*= รักแสบแสบ แบบฉบับยัยขี้งก =*

ลำดับตอนที่ #3 : ความฝันของยัยขี้งก

เช้าวันจันทร์พอฉันมาถึงหน้าโรงเรียน ในขณะที่กำลังยกมือไหว้พระหน้าโรงเรียนอยู่ นายปั้นกับปูนก็เดินเข้ามาหาฉัน เอ๊ะ! แล้วคนไหนปั้นคนไหนปูนเนี่ย เหมือนกันเด๊ะเลย นายสองคนเนี่ย อ้อ! รู้แล้วต่างกันตรงไหน

          "หวัดดี คุณยายเดทซี"

          "..." ทีนี้ฉันรู้แล้วหละว่าคนไหนคือเจ้าปั้น

          "เงียบไมหละครับ ยังไม่ได้บ้วนหมากหรอ เลยพูดไม่ได้ เดี๋ยวหากระโถนให้เอามั๊ย"

          คนที่เดินอยู่แถวนั้นหัวเราะฉันใหญ่เลยอะ เอาละ ฉันจะใช้สมองทองของฉันคิดคำด่าที่สุภาพและสะใจที่สุดด่านายนั่นให้ได้ อ้อ! คิดออกแล้ว

          "นี่ๆ นายดูนั่นเดะ เครื่องบินอะ" แล้วฉันก็ชี้โบ้ชี้เบ้ไปบนท้องฟ้า

          "ไหนอะ"

          เข้าแผนเลยนายนั่นงงใหญ่เลย

          "เคยได้ยินคำที่คนโบราณเค้าบอกกันมั๊ย"

          "อะไรหละ"

          "ก็ 'หมามองเครื่องบิน' ไง"

          ได้ผล! คราวนี้คนที่หัวเราะนายกำปั้นมีมากกว่าคนที่หัวเราะฉันอีก แถมคราวนี้ฉันก็สามารถเรียกเสียงหัวเราะได้จากคนแถวนั้นดังมากๆ เลยด้วย

          "เธอ.. ///>_^<///" นายนั่นหน้าแดงแป๊ดเลย

          "555 สะใจจังเลยอ่ะ"

          แล้วเพื่อนฉันที่ชื่อแก้ว ก็คนที่โดนนายนั่นล้อนั่นแหละก็เดินเข้ามากระซิบฉันว่า

          "เธอไปว่าเค้าอย่างงั้นจะดีหรอ"

          "ทำไมจะไม่ดีหละ นายนั่นเคยล้อเธอไว้ จำไม่ได้หรอ"

          "จำได้สิ แต่เธอก็ไม่น่าจะไปว่าเค้าอย่างงั้นนี่"

          "แหม อย่าทำนิสัยนางเอกไปหน่อยเลย" เอ๊ะ! ฉันเป็นนางเอกของเรื่องนี้นี่นา

          "ก็ถึงเค้าจะร้ายหรือกวนประสาทยังไง เค้าก็.."

          "ก็อะไร ตอบไม่ดีมีเคืองนะโว้ย" ตกลงฉันยังเป็นนางเอกของเรื่องนี้อยู่ใช่มั๊ยเนี่ย ทำไมห้าวอย่างงี้วะเนี่ย

          "ก็เค้าหล่อไง"

          "ฮึ่ย! เค้าล้อว่ามีไข่ดาวสองใบอยู่บนหน้าอกเธอ เธอยังจะเข้าข้างเค้าอีกหรอ"

          "งั้น..ฉันขอโทษเธอนะ"

          ก็ยังดีนะที่ขอโทษทันเวลาไม่งั้นเจ็บตัวแน่

          "นะนะ พิ้งค์ ฉันขอโทษเรื่องเมื่อเช้านะ"

          "เออ" แก้วง้อขอโทษฉันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ตอนนี้ก็พักกลางวันแล้ว ยังไม่เชื่ออีกว่าฉันหายโกรธแล้ว

          "แกยังโกรธฉันอยู่แหงเลยอะ"

          "บอกว่าหายโกรธแล้วก็หายสิเว้ย ตื้ออยู่ได้"

          "เออแก้วแกก็รู้อยู่แล้วนี่นาว่าไอพิ้งค์มันนิสัยไม่ค่อยเหมือนสักผู้หญิงเท่าไหร่" เฟิร์นสาทยายนิสัยฉันให้เพื่อนในกลุ่มฟัง แต่ยัยนี่ก็เป็นคนที่รุ้นิสัยของฉันมากที่สุดแล้ว

