คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : เรียนร่วมกัน
5
เรียนร่วมกัน
โซน D ตึกเรียนของคลาสดัตเชส
เช้าวันรุ่งขึ้น 5 สาวเดินทางไปเรียนกันตามปกติ ตึกขนาดใหญ่สีขาว-ฟ้าที่ถูกออกแบบโดยอ้างอิงจากสไตล์บาโรกโดยมีการระบายสีทองบนลวดลายนูน หน้าต่างที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบและมีความสามารถในการป้องกันลมหนาวได้อย่างดีเยี่ยมเมื่อถึงฤดูหนาว ประตูที่ถูกตกแต่งอย่างโออ่าเช่นพระราชวังนี้เป็นตึกเรียนที่พวกเธอกำลังเดินไป บรรยากาศครึกครื้นกันเกินกว่าปกติจนพวกเธอจับสังเกตได้ แต่พวกเธอก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเนื่องจากทางโรงเรียนได้ส่งการแจ้งเตือนมาทางโทรศัพท์แล้ว และทิวาก็เล่าเรื่องที่เกิดเมื่อคืนให้พวกเพื่อนของเธอฟังเรียบร้อยแล้ว
“พวกนั้นไม่ได้สร้างปัญหาให้เธอใช่มั้ย?” โรซารี่เอ่ยถาม
“ไม่หรอกๆ นอนกันเงียบมากๆจนฉันกังวลว่าจะกรนเสียงดังเองเลยแหละ แฮะๆ” ทิวาตอบพลางหัวเราะเบาๆ
“ฉันไม่กังวลเรื่องเจ้าพวกนั้นหรอกนะ แต่ฉันกังวลเกี่ยวกับพวกผู้หญิงในห้องมากกว่า” นาซิสซ่ายกพัดกำมะหยี่สีม่วงเข้มที่ประดับด้วยลูกไม้สีดำขอบทองมาบังปาก
“อา.. ไม่อยากจะคิดเลยน่อ” เหมยฮัวเสริม
…
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!! เจ้าชายมาเรียนกับพวกเราด้วยอ้ะ!!!!!!”
“มานั่งกับพวกเราสิคะเจ้าชายยยยย!!!!”
เอ่อ… ก็นั่นแหละ นักเรียนจากโรงเรียนเจ้าชายโนอาห์มาเรียนด้วยกัน ไม่แปลกที่นักเรียนหญิงในห้องจะดีใจกันออกหน้าออกตาขนาดนี้
“เอาจริงๆมั้ย เมื่อก่อนฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะว่าทำไมพวกรุ่นพี่ถึงได้กรี๊ดกันนักหนาเวลาโรงเรียนโนอาห์มาโรงเรียนเรา” นาซิสซ่าเปิดประเด็นขึ้น
“แล้วตอนนี้เธอเข้าใจมากขึ้นแล้วเหรอ” โรซารี่ถาม
“อือ.. ก็ดูแต่ละคนสิ โตมาอย่างมีคุณภาพมากเลย” สาวเจ้าตอบกลับอย่างเขินๆ พร้อมส่งสายตาให้เพื่อนๆมองเหล่านักเรียนเจ้าชายที่นั่งอยู่ในห้อง
“คุณนาซิสซ่าเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะเจ้าคะ ปกติไม่เห็นจะสนใจพวกเจ้าชายโนอาห์เลย” ยูริแซวขำๆ
“ยัยยูริ! อย่าพูดเรื่องจริงสิ”
“กรี๊ดดดดดด เธอ!! เห็นมั้ย พวกเค้ากำลังเดินมานั่งแถวเราด้วยล่ะ!!”
“เฮ้อ พวกนี่ก็ไม่ยอมสงบสักทีเลยน่อ” เหมยฮัวถอนหายใจอย่างหงุดหงิดพลางเอาหนังสือมาคลุมหัวแล้วฟุบลงกับโต๊ะ
ปึง!
“……” เงียบกริบเช่นป่าช้า
คนที่ทุบโต๊ะนั้นก็คือ อินทิรา ศากยะ ประธานนักเรียนคลาสดัตเชสผู้มากด้วยความสามารถและประสบการณ์ ความเก่งของเธอไม่มีใครเทียบได้ตั้งแต่คลาสพริ้นเซสแล้วล่ะ จึงได้ตำแหน่งประธานมาครองทุกคลาส ที่ขมับของเธอมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาเส้นสองเส้น เป็นสัญลักษณ์ว่า เธอทนไม่ไหวแล้ว!
“ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบค่ะ!” อินทิราพูดเสียงดังแล้วเดินไปหน้าห้อง ซึ่งตอนนี้ทุกคนรีบนั่งที่ของตัวเองหมดแล้ว รวมทั้ง 5 สาวด้วย เมื่อประธานนักรียนสาวอยู่ในโหมดซีเรียส จะไม่มีใครกล้าหือกับเธอเลย
“ทางโรงเรียนประกาศมาว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นักเรียนโรงเรียนเจ้าชายโนอาห์เฉพาะคลาสดุ๊กจะมาเรียนร่วมกับเราระยะเวลาหนึ่งเนื่องจากเหตุบางประการค่ะ ซึ่งตารางเรียนจะตามปกติของลาฟลอร่า แต่จะไม่เหมือนเดิมสำหรับโนอาห์นะคะ ส่วนตารางสอนและเอกสารประกอบการเรียนเดี๋ยวจะแจกให้หลังจากพูดจบนะคะ” อินทิราประกาศ
“นี่ขนาดโรงเรียนประกาศในโทรศัพท์ก่อนแล้วนะเนี่ย ยังเป็นขนาดนี้เลย” ทิวาซุบซิบกับยูริเบาๆ
“จริงเจ้าค่ะ”
“แล้วนักเรียนเจ้าชายโนอาห์จะแยกห้องเรียนยังไงเหรออินทิรา?” นักเรียนคนนึงในห้องถามขึ้น
“ถามได้ดีค่ะ จะแยกเป็นห้อง A B C D E ปกติ นักเรียนเจ้าชายโนอาห์ที่อยู่ห้อง A ก็จะมาเรียนห้อง A อย่างที่กำลังนั่งเรียนอยู่ค่ะ ส่วนเด็บบี้ก็ช่วยเอาเอกสารแจกด้วยนะคะ”
“ได้ค่ะ” เด็บบี้ตอบรับแล้วหยิบเอกสารไปแจกนักเรียนเจ้าชาย
“ดีจัง! งั้นราชาทั้ง 5 ก็มาเรียนกับห้องเราน่ะสิ!”
“นี่ๆนาย มาถึงโรงเรียนนี้เมื่อไหร่อ่ะ”
“ประมาณตีสองเมื่อคืนน่ะ เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ มันเร็วมาก ฮ่าๆ”
“แต่ก็ดีนะ จะได้เรียนกับพวกนายด้วยอ่ะ”
“ว่าแต่เรือพวกนายเป็นยังไงอ่ะ”
“อ๋อ มันก็……………”
จ้อกแจ้ก จ้อกแจ้ก
ทุกคนกำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานกับการที่ต้องเรียนร่วมกันครั้งแรก ทั้งนักเรียนลาฟลอร่าและนักเรียนเจ้าชายโนอาห์ดูคุยกันถูกคอมาก การเรียนร่วมกันคงจะเป็นไปได้สวย แต่ก็อาจจะยัง งงๆ อยู่เพราะมันกะทันหันเกินไปสำหรับนักเรียนทั้งสองโรงเรียน แต่นักเรียนลาฟลอร่าดูดีใจกันมาก
“เฮ้อ” ทิวาถอนหายใจ
ยกเว้นคนนี้ล่ะมั้ง
“เป็นอะไรยะยัยลิง ทำหน้าหมดอาลัยตายอยากเหมือนไม่ได้กินกล้วยมา 10 ปี” นาซิสซ่าที่นั่งข้างๆทิวาถาม
“ก็ฉันไม่อยากเรียนร่วมกับนายตี๋อะ”
“เออแฮะ พวกราชาก็อยู่ห้อง A นี่น่อ” เหมยฮัวแทรกขึ้นมา
“ฉันไม่น่ามาอยู่ห้อง A เลย ให้ตายสิ” ทิวาพูดอย่างเหนื่อยๆ เอามือเท้าคางแล้วมองไปข้างนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
“ห้อง A ก็ดีนี่นา ละใครล่ะที่ไฟแรงตอนคลาสเคาท์เทสบอกว่าไม่อยากอยู่ห้อง E แล้วขอให้ฉันติวหนังสือให้” โรซารี่พูดขึ้น
“ก็ฉันไม่คิดว่าจะต้องมาเรียนร่วมกับตานี่นี่นา!”
