ผมน่ะหรอ?? เจ้าชายเทพอสูร

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

ตอนที่ 1  จุดเริ่มต้น

~จงกลับมา  กลับมา สู่บัลลังค์ ที่ยิ่งใหญ่ ญ่ ญ่~

เฮือก!!   เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง    เมื่อได้ยินเสียงประหลาด  เด็กหนุ่มขยับตัวขึ้นนั่งและปาดเหงื่อที่ซึมออกมา  หลังจากตื่นจากฝันร้าย (มันร้ายแล้วหรอ ??)

"โห่ ก็แค่ฝันไป คนหล่อตกใจหมดเลย เฮ้อ~ แล้วที่นี่ ที่ไหนเนี่ย"

เด็กหนุ่มหันมองไปรอบๆกายทันที   และพบว่าที่ที่เขาอยู่เป็นเพียงห้องมืดๆ หรืออาจจะไม่ใช่ห้องก็ได้เพราะว่ามันมืดจนแทบจะไม่เห็นอะไรเลยด้วยซ้ำไป  มองไม่เห็นแม้กระทั่งผนังห้อง  บรรยากาศในตอนนี้มีแต่ความเงียบ  ไร้เสียงใดๆทั้งสิ้น  แม้แต่เสียงลมหายใจของสิ่งมีชีวิตอื่น  เด็กหนุ่มเริ่มจินตนาการฟุ้งซ่าน ความกลัวเริ่มเข้าครอบงำจิตใจของเด็กหนุ่ม  

"ทำไม? มันเงียบอย่างนี้เนี่ย น่ากลัวชะมัด  บรื่อ~ ลา ล้า ลาล้า"

เด็กหนุ่มส่งเสียงแปลกเพื่อไม่ให้มันเงียบมากเกินไป  และเพื่อข่มความกลัวของตนเอง  เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน  และเดินสำรวจรอบๆบริเวณแต่ไม่พบหรือได้สัมผัสสิ่งของใดๆ เลย  พบก็แต่ความมืดเท่านั้น 

"เห้ย  มีใครอยู่แถวนี้มั้ย ส่งเสียงหน่อย วู้ๆๆ"  

"..."

เสียงที่เด็กหนุ่มส่งไปไร้ความหมาย เพราะดูเหมือนว่าเค้าจะเป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้  ความคิดฟุ้งซ่านของเด็กหนุ่ม  ทำให้ความกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

"แงๆ  แม่อยู่ไหนเนี่ยย T T"  เด็กหนุ่มเริ่มร้องไห้ในความมืด

"หึหึ"

ไม่กี่อึดใจ   เสียงลึกลับก็ดังขึ้น  ทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่าไม่ได้มี  เพียงเค้าคนเดียวที่อยู่ในนี้ ที่ที่เหมือนฝันร้าย

"ใครน่ะ ? ??"

เด็กหนุ่มถามออกไปในทันที  และหันไปมองรอบๆกายเพื่อ  ค้นหาเจ้าของเสียงลึกลับ  ว่าเป็นคน  รึว่า .. ..(โปรดใช้วิจารณญาณ ในการเดา)

"ถามข้าน้อยหรอครับ?"  

‘นี่แกไร้สมองรึไง ก็ถามแกน่ะสิโว่ยย  - -* ’ เด็กหนุ่มนินทาขึ้นในใจ

"ก็เออดิ ให้ถามหมาที่ไหนว่ะ"  เมื่อพ้นจากความกลัว   เด็กหนุ่มก็หันกลับมาเลี้ยงสัตว์สี่เท้าในปากอีกครั้ง

"ข้าน้อยคือภูติฝ่ายขวาประจำตัวท่านดาร์ก  มีนามว่าดาเรส "เสียงลึกลับตอบกลับมา  เด็กหนุ่มขนลุกทันที  เมื่อได้ยินเสียงที่จริงจังของอีกฝ่าย

"ภูติ? ฝ่ายขวา? งั้นก็แปลว่าต้องมีฝ่ายซ้ายด้วยน่ะสิ" เด็กหนุ่มถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัย

"อยู่นี่ไงครับ ท่านดาร์ก"

