~::+สะดุดใจ_ยัยเซ่อซ่า+::~

ลำดับตอนที่ #2 : ง่า สอบวันสุดท้าย ซวยแต่เช้าเลยอ่า~

สวัสดีค่ะฉันชื่อไอริน เด็กสาวสุดสวย   (หลงตัวเองไปป่าว)
เป็นคล้ายๆหัวหน้าครอบครัว (ไม่ใช่ก็ต้องใช่อยู่ดีน่ะแหละว้า)
 มีหน้าที่รับผิดชอบทุกอย่างในบ้าน
ไปรู้จักกับครอบครัวฉันมั้ยล่ะ  อยากรู้ก้อตามมาเล้ยย ............
-

-

+

+

+

+


"ก้อกๆๆ เช้าแล้วจ้า ตื่นได้แล้วนิหน่าจะนอนไปถึงไหนกันเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก >0<"

โอ้ยยยย! ตายๆๆ ทำไม ชีวิต&กิจวัตรประจำวัน ของฉันมันช่างแสนจะวุ่นวายขนาดนี้นะ

ฉันน่ะต้องแหกขี้ตาตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ยี่สิบนาที

ไหนจะต้องรีดผ้าชุดนักเรียน ไหนจะต้องทำอาหารเช้าแสนอร่อยให้พี่ชายกะน้องสาวสุดน่าร้ากกกิน

ก่อนไปรร.อีก (สงสัยอ่ะจิว่าทำไมไม่รีดเตรียมไว้หลายๆชุด ก้อเพราะว่ามันไม่มีเวลาเยอะขนาดนั้นก้อต้องเข้าใจหน่อยอ่ะนะ ฉันมันเด็กเรียนนี่ก้อต้องขยันอ่านหนังสือเป็นธรรมดา หุหุ) 

แต่ก้อ..นะ มันจำเป็นนี่

เพราะพ่อกับแม่ของฉัน เสียชีวิตไปตั้งแต่ฉันอายุได้แปดขวบ ฉันน่ะร้องไห้ฟูมฟายไม่เป็นอันทำอะไร

ไปตั้ง4อาทิตย์เต็มๆเลยล่ะ ทำไงได้ล่ะ ก้อพ่อแม่ของเราทั้ง3คนไม่อยู่แล้ว

จะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบและอบอุ่นได้ยังไงกันล่ะ 

(เอ่อ...จะว่าไปแล้วพี่แซนกะยัยนิหน่าร้องไห้นานกว่าฉันอีกแน่ะ) 

ชีวิตของฉันก็เลยอวสานลงด้วยประการฉะนี้  อวสานพร้อมๆกับครอบครัวอันอบอุ่น T-T
 
และแล้วภาระการเลี้ยงดูทั้งหมดก้อตกมาอยู่ที่มือน้อยๆ

ของ  ฉันๆๆๆๆและฉัน เพียงผู้เดียว(เฮ้อเหนื่อย)

ตกลงนี่เรามาบ่นให้คุณผู้อ่านฟังเหรอเนี่ย

โทดทีนะคะ (ฮะ อารายนะ  โอเคๆ จูนแล้วเข้าเรื่องได้เลย) งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า



"นิหน่า ตื่นได้แล้วจ้าเดี๋ยวไปรร.ไม่ทันสอบนะ >_<"

"..........."

"แน้ ยังจะมาเงียบอีก บอกว่าให้ตื่นยังไงเล่ายัยจอมยุ่ง เห้อ"

"อืมมมมมมมม.... ตื่นก็ได้ขี้บ่นจริงๆ -*-"

  (0 o 0") ดู๊ ดูมันทำ ตกลงใครเป็นพี่เป็นน้องกันแน่เนี่ย เง้อ -*-
ไปปลุกพี่แซนดีกว่า ยัยนิหน่าทำอารมณ์เสียแต่เช้าเชียว ฮึ

"ก้อกๆๆ พี่แซนคะตื่นรึยัง" หวังว่าคงตื่นนะ อาเมน

"ครับๆ พี่กำลังแต่งตัวอยู่เลยล่ะรอแป้บนึงเดี๋ยวพี่ลงไปกินข้าวด้วย"

