คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Special Part [Tiwa-Giyul] ทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ ยัยลิงกัง!
Special Part [Tiwa-Giyul] ทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ ยัยลิงกัง!
*เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลังจากตอนที่
7 นะคะ*
"เธอรีบเดินอ่ะยัยกิ้งก่า!"
"นั่นสิครับ
ห้างยังไม่เปิดเลยครับ"
ดันเต้พูดพลางจูงแขนทิวาให้เร่งฝีเท้าตามนาซิสซ่าไปให้ทัน
"ต้องรีบเดินสิยะ!
ไปให้ถึงก่อนห้างเปิดเลย!" นาซิสซ่านำพัดขึ้นมาปิดปากแล้วเร่งฝีเท้านำหน้าไป
"..." กียุลผู้ไม่มีบทในตอนนี้จึงเร่งฝีเท้าเดินตามไปด้วย
โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าดันเต้จูงแขน 'ยัยลิง' ของเขาอยู่
"แล้วเธอจะรีบไปทำไม
ที่นั่นไม่เห็นมีอะไรเลย ถ้ามีเทศกาลของกินนี่ว่าไปอย่าง"
พูดแล้วน้ำลายทิวาก็ค่อยๆไหล
"คุณทิวา
น้ำลายไหลแล้วครับ" ดันเต้เห็นอย่างนั้นจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าลายUFOของตนมาเช็ดมุมปากให้ทิวา
"อ๊ะ!
ขอโทษที ขอบคุณนะดันเต้ ^^"
"ไม่เป็นไรครับ"
"…" กียุลมองเหตุการณ์เมื่อกี้ผ่านเลนส์แว่นหนาเตอะ เขารู้สึกหงุดหงิดมากๆไม่รู้ทำไมจนเผลอขยำหน้าหนังสือที่อ่านจนขาด
แต่เขาได้แต่ระงับความโกรธไว้แล้วท่องในใจว่า ‘ที่สาธารณะ..
ที่สาธารณะ..’
"รถรางมาแล้ว
ขึ้นเร็วสิยะ"
ทั้งสี่ขึ้นรถรางตามที่นาซิสซ่าบอก
ในรถคนแน่นอย่างกับปลากระป๋อง เหลือที่ยืนอยู่นิดเดียวทำให้ทิวากับกียุลต้องยืนชิดกันชนิดที่หลังนาบของหญิงสาวกับอกแกร่งของชายหนุ่ม
ตุบ!
"0///0!!"
"เฮ้ๆ~"
หมับ!
"ว้าย!
0////0!!" เมื่อได้โอกาสกียุลก็รีบโอบเอวทิวาจากด้านหลังแล้วกระชับให้แน่นจนทำให้ยัยลิงของเขาหายใจเกือบไม่ออกกันเลยทีเดียว
"ว้ายอะไร
เธอเป็นคนมาให้ฉันกอดเองนะ~"
"นายมันฉวยโอกาส!"
"อ่ะแน่นอน
ก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ตอนไหน เลยทำตอนมีโอกาสซะเลยไง ^^"
'ยิ้มยียวนกวนประสาทจริงนะนายน่ะ
-*-' ทิวาก่นด่าในใจก่อนจะกอดอกแสดงท่าทางไม่พอใจ
"โกรธเหรอ?"
"..."
"โกรธจริงดิ?"
"..."
"เฮ้ย
ทิวา ตอบหน่อย โกรธรึเปล่า"
"..."
"เฮ้อ
ฉันขอโทษ" กียุลขอโทษแล้วปล่อยทิวาจากอ้อมกอดของตน
เมื่อทิวาเป็นอิสระก็ยืนห่างกับกียุลทันที แต่ห่างกันไม่มากหรอก
คนในรถเยอะเบียดกันจะตายอยู่แล้ว
‘ถึงโซน C
แล้วค่ะ ผู้ที่ประสงค์จะลงโปรดเตรียมตัวด้วยค่ะ’
ทิวาที่มองบรรยากาศในรถไปเรื่อยๆก็เห็นเพื่อนชายของเธอหาที่นั่งให้(ว่าที่)แฟนสาวอย่างเอาอกเอาใจจนอดแซวไม่ได้
"สองคนนั้นสวีทกันดีเนอะ"
"อิจฉารึไง"
กียุลเหลือบมองคนตัวเล็กข้างๆก่อนจะมองตรงไปที่เพื่อนทั้งสอง
"ก็นะ
ดูสิดันเต้เขาหาที่นั่งให้นาซิสซ่าด้วย แต่นายอ่ะไม่เห็นมีเลย"
"เธอถึกทนไม่ได้เลดี้ขนาดนาซิสซ่านี่
ยืนแค่นี้ก็ทำได้ไม่ต้องนั่ง ใช่มั้ยล่ะ"
"หนอย…
นายตี๋นี่!!"
"ก็จริงมั้ยล่ะยัยลิงกัง!"
"ฉันไม่คุยกับนายแล่ว!
เชอะ!" ทิวาสะบัดหน้าหนีแล้วหันหลังให้กียุลอย่างแรง
"เฮ้!
ฉันทำอะไร--"
'ถึงโซน B
แล้วค่ะ ผู้ที่ประสงค์จะลงโปรดเตรียมตัวด้วยค่ะ’
#กียุล
"ถึงแล้วววววว"
หลังจากที่รถรางเทียบชานชาลายัยลิงก็รีบวิ่งไปห้างทันที เฮ้อ ยังพูดไม่จบเลย
กะจะหลบหน้าผมใช่มั้ยเนี่ย? =_=;
ผมเดินไปห้างกับดันเต้และว่าที่แฟนของมัน
นาซิสซ่านั่นแหละ สักแปบนาซิสซ่าก็บ่นขึ้นมาทำนองว่า 'ตอนแรกบ่น ตอนนี้รีบวิ่งไปเลย' ประมาณนั้น
ดันเต้ก็เลยจูงมือลากคุณเธอไปที่ห้างอย่างรีบๆ
ผมเหลือบมองที่มือดันเต้ก่อนจะถอนหายใจเซ็งๆแล้วรีบเดินตามไป
ขนาดตอนยังไม่ได้เป็นแฟนกันยังจับมือกันได้เลย
อิจฉา(แล้วที่จูบกับทิวาล่ะคะ??)
...
"หายไปไหนกันนะครับ"
ดันเต้พูดแล้วเดินหานาซิสซ่า ส่วนผมก็หายัยลิง พอประตูห้างเปิดปุ๊บ
ทั้งสองก็วิ่งแจ้นเข้ามาในห้างปั๊บ ทำให้ตอนนี้พวกผมกับพวกเธอคลาดกัน
"อ๊ะ!
