คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 15 : ในเรือโนอาห์
15
ในเรือโนอาห์
วันเสาร์อเกน
'ประกาศจากทางสภานักเรียน ขอให้นักเรียนคลาสดุ๊กปี 3 ทุกคนมารวมตัวกันที่หอประชุมเวลา 14.00 น. ด้วยครับ' เสียงประกาศตามสายของดันเต้ดังขึ้นไปทั่วเรือ วันนี้เป็นวันเสาร์ วันที่นักเรียนทุกคนหลุดพ้นจากการเรียนสุดนรก ตอนนี้เวลา 9.30 น. ยังมีเวลาเตรียมตัวสำหรับแผนหลอก(?)เด็กชั้นปี 3 อีกมาก
ดันเต้กดปิดไมค์แล้วเดินออกมาจากห้องประชาสัมพันธ์เพื่อมารวมกลุ่มกับเพื่อนๆราชาที่เหลือ
"ยูยังประกาศได้ดีเหมือนเดิมเลยนะดันเต้!" คริสโตเฟอร์เอ่ยชมดันเต้แล้วใช้แขนคล้องคอหนุ่มอิตาลีอย่างเป็นกันเอง
"โอ๊ยคริส! มันหนักนะ แต่ก็ขอบคุณมาก"
"ประกาศเสร็จแล้วก็กลับไปเตรียมงานกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา" กียุลมองนาฬิกาข้อมือแล้วบอกทุกๆคน
"แปบนึงนะขอรับ" ฮอรัสขัดขึ้นแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องประชาสัมพันธ์
"มีอะไรรึเปล่าน้า.." อเล็กเซมองแผ่นหลังของฮอรัสที่เดินเข้าไปอย่างรีบร้อนแล้วพูดออกมาเบาๆ
"ไว้ฮอรัสออกมาก็ค่อยถามเขาก็ได้" กียุลตอบ
...
"มีอะไรเหรอฮอรัส" หลังจากที่ฮอรัสเดินออกมาดันเต้ก็ยิงคำถามใส่ทันที
"ก็ดันเต้น่ะสิขอรับ ลืมดึงสายไฟที่เสียบต่อกับไมค์ แถมวางแก้วน้ำแถวๆสายไฟ ถ้าเกิดค่าไฟมันขึ้นกับไฟช็อตก็ต้องโทษคุณแล้วล่ะขอรับ"
"อ่า.. ขอโทษนะ ฉันลืมน่ะ" ดันเต้ก้มหัวอย่างรู้สึกผิด(นิดๆ)
"คราวหลังก็ดูทุกอย่างให้ถี่ถ้วนก่อนออกมาด้วยนะขอรับ ถ้าเกิดไฟฟ้าลัดวงจรขึ้นมาจะทำยังไง @*/=?:@):?'/('++$+@!/:"/....." ฮอรัสยืนกอดอกแล้วตำหนิดันเต้เป็นชุดราวกับพ่อกำลังสั่งสอนลูก ส่วนดันเต้ก็ยืนกุมมือไว้ข้างหน้าแล้วก้มหน้าจ๋อย ถึงชายหนุ่มจะใช้น้ำเสียงปกติที่ฟังแล้วดูสุภาพก็ตาม แต่บ่นนานๆแบบนี้คนโดนบ่นก็หูชาได้เช่นกัน
"ฮอรัสนี่เวลาจริงจังก็จริงจังใช่เล่นเลยน้า ^^;" อเล็กเซยิ้มแห้งๆให้กับทั้งสองคน
"เฮ้อ.. ยังไงก็กลับห้องสภากันก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเตรียมแผนไม่ทันเอา" กียุลถอนหายใจออกมา
กริ๊ง! กริ๊ง!
"เสียงเรียกเข้า so classic มากเลยนะฮอรัส" คริสโตเฟอร์แซวฮอรัสที่จู่ๆเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น
"เอ๋!? ก็กระผมไม่รู้จะตั้งเป็นเสียงอะไรนี่ขอรับ!" ฮอรัสเลิกบ่นดันเต้แล้วแก้ตัวเป็นพัลวัน ลึกๆเขาก็คงอายอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ แต่เขาก็ชอบอะไรทีวินเทจๆนี่นา
ฮอรัสหยิบโทรศัพท์หรูของตนขึ้นมาดูก็พบว่าต้นเสียงนั้นไม่ใช่เสียงเรียกเข้า แต่เป็นเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังเพื่อเตือนนั่นเอง
'9.40 : เรียนปักผ้าไหมกับคุณเหมยฮัว'
"เห~ ไม่ใช่โทรศัพท์เข้าแต่เป็นแจ้งเตือนเหรอฮะเนี่ย~~ ใช้เสียงเหมือนกันหมดเลยน้า~~"
"ก็ว่าช่วงนี้ทุกวันเสาร์นายหายไปไหน.."
"ที่แท้ก็ไปเรียนปักผ้าไหมกับคุณเหมยฮัวสินะครับ!"
"ยูนี่ใช่ย่อยเลยนะฮอรัส!!!"
"แว้ก!!!!! ทุกคนอย่าแอบดูสิขอรับ!!!! 0/////0" ฮอรัสรีบปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วถอยออกมาจากวงเพื่อนที่ชะโงกดูโทรศัพท์ตนอย่างไวพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ
"ไม่ต้อง shy ไปหรอกฮอรัส~ คนเรามันก็ต้องมีเรื่องแบบนี้เป็นธรรม- แอ้ก!!!!!!!!" กียุลใช้สันหนังสือที่เขาพกติดตัวมาอ่านฆ่าเวลาฟาดลงไปที่ท้ายทอยของคริสโตเฟอร์อย่างจังเพื่อที่เขาจะได้ไม่พูดอะไรแปลกๆออกมาอีก
"โดนจนสลบเลยแฮะ..." อเล็กเซอุทานออกมาเบาๆ
"ฝากอเล็กเซกับดันเต้ช่วยแบกไปที่ห้องสภาด้วยละกัน ส่วนฮอรัส" กียุลอุ้มคริสโตเฟอร์ขึ้นแล้วส่งให้อเล็กเซกับดันเต้ก่อนจะหันไปคุยกับฮอรัส
"ขอรับ?"
