เรือนราตรี

เรือนราตรี

บทนำ

“เจ้าดอกราตรีหอมรัญจวน

อบอวลกลบสาบสางสิ้น

รดด้วยรักชุ่มเลือดชโลมดิน

รอล้างมลทินให้สิ้นไป”

รดา...  รดา...  แรมรดา...  ช่วยด้วย...ช่วยแม่ด้วย... ช่วยทุกคนด้วย รดา... รดา...

เสียงเพรียกโหยหวนขาดเป็นช่วงๆ มันดังขึ้นในความฝันอีกแล้ว เสียงเรียกด้วยความโหยไห้อาลัยดังขึ้นเป็นลำดับจนช่วงสุดท้ายเหมือนเป็นการกรีดร้องมากกว่าการขอความช่วยเหลือ หญิงสาวใบหน้ารูปไข่แบบไทยแท้ แต่ผิวขาวราวกับหยวกกล้วย ตากลมผมหยักศก แต่ตอนนี้มันยาวชี้ฟูกะเซอะกะเซิง ใบไม้สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อแตกพลัก พลันคิดว่าทำไมระยะหลังๆ เธอถึงได้ยินเสียงเรียกซ้ำๆ ในความฝันบ่อยขึ้น แต่ในฝันเธอมองไม่เห็นใคร มีเพียงความมืดมิดกับเสียงผู้หญิงร้องเรียกแหบแห้งเท่านั้น

จะเป็นเพราะว่าเธอเป็นนักข่าวสายอาชญากรรมที่ต้องเห็นศพคนตายในรูปแบบสยดสยองวิปริตแทบทุกวันก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะตั้งแต่ทำงานสายอาชีพนี้มาสามปี ใบไม้ก็ไม่เคยเห็นผี วิญญาณ เรื่องเหนือธรรมชาติแต่อย่างใด หนำซ้ำ คนจิตแข็งอย่างเธอยังกินอิ่มนอนหลับตามปกติ ก็ชีวิตมันต้องปากกัดตีนถีบ ไม่มีเวลามาคิดเล็กคิดน้อยหากเป็นวิญญาณมาขอส่วนบุญ ใบไม้ก็ไม่รู้จะอุทิศให้ใคร แล้วเธอก็อยากจะบอกผีตนนี้เหลือเกินว่าเขาหรือเธอมาขอความช่วยเหลือผิดคนแล้ว เธอชื่อใบไม้ ไม่ใช่แม่รดาอะไรนั่น

หลังจากตื่นมาจิบน้ำให้ใจสงบ เธอกลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เธอทนกับสิ่งเหล่านี้มาแรมเดือนแล้ว สิ่งหนึ่งที่เธอคิดได้คือเธอเริ่มได้ยินเสียงในฝันนี้ตั้งแต่อายุครบยี่สิบห้าปีบริบูรณ์ หรือที่คนไทยเรียกว่าเบญจเพสบางทีสิ่งที่เธอเจอมันจะเป็นดังที่คนเชื่อกันว่าเบญจเพสเป็นช่วงอายุที่อาจพบกับความโชคร้ายที่สุด หรือมีจุดพลิกผันที่สุดในชีวิต “มันก็แค่ความเชื่อน่าใบไม้” เธอสบัดผมฟูๆ แล้วรีบไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว

ช่างมันเถอะ เรียกได้เรียกไป จะทนเรียกคนผิดได้ทุกคืนก็เรียกไป แม้กระนั้นใบไม้ก็อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับใครก็ไม่รู้ในฝันเธอทุกวัน “เบื่อจริงๆ  ถ้าคุณเป็นวิญญาณที่ต้องการขอความช่วยเหลือ ชั้นขอบอกว่าคุณมาหาผิดคนแล้ว ใส่บาตรก็ใส่ไปให้แล้ว จะให้ช่วยอะไรก็ช่วยบอกชื่อที่อยู่รายละเอียดกว่านี้ได้ไหม หากมีเบอร์โทรศัพท์กับอีเมล์ด้วยก็ยิ่งดี จะได้หาง่ายหน่อย ไม่ได้ว่างงานนะคะขอบอก” ใบไม้เหลืออด พูดประชดประชันระบายอารมณ์กับอากาศที่อยู่ในห้องเพื่อให้ผีที่เข้าฝันได้ยิน เธอพูดราวกับวิญญาณดวงนั้นอยู่ในห้องนอนกับเธอด้วย ทว่าก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสียงสามีภรรยาข้างห้องทะเลาะกันทุกวันก็ยังเหมือนเดิม แสงไฟสปอร์ตไลต์พลังแรงจากทางด่วนก็ฉายเข้ามาเหมือนเดิม “นอนต่อดีกว่า อย่ามาเข้าฝันเรียกบ้าๆบอๆอีกนะ แค่ชีวิตจริงก็ยากพอละ” ใบไม้พูดด้วยความหงุดหงิด พร้อมกับล้มตัวลงนอนต่อ รอบเตียงมีแต่จดหมายสมัครงาน นิตยสารหางานทั้งชื่อดัง รวมไปถึงเล่มแทบจะไม่มีคนรู้จัก

อะไรจะซวยปานนั้น โดนไล่ออกเพราะไปตบ บก. ที่มาลูบก้น ตอนวันเกิดอายุยี่สิบห้า ทั้งยังเริ่มฝันถึงเสียงเรียกหา รดา... รดา... อะไรนี่อีก ก็ตอนวันเกิดอายุยี่สิบห้า มันช่างซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อนจริงๆ ถึงจะหงุดหงิดอย่างไรเธอก็หลับใหลด้วยความรวดเร็วเพราะพรุ่งนี้เธอยังต้องย่ำต๊อกสมัครงานเป็นที่ๆ เกือบสี่สิบ ในรอบสัปดาห์ โดยเฉพาะช่วงที่เศรษฐกิจตกต่ำ งานอะไรสุจริต ไม่ผิดศีลธรรม นำมาเงินทอง ใบไม้ทำทั้งนั้น เพราะเงินเก็บของเธอใกล้หมดเต็มที “เจ้าประคู้น ขอให้ลูกช้างได้งานด้วยเถอะ งานอะไรก็ได้ ลูกทำทั้งนั้น” ใบไม้พูดพลางยกมือท่วมหัว ใครจะรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น