คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 19 : วิธีนี้จะเวิร์คเหรอวะ
19
วิธีนี้จะเวิร์คเหรอวะ
ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลกำลังสาวเท้าอย่างเร่งรีบนิดหน่อยไปยังจุดหมายปลายทางที่เขาได้นัดกับเพื่อนร่วมห้องของตนไว้
‘ร้านนี้สินะ มาได้เวลาพอดีเลยแฮะ’
คนที่ได้ชื่อว่าเป็นประธานนักเรียนยืนมองนาฬิกาเรือนสีชาประกายทองอ่อนๆ หน้าปัดสีขาวมุกพร้อมเข็มบอกเวลาสีดำชี้ไปที่เลขสิบสองเป็นสัญญาณว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยง สลับกับมองไปยังร้านอาหารตรงหน้าที่คาดว่าเป็นจุดนัดพบของเขา
ร้านชาบูสไตล์ Loft ที่มีการตกแต่งด้วยอิฐหยาบๆสีเทาแซมดำ ตามเพดานของร้านมีท่อเหล็กสีน้ำตาลแดงเข้มโยงไปทั่วร้านอย่างมีระเบียบ โต๊ะอาหารที่มีตั้งแต่ขนาดสี่ที่นั่งไปจนถึงขนาดยี่สิบที่นั่งเพื่อให้กลุ่มลูกค้าที่มากันเป็นหมู่คณะได้นั่งร่วมกัน แต่ละโต๊ะมีหม้อกลมๆตั้งอยู่ตรงกลาง บางหม้อมีควันสีขาวลอยโขมงขึ้นบ่งบอกว่ามีลูกค้ากำลังเอนจอยกับมื้ออาหาร
ใช่แล้ว ร้านชาบูนี้แหละ เป็นร้านที่กียุลและเพื่อนห้อง A ของเขาได้มากินด้วยกันสมัยยังอยู่คลาสดุ๊กปี 1
สองเท้าไม่รอช้า รีบเดินเข้าไปในร้าน ดวงตาสีไพลินสอดส่องไปทั่วร้านผ่านแว่นหนาเตอะที่เป็นของคู่ใจของเขาจนไปเห็นโต๊ะๆนึงที่มีกลุ่มนักเรียนชายยนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน กียุลเดินเข้าไปแล้วทักเพื่อนๆของเขา
“ไง รอนานมั้ยพวกนาย”
“อ้าว! มาพอดีเลยพ่อหนุ่ม มานั่งมาๆ รออีกสามสี่คนก็จะครบละ” เพื่อนคนที่กียุลยืนหยุดอยู่ข้างหลังหันไปหาต้นเสียงแล้วเชิญชวนให้ชายหนุ่มนั่ง
“ตั้งแต่ขึ้นปี 3 ไม่ได้กินข้าวกับพวกนายเลยนะว่ามั้ย” เพื่อนอีกคนเริ่มต้นบทสนทนาไปที่กียุล
“ก็ใช่แหละ ตั้งแต่ที่พวกนายสาปส่งให้ฉันกับพวกคริสเป็นสภานักเรียนอีก พวกฉันเป็นมาทุกคลาสแล้วเนี่ย -_-”
“ก็พวกนายเป็นคนที่พึ่งพาได้มากที่สุดอะ ถ้าให้พวกฉันทำนะ โรงเรียนล่มบอกเลย”
“จริงอย่างที่มันบอก ฮ่าๆๆๆ” เพื่อนอีกคนในโต๊ะร่วมเสริม แล้วทุกคนก็หัวเราะกับความจริงที่ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่า กียุลและพวกราชาทั้งห้าคือเดอะแบกของรุ่นจริงๆ
“เออจริงสิ กียุล”
“หืม” ชายหนุ่มขานรับเพื่อนตัวเองขณะคีบเนื้อในชามเข้าปาก
“ไม่คิดจะมีแฟนบ้างรึไง?”
“พรูดด!!!” กียุลถึงกับสำลักเนื้อที่ตนเพิ่งกินเข้าไปเพราะคำถามที่เพื่อนของเขาถามแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“เฮ้ยๆ ใจเย็นดิ แค่ถามเอง เพราะเห็นไอคริสมันมีไปแล้วน่ะ” เพื่อนคนเดิมรีบยื่นน้ำมาให้ ส่วนเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆก็ช่วยลูบหลังกียุล
“แค่กๆ ขอบใจ แล้วทำไมถึงได้รู้ว่าไอ้นั่นมันมีแฟนแล้วอะ”
“ก็แหม..” เพื่อนคนเดิมถอนสายตาจากกียุลแล้วเงยมองเพดานพร้อมพาดแขนทั้งสองข้างของเขาไปยังเก้าอี้ข้างตัว “มันเล่นอวดพวกฉันทุกวันเลยว่าแฟนมันน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วยิ่งตอนที่เราไปอยู่ลาฟลอร่า ก็เห็นคริสมันไปกระหนุงกระหนิงกับแฟนมันทุกวันเลย เห็นแล้วอิจฉา”
“อ่อ...”