"ถ้านายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ไว้ถ้าเสร็จธุระเมื่อไหร่ก็มาได้"
"เอ๋.. แต่ว่างานสภาเป็นหน้าที่ของกระผมด้วยนะขอรับ"
"การตรงต่อเวลาเป็นสิ่งสำคัญ แถมการผิดสัญญาเป็นอะไรที่ไม่น่าให้อภัยด้วย ยิ่งเป็นเหมยฮัวแล้วล่ะก็ เธอคงไม่ไว้ชีวิตนายแน่ ก็รู้ๆกันอยู่นะว่าหมัดเธอแรงแค่ไหน" กียุลระบายยิ้มให้ฮอรัส สื่อถึงว่าไม่เป็นไรหรอก
"ฮะๆ ก็พอรู้อยู่ขอรับ เกือบเคยโดนแน่ะ" ฮอรัสหัวเราะแห้งๆ
"ยังไงก็อย่าลืมดูแลเอาใจใส่เธอมากๆล่ะฮอรัส"
"กียุลก็เหมือนกันนะขอรับ"
"ฉันดูแลดีอยู่แล้วน่า! -//-"
"งั้นกระผมขอตัวก่อนนะขอรับ นี่ก็เลยเวลามามากแล้ว" ฮอรัสโบกมือลาเพื่อนๆก่อนจะวิ่งไปตามทางเดินเพื่อไปหาเหมยฮัว
"โชคดีนะฮอรัส!" กียุลตะโกนบอกฮอรัสแล้วโบกมือให้
"เอาล่ะ เราก็ไปกัน.. เอ๊ะ?" ประธานหนุ่มหันหลังกลับมาแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ในขณะที่ยืนหาเพื่อนทั้ง 3 อยู่ก็ได้ยินเสียงล้อรถเบรคดังเอี๊ยดพร้อมกับเสียงดอกยางพื้นรองเท้าตรงทางแยกขวา
"ไปเลยฮะดันเต้!!!!"
"โอเคอเล็กเซ!!!!"
ภาพตรงหน้าของประธานแว่นก็คือชายหนุ่มผู้นึงที่คลั่งมนุษย์ต่างดาวกำลังซิ่งรถเข็นที่ใช้ภายในห้างด้วยความเร็ว 20 มัค(?)ซึ่งภายในรถเข็นถูกบรรจุด้วยชายหนุ่มเจ้าของผมสีส้มเปลวเพลิงผู้ใฝ่ฝันว่าจะเป็นฮีโร่ปกป้องโลกนอนหมดสติสตางค์อยู่ในรถเข็นกับชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของส่วนสูงที่เตี้ยที่สุดในระดับชั้นปี 3 (เตี้ยสุดแต่สูง 173 ซม. อืม.. =_=)(โรงเรียนเจ้าชายหรือศูนย์ฝึกยีราฟน่ะ!//ไรท์เตอร์)กำลังนั่งหัวเราะคิกคักและแผ่รังสีมืดดำไปพร้อมๆกัน
รู้สึกว่าใช้คำได้สิ้นเปลืองมากๆเลยค่ะ =_=;
"โฮ่ย!!!! พวกนายเล่นอะไรกันอีกแล้วเนี่ย!!!??" กียุลตะโกนไล่หลังแล้ววิ่งตามแก็งรถเข็นไป
"อ้าวกียุล!! หวัดดีฮะ!!!" อเล็กเซที่ได้ยินเสียงตะโกนของกียุลก็หันไปโบกมือทักอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"หวัดดีอเล็กเซ เฮ้ย!! ไม่ใช่ดิ พวกนายตอบคำถามฉันมาก่อน!!!!"
"อ๊ะ ขอโทษฮะ ตอนนี้กำลังพาคริสไปที่ห้องสภาฮะ!!"
"พอดีไปเจอเจ้านี่มาน่ะ!! เลยใช้มาเป็นเครื่องทุ่นแรงซะเลย!!!" ดันเต้ตะโกนแทรกแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
"เฮ้ย!!!! ไม่รอฉันเลยวะ!!!!" กียุลรีบใส่สปีดวิ่งตามหลังรถเข็นไป
ทั้งสามตะโกนกันไปตะโกนกันมาทำให้คนที่อยู่บริเวณข้างๆถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกว่า
'เล่นอะไรของพวกมันอยู่วะ? =_=;'
แต่ถึงยังไงพวกเขาก็ชินแล้วล่ะ ก็ราชาทั้ง 5 รุ่นนี้เป็นรุ่นที่สนิทกับทุกกันมากที่สุด เป็นกันเองมากที่สุด เก่งมากที่สุด และปัญญาอ่อนมากที่สุดด้วย... พอพวกเขาเห็นคริสโตเฟอร์นอนหมดสติอยู่ก็พอเดาได้แล้วแหละว่า ตัวปัญหาก็คือคริสโตเฟอร์นี่แหละ สุดท้ายพวกเขาก็หัวเราะให้กับความบ้าบิ่นและความเปิ่นของแก็งนี้ สงสัยงานของสภานักเรียนจะเยอะไปล่ะมั้ง?
