ผมน่ะหรอ?? เจ้าชายเทพอสูร

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 โรงเรียนเรสซ่าคิง โรงเรียนในตำนาน

ตอนที่ 2 โรงเรียนเรสซ่าคิง โรงเรียนในตำนาน  

        
            "พี่ครับ  เราจะถึงเมื่อไหร่หรอครับ  ผมอยากรู้เร็วๆจังว่าโรงเรียนใหม่จะเป็นยังไง"เด็กหนุ่มถามด้วยความตื่นเต้น

            "เราจะต้องไปรับอีกคน ก่อนน่ะ  อีกสักพักก็คงถึง"พี่คนขับรถหันมาบอก

            "ครับ   เอ่อ . ..แล้วทำไมพี่ไม่ทำให้รถล่องหน  หรือเหาะได้ล่ะครับ ผมอยากเห็นๆ "ดาร์กพูดอย่างตื่นเต้น

            "อ่ะแฮ่ม  "เผอิญทางโรงเรียนเรามีงบประมาณไม่เพียงพอในการปรับปรุงยานพาหนะ ให้มีความสามารถมากกว่านี้น่ะ  พี่คนขับรถอธิบาย

            "อ้อ" โห่ พูดง่ายๆเลยดีกว่า โรงเรียนไม่มีเงิน อะโด่ พูดซะดูดี 

            "ถึงแล้วล่ะ บ้านหลังนี้แหละ"พี่คนขับรถบอก  พร้อมกับชี้ไปที่ทุ่งหญ้าสีเขียวขจี  ดูท่าพี่เขาคงอยากกินหญ้า  เอิ้กๆ

            "ครับ  ไหนๆ"

            ดาร์กหันซ้าย  ขวา เพื่อมองหาบ้านแต่ก็ไม่เห็นสักหลัง  ดูท่าคนขับรถอดอาหารมาหลายวัน  เลยตาลายแน่เลย   ก๊ากๆๆ

            เอี๊ยด ๆ~ เสียงคนเปิดประตู  อ้าวเห้ย  เดินออกมาจากไหนเนี่ย  บ้านล่องหนได้หรอ  ว้าว เคยเห็นเป็นครั้งแรกนะเนี่ย  เท่ชะมัด  เอาไปใช้กับบ้านเราดีกว่า  แม่จะว่าไงบ้างน้า แต่บ้านเราคงไม่มีงบ เหมือนกับไอโรงเรียนดังแต่ชื่อเนี่ยแหละ

            "สวัสดีครับ  หม่อมแม่  ผมไปก่อนนะครับ"เด็กชายคนนั้นที่เดินออกมาจากบ้านล่องหน บอกลาหญิงวัยกลางคนและเดินตรงมาทางนี้  เห้ยๆ หม่อมแม่หรอ??  ดูบ้านทรายทองมากไปป่าวเนี่ย เอือม

            "หวัดดีครับ  ผมไรน์ ดิสแอ๊บเพรีย"เด็กหนุ่มคนนั้นเดินมาถึงก็ยื่นมือมาพร้อมกับแนะนำตัวทันที  แหม แต่นามสกุลเหมาะจริงๆ

            "หวัดดี ฉันดาร์ก  ลูเซเลียส เรียกดาร์กเฉยๆก็ได้ ^^" ดาร์กหันไปมอง พร้อมกับยื่นมือไปจับมือไรน์

            เด็กหนุ่มชื่อไรน์ น่าตาน่ารักมาก  ตาโตกลม  ผมซอยปะบ่าสีน้ำตาลอ่อน  ริมฝีปากอิ่มแดง  ท่าทางตุ้งติ้ง  อย่างกับคุณหนู  หรือว่าจะเป็นผู้หญิงนะฮ้า ชัวร์ป้าบ   อย่างนี้ต้องถามให้รู้เรื่องไปเลย

