คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Fear..
ร่างนั้นมีผมยาวเลยบ่าลงไปถึงกลางหลังเป็นลอนๆ กระโปรงที่เธอใส่อยู่เหมือนจะเป็นชุดกระโปรงเหมือนชุดราตรี แต่กระโปรงไม่ได้บานออกแบบฟูฟ่อง รองเท้าส้นสูงคู่นั้นพาเธอลงมาได้ถึงชั้นล่าง เมื่อประตูเหนือบันไดได้ปิดลง เหลือแต่แสงจากยามเช้าด้านนอก ฉันจึงได้เห็นหน้าของหล่อนชัดๆ
คิ้วสีดำเหมือนกับถ่าน ดวงตาคมแสดงถึงว่าเธอเป็นเจ้าของบ้านแน่ๆ ปากสีแดงเหมือนกับเลือด ดูรวมๆเธอเป็นคนสวยมาก เธอลงมาด้วยอาการสงบนิ่ง ชุดที่เธอใส่อยู่เป็นชุดราตรีสีครามดำ ถุงมือลายลูกไม้สีสว่างเผยให้เห็นนิ้วที่เรียวงาม เล็บของเธอสีเหมือนกับปากเลย แต่ทว่าเล็บนั้นมันดูเหมือนถูกลับมาอย่างดีเพื่อใช้เป็นอาวุธในการทำร้ายหรือ..ฆ่า?
“สวัสดี เหล่าข้ารับใช้ของข้า'” เธอกล่าวอย่างเป็นมิตร
“คุณ...?” ฉันอ้าปากกำลังจะถาม แต่ทว่านิ้วเรียวนั้นได้มาที่แตะปากของฉัน ความเย็นยะเยือกจากปลายนิ้วทำให้ฉันแอบหวั่นใจ ขนลุกซู่ทั่วร่างกายเพียงแค่เธอมาเเตะปาก นิ้วของเธอค่อยๆไล้ลงจากปาก ผ่านคางของเด็กสาววัย 16 ไปอย่างนุ่มนวลและมาหยุดด้วยการที่หล่อนเชยคางของฉันขึ้นมา หล่อนจับให้ฉันลุกขึ้นพร้อมหมุนตัวรอบนึง
v ''ใช้ได้ๆ คราวนี้ไม่แย่กว่่าคราวที่แล้วเลย เผลอๆมัน 'สมบูรณ์แบบ!'''
"สมบูรณ์แบบ?" ฉันพึมพำออกมาเบาๆ
"ใช่จ๊ะ สมบูรณ์แบบ อ่อ ขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัว ฉันชื่อว่า Lisa หรือเธอจะเรียกฉันว่านายหญิงก็ได้นะ"
"แล้วทำไมเราต้องเรียกอย่างงั้น? คุณคนแปลกหน้า" อลิซ เด็กสาวที่นั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมด ลุกขึ้นมาแล้วถามเธอโดยไม่เกรงกลัวต่อคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
"ต๊าย! ช่างกล้าหาญไรอย่างนี้ อลิซ ความกล้าหาญเป็นสิ่งที่ดี แต่หนูควรกล้าหาญให้ถูกเวลานะ หนูสนใจอยากเห็นตัวอย่างไหมล่ะ?" ลิซ่าเดินไปหาอลิซพร้อมเอามือลูบหัวเธอเบาๆ ฉันสังเกตได้เลยว่าจากที่เธอกล้ายืนพูดกับคนที่ไม่รู้จัก ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนหมาน้อยที่โดนเจ้านายสั่งด้วยคำสั่งนิ่มๆ ลิซ่าไม่ได้แค่พูดชื่อเธอถูก แต่เธอทำให้อลิซกลัวเธอได้ภายในไม่กี่วินาทีด้วยซ้ำ
เธอหันหลังให้อลิซพร้อมดีดนิ้วของเธอเพื่อเป็นสัญญาณให้'เด็กรับใช้'พาตัวอย่างออกมา ผ้าม่านสีแดงข้างๆบันไดใหญ่ได้เปิดออก... เผยให้เห็นร่างชายอ้วนท้วมอยู่ในรถเข็น เขาอยู่ในชุดนอนเหมือนกับคุณชายประจำบ้าน แต่ทว่าถ้ามองดีๆ มือของเขาถูกมัดอยู่กับรถเข็น เมื่อรถเข็นค่อยๆเข้ามาใกล้ พวกเราถึงกับหน้าซีดกันทุกคน!
รอยเลือดไหลมาตามทางที่รถเข็นเดินผ่าน พื้นไม้สีเงาถูกฉาบไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ส่งกลิ่นคละคลุ้งไปทั่วห้อง ถึงมันจะเป็นเลือดปริมาณไม่เยอะ แต่ด้วยสัญชาติญาณ มันบอกฉันว่า นี่คือเลือดสด! เลือดที่ไหลออกมาจากปากแผลที่ปิดไม่สนิท รถเข็นเคลื่อนที่มาถึงข้างหน้าเราแล้วหยุดชะงักกึก! ชายในรถเข็นไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกับเราเลย ทุกคนอยู่ในภาวะที่ถูกกดดัน ยกเว้นแต่เธอคนนั้น..
“ที่รัก คุณกำลังทำให้เด็กๆคนใหม่หวาดกลัวนะ เอ้าเงยหน้าขึ้นมาแล้ว ‘ยิ้ม’ หน่อยสิคะ” ลิซ่าจับคางคนที่เธอเรียกว่าที่รักเบาๆพร้อมกับบังคับให้เขาเงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่พวกเราเห็นมันน่าสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าเมื่อกี้เป็นร้อยเท่า!?
ความคิดเห็น