“แต่ว่าคุณคริสเค้าก็ดีนะเจ้าคะ ยูริอยากเจอคุณคริสจะแย่อยู่แล้ว จะเม้าท์เรื่องกัปตัน c.l.o.c.k. ให้น้ำไหลไฟดับเลยเจ้าค่ะ” ยูริดี๊ด๊าขึ้นเมื่อรู้ว่าคริสโตเฟอร์มา
“ฉันก็ไม่ค่อยอยากเจอตาบ้ามนุษย์ต่างดาวเหมือนกัน เฮ้อ” นาซิสซ่าถอนหายใจ
“เฮ้อ” คราวนี้ทิวากับนาซิสซ่าถอนหายใจพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“อ๊ะ! ราชาทั้ง 5 มาแล้ว!!” ใครคนนึงในห้องตะโกน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!! มานั่งตรงนี้ได้นะค้า~~~”
ปึง!
“……….” เงียบ
ราชาทั้ง 5 เดินเข้าห้องมาอย่างออร่าเปล่งประกาย ก่อนจะหยุดยืนมองหาที่นั่งแปบนึง ประจวบเหมาะกับที่นั่งใกล้ๆที่ของ 5 สาวว่างพอดี เนื่องจากนั่งอยู่โซนหน้าห้องซึ่งไม่ค่อยมีใครจะนั่งกัน เกือบทั้งห้องจะไปนั่งกันข้างหลัง
พวกเขาจึงเลือกที่จะนั่งตรงข้างๆ 5 สาวนี่แหละ
“สวัสดีขอรับทุกคน สวัสดีขอรับเหมยฮัว” ฮอรัสทักเป็นคนแรกแล้วหันไปยิ้มให้เหมยฮัว
“หนีห่าวอาฮอรัส สบายดีมั้ยน่อ?”
“Hello! ยูริ” คริสโตเฟอร์ทักขึ้นมาเป็นคนที่สอง
"โอฮาโยเจ้าค่ะคุณคริส ^^"
"สวัสดีคร้าบคุณนาซิสซ่า~" ดันเต้มาถึงก็ทักนาซิสซ่าทันที
"เอ่อ.. ดีย่ะ -//-"
"ไหนเธอบอกไม่อยากเจอไงยัยกิ้งก่า ทำไมพอเค้าทักละหน้าแดง?" ทิวากระซิบ
"ยุ่งน่ายัยลิง!"
"จ้าๆ"
"สวัสดีครับคุณโรซารี่!" อเล็กเซแว้บมาข้างหลังโรซารี่แล้วทักเธอ
"หวัดดีจ้าอเล็กเซ ตัวสูงขึ้นเยอะเลยนะ"
"ฮี่ๆ ผมว่ายน้ำหนักมากเพื่อความสูงนี้เลยนะคุณโรซารี่"
"ไงยัยลิง" กียุลที่เดินมาคนสุดท้ายทักทิวา
"จะทักทำไม เจอกันก่อนหน้านี้แล้วนี่ (-<_- )" ทิวาพูดก่อนจะเท้าคางหันหน้าออกหน้าต่างไป
"ทักตามมารยาทครับเลดี้ทิวา"
"นายประชดฉันอีกแล้ว!"
"ก็นะ" กียุลยักคิ้วข้างนึงก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วนั่งลงข้างๆทิวา
"นี่ที่นาซิสซ่า" ทิวาพูดโดยไม่หันไปมองคนข้างๆ
"เพื่อนเธอขยับให้ฉันนั่ง ไม่เชื่อก็หันมาดูดิ"
ทิวาหันมาทางห้องเรียนแล้วพบว่า พวกเพื่อนเธอเขานั่งกันเป็นคู่ๆแล้วนาซิสซ่าก็นั่งถัดไปจากกียุลนั่นเอง
"จัดหนักยัยลิงเลยนะยะ" นาซิสซ่ากระซิบกับกียุล
"ได้เลย" กียุลทำมือโอเค
"นี่พวกเธอ!!!" ทิวาตวาดใส่ทั้งคู่
"คุณครูมาแล้ว!" ใครคนนึงในห้องตะโกน ทุกคนจึงรีบนั่งที่แล้วเตรียมอุปกรณ์การเรียนขึ้นมา
ทิวาเหลือบไปเห็นเพื่อนหนุ่มของตนกำลังหยิบหนังสือประวัติศาสตร์ขึ้นมาแล้วหลุดขำ เนื่องจากวิชาที่พวกเขากำลังจะเรียนเป็นอีกวิชา
"วิชาแรกเรียนคณิตนะตาตี๋ ฮ่าๆ"
"ฉันแค่หยิบมาดูเฉยๆ! -///- " กียุลรีบเก็บหนังสือประวัติศาสตร์ลงแล้วหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ขึ้นมา
พักกลางวัน
ที่โรงอาหารวันนี้ดูคึกคักกว่าปกติเพราะมีนักเรียนเจ้าชายโนอาห์มากินข้าวด้วย ทุกอย่างจะดูปกติถ้าไม่ติดตรงที่
"ดูนั่นสิ! ราชาทั้ง 5 เดินมากับพวกทิวาด้วยอ่ะ!"
