คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ตอนที่ 20 : แอลกอฮอล์เป็นเหตุ
20
แอลกอฮอล์เป็นเหตุ
[Giyul]
ผมยังคงนอนฟุบหน้าอยู่ หลังจากที่ทิวาจูบผมเมื่อกี้นี้แล้ว หัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นไปอีกจากที่ก็เต้นแรงเพราะโซจูผสมเบียร์อยู่แล้ว อา.. พูดถึงโซจูแล้วอยากดื่มอีกแก้วจัง ผมยังไม่หายเศร้าดีเลย
สายตาของผมจับจ้องไปที่เหล่าขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ตรงหน้า ถึงแม้จะลืมตาไม่ค่อยขึ้นแล้วแต่ขวดแก้วสีเขียวที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก็ไม่อาจหลอกผมได้ว่ามันคือโซจูรสองุ่น เวลาผมกินรสนี้ผมจะมึนง่ายมาก วันนี้ผมจึงซื้อมาตุนไว้เยอะเลย
“ทะ..”
ฟุบ!
ไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยชื่อหญิงสาวตรงหน้า เธอก็ลูบหัวผมอีกรอบ มืออุ่นๆของเธอมันช่างอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน อยากจะสัมผัส.. มากกว่านี้อีก..
ร่างกายผมไปไวกว่าความคิด ผมใช้มือข้างนึงจับแขนที่ทิวากำลังลูบหัวผมอยู่อย่างอ่อนแรง
“มีอะไรเหรอนายตี๋?” เสียงใสถามอาการผม
“ชอบจัง.. อย่าเพิ่งเอามือออกไปไหนนะ” ผมพูดกับทิวาด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ มันทำให้เธอหน้าขึ้นสีทันทีที่ได้ยินแล้วหันไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน
“จะบ้าเหรอ นายรีบไปนอนที่เตียงได้แล้ว นอนตรงนี้เดี๋ยวก็เมื่อยหรอก”
“ก็ได้ แต่ฉันขออยู่แบบนี้ต่ออีกสักหน่อยนะ” ผมยังคงจับแขนทิวาอยู่อย่างนั้น และทิวาก็ไม่ได้มีท่าทีจะยกมือขึ้นแต่อย่างใด มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากจะสัมผัสเธอมากกว่านี้อีก
เวลาล่วงเลยไปเล็กน้อย ผมเริ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่งในท่าปกติเพราะกลัวว่ามือของทิวาที่วางบนหัวจะเมื่อย หลังจากที่ผมพอทรงตัวบนเก้าอี้ได้แล้ว ผมก็ยกแขนทิวาออกจากหัว แต่ยังจับข้อมือเธอหลวมๆอยู่
“เอ่อ กียุล”
“?”
“ฉันขอโทษนะ ที่ใช้อารมณ์กับนายไป ยกโทษให้ฉันได้มั้ย” ทิวาก้มหน้าขอโทษผมอย่างรู้สึกผิด ไม่เอาสิ อย่าก้มหน้าแบบนั้น ผมต่างหากที่เป็นคนผิดตั้งแต่แรก
“เธอไม่ผิดหรอกทิวา ฉันผิดเอง เราดีกันนะ” สองมือผมจับมือทิวาอย่างหลวมๆแล้วมองหน้าเธอ ทิวาเงยหน้ามองผม เธอยิ้มอย่างโล่งอกมาให้แล้วพยักหน้า
“อื้ม ดีกันนะ เอ๊ะ?”
ผมเอื้อมใบหน้าเข้าไปใกล้ทิวามากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ เธอตกใจตัวแข็งทื่อไม่ขยับไปไหน ใบหน้าที่ขาวเนียนตอนนี้กลายเป็นสีแดงก่ำยิ่งกว่ามะเขือเทศ น่ารักชะมัด
เมื่อระยะห่างเริ่มน้อยลง ผมก็เอื้อมมือไปหยิบโซจูที่ยังไม่ได้เปิดหลังทิวามาหนึ่งขวดแล้วกลับมานั่งที่เดิม ส่วนคนตรงหน้าผมก็ได้แต่ทำตาปริบๆงงๆ พร้อมกับสะบัดหัวไปมาเหมือนอยากจะละความคิดให้ออกไปจากหัว
อ๋อ ผมรู้แล้วทำไมเธอถึงทำท่าอย่างนั้น
“เธอผิดหวังเหรอที่เมื่อกี้ไม่ได้จูบ?” ผมเหยียดยิ้มให้คนตรงหน้าจนเธอไปไม่ถูก
“จะบ้าเหรอ! ไม่มีทางหรอกย่ะ!” พูดจบทิวาก็สะบัดหน้าหนีไปทางอื่นอีกแล้ว
ยัยลิงนี่ จะน่ารักไปถึงไหนเนี่ย!
