คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 8 : งานเลี้ยงอำลา
8
งานเลี้ยงอำลา
ห้องเรียนคลาสดัตเชส ห้อง A
จ้อกแจ้ก จ้อกแจ้ก
เสียงพูดคุยของนักเรียนหญิงชายในห้องดังขึ้น ทักทายกัน จับกลุ่มคุยกัน เป็นอย่างนี้ปกติทุกวัน แต่พวกเขาไม่รู้ว่าบรรยากาศแบบนี้กำลังจะหมดไปเพราะถึงเวลาที่นักเรียนเจ้าชายโนอาห์กำลังจะไปแล้ว
เสียงฝีเท้าของอินทิรา ผู้เป็นประธานนักเรียนและหัวหน้าห้องคลาสดัตเชสห้อง A ดังเข้ามาในห้องก่อนจะไปยืนที่โต๊ะหน้าห้อง ทุกๆเช้าเธอจะทำหน้าที่โฮมรูมแทนครูประจำชั้นที่ไม่ค่อยมีเวลาว่าง เมื่อนักเรียนในห้องเห็นเธอก็รีบแตกกลุ่มกลับไปนั่งที่ตัวเองเรียบร้อยอย่างรู้หน้าที่ พวกทิวาก็เช่นกัน
"ขอบคุณค่ะ สำหรับวันนี้ดิฉันมีข่าวดีและข่าวร้ายจะมาแจ้งให้ทราบ"
ฮือฮา ฮือฮา
เสียงพูดคุยเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆอีกครั้งเมื่ออินทิราพูดถึง'ข่าวดี'และ'ข่าวร้าย'ขึ้น อินทิราไม่พูดอะไรแล้วปล่อยให้เพื่อนๆในห้องเงียบกันเอง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดคุยแล้วเธอจึงพูดขึ้น
"สำหรับข่าวร้าย วันพรุ่งนี้ทางโรงเรียนเจ้าชายโนอาห์จะกลับไปทำการเรียนการสอนเหมือนเดิม หมายความว่าโนอาห์จะออกจากลาฟลอร่าในวันพรุ่งนี้ค่ะ" หลังจากอินทิราพูดจบ เธอมีสีหน้าเศร้าๆเล็กน้อย ด้วยความที่เรียนร่วมกันมาจะเกือบ 1 เดือนแล้ว คงอยากให้อยู่ต่อ แถมตัวอินทิรากำลังหวานชื่นกับคู่หมั้นอย่าง'กฤษณะ'อยู่ เป็นใครก็ไม่อยากให้ไปหรอก
ทั้งนักเรียนหญิงและนักเรียนชายต่างตกใจไม่แพ้กัน ทุกคนเพิ่งรู้ข่าววันนี้พร้อมกัน ยกเว้นแต่พวกราชาทั้ง 5 ที่เป็นทีมสภานักเรียนกับทิวา
"เธอไม่เห็นทำหน้าตกใจเลยยัยลิง รู้มาก่อนแล้วเหรอยะ" นาซิสซ่าที่สังเกตว่าทิวามีท่าทางปกติทุกอย่างก็ถามขึ้น
"ก็นายตี๋บอกเมื่อวันเสาร์อ่ะ ตอนนั้นฉันก็ตกใจเหมือนกัน" ทิวาเท้าคางแล้วมองออกนอกหน้าต่าง
"แล้วทำไมไม่บอกพวกอั๊วเลยล่ะน่อ"
"พวกกระผมเป็นคนไม่ให้บอกเองน่ะขอรับ ถือว่าเซอร์ไพรส์เนอะ ^^"
"เซอร์ไพรส์มากน่อ" เหมยฮัวมองหน้าฮอรัสอย่างเคืองๆ
"แต่มีข่าวดีค่ะ" อินทิราปรับสีหน้าให้เหมือนเดิม สลัดความเศร้าออกไปแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
"เราจะมีงานเลี้ยงอำลานักเรียนเจ้าชายโนอาห์ที่จัดขึ้นอย่างลับๆเฉพาะคลาสดัตเชสและคลาสดุ๊กค่ะ! โดยงานเลี้ยงจะจัดขึ้นในเย็นวันนี้ เป็นงานเต้นรำ โดยธีมงานในคืนนี้ก็คือหน้ากากค่ะ ทุกคนที่เข้าร่วมงานจะต้องสวมหน้ากากเพื่อปิดบังใบหน้า และยังมีการแข่งขันเล็กๆน้อยๆภายในงานด้วยค่ะ เช่นแข่งขันประกวดหน้ากาก และอื่นๆอีกมากมาย และเนื่องจากต้องการเวลาการเตรียมตัวไปงานเลี้ยง ดังนั้นวันนี้จึงยกเลิกคลาสค่ะ!!!" อินทิราตะโกนด้วยเสียงที่ดีใจสุดๆ เสียงเฮดังลั่นห้องเพราะความดีใจที่วันนี้ไม่ต้องเรียน อินทิรารีบเดินออกจากห้องก่อนโดยให้เหตุผลว่าจะรีบไปเตรียมงาน(ไปเตรียมชุดนั่นแหละ) ทุกคนที่เหลือก็ทยอยกันออกจากห้องเรียนไปเตรียมตัวสำหรับเย็นนี้ ห้องอื่นๆก็เริ่มมีนักเรียนทยอยออกมาแล้วเหมือนกัน
พวกทิวานั่งรอให้คนออกไปหมดก่อนจึงค่อยเดินออกจากห้องไปเพราะไม่ชอบความวุ่นวายสักเท่าไหร่
"นี่พวกเธอ.." ทิวาที่เดินนำหน้ากลุ่มเพื่อนหันกลับไปเรียกเพื่อนๆที่อยู่ด้านหลัง แต่ก็ต้องชะงักก็เพราะว่า "เดินกันเป็นคู่เลยนะ"
ภาพที่ทิวาเห็นคือ เพื่อนๆของเธอเดินจับมือกับแฟนหนุ่มตามหลังเธอมา
'ไวกันจริงพวกนี้!! =0=;' ทิวาคิดในใจ
"แหม.. ก็นิดหน่อยน่ะ" โรซารี่พูดขึ้น
"นั่นสิเจ้าคะ" ตามด้วยยูริ
"ก็พวกอาฮอรัสก็จะกลับกันแล้วน่อ" เหมยฮัว
"ก็ขอเวลาอยู่ด้วยกันสักนิดนึงก็ยังดีนะยะ" นาซิสซ่า
"เน้อ~~~" สี่สาวประสานเสียงพร้อมกัน
"จ้ะๆ" ทิวาถึงกับเหงื่อตก
"แล้วมีอะไรรึเปล่าทิวา" โรซารี่ถามเรื่องที่ทิวาทักเมื่อกี้
"อ้อ คือจะถามพวกเธอน่ะว่าจะหาหน้ากากที่ไหนดี"
"ลืมไปเลยแฮะ ที่ไหนดีล่ะ?"
"ฉันมีย่ะ" นาซิสซ่าโบกพัดอย่างสง่าแล้วนำมาบังปากอย่างที่เจ้าตัวชอบทำ
"พอเหรอเจ้าคะ?"
"พวกไอมีแล้วน่ะ ไม่ต้องลำบากหรอกนะ"
"ฉันรู้แล้วย่ะว่าพวกนายมี ดันเต้บอกมา แต่ว่าหลังจากนี้พวกสาวๆขอตัวไปเตรียมตัวได้มั้ยล่ะคะหนุ่มๆ"
"ได้อยู่แล้วล่ะครับ" ดันเต้ตอบ
"งั้นพวกกระผมก็ต้องขอตัวไปเตรียมตัวบ้างล่ะขอรับ"
"หนึ่งทุ่มเจอกันหน้างานนะ" กียุลยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วบอกกับทุกคน
"โอเค!!"
"อ้อ นาซิสซ่า" กียุลหันไปทางนาซิสซ่า
"มีอะไรเหรอ?"
