คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 16 : มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง - รุ่นพี่สายลับคนที่ 1
16
มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง - รุ่นพี่สายลับคนที่ 1
"นายเป็นใคร!?" กียุลตะโกนก้องถามชายปริศนาที่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาอย่างไร้ที่มา สองมือถือปืนแน่น ปากกระบอกปืนหมายไปที่ชายตรงหน้า จนต้องทำให้ชายคนนั้นตกใจกลัวไปนิดนึงเพราะเกรงว่าถ้าทำอะไรไม่ถูกใจประธานคนนี้ล่ะก็ ลูกกระสุนเม็ดเงินอาจจะเข้าไปฝังในร่างกายเขาก็ได้
"นี่นายจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ"
"..."
"งั้นฉันจะบอกให้ก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ"
"ฮะ เฮ้ยยยยยยย!?"
ตู้ม!!!
ร่างสูงผมทองถอดเสื้อโค้ทออกแล้วโยนไปที่พื้น ทำให้เกิดระเบิดควันพุ่งออกมาจำนวนมาก ควันสีขาวกระจายไปทั่วทิศทางทำให้รอบตัวกียุลตอนนี้มองอะไรไม่เห็น เขายืนหันซ้ายหันขวาหาตัวร่างสูงปริศนา แต่ก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอย แต่จู่ๆควันสีขาวก็ถูกแหวกออกเป็นทางพร้อมร่างสูงที่พุ่งเข้าหากียุลด้วยความเร็วสูง ใช้หลังมือซ้ายจ่อไปที่ดวงตาของกียุลในระยะประชิด
"ขึ้นมาจากน้ำให้ได้สิ เดี๋ยวบอก" มีแสงวาบออกมาจากหลังมือซ้ายของคนๆนั้น แสงที่สว่างเกินไปสาดส่องเข้าตากียุลจนทำให้เขาหลับตาปี๋เพราะแสบตา ไม่วายมีแรงลมที่ไม่รู้ที่มาพัดร่างของกียุลกระเด็นตกน้ำไป
"เฮ้ยยยยยยยยยย!!!!!!" กียุลร้องเสียงหลง ร่างสูงตกลงน้ำอย่างแรงไปพร้อมกับละอองน้ำที่กระเด็นขึ้นมาโดนคนที่ยืนอยู่บนบกเปียกไปนิดนึง
ตู้ม!!
"แค่กๆ!! แค่ก!!!" กียุลพยายามตะเกียดตะกายน้ำขึ้นฝั่งแต่ก็ไม่เป็นผล น้ำทะลักเข้าปากทำให้เขาสำลักน้ำ ยิ่งตะเกียดตะกายมากเท่าไหร่แรงก็จะหมดเร็วเท่านั้น หัวกียุลเริ่มโผล่ไม่พ้นน้ำแล้ว แต่กลับกันคนที่อยู่บนบกกลับยืนดูกียุลอย่างสบายใจเฉิบ
"สำออยจังเลยนะนายเนี่ย เป็นถึงประธานนักเรียนแท้ๆแต่กลับว่ายน้ำไม่เป็น"
"แค่ก!!!! แค่ก!!!!"
"ขึ้นมาแล้วบอกด้วยน้ากียุล บายยยย" ร่างปริศนาโบกมือบ๊ายบายให้กียุลแล้วเดินหันหลังกลับโดยไม่สนใจกียุลเลย
"แค่ก.. ช่วย.. ช่วยฉันด้วย.."
"..."
"..."
"..."
"..."
'เงียบนานไปแล้วนะ หรือว่าหมอนั่นจะจมน้ำจริงๆ!?'
ร่างปริศนาตัดสินใจหันกลับไปดูคนที่ตัวเองทำให้ตกน้ำอีกครั้ง เขาหายไปแล้ว.. กียุลจมน้ำไปแล้ว เขาไม่เห็นแม้แต่ฟองอากาศที่ลอยขึ้นมาบนผิวน้ำด้วยซ้ำ!
"กียุล!!!!!!!!!"
.
.
.
.
.
.
...
"แม่ วันนี้เพื่อนๆหายไปไหนกันหมดคะ?" ทิวาถามขณะเดินกายภาพบำบัดอยู่ เรียวขาที่พอดีกับสัดส่วนของเธอกำลังก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ สองมือจับราวข้างตัวเพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงไป ถึงจะลำบากแค่ไหนทิวาก็อยากจะเดินได้อย่างคล่องแคล่วอีกครั้ง
"วันนี้กียุลเรียกเด็กปี 3 ทุกคนประชุมน่ะจ้ะ พวกเพื่อนๆหนูก็อยู่ปี 3 เลยโดนเรียกไปหมดเลยน่ะ ค่อยๆเดินนะจ๊ะทิวา" ไอริณตอบแล้วคอยพยุงทิวาอีกแรง เธอระบายยิ้มให้ทิวาเหมือนเคย เมื่อทิวาเห็นก็รู้สึกชื่นใจตลอด
"ค่า~ แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ?"
"เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วล่ะ นี่ก็ห้าโมงครึ่งแล้วล่ะจ้ะ"
"อ่อ.. แล้วประชุมเรื่องอะไรเหรอคะ?"
"ไว้ให้กียุลบอกลูกเองดีกว่านะ แม่ก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดอะไรมากหรอก"
*ทำการย้อนไปตอนที่แล้วค่ะ!*
'ปล่อยให้ครูรอนานเลยนะจ๊ะ มีอะไรที่ทำให้เปิดประตูทันทีไม่ได้งั้นเหรอ~'
'เอ่อ...'