เสียงหวานลึกลับดังขึ้นข้างตัวของดาร์ก  เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว กระโดดโหยงไปด้านหลัง  ล้มไปนั่งกลับพื้น  พร้อมกับเสียงร้องโอดโอย  และเริ่มสบถ ดังๆ ให้กับ เสียงลึกลับ number 2

"เฮ้ยย!!  โอ๊ย!!!  หักแน่ๆ"

"ฮ่าฮ่า  ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ครับ"

ทันใดนั้นเองแสงสว่างที่แทบจะไม่มีเลยกลับปรากฏขึ้น  ขับไล่ความมืดมิดออกไปจนหมด  เหมือนมีเวทมนตร์  ทำให้เด็กหนุ่มได้ที  พิจารณาใบหน้าเจ้าของเสียงลึกลับทั้งสองนั้น
           

ใบหน้าชายลึกลับทั้งสองที่ได้ปรากฏแก่สายตาเด็กหนุ่มที่มีดวงหน้าคมเข้ม แม้จะอ่อนวัยอยู่ก็ตาม ดวงตา คม  สีแดง ดั่งกับหยดโลหิต  นั้นดูมีเสน่ห์มาก  ผมสีแดงฉาน  ที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ    จมูกโด่งเป็นสัน ที่รับกับใบหน้า เรียวได้รูป  ปากเรียวบาง  ที่ตอนนี้มีสีขาวซีด  เพราะความตื่นตกใจ  เด็กหนุ่มส่งสายตาเพ่งมองหน้าของชายลึกลับทั้งสอง 

ชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำล้วน  มีลวดลายคล้ายอักขระโบราณสีทองที่ดาร์กได้เห็นในหนังสือ ‘ว่าด้วย เทพ ปีศาจ’  หน้าตาเข้าขั้นหล่อเลยทีเดียว ไม่แพ้เด็กหนุ่มที่ทำหน้าเหลอหลาอยู่ ณ ตอนนี้ แม้ว่าจะมีผิวคล้ำ แต่กระนั้นก็ไม่ทำให้ความหล่อนั้นลดลงแต่กลับช่วยเสริมให้ดูคมขึ้นอีกด้วย  ใบหน้าออกจะติดไปทางเย็นชามากกว่า 

ส่วนชายอีกคนที่สวมเสื้อคลุมสีขาวสะอาด  ลวดลายที่อยู่บนเสื้อมีอักขระสีทองสีทองเช่นเดียวกัน  หน้าตางดงามราวกับสตรี  หุ่นเพรียวบาง  ดวงตาโตสีฟ้าใส ราวกับท้องฟ้ายามอรุณ นั้นทำให้ดูน่าหลงใหลยิ่งขึ้น  และริมฝีปากอวบอิ่มที่มีรอยยิ้มสดใสประดับอยู่ตลอด

"กระผมภูติฝ่ายซ้ายขอรับ  มีนามว่า ดาเนสขอรับ ผมเป็นภูติแห่งแสงสว่างที่องค์เทพเคอุส ส่งลงมาเพื่อปกป้องท่านดาร์ก  ส่วนนี่ดาเรสขอรับ  เป็นภูติแห่งความมืดที่ จอมปีศาจส่งมาเพื่อปกป้องท่านขอรับ ท่านดาร์ก ^^"

‘ ดาเนสคงจะเป็นคนชุดขาว  ดาเรสคงจะเป็นชายชุดดำ    เอ่อ ..แล้วมันจะไม่ยิ้มเลยรึไง ฟร่ะ- -* ‘ดาร์กคิด

"เอ่อ . .."เด็กหนุ่มที่มีความสงสัยมากมาย  กำลังจะถามเพื่อให้คลายปมความสงสัย  แต่ .. ..

"คงได้เวลาแล้วล่ะครับ  พวกเราต้องไปก่อน  แล้วพบกันใหม่ "ดาเรสบอกอย่างรีบร้อน  ก่อนจะโอบเอวดาเนสแล้วหายไป  แต่กลับได้ทิ้งความสงสัยไว้ให้กับเด็กหนุ่ม

"อะไรกันเนี่ย " เด็กหนุ่มยังคง งง อยู่ 

ครึ่กๆ  ครึ่ก . ..

เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนว่ากำแพงห้องที่เขายืนอยู่กำลังบีบตัวเข้ามาเรื่อยๆ  เรื่อยๆ ๆ ๆ  จนชิดกับ  เขารู้สึกอึดอัด   เหมือนร่างกายกำลังจะระเบิดเนื่องจากแรงอัดของกำแพง

" อ้ากกกกกก  ออกไป ออกไป "   เด็กหนุ่มตะโกนเสียงดังก้องไปทั่ว  พยายามดิ้นรน

ผ่าง

"ไอ้เด็กบ้า  ร้องหาอะไรหะ  หนวกหูโว่ย" ไม่ใช่ใครอื่น  แม่บุญธรรมผมเองที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามาในยามวิกาล   เรารักกันมากเหมือนแม่-ลูกแท้ๆ   จริงๆนะ  ทุกคนเชื่อมั้ย?? - -*

"แม่ ผมฝันร้ายนะ ทำไมแม่ไม่ปลอบผมอ่า" เด็กหนุ่มทำหน้าเบ้ อย่างน้อยใจ

"โต แล้วยังต้องให้ปลอบอีก เดียะ ปั๊ด"แม่ทำท่าจะตบผม ผมรีบเอามือมากันไว้

"โธ่ แม่อ่า  ผมเพิ่ง 15 เองนะ "เด็กหนุ่มบ่นทันที  หลังจากที่มารดาของเค้าได้ลดมือลง

"ไอลูกเวรนี่   รีบไปอาบน้ำเลยนะ  แล้วลงมากินข้าว  เร็วเข้า"แม่ยกมือขึ้นอีกครั้ง  ผมเลยยกมือมากันไว้ก่อน  ระวังตัวสุดขีด!!

"โอเคๆ" เด็กหนุ่มตอบรับมารดา

"เออ เร็วๆด้วย"แม่พูดพร้อมกับเดินออกไป  เปิดประตู  แล้วก็ . ..

ปังง!!!!  เสียงแม่ปิดประตู  บ้านทั้งหลังสะเทือนไปเลย  เป็นไงล่ะ  แม่ผมเอง แม่ผมเอง

"โห่ แม่  เบาๆหน่อยสิ  เดี๋ยวประตูก็พังหรอก บ้านมันไม่ได้ถึกเหมือนแม่นะ"ผมตะโกนไปหลังจากที่แม่ออกไปได้สักพัก หวังว่าแม่จะไม่ได้ยิน -*-

ผ่าง~ แม่เปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง หลังจากออกไปไม่ถึง5 วิ

"แก!!! ไอ้ลูกเวร  หาเรื่องเรอะ  ลุกไปเร็วๆเลย  ไป๊!!!"

"ครับบ  โทษครับแม่"  ผมลุกไปอาบน้ำด้วยความเร็วแสง

ปังง!!!!!!!!

ซ่าา~

"เฮ้อ  โล่งอก ไปที เอ่อ . ..ความฝันเรานี่เหมือนจริงจังเลยน้า   ภูติมันจะมีก็แต่คนในราชวงค์ทั้งนั้นแหละ  เราจะไปมีได้ไง  ฟุ้งซ่านจริง รึว่าเราจะอ่านแฮรี่ ภาค 7 มากเกินไป  ไม่นะ  ไม่น่าจะใช่ รึว่า า . .. "ดาร์กได้แต่พึมพัมกับตัวเองเรื่องความฝันที่เกิดกับเขา  โดยไม่สังเกตเห็นบุคคลอีก 2 คนที่กำลังเฝ้ามองเขาอยู่ในตรอกมืด ตรงข้ามหน้าต่างห้องของเค้า

ตึก ตึ ก~  โครม~

"นี่แก  จะเอาให้บันไดถล่มเลยมั้ยห้ะ " แม่ดุ

'หาเรื่องเรอะ แม่'<<แค่ความคิดน่ะ  อย่าไปจริงจัง - -*

"โทษครับ แม่"  ดาร์กยอมกล่าวขอโทษ  เนื่องจากกลัวฝ่ามืออรหันต์จะลอยมาประทับที่ใบหน้า  ไม่งั้นชาติหน้าก็ไม่ขอโทษเฟ่ย ขอโทษชาตินี้เท่านั้นล่ะโว่ยย