"ฝากเปลี่ยนยัยลิงให้เป็นคนด้วยนะ ไปล่ะ" กียุลสอดมือทั้งสองเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหันหลังเดินจากไป
"ว่าไงนะนายตี๋แว่น!!!!!" ทิวากำลังจะวิ่งไปตบ(?)กียุลแต่ก็โดนเหมยฮัวรั้งไว้
"พวกฉันไปก่อนนะ แหะๆ" โรซารี่โบกมือลาแก๊งเจ้าชายทั้ง 4 แล้วรีบลากทิวาไปที่ห้องนาซิสซ่าทันที
ณ ห้องนาซิสซ่า
"นี่เธอไม่ทะเลาะกับกียุลสักวันจะไม่ได้รึไงยะ" นาซิสซ่าบ่นทิวาในขณะที่เธอกำลังแกะซองแผ่นมาส์กหน้าแล้ววางลงบนหน้าของยูริ
"ก็ตานั่นมากวนประสาทฉันก่อนนี่" ทิวาหน้าบูดแล้วหยิบเอแคลร์ที่อยู่บนจานมากิน
"เอาน่าทิวา เธอลองคุยดีๆกับกียุลสักครั้งสิ ไหนๆเขาก็จะไปแล้วน่ะ" โรซารี่วางถ้วยชาลงแล้วคุยกับทิวา สีหน้าของเธอเศร้าลงเล็กน้อย เพราะแฟนหนุ่มของเธอกำลังจะกลับไป
"เคยคุยดีด้วยแล้วล่ะ แต่แค่ครั้งสองครั้ง หลังจากนั้นก็กวนประสาทฉันตลอดเลย"
"อื๊ออองอำอัวเอี้ยบอ๊อยอูอั่งอั๊ย เอื่ออาอีอุลอะไอ้อวนอะเอาะอ้อไอ้(ลื้อลองทำตัวเรียบร้อยดูมั่งมั้ย เผื่ออากียุลจะไม่ชวนทะเลาะก็ได้)" เหมยฮัวพูดไม่เป็นภาษาเพราะมาส์กหน้าอยู่เสนอความคิดเห็นขึ้น
"นี่ยัยหมวย! อย่าพูดขณะมาส์กหน้าสิยะเดี๋ยวหน้าเหี่ยวหมด!!" นาซิสซ่าตวาดใส่เหมยฮัวพลางหมักผมให้เธอไปด้วย
"อุ๊ปส์ -x-" หุบปากลงทันที..
"ความคิดเหมยฮัวก็ไม่เลวนะทิวา เธอลองดูมั้ย?"
"ฉันเนี่ยนะเรียบร้อย? จะลองดูก็แล้วกัน ยูริว่าไงล่ะ" ทิวาหันไปถามความคิดเห็นของเพื่อนสาวชาวญี่ปุ่น แต่ก็ต้องชะงักเพราะว่า
"คร่อก.. Zzz"
"หลับคามาส์กเลยนะยะ" นาซิสซ่าคลุมผมเหมยฮัวด้วยหมวกอาบน้ำก่อนจะเดินไปล้างมือแล้วห่มผ้าให้ยูริ "ยัยโรซารี่ ถึงตาเธอแล้ว"
"จ้าๆ" โรซารี่ลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วจัดการให้นาซิสซ่ามาส์กหน้าและหมักผมให้
ทิวานั่งรอให้ถึงคิวของเธอ นาซิสซ่าบอกว่าวันนี้จะแปลงโฉมให้ทุกคนออกมาเลิศเลอเพอร์เฟคที่สุดในงานคืนนี้ ทั้งมาส์กหน้า หมักผม ขัดตัว แต่งหน้าทำผม ทำเล็บ เลือกชุดและหน้ากากตอนนี้เกือบทุกคนก็โดนนาซิสซ่ากำลังแปลงโฉมแล้ว เหลือแค่ทิวาเป็นคนสุดท้าย
'เอ่อ.. จะรอดมั้ยนะ - -;' ทิวาคิด
"ยัยลิง ไลน์เธอเข้าน่ะ ดังมาสองสามรอบละ" นาซิสซ่าหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนเตียงของเธอมาให้ทิวาแล้วกลับไปดูแลโรซารี่ต่อ
'ใครกันนะไลน์มาหาเวลานี้'
ทิวากำลังเปิดโทรศัพท์อ่านข้อความที่ส่งมาเมื่อกี้ แต่ก็ต้องโดนขัดเพราะมีคนโทรเข้ามา เป็นเบอร์แปลกประหลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
'ให้ตายสิ -*-'
ทิวาหยิบหูฟังมาเสียบกับโทรศัพท์แล้วสวมหูฟังทั้งสองข้างแล้วจึงรับสาย
"มีอะไร อาทิตย์"
[โห่~ อะไรเนี่ย? เธอรู้ได้ไงอ่ะว่าฉันโทรมา~] เสียงปลายสาย ‘อาทิตย์’ เพื่อนสมัยเด็กชาวไทยของทิวา และยังเป็นทั้งเพื่อนไม่กี่คนที่ไทยที่เธอยังติดต่ออยู่ บ่นงุบงิบอย่างน้อยใจเพื่อนสนิทของตนที่รู้ทันว่าเจ้าตัวเป็นคนโทรไปหา
"ฉันไม่เคยให้เบอร์กับคนอื่นนะยกเว้นพ่อแม่เพื่อนๆแล้วก็นาย แล้วก็คนที่เปลี่ยนเบอร์บ่อยอย่างกับกางเกงในน่ะคงมีนายแค่คนเดียวนั่นแหละ"
"อุ้ป คิกๆ" เสียงหัวเราะของเหมยฮัวที่กลั้นขำสุดๆดังขึ้น คิดได้ไงเปลี่ยนเบอร์บ่อยอย่างกับเปลี่ยนกางเกงใน
[เธอนี่ก็ยังรู้ทันฉันเหมือนเดิมเลยนะ ฮ่าๆ]
"ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าถึงโทรมา"
[ก็แค่คิดถึง ปิดเทอมที่แล้วเธอไม่กลับไทยเลยอะ ทำไมไม่กลับมาฉันรอเธอที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ]
"=_= คิดถึงบ้านพ่*นายสิ ไปคิดถึงราตรีนู่น!"
[ก็ฉันคิดถึงแบบเพื่อนป่ะทิวา ก็ไม่ได้เจอกันนาน แต่ในเคสราตรีอะ ฉันคิดถึงตลอดทั้งวันทั้งคืนอยู่แล้ว -3-]
"จ้ะๆๆ หวานกันจัง ฉันล่ะอิจช้า~ อิจฉา"
[อิจฉาฉันทำไม เธอก็มีตาตี๋แว่นอะไรนั่นของเธออยู่แล้วนี่]
"ตาตี๋แว่นบ้านป้าสิ ยังไม่คบกันย่ะ"
[แต่ก็คุยๆกันอยู่ป้ะ~~~]
"เออๆ! -//-"
'บ้า ทำไมต้องหน้าแดงด้วยนะ'
[เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ ทำไมปิดเทอมที่แล้วเธอถึงไม่กลับไทย]
"ก็พ่อแม่ฉันมาหาถึงที่ จะกลับทำไมล่ะ~"
[โห น้าศิลากับน้าไอริณไม่เห็นบอกกันมั่งเลย งอนละ -3-]
"ถ้าจะงอนก็ไปงอนที่พ่อแม่ฉันนะ ฉันไม่เกี่ยว ฮ่าๆๆ"
[เออออออ]
"วันนี้นายไม่มีคิวถ่ายหนังเหรอ"
ทิวาถามเพื่อนสนิทอย่างสงสัย เพราะปกติเพื่อนคนนี้แทบจะไม่มีเวลาว่างแม้แต่จะให้ตัวเองหายใจเลย เพราะอาทิตย์ได้ทำตามความฝันตัวเองในการเป็น ‘นักแสดง’ ได้แล้ว
[มีดิ แต่นี่กำลังพักเลยโทรมาคุยด้วย เธอต้องภูมิใจนะที่มีเพื่อนคนสนิทเป็นดาราดังก้องโลกน่ะ หุหุ]
"จ้าาา พ่อคนเก่ง จะรอดูหนังนายเลย!"
[ได้เลยคนสวย ว่าแต่ตอนนี้เธออยู่ลาฟลอร่าใช่ป่ะ]
"ถามอะไรแปลกๆ ก็ใช่น่ะสิ"
[พี่ผู้กำกับเรียกละ ฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกัน~]
"โอเค บาย"
'ไว้เจอกัน หมายความว่าไงน่ะ?'