ห้องสภานักเรียน
"แฮ่ก.. แฮ่ก.." เสียงหอบของดันเต้และกียุลดังขึ้นไม่หยุดเพราะทั้งสองได้วิ่งมาด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ ไม่เหนื่อยก็บ้าละ
ส่วนอเล็กเซที่ดูจะสบายอยู่คนเดียวก็นั่งทำหน้าตาไร้เดียงสาอยู่บนเตียงที่มีคริสโตเฟอร์นอนแผ่อยู่โดยที่ดันเต้กับกียุลเป็นคนลากเขามานอนนั่นแหละ
"เดี๋ยวผมไปชงชามาให้นะฮะ~ เป็นการไถ่โทษที่สบายอยู่คนเดียว"
"บอกจะไถ่โทษแต่เสียงนี่ร่าเริงมากเลยนะอเล็กเซ! -*-" กียุลบ่นไปพลางหอบไป
"เอาน่า ยังไงก็อยากไถ่โทษอยู่ดีแหละฮะ เดี๋ยวผมมานะ!" ร่างเล็กวิ่งเข้าไปในครัวอย่างว่องไว ได้ยินเสียงโครมครามออกมาเบาๆ แต่ระดับนี้ก็คงไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ใช่ทิวานี่นา
20 นาทีผ่านไป
"ชามาเสิร์ฟแล้วฮะ~" อเล็กเซเดินออกมาพร้อมถาดที่ใส่กาน้ำชาและถ้วยชา 3 ใบออกมาจากห้องครัว เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานของแต่ละคนแล้วจัดการรินน้ำชาให้อย่างชำนาญ กลิ่นหอมๆของใบชาช่วยให้สมองของทุกคนตื่นขึ้นมาในระดับนึง พวกเขาพร้อมที่จะวางแผนแล้วล่ะ
"ขอทราบรายละเอียดโครงสร้างของเรือลำนี้ด้วยดันเต้" กียุลขยับแว่นแล้วกดสวิตช์โปรเจคเตอร์ให้เลื่อนลง
"จัดไป!" ทันทีที่ดันเต้กด Enter ภาพโครงสร้างเรือโนอาห์ก็ถูกฉายขึ้นจอโดยอัตโนมัติ
"ผมจะไล่ชั้นในตัวเรือลงมานะครับ สำหรับชั้นที่ 8 จะเป็นดาดฟ้า มีลานจอดเฮลิคอปเตอร์ได้ประมาณ 3 ลำ มีสวนพฤกษศาสตร์และมีลานกว้างไว้จัดงานเลี้ยง outdoor ต่างๆครับ"
"เป็นลานกว้างที่ไม่มีหลังคาสินะ ส่วนนั้นคงไม่มีที่ซ่อนมาก ให้ห้อง E สำรวจกับคริสละกัน" กียุลพูด
"ไม่เยอะไปเหรอฮะ ห้องๆนึงมีตั้ง 40 คน" อเล็กเซแย้ง
"งั้นแบ่งเป็น 15 คนสำรวจชั้นดาดฟ้ากับคริส อีก 25 คนสำรวจชั้น 7 กับดันเต้ ลงตัวรึยังอเล็กเซ?"
"โอเคเลยฮะ ตอนแรกผมนึกว่ากียุลจะแบ่งเป็นครึ่งๆซะอีก"
"ขืนแบ่งครึ่งๆคนที่สำรวจชั้น 7 ก็หืดขึ้นคอกันพอดีสิ พื้นที่มันเยอะกว่าแถมที่หลบซ่อนยังเยอะกว่า แบ่งอย่างนี้ก็น่าจะโอเคแล้วล่ะ" กียุลก้มหน้าจดอะไรบางอย่างแล้วเงยหน้ามองไปที่โปรเจคเตอร์ต่อ "ต่อเลยดันเต้"
"ครับ ชั้น 7 จะเป็นหอพักของพวกเรากับพวกกรรมการนักเรียน และห้องสภานักเรียนครับ"
"ลืมไปเลยแฮะ ชั้น 7 ทั้งชั้นเป็นชั้นของพวกเรา งั้นชั้นนี้ให้พวกกรรมการนักเรียนสำรวจก็แล้วกัน"
"เอ๋~ ทำไมไม่ให้ห้อง E สำรวจล่ะฮะ~ หรือว่าซ่อนอะไรไว้?" อเล็กเซทำเสียงสูงล้อเลียนกียุล
"นายก็น่าจะรู้นี่ว่าชั้นนี้'ไม่ได้มีแค่พวกเราที่อยู่น่ะ ถ้าเกิดเรื่องหลุดขึ้นมาความก็แตกพอดี"
"แล้วถ้าสมมติเราจัดให้วันแรกชั้น 8 มี 15 คน วันต่อไปพวกนั้นก็ต้องย้ายไปชั้นอื่น ทีนี้มันจะสมดุลกันเหรอ?" ดันเต้ถามในประเด็นที่อเล็กเซก็กำลังสงสัยเช่นกัน
"ในความคิดฉันนะ ฉันคิดว่าจัดจำนวนคนให้เป็นแบบนี้ในวันแรกน่าจะโอเคแล้ว เพราะดูๆแล้วพวกนั้นน่าจะกระตือรือร้นแค่วันแรก มันน่าจะเป็นวันที่เราได้ข้อมูลมามากที่สุดแล้ว วันต่อไปก็อาจจะมีคนตั้งใจน้อยลงไม่ก็ใช้ข้ออ้างตรงนี้หนีไปนอน งงที่ฉันพูดบ้างมั้ย" กียุลถามเพื่อนของเขา
"ไม่งงๆ สรุปคือวันแรกจัดแบบนี้จะทำให้เราได้ข้อมูลที่มากที่สุดในวันแรกใช่มั้ย"
"ใช่ ฉันหวังว่าแผนนี้จะเวิร์ค"
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ทั้งห้องเงียบลงและช่วยดึงความสนใจไปทางต้นเสียง ห้องสภานักเรียนไม่ใช่ห้องเก็บเสียงอยู่แล้ว ถ้าเกิดมีใครแอบฟังขึ้นมาล่ะก็..
"ใครมาน่ะ.." กียุลพยายามพูดให้เสียงเบาที่สุด
"มะ..ไม่รู้ฮะ ทำไงดี!?"