"ทำไมถึงมาเดินกับพวกนั้นได้ล่ะ"
"เห็นว่ารู้จักกันมาก่อนน่ะ ดูกียุลโอปป้าสิ เดินใกล้ๆกับทิวาด้วยอ้ะ อิจฉาาา"
"อยากไปเดินอยู่ตรงนั้นจังเลย เฮ้อออ"
ก็นั่นแหละ เสียงซุบซิบนินทาเต็มไปหมด
"รีบๆกินรีบๆไปเถอะ ฉันรำคาญ" ทิวาตัดบทขึ้นแล้วรีบเดินไปซื้อข้าว
"อั๊วก็เหมือนกัน ไปเหอะอาทิวา" พูดจบเหมยฮัวก็จูงมือทิวาไป
"ละพวกนายตามพวกฉันมาทำไมยะ" นาซิสซ่าโบกพัดแล้วหันไปถามแก๊งราชา
"ก็พวกผมไม่รู้เส้นทางนี่ ขอเดินมาด้วยไม่ได้เหรอครับ" ดันเต้อ้อนนาซิสซ่า
"เอ่อ.. ก็ได้ๆ ไปซื้อข้าวกันย่ะ ฉันหิวแล้ว!"
"คร้าบบบบ" และแล้วดันเต้ก็ลากนาซิสซ่าไปซื้อข้าว
"พวกเราก็ไปมั่งเนอะ" โรซารี่พูดแล้วเดินนำไปซื้อข้าวบ้าง
ตกเย็น เมื่อถึงเวลาที่การเรียนการสอนจบลง พวกเขาทั้งสิบก็เดินออกมาจากตึกเรียนพร้อมกัน
"คืนนี้พวกลื้อนอนไหนกันอ่ะน่อ" เหมยฮัวถามพวกราชา
"ไม่รู้ขอรับ พวกผมไม่มีที่นอน เมื่อคืนเลยต้องไปนอนห้องคุณทิวา"
"ห๊ะ!? ห้องทิวา" ทั้ง4(ไม่รวมทิวา)ตะโกนพร้อมกัน
"จะเสียงดังทำไมเล่า! เดี๋ยวก็โดนยัยพวกนั้นนินทาหรอก!" ทิวาทำมือเป็นเชิงให้เงียบแล้วชี้ๆไปทางกลุ่มนักเรียนหญิง "แล้วเมื่อเช้าฉันไมไ่ด้เล่าเหรอว่าพวกนั้นมานอนห้องฉัน"
"ก็ยังน่ะสิ เธอเล่าแค่พวกนั้นมาเทียบท่าที่ลาฟลอร่าตอนตีสอง ทำให้ต้องอยู่ที่นี่ไปสักพัก ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่นอนพวกนั้นเลย" โรซารี่ตอบ "แล้วทำไมไปนอนห้องทิวาล่ะ?"
"พอดีห้องไม่พอครูมารีเลยขอให้นอนคืนนึง" กียุลเป็นคนตอบ
"ละเมื่อคืนลื้อทำอะไรอาทิวาป่ะ??"
"ไม่ได้ทำอะไรเพราะคนเยอะ แต่คืนนี้ไม่แน่ เพราะอยู่ด้วยกันสองคน" กียุลขยิบตาให้ทิวาหนึ่งที แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์แบบมากๆ มากๆ
"ตาตี๋บ้า!!!"
เพี๊ยะ!
"โอ๊ย!! ยัยลิงกัง ตีฉันทำไม!!!!"
"ก็นายพูดบ้าอะไรไม่รู้อ้ะ!!!!!"
"ฮิ้ววววววววววววววววววว" ทั้ง 8 แซว
"กียุลรุกเว้ยเฮ้ยยย" คริสโตเฟอร์
"คืนนี้มีเจ็บแน่อาทิวาาาาา" เหมยฮัว
"พวกเพื่อนบ้าาาาา!!!!!!!!!"
"ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว" ทั้ง 8 อะเกน
"ละพวกนายนอนไหนกัน!"
"รีบเปลี่ยนเรื่องเชียวนะเจ้าคะคุณทิวา"
"เออน่ะ"
"ครูมารีฝากมาบอกว่านอนกันไปคู่ๆตอนคลาสพริ้นเซสไปจะได้ไม่ลำบากคุณทิวาน่ะขอรับ"
"ง่ายดีแฮะ ฉันนึกว่าครูมารีจะให้พวกฉันยกห้องให้พวกนายแล้วฉันต้องไปนอนที่อื่นซะอีก" โรซารี่
"พวกผมไม่มีทางให้พวกเลดี้ไปนอนที่อื่นหรอกครับ" อเล็กเซตอบโรซารี่ด้วยน้ำเสียงนุ่มหวานจนทำให้สาวตรงหน้าเขาแอบเขินขึ้นมาเล็กน้อย
"งั้นคืนนี้และคืนต่อๆไปรบกวนด้วยนะครับคุณเหมยฮัว^^"
"อ่า... ได้น่อได้ๆ กำลังหาคนช่วยปักผ้าพอดี ฮ่าๆ"
"ไอเอาซีดีของกัปตัน c.l.o.c.k มาด้วย ดูด้วยกันนะยูริจัง"
"ได้เลยเจ้าค่า~"
"คุณนา..."
"ฉันให้อยู่แล้ว นายไม่ต้องพูดมากหรอก"
"เย้!"
"ผมมีชามาให้คุณโรซารี่ด้วยนะ"
"ว้าวดีจัง อย่างนี้ก็ได้ดื่มชาทุกเช้ากับอเล็กเซเลยใช่มั้ยล่ะ?"
"ได้ก็ดีนะครับ ^^"
'ง่ายไปมั้ยพวกเธอ=_=' ทิวาคิด
"พวกเธอ.. มันไม่ง่ายไปเหรอ?" ในที่สุดทิวาก็ถามจนได้
"ในแต่ละห้องพักมีระบบการป้องกันขั้นสูงนะยะหล่อน แถมมีกล้องวงจรปิด ถ้าเกิดอะไรมิดีมิร้ายขึ้นก็โดนเล่นงานนั่นแหละ"
"แถมพวกผมก็สุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำเรื่องแบบนั้นนะครับ พวกคุณครูถึงเชื่อใจ" ดันเต้บอกเสียงใส
นาซิสซ่ากับดันเต้มองหน้ากันก่อนที่นาซิสซ่าจะพูดขึ้นว่า
"เหอะ นายอ่ะนะสุภาพบุรุษ แค่แรงยกของก็ไม่มีแรงจะยกเล้ย" นาซิสซ่าเบ้ปากมองบน
"นี่ก็ห้าโมงละ พวกนายก็ไปเก็บของเตรียมย้ายห้องสิ"
"โอเคครับ" แก๊งเจ้าชายทั้ง 4 ประสานเสียง
"อ่ะกุญแจสำรองห้องฉัน ขนของเสร็จวางไว้บนโต๊ะแล้วล็อคห้องให้ฉันด้วยนะ" ทิวายื่นกุญแจให้คริสโตเฟอร์
"Got it เลดี้ทิวา" คริสโตเฟอร์ตอบ
หลังจากที่ทั้ง 8 คนเดินไปที่หอพัก ก็เหลือกียุลกับทิวากัน 2 คน ทิวาไม่พูดอะไรแล้วเดินไปที่ตึกเรียนแต่ถูกกียุลจับข้อมือไว้
"จะไปไหน"
"จะไปไหนก็เรื่องของฉัน"
"เจ็บแผลแล้วยังจะปากดีอีกนะยัยลิง"
"นายรู้.. ได้ไง?" ทิวาตกใจกับคำพูดที่คนตรงหน้าพูดออกมาเมื่อกี้ แต่ก็รีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ
"ฉันเห็นเธอเดินกะเผลกๆมาสักพักแล้ว แล้วเวลาลงน้ำหนักที่ขาข้างที่มีแผลเธอจะทำหน้าหยี"
"นายแอบมองฉันเหรอ"
"ก็คนมันใส่ใจอ่ะ" กียุลส่งยิ้มอ่อนหวานให้ทิวา
'โอ้ยยิ้มหล่ออีกละตาตี๋นี่'
"เออๆ ฉันเจ็บ แต่ก็เดินได้"
"ไม่เชื่อ"
"..."