'ว่าไงจ๊ะ? ^^'
'เอ่อ.. แปบนะฮะ' อเล็กเซยืนทำสมาธิให้ใจสงบแล้วหยิบกระดาษกับปากกาที่อยู่แถวๆนั้นมาเขียนอะไรบางอย่างแล้วส่งไปให้ไอริณ
'กำลังวางแผนให้ปี 3 ทุกคนช่วยกันสำรวจเรือเพื่อหาเบาะแสโดยการหลอกว่าเป็นการเก็บความทรงจำก่อนจะจบคลาสดุ๊กครับ'
และอีกมากมาย
สิ่งนี้คือไม่ได้รู้อะไรมากฉบับไอริณนะคะ =_=;
*ตัดกลับมาปัจจุบัน*
"หนูอยากรู้แล้วอ่ะ ต้องรออีกนานแค่ไหนคะเนี่ย?"
"เพิ่งผ่านไปหนึ่งนาทีเองทิวา ใจเย็นๆหน่อยสิ ^^;"
"-3-" ทิวาทำหน้าบูดนิดๆแล้วเดินต่อ
"อ้อ! เรียนกับกียุลที่นี่เป็นไงบ้างจ๊ะ?"
"เรียน..?" ทิวายืนนึกถึงคำว่าเรียนอยู่สักพัก สมองเจ้ากรรมก็ดันไปนึกถึงตอนที่จู่ๆกียุลก็อุ้มตัวทิวาไปนั่งที่เก้าอี้โต๊ะทำงานของเขาแล้วก็ยื่นหนังสือเล่มหนาๆให้มานั่งเรียนแล้วเลคเชอร์ตาม
เดี๋ยวนะ อุ้ม.. อุ้ม... อุ้ม!!!
"-/////- ก็ดีมั้งแม่"
"แน่ะๆ หน้าแดงทำไมเหรอจ๊ะ~~" ไอริณแซวเสียงดัง
"ร้อนเฉยๆน่าแม่! ไม่มีอะไร้!!"
"แหม แค่ทักทำเป็นร้อนตัวไปได้นะทิวา แม่ก็เริ่มร้อนแล้ว กลับเข้าไปในห้องกันดีกว่าเนอะ"
"ก็ดีค่ะ -//-"
.
.
.
.
...
"กียุล!! กียุล!!!" เสียงใสตะโกนเรียกเจ้าของชื่อที่นอนสลบหมดสภาพเพราะโดนลมพัดตกน้ำ(?)อยู่ข้างๆขอบน้ำ สองมือคอยเขย่าตัวกียุลตลอดเวลาหวังให้เค้าตื่น แต่ยิ่งเขย่าแรงเท่าไหร่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเลยแม้แต่น้อย
"..."
"กียุล..." หัวใจของร่างปริศนาเริ่มกระตุกไม่เป็นจังหวะ เขามองร่างที่สลบสไลไม่รู้สึกตัว ปากซีดๆของกียุลที่เขาเป็นคนทำให้กียุลต้องเป็นแบบนี้ มือสองข้างของเขาเริ่มสั่นเพราะความรู้สึกผิด เขาคิดวิธีที่จะทำให้กียุลฟื้นไม่ออกเลยนอกจาก 'ผายปอด'
'เป็นไงเป็นกัน!'
ร่างปริศนาใช้มือข้างนึงบีบจมูกของกียุล ใช้นิ้วหัวแม่มือของอีกมือหนึ่งแหย่เข้าไปในปากกียุลเพื่อดึงคางให้อ้าออก เขาหายใจเข้าลึกๆแล้วทำการผายปอดให้ทันที
ชั่ววินาทีที่ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกัน ภายในร่างกายของเขารู้สึกร้อนวาบผิดกับริมฝีปากของกียุลที่เย็นเฉียบ เขาเป่าลมเข้าไปในปากแล้วรีบถอนจูบออกมาโดยไว
'ทิวาจะว่าอะไรมั้ยเนี่ย..?' ร่างปริศนาคิด
"แค่ก!! แค่ก!!!" การช่วยชีวิตเมื่อกี้ได้ผล กียุลสำรอกน้ำออกมาจำนวนหนึ่งแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"กียุล!!!!" ร่างปริศนาอุทานออกมาด้วยความโล่งอก นึกว่าเขาจะทำประธานหนุ่มขี้เก๊กคนนี้ตายเสียแล้ว
"นี่..." สายตาที่พร่ามัวกำลังปรับสภาพให้มองเห็นชัดเป็นปกติ เมื่อเขามองหน้าคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ ก็ต้องตกใจเพราะว่าร่างปริศนานี้คือคนที่คุ้นเคยกับเขาอยู่เหมือนกัน!
"??"
"มิเอเล่.. ใช่มั้ย?"
"!!!" ร่างสูงตกใจกับสิ่งที่ตนเองได้ยิน พอจับหัวตัวเองก็พบว่าหมวกมันลอยตุ๊บป่องอยู่บนผิวน้ำไปแล้ว ก็ว่าทำไมความมันแตกง่ายจัง -.-
"เอ่อ... อืม" มิเอเล่พยักหน้าหงึกๆแล้วหลบสายตาไปทางอื่นพลางจิ๊ปากแสดงถึงความไม่พอใจเล็กๆ
'ตาบ้านี่มันจะจับผิดเก่งไปไหนเนี่ย! ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะ!'
