้แยกกันอยู่ตามสีของลูกบอลที่แต่ละคนหยิบขึ้นมาได้ ทีมสีแดงประกอบด้วยฮอรัส กียุล ดันเต้และทิวา ส่วนทีมสีน้ำเงินจะเป็นคริสโตเฟอร์ ยูริ เหมยฮัว โรซารี่ นาซิสซ่า อเล็กเซ 

หลังจากที่ทั้งสองทีมเปิดประเด็นถกเถียงว่าจะแข่งกีฬาอะไรดี ก็ได้ผลสรุปออกมาว่าพวกเขาจะเริ่มแข่งกีฬาที่สนุกและง่ายไปจนถึงกีฬาที่ต้องใช้ทักษะความสามารถส่วนตัว โดยจะมีการแข่งวิ่งเปี้ยว แบตมินตันผลัด บาสรวมชาย-หญิง และว่ายน้ำที่เป็นสิ่งที่กียุลเกลียดที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิต

การแข่งวิ่งเปี้ยวเป็นการแข่งกีฬาอันดับแรก ทุกคนจากทั้งสองทีมก็กำลังเลือกคนลงแข่ง แต่เนื่องจากทิวาเพิ่งเล่นวอลเล่ย์มาอย่างเต็มสูบจึงขอปฏิเสธแล้วนั่งพักดูเพื่อนๆแข่งอยู่ข้างสนามคนเดียวอย่างเงียบๆ

"เริ่มการแข่งขันได้เลยฮ่าาา!!!"

‪[Tiwa]

ฉันเหนื่อยจากการตบตีกับลูกวอลเล่ย์มาก เลยขอพวกเพื่อนๆในทีมมาพักก่อน ถ้าขืนไปแข่งวิ่งเปี้ยวต่อมีหวังช็อคตายคาสนามแน่ๆ

ขณะที่ฉันกำลังเดินไปนั่งที่ม้านั่ง ก็มีใครคนนึงมายืนขวางหน้า ปรากฏว่า

"กียุล!?" ฉันเรียกคนตรงหน้าด้วยความตกใจ เกือบชนหมอนี่แล้วมั้ยล่ะ

"ไงยัยลิงหน้าแดงเชียว เหนื่อยเหรอ หรือหน้าแดงเพราะ 'จูบ' ?" กียุลยักคิ้วแล้วยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน น่าตบนัก

"พูดบ้าอะไรของนาย ฉันก็ต้องหน้าแดงจากเหนื่อยสิ เมื่อกี้ไปตบวอลเล่ย์มา อย่าเพิ่งกวนประสาทฉันนักเลย ฉันอยากพัก"

"เหนื่อยก็พัก ไม่รักก็พอ" พูดเสร็จทำหน้ากวนส้นบาทาอีก นายตี๋นี่มันน่ารำคาญจริง!

"ฉันเหนื่อย! ไม่มีเวลาทะเลาะกับนายหรอกนะ"

"เฮ้ย ล้อเล่นๆ ฉันมาหาเธอเพราะจะเอาของมาให้น่ะยัยลิง" กียุลหยิบเสื้อแจ็กเก็ตออกกำลังกายที่เป็นยูนิฟอร์มชุดพละของโรงเรียนเจ้าชายโนอาห์มาสวมให้ฉัน แล้วรูดซิบปิดมิด

"เอามาให้ฉันทำไม?" ฉันถามอย่าง งงๆ แต่ก็กระชับเสื้อแจ็กเก็ตให้คลุมตัวมิด

"เสื้อเธอมันสีขาวใช่ป่ะล่ะ?"

"ใช่"

"เมื่อกี้เธอเพิ่งเล่นกีฬามาใช่มั้ยล่ะ?"

"อ่าฮะ"

"แล้วมันก็มีเหงื่อใช่มั้ย? ลองเอามารวมๆกันนะเดี๋ยวก็รู้เอง สมองลิงอย่างเธอน่าจะคิดได้"

นายตี๋พูดบ้าอะไรของเขาเนี่ย เสื้อขาว เล่นกีฬา มีเหงื่อ เปียก.. เปียก?

ฉันก้มลงดูที่เสื้อพละสีขาวตัวเองแล้วเห็นว่ามันแนบเนื้อมาก มากกก!!! ตายแล้วมีใครเห็นมั้ยเนี่ยยย อายจะเอาหน้าฝังดินแล้วข่าาา ToT

"รู้แล้วๆ!" ฮืออออออ ทิวาอยากจะบ้าตาย มีอะไรน่าอับอายไปกว่านี้มั้ย!?