          "เออใช่จะมีที่เหมือนผู้หญิงก็แค่ชื่อมันกับนิสัยงกๆ เนี่ยแหละ" บิ๋มเข้าไปเป็นแนวร่วมกับเฟิร์นซะอย่างงั้น

          "จำได้ปะ ตอนที่อยู่ม.ต้นอะ ที่ไอพิ้งค์มันกระโดดถีบก้านคอเด็กม.สี่อะ แถมดันเป็นผู้ชายอีก แบบว่าไอคนนั้นรีบวิ่งหนีไม่ทันเลยอะ"

          "ก็ช่วยไม่ได้นี่หว่า ก็ฉันเห็นไอนั้นมันจะลวนลามแกนี่หว่าบิ๋ม หรือว่าแกจะยินยอมวะ เลยปล่อยให้เค้าลวนลามอยู่อย่างงั้นอ่ะ"

          "ก็ฉันไม่รู้วิธีการป้องกันตัวซักเท่าไหร่นี่ แล้วฉันก็เป็นผู้หญิงคนนึงนะโว้ย ไม่ใช่นังกวางนี่นา ถึงจะได้ยินยอมอยู่อย่างนั้น"

          พูดถึงนังกวาง สุดสวยประจำห้อง อนาคตดีไซเนอร์ก็เข้ามากลางกลุ่มของฉัน

          "ว่าไงจ๊ะ ประชาชน ประชาชี ชะนีทั้งหลาย มายืนเม้าท์กอสซิบอะไรชั้นอยู่ยะ ^^"

          "เปล่านี่" พวกเราพูดพร้อมๆ กัน

          "เออแล้วไป อย่าให้รู้แล้วกัน ว๊ายยยยยย!!! นั่นกำปั้นกับปูนดาร์ลิ๊ง หวานใจของฉันนี่นา"

          ว่าแล้วกวางก็วิ่งเข้าไปหานายปั้นกับปูน หน้าของสองคนนั้นดูหยะแหยงกวางมากเลยหละ นึกแล้วก็ตลกดีนะ ก็ฉันน่ะรู้สึกมีฟาร์มสุข (เห็นมั๊ยหล่ะเป็นฟาร์มเลย) เวลาที่นายนั่นเป็นทุกข์ ขอเน้นนะนายกำปั้นเท่านั้น เพราะว่าปูนน่ะเป็นเหมือนชายในฝันของฉันเลย แล้วนี่ฉันจะออกแนวโรคจิตไปมั๊ยเนี่ย

          "เอ่อ พวกเธอกินข้าวกันที่ไหนหรอครับ ^^" ปูนถามด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสที่มีให้ต่อฉัน

          ว่าไงนะ อ่าวไม่ได้ยิ้มให้ฉันหรอ ว้าแย่จัง
          "กะ กะ กิ.."

          "โว้ย อ่ำๆ อึ้งๆ อยู่ได้ !/ ก็กินที่โรงอาหารสิจ๊ะ" ทำไมต้องมี / น่ะหรอ ก็เพราะว่าคำพูดข้างหน้าฉันใช้น้ำเสียงเข้มๆ คุยกับพวกสาวๆ เพื่อนฉันน่ะสิ ส่วนข้างหลังฉันคุยกับปูนด้วยน้ำเสียงกบ สุวนันท์ยังต้องตกขอบเวทีไปเลยน่ะเซ่

          "ใครว่ากันล่ะ พวกฉันจะไปกินที่สหกรณ์ย่ะ"

          "ก็ที่สหกรณ์มันแพงนี่นาเธอจะไปกินก็ไปเถอะ ฉันจะไปโรงอาหาร"

          "งั้นก็ไปคนเดียวเถอะ ขี้เกียจเดินไป ไกลจะตาย"

          สุดท้ายฉันก็ต้องมานั่งกินข้าวอยู่กับฝาแฝดสุดฮอตคู่นี้

          "เออนี่ ทำไมนายสองคนถึงต้องมากินที่โรงอาหารด้วยอะ ไม่ไปกินที่สหกรณ์หรอ"

          "ก็ที่นี่มีสาวน่ารักๆ ให้มองเยอะแยะจะตายไป แล้วเธอหละ"

          "ก็น่าจะรู้อยู่"

          "งก!!!"