"ค่ะ วันนี้มีข้าวต้มกุ้งของโปรดของพี่แซนกะยัยนิหน่าเลยนะคะ วันนี้สอบสมองจะได้แล่น"

 เฮ้อ  ค่อยยังชั่วหน่อยพี่แซนนี่เป็นคนดีจริงๆ อ่ะหุหุ ^_^

"ครับๆ  เดี๋ยวพี่ไปส่งที่รร.นะ"

"หา.. วันนี้พี่แซนจะไปส่งไอรินกับนิหน่าที่รร.อีกแล้วหรอคะ" 

โอ้ย ฉันอยากไปเองง่าอยู่ตั้งมอ3แล้วยังไม่เคยขึ้นรถเมล์เลยโถ่ๆ -*-

"ไอรินไม่ไปได้มั้ย" จะได้ผลป่ะเนี่ย ตึกตักๆ <<<เสียงหัวใจเต้น

"ไม่ได้ครับ ไปคนเดียวมันอันตราย"

"ค่ะๆ งั้นไอรินลงไปรอข้างล่างนะ" แป้กเหมือนเคยเลยเรา T-T

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ระหว่างที่ฉันนั่งรอพี่แซนกะนิหน่าลงมากินข้าวเสียงทรูโทนมือถือของฉันก็ดังขึ้น 

"ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น ~~~" 

ใครกันนะโทรมาแต่เช้าเชียว -*- 

"ฮาหลิววว ใครน่ะ อ๋อตี๋หรอ อะไรนะ เปลื่ยนเบอร์ใหม่ มิน่าล่ะมันเลยไม่โชว์ชื่อว่าใครโทรมา 

โทรมามีไรหรอ  อ่อๆๆๆ ได้จ้ะเดี๋ยวจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ อืมๆบอกไอ้เซียงมันด้วยนะว่าฉันจะไปด้วย

อืมม จ้าๆ หวัดดีจ้ะ" 

โฮะๆๆ มันชวนไปกินข้าววตอนเช้ากับเซียงหวานหมูเลย ฉันจะได้ไปคนเดียวซะที

วันนี้เข้าสอบตอน9โมงครึ่งคงทันอยู่อ่ะนะ  โย่วว  อารมณ์ดีแร้วว ^_^

เอ้ะ แล้วจะขอพี่แซนยังไงล่ะเนี่ย -_-" 

คิดออกแร้วว เขียนโน๊ตติดไว้บนโต๊ะดีกว่า เขียนว่าไงดีน้า  อย่างนี้ดีกว่า

"เดี๋ยวจะสาย วันนี้สอบวันสุดท้ายเขาเลื่อนเวลาเป็น 8 โมงเช้า ไอรินไปกอนนะคะ บ้ายบาย ~ไอริน~"

 @(>_<)@ ฮึ้ยย  โอเค พร้อมออกจากบ้านแล้ววว อิอิ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

โอ้ยทำไมบ้านของฉันกับปากซอยมันไกลอย่างนี้นะเหงื่อตกเลย รู้งี้ให้พี่แซนไปส่งดีกว่า เง้อๆๆ

เอ๋!! แล้วเราต้องขึ้นสายอะไรล่ะเนี่ย T-T ซวยซ้ำและซวยซ้อนจริงๆเลย หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆเล้ยย

"โหยย แปดโมงแล้วว จะทันกินข้าวป่ะเนี่ยย" 

   
โอยย ค่อยยังชั่วถึงป้ายรถเมล์ซะที แต่จะนั่งสายไหนล่ะเนี่ย อ้ะ ถามพี่คนนั้นดีกว่าว่าจะนั่งสายอะไร

"เอ่ออ..คุณคะๆ ถ้าจะไปที่ร้านเดอะ ริเวอร์ ข้างรร.เนรมิตรวิทยาต้องนั่งสายอะไรคะ"

".............."