"แล้วนายเห็นอะไรมั้ย!?"

"ไม่เฮ้นนน" แหม เสียงซู๊งสูง "ฉันมาเตือนเธอน่ะ พวกผู้ชายห้องฉันมันจ้องเธอไม่วางตาเลย คราวหน้าคราวหลังก็หัดระวังตัวบ้างอย่าปล่อยตัวมากนะยัยลิงกัง" กียุลดุฉันนิดๆ น้ำเสียงจริงจังแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วง เขาช่วยฉันอีกแล้วสินะ

"ขอบใจนะ" ฉันพูด(โคตรเบา)

"อะไรนะ?"

"ไม่พูดแล้ว!!" ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นแล้วไปนั่งตรงม้านั่งใกล้ๆ นายตี๋ทำไมชอบทำไก๋เวลาขอบคุณตลอดเลยเนี่ย ไม่เข้าใจหมอนั่นเลย

"อ้าว! ก็ฉันไม่ได้ยินจริงๆยัยลิง!" กียุลวิ่งตามมาแล้วนั่งข้างๆฉัน

"ฉันพูดว่าขอบใจ!" คราวนี้เน้นเสียงหนักๆแน่นๆเลย ไม่ได้ยินก็หูหนวกละ 

"อ่อ ยินดีเสมอครับเลดี้ทิวา" กียุลยิ้มให้ฉันทีนึงแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ฉัน "แต่ว่าฉันขออะไรตอบแทนได้มั้ย?"

"อะ.. อะไร!!"

จุ้บ!

"ขอบคุณนะ ^^" กียุลจุ้บหน้าผากฉันทีนึงก่อนจะหันไปดูพวกคนในห้องเล่นกีฬากัน

"..." ที่เงียบไม่ใช่อะไร เขินค่า!!! T[]T หมอนี่ช่วงชิงจุ้บไปอีกแล้ว แล้วที่นั่งนี่ดูไปดูมาก็ลับตาคนด้วยนะ เพราะเกือบทุกคนก็สนใจการแข่งขันกันหมด เหลือแค่ฉันกับกียุลแค่สองคนนั่งตรงนี้

นี่มันดวงซวยอะไรกันเนี่ย

"เอ้อ เข่าหายแล้วเหรอ" กียุลหันมาถามฉัน

"หายละ" ยังเขินไม่หายเลยอ่ะ ไม่กล้ามองหน้ากียุลเลยให้ตายสิ! 

ความเงียบเข้าปกคลุมเราสองคน รอบข้างมีแต่เสียงที่มาจากพวกเพื่อนๆที่กำลังแข่งวิ่งเปี้ยว และมีเสียงกรี๊ดเชียร์ทีมของตัวเองไม่ขาดสาย ฉันเหลือบตาไปมองตาตี๋ที่นั่งอยู่ไม่ไกลมาก แล้วเห็นหมอนั่นกำลังนั่งมองเพื่อนๆวิ่งเปี้ยวกันอย่างใจจดใจจ่อ อืม… ชวนหมอนั่นคุยดีมั้ยนะ อยากจะถามเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่จะมาเรียนพละด้วย

"แอบมองฉันอีกแล้วนะยัยลิง มีอะไรรึเปล่า" ชะอุ้ย! นายตี๋รู้ตัวเหรอ ตายละ

"เอ่อ… ก็" ฉันอ้ำอึ้งไปสักพักนึงก่อนจะรวบรวมความกล้าถามออกไป

"..."

"ฉันอยากรู้ว่า ตอนที่เราซ่อนกันอยู่แถวห้องพักครูน่ะ นาย.. จูบฉันทำไม" สายตาของฉันจับจ้องอยู่แต่กับพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองคู่กรณีด้วยซ้ำ กลัว กลัวคำตอบที่ได้ออกมามันจะทำให้ฉันผิดหวัง

"อ๋อ เรื่องนั้นน่ะเหรอ ก็เธอน่ะไม่เงียบสักที เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก"

"..." เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆด้วยแฮะ ไม่น่าไปถามตั้งแต่แรกเลย

"เฮ้ เป็นอะไรไปยัยลิง"

"ไม่ได้เป็นอะไร เป็นห่วงฉันรึไง?"

"เธอเป็นเพื่อนฉันนะ ไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง?"

เพื่อน เหรอ.. 