ทิวาตัดสายอาทิตย์ไปแล้วเปิดไลน์ดูข้อความทันที
"ใครน่ะยัยลิง?" นาซิสซ่าที่นั่งฟังมานานถามทิวา ต่อมอยากรู้ของเหมยฮัวกับโรซารี่ก็ทำงานขึ้นมาทันที
"อาทิตย์น่ะ"
"เพื่อนสมัยเด็กของเธอน่ะเหรอ?"
"ใช่"
"โทรมาว่าไงบ้างยะ"
"ก็โทรมาถามว่าทำไมปิดเทอมที่แล้วไม่กลับไทย ก็แค่นั้นแหละ"
"จริงเร้อ~ มีคิดถงคิดถึงกันด้วย"
"ตานั่นก็ชอบพูดอย่างนี้แหละ เห็นอ้างว่าซ้อมการแสดง"
"เดี๋ยวกียุลจะหึงนะยะยัยลิง~ มาๆมามาส์กหน้าได้แล้ว"
ทิวาเดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งแทนโรซารี่ที่เดินออกไปหาหนังสืออ่านที่โต๊ะในห้องนั่งเล่น
"เอาอันไหนดียะ?"
"เอามิกซ์เบอร์รี่"
นาซิสซ่าทำการแกะซองมาส์กหน้ามิกซ์เบอร์รี่แล้วนำมาวางลงบนหน้าทิวา แล้วทำการหมักผมให้เพื่อนสาว
โบร๋วววว~
นาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ของยูริดังขึ้นเป็นเสียงหมาหอน ยูริปิดนาฬิกาปลุกแล้วเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ เสียงริงโทนของยูริทำเพื่อนผวากันเป็นแถว
"ยูริ! เธอสระผมไปเลยนะ!" นาซิสซ่าตะโกนบอกยูริที่อยู่ในห้องน้ำ ตัวเธอขนลุกซู่กับเสียงแจ้งเตือนของยูริ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงตั้งอะไรแบบนั้นทั้งๆที่รู้ว่าเพื่อนๆกลัว
"เจ้าค่ะ!" ยูริตะโกนตอบกลับมา
ไลน์!
Kim Giyul : ยัยลิง อยู่ไหน ฉันทักไปตั้งนานแล้วนะไม่ตอบสักที
'ตายแล้ว กียุลทักมาตั้งนานแล้วอ่ะ เพิ่งเห็น'
Tiwa Putp : ขอโทษที่เพิ่งตอบนะ อยู่ห้องนาซิสซ่า
Kim Giyul : อ่อ ไม่เป็นไร เธอชอบสีอะไร?
Tiwa Putp : สีชมพู แล้วนายอะ
Kim Giyul : สีน้ำเงินน่ะ เอ้อ ทิวา
Tiwa Putp : ?
Kim Giyul : คิดถึงนะ
Tiwa Putp : ไม่เขินบ้างรึไงเวลาพิมพ์มา
Kim Giyul : เขินดิ แต่คิดถึงจริงๆนี่นา
Tiwa Putp : บ้า
Kim Giyul : แล้วคิดถึงฉันบ้างมั้ย?
Tiwa Putp : ก็.. อืม
Kim Giyul : เฮ้อ เธอก็เป็นซะอย่างนี้
Tiwa Putp : อะไรยะ!?
Kim Giyul : ไม่ให้ฉันหลงรักได้ไง :)
‘อะไรของตานี่เนี่ย?! เขินหมดแล้ว’
Kim Giyul : เขินรึไง
Tiwa Putp : เออสิยะ!!
Kim Giyul : ดีจัง ฉันอยากให้เธอเขินอย่างนี้ทั้งวันเลย
Tiwa Putp : ทำไมอ่ะ?
Kim Giyul : ก็เวลาเธอเขินมันน่ารักดี
‘โอยยยยยยยย เขินจะตายแล้ว’
Kim Giyul : คืนนี้เธออยากให้ฉันใส่สูทสีอะไรดีล่ะ?
Tiwa Putp : อืม.. ไม่รู้อ่ะ นายใส่อะไรก็ดูดีไปหมดแหละ
Kim Giyul : ชมเหรอ?
Tiwa Putp : อืม ใส่อะไรก็หล่อ -/////-
Kim Giyul : ขอบคุณนะ ว่าแต่เอาสีอะไรดี
Tiwa Putp : ขอคิดแปบ สีน้ำเงินละกัน
Kim Giyul : โอเค
Tiwa Putp : ว่าแต่ฉันใส่ชุดแบบไหนดีล่ะ
Kim Giyul : แล้วแต่เธอเลย ใส่อะไรก็สวยหมดแหละ
Tiwa Putp : พูดจริง??
Kim Giyul : จริงสิ
Tiwa Putp : ฉันก็เขินเป็นนะ นาซิสซ่าเรียกละ ฉันไปก่อนนะ
Kim Giyul : โอเค เดี๋ยวฉันก็ต้องทำงานต่อ ไว้คุยกันนะ
Tiwa Putp : อื้ม ไว้คุยกัน
Kim Giyul : อยากเต้นรำกับคนสวยจะแย่อยู่แล้ว :)
Tiwa Putp : บ้า!!!
"นี่ยัยลิง!! ฉันเรียกเป็นชั่วโมงแล้วนะยะ!! มาส์กหน้าเค้าห้ามมาส์กเกิน 15 นาทีย่ะ รีบมาล้างหน้าได้แล้ว!!!"
"ค่าๆคุณแม่ ไปแล้ว~" ทิวาปิดโทรศัพท์แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำก่อนที่เธอจะโดนนาซิสซ่าเอาขวดแชมพูฟาดหัว
เหมยฮัว ยูริ โรซารี่เดินออกจากห้องน้ำสวนกับทิวา ทั้งสามเดินไปเป่าผมให้แห้งแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อออกไปกินข้าวกลางวัน
20 นาทีผ่านไป
ทิวาและนาซิสซ่าเดินออกจากห้องน้ำมาในชุดคลุมอาบน้ำ หัวของทั้งสองคลุมด้วยผ้าเช็ดผมอยู่บนหัว
"ขาววิ้งมาแต่ไกลเชียวนะทิวา" โรซารี่ทักทิวาเมื่อเห็นเพื่อนของเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ
"ต้องขอบคุณยัยกิ้งก่าเขาแหละ ถึงปากจะเสีย แต่ยอมรับเลยว่าความสามารถเกี่ยวกับความงามยัยนั่นสุดยอด"
"อยู่แล้วย่ะ ฝีมือของนาซิสซ่าสุดเริ่ดคนนี้เอง!" นาซิสซ่าดึงผ้าเช็ดผมออก ทำให้ผมสีบลอนด์ทองสยายออกพริ้วไหวอย่างกับใช้ซันซิล(?) และด้วยความที่เธอเพิ่งสระผมมาเมื่อกี้ทำให้น้ำจากผมสะบัดกระจายไปทั่วห้อง
"อานาซิสซ่า ลื้อทำอั๊วเปียกหมดแล้ว.."