“อย่าว่าแต่เพื่อนคริสน่ารักเลย แก๊งเพื่อนของแฟนคริสก็น่ารักทุกคนเลยอะ” เพื่อนอีกคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกียุลพูดขึ้น
“เออใช่ๆ ยิ่งคนผมสีน้ำตาลอะ โคตรน่ารั- อุ่ย” ยังไม่ทันจะได้พูดจบ สายตาอาฆาตของประธานหนุ่มก็จับจ้องไปยังเพื่อนตัวเองอย่างเลือดเย็น จนทำให้ทุกคนขนลุกซู่ไปทั้งแถบ
“คนผมสีน้ำตาลไหน?” กียุลถามเพื่อนเจ้ากรรม สายตาเขาก็ยังจับจ้องอยู่อย่างนั้นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“เอ่อ… ชิบหายเลิ่กลั่กแล้วเนี่ย คนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มอะ ที่มีแมว...”
ตึง!
กียุลทุบโต๊ะไม่แรงมากแต่ก็พอจะทำให้เพื่อนของเขากลัวจนต้องกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“อะแฮ่ม ไม่มีไร ถามไปงั้น” ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีจากเพื่อนแล้วก้มหน้ากินอาหารของตัวเองต่อ
“โห อะไรวะ ทำอย่างกับนายชอบผู้หญิงคนนั้นอย่างนั้นแหละ” เพื่อนอีกคนเสริม
“...”
“...”
“เออ ฉันชอบ จบมั้ย” หลังจากลังเลอยู่สักครู่นึง กียุลจึงตัดสินใจบอกความจริงกับเพื่อนไป ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่โต๊ะตกใจจนอุทานเสียงหลงลั่นร้าน
“ห๊าา!!!!”
“มึงชอบเค้าจริงอะ!?”
“เชี่ย กียุลของกูมีคนที่ชอบแล้ว สุดยอด”
“ในที่สุดกียุลของกูก็ไม่แห้งเหี่ยวตายแล้วว”
“อะไรของพวกมึงเนี่ยยย” กียุลสบถให้กับความเล่นใหญ่เล่นเว่อร์ของเพื่อนของตนที่รู้ว่าตัวเขามีคนที่ชอบแล้ว
‘โอโห หลุดพูดกูมึงแบบนี้ แสดงว่าตกใจจริง =__=;’ กียุลคิดในใจ
“อะไรไหนเล่า! ตั้งแต่ต้นเลยนะ เจอที่ไหนยังไง”
“พวกมึงนี่ก็เสือ*ใช้ได้เลยนะ เออเล่าก็ได้ คนนั้นเค้าเป็นคนที่ฉันเต้นรำด้วยตอนคลาสพริ้นซ์ หลังจากนั้นก็ได้มาเจอกันอีกตอนที่แข่งฮันนี่แรลลี่”
“เริ่มคุ้นละ คนที่ชื่อทิวาใช่ป่ะ” เพื่อนคนนึงทำท่านึกออกแล้วพูดชื่อของคนที่กียุลชอบขึ้น ทำให้เจ้าตัวหน้าขึ้นสีจนเพื่อนๆอดแซวไม่ได้
“อะไรเนี่ยยย แค่พูดชื่อแค่นี้ก็เขินเลยเหรอ เฮ้ววววววว”
“เฮ้วพ่อง!!”
“คุณประธานอย่าหยาบคายสิคร้าบ แล้วคบกันยัง?” ทั้งโต๊ะทำตาเป็นประกายรอฟังคำตอบของกียุลอย่างใจจดใจจ่อ จะเรียกว่าเผือกอย่างใจจดใจจ่อก็ได้นะ - -;
“เฮ้อ.. ยัง” กียุลถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แถมตอนนี้เพิ่งทะเลาะกันไปด้วย เธอยังไม่อยากจะคุยกับฉันเลย”
“ง้อเธอคนนั้นยัง”
“ยังเลย ไม่รู้จะง้อยังไง”
“กูมีวิธี ฟังดีๆนะ!”
.
.
.
.
.
หนุ่มแดนกิมจิยืนอย่างเหม่อลอยอยู่หน้าทางเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ต สมองของเขากำลังใช้ความคิดหนักว่าควรทำตามคำแนะนำของเพื่อนตัวเองมั้ยหรือทำตามที่ใจอยากทำดี
‘ตอนนี้พวกนายอยู่ไกลกันใช่มั้ยล่ะ กูมีวิธีที่เคยทำแล้วได้ผลนะ คือให้โทรไปหาคนที่ชอบ แล้วบอกว่า อยากฝึกกีต้าร์ เลือกเพลงมาให้หน่อยสักเพลง พยายามโน้มน้าวให้เธอบอกเพลงมาให้ได้ แต่พอถึงเวลาเล่นจริง ไม่ต้องเล่นเพลงนั้น ให้เล่นอีกเพลง เป็นเพลงที่นายอยากจะใช้ง้อ มีความหมายว่าขอโทษหรือคืนดีกันนะอะไรก็ได้ ลองดู!’