นั่นไง!!" ผมรีบกระชากดันเต้ให้วิ่งมากับผม ผมว่าผมมองไม่ผิดนะ
ผมสีน้ำตาลเข้มยาวๆที่ถูกรวบด้วยปิ่นปักผมสีทองนั่น ต้องใช่ทิวาแน่ๆ!
"ทำไมเธอถึงสภาพเป็นงี้อ่ะ!?"
ผมรีบเข้าไปเช็กตัวทิวาว่าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า
คุณเธอเล่นหอบหนักแถมเหงื่อแตกขาสั่นทั้งๆที่ห้างเปิดแอร์เย็นมาก
แต่ดูแล้วไม่ได้บาดเจ็บอะไร โชคดีจัง
"ก็ยัยกิ้งก่าอ่ะดิ
เล่นใช้ให้ฉันถือถุงบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ทั้งหนักทั้งเมื่อย ฉันทนไม่ไหวแล้วเนี่ย T^T"
ยัยลิงพยายามลุกขึ้นแล้วเกาะแขนผมเป็นที่ยึดเหนี่ยว
ผมจึงดึงเธอขึ้นแล้วโอบเอวไว้ไม่ให้เธอล้ม มีฉวยโอกาสบ้างนิดนึงไม่เป็นไรหรอก -.,-
"งั้นเดี๋ยวผมถือให้เองก็ได้ครับ
ส่วนคุณทิวาก็ไปเที่ยวกับกียุลเถอะ คุณนาซิสซ่าเดี๋ยวผมดูแลเอง"
"ขอบคุณนะดันเต้
ฉันเหนื่อยอ่ะตาตี๋~ ไม่อยากเดินแล้วววว T^T" ยัยลิงกอดแขนอ้อนผมแล้วส่งสายตาหวานมา โอยน่ารักเกินไปแล้ว -///-
"เดี๋ยวพาไปกินเค้กถ้าเธอเดินไปกับฉันนะ"
"งั้นไม่เหนื่อยละ
ไปกันเถอะ~" ทิวากำลังจะเดินไปกับผมแต่ก็นึกอะไรบางอย่างออกจึงหันไปหาดันเต้
"นาซิสซ่าอยู่โซนชุดว่ายน้ำนะ ซื้อเสร็จแล้วก็รอแถวนี้แหละ
เดี๋ยวฉันไปกินเค้กก่อน ยัยนั่นน่ะช็อปยาวเป็นชม.แน่ๆ ไปก่อนนะ ^^" ทิวาโบกมือบ๊ายบายให้ดันเต้แล้ววิ่งมาหาผม
"ครับ
แหะๆ" ดันเต้ตอบรับแล้วแบกถุงช้อปปิ้งทั้งหมดไปหานาซิสซ่า
...
"กินร้านไหนดีอ่ะตาตี๋แว่น"
ทิวาสอดส่องร้านอาหารตามสองข้างทาง เห็นอาหารก็ดี๊ด๊าขึ้นมาเชียวนะ - -;
"แล้วแต่เธอสิ"
"ไม่อ่ะ
นายเลือก"
"งั้น..
คาเฟ่ร้านนั้นดีมั้ย?" ผมชี้ไปที่ร้านๆนึงข้างหน้า
เป็นคาเฟ่ขนมหวานเล็กๆตกแต่งได้เรียบหรูแต่ก็ดูมีสไตล์ดี
มีมุมอ่านหนังสือให้อ่านด้วย ผมก็อยากจะเข้าไปอ่านสงบๆสักพักเหมือนกัน
"ร้านนี้ก็โอเคนะ
ไปกันเถอะ~" ทิวารีบเดินนำหน้าเข้าร้านไป
แต่อย่าหวังว่าจะได้เข้าก่อนผมเลย!
หมับ!
ผมรีบคว้ามือทิวามาจับไว้
คนที่โดนจับมือมีเซและสะดุ้งนิดๆ แต่หน้านี่แดงสุดๆ
"อะไรเนี่ยนายตี๋!?
>///<"
"ก็จับมือเดินเข้าไปพร้อมกันไง
ถ้าเธอเข้าไปก่อน ฉันจะถือว่าเธอเลี้ยงฉันนะ"
"นายแกล้งฉันเหรอ!?"
"จะเข้าไปก็ได้นะ
แต่ฉันไม่-เลี้ยง" ผมเน้นคำหนักไปที่คำว่าไม่เลี้ยง ความจริงก็แกล้งนั่นแหละ
แต่ก็อยากจะเห็นท่าทางของคุณเธอบ้าง
"ก็ได้
-///-" ทิวาปล่อยให้ผมจูงมือเธอเดินเข้าร้านไป เธอก็ตามมาแต่โดยดีนะ
แต่เดินก้มหน้า สงสัยเขินมั้ง
ผมเลือกนั่งที่มุมหนังสือ
ซึ่งตรงนั้นเป็นมุมอับพอสมควร ไม่ได้คิดอะไรนะก็ร้านแต่งมาอย่างนี้อยู่แล้ว -.,-
"สวัสดีค่ะ
รับอะไรดีคะ" หลังจากที่ผมกับทิวาดูเมนูเสร็จพนักงานเสิร์ฟก็เดินมาพอดี
"เอาช็อกโกบานาน่าปั่น
ช็อกโกแลตคลาสสิกเค้ก กับบลูเบอร์รี่ชีสเค้กค่ะ"
"กินเยอะไปไหน"
"ยุ่ง!!"
"ผมเอาคาปูชิโนเย็นกับครัวซองละกันครับ"
"ค่ะ
ขอทวนรายการนะคะ ช็อกโกบานาน่าปั่น 1 ช็อกโกแลตคลาสสิกเค้ก 1 บลูเบอร์รี่ชีสเค้ก 1 คาปูชิโนเย็น 1 กับครัวซอง 1 นะคะ อีก 10
นาทีจะนำมาเสิร์ฟ ขอบคุณค่า" พนักงานก้มลงเก็บเมนูบนโต๊ะ
แต่ไม่วายส่งสายตาเป็นนัยๆมาให้ผมอีก เฮ้อ ไปที่ไหนก็เจอแต่แบบนี้ ผมเบื่อจริงๆ
"ขอโทษครับ"
"คะ?"
"ผม-มี-แฟน-แล้ว
ครับ และแฟนผมก็อยู่ตรงนี้^^"
"ห๊ะ!?
0//////0" ทิวาอุทานแล้วมองหน้าผมอย่างโคตรงง
"อะ..