"ยังไงก็ต้องไปเปิดประตูไม่ใช่เหรอกียุล ทำอะไรสักอย่างสิ!"
"อย่ากดดันได้มั้ย!?" กียุลเริ่มเหงื่อตก ตอนนี้สมองของเขากำลังจินตนาการไปต่างๆนานาว่าถ้ามีคนอื่นรู้ล่ะ? จะเกิดสิ่งนี้สิ่งนั้นขึ้น จะโดนทุกคนรุมยิงคำถามใส่มากมาย คนร้ายจะลอยนวลหนีไปได้ และ..
"กียุล! นายอย่ามโน! ช่วยกันคิดก่อนเซ่!!" ดันเต้ตะโกนใส่หูกียุลเพื่อเตือนสติ
"โอ๊ย!! แสบแก้วหูโว้ย!! งั้น.."
ก๊อก! ก๊อก!
"ดันเต้ ปิดโปรเจคเตอร์! อเล็กเซ ส่องตาแมว!"
"รับทราบ!" ทั้งสองตอบตกลงพร้อมกัน ดันเต้หันไปปิดโปรเจคเตอร์ ส่วนอเล็กเซก็วิ่งไปส่องตาแมวตามที่กียุลสั่ง
"คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าห้องเป็นครูไอริณฮะ"
"ครูไอริณเหรออเล็กเซ?"
"ฮะ"
"ฟู่ว/ฟู่ว" ทั้งกียุลและดันเต้ถอนหายใจพร้อมกัน
แอ๊ด..
"เชิญครับ" ทั้งสามคนพูดแล้วโค้งทำความเคารพคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่
"สวัสดีจ้ะ อเล็กเซ ดันเต้ กียุล ^^" ครูไอริณยิ้มให้ทั้งสามอย่างเอ็นดูแล้วเดินเข้ามาในห้อง
"เชิญนั่งก่อนนะฮะ" อเล็กเซพาไอริณไปนั่งที่โซฟากำมะหยี่สีม่วงแดงตัวใหญ่แล้วจัดการรินชาให้ไอริณ
"ขอบคุณจ้ะ ว่าแต่อเล็กเซจ๊ะ" พอไอริณจิบชาเสร็จเธอก็เรียกชายหนุ่มตัวเล็กที่กำลังเดินเข้าครัวไป ทำให้เขาหันไปหาต้นเสียงอย่าง งงๆ
"มีอะไรเหรอครับ?"
"ปล่อยให้ครูรอนานเลยนะจ๊ะ มีอะไรที่ทำให้เปิดประตูทันทีไม่ได้งั้นเหรอ~" ไอริณถามคำถามใส่อเล็กเซพร้อมส่งยิ้มสบายๆมาให้ แต่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมากับความกดดันที่แผ่ออกมารอบๆตัวไอริณมันไม่ดูสบายเลยสักนิด!
"เอ่อ.." อเล็กเซอึกอัก ถึงแผนที่พวกเขากำลังจัดการอยู่มันไม่เป็นความลับต่อไอริณก็เถอะ แต่รังสีกดดันนี่มันทำให้พูดไม่ออกเลย T^T
"ว่าไงจ๊ะ? ^^" อะโห่ ทั้งรอยยิ้มที่พร้อมจะหยิบปืนมายิงใส่ตลอดเวลา ทั้งน้ำเสียงที่ฟังแล้วไม่ใช่คนอารมณ์ดีแน่ๆ ทั้งท่ากอดอกที่ช่วยเสริมความกดดันนั่นอีก อะโห่ อเล็กเซนายตายแน่ๆเล้ย TToTT
"เอ่อ.. แปบนะฮะ" อเล็กเซยืนทำสมาธิให้ใจสงบแล้วหยิบกระดาษกับปากกาที่อยู่แถวๆนั้นมาเขียนอะไรบางอย่างแล้วส่งไปให้ไอริณ
'กำลังวางแผนให้ปี 3 ทุกคนช่วยกันสำรวจเรือเพื่อหาเบาะแสโดยการหลอกว่าเป็นการเก็บความทรงจำก่อนจะจบคลาสดุ๊กครับ'
ไอริณหยิบกระดาษมาอ่านและมองหน้าอเล็กเซสลับกันไปมาแล้วพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
"ที่เปิดประตูช้าก็เพราะถ้ามีคนอื่นรู้จะแย่เอาสินะจ๊ะ"
"ครับ ขอโทษด้วยนะฮะ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ"
"งั้นผมขออนุญาตต่อเลยนะครับ" กียุลแทรกขึ้น
"ได้เลยจ้ะ"
...
'ประกาศจากทางสภานักเรียน ขอให้นักเรียนคลาสดุ๊กปี 3 ทุกคนมารวมตัวกันที่หอประชุมในเวลานี้ด้วยครับ... ประกาศจากทางสภานักเรียน ขอให้นักเรียนคลาสดุ๊กปี 3 ทุกคนมารวมตัวกันที่หอประชุมในเวลานี้ด้วยครับ...'
เสียงดันเต้เจ้าเก่าประกาศย้ำให้เด็กปี 3 ทุกคนมาที่หอประชุม ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่พวกราชาได้นัดหมายไว้แล้ว นักเรียนบางคนยืนอยู่ในหอประชุมอยู่แล้ว แต่ก็ยังมีอีกส่วนมากที่ยังไม่มา ฮอรัส(ที่เพิ่งกลับมาจากห้องเหมยฮัว)และคริสโตเฟอร์(ที่เพิ่งฟื้นมาหมาดๆ)คอยตรวจความเรียบร้อยในหอประชุมโดยการเดินเข้าไปในฝูงชนแล้วพูดคุยกับคนอื่นๆแบบเนียนๆ
...