“เฮ้อ.. ไอวิธีนั่นมันก็ดีอยู่หรอก แต่ว่าฉันเล่นกีต้าร์ไม่เป็นนี่สิ แถมถ้าเกิดไปเล่นจริงๆยัยลิงคงเดินหนีแหงๆ” กียุลถอนหายใจยกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินตามแผนเดิม นั่นก็คือ ทำอาหารง้อทิวา
ดวงตาคู่สวยวาดตามองสินค้ามากมายที่อยู่บนชั้นพลางนึกคิดเกี่ยวกับเมนูอาหารที่จะทำ ในใจลังเลว่าจะทำอาหารไทยหรือเกาหลีดี แต่อาหารไทยก็เคยทำไปแล้ว เจ้าตัวจึงตัดสินใจทำอาหารเกาหลีที่เป็นอีกสิ่งที่ถนัดของเขา โดยเขาจะทำเมนูง่ายๆเช่นต๊อกบกกีชีสกับไก่ทอดคลุกซอส เผื่อถ้าหญิงสาวยังไม่พอใจกับเมนู เขาจะได้เอามากินคู่กับเบียร์แก้อกหักแทน (พูดแล้วก็เศร้านะครับ T__T//กียุล)
มือหนาเดินหยิบวัตถุดิบที่ต้องการทีละชิ้นสองชิ้นจนพอใจ สองเท้าเตรียมที่จะเดินไปจ่ายเงิน แต่สายตาแหลมคมคู่นี้ก็ไม่วายเหลือบไปเห็นซุ้มๆนึงที่เป็นที่น่าสนใจสำหรับเขา
‘ซื้อไปให้ทิวาดีกว่า’
.
.
.
.
.
“อาทิวา พวกอั๊วกลับมาแล้วน่อ!” เหมยฮัวเปิดประตูเข้ามาเป็นคนแรกพร้อมตะโกนทักทายเพื่อนสาวของเธอ ทุกคนที่เหลือค่อยๆเดินตามหลังสาวเจ้ามาจนครบทุกคนยกเว้นประธานนักเรียนหนุ่ม
“ว่างาย เป็นไงบ้างวันนี้” ทิวาหันมาทักทายเพื่อนๆแต่ไม่วายใช้สองมือเล็กๆของเธอควบคุมจอยที่กำลังเล่นเกม open world กับไอริณผู้เป็นแม่
“ทิวา! ข้างหน้ามีพวก mini boss จัดการมันเลยลูก!” ไอริณที่ร่วมเล่นเกมด้วยตะโกนเรียกชื่อลูกสาวก่อนจะบังคับจอยอย่างเมามันส์
“จัดไปแม่!” ทิวาไม่รอช้า หันกลับไปโฟกัสกับเกมตรงหน้า
“เกมเยอะจังเลยนะขอรับ” ฮอรัสทักไอริณขึ้นพลางวางวัตถุดิบสำหรับอาหารเย็นไว้ในครัว
“ของคริสเขาน่ะ เห็นเล่นแล้วดูมันส์มากเลยเอามาเล่น แล้วก็มันส์จริงๆ” ไอริณพูดแต่สายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ ส่วนคริสโตเฟอร์เจ้าของเกมก็ยกนิ้วโป้งขึ้น วิ้งหนึ่งทีแล้วฉีกยิ้มให้ฮอรัสอย่างภูมิใจในเกมตัวเอง
“แล้วกียุลยังไม่มาเหรอฮะ” อเล็กเซถามไอริณที่กำลังปิดทีวีและเก็จอยเกมหลังจากเล่นจบ
“เห็นบอกว่าไปซื้อของ เดี๋ยวก็มาแล้วจ้ะ งั้นพวกเรามานั่งคุยกันก่อนมั้ยว่าวันนี้มีอะไรคืบหน้าบ้าง”
“ได้ค่ะ นั่งกันตรงนี้ก็ได้นะคะ” หลังจากโรซารี่พูดจบ แต่ละคนก็เดินไปนั่งตรงโซฟาที่ทิวานั่งอยู่
“พวกเธอคุยกันไปก่อนเลยนะ คืบหน้ายังไงบอกครูด้วย เจอกันจ้า” ไอริณบอกลาเด็กๆทุกคนแล้วเดินไปหอมแก้มทิวาก่อนจะเดินออกจากห้องไป
แอ๊ด…
“ฉันกลับมาแล้ว อ้าว ทุกคนมาไวกันจังนะ” กียุลที่เปิดประตูเข้ามาในห้องพักสังเกตว่าในห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยเพื่อนๆของเขาทุกคน
“พวกผมกำลังจะคุยเรื่องวันนี้เลย รีบมานั่งสิ” ดันเต้กวักมือเรียกกียุล ขยับให้มีที่ว่างบนโซฟาแล้วตบแปะๆสองทีเป็นเชิงว่าให้ชายหนุ่มมานั่ง
ในขณะที่กียุลปิดประตูแล้วกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องครัว เขาสังเกตว่าทุกคนต่างก็หันมาทางประตูกันหมดเวลาตนเปิดประตูเมื่อกี้ มีเพียงแต่หญิงสาวที่เขาชอบเรียกว่ายัยลิงกังไม่หันมาแถมยังหันไปอีกด้านเพื่อจะชวนมิเอเล่คุยด้วย
‘ยังงอนไม่หายสินะทิวา :(’
เขาสลัดความคิดทิ้งก่อนจะรีบจัดการธุระอย่างไวแล้วไปรวมตัวกับเพื่อนๆเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่กียุลได้ไปเจอมาในวันนี้
“คุณกียุลบอกว่าวันนี้เจอคุณไลลาสินะครับ” อเล็กเซเปิดประเด็นขึ้น หญิงสาวชาวไทยผู้ที่นั่งฟังเงียบๆถึงกับสะอึกนิดนึงเมื่อได้ยินชื่อของคนที่เธอไม่อยากจะได้ยินมากที่สุด
“อาทิวา ไหวมั้ยน่อ?” เหมยฮัวที่นั่งข้างๆทิวากระซิบเบาๆ ตัวเธอก็รู้ดีเหมือนกันว่าสาวเจ้าเกลียดชื่อนี้อย่างมาก
