*= รักแสบแสบ แบบฉบับยัยขี้งก =*

ลำดับตอนที่ #1 : ตาบ้า!! อยากตายรึงัย!!!!!!!!!!

          เพล้ง!

          "นาย.. นายทำอย่างนี้ทำไมอ่ะ"

          "ก็..ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่"

          "ไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นหรอ นี่เป็นของขวัญวันเกิดของฉันเลยนะ" แล้วน้ำเสียงนายนี่ก็เหมือนจะไม่ค่อยรับผิดชอบเอาซะเลย

          อ้อ! ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อเพราะพริ้งค่ะ ชื่อเล่นชื่อพิ้งค์ ^^ ชื่อนี้คุณแม่สุดสวยเป็นคนตั้งให้ เข้าเรื่องกันเลยนะคะ วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ทำไม๊ ทำไม ยัยเฟิร์น ยัยแก้ว และก็ยัยบิ๋ม ไม่มาเมื่อวานเพื่อที่จะให้ของขวัญที่บ้านฉัน คุณผู้อ่านคงจะงงสินะ ก็ฉันน่ะสวรรค์ถีบลงมา เอ้ย! เกิดวันที่สิบหก มกรานี่ (เป็นวันครูน่ะ ถึงได้ฉลาดขนาดอย่างนี้ไง อิอิ^^ออกแนวชมตัวเอง) เพื่อนฉันก็เลยมาให้ของขวัญกับฉันที่โรงเรียนแทน  แล้วชิ้นที่นายกำปั้นทำแตกนั่นน่ะ เป็นชิ้นที่เฟิร์นเพื่อนสุดซี้ที่สุดของฉันให้ด้วยนะ แล้วเหตุที่นายนั่นทำแตกก็ไม่ใช่อะไร ก็นายนั่นน่ะสิมัวแต่เดินม่อสาวๆ ไปทั่วจนเดินมาชนฉันเข้านี่ไง บ้าที่สุดเลย >O<

          "ก็ฉันบอกแล้วนี่ว่าไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษนะ"

          "ขอโทษงั้นหรอ ขอโทษแล้วนายย้อนเวลาให้มันกลับมาเหมือนเดิมได้ที่ไหนหล่ะ"

          "งั้นจะให้ฉันทำยังไงหล่ะ"

          "ชดใช้ค่าเสียหายมาสิ"

          "ได้ เท่าไหร่หล่ะ"

          "สิบเท่าของราคาของชิ้นนี้"

          "นี่เธอจะบ้าไปแล้วหรอ ทำไมเธอถึงได้งกอย่างนี้อ่ะ แค่ราคาปกติก็พอแล้ว"

          "แล้วจะใช้หรือไม่ใช้หล่ะ"

          "ถ้าไม่ แล้วจะทำไม"

          "ไม่ใช้หรอ งั้นก็เจออย่างงี้แล้วกัน"

          ฉันยกขาขึ้นแล้วเตะผ่าตรงกลางระหว่างขาของนายนั่น ท่านี้แหละเป็นท่าเด็ดของฉันเวลาคนที่ยืมเงินไปแล้วไม่คืนหรือเบี้ยวนั่นแหละ โดยเฉพาะพวกผู้ชายเจอท่านี้เข้าไปเสร็จทุกราย^^

          "โอ๊ยยยยยย เธอ...ยัยตัวแสบ"

          ฮิฮิ ^^ เห็นท่านายนั่นร้องโอดครวญแล้วฉันเห็นภาพหมาเทศบาลโดนตัดตอนขึ้นมาเลย

          "เป็นไงหล่ะ นี่แหละผลของคนที่เบี้ยวเงินฉัน มันก็ต้องโดนอย่างนี้เข้าไปทุกราย"

          "เธอแน่นักใช่มั๊ย"

          พอนายนั่นพูดจบ เค้าก็อุ่มฉันขึ้นพาดบ่า แล้วก็ตีก้นฉันไม่หยุด แถมอุ้มฉันไปทั่วโรงอาหารเลย ฮือๆ ตอนนี้มันเวลาพักกลางวันด้วย แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย ถ้าโรงเรียนฉันมีหนังสือพิมพ์ประจำโรงเรียนนะ คงจะมีรูปฉันโดนอุ้มขึ้นหน้าหนึ่งแล้วก็มีพาดหัวข่าวว่า

' หัวหน้าห้องคิงจอมงก ดรัมเมเยอร์สุดเค็ม โดน นายกำปั้นขวัญใจสาวๆ อุ้มพาดบ่านึกว่าตัวเองเล่น MV '