ก่อนหน้านี้ประมาณ 30 นาทีก่อน
'ล่อให้ออกมา??' ดันเต้ทวนคำที่คุณครูตัวเองพูดอีกครั้ง
'ใช่จ้ะ ล่อให้ออกมา' ไอริณตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
'ยังไงเหรอครับ?' ดันเต้ถามอีก
'พวกเธอไม่คิดว่านี่จะเป็นโอกาสที่พวกกลุ่มคนประสงค์ร้ายจะแฝงตัวเข้ามาทำกิจกรรมกับเด็กปี 3 เหรอ? มันมีโอกาสเกิดได้สูงเลยนะจ๊ะ' ไอริณตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและมีสัญชาตญาณของนักสืบแฝงอยู่
'จริงด้วยแฮะ..' กียุลที่นั่งฟังอยู่อย่างเงียบๆก็พูดขึ้น มันอาจจะจริงอย่างที่ไอริณบอกก็ได้
'ถ้างั้น แบ่งกลุ่มกันมั้ยฮะ คนนึงไปประกาศเรียกทุกคนมาที่หอประชุม สองคนเตรียมงานหลังเวที ส่วนอีกสองคนคอยเดินสอดส่องอยู่ข้างล่าง' อเล็กเซเสนอความเห็น
'ก็ดีนะ ใช้แผนของอเล็กเซนี่แหละ!'
...
"ตอนที่นายไม่อยู่น่ะฮอรัส ฉันเห็นดันเต้เข็นรถเข็นแล้วข้างในก็มีคริสนอนอยู่ด้วย"
"เห็นหัวคริสโนๆอยู่ด้วย สงสัยโดนกียุลเอาสันหนังสือฟาดหัวอีกแน่ๆเลย"
"เอ๋?? จริงเหรอขอรับ?"
"ใช่ๆ ถ่ายรูปมาด้วยล่ะ!"
"ฮ่าๆๆๆ นี่คริสเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ"
"นั่นสิขอรับ โอ๊ย.. ขำจนปวดท้องเลย ฮ่าๆๆ"
ฮอรัสยืนคุยกับพวกนักเรียนคนอื่นอย่างสนุกสนาน ยืนหัวเราะด้วยกันจนลืมบางสิ่งบางอย่างไป
จึ้ก จึ้ก
คริสโตเฟอร์ใช้ศอกสะกิดเรียกฮอรัสที่ยืนขำแบบลืมโลกอยู่
"ฮอรัส.."
"คะ..คริส!?" เมื่อฮอรัสและทุกคนในวงสนทนาเห็นคริสก็ตกใจเป็นแถบๆ สิ่งที่เขาเพิ่งนินทาเจ้าตัวไปไหลเข้าหัวเป็นก๊อกน้ำแตก
"พวกยูยืนหัวเราะกันสนุกดีนะ มีอะไรงั้นเหรอ?"
"เอ่อ..."
"ฮอรัสเขาเล่นมุกแป้กน่ะ! ฮ่าๆๆ" นักเรียนคนนึงพูดขึ้น
"เอ้อ ใช่ๆๆๆ แป้กมากๆจนเราหัวเราะเลยล่ะ!" นักเรียนอีกคนเสริม
"ไหนๆ ลองเล่นสักมุกให้ไอฟังหน่อยสิฮอรัส!" ดวงตาสีแดงของคริสโตเฟอร์เป็นประกายขึ้นมาซะดื้อๆ แถมยังยุยงให้ฮอรัสเล่นมุกแป้กด้วย
"เอ่อ..."
"เอาน่าฮอรัส เล่นเลยๆ" คนอื่นก็ตามน้ำไม่ตามสุขภาพสักคำ!
"ก็ได้ขอรับ"
"..."
"ถ้าพวกคุณรู้ว่ากระผมทำอะไรไว้แล้วพวกคุณจะหนาว"
"ทำอะไร?"
"เร่งแอร์" ฮอรัสพูดจบก็หยิบรีโมตแอร์ที่ติดตัวมา(เพื่อ?)กดลดอุณหภูมิแอร์ให้เย็นขึ้น
.......เงียบ.......
"มุกไม่ฮาพาเพื่อนเครียดว่ะฮอรัส"
"สู้ๆนะเพื่อน นายยังต้องพัฒนาอีกเยอะ"
"ไหงพวกคุณพูดอย่างนั้นล่ะขอรับบบ!?"
'ประกาศ ขอให้ทุกคนที่มาถึงแล้วนั่งประจำที่ด้วยคร้าบ~'
"ดันเต้เรียกแล้ว พวกเราไปก่อนนะ ไว้เจอกันฮอรัส คริสโตเฟอร์" กลุ่มนักเรียนที่ยืนคุยด้วยกันโบกมือลาทั้งสองแล้วเดินไปนั่งประจำที่
"บ๊ายบาย"
"ไว้เจอกันขอรับ"
"..."
"..."
"ฮอรัส Have you seen something wrong?" คริสโตเฟอร์ถามเพื่อนชาวอียิปต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ
"กระผมไม่เจอขอรับ คริสล่ะ?"