เอ่อ.. ขอตัวก่อนนะคะ" พนักงานหน้าแตกก่อนจะรีบบึ่งไปที่เค้าท์เตอร์
อยากอ่อยผมก่อนนี่ ผมก็แค่พูดความจริงไปก็แค่นั้น
"นายพูดอะไรน่ะ!?"
ทิวามองค้อนผมก่อนจะถามด้วยเสียงที่เบาๆ
"ก็พูดความจริง"
ผมตอบอย่างลอยหน้าลอยตา
"ความจริงตรงไหน?
ตอนนี้เราแค่คุยกันนะ!" ทิวาเริ่มค้อนผมหนักขึ้น
"ก็..
ความจริงในอนาคตไง ^^" ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ทิวาแล้วเลื่อนหน้าไปใกล้ๆหน้าของเธอ
"!!" เหมือนทิวาจะตกใจจนค้าง ดูทำอะไรไม่ถูก แถมไม่หนีด้วย เสร็จผมล่ะทีนี้
ระยะห่างของผมกับทิวาเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ
ตอนแรกกะจะแค่แกล้งยื่นหน้าไปเล่นๆ แต่พอเห็นใบหน้าอมชมพูที่น่ารักของทิวาแล้วใจมันสั่น
หักห้ามตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน แถมริมฝีปากเล็กที่ดูอวบอิ่มนั่นอีก
อยากจะจับเข้ามาจูบจริงๆเลย!
แปะ
มีอะไรนุ่มๆมาสัมผัสที่ปากผม
แต่ไม่ใช่ปากของทิวา แต่เป็นมือของทิวาแทน โว้~ เสียดาย
-3-
"เดี๋ยวค่อยได้มั้ย
คนเยอะ…" ทิวาพูดพึมพำแต่ผมได้ยิน
เธอเบือนหน้าผมไปทางอื่นเพื่อหลบความเขิน แถมหน้าก็แดงมากๆ โอ้ยน่ารักกกกกกก ><
"ก็ได้ๆ" ผมถอยกลับไปนั่งที่เดิมก่อนจะยกหนังสือขึ้นมาอ่าน แต่เปล่าหรอก
หยิบขึ้นมาบังโทรศัพท์เพื่อแอบถ่ายเจ้าตัว
"รายการอาหารที่สั่งได้แล้วครับ"
พนักงานเสิร์ฟคนนี้น่าจะไม่ใช่คนเดิม เพราะผมไม่ได้มองหน้าเขาหรอก
แอบถ่ายทิวาอยู่ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ไม่อยากเจอพนักงานคนเก่า
"ขอบคุณค่า~"
ทิวาขอบคุณตามมารยาทแล้วลงมือทานเค้กอย่างเรียบร้อย
ผิดจากเมื่อก่อนเยอะเลย สงสัยโดนครูมารีขัดเกลาเยอะแฮะ เปลี่ยนจากลิงเป็นคนได้นี่สุดยอดมาก
–w-b
ผมยกคาปูชิโนเย็นที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดื่มบ้าง
รสชาติไม่เลวเลยแฮะ เข้มข้นกลมกล่อม ลองให้ยัยลิงชิมดีกว่า
"ลองชิมมั้ย"
"อื้ม
เอาดิ" พอทิวาตกลงผมก็ยื่นแก้วไปให้เธอ
แต่ประจวบเหมาะกับมีคนมาเดินชนแขนผมทำให้แก้วคาปูชิโนทั้งแก้วหกใส่ทิวาเต็มๆ
ซ่า!
"O_O;!!!!!!" ทิวา
"O[]O;!!!!!!"
ผม
"กะ..
กะ.. กรี๊ดดดดดดด!!!!" ทิวากรี๊ดลั่นร้านจนพนักงานต้องรีบวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น พอพวกเขามาเห็นสภาพของทิวาก็รีบหาทิชชู่กับผ้ามาเช็ดทำความสะอาดบริเวณโดยรอบและตัวทิวาที่มีกาแฟหกเต็มตัวที่เรียกว่าอาบก็ยังได้กำลังสติแตกกับสภาพตัวเอง
พนักงานก็วิ่งวุ่นไปทั่วร้านเลย
"ทิวา!! ใส่เสื้อฉันก่อน!!" ผมรีบเอาเสื้อนอกไปสวมทับตัวทิวาที่กำลังเปียกกาแฟแล้วบอกให้รอตรงนี้ก่อน
"ขออภัยนะครับคุณลูกค้า!!" พนักงานแคชเชียร์โค้งขอโทษขอโพยผมใหญ่
แต่ไม่เป็นไรคนที่ผิดมันคือผมต่างหาก
"เท่าไหร่ครับ?"
"ทางเราขอรับผิดชอบโดยการไม่คิดเงินคุณลูกค้าครับ"
"ไม่ต้องทอนครับ!"
ผมวางแบงค์พันลงบนเค้าท์เตอร์ดังปังก็จะรีบวิ่งงไปหาทิวาเพื่อจะพาเธอไปเปลี่ยนชุด
ระหว่างทางน้ำกาแฟไหลจากชุดของทิวาเป็นทาง
ทำให้เธออายมากและต้องการที่จะรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น
เธอจูงมือผมแล้วพาผมวิ่งออกไปนอกห้างอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไร ทิวาวิ่งมาถึงจุดที่ให้เช่ารถยนต์ที่สามารถเดินทางระหว่างโซนได้
"อ้าวหนูทิวา
ทำไมตัวเปียกโชกขนาดนั้นล่ะ" ลุงที่เป็นคนดูแลรถเช่าถามทิวา
"ขอกุญแจค่ะลุง"
"จัดไป"
ลุงโยนกุญแจให้ทิวา ส่วนทิวาวางเงินให้ลุงอย่างรวดเร็ว
เธอรีบวิ่งไปที่รถสีขาวราคาแพงคันหนึ่งแล้วก้าวขึ้นข้างคนขับ
"สภาพงี้ขับไม่ได้หรอก
ให้ฉันขับเถอะ"
"โอเค
เร็วๆล่ะฉันอายคนอื่นจะแย่ละ" ทิวาวิ่งไปขึ้นฝั่งข้างคนขับก่อนจะปิดประตูและคาดเข็มขัด
กระชับเสื้อนอกของผมให้คลุมตัวมิดชิด
"ฉัน..
ขอโทษนะยัยลิง" หลังจากที่เงียบกันมานานผมตัดสินใจทำลายความเงียบ
สายตาก็เหลือบไปมองทิวาเป็นระยะๆแต่เท้านี่เหยียบมิดร้อยแปด
"อืม"
ทิวาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองหน่อยๆ
ห้วนๆอย่างนี้โกรธผมแน่ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจอ่ะ T^T
"ฉัน.."