หนอยยย  ถามไม่ตอบ หยิ่งนักหรอ คนอย่างไอรินไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆร้อกก

"คุณคะ!!!!! ถ้าจะนั่งรถไปแถวๆรร.เนรมิตรวิทยานั่งสายอะไรหรอคะ"ชักจะฉุนแล้วนะ ฉันตะโกนถามสุดเสียง ถ้าหมอนี่ไม่ตอบ ผู้คนจะได้รู้ไปเลยว่าไอ้นี่มัน  "ไร้น้ำใจ"  ชิชิ รุ้จักไอรินน้อยไปซะแล้ว


         เย้ ๆๆ !!! ได้ผลแฮะ หมอนั่นหันหน้ามาแต่สายตานี่ดิ อย่างกับจะฆ่าคน แง้ T-T เค้ากลัวน้า

"นี่คุณ ผมมายืนรอคนขับรถของที่บ้านเขาจะมารับตรงนี้ ผมไม่เคยนั่งหรอกรถเมล์น่ะวันนี้ผมมาช่วยแฟนทำงานในหมู่บ้านนี้ เข้าใจมั้ย "

".............." แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่าอีตาบ้า  หน้าตาก็ดีมีชาติตระกูลแต่นิสัยแย่จัง

"ฉันขอโทดก็ได้ เชอะ" คนที่รอที่ป้ายรถเมล์หันมามองฉันกับเขาเหมือนตัวประหลาดด ตายแล้ว อายเขามั้ยเนี่ย

  ต่างคนต่างเงียบสักพัก แต่คนที่รอที่ป้ายรถเมล์ส่งเสียงซุบซิบนินทากันอย่างสนุกปาก  และแล้วรถหรู

ที่จะมารับนายนั่นก็มาจอดข้างฟุตบาท  ก่อนที่นายนั่นก้าวเท้าจะขึ้นรถนายนั่นก็หันมามองฉัน

อย่างเคียดแค้นแวปนึง แล้วอยู่ดีๆ ก็ก้าวเท้าลงมาจากรถ แล้วคว้าแขนฉันและฉุดกระชากลากถูไปบนรถ

ตายแล้วไอลินทำไงดีๆๆๆ >_< แง้ๆๆฉันกรีดร้องสุดเสียง ให้คนช่วย แต่ทุกคนกลับเฉยเมยไม่สนใจเลย

"นี่นายพาฉันขึ้นมาบนรถทำไม"

"เงียบๆไปเหอะน่า!!  ลุงพรชัยครับออกรถเลยครับ"

"เอ่ออ..ครับๆ ว่าแต่ผู้หญิงคนนี้เป็นใครครับคุณเกล"

"อ๋อ เพื่อนครับเจอกันเมื่อกี้"

"................." อะไรของนายเนี่ย >_<

"นี่เธอจะไปรร.เนรมิตรวิทยาใช่มั้ย" เห็นหน้านายนี่ใกล้ๆแล้วหล่อกว่าเดิมแฮะไม่ๆๆๆ

ถึงจะหล่อแต่ถ้านิสัยแย่ก็ไม่มีทางที่ฉันจะหลงรักเด็ดขาด  เชอะๆ

"..ชะ ชะ ชะ ใช่" โอยทำไมต้องพูดตะกุกตะกักด้วยนะเรา -_-"

"อืม ถ้างั้น..เดี๋ยวผมให้ลุงพรชัยขับไปส่งนะ รร.ของผมอยู่แถวนั้นอ่ะ"

"ดะ..ได้  ขอบใจมากนะ" อะไรกัน อารมณ์แปรปรวนง่ายจังเมื่อกี้ยังตวาดฉันอยู่เลย

"อือ"

"ลุงพรชัยครับ เดี๋ยวแวะส่งเพื่อนผมที่รร.เนรมิตรวิทยาด้วยนะครับ"

"ครับ"

 .......................................................เงียบกันทั้งรถเลย 

นายเกลอะไรนั่นก็เลยทำลายความเงียบด้วยการเปิดวิทยุคลื่น Seed คลื่นที่ฉันชอบเลย ไม่น่าเชื่อหน้าอย่างนายนั่นฟัง Seed ด้วย (0 o 0)

  โอย เมื่อไหร่จะถึงรร.ซะที ฉันกดดันนะเนี่ย  @(> o <)@

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จบตอนซะที กว่าจะจบ เฮ้อ ทุลักทุเลน่าดูเลย 55+