“ถ้าเธอว่างั้นก็ได้ อยากลองกินหน่อยมั้ย” ผมทุบที่ก้นขวดโซจูสามสี่ทีก่อนจะเปิดฝาดัง แกร๊ก! แล้วยื่นไปให้ทิวา
“ไม่เอาอะ ฉันไม่เคยกิน”
“งั้นฉันกินนะ” พูดจบผมก็ยกขวดกระดกเลย อ๊า! ความหวานขององุ่นผสมกับกลิ่มแรงๆของแอลกอฮอล์นี้ สะใจคอผมจริง!
“นี่! หยุดกินได้แล้ว นายเมาแล้วนะ!!” ทิวาตะโกนห้ามผมแล้วพยายามจะดึงขวดออกไปจากมือ
“อ๊ะๆๆ อย่าเอาของฉันไปนะ ถ้าเธออยากให้ฉันเลิก เธอก็มากินด้วยสิ”
“... ก็ได้!”
เฮ้ย เอาจริงดิ
มีเพื่อนกินโซจูแล้วเวอะเฮ้ย~ (อย่าถือสาเขาเลย เขากำลังเมา =_=;)
ทิวาหยิบขวดโซจูไปจากมือผมแล้วรินลงแก้วเป๊กเล็กๆ ก่อนจะกระดกกินรวดเดียว เสียงกลืนของเหลวดังมาจากลำคอทิวาพร้อมกับเสียงสำลักน้ำ
“แค่ก!”
“ใครเค้ากินครั้งแรกแล้วกระดกรวดเดียวเลยล่ะยัยลิงนี่” ผมยีหัวทิวาสองสามที อา… เริ่มเมาจริงๆแล้วสินะ ผมถึงเผลอยีหัวโดยไม่มีแม้แต่จะคิดเลย แต่ก็ดีนะ รุกยัยนี่ง่ายดี ถ้าเจ้าตัวอนุญาตอะนะ
“แค่กๆ ก็เห็นในซีรี่ส์เค้ากระดกกัน แค่กๆ ทีเดียวเลย” โธ่แม่คุณ ไม่ต้องทำตามซีรี่ส์ก็ได้ คนอะไรน่ารักชะมัดเลย
เอ่อ.. ผมรู้สึกว่าช่วงนี้ผมชมทิวาว่าน่ารักบ่อยแฮะ แต่ก็น่ารักจริงๆนี่นา!
“ไม่เห็นจะอร่อยเลยนายตี๋! กินเข้าไปได้ยังไง”
“อร่อยจะตาย กินบ่อยเดี๋ยวก็รู้เอง”
ฤทธิ์ของโซจูมันกำลังกระตุ้นความอยากสัมผัสทิวาอีกครั้ง จะข่มใจยังไงดีเนี่ย ปวดหัวชะมัด
“กียุลเป็นอะไรมั้ย” ทิวาเอามือมาจับตัวผมที่กำลังกุมขมับอีกครั้งจนได้ คราวนี้เธอจับที่ไหล่ของผม อา.. อยากสัมผัสเธอเหลือเกิน จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
ผมเอื้อมมือไปจับมือของทิวาที่วางบนไหล่ผม มือเธอถือแก้วเป๊กอยู่ ผมจึงดึงออกให้แล้ววางไว้บนโต๊ะ แก้วจะได้ไม่แตก เสร็จแล้วผมจึงจุมพิตไปที่มือนุ่มๆของทิวา
ถ้าจะห้ามล่ะก็ เร็วๆเข้าสิ ผมจะได้หยุด
ผมไม่อาจอดกลั้นความรู้สึกของตนเองได้ไหว แถมหญิงสาวตรงหน้าก็ไม่ห้ามหรือสะบัดผมออกไป ผมจึงถือวิสาสะพรมจูบลงบนหลังมือ ประทับตราไว้ตรงข้อมือ ทิวาร้องออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บที่ข้อมือ มันยิ่งกระตุ้นผมให้เริ่มใช้ริมฝีปากสัมผัสกับแขนอันอ่อนนุ่ม ไล่ไปจนถึงไหล่ ผมเปิดเสื้อตรงหัวไหล่ของเธอออก เผยให้เห็นผิวที่เนียนน่าสัมผัส ผมเริ่มบรรจงจูบลงไปที่ไหปลาร้าที่ยกนูนสวย ก่อนที่จะไล่ขึ้นไปที่คอ รอยแดงเป็นจ้ำๆเริ่มแดงขึ้นมาตามแรงที่ผมได้ประทับตราลงไป พร้อมกับความรู้สึกตึงๆที่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินอ่อนของผม ทิวากำลังกำเสื้อของผมพลางหลับตาแน่น บางครั้งเธอก็เผลอครางออกมาเบาๆ มันยิ่งทำให้ผมใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“อ๊ะ...”