          อ้อฉันลืมบอกไปสินะว่าฉันน่ะเป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน ถึงจะอยู่แค่ม.4ก็เถอะ ฉันก็ได้เป็นไม้หนึ่งเชียวนะ และฉันก็ได้ทำความฝันของแม่ให้เป็นจริง เพราะว่าตอนอยู่ประถมแม่บอกมาตลอดเลยว่าอยากให้ฉันเป็นดรัมเมเยอร์เหมือนกับแม่ ตอนแรกฉันนึกว่ากว่าจะเป็นได้ต้องอยู่มหาลัยแหงเลย แต่เมื่อต้นปีนี้เค้ามีการคัดเลือกใหม่เพราะว่าดรัมเมเยอร์เก่าอยู่ม.6กันหมดเลย หน่วยก้านฉันดีถึงได้เป็นไม้หนึ่งไง อุ๊ยโม้ซะเพลินนอกเรื่องใหญ่เลย นั่นยัยเด็กม.1คนนั้นจะทำอะไรอะ เอามือถือเก็บไปเดี๋ยวนี้นะยัยเตี้ย อย่าถ่ายรูปช้านนนน

          โอ๊ยอะไรกันเนี่ย ทำไมนายนั่นโหล่มาอยู่ที่ห้องหนึ่งได้ไง ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแหงมๆ

          "นี่ๆ พิ้งค์เห็นปั้นกับปูนปะ เค้ามาอยู่ห้องเดียวกับเราได้ต้องเป็นเพราะสวรรค์ลิขิตแหงเลย^^" ยัยแก้วเป็นคนพูดเปิดประเด็น ยัยนี่นิพูดไม่เข้าหูเดี๋ยวตบเหล็กดัดงอเลย

          "เออ ฉันก็ว่าเค้าหล่อดีนะ แกไม่สนเค้าหรอวะพิ้งค์ อ๊ายยยยยยย เดินมาทางนี้แล้ว" ยัยบิ๋มพูดไปส่องกระจกไป รักสวยรักงามนักนะเพื่อนฉัน

          แล้วสองคนนั้นก็เดินเข้ามา

          "หวัดดีจ๊ะสาวๆ ขอนั่งด้วยคนได้มั๊ย" เวรแท้ ทำไมแถวนี้มันดันมีที่นั่งว่างขึ้นมาสองที่นะ

          "ได้สิ ยินดีเสมอ" ฮึ่ย ฉันอยากจะชกหน้ายัยเฟิร์นให้หักไปซะตอนนี้เลย

          ตอนนี้พักกลางวันแล้วเราเลยมากินข้าวที่โรงอาหารกัน เพราะว่าอาหารที่นี่น่ะถูกกว่าข้าวกล่องที่สหกรณ์ตั้งเยอะ^^

เมื่อเรากำลังจะเดินขึ้นห้องไปอ่านหนังสือต่อกัน นายตัวแสบก็เดินเข้ามา

"นี่เธอชื่อแก้วใช่มั๊ย" นายกำปั้นเดินตรงเข้ามาหาพวกเรา ฉันว่ามันต้องเข้ามาหลีใครสักคนในกลุ่มฉันแน่เลย                                                      

          "ค่ะ มีไรหรอ?"

          "คือว่า ถามไรหน่อยดิ"

          "ว่ามาเลย"

          "เอ่ออยากถามว่า เธอมีกระทะกับน้ำมันมั๊ย"

          ฉันว่ามันต้องเล่นมุกทอดสะพานรักแหงเลย ไม่เชื่อคอยดูสิ

          "ทำไมหรอคะ" >O< นี่คือสีหน้าของยัยแก้วตอนนี้

          "ก็จะเอามาทอดไข่ดาวบนหน้าอกเธอนะสิถามได้" -_-." ผิดคาดแฮะ แต่นายนั่นกล้าดียังไงมาว่าเพื่อนฉันเนี่ย

          "55555555555+++" คนแถวนั้นหัวเราะกันใหญ่เลย แก้วอายม้วนเลยอ่ะ ฉันล่ะอายแทนเพื่อนฉันจริงๆ ดีนะที่นายนั่นไม่เข้ามาถามฉัน

"นาย...นายกล้าล้อเพื่อนของฉันหรอ!" นิสัยของฉันก็เป็นอย่างงี้แหละก็คือว่า ถ้าใครก็ตามที่มาแกล้งคนที่ฉันรักฉันจะไม่ยอมเด็ดขาดเลย เอ๊ะทำไมวีรกรรมแต่ละอย่างที่นายนั่นชอบแกล้งฉันหรือพวกเพื่อนต้องมาทำที่โรงอาหารกันนะ นายนั่นต้องการตีแผ่เรื่องน่าอับอายของฉันให้คนทั้งโรงเรียนรู้แน่เลย

          "ก็เห็นแล้วนี่ จะทำไม"

          "ก็..."