“ไหวๆ ฉันอยากลองฟังต่อไปอีกนิดน่ะ” เธอตอบ ในใจคิดว่าอยากจะนั่งฟังไปอีกสักหน่อยเผื่อจะได้ข้อมูลใหม่ๆเพิ่มมาบ้าง ถึงแม้มันจะรู้สึกขยะแขยงหูก็ตาม
“โอเคน่อ ถ้าไม่ไหวให้บีบแขนอั๊วอย่างนี้นะ” หญิงสาวชาวจีนว่าแล้วก็บีบแขนเพื่อนตัวเองเป็นตัวอย่าง ทำให้ทิวาสบายใจขึ้น เธอพยักหน้าแล้วตั้งใจฟังต่อ
“ใช่ เจอตอนที่คุมพวกเด็กห้องเราที่ชั้น 6 ที่ Hot n’ Cold Café ไลลาเป็นเด็กเสิร์ฟน่ะ ไม่อยากจะนึกถึงเลย” กียุลขมวดคิ้วก่อนจะพูดตัดบทอย่งเซ็งๆแล้วทิ้งตัวพิงพนักโซฟา
“เกิดอะไรขึ้นเหรอขอรับ”
“ก็ยัยนั่นอะดิ” กียุลเหลือบไปมองทิวาครู่นึงด้วยสายตาที่กังวล แต่ดูเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังเล่า เขาเลยตัดสินใจพูดต่อ “ทำตัวเหมือนจะอ่อยฉัน ไม่ได้น่ามองเลยสักนิด อย่าให้ฉันลงรายละเอียดเลย--”
ยังไม่ทันที่กียุลจะพูดจบประโยค ทิวาก็บีบแขนเหมยฮัวแน่น เป็นการบอกว่าไม่อยากจะฟังแล้ว เหมยฮัวที่รู้อย่างนั้นจึงรีบลุกขึ้นแล้วพาเพื่อนสาวออกไปจากห้อง
“โอ๊ย ปวดท้องจังเลยน่อ อาทิวา อายูริ มาเป็นเพื่อนอั๊วหน่อย” หลังจากพูดจบ เหมยฮัวก็รีบดึงแขนของทั้งสองแล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที
‘ฉันว่าแล้ว ไม่น่าพูดออกไปเลยไอกียุลเอ๊ย’ กียุลคิดในใจพลางโทษตัวเอง
“ยัยหมวยเป็นอะไรไปน่ะ” นาซิสซ่าสงสัยการกระทำแปลกๆของเหมยฮัวพลางเอาพัดมาป้องปากตามนิสัย
“ท้องเสียมั้ง กียุลเล่าต่อเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นกลับมาฉันเล่าให้ฟังอีกรอบเองก็ได้” โรซารี่ตอบ
“โอเค ก็ ยัยนั่นมาทำตัวอ่อยๆตอนมารับเมนูฉัน แล้วก็หายไปเลย ตอนไปคิดเงินก็ไม่อยู่ในร้าน ตอนแรกฉันก็สงสัยว่าฉันตาฝาดรึเปล่า แต่ยัยนั่นมายืนอยู่ตรงหน้า คิดยังไงก็ไลลาชัดๆ ฉันเลยขอนามบัตรที่ร้านมาเผื่อน่ะ เผื่อเราอาจจะโทรหลอกถามอะไรได้บ้าง”
“ผมว่าเราควรไปตรวจสอบร้านนั้นให้แน่ชัดอีกทีด้วยก็ดีนะฮะ อย่างเช่นตรวจสอบคนงานในร้านว่าตรงกับที่ลงประวัติการทำงานไว้รึเปล่า” อเล็กเซพูด
“ฉันก็คิดเหมือนกัน เอาอย่างนี้ พรุ่งนี้ชั้น 6 เป็นชั้นของใคร”
“ผมกับคุณนาซิสซ่าครับ” ดันเต้พูดพร้อมคล้องแขนนาซิสซ่าที่นั่งอยู่ข้างๆทำให้เจ้าตัวหน้าแดงระก่ำ
“ทำบ้าอะไรเนี่ยดันเต้! >///<”
“งั้นฝากให้พวกนายช่วยตรวจสอบด้วยนะ อย่าลืมปริ้นฐานข้อมูลมาให้เรียบร้อยก่อนพรุ่งนี้ด้วยล่ะ ถือว่าไปเดทกันก็ได้นะ~” กียุลยักคิ้วให้ดันเต้หนึ่งที ดันเต้ขยิบตาตอบเป็นอันรู้กัน แต่นาซิสซ่ากลับนั่งหน้าแดงก่ำเพราะโดนให้เดทกะทันหันเฉยเลย
“กียุล นายนี่มัน! -////-*”
ทางฝั่งของเหมยฮัว
สองมือของสาวหมวยปิดประตูห้องของเธอกับฮอรัสลงก่อนที่จะเดินไปหาสองสาวที่นั่งรออยู่บนเตียงก่อนแล้ว เธอเดินไปนั่งอยู่ปลายเตียงแล้วเริ่มบทสนทนาขึ้น
“อั๊วบอกให้ออกมาก่อนหน้านี้ก็ไม่เชื่อ”
“เออน่ะ รู้งี้ฉันน่าจะทำตามที่เหมยฮัวบอก จะได้ไม่ต้องมาเจ็บอย่างนี้ เฮ้อ” ทิวาถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงนุ่มสีฟ้าอ่อน ก่อนจะมองเพดานอย่างเลื่อนลอยราวกับอยู่ในอวกาศที่ไร้แรงโน้มถ่วง
“คุณทิวาเจ้าคะ...” ยูริเอ่ยเรียกเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไรมากหรอกยูริ เจ็บนิดนึง เดี๋ยวก็หาย”
“แต่ถ้าไม่สบายใจก็พูดได้นะเจ้าคะ”
“ใช่แล้วน่อ พวกอั๊วรับฟังเสมอ”
“อืม.. ก็” ทิวาใช้ความคิดสักพักก่อนจะปล่อยหัวสมองของเธอไหลไปกับความรู้สึก “เมื่อกี้ที่กียุลพูดน่ะ มันทำให้ฉันนึกถึงอดีต ตอนที่เราต้องพรีเซ้นต์งานหัวข้อไข่มุก”
“...”