"ไอเจอคนนึง ไม่คุ้นหน้ามากๆ เด็กใหม่ก็ไม่น่าจะใช่" คิ้วของคริสโตเฟอร์ขมวดทันที ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะมาเครียดอะไรง่ายๆ แต่พอเห็นสีหน้าของหนุ่มอเมริกันคนนี้แล้ว มันต้องมีอะไรแปลกไปแน่ๆ
"คนไหนเหรอขอรับ" ฮอรัสถาม
"บ่ายสาม"
"บ่ายสาม..." ฮอรัสเบนสายตาไปตามโค้ดลับของคริสโตเฟอร์ แล้วก็เจอนักเรียนคนนึงยืนอยู่ถัดจากพวกเขาไปไม่ไกลมาก เส้นผมสีทองยาวลงมาปรกหน้าและปรกคอ แว่นกรอบใสประดับบนใบหน้า ดวงตาสีม่วงอะเมทิสต์ดวงโตใสมองซ้ายมองขวาไปรอบๆห้อง
ก่อนจะหยิบหมวกสีขาวปีกกว้างขอบน้ำเงินมาสวมเพื่อปิดบังใบหน้า ผิวสีขาวอมชมพูที่ผู้ชายน้อยคนนักที่จะมีผิวแบบนั้นกำลังขยับเขยื้อนร่างกายภายในเสื้อโค้ทสีขาวตัวใหญ่ให้คลุมทั้งตัวก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมไป ฮอรัสเห็นอย่างนั้นก็รีบบึ่งเข้าไปหาทันที
"สวัสดีขอรับ"
"อ่ะ.. เอ่อ... สวัสดีครับ ขอตัวก่อนนะครั-"
"จะรีบไปไหนเหรอขอรับ ตอนนี้ก็ใกล้จะได้เวลาแล้วนะขอรับ หรือว่าหลงทาง ^^" ฮอรัสพูดดักทางพร้อมโปรยรอยยิ้มให้ตามนิสัยของตน
"เอ่อ....." เหงื่อหลายเม็ดเริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของนักเรียนคนนั้น ฮอรัสที่ไม่ได้ตั้งใจจะกดดันอะไรก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
"ขอโทษนะขอรับที่เสียมารยาท คุณเป็นเด็กใหม่เหรอขอรับ ไม่เคยเห็นหน้าเลย ^_^"
"ใช่ครับ.."
"กระผมชื่อฮอรัส ปโตเลมีนะขอรับ อยู่ห้อง A คุณชื่ออะไรเหรอขอรับ? ^_^"
"..."
"^_^?"
'ยิ้มสู้เข้าฮอรัส!'
"ผมชื่อ มิคาเอลิส โครล ครับ ห้อง.... D"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะขอรับ ดูท่าคุณจะยังไม่คุ้นชินกับที่นี่เท่าไหร่เลย ไว้ถ้ามีอะไรสามารถถามกระผมได้ตลอดเลยนะขอรับ แต่ว่าตอนนี้รบกวนคุ-"
"ผมลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง ขอตัวก่อนนะครับ" นักเรียนที่ชื่อมิคาเอลิสดึงปีกหมวกลงปิดใบหน้าแล้วรีบเดินออกนอกห้องไป ปล่อยให้ฮอรัสยืนค้างอยู่อย่างนั้น
"เอ่อ... '▽' "
ฮอรัสยืนงงอยู่สามวิแล้วเดินกลับไปหาคริสโตเฟอร์ที่จุดๆเดิม ตอนนี้กียุลกำลังจะขึ้นพูดแล้ว ทั้งหอประชุมจึงเงียบ ชายหนุ่มผมสีส้มเพลิงส่งสายตาถามคนที่กำลังเดินมาหาตนว่าเป็นไงบ้าง ส่วนชายหนุ่มคนที่ถูกถามก็ถอนหายใจแล้วยิ้มให้ก่อนจะพยักหน้าลงเบาๆเป็นเชิงว่าพอได้อะไรมานิดหน่อย
"ยูได้อะไรมาบ้าง?" คริสโตเฟอร์พูดกับฮอรัสให้เสียงเบาที่สุด
"ผมรู้แค่ว่าเขาชื่อ มิคาเอลิส โครล อยู่ห้อง D ขอรับ เป็นเด็กใหม่"
"ก็ว่า ไอไม่คุ้นหน้าเลย แต่ว่านะ"
"?"
"ตอนนี้เด็กใหม่ก็มีแค่พวกยูริจังแค่ 5 คนไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ผอ.ก็ไม่น่าจะรับเด็กเพิ่มนี่นา"
"อันนี้กระผมก็ไม่แน่ใจขอรับ แต่ว่ากียุลจะพูดแล้ว เรายืนฟังกันก่อนเถอะขอรับ"
"สวัสดีครับทุกคน ผมคิม กียุลครับ ที่ผมเรียกทุกคนมาประชุมในวันนี้ก็มีหลายๆเรื่องที่จะต้องชี้แจงกัน เรื่องแรก.."
"..."
"ขอประกาศหยุดการเรียนการสอนของคลาสดุ๊กปี 3 ในอีกสองอาทิตย์ที่จะถึงครับ ก่อนกำหนดการปิดเทอมจริงสักเล็กน้อย เนื่องจากทางปี 3 ทุกคนต้องเตรียมตัวเรื่องเลื่อนคลาสเรียนและทุกคนได้ทำการสอบเสร็จเกือบหมดแล้ว"
"..."
"..."
"..."
"ไม่ดีใจกันหน่อยเหรอ =_=;" กียุลถามทุกคนเมื่อเห็นรีแอคชั่นที่แข็งทื่อ เงียบกริบเป็นป่าช้า
"เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะกียุล ที่ประกาศเมื่อกี้อ่ะ" นักเรียนคนนึงถามกียุล
"ก็ฉันหมายความว่า คลาสดุ๊กปี 3 ทุกคนจะได้ปิดเทอมก่อนชั้นอื่นไง อีกสองอาทิตย์ก็ปิดเลย!"
"เฮ้!!!!!!!!!!!!" ทั้งหอประชุมร้องเฮดีใจกันยกใหญ่เมื่อได้ยินว่าจะปิดเทอมก่อนเพื่อน แถมปิดก่อนตั้ง 3 อาทิตย์
"ดีใจช้าเกินไปแล้วมั้งพวกนายเนี่ย =_=;;" กียุลส่ายหัวไปมาให้กับความรู้สึกที่โคตรจะช้าสุดๆของพวกเพื่อนๆปี 3 ก่อนจะประกาศต่อ "อะแฮ่ม! เรื่องที่สอง ทางสภานักเรียนได้ข้อตกลงกันแล้วว่า จะจัดกิจกรรมเพื่อเก็บความทรงจำให้แก่ทุกคนก่อนจะจบคลาสดุ๊กไป อยากจะขอความคิดเห็นของทุกคนว่าจะให้จัดเป็นแบบไหนดี?"