"ไม่ต้องพูดอะไร
นายขับเถอะ ฉันเหนียวตัว" ทิวาตัดบทอย่างเยือกเย็น
ผมโดนยัยลิงโกรธจริงๆแล้วใช่มั้ยเนี่ยยย T^T
ณ
ห้องทิวา
หลังจากที่ถึงห้องทิวาก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
ปล่อยให้ผมยืนจุ้มปุ๊กอยู่หน้าห้อง ผมเดินเข้าห้องแล้วทิ้งตัวลงเตียงอย่างเหนื่อยๆ
ท่าทีของทิวาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าโกรธผมแน่ๆ เธอไม่เคยเย็นชา ไม่เคยไม่มองหน้า
ไม่เคยตอบห้วนๆด้วยน้ำเสียงห้าวๆแบบนั้น ผมคงทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงแล้วล่ะ
ปกติเธอก็ไม่เคยโกรธใครด้วยซ้ำ แล้วจะง้อยังไงดีเนี่ย T^T
ผมกลิ้งไปกลิ้งมาพลางคิดอะไรอยู่บนเตียง
รู้สึกกระสับกระส่ายและแย่รวมๆกันเลย แค่คนๆนึงกลับมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้เลยเหรอ?
ก๊อกๆ!
"ใครครับ?"
"ฉันเอง
นาซิสซ่า"
ผมเดินไปเปิดประตู
ก็พบนาซิสซ่ากับดันเต้ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมถุงช้อปปิ้งอีก20กว่าถุง
"พวกเธอมาได้ไงเนี่ย?"
"ก็ยัยทิวาน่ะสิยะ
ไลน์มาบอกว่าจะกลับแล้ว เห็นบอกมีเหตุสุดวิสัยมากๆที่ต้องกลับ
ฉันก็เลยเอาของมาให้" สุดวิสัย? ยัยลิงเอ้ย
=_=;
นาซิสซ่ายื่นถุงช้อปปิ้ง 5 ถุงมาให้ผมแล้วโบกมือบ๊ายบาย
เดินกลับหอกับดันเต้ไป แต่ผมเห็นสองคนนั้นเดินจับมือกัน ตาฝาดล่ะมั้ง
ปัง!
ผมปิดประตูแล้วเดินไปที่เตียงเหมือนเดิม
นาซิสซ่าซื้ออะไรมาให้ยัยลิงกัน
มือผมที่กำลังจะเปิดถุงช้อปปิ้งถุงหนึ่งก็ชะงักลงเพราะจิตใต้สำนึกฝ่ายดีห้าม
'อย่าเปิดนะ เราเป็นสุภาพบุรุษควรให้เกียรติสุภาพสตรี ถ้าเกิดเธอโกรธมากกว่าเดิมล่ะจะทำยังไง'
โอเค ไม่เปิด
วางไว้นี่แหละ =__=
ผมคิดมากเรื่องทิวาจริงๆนะ
คือไม่เคยเห็นทิวาโกรธใครแบบนี้มาก่อน
จะถามวิธีง้อกับพวกเหมยฮัวเดี๋ยวก็โดนแซวยันลูกคนที่สองเกิดอีก =_=; จะซื้อเค้กมาเป็นการไถ่โทษเหรอ มันก็ไม่ใช่วิธีที่ดีอ่ะ รู้สึกเหมือนเอาของฟาดหัวทิวา
อืม…
จับกดลงเตียงเหรอ ไม่ดีๆๆๆๆไม่ดีอย่างแรง
เดี๋ยวโดนตบแล้วโดนงอนอีกหลายชาติเลยมั้งเนี่ย โอยปวดหัว ผมเครียดดดด T^T
แอ๊ด...
แอ๊ด คาราบาว เอ้ยไม่ใช่ =_= เมื่อกี้มันเสียงประตูห้องน้ำเปิดนี่หว่า ผมรีบเด้งตัวนั่งบนที่นอนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น(?) แล้วรีบหาหนังสือที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดมาทำเป็นอ่านเพื่อบังหน้าไว้ ทำทำไม ผมก็ไม่รู้ว่าทำทำไม กลัวทิวาล่ะมั้ง T^T
ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ หนังสือที่บังหน้าผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยยยยยยย ไม่เคยรู้สึกกลัวยัยลิงขนาดนี้มาก่อนเลย มือที่ถือหนังสือที่สั่นเป็นพาร์กินสันเลยครับแหม่ อย่าทำอะไรผมน้า T^T
"กียุล นายอ่านหนังสือกลับด้านน่ะ"
"อะ ห๊ะ!?" ผมรีบมองตัวหนังสือก็เห็นว่ามันกลับหัวจริงๆ ผมจึงรีบกลับหัวให้เป็นเหมือนเดิมแล้วแกล้งก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ "ขอบคุณนะ"
"อืม แล้วถุงนั่นคืออะไร" ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าก่อนจะเห็นเธอยืนเท้าสะเอวแล้วใช้มือข้างนึงชี้ไปที่กองถุงข้างๆผม เออลืมไปเลยแฮะนี่ของทิวานี่หว่า
"นาซิสซ่าบอกว่าซื้อให้เธอน่ะ" ทิวาพยักหน้าก่อนจะหยิบถุงนึงไปเปิดดู ทิวาทำหน้าตกใจแวบนึงแล้วคลี่ยิ้มบางๆให้กับของที่อยู่ในถุงใบนั้น ดูเซอร์ไพรส์และมีความสุขในเวลาเดียวกัน อยากรู้จังนาซิสซ่าซื้ออะไรให้ยัยลิง
ทิวาหยิบถุงที่เหลือไปเปิดดู เธอยิ้มให้กับของที่อยู่ในถุงทุกใบ ท่าทางดูมีความสุขมากๆ
"เอ้อ นายตี๋ กี่โมงแล้ว"
"เที่ยงยี่สิบสามน่ะ ทำไมเหรอ" ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วบอกเธอไป ทิวาทำหน้าครุ่นคิดแปบนึงแล้วหันหลังเดินกลับฝั่งตัวเองไป ก่อนจะตอบว่า
"ไม่มีอะไร"
ไม่มีอะไร? ถ้าไม่มีอะไรแล้วจะถามเวลาทำไมล่ะ??
หมับ!
ดูเหมือนการกระทำจะไวกว่าความคิด ผมรีบคว้าข้อมือทิวาไว้ไม่ให้ไปไหน เหมือนทิวาจะรู้ว่าผมต้องการอะไร เธอหันกลับมามองหน้าผม ผมก็ยังไม่ปล่อยมือหรอกนะ
"ทิวา โกรธฉันเหรอ?"