ผมเอื้อมมือข้างซ้ายไปโอบเอวเธอแล้วกระชับให้แน่น ส่วนมือข้างขวาประคองที่ท้ายทอย ทำให้เธอสะดุ้ง
“กียุล นายเมาแล้วนะ กลับไปนอนที่เตียงเถอะ” ทิวาพูดขึ้นเบาๆ แต่สายตาก็ไม่ได้มองหน้าผมแม้แต่น้อย ยัยนี่เวลาเขินแล้วชอบมองไปที่อื่นแฮะ
“ถ้าฉันไปนอน เธอก็ต้องไปนอนด้วย ฉันอยากนอนกอดเธอ”
“ห๊ะ พูดอะไรอยู่เนี่ย”
“ถ้างั้นแล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ห้ามฉันล่ะ หรือว่าเธอชอบ?”
“เอ่อ..” หญิงสาวอ้ำอึ้ง เธอชอบก็พูดมาเถอะน่าทิวา
“เพราะฉันก็ชอบเหมือนกัน” ผมส่งยิ้มให้ ทิวาเธอหน้าแดงอีกแล้ว อะไรจะน่ารักขนาดนี้! “เอ้อใช่ เธอเคยจูบตอนที่กินโซจูรึเปล่า”
“ไม่เคยนะ” ทิวาส่ายหัว
“ถ้างั้นก็เคยไว้นะ”
“เดี๋ย- อุ้บ”
ผมประทับจูบลงไปบนริมฝีปากของทิวา ด้วยความที่เธอกำลังพูด ทำให้ผมสามารถรุกล้ำเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานในปากของเธออย่างง่ายดาย รู้สึกไปถึงความอบอุ่นที่แทรกเข้ามาในตัวผมช้าๆจนไปถึงหัวใจ ไม่นานร่างบางในอ้อมกอดของผมก็จูบตอบ สองมือที่ตอนแรกกำเสื้อผมแน่นก็เปลี่ยนไปโอบรอบคอผมอย่างช้าๆ ผมจึงเปลี่ยนจากประคองลำคอทิวาเป็นโอบเอวเธอแทน พวกเราสองคนกอบโกยความหวานซึ้งนี้กันสักพักก่อนที่เธอจะถอนจูบอย่างอ้อยอึ่ง
ผมมองดวงตาคู่สวยที่จับจ้องดวงตาของผมเหมือนกัน พวกเราฉีกยิ้มบางๆให้กันก่อนที่ทิวาจะเอ่ยพูด
“จูบตอนกินโซจูก็ดีเหมือนกันนะ หวานดี :)”
ปุ้ง!
เสียงความเขินผมระเบิด อะไรล่ะเนี่ย! รู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมา ผมเขินจะแย่แล้วเนี่ยยย!!
“ตอนนายเขินนี่น่ารักชะมัดเลย ฮ่าๆๆ” ทิวาแซวผมพลางจับจมูกผมแล้วขยับไปมา
“พอเลย! ถ้าเธอยังไม่หยุดฉันจะจูบอีกนะ”
“ไม่หยุดหรอกย่ะ ก็นายน่ารักขนาดนี้”
“นี่เธอเลิกซึนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยย” ผมลากเสียงยาวแล้วดึงทิวามากอดอย่างมันเขี้ยว ผมโคตรชอบทิวาตอนไม่ซึนเลย
“ก็เวลานี้นายไม่ซึนนี่นา ฉันเลยไม่ซึนตาม ตรงๆกันก็ดีเหมือนกัน”
“อ๋อ...”