จ้อกแจ้ก จ้อกแจ้ก
เสียงพูดคุยเริ่มดังขึ้น ทุกคนหันไปถกเถียงกันว่าจะทำกิจกรรมอะไรดี จนผ่านไปสักพักก็มีนักเรียนคนนึงยกมือขึ้น
"เชิญเลย มีอะไรจะนำเสนอเหรอ?"
"ฉันคิดว่า จะให้ทุกคนทำอัลบั้มจบโดยถ่ายรูปกับโรงเรียนน่ะ"
"ยังไงเหรอ?" กียุลถาม
"ก็ให้ทุกคนได้ถ่ายรูปกับบรรยากาศภายในเรือให้ครบทุกที่ทุกชั้น จะได้เก็บไว้ดูและได้คิดถึงสมัยอีกในตอนที่พวกเราเรียนที่นี่น่ะ เหมือนเราได้ระลึกว่าครั้งๆหนึ่งเราเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่"
'เข้าทางเลยแฮะ'
"เป็นความคิดที่เข้าท่านะ มีใครเห็นด้วยกับซัลดีบ้าง?"
"ฉันคิดว่ามันดีนะ เห็นด้วย!"
"ฉันก็เห็นด้วย!"
"เห็นด้วยๆ!"
และคนอื่นๆก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเห็นด้วย
"โอเค งั้นฉันจะบอกรายละเอียดตรงนี้เลยละกัน" ประธานนักเรียนหยิบแว่นหนาคู่ใจขึ้นมาใส่ด้วยท่าทีที่โคตรจะเก๊ก พร้อมหยิบแผ่นกระดานพลาสติกจากอเล็กเซมา
"นั่นอะไรน่ะกียุล??" นักเรียนคนนึงถาม
"กระดาษเปล่า" กียุลพลิกแผ่นกระดานด้านที่ใส่กระดาษไว้ให้ทุกคนดู ซึ่งก็เป็นกระดาษเปล่าจริงๆ
"โห นายคิดสดเลยเหรอ!?"
"อืม"
'เตรียมไว้แล้วต่างหากโว้ย! ใครคิดสดได้ก็บ้าละ!! =_='
"เอาเป็นอย่างนี้ เพื่อที่ทุกคนจะได้ถ่ายรูปให้ได้ครบทั้งลำ เราจะแบ่งเป็นกลุ่มๆไปถ่ายกลุ่มละชั้น รวม 9 วัน 9 รอบ โดยจะผลัดกันเปลี่ยนชั้นไปเรื่อยๆ เช่นวันนี้ชั้น 8 ห้อง E ชั้นท้องเรือห้อง A ส่วนวันต่อมาห้อง A จะไปชั้น 8 ส่วนห้อง E ลงไปชั้น 7 โอเคมั้ย?"
"โอเค!!"
"เอาตามที่พูดเลยละกัน
ชั้น 8 ห้อง E 15 คน คริสโตเฟอร์เป็นคนดูแล
ชั้น 7 คนที่เป็นคณะกรรมการนักเรียนและคนที่อยู่ในชมรม student council ทุกคน ฮอรัสเป็นคนดูแล"
"ทำไมจำนวนคนมันไม่เท่ากันอ่ะกียุล??"
"ชั้น 8 มันเล็กกว่าชั้นอื่น คนก็ต้องน้อยเป็นธรรมดา ถ้าถามมากเดี๋ยวจับหักคะแนนเลยหมดเลยนี่! -*-" กียุลพูดอย่างหัวร้อน ปกติเขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาขัดเวลาชี้แจงเรื่องสำคัญหรอก ใครที่ไม่รู้ก็จะโดนเขาวีนใส่โดยปริยาย
"ขอโทษครับ.. T^T"
"ชั้น 6 ห้อง D 10 คน ห้อง C 10 คน รีฮานเป็นคนดูแล
ชั้น 5 ห้อง E 25 คน เพลโตเป็นคนดูแล
ชั้น 4 ห้อง D 30 คน ครูฌาแนตต์เป็นคนดูแล
ชั้น 3 ห้อง C 30 คน ซิงซิงเป็นคนดูแล
ชั้น 2 ห้อง A 20 คน ห้อง B 10 คน อเล็กเซเป็นคนดูแล
ชั้น 1 ห้อง B 30 คน ดันเต้เป็นคนดูแล
ชั้นท้องเรือ ห้อง A 20 คน ฉันจะเป็นคนดูแลเอง"
ฮอรัสและคริสโตเฟอร์ที่ยืนฟังกียุลชี้แจงรายละเอียดอยู่มุมห้องก็ถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกัน
"เฮ้อ.. Finally เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันสินะ"
"เฮ้อ.. นั่นสินะขอรับ"
"เรื่องสุดท้าย จะมีพิธีย้ายเรือในเดือนหน้า ขอให้ทุกคนเก็บสัมภาระ 'ทุกอย่าง' ของตัวเองให้เรียบร้อยเพื่อย้ายไปยังคลาสคิงด้วยนะครับ ในช่วงที่หยุดนี้ก็ยังเข้าชมรมได้เหมือนเดิมจนกว่าจะจบ ส่วนเรื่องการถ่ายรูปในตัวเรือทำอัลบั้มจบ เราจะเริ่มกันตั้งแต่วันอังคารที่จะถึงนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะเวียนครบครับ ขอบคุณครับ"
วันอังคาร
ชั้นท้องเรือ
ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลออกส้มยืนดูแผนผังชั้นท้องเรือในโทรศัพท์ระหว่างรอนักเรียนห้อง A มากันครบทุกคน มือข้างขวาควงลูกดอกเล็กๆเล่นในกระเป๋ากางเกง วันนี้เขาใส่เสื้อสูทสีขาวที่เป็นยูนิฟอร์มโนอาห์ที่ตัวโคร่งกว่าปกติ ปลายแขนเสื้อทั้งสองดูบวมๆเหมือนเขาใส่กำไลอยู่ยังไงยังงั้น
"คุณกียุลครับ ทุกคนมากันครบแล้วครับ" หนึ่งในนักเรียนเดินมาพูดกับกียุลอย่างสุภาพ
"ไม่ต้องลงหางเสียงก็ได้ ฉันไม่ถือหรอก ยังไงเราก็รุ่นเดียวกัน เดี๋ยวฉันตามไปเช็คชื่อนะ บอกให้พวกเขาอย่าเพิ่งไปไหน"
"ได้ครับ"
ดวงตาสีน้ำเงินทะเลมองไปยังแผ่นหลังของนักเรียนคนนั้นแล้วมองมายังแผนผังในมือของตนต่อ
'ไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำก่อนละกัน'
ประธานนักเรียนหนุ่มเดินไปที่กลุ่มนักเรียนคลาสดุ๊กพร้อมกับสมุดเช็คชื่อในมือที่ไปขโมยมาจากครูประจำชั้นเมื่อเช้า น้ำเสียงจริงจังเอ่ยเรียกชื่อแต่ละชื่อไล่ไปจนครบ
"มากันครบสินะ"
"ครับ!"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องลงหางเสียง -_-;"
"ครับ!"