“ฉันยังจำความรู้สึกนั่นได้ดี ยังจำเหตุการณ์ที่ไลลาสร้างสถานการณ์ให้ฉันผิดได้ แถมยังมีการทำหน้าเยาะเย้ยใส่ประมาณว่า ‘สมน้ำหน้า เป็นไงล่ะ บทที่คู่กับกียุลต้องเป็นของฉันเท่านั้น’ ”
“แต่อากียุลก็ดีนะน่อ ที่ไม่ปักใจเชื่ออาไลลาแต่กลับหาความจริงให้อาทิวา คนอย่างยัยนั่นต้องเจออั๊วต่อยสักชุดสองชุด” เหมยฮัวพูดพลางกำมือแน่นจนสั่น
“อืม นายนั่นมันก็ดีอย่างนี้แหละ แล้วยิ่งที่ได้ยินกียุลพูดว่าทำตัวเหมือนอ่อยแต่ไม่ได้น่าดูสักนิด ตอนนั้นฉันรู้สึกดีบวกสะใจมากเลยนะ แต่ก็ทนฟังไม่ได้อยู่ดี ฉันไม่อยากจะได้ยินชื่อนั้นอีกแล้ว”
“...”
“ฉันเป็นห่วงทุกคนมากกว่า เพราะการมาของไลลา มักจะมีปัญหาตามมาทุกครั้งจนถึงขั้นบาดหมาง ฉันไม่อยากให้เกิดขึ้นอีกแล้ว แล้วถ้ายิ่งไลลาเป็นคนของแก๊งฟักทอง ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าทุกคนจะตกอยู่ในอันตรายขนาดไหน โดยเฉพาะตาตี๋นั่น..” หลังจากสิ้นเสียงของหญิงสาว ขอบตาของเธอก็เริ่มร้อนๆ ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลางขึ้นเรื่อยๆบวกกับปริมาณน้ำตาที่กำลังเพิ่มขึ้นจนดวงตาคู่สวยกลั้นไว้ไม่อยู่ ภาพความทรงจำครั้งอดีตกลับมาทำร้ายเธออีกครั้ง หัวใจของทิวาเหมือนจะโดนฉีกเป็นชิ้นๆเมื่อดันไปคิดถึงความปลอดภัยของเพื่อนตัวเองที่แทบจะไม่เหลือแล้วตั้งแต่ที่พวกเธอและเหล่าราชาเข้ามาพัวพันในเหตุการณ์นี้โดยบัเงอิญ เธอไม่อยากให้ใครได้รับบาดเจ็บ ไม่อยากให้ใครต้องเป็นอะไรที่ถึงแก่ชีวิต เพราะคนที่ชื่อไลลา สามารถทำเรื่องเลวทรามดั่งเช่นฆ่าคนได้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
เหมยฮัวและยูริที่นั่งฟังอยู่เงียบๆก็จับมือทิวาและบีบมือเธอเบาๆเพื่อให้กำลังใจ ทั้งสองปล่อยให้ความโศกเศร้าไหลผ่านตัวทิวาไปจนหมด จนความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่ภายในห้อง ยูริจึงตัดสินใจชวนเพื่อนของเธอหาอะไรทำแก้เบื่อและฆ่าเวลาไปในตัว
หลังจากที่พวกเธอตัดสินใจดูซีรี่ส์ไปสักพัก เวลาก็เริ่มเย็น ท้องก็เริ่มร้อง เหมยฮัวจึงอาสาทำอาหารเย็นด้วยของที่เหลือในห้องให้ หลังจากคิดเมนูได้เสร็จสรรพ หญิงสาวจึงจัดการล้างวัตถุดิบให้สะอาด หั่นวัตถุดิบ เตรียมเครื่องครัวและเครื่องปรุงรส เธอนำปลาแซลมอนที่ถูกแล่นาบลงไปกับกระทะอย่างเบามือ ทิ้งไว้สักพักให้ด้านที่ติดกระทะสุก จึงแซะและกลับด้านอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เนื้อปลาแตกออกจากกัน กลิ่นหอมของปลาแซลมอนลอยมาเตะจมูกของทิวาและยูริที่อยู่ตรงโซฟาจนทำให้ทั้งสองต้องเดินมาในครัว
“โหหหห น่ากินม๊ากกกก *0*” ทิวาและยูริอุทานพร้อมกันพร้อมตาที่ลุกวาว
“รออีกแปบนึงน่อ ใกล้เสร็จแล้ว” เหมยฮัวรีบเร่งมือทำอาหาร ไม่นานนัก เมนูอีกสองเมนูก็ถูกเสิร์ฟพร้อมกับปลาแซลมอนย่างพริกไทย นั่นก็คือต้มจืดเต้าหู้ไข่กับน้ำมะม่วงปั่น ทั้งสามนั่งกินข้าวเย็นด้วยกันอย่างมีความสุขเหมือนเรื่องเศร้าที่พวกเธอรับรู้เมื่อกี้แทบไม่ได้เกิดขึ้นเลย
.