          "ถ้าเธอคิดว่าจะมาเตะผ่าหมากฉันอีกล่ะก็ ดูนั่นซะก่อนเถอะ"

          แล้วนายนั่นก็ชายตามองไปที่โต๊ะอาหารสำหรับพวกอาจารย์

          "เป็นถึงหัวหน้าห้องคิงมาทำอะไรอย่างนี้ ถ้าอาจารย์มาเห็นล่ะก็จะเป็นยังไงบ้างน้า.."

          "มายืนทำอะไรอยู่หรอเพราะพริ้ง" ยังไม่ทันที่นายนั่นจะพูดจบ อาจารย์ศิรินทิพย์อาจารย์ฝ่ายปกครองและอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องฉันก็เดินเข้ามา

          "ปะ..เปล่าคะ"

          "ก็แล้วไป อย่าให้รู้นะว่านักเรียนที่อยู่ถึงห้องคิงมีเรื่องทะเลาะหรือชกต่อยกันน่ะ ถึงฉันจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเธอ ฉันก็ไม่ยกเว้นให้นะ"

          "คะ ทราบแล้วคะ" วิญญาณหัวหน้าห้องเข้าสิงทันที

          "ก็ดีแล้ว รีบๆ ขึ้นไปเรียนได้แล้วล่ะอีกห้านาทีก็เข้าคาบห้าแล้ว"

          "ครับ/คะ"

          พวกฉันและพวกนายตัวแสบเดินไปขึ้นอาคารเรียนด้วยกัน แต่ก็ไม่วายที่จะทะเลาะกันตลอดทาง ชีวิตช่างมีสีสันต์เหลือเกิน

          "นี่พิ้งค์เลิกเรียนแล้วไปไหนดีอะ" แก้ว (ที่เซ็งอยู่นาน) พูดเปิดประเด็นหลังจากที่โดนนายกำปั้นยิงมุกเสี่ยวเข้าให้ ยัยนี่ชอบมาคุยตอนที่ครูกำลังสอนจัง เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก

          "ไม่รู้ดิ ตอนนี้เซ็งจะตายอยู่แล้ว" ไม่ใช่เซ็งอะไรหรอกนะก็เซ็งนายกำปั้นคนนั้นนะสิ

          "เออไปเดินห้างกันป่าว เราอยากจะไปดูยาแต้มสิวอะ"

          "ไมไม่ไปซื้อที่ร้านขายยาล่ะ ซื้อบนห้างแพงจะตาย" ตอนนี้อาจารย์ที่สอนอยู่กำลังส่งสายตาพิฆาตนักเรียนมาที่กลุ่มพวกเรา

          "เออเราอยากไปดูหนังอะวันนี้วันศุกร์นะ"

          "แล้วไง เกี่ยวไรกันด้วยล่ะ"

          "โหพิ้งค์อย่างกไปหน่อยเลย หัดใช้เงินซะบ้างเถอะเก็บไว้เดี๋ยวก็โดนปลวกกินหมด"

          "ฉันเก็บไว้ในธนาคารยะ แล้วธนาคารก็คงไม่มีปลวกหรอกนะ แถมยังมีดอกเบี้ยให้อีก แต่ตอนนี้ดอกเบี้ยโคตรน้อยเลยอะ"

          "เออเอาเหอะงกเข้าไป"

          "เขาไม่เรียกว่างกสักหน่อย เค้าเรียกว่าประหยัด"

          "เออพรุ่งนี้แกไปเรียนพิเศษในกรุงเทพใช่ปะ ไอพิ้งค์"

          "ใช่ แล้วไมอะ"

          "ก็... จะฝากซื้อของให้หน่อยน่ะ เห็นแกต่อราคาเก่ง"

          "ไม่เอาอะ เดี๋ยวพอซื้อมาเดี๋ยวแกไม่ยอมจ่าย"

          "เออจ่ายอยู่แล้วน่า ฉันรู้นะว่าสโลแกนแกน่ะคืออะไร"

          "จ่ายสด งดเชื่อ เบื่อทวง"และแล้วเพื่อนทั้งสามของฉันก็พูดออกมาพร้อมๆกัน เอ่อคุณผู้อ่านสามารถเอาไปใช้ได้นะคะคิดค่าลิขสิทธิ์สองพันเอง แหะๆ ล้อเล่นคะ ไม่คิดหรอกคะ แต่ใช้ได้ผลจริงๆน้า