            "เอ่อ นายเป็น เป็น ..เอ่อ . .."ดาร์กที่พยายามรวบรวมความกล้าถามออกไป

            "อะไรหรอ"เค้ามองผม ทำน่าตาแอ๊บแบ๊วอีก ว้าว  น่ารักจังเยย  หยืดๆ  น้ำลายไหย

            "เอ่อ  นายเป็น ผู้ชายนะฮ้าหรอ!!"ผมพูดด้วยความกล้าทั้งหมด

            เผียะ~ เสียงไรว้า ดังจังเลย คงจะเป็นเสียงคนตบมือเล่นแถวนี้มั้ง  ฮ่าฮ่า  คงไม่ใช่เสียงตบหรอก ชะมะๆ  มันจะเป็นเสียงตบได้ไง  ก็ . ..

            "โอ้ย" กำ โดนตบครับท่าน มือหนักชะมัด  กรามจะเบี้ยวป่าวเนี่ย?? เดี๋ยวถ้าเค้าหมดหล่อจะทำไงเนี่ย

            "ฮิฮิ" พี่คนขับรถขำ  โธ่  ไม่มีบทยังเสริมมาได้

            "โทษนะ  ข้าไม่ได้ตั้งใจ  แค่โมโหน่ะ  ข้าน่ะ ชายทั้งแท่งเฟ้ย"ไรน์ทำท่าเบ่งกล้ามที่แขนเล็กๆ ที่ไม่มีท่าทีว่าจะปูดขึ้นมา   เหมือนภูมิอกภูมิใจกับความเป็นชายที่เหลืออยู่น้อยนิด

            "เออ เชื่อ"กุไม่เชื่อหรอก ใครจะเชื่อลง ก๊ากๆๆ   แต่เริ่มรู้สึกง่วงแล้วสิ

            "ขอบใจนะ  แต่เราเป็นเพื่อนกันได้ใช้มั้ย "ไรน์ถาม

            "เออ  ได้" หาว  ง่วงจังเลย

            "โกรธหรอ  เจ็บมากมั้ย"ไรน์เอื้อมมือมาแตะที่หน้าของดาร์กที่มีรอยนิ้วมืองามๆ ของไรน์ประทับอยู่

            "เออ เจ็บ"  ป่าวโกธร  ง่วงโว่ย 

            "เราขอโทษนะ  เราไม่น่าตบนายเลย ทั้งๆทีรู้ว่า .. งึมงำๆๆๆ"ไรน์เริ่มบ่น ผมอยากนอน 

            "โว่ย หยุดบ่นเป็ฯผู้หญิงสักที  รำคาญวุ่ย คนจะนอน"  รมณ์เสียเลยนะเนี่ย  จะฟ้องแม่แล้ว*- -

            "อื้ม กระซิกๆ" ทำไมถึงทำกับฉันได้

            "คร่อก~ ฟี้~"

“…”ไรน์หันมามองดาร์ก

“งึมๆ”

            "หลับไปแล้วหรอ  หึหึ"  

            รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของเด็กหนุ่มนามว่าไรน์  เด็กหนุ่มมัวแต่มองน่าของดาร์ก โดยที่ไม่ทันสังเกตคนสองคนที่คอยวิ่งตามรถอยู่ห่างๆมาตลอด (วิ่ง??  เว่อ  ไปมั้ย??)

           "หาวว~~ ถึงยังอ่ะ ไรน์" ผมลืมตาขึ้นมาก็เจอ .. .ป่า ไม้  โน ไม้ป่า

            "ถึงตั้งนานแล้ว  ใครปลุกนาย นายก็ไม่ตื่น นึกว่าตายแล้วนะเนี่ย พี่คนขับเลยแบกนายมาสั่งหน้าประตูเนี่ย เร็วเข้า  เขาจะเริ่มการทดสอบกันแล้ว ไปกันเถอะ" ไรน์พูดพลางฉุดมือดาร์กให้ลุกขึ้น

            "ฉันมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย" งง? ?