.
.
.
.
“พวกนั้นจะกินข้าวกันรึยัง นี่ก็ทุ่มนึงแล้วนะ” โรซารี่ถามเพื่อนคนฝรั่งเศสของเธอพลางจิบชายามเย็น
“เหมยฮัวไลน์มาในกลุ่มว่ากินกันแล้ว เธอไม่ได้เช็คโทรศัพท์เหรอยะ”
“เอ่อ ไม่เห็น โทษที”
“นี่ก็เย็นมากแล้ว พวกผมว่าพวกผมกลับห้องดีกว่าฮะ คุณโรซารี่ ไปกันมั้ยฮะ” เสียงใสๆของอเล็กเซเรียกแฟนสาวของตน
“เอาสิ ฉันว่าก็จะกลับแล้ว บ๊ายบายกียุล บายทุกคน เจอกันพรุ่งนี้”
“งั้นพวกไอก็ไปด้วยละกัน ไปแล้วนะ” คริสโตเฟอร์และผองเพื่อนโบกมือหยอยๆให้กียุลก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“บาย” กียุลผู้เป็นเจ้าของห้องบอกลาทุกคนก่อนจะปิดประตูลง ในใจยังวิตกเรื่องของทิวาไม่หาย แต่ตอนนี้เขาก็ทำอะไรไม่ได้ จึงตัดสินใจไปเตรียมวัตถุดิบทำอาหารเกาหลีอยู่ในครัวเผื่อหญิงสาวจะกลับมา
20 นาทีผ่านไป
แอ๊ด…
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นเบาๆพร้อมกับเสียงปิดประตูที่เบาเช่นกันดึงความสนใจของประธานนักเรียนหนุ่มให้หันไปตามเสียง ร่างบางเดินเข้ามาในห้องก่อนจะหย่อนตัวลงที่โซฟาตัวเก่งที่มักจะเป็นที่ประชุมของเหล่าราชาทั้ง 5 เธอไม่แม้แต่จะหันไปทักทายเจ้าของห้องด้วยซ้ำ ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเศร้าใจไปอีกว่าเธอจะโกรธเขาไปอีกนานแค่ไหน
“ทิวา กินข้าวมารึยัง หิวมั้ย?” กียุลตะโกนถามมาจากในครัว
“ไม่...”
โครก!
‘เจ้าท้องบ้า มาร้องอะไรตอนนี้ล่ะ! T^T’ ทิวาบ่นงุบงิบอยู่ในใจก่อนจะตีท้องตัวเองเบาๆสองทีเป็นการดุว่าทำไมต้องร้องไม่รู้เวลาด้วย
“โอเค งั้นรอแป๊บนึงนะ ฉันทำใกล้เสร็จแล้ว”
“อืม”
[Tiwa]
ความจริงแล้วฉันไม่ได้หิวเลยสักนิด ไม่ได้โกหกตาตี๋ด้วย เพราะเมื่อกี้ก่อนจะกลับมาที่ห้อง เหมยฮัวก็ทำมื้อเย็นชุดใหญ่ให้ฉันกับยูริกินกันอิ่มมากเลยล่ะ แต่พอเข้ามาในห้องปุ๊บ ก็ได้กลิ่นอาหารปั๊บ มันทำให้ต่อมอยากอาหารฉันตื่นขึ้นมาอีกแล้วสิ เฮ้อ หน้าแตกใส่ตาตี๋อีกจนได้ -///-
มือฉันกดรีโมตเลือกตอนซีรี่ส์ดูไปเรื่อยๆ ก็มาเจอกับตอนที่ค้างไว้ เป็นตอนที่พระเอกนางเอกงอนกันอยู่ เหมือนฉันกับกียุลเลยแฮะ ความจริงฉันก็ไม่ได้โกรธตาตี๋นั่นมากหรอก หายนานแล้ว ตอนนี้แค่วางฟอร์มเฉยๆ อยากรู้ว่านายนั่นจะมาง้อฉันยังไง แกล้งนายนั่นก็สนุกดีเหมือนกันนะ
ฉันนั่งดูซีรี่ส์ไม่นาน อาหารสองจานก็ถูกเสิร์ฟอยู่ตรงหน้า นายตี๋ทำต๊อกบกกีชีสกับไก่ทอดสินะ น่ากินชะมัดเลยฮือ
“เธอลองชิมสิ ฉันทำให้เลยนะ” กียุลยื่นจานพร้อมช้อนส้อมให้ฉันก่อนจะยิ้มอ่อนละมุนมาให้ โอย เขิน! แต่ต้องเก็บสีหน้าทำเป็นโกรธ ลำบากชะมัด (-//- )
“อืมม ก็อร่อยดี” มันไม่ใช่แค่อร่อยดี มันอร่อยมากกก!!! โอ้ยยยย นายนี่มีความสามารถการทำอาหารดีเลิศขนาดนี้เลยเหรอ ตั้งแต่ต้มยำกุ้งแล้วนะ
“ดีใจที่เธอชอบนะ ว่าแต่ทิวา”
“?”