"..."
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษจริงๆ"
"..."
"ยกโทษให้ฉันได้มั้ย?"
"ไม่"
"ขอร้องล่ะ ฉันขอโทษจริงๆ ยกโทษให้ฉันเถอะ" ผมจ้องเข้าไปในดวงตาสีทับทิมคู่สวยของทิวา ผมเห็นตาเธอสั่นเล็กน้อยแต่แค่แวบนึงเท่านั้น เธอจ้องผมกลับอย่างไม่ยอมแพ้
"..."
"ทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธทิวา บอกฉันได้มั้ย?"
"อืม.." ทิวาขมวดคิ้วก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก เธอยกยิ้มมุมปากแล้วจ้องกลับเข้าไปในตาของผม
"..."
"วันนี้ตอนบ่ายสอง ฉันมีนัดสอบว่ยน้ำกับครูฌาแนตต์ นายต้องไปว่ายน้ำกับฉัน"
"ห๊ะ!!??" ผมอุทานดังลั่นห้อง เอาจริงดิ!? ว่ายน้ำอ่ะนะ ผมว่ายน้ำไม่เป็น!
"ห๊ะอะไร ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก"
"เอ่อ..." ผมอึกอัก กลืนน้ำลายดังเอื๊อก ผมจะให้ใครรู้ความลับนี้ไม่ได้ แต่เพื่อทิวายังไงผมก็จะ "ฉันไป"
"ก็ดี มาช่วยฉันเลือกชุดหน่อย" ทิวายิ้มให้ผมก่อนจะลากผมไปที่ห้องแต่งตัว
ทิวาแกะถุงที่นาซิสซ่าให้มาทั้ง 5 ถุงก่อนจะเอาสิ่งที่อยู่ในนั้นออกมาแขวนเรียงกับตู้เสื้อผ้า
"ชุดว่ายน้ำเหรอ?"
"อื้ม ยัยกิ้งก่าซื้อให้นั่นแหละ ยัยนั่นไปรู้ตอนไหนนะว่าชุดว่ายน้ำฉันขาดไม่มีใส่ไปสอบวันนี้ ต้องขอบคุณยัยกิ้งก่าจริงๆไม่งั้นฉันตกวิชานี้แน่ๆ" ทิวายิ้มร่าเริงให้กับของที่เธอได้รับมาจากเพื่อนรัก
"นาซิสซ่านี่ก็ใจดีเหมือนกันเนอะ"
"นายช่วยเลือกหน่อยดิ"
"ให้ฉันเลือก???"
"ก็มันมีตั้ง 5 ชุด ฉันไม่รู้จะใส่ตัวไหน นายก็ช่วยเลือกหน่อยละกัน"
"ก็ได้ๆ"
ผมมองไปที่ชุดว่ายน้ำทั้ง 5 ชุด มันดูน่ารักมากๆ นาซิสซ่านี่ก็รสนิยมดีเหมือนกันนะเนี่ย
"ชุดนี้ละกัน" ผมชี้ไปที่ชุดที่ 4 เป็นชุดที่คล้ายๆเสื้อเปิดไหล่ลายดอกไม้สีแดงชมพู เป็นทูพีชกางเกงเอวสูงสีส้มอมชมพู น่าจะเหมาะกับทิวาดี
"เล็งตัวเดียวกันเลยนะนายตี๋" ทิวาหยิบชุดว่ายน้ำที่เหลือเข้าตู้แล้วนำชุดว่ายน้ำที่ผมเลือกออกจากไม้แขวนแล้วพับใส่ลงในกระเป๋ากีฬาก่อนจะสะพายข้างแล้วหยิบกุญแจรถเดินออกไป
"ยืนอยู่ทำไม มาสิ ไปสระว่ายน้ำกัน"
"แต่ฉันไม่มีชุดว่ายน้ำ"
"ก็จะพาไปซื้อไงนายตี๋ มาเร็วๆ" ทิวาเร่งแล้วเดินไปที่โรงจอดรถของหอก่อนจะเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ ผมเลยเข้าไปนั่งฝั่งข้างๆคนขับแทน ทิวาสตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างช้าๆเพราะวันนี้รถติดมาก เพลงในรถคลอขึ้นเบาๆระหว่างทาง มันเป็นเพลงญี่ปุ่นที่ฟังแล้วรู้สึกสบายๆดี
ผมที่ฟังภาษาญี่ปุ่นออก พอจะรู้ความหมายของเพลงนี้ ความหมายมันดีมากและเศร้ามากในเวลาเดียวกัน ผมว่านักร้องวงนี้ร้องเพราะมากๆเลยล่ะ
"ชื่อเพลงอะไรน่ะ"
"Sakura no ki ni narou" ทิวาตอบผมสั้นๆโดยที่ดวงตาคู่สวยยังคงจับจ้องอยู่บนท้องถนน
"เธอชอบฟังเพลงนี้เหรอ"
"เพิ่งเคยฟังไม่กี่ครั้งน่ะ ยูริแนะนำมา ความหมายก็เพราะดีนะ" ทิวาพูดแล้วชะลอรถลง ข้างหน้าเป็นไฟแดงจึงต้องหยุดรอสัญญาณไฟ
"รู้ได้ไงว่าความหมายมันเพราะ เธอไปอ่านแปลไทยมาเหรอ?" ผมกวนประสาททิวาไปนิดนึง ชอบนะเวลาแกล้งยัยลิงนี่ผมมีความสุข หุหุ -.,-
"ปากเสีย! ฉันก็ฟังภาษาญี่ปุ่นออกนะ นายน่ะดิรู้ได้ไง ไปอ่านแปลเกาหลีมาเหรอ?"
"ฉันฟังภาษาอื่นๆออก หนึ่งในนั้นก็คือญี่ปุ่น" ผมเก๊กท่าฉลาดแล้วยักคิ้วให้ทิวาทีนึง
"เหอะ ฉลาดตาย" ทิวากรอกตาแล้วมองไปข้างหน้าต่อ
"แต่คนฉลาดคนนี้ก็ทำให้ยัยลิงแถวนี้หลงรักนะ ^^"
"หลงตัวเอง!"
"^^" ยัยลิงเขินแหละท่านผู้ชม~
"..."
"..."
"..."
"..."