"เพื่อนกันเขาจูบกันเหรอ? นายเลิกทำตัวให้ฉันใจเต้นได้มั้ย! ฉันรู้นะว่านายรู้ว่าฉันหวั่นไหว ไหนจะจุ้บหน้าผากเมื่อกี้อีก ถ้านายยังเห็นว่าฉันเป็นเพื่อนอยู่ก็ช่วยเลิกทำได้มั้ย" ฉันเงยหน้าตะคอกใส่คนตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว รู้สึกอีกทีก็พูดจนจบบทสนทนาไปซะแล้ว ฉันเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อกดอารมณ์ร้อนไว้ จะได้ไม่พูดอะไรที่ไร้สาระอีก

กียุลเงียบไปครู่นึง แล้วถอนหายใจพร้อมลุกออกจากที่นั่ง

ซวยแล้วไงยัยทิวา เธอทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย

แปะ

มือหนาของกียุลวางอยู่บนหัวของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือนี้แล้วพบว่าหมอนั่นกำลังยืนมองฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ราวกับว่าเขากำลังกลัวปนดีใจยังไงยังงั้นแหละ

"นี่… ฉันขอโทษนะที่การกระทำที่ไร้การไตร่ตรองของฉันมันทำให้เธอเจ็บอยู่คนเดียว แต่ฉันสัญญาเลยว่ามันไม่ใช่แบบที่เธอคิดแน่ๆ ไว้ฉันจะอธิบายให้ฟังคืนนี้นะ" กียุลยีหัวฉันอย่างเบามืออยู่หลายครั้งก่อนจะละมือออกจากหัวแล้วกลับมานั่งตรงที่เดิม

"อือ… "

… 

การแข่งวิ่งเปี้ยวจบไป ฝั่งสีแดงชนะเพราะคริสไล่วิ่งจี้ทีมฉันจนโดนตี วิ่งเร็วดั่ง The Flash เลยนะพ่อคุณ =_=

ตอนนี้ทีมสีแดงนำไปก่อน 1 คะแนน ต่อไปเป็นแบตมินตันผลัด แต่ฉันก็ขอปฏิเสธดีกว่า ยังไม่หายเหนื่อยเลย

"นายไม่ลงไปเล่นเหรอ" ฉันหันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ปกติประธานก็ชอบออกไปเสนอหน้าทุกงานเลยนี่นา ทำไมครั้งนี้ไม่ไปหว่า

"เธอไม่เล่นฉันก็ไม่เล่น" 

"เหตุผลแปลกดีแฮะ"

การแข่งขันดำเนินไปเรื่อยๆ เห็นโอกาสริบหรี่ว่าทีมน้ำเงินจะชนะกับเค้าบ้าง ฉันล่ะอยากกินข้าวเย็นสุดหรูที่ครูฌาแนตต์พูดถึงจริงๆ หิว -.,-

เอ๊ะเดี๋ยวนะ เฮ้ย! แต้มทีมเรานำแล้วอ้ะ!! เริ่มตีห่างแล้ว ห่างกัน 1 แต้ม ห่างกัน 2 แต้ม …… ห่างกัน 20 แต้ม!!!

ปรี๊ดดดดดด 

เสียงแหลมของนกหวีดที่ถูกเป่าโดยครูฌาแนตต์ดังก้องไปทั่วโรงยิม เป็นสัญญาณว่าการแข่งขันได้จบลงแล้ว

"หมดเวลาฮ่า!!! ทีมน้ำเงินเป็นฝ่าชนะในเกมนี้ไป!!!!!"

"เย้!! เย้ๆๆๆๆ!!!" ฉันดีใจออกนอกหน้า กระโดดดึ๋งออกจากที่นั่งแล้ววิ่งไปกอดกับคนในทีม ชนะกับเค้าแล้วโว้ยยยย  >0<

"เฮ!!!!!!!" ทีมน้ำเงินส่งเสียงดีใจดังลั่นโรงยิม

"หนอย พลาดไปนิดเดียวเอง" คริสโตเฟอร์บ่นกับตัวเอง แต่ดันเต้ดันไปได้ยินเข้า

"โทษทีนะคริส ถึงนายจะเป็นเพื่อนผม แต่การแข่งขันไม่มีคำว่าเพื่อนครับ! :P" ดันเต้แลบลิ้นใส่คริส

"หนอย…ดันเต้! ยูพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง! มาแข่งกับไอมั้ย!" คริสโตเฟอร์เริ่มหงุดหงิดแล้วท้าดันเต้แข่ง

"เอาสิครับ! มาแข่งบาสกัน!!"