"ฉันก็ว่าใคร.." กียุลพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องไปที่ดวงตาของมิเอเล่ "ดวงตาสีคุ้นๆแบบนี้ ก็มีแค่เธอคนเดียวนั่นแหละ มิเอเล่"
"จ่ะ! เอาหน้าออกไปห่างๆเลยนะยะ เดี๋ยวแฟนนายโกรธก็ยุ่งหรอก! -*-"
"หืม?"
"ก็ทิวาไง!!"
"พูดอะไรของเธอเนี่ยมิเอเล่!!! 0///////0" กียุลปฏิเสธทันควัน แต่หน้าของเจ้าตัวขึ้นสีกะทันหัน มิเอเล่ขำกับการกระทำที่ย้อนแย้งของเพื่อนของเธอ
"แหม แต่ชอบหยอกทิวาเหมือนกับว่าเป็นแฟนกันตลอดเลยนะนายเนี่ย มีเล่นมุกเสี่ยวอย่างเช่น 'ชอบฉันมั้ย?' ไม่ก็ 'อยากมีพัดลมไว้ข้างกายจัง' อะไรประมาณนี้อ่ะ"
"เธอรู้ได้ไง!!!" กียุลตะโกนถามด้วยความอายสุดๆ เรื่องแบบนี้มีแค่เขากับทิวาที่รู้เท่านั้นไม่ใช่รึไง!? หรือว่า..
มิเอเล่จะเป็น!!!!!!
"ฉันรู้นะโว้ยว่านายคิดอะไร! จะว่าฉันเผือกใช่มั้ยล่ะ!?"
"เออ"
เป็นคนขี้เผือก
"ฉันไม่ได้เผือก! ฉันก็แค่เป็นสายลับแฝงตัวมาเฉยๆ!!"
"หมายความว่าไง?"
"งั้นฉันจะอธิบายให้ชัดๆละกัน"
"ฉันน่ะ..
เป็นรุ่นพี่สายลับคนที่ 1 ของพวกนายยังไงล่ะ!!"
"จริงดิ? -_-" กียุลถามอย่างไม่เชื่อ มิเอเล่เนี่ยนะเป็นรุ่นพี่สายลับ??
"ก็จริงน่ะสิยะ!! ไป!! กลับห้อง!!!" มิเอเล่กระชากแขนของกียุลให้ลุกขึ้นเดินตามเธอไป
"กลับทำไม!? ฉันยังให้พวกนักเรียนทำงานไม่เสร็จเลย!"
"เขาทำงานกันเสร็จตั้งนานแล้วย่ะ!! กลับห้อง ทุกคนรอนายอยู่!!"
ห้องพักราชาทั้ง 5
แอ๊ด..
"อ้าว เหมยฮัว โรซารี่ ยูริ นาซิสซ่า!" ทิวาที่นั่งกินขนมอยู่บนโซฟากับไอริณทักเพื่อนๆที่เปิดประตูเข้ามา ส่วนไอริณก็ทักทายเด็กๆเหมือนกัน
"สวัสดีจ้ะ วันนี้เหนื่อยรึเปล่า?" ไอริณพูดแล้วหยิบแยมโรลนมสดในมือทิวาไปกินหน้าตาเฉย
"แม่!! นั่นแยมโรลชิ้นสุดท้ายของหนูนะ!!!"
"ไอ้อู๊ไอ้อี๊(ไม่รู้ไม่ชี้) ( '3')~" ไอริณเคี้ยวแยมโรลตุ้ยๆแล้วกลืนลงคอยั่วทิวา
'แม่ลูกนี่นิสัยเหมือนกันเลยแฮะ =_=;' ทุดคนคิด
"เอาน่าทิวา เดี๋ยวพวกเราซื้อให้ใหม่ก็ได้" โรซารี่เดินมานั่งข้างๆทิวาแล้วจิ้มแก้มป่องๆของสาวเจ้าที่นั่งงอนแม่ของตนอยู่
ปัง!
"ขออนุญาตค่ะ!!!" มือบางผลักประตูดังปังพร้อมกับร่างสูงที่คุ้นเคย 2 คน
"มิเอเล่!!!???" ทุกคนในห้องตะโกนเรียกชื่อผู้มาเยือนคนใหม่พร้อมกัน ยกเว้นแต่ไอริณล่ะนะ เพราะเจ้าตัวรู้อยู่แต่แรกอยู่แล้ว
"แหะๆ หวัดดีจ้า" มิเอเล่โบกมือหยอยๆทักทุกคนในห้อง ส่วนกียุลที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยืนกอดอกตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเพราะชุดชื้นๆสัมผัสกับแอร์เย็นๆมันหนาวมาก
"เธอมาได้ไงเนี่ย!? แล้วทำไมกียุลกับเธอถึงเปียกล่ะ!?" ทิวาถามมิเอเล่เป็นชุด ทำคนถูกถามไปไม่ถูก
"เอ่อ... เรื่องของเรื่องมันคือ..."
.
.
.
.
.