“เออใช่ เมื่อกี้น่ะ ที่บอกว่าจะจูบ”
“?”
“จูบ.. ก็ได้นะ แต่ตอนนี้ฉันให้แค่จูบเท่านั้น -////-”
“ตอนนี้?” ผมทำหน้างุนงงพร้อมส่งตาแป๋วไปให้ทิวาเป็นการถามว่า ตอนนี้ที่เธอพูดถึงมันหมายความว่ายังไง
ทิวาลังเลและเลิ่กลั่กอยู่ไม่นานก็ตอบผม เป็นคำตอบที่ทำให้ผมใจเต้นอีกแล้ว
“ก็… ตอนนี้เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันหนิ ให้แค่จูบพอ -////-”
“งั้นเรามาคบกันเลยมั้ย!!”
“ตาตี๋บ้านี่! ใจเย็นสิยะ!”
เพี๊ยะ!
โดนทิวาตีที่แขนไปหนึ่งทีครับ โอย T^T
“ฉันรู้นะว่านายคิดอะไร แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ย่ะ แล้วก็อย่าแย่งขอเป็นแฟนสิ!”
“เอ้า ทำไมล่ะครับ” ผมมองทิวาด้วยสายตาลูกแมวน้อย ทำไมกันล่ะ ทำไมไม่ให้ผมขอเป็นแฟน
“มาคงมาครับ เอ่อ… นั่นแหละ อย่าเพิ่งมาขอฉันละกัน ถ้าอยากรู้ก็ก็รออีกประมาณสองอาทิตย์ เดี๋ยวก็รู้เอง ( -////-)”
สองอาทิตย์เหรอ เป็นช่วงเดียวกับพิธีย้ายเรือพอดีเลยแฮะ
หรือว่า?
“อะๆก็ได้ ฉันจะรอให้ถึงวันนั้นแล้วกัน อดใจรอไม่ไหวแล้ว :)”
“ย่ะ! ว่าแต่นายเถอะ ไปนอนได้แล้ว เที่ยงคืนแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องไปคุมเพื่อนอีก” ทิวาดุผมเบาๆ แต่ผมยังไม่อยากไปนอนเลยอะ ไม่อยากทำงานด้วย
หรือผมโดดพรุ่งนี้ดี
[ฮัลโหลขอรับคุณกียุล] ผมรีบกดโทรไปหารองประธานสุดที่รักของผม ฮอรัสนั่นเอง โทรไวกว่าแสงซะอีก ก็ผมอยากอยู่กับทิวานี่นา
“พรุ่งนี้ฉันหยุด ฝากหาคนไปคุมแทนฉันด้วย”
[เสียงแบบนี้ คุณกินเหล้าอีกแล้วเหรอ?] ฮอรัสทำเสียงดุกลับมา อะไรเนี่ย แค่ได้ยินเสียงก็รู้เลยเหรอ
“ไม่ใช่เหล้านะ โซจู”
[ไม่ต้องเถียงเลยขอรับ โซจูก็คือเหล้าเกาหลี มันก็เหล้าเหมือนกันนั่นแหละ]
“บู่ว -3-”
คิกคิก
ทิวาหัวเราะให้กับผมที่ทำปากยู่ใส่ฮอรัสผ่านโทรศัพท์ เธอคงไม่ได้เห็นผมในโหมดนี้บ่อยๆสินะ แหงล่ะ ผมไม่ได้เมาทุกวันนี่นา
แต่ถ้าเมารักก็อีกเรื่องนะ :)
[ก็ได้ขอรับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจัดการให้ แล้วก็อย่ากินบ่อยนะครับ มันไม่ดี]
“คร้าบๆ ฝันดี” แล้วผมก็รีบกดวางสายเลย
“นายกินบ่อยเหรอ?” ทิวาถามผม
“ไม่บ่อยเท่าไอคริสมันหรอก ฉันแค่เป็นประเภทแฮงค์นาน ส่วนมันกินแล้วพอหลับสักตื่นกินน้ำสักแกลลอนก็เป็นปกติละ”
“อ๋อออ ก็ว่าดูนายมีปัญหาเรื่องกินเหล้าแล้วต้องลาหยุดคนเดียว”
“พูดมากเดี๋ยวจับจูบซะหรอก”
“อุ่ย… -x-” ทิวารีบปิดปาก