"OK!! พวกยูก็มาร่วมทีมกับไอด้วยนะ!!" คริสโตเฟอร์หันไปทางพวกยูริแล้วชักชวนเข้าทีมบาส

"เฮ้! ฉันไม่เข้าร่วมนะยะ!" นาซิสซ่าท้วง

"ทีมไอครบ 6 คนแล้ว!! ทีมยูครบยังดันเต้!" คริสโตเฟอร์ไม่ได้สนใจนาซิสซ่าแล้วหันไปตะโกนใส่ดันเต้

"ฉันร่วมทีมด้วยดิดันเต้ อ้อ นายตี๋ ฮอรัส เพลโตกับมาริโอน่าด้วยนะ" ฉันลากเพื่อนๆในทีมที่ฉันรู้จักมาลงทีมบาสฝั่งน้ำเงิน ลางสังหรณ์ฉันบอกว่ามันต้องมีอะไรสนุกเกิดขึ้นแน่ เลยลงไปน่ะ พักพอละอยากเล่น

"ได้เลยๆ ครบแล้วครับ!!" ดันเต้ตอบ

"เฮ้อ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ แข่งก็แข่งย่ะ!" นาซิสซ่าพูด

"ขอให้ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองทีมลงสนามด้วยฮ่ะ" ครูฌาแนตต์ประกาศ "ผู้เข้าแข่งขันทีมแดงมีเลดี้ยูริ เลดี้เหมยฮัว เลดี้โรซารี่ เลดี้นาซิสซ่า เจนเทิลแมนคริสโตเฟอร์และเจนเทิลแมนอเล็กเซฮ่า~"

"สู้ๆนะค้าท่านโรซารี่!!!"

"กรี๊ดดดดดดดด!!"

"เอ่อ…" โรซารี่ตกใจกับบร๊ะลานุภาพของแฟนคลับโรซารี่

"คุณโรซารี่สู้ๆนะครับ ^^" อเล็กเซที่ยืนตำแหน่งสมอลฟอร์เวิร์ดส่งยิ้มน่ารักและกำลังใจให้โรซารี่

"จ้า"

‘กรี๊ดดดดด น่ารักสุดๆไปลยอ้ะ >/////<’ 

"ส่วนทีมสีน้ำเงินมีเลดี้ทิวา เลดี้มาริโอน่า เจนเทิลแมนฮอรัส เจนเทิลแมนกียุล เจนเทิลแมนเพลโตและเจนเทิลแมนดันเต้ฮ่า!!!!"

"กรี๊ดดดดดด!!!! กียุลโอปป้าสู้เค้านะค้า!!!!!" กองเชียร์ของนายตี๋ส่งเสียงดัง

"อะไรของยัยพวกนี้นะ -*-" มาริโอน่าบ่นอุบอิบ

"เอาน่า ก็ปกติแหละ ฮะๆ" ฉันพูดเพื่อให้มาริโอน่าเลิกบ่น ความจริงก็คิดแบบเดียวกันอ่ะนะ

"เนื่องจากสนามบาสของเราใหญ่กว่ามาตรฐาน จึงทำการเพิ่มผู้เล่นเป็น 6 คนนะฮะ เริ่มการแข่งขันได้ฮ่า!!!!" ครูฌาแนตต์โยนบาสขึ้นฟ้าแล้ววิ่งหลบไปข้างสนาม

เหมยฮัวและมาริโอน่าตำแหน่งพอยต์การ์ดกระโดดแย่งชิงลูกบาส เหมยฮัวปัดลูกบาสไปทางทีมตัวเองได้ ทำให้ตอนนี้ทีมสีแดงได้เปรียบอยู่

โรซารี่ที่เป็นเซ็นเตอร์รับลูกบาสได้และกำลังวิ่งไปที่แป้นบาสฝั่งน้ำเงินโดยมีนาซิสซ่ากับคริสโตเฟอร์วิ่งขนาบข้างกันชนให้  โรซารี่กำลังจะพาสลูกให้อเล็กเซ แต่ดันพลาดฮอรัสเลยได้รับลูกแทน ฮอรัสวิ่งไปทางแป้นฝั่งสีแดง เตรียมชู้ตลูกลงแต่มีเหมยฮัว ยูริ กับคริสโตเฟอร์ยืนป้องกันอยู่ ฮอรัสเลยส่งลูกไปให้กียุลที่อยู่ด้านหลังเพื่อที่จะวิ่งอ้อมพวกสีแดง แต่ก็มีอเล็กเซขวางไว้ ถึงตาจนแล้ว กียุลกำลังจะถูกแย่งลูกบาสไป