"หยุดทำเป็นเก่งสักทีได้มั้ย อย่าซ่าให้เหมือนลิงมากดิ"
"ก็นายว่าฉันเป็นลิงอะ!"
"แล้วจำเป็นต้องทำตัวให้เหมือนลิงเพื่ออะไร"
"ฉันขี้เกียจเถียงกับนายแล้ว จะกลับห้องไปนอน"
ทิวาเดินไปได้ไม่กี่ก้าวแต่ก็ล้มลงเพราะแสบแผลมาก
"โอ้ย! เจ็บ" น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นแถวขอบตาเพราะความเจ็บปวดจากแผลที่ยังไม่หายดี
"ดื้อจริงๆเล้ย มานี่มา ขี่หลังฉัน!" กียุลเดินไปหน้าทิวาแล้วหันหลังย่อตัวให้ทิวาขึ้น
"เดี๋ยวคนอื่นเห็นมันไม่ดี นายแค่พยุงฉันก็พอ"
"พยุงไปอีกกี่ชาติจะถึงล่ะ ห้องตั้งไกล จะขึ้นไม่ขึ้น ไม่ขึ้นฉันปล่อยไว้ตรงนี้แหละ"
"ขึ้นก็ได้" แล้วทิวาก็ค่อยๆขึ้นขี่หลังกียุล
ระหว่างทางกลับหอกลับไม่มีคนเดินผ่านไปมา อาจเป็นเพราะเริ่มตกเย็นแล้วพวกเขาเลยอยู่แต่ในห้อง ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเขาทั้งสองคนสักระยะ มีแต่เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มสัญชาติเกาหลีที่เดินอย่างระมัดระวังโดยมีเพื่อนสาวชาวไทยของเขาอยู่บนหลัง
"นี่ทิวา" กียุลทักทิวาขึ้นเพื่อทำลายความเงียบนี้
"อะไรนายตี๋?"
"ตอนนี้เธอสนใจใครเป็นพิเศษมั้ย"
"หมายความว่าไงอะ?"
"ก็แบบ คนที่เธออยากอยู่ด้วย อะไรประมาณนี้"
"อืม... ก็..." ก่อนที่ทิวาจะพูดอะไรเธอก็สังเกตเห็นที่หูของกียุลนั้นแดงก่ำเหมือนมะเขือเทศ คงไม่ใช่ที่ทิวาคิดหรอกใช่มั้ยว่า
'กียุลเขิน??' ว่าแต่เขินอะไร?
"ฉันไม่รู้ ฉันไม่ค่อยได้เจอเพื่อนหรือใครที่เป็นผู้ชายมากหรอก ฉันเรียนหญิงล้วนนี่นา"
"แล้ว.. ฉันล่ะ ยัยลิง" คราวนี้หูกียุลยิ่งแดงแปร๊ดขึ้นมาก
'นี่ฉันพูดอะไรไปเนี่ย!?'
"นายเหรอ ปากหมา"
ปึด! (เสียงเส้นเลือดขยายตัว)
"ขี้เก๊ก"
ปึด!
"แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจนะ!"
"ยัยบ้า..." คราวนี้เขินชิบหายเลยท่านผู้ชมมมมมมม#กียุล
"นายพูดอะไรนะ? ได้ยินไม่ชัดอ่ะ" ทิวายื่นหน้าไปใกล้ๆหน้ากียุล
"ละจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทำม้ายยยย"
"ก็อยากรู้นายพูดอะไร!"
"ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแหละ เอ้าถึงแล้ว! ขอกุญแจ"
"เดี๋ยวฉันไขเอง ต้องแสกนลายนิ้วมือด้วย"
"ละเมื่อกี้พวกคริสจะเข้าได้ไงอ่ะ"
"ห้องนี้แสกนลายมือพวกฉันได้ 5 คนอ่ะ ห้องพวกนั้นก็เหมือนกัน โรซานี่ทำให้น่ะ"
"อ่อ.."
"วางฉันตรงเตียงนั่นแหละ นายก็ไปอาบน้ำนอนนะ ครูให้แม่บ้านเอาเตียงเสริมมาวางละ ฝั่งนู้นเลย" ทิวาชี้ไปอีกฝั่งของห้อง ที่มีเตียงกียุลวางไว้ซึ่งไกลจากเตียงทิวาหลายเมตรอยู่
"ไกลชิ-หาย.."