"อ๋อ สรุปคือตาตี๋ตกน้ำที่อควาเรี่ยมแล้วเธอก็ลงไปช่วยมาอ่ะนะ? -0-" ทิวาสรุปแบบห้วนๆ
ตอนนี้พวกสาวๆได้ย้ายที่นั่งจากโซฟาหน้าทีวีในห้องไอริณเป็นห้องนอนของกียุลแทน ถึงจะบอกว่าเป็นห้องของกียุลแต่นี่ก็เป็นห้องนอนที่แยกออกมาจากห้องของกียุลอีกที ดังนั้นนี่จึงเป็นห้องส่วนตัวของทิวาไปด้วย
"ไม่ใช่ๆ ฉันทำกียุลตกน้ำเอง" มิเอเล่แย้ง
"แล้วทำยังไงหมอนั่นถึงตกลงไปล่ะ"
"ก็แค่ใช้วิธีสายลับนิดๆหน่อยๆน่ะ :P" มิเอเล่ตอบแล้วแลบลิ้นใส่กียุลที่นั่งเช็ดผมที่เปียกอยู่
"-*-" กียุลมองคนผมทองอย่างไม่สบอารมณ์แล้วหันไปเช็ดผมต่อ
"แต่ว่าน้า มิเอเล่ ลื้อโตมาแล้วสวยมากเลยน่อ แถมยังขาวขึ้นด้วย" เหมยฮัวชมเพื่อนสาวที่ไม่ได้เจอกันมานานหลังจากจบฮันนี่แรลลี่ แต่ว่ามิเอเล่เขาก็สวยขึ้นจริงๆนั่นแหละ ในตอนนี้มิเอเล่ได้เปลี่ยนชุดจากชุดนักเรียนโนอาห์เป็นชุดลำลองสบายๆใส่อยู่ในห้องแล้ว ผิวสีขาวนวลที่บ่งบอกว่าไม่ค่อยได้ออกมาเจอแดดและได้รับการบำรุงอย่างดี เส้นผมสีทองที่ตอนนั้นสีทองยังไงตอนนี้ก็อย่างนั้น เพียงแต่ผมของเธอยาวขึ้น รอยยิ้มที่ดูสนุกสนานประดับบนใบหน้าของเธอตลอดเวลาไม่จางหาย นิสัยขี้เล่น ร่าเริงและใจร้อนก็ยังคงอยู่เป็นมิเอเล่เหมือนเดิม แต่ที่ไม่เปลี่ยนไปก็คงจะเป็นส่วนสูงที่เพิ่มขึ้นและพละกำลังที่คุณเธอไปแอบฝึกมาตลอด 5 ปี (ตอนนี้(ในนิยาย)มิเอเล่อายุ 16) เป็นพละกำลังที่มากพอสำหรับล้มคนตัวใหญ่ได้ครั้งละ 2 คนเลยล่ะ
โหดจังเลยค่ะมิเอเล่ -_-;
"นั่นสิ เธอดูไม่ค่อยเปลี่ยนไปจากที่เจอครั้งล่าสุดเลยนะยะ" นาซิสซ่านำพัดมาบังปากแล้วพูดพลางไล่สายตาไปทั่วตัวมิเอเล่
'รสนิยมใช้ได้เลยนะยะ'
"ไม่ค่อยเปลี่ยนไปยังไงอ่ะ?" มิเอเล่ถาม
"ก็ยังผมสั้นเหมือนเดิม แถมทุกอย่างยังแทบจะเหมือนเมื่อก่อนเลยล่ะ หมายถึงพวกร่างกายอ่ะนะ พูดแล้วก็คิดถึงจัง" หลังจากพูดเสร็จ ทิวาก็ทิ้งตัวลงเตียงนุ่มแล้วหันไปยิ้มให้มิเอเล่เหมือนเคย
"นั่นสิเจ้าคะ ยูริล่ะคิดถึงตอนแข่งฮันนี่แรลลี่จังเลยเจ้าค่ะ ^^"
"นี่ก็ผ่านมา 5 ปีแล้วสินะน่อ"
"ผ่านไปไวจังน้า..." ทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน ก่อนจะมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา
'พวกเรานี่ใจตรงกันจังนะ'
"เอ้อ มิเอเล่ เธอยังไม่ได้บอกเลยนะว่ามาทำไม?" โรซารี่ทักขึ้น
"อ๋อ พวกเธอจำได้ป่ะว่าครูไอริณเคยบอกว่าจะมีรุ่นพี่สายลับมาคอยช่วยน่ะ"
"จำได้"
"^_^" มิเอเล่ยิ้มแทนคำตอบ เธอพูดเป็นนัยๆแล้วว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร
"เธอเป็นรุ่นพี่สายลับคนนั้นเหรอยะ?" นาซิสซ่าที่นึกออกเป็นคนแรกบอกกับมิเอเล่
"ช่าย~ ^_^"
"ลื้อเป็นรุ่นพี่สายลับจริงๆเหรอน่อ?" เหมยฮัวถามมิเอเล่เพื่อความมั่นใจ
"ก็จริงๆน่ะสิ"
"โห ไม่น่าเชื่อเลยนะเจ้าคะ"
"ไม่น่าเชื่อว่าจากเจ้าหญิงที่เปิ่นๆจะมาเป็นสายลับขององค์กรโลกได้" โรซารี่พูดได้แทงใจดำมิเอเล่มาก
"นั่นสิ"