ฉันยืนนึกวิธีให้กียุลหนีออกมาจากตรงนั้น แต่พอเงยหน้าก็เจอะกับแป้นบาส ฉันยืนอยู่ใต้แป้นบาสนี่!! ดีล่ะ! ให้กียุลส่งบาสมาทางฉันแล้วชู้ตลงไปเลย

"กียุลลล ทางนี้!!" ฉันเขย่งตัวแล้วโบกมือสูงๆให้กียุลเห็น กียุลก็ส่งลูกมาให้ฉันทันที

หมับ!

ฉันรีบคว้าลูกบาสแล้วหันหน้าเข้าแป้นเตรียมจะชู้ต แต้มเดียวก็ยังดี

"ขอนำไปก่อนละกันน้า!!"

ฟุ่บ!

แว้บบบ

ทันทีที่ลูกบาสกระแทกกับช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆบนแป้นแล้วเด้งลงห่วง แสงสว่างที่ไม่รู้ที่มาก็สาดจ้าไปทั่วโรงยิมจนต้องหยีตา ไม่งั้นบอดแน่ๆ

ตุบ!

"โอ้ย! แสบตา อะไรหล่นใส่หัวเนี่ย?" ฮือออ เจ็บอ้ะ T^T

แสงสว่างหายไป ทุกคนที่อยู่ข้างนอกสนามทุกคนยกเว้นครูฌาแนตต์นิ่งหมด เหมือนโดนหยุดเวลาไว้อย่างนั้นแหละ แต่ทำไมคนในสนามยังปกติดีล่ะ

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะเจ้าคะ!?" ยูริดูลนลานและตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ยูริทำท่าจะร้องไห้ด้วย

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" โรซารี่ตอบ

"นี่มาริโอน่า เธอว่ามันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ?" ฉันหันไปถามมาริโอน่าที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่ว่า "มา.. มาริโอน่า!!!!" สภาพมาริโอน่าตอนนี้เหมือนทุกคนที่อยู่ข้างนอกสนามหมดเลย ร่างกายเธอเหมือนโดนสตาฟท์ไว้ แข็งทื่อเป็นหิน

"เกิดอะไรขึ้นยะยัยลิง!?" นาซิสซ่าวิ่งมาจากอีกฝั่งทันทีที่ได้ยินฉันตะโกนเมื่อกี้

"มะ.. มาริโอ... ฮือออออ" ฉันตกใจมากจนเผลอปล่อยโฮออกมา มันน่ากลัวไป ทำไมต้องมาเจออะไรแย่ๆอย่างนี้ด้วย!

"มาริโอน่าทำไม! ไม่เห็นมี... " เสียงนาซิสซ่าเงียบลง ฉันเห็นหน้านาซิสซ่าตอนนี้ดูตกใจมาก แถมจ้องไปทางข้างหน้าไม่วางตา ฉันสงสัยว่านาซิสซ่ามองอะไร พอหันไปมองก็เจอกับ "เพลโต!!!???" สภาพไม่ต่างจากมาริโอน่าเลย!

"กรี๊ดดดดด!!!!!!!" ฉันกับนาซิสซ่ากรี๊ด นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยย

"ละ เลดี้ใจเย็นๆนะฮ้า" ครูฌาแนตต์เห็นท่าไม่ดีเลยรีบวิ่งมาปลอบ

"กรี๊ดดดดดด!!!!! นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!!!" นาซิสซ่าสติแตกไปแล้ว

"ฮืออออออ เกิดอะไรขึ้นกับมาริโอน่ากัน!?" ฉันก็พลอยสติแตกไปด้วย

"แย่แล้ว! ดันเต้มาช่วยพานาซิสซ่าออกจากตรงนั้นที!" กียุลที่อยู่ไม่ไกลจากฉันเรียกดันเต้ให้พานาซิสซ่าออกจากฝั่งที่ทีมฉันอยู่ที่มีรูปปั้นมาริโอน่าและเพลโตไปอีกฝั่งที่ไม่มีอะไร