"ยูริด้วยเจ้าค่ะ.." ทั้งสองที่นั่งอยู่บนโซฟาโดนน้ำมนต์(?)จากนาซิสซ่าไปเต็มๆ
"ตายจริง ฉันขอโทษนะ แต่ว่าขอบคุณโรซารี่ที่ชมผลงานของฉัน โฮะ โฮะ โฮะ"
"ฉันไปแต่งตัวก่อนล่ะ หิวแล้ว" ทิวาผู้ร้างบทมานานพูดขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องแต่งตัว
หลังจากที่ทุกคนเตรียมตัวเสร็จ สาวๆทั้งห้าคนก็เดินทางไปหาอาหารเที่ยงกินที่โรงอาหารกลางของคลาสดัตเชส
ณ โรงอาหาร
"พวกลื้อไปซื้ออาหารก่อนก็ได้น่อ เดี๋ยวอั๊วเฝ้าโต๊ะให้ วันนี้คนเยอะ" หลังจากที่ทั้งห้าเจอโต๊ะแล้ว เหมยฮัวก็อาสาเป็นคนเฝ้าโต๊ะให้
"งั้นเดี๋ยวฉันซื้อข้าวมาให้ เหมยฮัวเอาอะไร?" ทิวาถาม
"เอาราดหน้าละกันน่อ"
"ฉันว่าไม่ต้องไปซื้อข้าวแล้วมั้ง" โรซารี่สะกิดทิวา
"ทำไมอะ/ทำไมน่อ"
"ยูริลืมบอกไปเจ้าค่ะ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่นักเรียนเจ้าชายโนอาห์จะอยู่ที่นี่ ทางโรงอาหารจึงเลี้ยงข้าวทุกคนเป็นการฉลองเจ้าค่ะ ทุกอย่างในโรงอาหารนี้ฟรี"
"ผอ.ใจป้ำเหมือนกันแฮะ" นาซิสซ่าพูด
"งั้นฉันไปเอาข้าวก่อนล่ะน้าาาา" ทิวาวิ่งไปที่ร้านข้าวทันทีที่ยูริพูดจบแล้วหายเข้าไปในดงผู้คนทันที
"เฮ้อ ยัยลิงนี่ก็ยัยลิงวันยันค่ำเลยน้า"
"งั้นฝากโต๊ะหน่อยนะเหมยฮัว"
"ได้เลยน่อ" และทั้ง 3 ก็เดินไปที่ร้านอาหาร
"กินอะไรดีน้า~" ทิวาเดินดูร้านอาหารไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ได้มองทางข้างหน้า เธอหยุดมองที่ร้านอาหารหนึ่งที่มีเมนูมากมายให้ได้เลือกทาน
ผลัก!
"โอ้ย!/โอ้ย!" ทิวาถูกชนเข้าอย่างจัง ทำให้ทั้งทิวาและคนที่ชนเสียหลักไปนิดนึง
"ขอโทษค่ะๆ" คนที่ชนทิวาเมื่อกี้เป็นผู้หญิงที่ตัวเล็กกว่าทิวา เธอใส่หมวกปิดบังหน้าตา มีพวงกุญแจคล้ายๆหางสีชมพูห้อยกระดิ่งอยู่ตรงข้างหลังกระโปรง
'คุ้นๆแฮะ'
"เธอเป็นอะไรรึเปล่า" ทิวาพยุงคนตัวเล็กให้ยืนขึ้น
"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆ" คนตัวเล็กเลิ่กลั่ก เธอก้มหยิบจานสเต็กที่กินหมดแล้วกับมีดหั่นสเต็กขึ้นมาแล้วรีบเดินหนี
ทิวางงนิดๆกับการกระทำของคนตัวเล็กแล้วเดินไปซื้ออาหารให้ตัวเองและเหมยฮัวต่อ
ทุกคนนั่งทานอาหารด้วยบรรยากาศที่ปกติ พูดคุยกัน หยอกล้อกัน แย่งข้าวเพื่อนเป็นธรรมดา แต่มีคนนึงที่แปลกไป ทิวารวบช้อนกินข้าวแล้วดื่มน้ำรวดเดียวหมดแก้ว เธอรู้สึกมึนหัวมาได้สักพักแล้ว แต่คิดว่าคงไม่มีอะไรเลยปล่อยไม่ได้สนใจ เธอเริ่มมองภาพข้างหน้าไม่ชัด เริ่มหมดแรงที่จะนั่ง รู้สึกง่วงนอนเหลือเกิน โรซารี่ที่นั่งอยู่ข้างๆสังเกตความผิดปกติของทิวาได้จึงเขย่าตัวทิวาเป็นการปลุก
"ทิวา ทิ.. กรี๊ดดดด!!!" โรซารี่สัมผัสได้ถึงความเปียกบนแขนของทิวา เมื่อเธอหงายมือขึ้นก็พบว่ามีเลือดอาบเต็มมือของโรซารี่ ทั้งสามหันมามองต้นเสียงที่กำลังมองไปที่มือตัวเองแล้วช็อค นาซิสซ่ากับยูริอ้าปากค้างกับเลือดที่อยู่บนมือโรซารี่ เหมยฮัวที่สังเกตเห็นรอยขาดบนคาร์ดิแกนสีเลือดหมูของทิวาก็รีบวิ่งไปดูทันที มีรอยถูกของมีคมบาดแขนทิวาเป็นทางยาว เลือดไหลอาบแขน แต่มีคาร์ดิแกนสีเลือดหมูปิดบังทำให้เห็นไม่ชัดเจน เหมยฮัวพยุงทิวาขึ้นแล้วพาไปห้องพยาบาล แต่เธอคนเดียวคงไม่ไหว โรซารี่ที่ดึงสติกลับมาได้จึงรีบไปช่วยเหมยฮัวพยุงทิวา นาซิสซ่ากับยูริที่หายช็อคช่วยเปิดทางให้วิ่งไปห้องพยาบาลได้สะดวก ทุกคนในโรงอาหารต่างตกใจกับสภาพของทิวา เลือดหยดไปตามทางที่ทั้งห้าเดินผ่าน
ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนที่ทำร้ายทิวา เหล่าแม่บ้านที่มากันเช่นกองทัพก็ไม่ปานออกมาทำความสะอาดรอยเลือดบนโต๊ะและตามทาง
ข่าวของทิวาถึงหูผู้อำนวยการและครูไอริณโดยใช้เวลาไม่นาน เร็วดั่งการเดินทางของแสง ทั้งสองคิดไม่ตกเลยว่าใครเป็นคนทำร้ายทิวา อาจจะเป็น'พวกนั้น'แต่ก็อาจจะไม่ใช่'พวกนั้น'ก็ได้ เพื่อการสืบหาตัวคนร้ายให้รวดเร็ว ผอ.จึงประกาศจับพร้อมบอกว่ามีรางวัลนำจับให้เป็นเงินที่นับไม่ถ้วน ทำให้ทุกคนตกลงปลงใจหาตัวคนร้ายเพื่อทิวา(?)และเงินรางวัล ถึงวิธีการนี้จะเสี่ยงไปสักหน่อยเพราะคนร้ายจะรู้ตัวแล้วหนีไป แต่ผอ.ทำการห้ามเครื่องบิน เฮลิคอปเตอร์และเรือทุกลำออกจากลาฟลอร่าเด็ดขาดจนกว่าจะเจอผู้ร้าย ยกเว้นเรือโนอาห์ที่ต้องออกจากท่าพรุ่งนี้ ทางเรือโนอาห์จึงทำการตั้งด่านตรวจคนขึ้นเรืออย่างหนาแน่นในวันพรุ่งนี้
ณ ห้องพยาบาล
"แผลไม่ลึกมากไม่ต้องเย็บจ้ะ แต่เสียเลือดไปจำนวนหนึ่ง จึงต้องนอนให้เลือดสักแปบนึงถึงจะออกไปได้นะจ๊ะ" ครูห้องพยาบาลรายงานผลการรักษาของทิวาให้ทั้ง 5 ทราบ "ฟังจากที่พวกเธอเล่ามาและรูปแบบของแผล ทิวาอาจจะโดนของมีคมที่ถูกป้ายด้วยยาชาทำร้ายที่แขน เจ้าตัวจึงไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือเอะใจอะไรกับแผล ทางที่ดีก็อย่าปล่อยให้เพื่อนห่างจากความดูแลไปสักพักนะจ๊ะ"
"ขอบคุณค่ะ" ทั้งห้ากล่าวขอบคุณ ครูห้องพยาบาลยิ้มให้แล้วเดินออกจากเตียงของทิวาไป ทั้ง 4 กรูเข้าไปนั่งใกล้ๆทิวาทันที
"คุณทิวาไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะ ฮึก.." น้ำตาเริ่มเอ่อล้นแถวขอบตาของยูริ
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก อย่าร้องสิยูริ" ทิวาพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรง
"ฉันขอโทษที่ไม่สังเกตแขนเธอนะทิวา ทั้งๆที่ฉันนั่งข้างๆเธอแท้ๆ" โรซารี่ก้มหน้าลง เธอกำมือแน่น ในใจคิดไม่ควรให้อภัยตัวเองเลย
"เธอไม่ผิดหรอกโรซารี่ อย่าโทษตัวเองเลย ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี่"
"ยัยลิง.." นาซิสซ่ากำพัดแน่น ตาเธอเริ่มแดง
"ลื้อรู้มั้ยว่าใครทำร้ายลื้ออาทิวา"
"ฉันไม่แน่ใจ แต่ตอนที่ฉันเดินไป--"
"ยัยลิง โทรศัพท์เข้าน่ะ" นาซิสซ่าหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงทิวาขึ้นมา
"ใครอะ?"
