คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : You should afraid, Darling
เลือด! เลือดเต็มไปหมด! เสียงอื้ออึงของเขาผ่านมาจากลำคอมาสู่ปากใหญ่ แต่ทว่ามันคงจะส่งเสียงเป็นคำได้ ถ้าริมฝีปากนั่นไม่ได้ถูกเย็บด้วยด้าย ด้ายเย็บผ้าสีขาวบริสุทธิ์ ที่ตอนนี้ไม่เหลือเค้าเดิมของมัน แถมยังมีเข็มขึ้นสนิมห้อยอยู่ที่ปลายด้ายอีกต่างหาก! ใบหน้าที่ดูซูบผอมต่างจากร่างกายของเขาแสดงถึงความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“ที่รัก คุณทำเด็กๆกลัวหมดแล้ว เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าให้แต่งตัวดีๆก่อน” เธอยิ้มอ่อนหวานให้สามีของเธอ ก่อนที่เธอจะจับที่ปลายเข็มเบาๆแล้วทำสิ่งที่ไม่คาดคิด!
“อ๊าก!!!!” เสียงร้องเจ็บปวดดังลั่นไปทั่วบ้าน บนพื้นเต็มไปด้วยเลือดที่ทะลักออกมา กลิ่นคาวเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าเมื่อบวกกับเสียงร้องทรมานและใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขา! ริมฝีปากของเขาถูกดึงด้วยจนเกือบจะขาด! เศษเนื้อห้อยต่องแต่งอยู่บนใบหน้า น้ำตาไหลปะปนผสมกับเลือดไหลจากใบหน้าย้อยไปตามร่างกาย เสื้อสีขาวถูกย้อมให้เป็นสีเดียวกัน เด็กบางคนถึงกับเซเพราะกลิ่นเลือด บางคนเอามือปิดจมูก แต่บางคนกลับมองอย่างเฉยๆเหมือนไม่รู้สึกอะไร ลิซ่ามองเด็กๆด้วยความพอใจ ก่อนจะสั่งให้เด็กรับใช้เอาเขาไป‘เก็บ’
“ขอโทษทีนะเด็กๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้ แต่เขาไม่ยอมแต่งตัวออกมาดีๆ ฉันเลยต้องสั่งสอนนิดหน่อยน่ะ” เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าสีดำออกมาแล้วเช็ดเลือดที่เปื้อนถุงมือ เหมือนกับเธอไปทำเศษขนมเลอะมาแค่นั้นเอง
“คะ...” เสียงสั่นระริกของเด็กสาวข้างๆฉันเล็ดลอดออกมาจากปาก เธอเป็น 1 ในคนที่เซเมื่อเห็นภาพอันน่าสะอิดสะเอียนนั่น
“ไคลี่ หนูยังเด็กอยู่เลย อายุเท่าไหร่ล่ะเนี่ย หือ?”
“สะ..สิบสองค่ะ” เธอมองหน้าลิซ่าด้วยความหวาดระแวง
“เด็กไปจริงๆ แต่ก็นะ ยิ่งเด็กยิ่งฝึกง่าย”
“คะ..ค่ะ”
“ว่าแต่.. หิวกันรึยัง? ฉันมีอาหารรอพวกเธอทุกคนเลยนะ รบกวนฉันอยากจะให้พวกเธอรอซักครู่ได้ไหม? เดี๋ยวถ้ากินเสร็จฉันจะพาไปพักล่ะ” เสียงของเธอดูกระตือรือร้นแบบเด็กๆเวลาพาเพื่อนมาบ้านอย่างไรอย่างงั้น เธอหันไปมองกองเลือดที่เธอทำขึ้นมาเองด้วยสายตาขยะแขยงเหมือนมีกองอ้วกอยู่ตรงหน้า ทั้งๆที่ตอนแรกเธอกลับรู้สึกชอบมันด้วยซ้ำ
“ฉันไปห้องอาหารก่อนนะ เดี๋ยวซักพักจะให้ ‘เมเดีย’ มาตามไปนะ” ลิซ่าเดินนำพวกเราออกไปบนประตูใหญ่ ก่อนที่เธอจะหายไป เธอหันมาบอกกับพวกเราเสียงเบาๆ "You should afraid, Darling" หลังจากนั้นเธอได้ก้าวเข้าไปในประตูและหายวับไปในความมืดราวกับควัน
พวกเราได้แต่มองหน้ากัน สายตาสามารถสื่อได้ถึงสิ่งที่คิดอยู่ ‘จะหนีหรือยู่’ พวกเราไม่มีใครกล้านั่งหรือแม้แต่จะขยับตัว ยกเว้นก็แต่เด็กชายหญิงสองคนที่อยู่ตรงข้ามฉัน พวกเขามองบันไดพร้อมหันมามองพวกเรา แล้วหันกลับมามองด้วยอาการที่ต่างจากพวกเรา ไม่ใช่กลัวหรือหวั่นไหว แต่เป็นสายตาที่บอกว่า
.
.
.
ฉันจะอยู่ อยู่เพื่อรับใช้หล่อน อยู่เพื่อให้ตัวเองเป็นผู้ล่า ไม่ใช่ถูกล่า
ความคิดเห็น