"กรี๊ดดดดด!!!!!!" นาซิสซ่าไปแล้วจ้า T^T

"สงบสติก่อนสิครับคุณนาซิสซ่า!!!!" ดันเต้จัดการอุ้มนาซิสซ่าแล้ววิ่งไปอีกฝั่ง

ตอนนี้พวกเจ้าชายทั้ง 4 กำลังดูแลพวกเพื่อนๆฉัน ฮอรัสกำลังปลอบเหมยฮัวที่กำลังช็อค นาซิสซ่าก็ดันสลบไปเพราะสติแตก ดันเต้ก็ดูแลอยู่ ยูริก็ร้องไห้จนคริสต้องปลอบหนัก โรซารี่ผู้มีสติที่สุดในกลุ่มกับอเล็กเซก็กำลังดูแลและปลอบเพื่อนๆ

"ทิวา เป็นอะไรมั้ย?" กียุลรีบวิ่งมาประคองฉันให้เดินไปอีกฝั่ง ฉันกลัวจนไม่มีแรงเดินเลยอ่ะ T_T

"ฮือออ...." สติสตังค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วว

"วานเจนเทิลแมนกียุลช่วยพาเลดี้ทิวาไปอีกฝั่งด้วยได้มั้ยฮะ เดี๋ยวครูขอตัวไปดูพวกเลดี้ฝั่งนั้นก่อน" ครูฌาแนตต์ไหว้วานกียุลแล้วเดินไปอีกฝั่งอย่างร้อนรน

"ได้ครับ" กียุลตอบรับ

ปึก!

"เอ๊ะ?" กียุลเดินไปเตะของบางอย่างเข้า พอเขาก้มลงไปหยิบดูก็พบว่ามันคือของที่ๆครูฌาแนตต์หยิบขึ้นมาตอนคุยกับแม่ "คุ้นๆแฮะ"

"ไม่คุ้นอ่ะ ใช่เลย" ฉันฟันธงว่าใช่ เพราะดูแล้วยังไงก็เหมือน บางทีสิ่งที่ฉันกับกียุลอยากรู้อาจจะเกี่ยวข้องกับของชิ้นนี้ก็ได้ "ไอ้นี่มันหล่นใส่หัวฉันตอนชู้ตแล้วมีแสงออกมาด้วยนี่นา"

"ครูฌาแนตต์ครับ" กียุลเรียกครูฌาแนตต์ทั้งๆที่มืออีกข้างโอบเอวพยุงให้ฉันยืน

"ฮ่ะ? เจนเทิลแมนกียุล" ครูฌาแนตต์หันกลับมา

"ครูช่วยอธิบายเจ้าสิ่งนี้ จะได้มั้ยครับ!?" กียุลลงเสียงหนักแน่นแล้วชูของประหลาดขึ้นมาตรงหน้า พอครูฌาแนตต์เห็นถึงกับหน้าซีด ลุกลี้ลุกลนจนทำอะไรไม่ถูก

"คะ.. ครูจะอธิบายให้ฮ่ะ! แต่ต้องหลังจากที่พวกเพื่อนๆของเธอหายดีแล้วนะฮะ เดี๋ยวครูจะดูแลพวกเธอเอง" ครูฌาแนตต์รีบตีหน้าปกติแล้วพูด

"ขอบคุณครับ ช่วยพูดความจริงด้วยนะครับ" กียุลพูดอย่างสุภาพแล้วยิ้มให้ครูฌาแนตต์ เป็นยิ้มที่เย็นยะเยือกจนทำให้คนที่เห็รอยยิ้มนี้เสียวสันหลังวาบทุกคน

"ได้ฮ้า~ กียุลโอปป้า" ครูฌาแนตต์

'ซวยแล้วววววววววววว'  ในใจครูฌาแนตต์ตอนนี้ร้อนเป็นไฟ เขาคิดว่าถ้านักเรียนของเขารู้เรื่องขึ้นมา มันต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ

อาจจะเกิดขึ้นจริงๆก็เป็นได้...

-----------------------------------------------------------------------

กลับมาแล้วค่าาา กับตอน 6 ที่แต่งลำบากที่สุดที่แต่งมา 555 ต้องขอบคุณเพื่อนที่ไม่ประสงค์ออกนามของเรามากๆค่ะที่มีส่วนช่วยกับนิยายตอนนี้ ฉากสวีทจิกหมอนนี่เพื่อนเราเป็นคนคิดให้ค่ะ คือเราแต่งไม่ออกอ่ะ เขินแทนแถมไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายยังไง 555 เพื่อนช่วยเราได้มากค่ะ

อ้อ! หลังจากตอน 7 จะมีตอนพิเศษสั้นสำหรับทั้ง 5 คู่ให้ฟินๆกันด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเม้นท์และให้กำลังใจค่ะ บ๊ายบายค่า~