"กียุล"
"นาซิสซ่า เธอรับให้หน่อย"
"โอเค" หญิงสาวผมบลอนด์รับสายตามที่เพื่อนของเธอบอก
[ฮัลโหล ทิวา! เธออยู่ไหน!?]
"เสียงดูรีบร้อนมากเลย เธอจะคุยเองมั้ย?"
"เธอคุยให้หน่อยดิ ฉันไม่มีแรง"
"โอเคๆ ทิวาอยู่ห้องพยาบาล" นาซิสซ่าตอบกียุลแทนทิวา
"เปิดสปีกเกอร์โฟนสิอานาซิสซ่า"
"เปิดละๆ"
[นั่นใครน่ะ นาซิสซ่าเหรอ?]
"ใช่ ฉันเอง"
[ฉันรู้ข่าวแล้วนะ ทิวาเป็นอะไรมากมั้ย?]
นาซิสซ่าหันไปหาทิวา ทิวาส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงว่า 'ไม่เป็นอะไร'
"หล่อนไม่เป็นอะไรมาก ว่าแต่นายรู้ข่าวได้ไง"
[ผอ.โทรมาบอก พอวางสายก็รีบโทรมาหาเลยเนี่ย]
"ข่าวเร็วดีนะเจ้าคะ ^^;"
"นั่นสิยะ - -;"
[ฉันจะไปหา พวกเธอรออยู่ที่ห้องพยาบาลนะ อีก 3 นาทีเดี๋ยวไปถึง]
"3 นาที!? นายอยู่ไหนน่ะ"
[บนเรือ]
"ใช้เวลา 3 นาทีมาที่นี่เนี่ยนะ!?"
[แค่นี้นะ]
กียุลวางสายไปเรียบร้อย ปล่อยให้นาซิสซ่าเงิบอยู่คนเดียว
"น่าสนใจดีแฮะ ยัยหมวยจับเวลา! ฉันอยากรู้ว่ากียุลจะมาทันตามที่พูดจริงมั้ย"
"รับแซ่บ!"
3 นาทีผ่านไป
ปึง!
เสียงเปิดประตูห้องพยาบาลดังขึ้นอย่างรุนแรง ทั้ง 4 ชะเง้อคอมองนอกผ้าม่านก็พบกียุลยืนหอบอยู่หน้าประตู โรซารี่กวักมือเรียกชายหนุ่มให้เขาเข้ามาในผ้าม่าน พอเขาเข้ามาก็พบสาวๆทั้ง 5 นั่งอยู่ในห้องนั้นแล้ว ทิวาที่เห็นกียุลเข้ามาใหม่ก็ยิ้มให้ขัดกับความเจ็บที่แขนเธอ
"อั๊ยย่ะ! 3 นาทีเป๊ะเลยน่อ"
"ว่าไงตาตี๋ ^^"
หมับ!
"อ๊ะ?" กียุลมองหน้าทิวาอยู่ครู่นึง จึงเดินเข้าไปคว้าตัวเธอแล้วกอดแน่น แน่นจนหญิงสาวสามารถสัมผัสความรู้สึกเป็นกังวลจนแทบจะระเบิดออกมาของคนที่กำลังกอดเธอ
"เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ยทิวา ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"
"ฉันสบายดีน่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"
"ไม่ให้เป็นห่วงได้ไง คนรักฉันบาดเจ็บอยู่ตรงหน้าเนี่ย"
กียุลคลายอ้อมกอดของทิวาแล้วนั่งลงข้างๆทิวา เขาเปิดแลปท็อปแล้วเข้าไปที่โปรแกรมดูกล้องวงจรปิดของลาฟลอร่า
"พวกเธอมาดูด้วยกันสิ" กียุลเรียกทั้ง 4 ให้เดินไปดูสิ่งที่อยู่ในแลปท็อปเขา
"ดูกล้องวงจรปิดงั้นเหรอ ความคิดเข้าท่านะกียุล" โรซารี่ชม
"วิธีนี้ฉันว่าง่ายสุดแล้วล่ะ แต่ว่าขอเวลาที่เกิดเรื่องหน่อยสิ"
"อาทิวายังเล่าตอนเกิดเรื่องไม่จบเลยนี่น่อ"
"งั้นก็เล่าเลยเจ้าค่ะ"
ทิวาพยักหน้าก่อนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เพื่อนๆฟัง
"ตอนที่ฉันเดินไปซื้อข้าวน่ะ ฉันหยุดยืนดูเมนูอยู่หน้าร้านแล้วก็มีคนเดินมาชน เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆใส่หมวกอะ แต่มีพวงกุญแจสีชมพูฟูๆห้อยกระดิ่งอยู่ข้างหลังด้วย ตอนนั้นประมาณเที่ยงสี่สิบมั้ง"
"โอเค" กียุลพิมพ์อะไรบางอย่างลงในโปรแกรมแล้วมีวิดีโอขึ้นมาประมาณสิบกว่าวิดีโอ
"กล้องเยอะใช้ได้เลยนะเจ้าคะ"
"แล้วโดนชนตรงไหนของโรงอาหารล่ะยัยลิง"
"แถวๆที่หยิบช้อนน่ะ หน้าร้านxxx"
"อืม..." กียุลไล่หาวิดีโอไปเรื่อยๆจนเจอวิดีโอนึงที่เข้าข่ายน่าสงสัย แต่พอเปิดดูเขาก็พบว่ามันไม่ใช่ ชายหนุ่มจึงเปิดหาวิดีโอต่อ จนโรซารี่ก็ทักขึ้นในขณะที่เขากำลังตรวจสอบกับวิดีโอนึง
"อันนี้รึเปล่า?"
"ลองเปิดดูนะ"
วิดีโอเริ่มเล่นตอนเที่ยงสี่สิบ ในภาพเห็นทิวายืนมองเมนูอาหารจริงๆ หนึ่งนาทีต่อมามีคนเดินไปที่หยิบช้อน แล้วเขาก็กำลังหยิบมีดสเต๊กขึ้นมา
"หยุดตรงนั้นแหละ!" โรซารี่พูด กียุลจึงรีบกดหยุดวิดีโอทันทีแล้วซูมไปที่คนๆนั้น
"ไม่จริงน่า.." ทุกคนอุทานขึ้นมาเบาๆพร้อมกัน สร้างความสงสัยให้ทิวา
ทำให้เจ้าตัวกระเถิบไปใกล้กียุลเพื่อดูสิ่งที่อยู่ในแลปท็อป ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้าง หัวใจหล่นลงไปที่ตาตุ่ม
'นี่มันอะไรกัน มันไม่น่าจะเป็นไปได้'
"นายตี๋ เล่นวิดีโอต่อ.."
กียุลกดเล่นวิดีโอต่อ เหตุกาณ์ต่อมาที่ถูกเล่นในวิดีโอก็คือคนตัวเล็กคนนั้นเดินไปใกล้ทิวาแล้วชนตัวทิวา มืออีกข้างก็ใช้มีดปาดแขนทิวาเป็นทางยาว แล้วแกล้งนำจานสเต๊กที่ถือมากับมีดนั้นร่วงหล่นลงไปแล้วล้ม
มารยาแบบนี้.. ต้องใช่แน่ๆ
ปอยผมสีชมพูที่หลุดออกมานอกหมวก ปากที่เป็นกระจับน่ารักได้รูป ส่วนสูงที่น่ารักพอดีแต่ไม่เตี้ยเกินไป พวงกุญแจฟูฟ่องสีชมพูที่คล้ายหางห้อยกระดิ่งตรงข้างหลัง ใช่แน่ๆ
ต้องใช่ 'ไลลา บลองค์ชาร์ด' แน่ๆ
กียุล sleep แลปท็อปแล้วพับหน้าจอลง ตอนนี้สีหน้าทุกคนดูไม่สู้ดีนัก โดยเฉพาะทิวาที่หน้าซีดกว่าใครๆ ตัวการไม่ใกล้ไม่ไกล คือคนที่เคยทำร้ายและหลอกเธอเมื่อ 6 ปีที่แล้วนั่นเอง
"ครูขอเข้าไปได้มั้ยจ๊ะ?" เสียงของครูห้องพยาบาลดึงทุกคนออกจากภวังค์ ทุกคนปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดก่อนที่ทิวาจะอนุญาตให้ครูเข้ามา
"เข้ามาได้ค่ะ"
"อ้าว กียุลก็อยู่ที่นี่เหรอ? มาเยี่ยมทิวาเหรอจ๊ะ?"