ผมที่ทนความมึนหัวต่อไปไม่ไหวแล้วจึงทิ้งหัวลงไปซบไหล่ทิวา ไหล่เธอเย็นเฉียบผิดกับหน้าผากของผมที่ร้อนผาวดั่งไฟลุก
“นี่ทิวา คืนนี้ฉันขออ้อนเธอหน่อยได้มั้ย คิดถึง”
“คิดถึงอะไร เราก็เจอกันอยู่ทุกวัน”
“แต่สองสามวันที่ผ่านมาเราแทบไม่ได้คุยกันเลยนะ”
“ก็จริง.. เอาสิ อ้อนได้เลย งั้นเราไปนั่งดีๆกันที่โซฟามั้ย นั่งตรงนี้เดี๋ยวนายเมื่อย”
“โอเค พาฉันไปทีสิ” ผมใช้ลูกอ้อนกับทิวา ทำให้เธอหน้าแดงผาวแล้วรีบพยุงผมไปที่โซฟาโดยไม่พูดอะไร
คนอะไรน่ารักได้ตลอดเวลาเนี่ย
ผมทิ้งตัวลงโซฟาก่อน พอทิวาจะทิ้งตัวลงโซฟาตาม ผมก็ได้ห้ามเธอไว้ด้วยการจับข้อมือเธอเพราะไม่อยากให้เธอนั่งข้างๆ
แต่อยากให้มานั่งตักแทน
“ว่า?”
“ห้ามนั่งตรงนั้น”
“แล้วจะให้ฉันนั่งตรงไหน”
“ตรงนี้” พูดเสร็จผมก็ดึงตัวเธอมา ทิวาล้มลงบนตักอย่างที่ผมคาดหวังไว้พอดี ตัวเธอดูตกใจมากแล้วจะรีบลุกออก ผมเลยรีบคว้าตัวเธอมากอด
“กียุล!! ทำอะไรเนี่ย!!”
“ *-* ”
“เฮ้อ… ก็ได้ ยอมให้วันนึง” แล้วทิวาก็เบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำอีกแล้ว
“น่ารักจังเลย ขอจูบได้มั้ย”
“อย่าคิดนะว่าจะมาชมฉันแล้วจะได้จูบน่ะ”
“ (._.) ” ผมตีหน้าเศร้า ผมรู้มันทำให้ทิวาใจอ่อน
“ก็ได้ นายตี๋บ้า -///-”
“ขอบคุณครับ ^^”
จูบคราวนี้ต่างจากครั้งก่อนๆโดยสิ้นเชิง ผมกับทิวาโน้มตัวเข้าหากันแล้วประทับรอยจูบบนริมฝีปากกันและกันในเวลาเดียวกัน ปากของเราหยอกล้อกันไปมา ระหว่างนั้นเธอก็ใช้ทั้งสองมือประคองใบหน้าของผมให้ถนัด ส่วนผมก็โอบรอบเอวเธอเช่นเดิม พวกเราดื่มด่ำกับความสุขนี้อยู่สักพักใหญ่
อ้อ ผมลืมบอกไป ทิวาอยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีน้ำเงินอ่อน ที่เป็นเสื้อสีเดียวกับที่ผมใส่อยู่ จริงๆแล้วเสื้อของผมเองแหละ เพราะตอนหนีขึ้นเรือทิวาไม่ได้เอาอะไรมาเลย ทำให้ของใช้ของเธอมีน้อย
“นายตี๋อย่าซนสิ -*-” ทิวาถอนจูบผมแล้วบ่นเบาๆ ที่เธอบ่นอย่างนั้นก็เพราะมือผมเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อทิวาเม็ดนึงด้วยอารมณ์ที่มันพาไป
“อ๊ะ ขอโทษทีๆ ไม่ทำแล้วครับ”
“ดีมากคนดี”
ทุกคนนนนน!!! ทิวาเรียกผมว่าคนดี เขินไม่ไหวแล้ววววววว T////T
ทิวาโน้มตัวลงมาจูบผมอีกรอบ จากที่เขินอยู่แล้วยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ ทำไมวันนี้จู่ๆยัยลิงก็รุกเนี่ย ผมเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“เป็นไง พอได้มั้ยคุณประธาน ^^”
ป๊อง!