"ทิวาก็ไปเห็นด้วยกับเค้าด้วยเหรอฮะ!? -_-;" มิเอเล่บอกอย่างหน่ายๆ ทำไมมีแต่คนไม่เชื่อเธอกันนะ แม้แต่ท่านพ่อก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย -3- "เฮ้ๆ ความจริงพวกเธอควรจะตกใจกันไม่ใช่เหรอ แล้วไหงมาตั้งข้อสงสัยกับฉันกันล่ะ แถมทำหน้าไม่เชื่อกันด้วย"
"ก็ไม่เชื่ออะ" ทิวาตอบตามตรง
"อ่ะจ้า ตรงมากเพื่อน =_="
"แล้วก็อีกอย่าง พวกฉันตกใจไปก่อนหน้านี้แล้วด้วย เลยไม่ได้ตกใจอีกรอบน่ะ"
'มีงี้ด้วยเว้ย =____=;' มิเอเล่คิด
"แล้วพอเธอมาพวกฉันต้องฝึกอะไรอีกมั้ยยะ ฝึกแต่ละทีทำเส้นเอ็นแทบขาด" นาซิสซ่าโบกพัดไปมาเพราะร้อน
"ไม่ต้องฝึกอะไรแล้วแหละ ฉันก็แค่มาช่วยดูแลพวกเธอแล้วก็ช่วยตามหาของนั่นไปด้วยแค่นั้นแหละ เพราะงานสายลับไม่ใช่ง่ายๆ ต้องมีผู้ชำนาญการคอยดูแล"
"ดีใจจังเลยเจ้าค่ะ อย่างนี้พวกเราก็ได้กลับมาอยู่กัยคุณมิเอเล่สินะเจ้าคะ *0*" ยูริตาเป็นประกาย ร่างบางรู้สึกดีใจมากๆที่เพื่อนๆได้กลับมาลุยด้วยกันอีกครั้ง
"ใช่แล้ว ฝากตัวด้วยนะ!!" มิเอเล่ฉีกยิ้มกว้าง
นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้สนุกกับพวกทิวาแบบนี้
"แล้ว... พวกเธอเป็นไงมาไงถึงมาเป็นสายลับชั่วคราวให้องค์กรรัฐบาลโลกล่ะ รวมถึงตัวเธอด้วยทิวา เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?" มิเอเล่จ้องทิวาด้วยด้วยสายตาที่จับผิดและอยากรู้คำตอบ
"ให้ยัยโรซารี่เล่าให้ฟังละกัน ยัยนี่น่าจะรู้เยอะสุดแล้ว" นาซิสซ่าโยนคำถามให้โรซารี่ตอบลูกเดียว
"เดี๋ยวเถอะนาซิสซ่า -*-" โรซารี่หันมาตวัดสายตาให้เพื่อนของตนก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้มิเอเล่ฟัง
"เมื่อช่วงเดือนก่อน เรือโนอาห์มีปัญหาทำให้ต้องมาเทียบท่าเพื่อซ่อมแซมที่ลาฟลอร่า แต่ว่ามีปัญหาแค่เรือคลาสดุ๊ก เรือลำอื่นปกติดีหมดน่ะ.."
'แค่คลาสดุ๊กเองเหรอ นึกว่าจะมีคลาสอื่นด้วยนะเนี่ย' มิเอเล่คิดสงสัยแต่ก็คิดอยู่ในใจ
"แล้วพวกเจ้าชายโนอาห์ก็มาเรียนร่วมด้วยจนกว่าเรือจะซ่อมเสร็จ แต่มีวันนึงคาบพละ วันนั้นพวกเราเจอของชิ้นแรกที่ครูฌาแนตต์ซ่อนเอาไว้ จนมาเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้นี่แหละ"
"อ๋อ แล้วเรื่องของทิวาล่ะ?" มิเอเล่ถาม
"วันนั้นเป็นวันที่เรือโนอาห์จะออกจากท่าเรือ
.
.
.
.
'นี่ทิวา'
'มีอะไรเหรอ?'
'เก็บนี่ไว้กับตัวตลอดนะ'
'ลูกดอกยาสลบ? ให้ฉันทำไมเหรอ'
'ฉันมีลางสังหรณ์แปลกๆว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นน่ะ'
.
.
.
.
'โชคดีนะกียุล'
'โชคดีนะทิวา'
.
.
.
.
'คือครูมีเรื่องวานจะขอให้ช่วยหน่อยน่ะค่ะ'
'อะไรเหรอคะครูมารี?'
'วานให้พวกเธอเอาของพวกนี้ไปไว้ที่ห้องเรียนคลาสดัตเชสชั้น 1 ได้รึเปล่าคะ'
.
.
.
.
'เมี้ยว~ เมี้ยว~'
' เจ้านิลมีอะไรเหรอ ปกติไม่เห็นจะร้องอะไรนี่เวลาเดินผ่านห้องพักครูแบบนี้อ่ะ?'
'คุณทิวาเจ้าคะ พวกเราก็ตามไปดูกันเถอะเจ้าค่ะ'
'เคๆพวกเธอก็มากับฉันด้วยละกัน'
'โฮะ โฮะ โฮะ พูดอย่างกับกลัวอะไรแน่ะยัยลิง!'
'มะ.. ไม่ได้กลัวสักหน่อยยัยกิ้งก่า!!!'
'แหม~ แต่เสียงสั่นเชียวนะยัยลิง'
'อึก..!'
'พอกันได้แล้วทั้งสองคนน่ะ จะเข้าไปมั้ย เจ้านิลหายไปนานแล้วนะ'
.
.
.
.
ปัง!
'โรซารี่หลบไป!!!!'