“เธอหายโกรธฉันยัง ฉัน.. ขอโทษนะ”
“ขอโทษเรื่องอะไร” ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แรงไปมั้ยนะ
“เรื่องที่ฉันไม่ยอมฟังเธอ แล้วยังจะเอาเอกสารมาบังเพื่อไม่อยากให้เห็นเธออีก”
“นายไม่อยากจะเห็นฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ใช่ ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น..”
“แล้วมันหมายความว่ายังไงล่ะ!”
“ทิวา..” กียุลเอื้อมมือหนาของเขามาจับมือของฉัน ก่อนที่ฉันทันจะได้คิด มือข้างนั้นก็สะบัดมือของกียุลออกไปแล้ว
“เรื่องที่นายไม่ยอมฟังฉันยังพอหายโกรธได้ แต่พอมาได้ยินกับหูตัวเองว่านายไม่อยากเห็นหน้าฉันมัน..”
แย่แล้ว ความรู้สึกฉันเริ่มสับสนไปหมดแล้ว ใจฉันอยากจะคุยกับตาตี๋ดีๆ แต่ว่าพอได้ยินคำว่าไม่อยากเห็นหน้า บวกกับเรื่องไลลาที่ตาตี๋เล่าไปเมื่อตอนเย็นมันยิ่งทำให้ฉันสับสนจนจะเป็นบ้า! ฉันเผลอไปคิดว่ากียุลจะมีใจให้ไลลา ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ายังไงก็ไม่มีทางเกิดขึ้นเด็ดขาด แต่ทำไม…
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอเข้าใจแบบนั้น มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ ยกโทษให้ฉันได้มั้ย” กียุลพยายามรั้งฉันที่จะเดินหนีออกจากโซฟาไว้ด้วยการกอดจากข้างหลัง เขาพูดขอโทษซ้ำไปซ้ำมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดจริงๆ แต่หัวใจฉันมันไม่ยอมยกโทษให้เขาง่ายๆไม่รู้ทำไม
“ปล่อยนะ..”
“ไม่ปล่อย”
“ฉันบอกให้ปล่อย”
“ไม่”
“ฉันขออยู่คนเดียวก่อนได้มั้ย ปล่อย”
“ให้ตายก็ไม่ปล่อย”
“นายเป็นบ้ารึไงห๊ะ!!! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันบอกให้ปล่อย ฉันอยากอยู่คนเดียว!!” ขีดความอดทนฉันแตก ทำให้ฉันหันไปตวาดใส่กียุลโดยไม่ได้ตั้งใจ สีหน้าที่ถอดสีและดวงตาที่พร่ามัวเหมือนจะร้องไห้ออกมาตลอดเวลาของเขามันบีบเค้นหัวใจมาก นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปอีกแล้วนะ
“ก็ได้ ถ้าเธออยากอยู่คนเดียว” กียุลปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดก่อนจะเดินหายไปในครัว
ทิวา เธอสร้างปัญหาให้กับตัวเองอีกแล้วจนได้
[End-Tiwa]
กียุลปล่อยทิวาออกจากอ้อมกอดตัวเองก่อนจะเดินไปที่ครัว ริมฝีปากของเขากัดแน่นเพื่อกลั้นความรู้สึกแย่ๆไม่ให้พรั่งพรูออกมาเหมือนก๊อกน้ำแตก เขาเดินไปที่ในครัวแล้วหยิบเครื่องดื่มที่สามารถช่วยให้เขาลืมเรื่องราวไปขณะหนึ่งได้มาสามสี่ขวด ไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ว่าเจ้าตัวหยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมาดื่ม (*เด็กๆที่อายุต่ำกว่าเกณฑ์กำหนดไม่ควรดื่มนะคะ*)
‘เฮ้อ.. สุดท้ายก็ต้องกินไก่ทอดกับเบียร์จนได้สินะเรา’
กียุลนึกในใจอย่างน้อยอกน้อยใจก่อนที่จะรินโซจูผสมกับเบียร์แก้วใหญ่ เขาชงให้เข้มที่สุดเพื่อที่จะได้ลืมเรื่องแย่ๆได้เร็วๆ หลังจากที่โซจูผสมเบียร์ได้ความเข้มที่พึงพอใจ เขาก็ยกซดรัวๆสลับกับกินไก่ทอด จนหมดไปหนึ่งแก้วใหญ่ ลมจากท้องที่ตีขึ้นมาทำให้เขารู้สึกอึดอัดหน้าอก ความมึนจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เริ่มเล่นงานเขาทีละนิดแต่เขาก็ไม่แคร์ กียุลจัดการชงแก้วที่สอง ที่สามให้ตัวเอง จนเบียร์ที่เขาซื้อมาหมด เขาก็จัดการซดโซจูเพียวๆต่อไม่หยุดโดยไม่สนใจลิมิตตัวเอง