ผมไปแล้วครับทุกคน วิญญาณผมมันหลุดออกจากร่างไปแล้ว สภาพผมตอนนี้มันเหมือนพวกตัวการ์ตูนที่เขินจนหัวระเบิด อย่างนั้นเลย ผมได้แต่ทำหน้าเหวอใส่ยัยลิงตรงหน้า ถามมาได้ว่าพอได้มั้ย มันได้มากเลยแหละ ชอบ! แต่ผมไม่มีแรงจะตอบเธอแล้วเลยได้แต่กระพริบตาใส่ แบบเขินๆปนงงๆ
“ดูสิสติไปหมดแล้ว นอนได้แล้ว” ทิวาลุกไปจากตักผมแล้วนั่งข้างๆ ส่วนตัวผมก็โดนดึงให้ล้มไปนอนบนตักของคนข้างๆ มือบางค่อยๆเกลี่ยผมที่ยุ่งเหยิงของผมให้เข้าที่ เธอฉีกยิ้มบางๆมาให้แล้วลูบหัวผมเบาๆเป็นอันบอกว่าให้นอนได้แล้ว
“วันนี้เธอน่ารักจัง..” ผมพูดด้วยเสียงเอื่อยๆ
“ถ้านายไม่ซึนฉันก็ไม่ซึนตามไง วันหลังก็เป็นเด็กดีแบบนี้สิ จะได้น่ารักให้บ่อยๆ”
“เด็กดีงั้นเหรอ..”
“อื้ม ^^”
“ดีใจจัง..” หลังจากจบคำพูดนั้น ทั้งเธอและผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ความจริงผมอยากจะนอนมองหน้าทิวาต่อ แต่โซจูมันไม่ยอมให้ผมได้มอง สมองที่มึนตึ๊บบวกกับความที่เริ่มจะรู้สึกพะอืดพะอมมันบังคับให้ผมต้องนอนพัก ผมกลัวทิวาจะหนักมากเลยนะ แต่ในเวลาเดียวกันมันก็สบายและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ถ้าผมใช้ตักเธอนอนไปเรื่อยๆเธอจะโกรธมั้ยนะ
“ไม่ต้องกังวลฉันหรอก นายนอนไปเถอะ”
“เหมือนอ่านใจฉันออกเลยนะ”
“ฉันรู้ว่านายต้องคิดแบบนี้อยู่เลยพูดออกมา”
“แล้วรู้มั้ยว่าฉันรักเธอน่ะ”
“แล้วรู้มั้ยว่าฉันก็รักนายเหมือนกัน”
“!” ประโยคที่ทิวาตอบกลับมาทำผมไปต่อไม่ถูก ได้แต่หลับตาแก้เขิน แต่หน้ามันก็แดงไม่ยอมหายสักที
“ฝันดีนะนายตี๋ของลิงกัง”
ครับ ฝันดีเหมือนกันนะครับ ลิงกังของนายตี๋ :)
ผมหลับตาลง บอกฝันดีทิวาในใจก่อนจะปล่อยให้ตัวเองจมลงอยู่ในความฝันในค่ำคืนนี้
[End-Giyul]
‘นายตี๋นี่ เอาแต่พูดอยู่ได้ว่าฉันน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่รู้ตัวรึไงว่านายก็น่ารักเหมือนกัน’
‘ฉันชอบนายตั้งแต่แข่งฮันนี่แรลลี่แล้วแหละ ไม่ได้เพิ่งมาชอบตอนที่มาเจอกันที่ลาฟลอร่าเมื่อเดือนสองเดือนก่อน’
‘ไม่ชอบเลยเวลานายอยู่ลาฟลอร่าแล้วมีแต่ผู้หญิงมารายล้อม’
‘ต้องรีบขอเป็นแฟนซะแล้วมั้ง พวกนั้นจะได้ไม่มากวนนายอีก’
__________________________________________________________________
กลับมากับอีกตอนค่า หวังว่าคนอ่านจะฟินกันนะคะ เพราะไรท์เขินมากค่ะตอนแต่ง555555 อยากให้คนอ่านได้อ่านอะไรที่นุ้บนิ้บหัวใจบ้าง สนุกไม่สนุกยังไงบอกได้นะคะ
ไรท์มีรูปวาดแถมให้ด้วย เดากันได้มั้ยว่ามาจากฉากไหน กียุลทิวา is the best สำหรับไรท์เลย >___<
อยากให้วาดคู่ไหนอีกบอกได้นะคะ จะแวบไปวาดมาให้ดูกันเรื่อยๆ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ พบกันตอนต่อไปนะคะ!
ความคิดเห็น