'ทิวา!!!'
'โอ้ย!!!!!!'
'ทิวา!!!!'
'โรซารี่! วิ่งหนีไป!!'
'ไม่.. ฉันทิ้งเธอไม่ได้!'
'ฉันบอกให้ไปไง!!!!!!!'
.
.
.
.
'ตะ.. แต่ว่ามันเสี่ยงนะจ้ะ'
'พวกอั๊วจะตามจับคนร้ายพร้อมกับหาของให้ได้น่อ! เป็นการที่แก้แค้นที่มาทำให้เพื่อนอั๊วต้องเจ็บตัว'
'ผมจะช่วยด้วยครับ'
'มันอันตรายนะจ้ะ'
'ผมไม่สนหรอกครับว่ามันอันตรายหรือไม่ แต่ถ้าพวกมันมาทำให้ทิวาและเพื่อนผมต้องเจ็บตัวปางตายเพราะมันล่ะก็..'
'ผมไม่ปล่อยไว้แน่!!!!!'
.
.
.
.
"แล้วหลังจากนั้นทิวาก็ถูกนำตัวไปรักษาอาการน่ะ ถูกยิงที่แขนข้างซ้ายกับเฉี่ยวๆที่ขาข้างขวา"
"แต่ว่าก็ใกล้หายดีแล้วนะ! ใกล้เดินได้แล้วด้วย ^^" ทิวาฉีกยิ้มตามสไตล์ของตัวเองให้มิเอเล่ได้เห็นว่า ตัวเธอนั้นสบายดี
ซึ่งขัดกับอาการปวดที่ขาและแขน ที่ปวดเชี่ยๆ =___=
"เธอนี่ชอบฝืนตัวเองตลอดเลยนะทิวา" มิเอเล่พูด เธอไม่ได้ดีใจหรอกที่เพื่อนตัวเองยังมีนิสัยที่ไม่ชอบให้ใครมาเป็นห่วงแบบเดิมที่แก้ไม่หาย มิเอเล่นึกแล้วก็ปวดหัวกับเพื่อนคนนี้อยู่เหมือนกัน
"ฝืนตัวเองอะไรกันเล่า! ฉันใกล้หายดีแล้วจริงๆนะ!! ดูสิ" ทิวาเหวี่ยงแขนไปมาทำท่าทางสบาย แต่ข้างในนี่โคตรรรรจะเจ็บเลย
"โอเคๆฉันเชื่อก็ได้ว่าเธอใกล้หายแล้ว เธอหยุดเหวี่ยงแขนก่อนเถอะ เดี๋ยวมันจะไม่หายเอา!" มิเอเล่จับแขนทิวาให้หยุดเหวี่ยงแล้วตับตัวของทิวาให้นั่งลงนิ่งๆ ส่วนทิวาก็ยอมนั่งตามแรงกดจากมิเอเล่ดีๆ รุ่นพี่สายลับเห็นว่าทิวายอมนั่งก็เข้าไปกอดแขนอย่างสนิทสนม ทุกคนหัวเราะให้กันอย่างสนุกสนาน แต่ดูท่าจะมีคนคนหนึ่งที่ดูสนุกสนานอย่างปลอมๆ
เสียงหัวเราะที่(แอบ)เสแสร้งจอมปลอมดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะของคนอื่นๆเพื่อความเนียน หัวใจของเธอเต้นตุ้มๆต่อมๆไม่เป็นจังหวะเช่นปกติ คงเพราะรับไม่ได้กับภาพตรงหน้ามากนัก
หัวใจของเธอคนนั้นไม่พอใจที่มิเอเล่'สนิท'กับทิวา เพื่อนของเจ้าตัวมากจนเกินไป!
หลังจากที่ทุกคนหยุดหัวเราะลงเพราะเริ่มหิวแล้ว นาซิสซ่ากับยูริจึงอาสาไปทำอาหารเย็นให้ได้ทานกัน ส่วนพวกราชาคงจะหาข้าวกินข้าวข้างนอกกัน(พวกเธอคิดเอาเอง) หลังจากที่ทั้ง 2 เดินเข้าไปในครัวแล้ว ในห้องของทิวาก็เหลือสมาชิกเพียงสี่คนเท่านั้น
เอ.... ใครกันน้า? ที่ไม่พอใจที่มิเอเล่ดูสนิทสนมกับทิวามากเกินไป? :)
เจ้าของเรือนผมสีสดใสกระตุกยิ้มมุมปากให้กับความไม่พอใจของตนก่อนจะหุบยิ้มทำหน้าให้เป็นปกติก่อนที่จะมีคนสังเกต ดวงตากลมโตที่ดูอ่านไม่ออกจ้องลงไปที่เบ้าหน้าของคนที่มีบรรดาศักดิ์เป็นเจ้าหญิงอย่างหมั่นไส้และปองร้าย เธอกระพริบตาสองสามทีเป็นเชิงให้สลัดความคิดและสายตาบ้าๆนั่นทิ้งแล้วเบียนสายตามามองเพื่อนสนิทของตัวเองแทน แต่กลับกัน สายตาที่มองไปยังทิวามีแต่ความน้อยเนื้อต่ำใจและเศร้า นี่เธอเป็นอะไรกันนะ..