            "- -*"เพิ่งพูดไป

            ไรน์ลากมือ ดาร์กไปเรื่อยๆ  ดาร์กยังคง งง ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ไง  

            "ถึงแล้ว"ไรน์ว่า

            "ถึง??"อะไรกันเนี่ย  งง   ไปหมดแล้ว

            "ก็โรงเรียนไง" ไรน์ว่า  พลางชี้ให้ดูข้างหน้า

            "หา นี่น่ะหรอ ว้าว  สวยจัง "ขณะนี้ข้างหน้าไรน์ และดาร์ก เป็นประตูสีขาว  ขนาดใหญ่

            “ใช่ สวยมั้ย”พูดอย่างกะ สร้างองอ่ะ

            “แล้วทำไมต้องสร้าง รูปปั้นแปลกๆ พวกนั้นด้วยง่า แล้วทำไมน้ออ . .. ”

            "นี่นาย  ไม่เคยอ่านประวัติโรงเรียนที่นายจะเข้าเลยเรอะไงฮะ  "ไรน์ดุ

            "เอ่อ  แหะๆ" ไรน์พูดถูกหมดอ่ะแหละ 

            "มาๆ เดินไปด้วยเล่าไปด้วยดีกว่า  จะได้ไปทดสอบทัน คืองี้โรงเรียนนี้น่ะ สร้างไว้ ตอนที่เทพเคอุส กับ จอมปีศาจวินเซนต์ มาที่โลกมนุษย์พร้อมกัน โดยไม่ได้นัดหมาย  พอทั้งสองมาถึง  เมือง หมู่บ้านที่ เทพเคอุสเดินไปก็จะมีแต่ความโชคดี สงบสุข ประชากรต่างยิ้มแย้มมีความสุข  แต่ที่ๆจอมปีศาจเดินไปก็จะมีแต่หายนะเกิดขึ้น และโรงเรียนนี้ก็เป็นที่ๆ ทั้งสองมาพบกัน ทำให้เกิดความสมดุล  เกิดเป็น โกโก้คลันช์ อ่า ล้อเล่นน่า  อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ  อ่ะ  ต่อๆ  บังเอิญบุตรีของเทพเคอุสที่เสด็จตามมาด้วย  เกิดพบรักกับบุตรชายของจอมปีศาจที่เสด็จมาพร้อมกัน และนัดเจอกันที่ตรงนั้นน่ะ ปัจจุบันเป็นหอประชุมไปแล้ว"  ไรน์ว่า พลางชี้ไปที่ตึกสีทอง ทั้งตึก  มีน้ำพุที่มีน้ำสีทองอยู่ข้างหน้า