          ตอนนี้ฉันก็กำลังนั่งต่อปากต่อคำกับนายปั้นโดยที่ปูนสุดน่าร๊ากก.. ไม่ปริปากพูดโดยสักคำเดียว

          "ปูนเป็นไรหรอไมไม่พูดไรเลยอ่า ระวังน้ำลายจะบูดนะ"

          "นายนี่น่ะไม่เหมือนเธอหรอก ไม่ต้องแปะวันหมดอายุก็ใช้หมดซะก่อน"

          นี่นาย พ่อแม่นายมีเชื้อสายไก่ป่ะเนี่ย คอยจิกกัดฉันอยู่ได้ <<< นี่คือความคิดของฉันในหัว แต่ไม่กล้าพูดออกไป เดี๋ยวคนแถวนั้นจะหาว่าหัวหน้าห้องปากร้าย จุ๊ๆ อย่าไปบอกใครหละ

          แล้วปูนที่เงียบอยู่นานก็เปิดปากพูดซะที

          "..เซ็ง.."

          โอ้วจอร์ช เค้าช่างเป็นผู้ชายที่กลัวดอกพิกุลจะร่วงที่สุดในรอบที่ฉันเลยเจอมาเลย

          "หาแฟนไม่ได้สิท่า แกน่ะ" เจ้าพ่อเล้า เอ๊ย! พ่อไก่เริ่มทำงานตามสัญชาติญาณ

          "ไม่มีแฟนก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ เรากำลังอยู่ในวัยเรียนนะ" ฉันก็เริ่มทำงานแล้วเหมือนกัน นางเอกน่ะ^^

          "เธอนี่ก็มีสมองเหมือนกันเนอะ"

          อ้าวด่าตูนิ

          "แต่พวกนายสองคนก็ดัง(นิดหน่อย)เหมือนกันนี่ แล้วก็(น่าจะ)มีคนมีสนใจเยอะอยู่แล้ว" คำที่อยู่ในวงเล็บใช้สำหรับนายปั้น

          "ก็ใช่น่ะสิ แต่ไม่มีใครจริงใจและจริงจังกับฉันซักคน" คราวนี้เจ้าชายดอกพิกุลเริ่มพูดบ้าง พอตั้งชื่อใหม่ให้นายเลยละกันนะ

          "เราว่านะไม่มีแฟนแล้วก็ไม่เห็นจะเป็นปัญหาอะไรมากมายเลย ดูอย่างเราไม่มีแล้วก็ยังอยู่ได้ไม่เห็นตายนี่"

          "อย่างเธอน่ะเค้าเรียกว่า 'ขายไม่ออก' หรือไม่ก็ 'ไม่มีใครเอา' ถึงจะถูกนะ" ทายซิว่าบรรทัดนี้ใครเป็นคนพูด

          ปิ๊งป่องๆๆๆ ถูกต้องนะค้า ไม่ใช่เจ้าชายดอกพิกุลของฉันหรอก แต่เป็นนายพ่อไก่ต่างหาก

          "เออว่าแต่ทำไมนายสองคนถึงไว้ผมแฟชั่นผิดระเบียบแบบนี้ แล้วไม่เห็นมีอาจารย์คนไหนว่าเลยอ่ะ มันผิดกฎของโรงเรียนเราไม่ใช่หรอ"

          "ก็..."

          ติ๊ง...ต่องๆ ๆ

          เวรกรรมจะได้คำตอบจากเจ้าชายดอกพิกุลซะแล้ว แต่ออดเจ้ากรรมก็ส่งเสียง ที่มีความหมายว่า 'ขึ้นเรียนได้แล้วไม่งั้นตาย' แล้วทันใดนั้นฉันก็เห็นหน้าอาจารย์ศิรินทิพย์ลอยขึ้นมาลางๆแล้ว

          คาบต่อไปวิชาภาษาไทยนี่หว่า ตายแน่เลย

          แล้วสองเราพิ้งค์-ปูนและไก่อีกหนึ่งตัวก็ต้องรีบวิ่งตูดชี้ขึ้นมาที่ห้องเรียน ซักวันหนึ่งฉันต้องเป็นนางสาวน่องเหล็กแน่นอน คอยดู!!!