"เอ่อ.. กียุล" จู่ๆทิวาก็ทักผมขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"มีอะไรยัยลิง"
"ขอโทษที่ไม่พอใจนะ คือว่าจะโกรธก็โกรธแหละ ก็นายเล่นไปบอกคนอื่นว่าเราเป็นแฟนกันทั้งๆที่มันไม่ใช่ เดี๋ยวคนเค้าเข้าใจผิดหรอก"
"ฉันขอโทษ"
"ความจริงก็อยากให้คนเค้าเข้าใจผิดนั่นแหละ แต่ว่าเราก็ต้องพูดความจริงใช่มั้ยล่ะ ฉันยังไม่พร้อมหรอกนะ รออีกนิดนึง -///-"
"0/////0" ทิวา...
"ไฟเขียวละ" ทิวาพูดขึ้นแล้วเคลื่อนรถออกจากไฟแดง ขับไปเรื่อยๆจนถึงห้างเพื่อมาซื้อชุดว่ายน้ำให้ผม
ทิวารับบัตรจอดรถมาแล้วหาที่จอดไปเรื่อยๆ พอเจอก็ทำการนำรถเข้าไปจอดอย่างชำนาญ สงสัยขับรถบ่อย แต่อายุยังไม่ถึง 18 ขับรถได้แล้วเหรอ -_-
"ที่นี่คนต่ำกว่า 18 ก็ขับรถได้ไม่ผิดกฏหมาย แต่จะต้องผ่านการทดสอบก่อนนะถึงจะขับได้" อ่านใจได้รึไงยัยลิงนี่ -_-;
"อ่อ งั้นลงกันเถอะ"
"นายรีบๆไปซื้อไป ฉันจะรอในรถนี่แหละ"
"เอาจริง!?"
"อ่าฮะ"
"โอเคๆ" ผมปิดประตูรถแล้วรีบเดินไปซื้อชุดว่ายน้ำเพื่อไม่ให้ทิวารอนาน
พอถึงร้านชุดว่ายน้ำผมก็รีบเลือกกางเกงว่ายน้ำมาตัวนึงแล้วเดินไปจ่ายเงินที่เค้าท์เตอร์ รับของเสร็จก็รีบวิ่งมาที่จอดรถทันที
"4 นาที 59 วินาที ก็ไม่เลว" ทิวาเงยหน้าจากนาฬิกาข้อมือแสนแพงของเธอแล้วมองหน้าผม
"เอาคืนรึไง"
"เปล๊า รีบขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวฉันไปสาย"
'เดี๋ยวฉันไปสาย'
สายมากครับคุณลิงกัง ครูฌาแนตต์นัดตอนบ่ายสองแต่นี่เพิ่งเที่ยงห้าสิบ!!!! สายม้ากกกกกกกกกกก
ทิวาขับรถมาเรื่อยๆจนถึงสระว่ายน้ำของโซน D ที่เป็นโซนการเรียนการสอนของคลาสดัตเชส เธอลงจากรถและล็อคประตูรถเรียบร้อยก่อนที่จะเดินไปยังสระว่ายน้ำ ส่วนผมก็เดินตามหลังเธอไปติดๆ
"อ้าวเลดี้ทิวา มาเร็วจังเลยฮ่ะ" ครูฌาแนตต์ที่เดินผ่าทางมาทางนี้พอดีทักทิวาโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าผมก็ยืนอยู่ข้างๆ
"ก็ตอนสอบใช้เวลานานเลยมาก่อนน่ะค่ะ กะจะมาก่อนครูแต่ครูก็ดันมาก่อน ฮ่าๆ"
"งั้นเลดี้ทิวาไปเตรียมตัวเลยก็ได้นะฮะ เดี๋ยวครูรอตรงสระละกัน"
"ได้ค่ะ"
"งั้นครูไป กรี๊ดดดดด เจนเทิลแมนกียุลที่รักของครู!!!! *0*" ครูณาแนตต์หันมาเห็นผมพอดีแล้วกรี๊ดอย่างกับเจอดารา ครูที่นี่ก็ตลกดีเหมือนกันนะ ฮะๆ -_-;
"สวัดดีครับ"
"ดีฮ่า~ มาดูเลดี้ทิวาสอบหรอฮะ"
"เอ่อ.."
"กียุลเขาอยากมาว่ายน้ำแข่งกับครูน่ะค่ะ ^^"ทิวาชิงตอบก่อนจะส่งรอยยิ้มเคลือบยาพิษนั่นมาให้ผม
แก้แค้นสินะ! -*-
"อุ้ย~ดีจังเลยฮ่ะ งั้นก็รีบไปเตรียมตัวทั้งสองคนเลยนะฮะ ครูรอไม่ไหวแล้ววว ><"
ครูฌาแนตต์โยกมือบ๊ายบายก่อตะเดินไปที่สระว่ายน้ำ ผมกับทิวาเลยเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะว่ายน้ำ
เอาตรงๆเลยนะผมไม่ได้ว่ายน้ำอีกเลยตั้งแต่ 5 ขวบ ตอนนั้นผมเรียนว่ายน้ำแล้วก็ไม่เป็นสักที แถมโดนเพื่อนล้อว่า เก่งทุกอย่างแต่ห่วยเรื่องว่ายน้ำ ไม่ไหวเลยจริงๆ ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลี่ยงที่จะว่ายน้ำสุดชีวิต ตอนคลาสเคาท์ปี 1 มีเรียนว่ายน้ำ ผมหนีเกือบตาย ความก็เกือบแตก แต่โชคดีที่ผมใช้ข้ออ้างประธานนักเรียนมาอ้างกับครูผู้สอนทุกๆครั้งเลยรอดมาได้ ครั้งนี้ผมไม่ยอมให้ใครมาบ่วงรู้ความลับผมแน่
ผมแยกกับทิวาเพื่อเข้าไปเปลี่ยนชุด ผมใส่กางเกงว่ายน้ำขาสามส่วนสีน้ำเงินเข้มแล้วใส่เสื้อยืดสีขาวไว้ แล้วเก็บของใส่กระเป๋ากีฬาแล้วนำไปเก็บที่ล็อคเกอร์
ผมออกมานั่งรอทิวาหน้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ผ่านไป 10 นาทียังไม่ออกมาเลย เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า หรือตกส้วม?