"ครับ"
"หนูทิวานี่โชคดีจริงๆเลยน้า มีเพื่อนๆคอยเป็นห่วงกันขนาดนี้ เอาล่ะ กลับหอได้นะจ้ะ" ครูห้องพยาบาลถอดสายเลือดและสายน้ำเกลือออกแล้วทำแผลให้ทิวา
"ขอบคุณค่า" ทิวาไหว้ครูห้องพยาบาลแล้วลงจากเตียง
"เดินไหวรึเปล่า" กียุลถามทิวา
"ก็มึนๆนิดหน่อยแต่เดินได้"
"เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ว้ายยย!!" กียุลช้อนตัวทิวาขึ้นแล้วอุ้มเดินนำหน้าพวกเพื่อนๆของเธอ
ทั้ง 4 ที่ดูเหตุการณ์อยู่ข้างหลังก็ยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปกียุลที่เดินอุ้มทิวาในท่าเจ้าหญิงตามหลังมาโดยไม่ให้ทั้งสองรู้ตัว
'แชะ'
"38 รูป แม่เจ้า เหมยฮัวไม่ได้มาเล่นๆนะคะ" โรซารี่แซวเพื่อนสาว
"เบาๆสิน่อ เดี๋ยวโดนจับได้หรอก ฮ่าๆ"
ณ ห้องนาซิสซ่า
"ฉันฝากยัยลิงด้วยนะ" กียุลค่อยๆวางทิวาลงบนโซฟาอย่างเบามือสุดๆ
"รับรองคืนนี้นายต้องเต้นรำผิดคู่เพราะจำยัยนี่ไม่ได้แน่ๆ โฮะ โฮะ โฮะ"
"หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ :)"
"นายไปไหนอ่ะ" ทิวาถามกียุล
"ฉันก็ต้องขึ้นเรือไปเตรียมตัวของฉันสิ งานก็ยังไม่เสร็จโดดมาเนี่ย ฉันไม่ได้แบกตู้เสื้อผ้าไปไหนมาไหนนะยัยลิงกัง!" กียุลบีบจมูกทิวาแล้วโยกไปมาด้วยความมันเขี้ยว
"ปล่อยนะตาบ้า!"
'แชะ'
"รวดเร็วดั่ง4G" โรซารี่กระซิบกับเหมยฮัว
"เซี่ยเซี่ยน่อ"
"นั่นคำชมมั้ยน่ะเจ้าคะคุณเหมยฮัว -_-;"
"ฉันไปก่อนนะ" กียุลโบกมือลาสาวๆทั้ง 5 แล้วเดินออกจากห้องไป
ปึง!
นาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้เวลา 15:30 ถึงเวลาที่สาวๆจะต้องเตรียมตัวกันแล้ว
"เชิญพวกเธอเลือกชุดและหน้ากากได้ตามสบายเลยย่ะ" นาซิสซ่าเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วผายมือไปยังตู้ ข้างในเต็มไปด้วยชุดราตรีสุดหรูราคาแพงเป็นสิบชุด ที่ดีไซน์ไม่เหมือนกัน ความเนี้ยบและออร่าวิ้งวับสาดส่องออกมาแสดงถึงความเพอร์เฟคของการตัดชุดนั้นเป็นอย่างดี มีหน้ากากเรียงรายอยู่นับไม่ถ้วน ล้วนแต่ดูสวยงามและหรูหราดูราคาแพงทั้งนั้น
"มีเยอะกว่าห้างอีกน่อ.." เหมยฮัวยืนตะลึง ดวงตาสีมรกตของเธอเบิกกว้างและจ้องเหล่าเสื้อผ้าหรูหราไม่วางตาราวกับเห็นสมบัติอยู่ตรงหน้า
"จะเลือกได้รึยังยะ -*-"
ทั้ง 4 เลือกชุดและหน้ากากที่ตนอยากใส่ภายในเวลาไม่นาน แล้วนำมันออกมาแขวนไว้ข้างนอกตู้เสื้อผ้า
"ได้เวลาแปลงโฉมแล้ว!!!"
19:00 ณ งานราตรีสวมหน้ากาก
ชายหนุ่ม 5 คนยืนมองนาฬิกาข้อมืออยู่หน้างานพลางชะเง้อคอมองสอดส่องหญิงสาวที่ตนนัดไว้ไม่ให้คลาดสายตา
ใบหน้าที่หล่อเหลาถูกปกปิดภายใต้หน้ากากครึ่งหน้าสีขาวที่น่าหลงใหล แต่ถึงอย่างนั้น ความฮอตของพวกเขาก็ไม่เคยลดลงเลย
"นั่นใครน่ะ ราชาทั้ง 5 เหรอเธอ?"
"ดูจากหน้ากากแล้วน่าจะใช่นะ ออร่าความหล่อมันเปล่งประกายออกมาเลยอะเธอ!"
"ล้อหล่อเน้อ~ ฉันล่ะอยากจะเต้นรำกับพวกเค้าบ้างจัง"
"เมื่อไหร่จะมาสักทีนะ" ชายหนุ่มแดนกิมจิบ่นเบาๆพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือสลับกับมองหาหญิงสาวที่ตัวเองอยากเต้นรำด้วย
วันนี้เขาเลือกสีชุดตามที่ทิวาขอ เขาสวมเสื้อสีขาวคอจีบตั้งสูงที่ทำจากผ้าลินิน สวมทับด้วยเสื้อกั๊กแขนกุดสีกรมท่า ที่คอประดับด้วยบลูแซฟไฟร์ก้อนสี่เหลี่ยมพร้อมริบบิ้นกำมะหยี่สีเดียวกับเสื้อกั๊กที่สั้นข้างยาวข้าง กางเกงสีขาวสะอาดตา ชั้นนอกสุดสวมสูทยาวสีขาวเช่นเดียวกับกางเกงที่ถูกตัดเย็บอย่างประณีตพร้อมผ้ายาวสีฟ้าเทาที่ถูกสวมอยู่ใต้คอปกของสูทตัดกับสีของสูทได้ดีและเพื่อสร้างลูกเล่นให้ชุดไม่น่าเบื่อ
"ใครจะมาเหรอโอปป้า~" คริสโตเฟอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆแซวลากเสียงยาว วันนี้เขาก็แต่งตัวดูดีเช่นกัน ชุดเซ็ทที่เป็นสูทสีส้มกับกางเกงขายาวกรมที่ดูเข้ากันอย่างแปลกประหลาด รองเท้าหนังที่เรียบหรู ทรงผมที่ถูกเซ็ตให้ตั้งตรงตามสไตล์ที่โพดโผนของเขาบวกกับตัวที่สูงโปร่งทำให้มีความดูดีอยู่มาก
"นายก็รู้ไม่ใช่เหรอ ถามทำไมล่ะครับคุณกัปตัน C.L.O.C.K."