          ตอนนี้ก็เวลาประมาณสี่โมงเย็น ฉันอยู่บนรถเมล์ อ้อ! ลืมบอกเรื่องเมื่อตอนบ่าย ฉันไม่โดดอาจารย์ทำโทษด้วยแหละทั้งที่ขึ้นไปเรียนเลทห้านาที เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะบารมีความป๊อปของสองหนุ่มนั่นไง เลยทำให้ฉันสามารถเนียนไปแอบอยู่ข้างหลังสองคนนั่นได้ และอาจารย์ก็ไม่สงสัยด้วยว่าทำไมไม่มีคนบอกทำความเคารพก็คงเป็นเพราะความป๊อปของเจ้าชายดอกพิกุลกับพ่อไก่นี่อีกหละมั๊งที่ทำให้อาจารย์สามารถหลงเคลิบเคลิ้มไปกับความหล่อจนลืมเรื่องต่างๆ ไปได้ชั่วขณะหนึ่ง

          กว่าจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนบ่ายให้คุณผู้อ่านได้รับรู้ ฉันก็มาถึงป้ายที่ใกล้บ้านที่สุดแล้ว ฉันจึงลงตรงนี้

          เอ้อ! เกือบลืมไป วันนี้การบ้านมีเยอะนี่นา ต้องรีบกลับไปทำงาน มัวเดินเอ้อละเหยอยู่ไม่ได้ซะแล้ว

          พอวิ่งตูดชี้มาถึงหน้าปากซอยแล้ว ก็สังเกตเห็นพวกเจ้าขี้เมากำลังดื่มน้ำเมากันอย่างออกรส อะไรกันเนี่ย ยังเย็นอยู่เลย ก็เมากันไปซะหลายคน แล้วนี่ถ้าดึกๆ หน่อยนี่มันไม่ยกพวกทั้งโรงเรียนมาเมากันเลยหรอ น่ากลัวจริงๆ เลย พวกนี้

          "ว่าไงจ๊ะน้องสาว^-^"

          ไอ้ขี้เมาคนหนึ่งทักขึ้น หวังว่าคงไม่ได้ทักฉันนะ ฉันไม่รู้จักแกกกก

          "น้องนั่นแหละ คนสวย"

          อ๊ายยย!! คนสวยหรอ เค้าคงเรียนฉันจริงๆ นั่นแหละ แต่ติดที่ว่าคนที่เรียกฉันอยู่ในสภาพเมาแอ๋เหมือนพวกบ้ากามโรคจิตข่มขืนพรากผู้เยาว์เลยนะ นี่ฉันเว่อร์ไปไหมเนี่ย ตกลงฉันจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะเนี่ย

          "เป็นหยิ่งเหรอจ๊ะ…"

          ยังไม่ทันที่ไอนั่นจะพูดจบฉันก็วิ่งเผ่นแน่บมาถึงหน้าบ้าในเวลา 26.025 วินาที

          โอ้เยส ไอ้บ้านั่นไม่ตามมาด้วย แต่ทำไมบ้านฉันมันถึงต้องมาอยู่ในซอยตันอย่างนี้ด้วย แล้วถ้าเวลาตอนกลางคืนฉันต้องออกไปข้างนอก ก็ไม่มีทางอื่นแล้วด้วย ฉันก็คงจะต้องออกไปทางหน้าปากซอย แล้วก็คงต้องเจอไอ้พวก..

          (>.< )( >.<)(>.< )( >.<) ฉันสั่นหัวอย่างแรงเพื่อสลัดความคิดบ้าๆ นั่นออกไปจากหัวให้หมด แล้วก็ภาวนาในใจว่า 'คงไม่มีอะไรหรอก ยัยพิ้งค์เอ๊ย จะเกิดอะไรจึ้นกับเราได้'

          "ผีเข้ารึไง สั่นหัวอย่างกับร่างทรงจะประทับ"

          คุณแม่สุดสวยที่ฉันเคยบอกไว้ในตอนแรกของเรื่องที่เป็นคนตั้งชื่อ พิ้งค์ ให้กับฉัน เอ่ยทักทายลูกสาวที่เพิ่งวิ่งหนีไอ้พวกบ้ากามขี้เมามาแหม็บๆ ด้วยคำที่สุดแสนปรีดาเท่าที่แม่สามารถกลั่นออกมาจากจิตใจได้ขณะนี้ โอ้วจอร์ช! มันช่างเป็นคำบรรยายที่ได้ใจซาร่าเช่นนี้