"-*- เอาที่พวกนายสบายใจเถอะ" กียุลถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าให้กับการกลัวประธานนักเรียนของพวกเพื่อนร่วมห้อง อะไรมันจะกลัวขนาดน้าน =_=
"ที่แรกที่เราจะไปก็คือพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ฉันให้เวลา 30 นาทีในการถ่ายรูปนะ"
"ขอเป็น 1 ชั่วโมงไม่ได้เหรอ?" นักเรียนคนนึงถาม
"พวกนายสะดวกมั้ยล่ะ? 1 ชั่วโมงน่ะ"
"สะดวกๆ"
"งั้นก็โอเค อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกันหน้าประตูพิพิธภัณฑ์นะ"
"ครับ!"
"พวกนายนี่.. -*-"
ทุกคนแยกย้ายกันเข้าอุโมงค์น้ำซึ่งเป็นพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำไปถ่ายรูปตามจุดต่างๆ ส่วนกียุลก็เดินไปส่วนที่นักประดาน้ำของพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำทำงานกัน หรือก็คือส่วนที่เป็นบ่อน้ำที่เค้าให้อาหารปลากันนั่นแหละ
'วันนี้เงียบแปลกๆแฮะ ไม่ทำงานกันรึไง?'
บรรยากาศรอบๆตัวกียุลแทบจะไม่มีใครอยู่เลย มีแต่เสียงเครื่องปั๊มน้ำดังขึ้นเป็นจังหวะๆ มันก็วังเวงอยู่หรอก แต่สำหรับกียุลมันเป็นความรู้สึกที่เฉยๆ แต่ที่เค้าต้องระวังก็คือน้ำนี่แหละ ตกลงไปมีสิทธิ์จมน้ำตาย
"อ้าวๆ ท่านประธาน เดินห่างขอบบ่อขนาดนั้นเป็นอะไรรึเปล่า??" เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ไม่คุ้นเคยอยู่ข้างหลัง
"นาย!?" กียุลหันมาเผชิญหน้าก็พบว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเป็นคนที่เขาเจอที่ท่าเรือลาฟลอร่าเมื่องานอำลานักเรียนโนอาห์
"หรือว่า.. กลัวตกน้ำกันนะ?" ร่างสูงยืนเท้าสะเอวอย่างเหนือกว่าแล้วแสยะยิ้มให้กียุล เป็นยิ้มที่ไม่เป็นมิตรเลยสักนิด
"..." กียุลเงียบ เขามองใบหน้าของร่างสูงจนมาสะดุดกับดวงตาสีอเมทิสต์ สมองของเขากำลังประมวลผลว่าใบหน้านี้มันคือใคร?? จะว่าคุ้นก็โคตรจะคุ้นเลย แต่ดันมีหมวกปีกกว้างสีขาวขอบน้ำเงินมาปิดบังหน้านี่แหละ ทำให้เห็นหน้าไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
"เงียบแบบนี้ คงจะใช่สินะ"
"..."
"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน นายนี่หล่อขึ้นเยอะเหมือนกันนะ แต่ก็ยังขี้เก๊กเหมือนที่'เธอคนนั้น'เคยบอกเลย~"
"นายเป็นใคร!?" กียุลตะคอกใส่คนตรงหน้าแล้วหยิบปืนในกระเป๋าเสื้อออกมาตั้งท่าจะยิง
"ใจเย็นๆสิคุณประธาน เมื่อตอนนั้นฉันยังรู้สึกว่านายใจเย็นกว่านี้นะ"
"นายเป็นใคร!!??"
"นี่นายจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ"
"..."
"งั้นฉันจะบอกให้ก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ"
___________________________________________________________________________
ในตอนนี้มีตัวละครปริศนาโผล่มาอีก 1 ตัวแแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าคนอ่านค้างรึเปล่าแต่เราตั้งใจอยากให้ค้างค่ะ5555 คอมเม้นท์ทายกันได้นะคะว่าเค้าคนนั้นคือใคร~
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนิยายเราทั้งๆที่ไม่ค่อยได้อัพนิยายนะคะ ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าจะไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้นะคะ อาจจะช้าหน่อยแต่ทุกอย่างคลี่คลายแน่นอนค่า ฝากกดfavorite คอมเม้นท์ให้กำลังใจนักเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่า :D
ความคิดเห็น