"แหม~ จริงจังไปได้โอปป้า ถ้ายัยลิงของนายมายูริของไอก็มาด้วยแล้วล่ะ"
"คริสพูดถูกนะ แต่ผมยังไม่เห็นคุณนาซิสซ่าเลย" ดันเต้ลุกลี้ลุกลนเมื่อไม่เห็นแฟนสาวของตน เขาสวมสูทลายสก็อตสีม่วงเข้มลายอ่อน กางเกงเข้ารูปสีเทาเข้มเกือบดำ มีช่อดอกนาซิสซัสเล็กๆห้าดอกประดับอยู่ที่อกของเขา แต่ถึงจะเป็นงานเต้นรำ เขาก็ไม่ยอมถอดแว่นสะกดรอยมนุษย์ต่างดาวที่เป็นของรักของหวงออก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดลงแม้แต่นิดเดียว
"อา.. คุณโรสมาช้าจัง.." อเล็กเซพูดขึ้นอย่างเอื่อยๆ วันนี้เขายอมถอดเสื้อคลุมวันนึงเพราะโรซารี่ขอมา ทำให้ความน่ารักที่ปิดบังไม่มิดแผ่ออร่าออกไปทั่วบริเวณ ชายหนุ่มตัวเล็กสวมสูทสีชมพูอ่อนกับกางเกงสีขาวมุกสะอาดตา ผมยาวที่ถูกถักเปียลงมาอย่างประณีตถูกพาดมาไว้ข้างหน้า นักเรียนคลาสดัตเชสที่ยืนอยู่รอบๆก็อดที่จะชื่นชมความน่ารักของเขาไม่ได้จนเขาโดนลากไปถ่ายรูป ไปคุย โดนกรี๊ดสารพัดที่สามารถทำให้แก้วหูแตกได้ กว่าจะรอดออกมาก็แทบตาย
"เหนื่อยหน่อยนะขอรับ ^^;" ฮอรัสตบไหล่อเล็กเซเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ อเล็กเซพยักหน้าเบาๆก่อนจะถอนหายใจรัวๆ แต่ฮอรัสก็มีคนกรี๊ดไม่แพ้เขาเลย แต่เพียงเขาไม่สนใจคนรอบข้าง เขารอหญิงสาวที่ต้องการจะเต้นรำด้วยใจจดใจจ่อ ฮอรัสกระชับสูทสีเขียวเข้มที่เข้มกว่าสีผมของเขาสองระดับให้เข้าทรง จัดเนคไทสีเงินที่เปล่งประกายให้เข้าที่ จัดทรงผมให้เรียบร้อย ท่าทีกระวนกระวายเล็กๆดูไม่ค่อยสมกับเป็นฮอรัสที่เงียบขรึมและสุขุมเอาซะเลย แต่มีคนๆเดียวที่ทำให้เขามีท่าทีแบบนี้ได้ก็เพราะเธอ
"เอ๋? นั่นใครเหรอครับ?" อเล็กเซเรียกพวกเพื่อนๆแล้วชี้ไปข้างหน้า มีกลุ่มหญิงสาว 5 คนกำลังเดินมาทางนี้ สาตาทุกคู่จับจ้องไปที่พวกเขาเป็นตาเดียว รวมทั้งสายตาของราชาทั้ง 5 ด้วยเช่นกัน ท่าทีการเดิน จังหวะการย่างก้าวและลงเท้า มือทั้งสองที่ประสานไว้ข้างหน้าอย่างมีมารยาท หุ่นสวยที่ถูกชุดราตรีฟูฟ่องประดับดั่งเจ้าหญิงในเทพนิยาย ใบหน้าสวยที่ถูกปิดบังด้วยหน้ากากครึ่งหน้าสีต่างๆทำให้ไม่สามารถเดาได้ว่าใครเป็นใคร แต่ทุกคนรู้เพียงอย่างเดียวว่า พวกเธอทั้งสง่างามและสวยมากๆ
พวกเธอหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วโค้งให้กับราชาทั้ง 5 เป็นการทักทายก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"สวัสดีค่ะ คุณกียุล" หญิงสาวผู้มีผมยาวสลวยสีน้ำตาลกล่าวทักทายชายหนุ่มตรงหน้า
"เอ่อ.. สวัสดีครับๆ" กียุลที่ยืนอึ้งกับความสง่าของหญิงสาวอยู่ก็ถูกดึงออกมาจากภวังค์ด้วยเสียงที่ไพเราะของเธอ
"พวกคุณเป็นใครเหรอครับ? สวยจัง" ดันเต้ถาม
"ความจริงภายใต้หน้ากากจะถูกเปิดเผยเมื่อตอนสามทุ่มค่ะ" เสียงไพเราะของหญิงสาวผมสีบลอนด์ทองเอ่ยขึ้น
'ชมว่าไม่สวยมีตายแน่ย่ะตาดันเต้!!!' เจ๊กิ้งก่าของเรานั่นเอง
"คุณ.. ได้โปรดเต้นรำกับกระผมด้วยขอรับ" ฮอรัสโน้มตัวลงเป็นมารยาท เพื่อนๆราชาต่างตกใจที่จู่ๆฮอรัสก็ขอหญิงแปลกหน้า(?)เต้นรำทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกัน
"คู่ของคุณจะไม่เสียใจเหรอ ที่คืนนี้คุณไม่ได้เต้นรำกับเธอ" หญิงสาวชาวจีนแกล้งถามลองใจชายผู้เป็นแฟนหนุ่มตรงหน้า
"ไม่เสียใจขอรับ กระผมจะเต้นรำกับเธอคนนั้นแค่คนเดียว และผมว่าสายตาของผมก็มองไม่ผิดนะขอรับ คนสวย :)"
"งั้นอั๊วจะเต้นรำกับคุณเองน่อ" หญิงสาวผู้นั้นตอบตกลง ฮอรัสยกแขนข้างซ้ายให้เธอคล้องแขนเขาแล้วเดินเข้าไปในงาน
"น่อ!?" ราชาที่เหลือทวนคำลงท้ายของหญิงสาวพร้อมกัน
"ถ้านั่นคือ... แล้วพวกเธอก็คือ....?" กียุลกำลังเรียบเรียงเหตุการณ์ในหัวสมองของเขา
"ความจริงภายใต้หน้ากากจะถูกเปิดเผยเมื่อตอนสามทุ่มจ้ะ/เจ้าค่ะ/ย่ะ" หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีเขียวทวินเทลและผมสีฟ้าไฮไลท์เหลืองซอยสั้นพูดออกมาพร้อมกัน
"ได้โปรดเต้นรำกับผม/ไอด้วยครับ!!" ดันเต้ อเล็กเซและคริสโตเฟอร์โน้มตัวลงเพื่อขอหญิงสาวเต้นรำอย่างพร้อมกัน ความที่รู้สึกคุ้นเคยกับคำลงท้ายเหล่านั้นทำให้ปฏิกิริยาของพวกเขาเป็นไปอย่างอัตโนมัติ ในใจคิดว่าต้องใช่แน่ๆ ต้องใช่เธอแน่ๆ
"ตกลงค่ะ" ทั้งสามยกเว้นทิวาตอบตกลงแล้วคล้องแขนคู่เต้นรำของตนเดินเข้าไปในงาน เหลือแค่ทิวาและกียุลเพียงสองคน
"คุณกียุลไม่เข้าไปเต้นรำเหรอคะ?"
"ใช่เธอใช่มั้ย.."
"ความจริงภายใต้หน้ากากจะถูกเปิดเผยเมื่อตอนสามทุ่มค่ะ สุดหล่อ :)"
"0////0" ไม่ว่ายังไง ชายหนุ่มแดนกิมจิก็ยังคงตะลึงกับหญิงสาวตรงหน้าจนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
";)"
'กียุลตอนเขินโคตรน่ารักเลยอ้ะะะะะ'
"งั้น... คนสวย โปรดเต้นรำกับสุดหล่อด้วยนะครับ" กียุลโน้มตัวลงแล้วยืดตัวขึ้นตามเดิม เขายื่นแขนให้ทิวาคล้อง พอทิวาคล้องแขนเขาก็ดึงแขนทิวามากอดแน่นจนทำให้เธอตกใจอยู่ไม่น้อย
"แหม พูดซะเลี่ยนเชียวนะนายตี๋"
"อะไรอีกล่ะครับ~"
"เปล๊า"
ทั้งสองเดินเข้างานด้วยกัน มีช่างภาพตามถ่ายคู่พวกเขาขนาบสองข้างทางเหมือนเดินพรมแดงงานเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ยังไงยังงั้น
ทิวาขอตัวไปกินบุฟเฟ่ต์นานาชาติที่อยู่ในงานก่อน กียุลจึงแยกกับทิวาตรงนั้น ทิวารีบพุ่งไปหาของกินอย่างสง่างามแล้วสวาปามบุฟเฟ่ต์ที่เรียงรายอยู่ร้อยกว่าเมนูอย่างสุภาพ กียุลแอบตามทิวามาเงียบๆแล้วคอยแอบถ่ายรูปหลุดทิวาเป็นช่วงๆ
ตอนนี้เพลงบรรเลงให้คู่เต้นรำออกไปเต้นกันบ้างแล้ว แต่ทิวาบอกว่าขอเต้นแค่ 3 เพลงสุดท้ายพอ เวลาที่เหลือขอมีความสุขกับการกินก่อน
ผ่านไปสักพักใหญ่ ทิวาก็ยังมีความสุขกับการกินอยู่ กียุลสังเกตเห็นรอยช็อคโกแลตที่ทิวากินไปเมื่อกี้เลอะขอบปาก เขาจึงหวังดีเดินเข้าไปเพื่อเช็ดปากให้ทิวา
"ปากเลอะน่ะ กินให้มันสะอาดๆหน่อย"
"อ๊ะ ขอบคุณ.."