          "แหะๆ เปล่าค่ะไม่มีอะไร"

          "งั้นก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำแต่งตัว แล้วมาทำการบ้านซะ ถ้ายังไม่อยากจะพลาด4.00 ละก็นะ"

          แม่ฉันจัดการลิสต์ดีเทลมาให้ฉันเสร็จสรรพ แม่นี่น่าจะไปเป็นเลขานะ แต่มันก็น่าจะเป็นอย่างที่แม่ว่าอ่ะนะ เพราะว่าเหลือเวลาอีกเดือนกว่าๆ  เท่านั้นเองก็จะถึงเวลาเข้าห้องเชือดแล้ว (สอบปลายภาคนั่นแหละ เว่อร์ไป

นี๊สนึง เน้นนะว่านิดเดียวเอง)

          "ค่ะๆ "

          ในที่สุดฉันก็ทำการบ้านเสร็จจนได้ เมื่อยเป็นบ้า ไม่รู้อาจารย์จะสั่งงานอะไรนักหนา อุ๊ยๆ นินทาอาจารย์ไม่ดีคะเพราะว่ามันไม่มันส์พอเท่ากับนินทาเพื่อน โฮะๆๆ^0^ แล้วเราก็เริ่มฝอยได้ บลา บลา บลา

          หลังจากนินทาเพื่อนนานแข่งกับเวลาเปิดทำการของเซเว่นฯ ก็ถึงเวลาที่ทบทวนบทเรียนแล้ว แต่ก็อย่านึกว่านางเอกของเรื่องนี้อย่างฉันจะเป็นคนดีขนาดนั้น เพราะว่า

          "ครอกฟี้.....ครอกฟี้"

          แล้วฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ZzZzZzzzzz

          'เธอต้องใช้หนี้ฉันนะ ไม่งั้นเธอตายแน่'

          'หง่ะ -3- แล้วจะให้ฉันใช้หนี้นายยังไงหละ'

          'อะไรดีน้า~'

          'อย่านึกนานสิ เดี๋ยวไม่ใช้เลยซะนี่ คนงกอย่างฉันยิ่งไม่ชอบติดหนี้ใครอยู่นะ'

          'ก็ได้ๆ นึกออกแล้ว เธอต้องทำตามที่ฉันบอกเพียงอย่างเดียวเท่านั้น'

          'ทำไรอะ'

          'แต่มีข้อแม้ว่า เธอห้ามปฏิเสธไม่ว่าเธอจะอยากหรือไม่อยากทำก็ตาม และเธอต้องทำให้สำเร็จด้วย!!!'

          'อะไรหละ เร็วๆ สิยะ'

          'เธอก็แค่ไป...'

          ไป..ไปไหนหละ แล้วฉันจะรู้มั๊ย เรื่องเจือกเรื่องชาวบ้านมันของชอบของฉันอยู่แล้วด้วยสิ เฮ้อสิดายจัง~ เฮ้อสิดายจังงงงง (ร้องออกมาเป็นเพลงเลยนะยัยพิ้งค์)

           แล้วความฝันนั้นที่พิ้งค์เห็นภาพมันเป็นบทสนทนาของใครกันแน่ แล้วทำไมมันมีคำว่า 'งก' อยู่ในบทสนทนานั้นด้วย จะเกี่ยวกับพิ้งค์ของเรามั๊ยเนี่ย ต้องติดตามกันน้า อ้อ!อ่านแล้วเม้นท์ให้ด้วยละกันนะนะนะนะนะนะ    -3- ไปแล้ว แล้วจะกลับมาลงให้อ่านกันอีกน้า (แม้จะอยากหรือไม่ก็ตาม)

                                                      TiTLe^3^
                                        title_thebest@hotmail.com

           แล้วความฝันนั้นที่พิ้งค์เห็นภาพมันเป็นบทสนทนาของใครกันแน่ แล้วทำไมมันมีคำว่า 'งก' อยู่ในบทสนทนานั้นด้วย จะเกี่ยวกับพิ้งค์ของเรามั๊ยเนี่ย ต้องติดตามกันน้า อ้อ!อ่านแล้วเม้นท์ให้ด้วยละกันนะนะนะนะนะนะ    -3- ไปแล้ว แล้วจะกลับมาลงให้อ่านกันอีกน้า (แม้จะอยากหรือไม่ก็ตาม)

                                                      TiTLe^3^
                                        title_thebest@hotmail.com