"มาแล้ว" เสียงใสๆเรียกผมจากข้างหลังทำให้ผมหันไปมองที่ต้นเสียง ทิวาใส่ชุดว่ายน้ำที่ผมเลือกให้ พอทิวาใส่แล้วมันน่ารักมากๆเลย หน้าอกที่เจริญเติบโต(?)ได้พอดีกับสัดส่วน.. เนินอกที่เนียนขาว เห้ยๆๆๆๆ!! ไม่ได้ทะลึ่งนะ แค่อธิบายเฉยๆ -///////-
"มองอะไรยะ ฉันสวยรึไง" ทิวาเดินเข้ามาเท้าสะเอวหน้าผม
"ใช่ สวย ไม่คิดเลยว่าจอมตะกละจะไม่มีพุงย้วยๆแต่กลับมีหน้าท้องที่แบนราบ"
"หมายความว่าไงนายตาตี๋? ฉันออกกำลังกายทุกวันเพื่อน้องท้องแบนราบคนนี้เลยนะ!"
"ก็หมายความว่างั้นแหละ" แต่ก็จริงอย่างที่เธอบอก ทิวามักจะตื่นเช้ามาออกกำลังกายตลอด ออกไม่หนักมากพอให้กล้ามเนื้อได้มีการทำงาน
"ไปเถอะ ฉันขี้เกียจเถียงกับนาย บอกมาว่าผอมก็จบแล้ว" ทิวาพูดจบก็จูงมือผมให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่สระ
ระหว่างทางมีพวกนักเรียนทั้งสองโรงเรียนมองทิวาไม่ขาดสาย โดนเฉพาะพวกนักเรียนโนอาห์ที่แทบจะไม่ละสายตาไปจากทิวานับตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาในสระว่ายน้ำด้วยชุดว่ายน้ำ เดี๋ยวกลับไปจะตัดคะแนนความประพฤติให้สิ้นซากซะเลยนี่!!
ผมใช้สายตาและอำนาจประธานนักเรียนมองไปยังกลุ่มนักเรียนโนอาห์ที่กำลังมองทิวาด้วยสายตาหื่นกาม พอพวกมันเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ รีบหลบหน้าแล้ววิ่งหนีไปทางอื่นทันที พวกนั้นรู้ดีว่าถ้าใครมาเล่นกับประธานจะเจออะไร ทิวาคนนี้ของผม ผมมองได้คนเดียว(เอ๊ะยังไง?)
"ถึงแล้ว" ทิวาปล่อยมือผมจากการจูงแล้วเดินไปคุยอะไรสักอย่างกับครูฌาแนตต์แล้วทำการอบอุ่นร่างกายก่อนจะลงสระน้ำ
ในบริเวณนร้ไม่มีใคร มีเพียงแค่ผม ทิวา กับครูฌาแนตต์แค่ 3 คน
ผมเดินไปนั่งดูทิวาสอบว่ายน้ำข้างๆสระ วันนี้ทิวาสอบ 3 อย่าง สอบว่ายท่าฟรีสไตล์ ท่ากรรเชียงและท่าผีเสื้อ
ปรี้ด!
สิ้นเสียงนกหวีดจากครูฌาแนตต์ ทิวาก็กระโดดลงน้ำไป ท่าแรกที่ว่ายคือท่าฟรีสไตล์ การสอบครั้งนี้จะดูที่ฟอร์มการกระโดดและการว่าย ถ้าว่ายสวยฟอร์มดีมากก็จะได้คะแนนเต็ม ผมไปถามครูฌาแนตต์มาน่ะ
ทิวาว่ายครบ 1 รอบแล้วหยุดพัก ครูฌาแนตต์จึงคอมเม้นท์การว่ายน้ำท่าแรกให้เธอฟัง
"ฟอร์มกระโดดสมบูรณ์แบบมากฮ่ะเลดี้ ส่วนจังหวะการหายใจยังติดๆขัดๆอยู่นะฮะ ฝึกอีกนิดหน่อยก็จะเพอร์เฟค อีก 5 นาทีมาต่อท่าที่ 2 เลยนะฮ้า" ครูฌาแนตต์คอมเม้นท์ทิวาแล้วเขียนยุกยิกๆลงกระดาษ
"ขอบคุณมากค่ะ" ทิวาไหว้ครูฌาแนตต์แล้วขึ้นจากสระมานั่งข้างๆผม
"ว่ายสวยมากๆเลย อะนี่น้ำ" ผมยื่นน้ำไปให้ทิวา ทิวารับแล้วเปิดฝาดื่ม
"ขอบคุณ ว่าแต่นายไม่ลงไปเล่นน้ำบ้างล่ะ"
"ไม่ล่ะ"
"อ่าๆตามใจ"
"ทิวา สวมนี่ซะ" ผมหยิบเสื้อคลุมว่ายน้ำของผมคลุมไหล่ทิวา
"ใส่ทำไมอ่ะ"
"เอาตรงๆมั้ย"
"ว่ามา"
"ฉันหึง เวลาที่คนอื่นมองมาที่เธอ ฉันไม่อยากให้ใครเห็นร่างกายเธอและเธอในชุดนี้ เข้าใจยัง?"
"บ้า -//////-"
"พูดจริง"
"ฉันเขินนะนายตี๋ -////////-"
"เวลาเธอเขินน่ารักดี ฉันชอบ"
"บ้า!"
"เลดี้ทิวามาเตรียมตัวสอบได้แล้วฮ่า~" เสียงครูฌาแนตต์ขัดการสวีทของผมกับทิวา ทิวาถอดเสื้อคลุมแล้วไปเตรียมตัวที่จุดสตาร์ท
.
.
ตอนนี้ทิวาสอบครบแล้ว สองท่าที่เหลือผมว่าฟอร์มดีกว่าท่าฟรีสไตล์ท่าแรกอีกโดยเฉพาะท่าผีเสื้อ วาดวงแขนได้สวยมากๆ
"กียุล~ มานี่หน่อยสิ" ทิวากวักมือเรียกผมขณะที่ตัวเธอลอยน้ำอยู่
ผมเดินไปหาเธออย่าง งงๆ ทิวายิ้มให้แล้วใช้มือทั้งสองข้างจับแขนของผม
"ลงมาเล่นน้ำกันหน่อย!!!!!!!"
"แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!"
ตูม!
ทิวากระชากผมลงน้ำแล้วหัวเราะร่า ที่นี่น้ำลึกด้วย ผมพยายามตะเกียดตะกายขึ้นเหนือน้ำแต่ว่าร่างกายผมหนักเกินไป อากาศหายใจกำลังจะหมด ผมหายใจไม่ออก ช่วยผมด้วย
ทิวา...
"กียุล!!!!"
...