            "ว้าว  แล้วไงต่อล่ะ"ดาร์กถามอย่างตื่นเต้น

            "ความรักของเทพกับปีศาจไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิดหรอกนะ  พอทั้งสองมาตามนัด  เทพเคอุส กับจอมปีศาจก็ตามมาพบ  ทั้งสองโกรธมาก แล้วก็สั่งไม่ให้ทั้งคู่พบกันอีก  หลังจากนั้น ก็มีข่าวลือว่าทั้งสองมีบุตรด้วยกัน  แต่บุตรีของเทพเคอุสได้ฝากบุตรของนางไว้กับมนุษย์คนหนึ่ง  รู้สึกจะเป็นผู้หญิง  อาศัยอยู่บริเวณหมู่บ้าน ลาพาสเซ่  หลังจากนั้นนางก็กลับไปที่แดนเทพ อีกไม่นาน จริงๆถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ไม่กี่นาทีให้หลัง  นางก็สิ้นพระชนย์ เพราะว่าตอนที่นางให้กำเนิดบุตร  ลูกของนางกินไอเวทย์เป็นอาหาร  จึงดูดเวทย์ของนางไปจนหมด  ทำให้นางสิ้นพระชนย์  จริงๆแล้วเด็กที่อยู่ในท้อง  จะกินอาหารต่างกันไป  เช่น ข้าน่ะ  กินมื้อเช้าเป็นต้นมะนาว  ส่วนมื้อกลางวันกับเย็น  ข้าจะกินปลาเป็นอาหาร  พอๆ  เลิกทำหน้าอย่างนั้นสักที  มาเล่าต่อๆ   เมื่อจอมเทพทราบ  จอมเทพก็ใจอ่อน  เห็นแก่ลูกที่ตายไปแล้ว  จึงสั่งให้ทหารไปส่งข่าวบอกจอมปีศาจวินเซนต์เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด  และสั่งทหารให้ออกตามหาเด็กคนนั้น  แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ  เค้าว่ากันว่าบุตรีของจอมเทพได้  สวมสร้อยที่กักพลังเวทย์  ทำให้ไม่มีผู้ใดรับรู้ หรือสัมผัส พลังเวทย์ของเด็กคนนั้นได้   เทพเคอุสกับจอมปีศาจ  จึงทำพิธีเรียกภูติประจำตัว  ของเด็กคนนั้นออกมา  เพราะว่าภูติของแต่ละคนนั้นจะมีแค่คนเดียว  ภูตินั้นจะออกมาได้ต่อเมื่อ  ทำพิธีเรียกซะก่อน  และเจ้านายต้องมี 5 ขวบขึ้นไปเท่านั้นถึงจะเรียกออกมาได้ บางคนมีความเข้าใจผิดๆว่า ต้องเป็นราชวงศ์เท่านั้น  แต่จริงๆไม่ใช่  พอทำพิธีเรียก ภูติเสร็จ  ภูติที่ตื่นขึ้นมากลับมีสองตน แถมยังเป็นภูติในตำนาน  ทำให้รู้ถึงอำนาจของเด็กคนนี้  ทั้งสองพระองค์จึงสั่งภูติทั้งสองไปว่า ให้คุ้มครองหลานอย่างสุดความสามารถ แม้ต้องแลกด้วยชีวิต"

            "เอ่อ  แล้วบุตรของจอมปีศาจล่ะ??  แล้วภูตินั้นชื่อว่าไรบ้างอ่ะ??  จะว่าไปข้ากินอะไรเป็นอาหาร  ตอนอยู่ในท้องแม่น้า??  "

            "ตายไปแล้ว   ภูติชื่ออะไรข้าไม่รู้หรอก  ถ้าให้ข้าเดาว่าเจ้ากินอะไรเป็นอาหารตอนอยู่ในท้องแม่  ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะกิน  ความโง่หรือข้อด้อยของแม่เป็นอาหาร   เจ้าถึงได้ . .."

            "หนอย  ฝากไว้ก่อนเถอะ  แล้วตายได้ไง??"ดาร์กทำท่าโมโห

            "ก็หลังจากทราบเรื่องที่บุตรีของจอมปีศาจตาย ก็เลยตรอมใจตายน่ะสิ"

            "อื้ม  เศร้าจัง  กระซิกๆ T T"ทั้งสองเดินไปตามทางยาวเรื่อยๆ

            "ถึงแล้ว  สถานที่รายงานตัว เร็วหน่อยสิ"ไรน์หยุดเดินดาร์กจึงหยุดเดินตาม

            "ว้าว สวยจังเลยย"

            ดาร์กเงยหน้าขึ้นพร้อมกับมองไปตึกข้างหน้า  ตึกนั้นเป็นตึกสีขาวสะอาด ใหญ่โต  มีเสาแบบนอริกที่เรียงรายอยู่ด้านข้างเต็มไปหมด  หลังคามีลวดลายต่างๆ สวยงาม ประณีตมากบ่งบอกว่าคนงานต้องตั้งใจอย่างมากแน่ๆ

            ผ่าง~   ดาร์กและไรน์ผลักประตูออก  แล้วเดินเข้าไปข้างใน

            ภายในต่างจากภายนอกมาก  พื้นที่ปูด้วยหินอ่อนทำให้บรรยากาศในนี้เย็นสบาย  ความสว่างที่ได้จากโคมไฟที่ติดอยู่ด้านข้างของผนังรอบๆห้อง  ทำให้ห้องนี้มีความสว่างมาก