"กันไว้ดีกว่าแก้" ทิวาพูดแล้วกอดอกทำท่าคนชนะ
"ครับๆ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก"
'แต่ตอนหน้าถ้าหวั่นไหวขึ้นมาก็อาจจะ นี่คิดบ้าอะไรอยู่เนี่ยคิมกียุล!'
"ไปอาบน้ำไป ชิ่วๆ"
"เดี๋ยวฉันออกมาทำแผลให้ นั่งนิ่งๆไป"
"สั่งอีกละ" แต่ทิวาก็ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี
แต่ถึงแม้ทิวาจะทำตามที่กียุลบอกแต่โดยดี สาวเจ้าก็ทำได้ไม่นาน จึงลุกไปเดินรอบๆห้องเพื่อแก้เหงา จนถึงฝั่งที่สัมภาระของชายหนุ่มวางอยู่ ทิวาจึงถือวิสาสะใช้สายตาสำรวจเล็กน้อยว่าเขาได้เอาอะไรมาบ้าง
"อืม.. อ๊ะ" ดวงตาสีทับทิมคู่สวยเหลือบไปเห็นปลาตะเพียนสานที่ห้อยอยู่ตรงกระเป๋าหนังสีน้ำตาลเรียบหรู ใจเธอเต้นเร็วผิดปกติไปครู่หนึ่งเนื่องจากรู้ว่ากียุลคนนี้ได้พกของขวัญที่เธอให้ไปตั้งแต่งานลีลาศคลาสพริ้นเซสติดตัวไว้ตลอด เธอเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวด้วยความสุขแล้วยืนจ้องปลาตะเพียนสานอย่างไม่ละสายตา
"ยัยลิง ฉันบอกให้นั่งรอที่เตียงไม่ใช่เหรอ?" กียุลที่อาบน้ำเสร็จแล้วออกมาเจอหญิงสาวที่ไม่ยอมฟังเขายืนมองกระเป๋าของตัวเองอยู่
"อ๊ะ เอ่อ… โทษทีๆ"
'ยืนมองปลาตะเพียนอยู่งั้นเหรอ น่ารักดีแฮะ'
"เอาเถอะ งั้นเธอก็นั่งทำแผลที่เตียงฉันแล้วกัน"
กียุลช่วยพยุงทิวาให้ไปนั่งที่เตียงสีขาวนุ่มของเขา ก่อนจะนำกล่องปฐมพยาบาลออกมาแล้วทำแผลอย่างเบามือเช่นครั้งก่อน
"ขอบคุณนะ เดี๋ยวฉันไปนอนแล้ว นายก็รีบนอนล่ะ เมื่อคืนได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนี่"
"เป็นห่วงฉันเหรอ?"
"จะบ้าเหรอ!! ไม่มีทางย่ะ ไปนอนได้แล้ว!" ทิวารีบปฏิเสธเสียงดังแล้วลุกเดินกลับไปที่เตียงของตน
"เฮ้อ โอเคๆ" กียุลยิ้มแล้วถอนหายใจให้กับความโก๊ะของทิวา แล้วเข้าไปช่วยพยุงตัวเธออีกครั้งให้กลับไปที่เตียง
"พยุงซะเหมือนฉันล้มขาหักเลยนะ"
"ก็คนมันเป็นห่วง"
"โอ้..."