ผมลืมตาขึ้นมา ก็เห็นหน้าครูฌาแนตต์กับทิวาตรงหน้าผม
อา.. รอดตายสินะ
"กียุลฟื้นแล้ว!!!!" ทิวาโผกอดผมหลังจากที่ผมลืมตาขึ้นมา ครูฌาแนตต์ถอนหายใจอย่างโล่งอก
"เจนเทิลแมนว่ายน้ำไม่เป็นวันหลังก็บอกกันก่อนสิฮ้า"
"ห๊ะ!? ใครว่ายน้ำไม่เป็นครับ?" ผมรีบกลบเกลื่อน ไม่นะ ความลับจะรั่วออกไปไม่ได้ ToT
"ก็ถ้าใครตกลงไปตรงนั้น ถ้าว่ายน้ำเป็นก็ว่ายขึ้นมาได้ทุกคนฮ่ะ"
"นายว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ!?" ทิวาถามผมเสียงดัง เบาๆหน่อยก็ได้ยัยลิง T_T
"ครับ.. ผมว่ายน้ำไม่เป็น" ผมก้มหน้าลงอย่างรับชะตากรรม ต่อจากนี้ไปผมคงโดนล้อเรื่องว่ายน้ำนี้ไปจนตายเลยก็ได้
"ทำไมไม่บอกก่อนล่ะ!" ทิวาตะคอกผม ตาเธอเริ่มแดง
"ครูเข้าใจนะ เธอมีงานต้องทำเยอะจนไม่มีเวลาฝึกว่ายน้ำเลยน่ะ" เอ่อ.. ไม่ใช่ครับ =[]=; "ถ้าเธออยากให้ครูสอนว่ายน้ำให้ บอกได้นะฮะ เดี๋ยวครูสอนให้ ส่วนเรื่องนี้ครูจะไม่บอกใครแน่นอนฮ่ะ! ^^" ครูฌาแนตต์ขยิบตาให้ผมหนึ่งที ดีจัง ยังมีคนที่เข้าใจเรา...
"เดี๋ยวฉันช่วยสอนด้วยนะ จะสอนให้นายว่ายน้ำเป็นเลย ^^" ทิวายิ้มให้ผม รอยยิ้มนั้นสดใสมากๆ รู้สึกโชคดีที่สุดที่ได้รู้จักกับทิวา
"ขอบคุณนะยัยลิง ^^"
"เอาเป็นว่าวันนี้เจนเทิลแมนกียุลก็กลับไปพักก่อนดีกว่าฮ่ะ เดี๋ยวครูขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะฮะ"
"ครับ/ค่ะ"
ครูฌาแนตต์เดินออกจากสระว่ายน้ำไป ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับทิวาแค่สองคน
"กียุล ฉันขอโทษนะ" ทิวาก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เสียงของเธอสั่นๆ น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นขอบตาของทิวา
"ไม่ร้องสิทิวา เธอไม่ผิดนะ" ผมเอื้อมมือไปกอดทิวา มืออีกข้างก็ลูบหัวทิวาเบาๆหวังให้เธอหยุดร้อง ทิวากอดผมตอบแล้วพูดประโยคถัดมาด้วยเสียงที่สั่นกว่าเดิม
"ฉันเกือบทำนายตายเลยนะ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ" ทิวาพูดขอโทษซ้ำๆวนไปวนมาแล้วร้องไห้จ้า เฮ้อ ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไร ผมกอดทิวาพลางลูบหัวไปเรื่อยๆ ทิวาร้องไห้สักพัก เสียงสะอื้นเริ่มเบาลงจนหายไปทิวาเงยหน้ามองผมด้วยดวงตาที่แดงๆแล้วพูดประโยคที่ทำให้ผมใจสั่นมากๆ
"ฉันรักนายนะ ยกโทษให้ฉันได้มั้ย?"
"ได้อยู่แล้ว ฉันก็รักเธอนะ ยัยลิง"
"ขอบคุณมากนะนายตี๋ เรามาต่อจากที่ร้านคาเฟ่นั่นดีมั้ย"
"เอาสิ"
หลังจากที่ผมพูดจบ ผมกับทิวาก็เลื่อนใบหน้าเข้าหากันจนระยะห่างนั้นหายไป ผมประกบริมฝีปากกับทิวา ทิวาใช้แขนคล้องคอผมแล้วกดคอผมให้ต่ำลงเล็กน้อยเพื่อที่จะได้จูบอย่างสบาย จูบครั้งนี้ไม่ได้ดูดดื่มเหมือนที่ผ่านมา แต่กลับให้ความรู้สึกที่อบอุ่น นุ่มนวล อ่อนโยน จนผมไม่อยากถอนจูบออกจากกันเลย
ผมกระชับเอวทิวาให้เข้ามาใกล้กว่านี้อีก แล้วกดริมฝีปากลงไปแน่นกว่าเดิม ทิวาจูบตอบกลับมาอย่างนุ่มนวล เราสองคนจูบกันอย่างเนิ่นนานก่อนที่ทิวาจะเป็นฝ่ายถอนจูบไปเพราะอากาศหายใจเริ่มหมด ผมมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยแบบเอเชียของคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มให้เธอ ใบหน้าของเธอขึ้นสีแล้วยิ้มกลับมาให้ผม ผมรักเธอมากๆเลย
"กลับกันมั้ย"
"อื้ม"
ความลับของผม ถึงจะมีคนล่วงรู้ไปแล้วถึง 2 คน และหนึ่งในนั้นเป็นคนที่ผมไม่อยากให้รู้มากที่สุด เพราะกลัวว่าจะโดนล้อ โดนเยาะเย้ย กลัวว่าเธอจะไม่ชอบ แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย เธอยอมรับในข้อเสีย ยอมรับในตัวตนของผมและบอกว่าจะช่วยทำให้ข้อเสียของผมนั้นหายไปด้วย คนแบบนี้หายากมากๆบนโลกใบนี้ แต่ผมว่าผมเจอแล้วล่ะ และผมก็เริ่มเข้าใจประโยคบางประโยคแล้วด้วย
'คนที่รักกันจะยอมรับข้อเสียของกันและกันได้ และจะยิ่งรักกันมากขึ้น :)'
-----------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ! กลับมากับอีกตอนพิเศษ ถ้าเนื้อเรื่องสั้นไปหรือไม่สนุกก็ขออภัยด้วยค่ะ จะนำคำติชมไปปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้น และแน่นอนตอนนี้ก็มีภาพสเปเชี่ยลให้เช่นเคยค่ะ ฝากติดตามกันด้วยค่า~
แถมรูปให้ด้วยน้า ><
คอมเม้นท์เป็นกำลังใจ กด fav ให้นักเขียนด้วยนะคะ ขอสัก 1 คอมเม้นท์ก็ยังดีค่ะ เราจะได้มีแรงฮึดแต่งนิยายนะคะ T^T
Theme credit :▴ THEMY B U T T E R ▾ テーマバター
ความคิดเห็น