            "..."ทุกคนหันมามองไรน์ และดาร์กอย่างพร้อมเพรียงกัน

            "เอ่อ ไรน์เค้ามองอะไรกันหรอ"ดาร์กก้มลงมาระซิบบอกไรน์

            "ก็เรามาสายหนิ  เร็วเข้าตรงนั้นมีที่ว่าง"ไรน์พูด พร้อมกับชี้ไปทางเก้าอี้ที่ยังว่าง  ทางแถวขวาสุด

            "เธอดูคนผมแดงนั้นสิ  หล่อจังเลยน้า"มีเสียงผู้หญิงดังซุบซิบไปทั่ว

            "นั่นสิ  เท่จังเลย"

            "อ๊าย  เขาหันมาทางนี้ด้วย  จะเป็นลม"ก็เป็นลมไปซะซิ(คนเขียนเอง แฮ่ๆ)

            ผมแดง ใครหรอ?? อยากเห็นหน้ามันจังเลย  ใครบังอาจมาทาบรัศมีคนหล่ออย่างข้าได้ ฮ่าฮ่า ก๊ากๆๆ

            "เค้าพูดถึงใครกัน นายรู้จักมั้ย  ฉันจะไปตั๋นน่ามัน"ดาร์กถามไรน์ด้วยสีหน้าที่จริงจัง

            "ฮิฮิ  หึหึ ฮ่าฮ่า  อุ๊บ"อะไรของเค้า  อยู่ดีดีก็ขำ  ดูท่าจะปัญญาอ่อน

            "อะไร??"ดาร์กถาม

            "ก็นายไง  ฮ่าฮ่า"ขำไปพลางชี้หน้าเขาไป

            "ฉัน??"ดาร์กทำหน้า งง พร้อมกับชี้หน้าตัวเอง

            “อื้ม ก็นายนั้นแหละ จะมีใครผมแดงเหมือนนายอีกล่ะ ห้ะ"ไรน์ดุ  วันนี้ดุบ่อยจัง  ประจำเดือนมาไม่ปกติหรอไงน้า

            "กำ ฉันโง่เอง ขอโทษที"พวกเราเดินตรงไปนั่งเก้าอี้ข้างหลังสุด

            พรึ่บ~  แสงไฟที่เคยมีสีขาวสว่าง  แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีรุ้ง  พร้อมด้วยชายคนหนึ่งอายุประมาณ  30  ปี  ปรากฏขึ้นบนเวที

            "อะแฮ่ม  สวัสดีเด็กทุกคน  วันนี้เราเปิดรับสมัครนักเรียนที่มีอายุ 15ปี จำนวน 200 คน แต่วันนี้มีเด็กมาประมาณ  20000  คนทำให้เราต้องทำการคัดเลือกอีกรอบ ตามข้ามา!!"ลุงคนนั้น  บอกกับพวกเด็ก ก่อนจะนำทางเด็กๆไปยังสนามทดสอบ

            "20000 เชียวหรอ เราจะได้อยู่มั้ยเนี่ย ตกรอบชัวร์"ดาร์กพูดอย่างให้ความหวังตัวเอง ฮ่าฮ่า               

"ไม่หรอก  นายผ่านแน่"ไรน์พูดอย่างมั่นใจ

            "นายรู้ได้ไง ไรน์" ดาร์กถามด้วยความสงสัย

            "ฉันรู้น่า  ไปกันเหอะ"ไรน์ตอบปัดๆ

            "ทุกคนมารวมตัวกันตรงนี้  เราจะเริ่มการทดสอบกันแล้ว"

ชายคนนั้นกวักมือเรียกผู้สมัครสอบให้เดินตามเค้าไป ที่ๆชายหนุ่มคนนั้นนำทางมาเป็นลาน กว้าง  มีพื้นสีขาวมีเสาล้อมรอบลานนี้อีกที  ที่พื้นกลางลานนี้ เป็นรูปเทพกับปีศาจจับมือกัน 

            "ด่านแรก  . .."