เวลาล่วงเลยไปสักพักใหญ่ หญิงสาวที่แสร้งทำเป็นนั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟาไม่ได้ยินเสียงซดน้ำหรือเสียงกินอาหารแล้ว จริงๆแล้วเธอเป็นห่วงชายหนุ่มจนไม่ยอมหลับต่างหาก เธอรอให้กียุลดื่มให้เสร็จแล้วกะว่าจะพาเขาเข้านอนอย่างดีๆ แต่เมื่อความเงียบที่กำลังปกคลุมมันกินเวลานานเกินไปจนทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้ เมื่อเธอหันไปก็พบกับสภาพของกียุลที่นอนฟุบโต๊ะหมดสภาพที่ห้องครัว เธอจึงรีบไปดูอาการของชายหนุ่ม หวังว่าเขาอย่าเพิ่งช็อคตายจากกินแอลกอฮอล์เกินขนาด
ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะฤทธิ์เหล้าฟุบอยู่บนแขนทั้งสองของกียุลที่วางไว้บนโต๊ะเป็นหมอนไว้หนุนนอน ดวงตาที่หนักอึ้งพยายามลืมตาขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงใครบางคนที่กำลังเดินมาหาเขา ถึงแม้เขาจะรู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าเขาคือใคร แต่ดวงตาก็ไม่อนุญาตให้เขาได้มองเธออย่างชัดเจน น้ำใสๆที่อัดอั้นมาเป็นเวลานานเริ่มไหลออกมา ตลอดเวลากียุลเป็นคนที่จริงจัง เงียบขรึม แข็งแกร่ง แทบจะไม่แสดงด้านอ่อนแอให้โลกได้เห็น แต่ในตอนนี้เหลือเพียงแค่กียุลผู้เป็นมนุษย์คนนึงที่มีความอ่อนไหวเท่านั้น
“กียุล..”
เสียงใสๆของคนที่ชายหนุ่มรักหมดใจเอ่ยชื่อของเขาขึ้น ยิ่งทำให้ความอ่อนไหวของเขาเพิ่มมากขึ้น เขาได้แต่สะอื้นให้กับความอบอุ่นของทิวาในขณะที่เธอกำลังลูบหัวปลอบใจกียุล มือบางๆที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและอ่อนโยนนี้ เขาอยากสัมผัสมันมากๆ อยากสัมผัสไปตลอด
“ฮึก.. ทิวา เมื่อไหร่เธอจะหายโกรธฉันสักที”
“...”
“ทำไมต้องมีแต่ฉันคนเดียวที่เสียใจด้วยนะ”
“...”
“ฉันรักเธอนะทิวา เราคืนดีกันได้มั้ย...”
สิ้นเสียงสะอื้นของชายหนุ่ม ริมฝีปากที่ร้อนรุ่มเพราะฤทธิ์เหล้าของกียุลก็ถูกประกบด้วยริมฝีปากที่นุ่มดั่งก้อนเมฆของทิวา ทั้งสองสัมผัสความอบอุ่นของกันและกัน สักพักหนึ่งทิวาจึงถอนจูบออก เธอส่งยิ้มละมุนให้ชายตรงหน้าจนใบหน้าของเขาเป็นสีแดงหนักกว่าเดิม มือบางลูบหัวกียุลอีกครั้งเพื่อต้องการให้เขาสบายใจ ทั้งสองไม่พูดอะไร มองหน้ากันและกันแล้วยิ้มให้กันอีกครั้ง พร้อมกับหัวใจที่พองโตขึ้นเรื่อยๆ
‘ถึงง้อด้วยการทำอาหารอาจจะไม่เวิร์ค แต่อย่างน้อยก็ได้คืนดีกับทิวาล่ะน่ะ’
___________________________________________________________________________________
สวัสดีค่ะ ไรท์หายไปนานมากๆ ขอโทษที่ทิ้งนิยายไปกลางทางด้วยนะคะ T__T เนื่องด้วยหลายวันก่อนมีเทรนด์ #รียูเนี่ยนลาฟลอร่า ขึ้นในทวิต มันจุดประกายให้แต่งต่อให้เสร็จจนได้ค่ะ เพราะเราคือชิปเปอร์กียุลทิว--- เราคิดถึงทุกคนในลาฟลอร่ามากๆเลย เลยอยากจะมาเจอกันอีกครั้ง ผ่านนิยายก็ยังดี
หลังจากนี้จะพยายามปรับเนื้อเรื่องให้สนุกและอ่านง่ายขึ้น + ฉากฟินระหว่างกียุลทิวาให้เยอะๆขึ้นนะคะ (<<สนองนีดตัวเองงด้วยแหละlol)
ถ้ามีตรงไหนติชมหรือให้กำลังใจสามารถคอมเม้นท์กันได้นะคะ ตอนนี้ไรท์จะกลับมา active เหมือนเดิมแล้ว ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ!
ความคิดเห็น