เมื่อเส็ตโชมารูมีความรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อกาลเวลาหมุนผ่าน...

มนุษย์ก็ย่อมมีการเจริญเติบโต


จากเด็ก...เป็นวัยรุ่น

และจากวัยรุ่นก็จะก้าวเข้าสู่วัยชรา


หญิงสาวยิ่งโตก็ยิ่งงดงาม

รินเองก็เช่นกัน...

เมื่อก่อนไม่เคยแม้แต่จะรู้สึกสับสน

รินยังคงดูเป็นเด็กเล็กๆที่คอยติดตามเขาไปทุกที่

แต่ตอนนี้...

มันไม่ใช่แล้ว

"หัวใจ" ที่แสนจะเย็นชา

กลับเริ่มเต้นผิดจังหวะ

ทุกครั้งที่ได้มองใบหน้านั้น...

ทุกครั้งที่ได้มองรอยยิ้มที่สดใส

น้ำแข็งอย่างเขา...กำลังจะหลอมละลาย...

เนื้อเรื่อง

เวลาพลบค่ำ จาเค็นพารินมายังไร่แตงโมเพื่อหาอะไรให้เธอกิน

ที่นี่คือไร่แตงโมของชาวบ้าน  มีลูกแตงโมเยอะแยะมากมายให้เลือก

รินกำลังสนุกสนานกับการเลือกผลแตงโม  เธอหยิมมันขึ้นมาให้จาเค็นดูบ้าง  

วิ่งไปอีกฝั่งหนึ่งบ้าง  ก่อนจะเอาแตงโมลูกที่ถูกใจและวิ่งกลับมาหาจากเค็น

"ท่านจาเค็นคะ"

"หืม?"

"แตงโมลูกนี้น่าอร่อยมั้ยคะ?" รินฉีกยิ้มร่าเริงแจ่มใส  จาเค็นเองเวลาที่รู้สึกหงุดหงิด

เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กมนุษย์คนนี้  ความหงุดหงิดมันก็ลดลงอย่างน่าประหลาดใจ

"เจ้าเป็นคนกินนี่  กินๆเข้าไปเถอะ!"

"ท่านจาเค็นไม่กินเหรอคะ?"

"ข้าไม่ชอบกินแตงโม! กลับกันได้รึยัง"

"ค่าๆๆ" รินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จาเค็นเดินนำเธอไปหา อะอุน ปีศาจ2หัวตัวโตที่กำลังนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

"อะอุน กลับกันได้แล้ว" จาเค็นกระโดดขึ้นไปบนหลังของมัน  ปีศาจที่ถูกปลุกด้วยเสียงแหลมไม่เข้าหู

มีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

"เร็วเข้าริน  ใกล้ค่ำแล้วเราต้องรีบกลับไปหาท่านเส็ตโชมารู"

"ค่ะ~" รินอุ้มลูกแตงโมอยู่ในมือก่อนจะขึ้นขี่หลังอะอุน

"กินแตงโมๆ กินแตงโม" รินร้องเพลงอย่างร่าเริง  จาเค็นได้แต่ส่ายหัวกับความไร้เดียงสาของเธอ

"แตงโมหวานชื่นใจ~" 

"น่ารำคาญจริงจริ๊ง" จาเค็นบ่นอุบเบาๆ 

อะอุนพาจาเค็นและรินเหาะขึ้นไปบนท้องฟ้า  อากาศของป่ายามใกล้ค่ำเย็นเล็กน้อย  พวกเขาเริ่มห่างจากไร่แตงโม

มากขึ้นเรื่อยๆ  อากาศยามใกล้ค่ำดูเหมือนจะเย็นเล็กน้อย  รินหลับตาและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

"อ๊า~ ...สดชื่นจังเลย" เธอชอบเวลาที่อะอุนพาเหาะขึ้นบนท้องฟ้า มันรู้สึกสบายและผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

"ท่านจาเค็นคะ"

"อะไร" จาเค็นตอบกลับเสียงเขียว  

"ท่านเส็ตโชมารูน่ะ...เคยมีความรักมั้ยนะ?"

"จู่ๆทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ"

"ก็ข้าเห็นท่านเส็ตโชมารูมีสีหน้าเรียบเฉยอยู่ตลอดเวลา  จนบางครั้งยังแอบคิดเลยว่าท่านมีความรู้สึกอะไรรึเปล่า"

"เจ้านี่! อยู่กับท่านเส็ตโชมารูมานานแค่ไหนแล้วฮะ!!~ ถึงจะไม่แสดงออกถึงสีหน้าท่าทาง แต่เวลาที่ท่านเส็ตโชมารูรู้สึกอะไร  ข้าก็สัมผัสมันได้นะจะบอกให้!!!" จาเค็นยืดอกอย่างภูมิใจ

ใช่แล้ว...เวลาที่เส็ตโชมารูมีความรู้สึก  เขามักจะสัมผัสมันได้

เหมือนกับตอนที่จะทำให้ดาบเขี้ยวฟ้าฟื้นเปิดปรภพให้กว้างขึ้น

ตอนที่ริน...ไม่หายใจ

ตอนที่ท่านเส็ตโชมารูรู้ว่ารินตาย

จาเค็นสัมผัสได้ว่าท่านรู้สึก "เสียใจ" แค่ไหน

หากเพียงใบหน้านั้นยังคงนิ่งเฉย

จนเขาต้องร้องไห้ออกมาแทน

และเอ่ยขอบคุณท่านแม่ของเส็ตโชมารูที่ช่วยขีวิตของริน  ให้รินกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

'ขอบคุณท่านแม่มากเลยนะขอรับ!'

'อะไรกัน...ดีใจงั้นเหรอเส็ตโชมารู?'

'ครับ!!~ ท่านเส็ตโชมารูกำลังดีใจ'

'แค่เด็กผู้หญิงชาวมนุษย์คนเดียว ทำให้มันเป็นเรื่องวุ่นวายไปได้ นิสัยแปลกๆนี่เหมือนพ่อมันไม่มีผิด'

"ก็ข้าไม่เก่งเหมือนท่านจาเค็นนี่คะ"

"ฮ่าๆๆๆ มันต้องแน่นอนอยู่แล้ว" พอถูกชมว่าตัวเองเก่งกว่าจาเค็นก็ยิ่งเหลิง

"ข้าอยากสัมผัสถึงความรู้สึกของท่านเส็ตโชมารูได้เหมือนท่านจาเค็นจังเลย" รินพึมพัมเบาๆ

ถ้าข้าสัมผัสความรู้สึกของท่าเส็ตโชมารูได้ก็คงจะดี...

จะได้รู้ว่ารินคนนี้สำคัญกับท่านเส็ตโชมารูแค่ไหน

และจะได้รู้ว่า...ท่านเส็ตโชมารูรู้สึกเหมือนรินมั้ย?

ท่านเส็ตโชมารูคะ...

ตอนนี้น่ะ....รินรู้สึกว่า...

รินรักท่านเส็ตโชมารูค่ะ  

รัก...แบบที่ไม่เหมือนแต่ก่อน

รัก...แบบที่ทำให้หัวใจพองโต

รัก...แบบที่หญิงคนหนึ่งมีต่อชายคนหนึ่ง

รินรักท่านเส็ตโชมารูแบบนี้ได้มั้ยคะ?