หึงเพื่อนเหรอ? ก็น่าจะอย่างนั้น :(
ระหว่างรออาหารเย็น มิเอเล่ชวนเพื่อนๆที่เหลืออยู่มาเล่นเกมกัน มิเอเล่หยิบลูกบอลนุ่มนิ่มขึ้นมาพร้อมกับให้ทุกคนนั่งล้อมกับเป็นวงกลมแล้วบอกกติกาให้ทุกคนฟัง
"เอาล่ะ! วันนี้มาเล่นเกมกัน เกมนี้มีชื่อว่า'บอลวิเศษ' โดยจะมี 1 คนเป็นคนเปิดเกมโดยการถามคำถามอะไรก็ได้ เมื่อถามเสร็จให้โยนไปที่คนที่อยากให้ตอบ หรือจะโยนก่อนแล้วค่อยถามก็ได้ แล้วผู้ที่จะต้องตอบให้ตอบ'ตามความจริง'เท่านั้น ใครโกหกอดอาหารเย็น!!" มิเอเล่อธิบายกติกาพร้อมกับคลึงลูกบอลไปมา
"โหหหหหหหหห งั้นอย่างนี้ฉันก็หิวแย่ดิ T^T" ทิวาโอดครวญ
"เธอก็ตอบตามความจริงสิ! จะได้ได้กินข้าวเย็น" โรซารี่ตอบเพื่อนตัวเอง
"เริ่มเล่นกันเลยเถอะน่อ" เหมยฮัวพูดอย่างใจร้อน
"ได้เลย คำถามแรก!
.
.
.
.
"หิวมั้ย!!!" มิเอเล่โยนลูกบอลไปให้ทิวาทันทีหลังจากถามเสร็จ
"ห๊ะ!? เฮ้ยๆๆ" ทิวายื่นแขนไปรับลูกบอลที่โดนโยนมาให้เจ้าตัวอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ตอบมาๆ~" มิเอเล่คะยั้นคะยอให้ทิวาพูด
"หิวสิ เธอนี่ถามอะไรแปลกๆนะมิเอเล่ -3-" ทิวาพูดจบก็โยนลูกบอลไปให้เหมยฮัว
"เหมยฮัว เธอเคยจูบกับฮอรัสมาแล้วกี่ครั้ง!!"
"ลื้อถามบ้าอะไรเนี่ยอาทิวา!?" เหมยฮัวโคตรจะตกใจกับคำถามสุดประหลาดจากทิวา
"ตอบมาเถอะน่าเหมยฮัว"
"ก็ได้ๆ อั๊วไม่เคย"
"จริงอะ!?"
"จริงๆน่อ"
"โกหกรึเปล่า? -..-" ทิวาทำท่าทางไม่เชื่อ
"จะโกหกทำไมล่ะน่อ อาฮอรัสน่ะทำท่าจะจูบอั๊วตั้งหลายครั้งละแค่อั๊วไม่ยอม มันยังไม่ถึงเวลา"
"พอถึงเวลาปุ๊บข้ามขั้นปั๊บว่างั้น?" โรซารี่แซว
"ไม่ใช่น่อ!!! ต่อๆ" เหมยฮัวเปลี่ยนเรื่องแล้วโยนลูกบอลไปที่โรซารี่
"ตาลื้อแล้ว! แซวอั๊วดีนัก วันนี้ใส่บราสีอะไรและลายอะไรน่อ!!"
"คำถามเธอนี่มัน!!!" โรซารี่อึกอัก มันเป็นเรื่องส่วนตัวสุดๆเลยนะ T^T
"ตอบดีๆนะน่อ~"
"บราสีฟ้าอ่อน ไม่มีลายย่ะ!! >///<"
"เห~ จริงอ่ะ??" ทิวาย้อนถาม
"จริงสิ!! เอ้าต่อไป ทิวาเลย" โรซารี่ตัดบทโดยการโยนลูกบอลไปที่ทิวา
"อ้าว!!??" ทิวารับบอล
"ออกเดทกับคุณแฟนสุดที่รักมาแล้วกี่ครั้งเอ่ย~"
"คุณแฟนนี่ใครอ่ะ!? 0///0"
"กียุลไง (' ')" โรซารี่ทำตาใสแป๋วใส่ทิวา
"ไม่ใช่!! ตาบ้านั่นไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย!! >///<"
"อ่ะๆก็นั่นแหละ ตอบคำถามมาซะดีๆ"
"เอ่อ.. ขอนับแปบ" ทิวานั่งนับนิ้วไปๆมาๆอยู่สักพักนึงจึงตอบ "8 ครั้งน่ะ -////-"
"ว้าว~ ใช่ย่อยแฮะ" มิเอเล่ดูอึ้งไปเลย
"ตาเธอแล้วมิเอเล่!" ทิวาโยนลูกบอลไปทางมิเอเล่
"จัดมา"
"เกรดเทอมที่แล้วเธอได้เท่าไหร่?"
"อะโห ถามได้จี้จุดมากนะยัยทิวา -*-"
"ก็อยากรู้นี่นา ถึงเป็นเจ้าหญิงก็โดนคุณพ่อบังคับเรียนใช่มั้ยล่ะ?"
"ก็ใช่ แต่เกรดเทอมที่แล้วแย่มากเลยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่งั้นเธออดข้าวเย็นนะ"
"ก็ได้ๆ เกรดเทอมที่แล้วฉันได้.."
"..."
"2.49 TwT"
"เกรดเท่าฉันเลยอ่ะ!" ทิวาอุทาน
"จริงอ่ะ!?"