'ตาตี๋เป็นอะไรเนี่ย! ทิ้งบอมบ์ให้ฉันเขินบ่อยมากเดี๋ยวนี้'
"ถึงละ ฝันดีล่ะยัยลิงกัง เจอกันพรุ่งนี้"
"อือ ฝันดี"
เสียงสนทนาของทั้งคู่เงียบลงพร้อมกับไฟที่ถูกปิดลง ค่ำคืนอันเงียบสงัดปกคลุมทั้งเกาะลาฟลอร่า มีเพียงเหล่าแมลงที่ส่งเสียงร้องเป็นระยะ ส่งสัญญาณว่าเวลากลางคืนได้มาถึงแล้ว ด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมตั้งแต่ตีสองของวันทำให้พวกเขาสองคนหลับใหลไปในความฝันอย่างรวดเร็ว
#ทิวา
นี่ก็ผ่านมาเกือบๆสี่อาทิตย์แล้วนะที่โนอาห์มาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างก็ปกติดีถ้าไม่ติดว่าตาตี๋แว่นไปไหนมาไหนกับฉันทุกที่เลย แถมนอนห้องเดียวกันด้วย ให้ตายสิ แต่ว่า มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดนะ อยู่กับหมอนี่ก็สนุกดี สนุกจนเริ่มไม่อยากจากกันแล้ว แต่ว่าฉันต้องแกล้งทำเป็นไม่สนใจนายนั่น เพราะฉันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง ศักดิ์ศรีทิวาคนนี้ต้องมาก่อน
"คาบบ่ายนี้เรียนอะไรอ่ะยัยลิงกัง" กียุลเงยหน้าจากจานข้าวที่เพิ่งทานเสร็จเมื่อกี้แล้วถามฉัน
"พละน่ะ แต่สองอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่ได้เรียนเลยทั้งๆมีคาบ มักจะมีครูคนอื่นมาแทนตลอด ครูฌาแนตต์หายไปไหนของเขากัน" ฉันบ่นยาว แต่มันก็จริงนะ ปกติครูเขาจะหายไปอย่างมากสุดๆก็สองวันกับอีก14ชั่วโมง แต่นี่หายไปสองอาทิตย์แล้ว รู้สึกแปลกๆแฮะ
"ละเพื่อนๆเธอไปไหนล่ะ?"
"ก็เห็นบอกว่าให้ฉันอยู่กับนายให้มากๆเลยหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้"
กียุลพยักหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือหลังทานข้าว ฉันรู้สึกว่าเห็นหูกียุลแดงนะ เขินเหรอ? คงไม่หรอกมั้ง
"ฉันจะไปตามหาครูฌาแนตต์นะ" ฉันเตรียมลุกที่จะเอาจานไปเก็บ แต่ก็โดนคนตรงหน้ารั้งไว้
"ฉันไปด้วย"
ทางเดินไปห้องพักครู
"เลี้ยวซ้ายมุมข้างหน้าก็ถึงละ" ฉันชี้ไปที่มุมข้างหน้า
"แล้วจะทำยังไงต่อล่ะฮะ?"
เอ๊ะ? นั่นเสียงครูฌาแนตต์นี่
"หยุดเดินทำไมยัยลิ- อุ๊บ!"
"เงียบก่อนนายตี๋" ฉันจัดการใช้มือข้างขวาปิดปากกียุลไม่ให้พูดมาก แล้วหลบตรงมุม ฉันว่าฉันได้ยินไม่ผิดนะ
"ฉันว่าฉันได้ยินเสียงครูฌาแนตต์ นายได้ยินเหมือนฉันป่ะ"
"ครูฌาแนตต์? ฉันไม่เคยคุยกับเค้านะยัยลิง!"
เออว่ะ จริงด้วย
"แต่ฉันได้ยินเสียงแม่เธอ"
"ห๊ะ?"
"ลองเงียบแล้วฟังสิยัยลิงกัง"
ฉันจึงเงียบแล้วตั้งใจฟังบทสนทนาตรงหน้า
"ตอนนี้'พวกมัน'แฝงตัวเข้ามาได้แล้วค่ะ ฉันไม่น่าประมาทเลย" แม่ไอริณนี่นา
"แล้วของชิ้นนี้จะเก็บไว้ที่ไหนดีฮะ?" ครูฌาแนตต์เปิดผ้าสีขาวที่คลุม'ของชิ้นนี้'ให้แม่ไอริณดู
"คงต้องฝากคุณครูไว้ก่อนน่ะค่ะ พวกมันคงคิดไม่ถึงว่าของมันจะอยู่กับคุณครูหรอก"
"หวังว่างั้นนะฮะ มีอะไรรีบแจ้งให้ดิฉันทราบเลยนะฮะ"
"ได้ค่ะ ส่วนรายละเอียดเราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่าค่ะ"
และแล้วแม่กับครูฌาแนตต์ก็เดินเข้าห้องไป
นี่มันเรื่องอะไรกันอีกล่ะเนี่ย!? แล้วทำไมจู่ๆแม่ถึงมาที่นี่โดยไม่บอกฉันนะ? ฉันต้องรู้ให้ได้!!
ฉันมองหน้ากียุล กียุลก็มองหน้าฉันพอดี เราทั้งสองคนพยักหน้ากันเป็นเชิงว่า 'เราควรสืบ(สอด)เรื่องนี้'
เอาล่ะ ปริศนาอะไรเอ่ย ทิวาคนนี้จะสืบให้ทะลุทรวงไปเลย!!
ความคิดเห็น