":)"
"0///0!!!!!"
กียุลใช้นิ้วเช็ดช็อกโกแลตที่ริมฝีปากทิวาก่อนจะนำมันมาลิ้มรสหวานของมัน
"หวานจังนะ ช็อกโกแลตนี่น่ะ"
"ตาบ้า!!!!0/////////0"
"เอ้าๆเหลืออีกสามเพลงแล้ว ไปเต้นรำกัน" กียุลลากทิวาไปที่ฟลอร์เต้นรำแล้วใช้มือข้างซ้ายกระชับเอว ส่วนมือข้างขวาก็จับมือทิวาไว้ ส่วนมือข้างซ้ายของทิวาวางบนไหล่กว้างของกียุล ทั้งสองก้าวเท้าเป็นจังหวะช้าๆ เต้นรำตามเพลงไปเรื่อยๆ ดวงตาของทั้งสองประสานเข้าหากัน ต่างจ้องมองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างกับถูกมนต์สะกด
"วันนี้ เธอสวยมากเลย"
"จู่ๆมาพูดอะไรเนี่ย แต่ก็ขอบคุณ -///-"
"นาซิสซ่าพูดไม่ผิดจริงๆด้วย ถ้าฉันไม่ได้ยินคำว่าน่อจากปากเหมยฮัวฉันก็คงจำเธอผิดแล้วแหละ"
"นายกำลังจะบอกว่าสภาพฉันไม่มีทางเป็นอย่างนั้นได้เหรอ?"
"ไม่ใช่ ฉันหมายความว่าวันนี้เธอสวยมากๆขนาดฉลาดๆอย่างฉันยังจำไม่ได้ แล้วพวกนักเรียนคนอื่นๆคงเข้าใจผิดว่าทิวาหายไปแล้ว"
"ปากเสียเหมือนเดิมเลยนะนายเนี่ย ฮ่าๆ"
"แล้ววันนี้ ฉันดูเป็นไงบ้าง"
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มดั่งอัญมณีที่สวมอยู่ตรงคอของชายหนุ่มมองลึกลงไปในดวงตาสีแดง
"นายเหรอ.. หล่ออ่ะ แถมใส่สูทสีที่ฉันให้ใส่ด้วย ดูมีภูมิฐานมากๆ มาจากกังนัมเหรอคะนายท่าน"
"จะบ้าเหรอ ผมไม่รวยขนาดมีบ้านอยู่กังนัมหรอกครับคุณผู้หญิง"
"อย่าซีเรียสสิ ฉันแค่ล้อนิดน่อยเอง ก็นายน่ะหล่อสุดๆจนน่าหมั่นไส้เลยล่ะ"
"แล้วอยากให้หล่ออย่างนี้ทุกวันมั้ยล่ะ"
"ก็หล่ออยู่แล้วมั้ยล่ะนายตี๋"
"เลดี้แอนท์เจนเทิลแมนทุกคนถอดหน้ากากได้ครับ!!" เพลงจบลงอย่างสวยงาม ครูวินเซนต์ประกาศก้องผ่านไมค์ ทุกคู่จึงหยุดการเต้นรำลงแล้วถอดหน้ากาก
ณ เวลาที่หน้ากากของทั้งสองถูกถอดออก สิ่งที่อยู่ภายใต้หน้ากากถูกเผยให้อีกฝ่ายได้เห็น พวกเขาต่างตกตะลึงกับความสง่างามของกันและกัน ราวกับว่าพวกเขากำลังตกอยู่ในโลกของความฝัน
ใบหน้าสวยอมชมพูของทิวาเริ่มแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเพราะความเขิน ทำให้ใบหน้าใสที่สมบูรณ์แบบของกียุลแดงตามเพราะความน่ารักของคนตัวเล็ก
หลังจากที่ถอดหน้ากากออก เสียงดนตรีก็เริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง ทุกคู่เต้นรำตามจังหวะเพลงไปเรื่อยๆ ช้าเร็วผสมกันจนถึงเวลาที่งานจบ พิธีกรอย่างครูวินเซนต์กล่าวขอบคุณทุกคนและกล่าวจบงานอำลาอย่างเป็นทางการพร้อมประกาศกำหนดการในวันพรุ่งนี้แล้วปล่อยให้นักเรียนทุกคนพักตามอัธยาศัย
"คืนนี้นายนอนไหนอ่ะ เรือเปิดแล้วนี่" ทิวาถามกียุลที่กำลังเดินกลับหอข้างๆตน
"คงนอนบนเรือล่ะมั้ง"
"เหรอ"
"ทำไม? คืนนี้อยากให้ฉันนอนด้วยเหรอ"
"เออ! -///-"
"พูดจริง..!? 0//0"
"เออสิยะ! ก็.. นายจะไปแล้วอ่ะ แล้วก็คงไม่ได้เจอกันอีกนาน อยู่ต่ออีกสักคืนจะได้มั้ย"
"ถ้าเธอขอมาก็ได้อยู่แล้ว~"
"ยิ้มแป้นเชียวนะนายตี๋"
"ก็คนมันดีใจอ่ะ ฉันรอวันนี้มานานแล้ว~"
"จ้ะ -/////-"
"คืนนี้ขอนอนกอดเธอได้มั้ย?"
"เตียงฉันมันแคบนอนสองคนไม่ไหวหรอก"
"นอนกันบนพื้นไง ปูผ้านุ่มๆแล้วนอนด้วยกัน ^^"
"เอาที่นายสบายใจเลย"
'บางทีคุยกันโดยที่ไม่ทะเลาะมันก็ดีไปอีกแบบแฮะ'
'อยากเป็นแบบนี้ คุยกับยัยลิงแบบนี้ไปนานๆเลย'
'ชักเริ่มชอบนายเข้าจริงๆซะแล้วสิ'
'ฉันรักเธอนะ ยัยลิงกัง'
สวัสดีค่า กลับมากับตอนที่ 8 นะคะ มีตัวละครใหม่เข้ามาด้วยหวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ <3
ช่วงนี้คอมเรามีปัญหาต้องให้ช่างซ่อมค่ะ ตอนนี้จึงใช้โทรศัพท์อัพลงซึ่งมันลำบากกว่าคอมมากๆทำให้อาจเกิดข้อผิดพลาดได้หลายอย่าง ถ้าอ่านในแอพเด็กดีมันจะไม่มีปัญหาค่ะแต่ถ้าอ่านในคอมเราว่าอาจมีปัญหาแน่ๆ ถ้ามีอะไรที่ต้องแก้ไขโปรดคอมเม้นท์บอกเราด้วยนะคะเดี๋ยวไปแก้ให้ TwT
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาเรื่อยๆ ทุกคนที่อ่าน ทุกคนที่เม้นท์ ทุกคนที่กด fav ค่ะ เรามีแรงฮึดแต่งต่อได้เพราะพวกคุณจริงๆ ขอบคุณมากนะคะ//ซับ
ตอนหน้าพวกทิวาจะขึ้นเรือแล้วค่ะ! จะเป็นยังไงฝากติดตามด้วยนะคะ กดfavorite คอมเม้นท์ให้กำลังใจนักเขียนสักคนละคอมเม้นท์เพื่อที่จะได้มีแรงฮึดแต่งต่อนะคะ ขอบคุณมากค่า~
ความคิดเห็น