"แต่เมื่อ 3 ปีที่แล้วนะ"
"อ้าว..." มิเอเล่ช็อคกับคำพูดทิวา อะไรนะ!? 3 ปีที่แล้วเกรดเท่านี้ แล้วตอนนี้ล่ะ?
"ตอนนี้เกรดทิวาเพิ่มขึ้นแล้วนะ ตอนนี้เกรดอยู่ที่เท่าไหร่เอ่ย?" โรซารี่พูด
"3.46 แหละ ><"
"ทิวาเธอทิ้งฉันอ่ะ!"
"ได้ติวเตอร์ดีต่างหาก ฮ่าๆๆ" ทิวาผายมือไปทางโรซารี่
"โรซารี่เธอติวให้ฉันบ้างสิ! แต่ว่าตอนนี้ขอเล่นต่อก่อนนะ"
"โอเคๆ"
"ตาเธอแล้วเหมยฮัว!" มิเอเล่โยนลูกบอลนุ่มนิ่มไปให้เหมยฮัว ซึ่งเหมยฮัวก็รับได้สบายมาก
"มาเลยน่อ อั๊วรอมานานแล้ว" ก็นานจริงๆนั่นแหละ เมื่อกี้แทบไม่มีบทเลย =_=
"ได้เลย ฉันขอถามว่า.."
"..."
"เมื่อกี้เธอคิดอะไรอยู่?" ดวงตาสีม่วงจ้องลึกลงไปที่ใบหน้าของสาวหมวยจ้าวกังฟูอย่างเค้นคำตอบ เหมยฮัวสะอึกไปนิดนึงแล้วทำตัวให้ปกติที่สุด เก็บความร้อนรนไว้ในใจแล้วคิดคำตอบอยู่ในหัว
"..."
"ติ๊กตอก... ติ๊กตอก" มิเอเล่ยิ้มมุมปากอย่างรู้สึกเหนือๆ เหมยฮัวทำหน้าปกติแล้วอ้าปากตอบคำถามของเธอ
"อั๊ว-"
"อาหารเย็นพร้อมแล้ว!!! ทุกคนไปกินข้าวกันได้แล้วววว!!!" เสียงของนาซิสซ่าตะโกนดังออกมาจากห้องครัว ช่วยดึงความสนใจให้ทุกคนหันขวับไปทางต้นเสียงแล้วลุกขึ้นไปทานข้าวเย็น
"เหมยฮัวไปกันเถอะ!!" ทิวาดึงแขนเหมยฮัวให้เข็นวีลแชร์ไปที่ห้องครัว ส่วนเหมยฮัวก็รีบเข็นไปอย่างไว
'ฟู่ว เกือบไปแล้วไหมล่ะน่อ'
"นี่มิเอเล่" โรซารี่เรียกชื่อของรุ่นพี่สายลับที่กำลังลุกขึ้นเดินเข้าครัวไป มิเอเล่หันมายิ้มแบบงงๆว่าเรียกฉันมีอะไรรึเปล่า?
"?"
"ฉันอยากรู้น่ะ ทำไมเธอถามเหมยฮัวไปแบบนั้น" โรซารี่ขมวดคิ้วสงสัย ปกติจริงๆคงจะไม่มีใครถามอะไรกันแบบนั้นหรอกถ้าอยู่ในสถานการณ์ปกติ
"งั้นเมื่อกี้เธอคิดอะไรอยู่เหรอโรซารี่?" มิเอเล่ถามกลับ เป็นคำตอบที่ไม่ตรงคำถามเอามากๆ
"คิดว่าตาต่อไปฉันจะโดนถามมั้ย.. น่ะ"
"นั่นแหละ ฉันแค่อยากรู้ความรู้สึกทุกคนเฉยๆ ไม่มีอะไรแอบแฝงเลยนะ ^^" มิเอเล่ตีหน้าซื่อตอบแบบปกติ แต่ว่าบางคำพูดที่เจ้าตัวหลุดออกมาทำให้โรซารี่ฉุดคิดไปนิดนึง..
'ไม่มีอะไรแอบแฝงเลยนะ... เธอหลุดแล้วมิเอเล่'
"อ๋อ แล้วทำไมถามเหมยฮัวด้วยล่ะ?"
"ฉันถามทุกคนนั่นแหละน่า ถ้าเมื่อกี้พวกเราเล่นต่อฉันก็ถามพวกเธอด้วยเหมือนกัน"
"เป็นคำถามที่แปลกดีนะ เป็นนิสัยของสายลับเหรอ"
"ก็ประมาณนั้นล่ะมั้ง ป่ะไปกินข้าวกันเถอะ"
"อื้ม"
'เป็นวิธีที่แปลกดีแฮะ'
___________________________________________________________________________
สวัสดีค่า~ \หลายๆคนน่าจะเดาถูกนะคะว่าร่างปริศนาเมื่อตอนที่แล้วคือใคร555 แต่นแต๊นนนน มิเอเล่นั่นเองงงง เราเป็นคนนึงที่อยากให้มิเอเล่กลับมาโลดแล่นในลาฟลอร่าอีกครั้งค่ะ//ชอบนาง แต่ว่าคงเป็นไปได้ยากเนอะ TwT เลยเอามาเป็นอีกตัวละครในนิยายเราเลยค่ะ เฮ~
ฝากกดfavorite คอมเม้นท์กันได้ ติชมได้นะคะ เย่------
ความคิดเห็น