"มานี่ เร็วๆเข้า มากินข้าว  แม่มีเรื่องจะบอกเจ้าด้วย"แม่กวักมือเรียกผม 

"ครับ " ดาร์กเดินไปนั่งตามที่แม่สั่ง

แม่ตักข้าวมาให้ผม   มันเป็นข้าวสีเขียวที่มีประโยชน์มากๆ  นานๆทีพวกเราถึงจะได้กินเพราะว่ามันมีราคาสูงมาก  ใครได้กินเข้าไป  ก็จะฟื้นฟูพลังเวทย์ได้  มันเรียกว่า  เวทาไรส์  อาหารวันนี้ดูดีสุดๆ  มีวัตถุดิบที่ราคาแพงทั้งนั้นเลย   ทำไมวันนี้แม่ถึงทำของอร่อยๆทั้งนั้นเลย  แปลกจังแฮะ  รึว่าถูกล็อตตารี่  *-*

"อื้ม กินข้าวสิ มองอยู่ได้  ไม่หิวรึไง "แม่นั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามและสั่งให้ผมกินข้าว

"ครับ  ทำไมวันนี้แม่ทำกับข้าวหรูจังเลย  เอาเงินมาจากไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่า . .."ดาร์กถามด้วยความสงสัย

ผวั้ะ !!! ๆๆ

"อะไร คนกำลังอารมณ์ดี  สุนัขในปากน่ะ รู้จักไปบริจาคซะบ้าง แล้วอย่าบอกนะว่า . ..อะไร แกคิดไรห๊ะะ คิดว่าฉันเป็นขโมยรึไง บอกมานะ ไอลูกเวรนี่  ชั้นก็แค่มีเรื่องสำคัญที่จะบอกแกเท่านั้นล่ะโว่ยย มันแปลกตรงไหนน" หลังจากที่แม่เปิดพิธี  ด้วยการระบายอารมณ์กับหัวผม อย่างงาม ทีนึง แล้วจากนั้นก็เริ่มบ่น ไม่บ่นป่าว บ่นไปตีไป  กระซิกๆ  ผมขาดความอบอุ่นครับบบ  จะฟ้องปวีณา << ไม่ใช่มั้ง - -*

"โอ๊ยๆ  หยุดก่อนแม่ๆ  รู้แล้ว ๆ โทษคร้าบบ ไม่ทำอีกแล้ววคร้าบบ”

"ปีนี้เจ้าอายุ 15 แล้วใช่มั้ย  ได้เวลาที่เจ้าต้องไปเข้าเรียนแล้วล่ะ  แม่จะส่งเจ้าไปเรียนที่โรงเรียนเรสซ่าคิง  ที่อยู่ไกลจากที่นี่มาก  ลูกต้องเดินทางไปเรียนที่นั่น  เดี๋ยวจะมีคนมารับ ไปนะลูก  แม่ขอร้อง" โอ้โห้  อารมณ์ แม่ท่าน ตามบ่ทันน   เดี๋ยวดีเดี๋ยวดีมาก (- -* ประชด) จะเริ่มก็เริ่มเลย ผมยังไม่ได้เตรียมตัวฟังเลยง่า T T

“แม่ อเกน พลีซ  เอ่อ .. มะกี้ ขี้หูมันจัดงานปาร์ตี้  เลยไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ -*-”

“อื้ม. ..” แม่ทำหน้าครุ่นคิด

“...” ลุ้นคร้าบบ

โป็กๆ  ทุกท่านไม่ต้องสงสัย  เสียงไรเอ่ย?? ทราบแล้ว ส่งมาที่ ตู้ ปณ.. .....

“โอ้ยยย”

“ไอ้ลูกเวรนี่  ไม่ได้เรื่องเลย  ชั้นให้เวลาแกเครียกับปัญหาขี้หูแก 3 วิ” แม่บอกหลังจากโขกหัวผมไป 2ที 

“...” เงียบ แม่รับมุข - -*

“โอเค หมดเวลาแล้ว คือแม่จะบอกแกว่า แกโตแล้ว ได้เวลาที่ต้องไปเรียนสักที ”

“หา?? เรียนหรอ ไม่อ๊าวววว”ผมขัดค้านทันที เรียนหรอ?? น่าเบื่อชะมัด

“ว่าไงนะ” แม่ส่งสายตาเหี้ยมๆมาให้

“..เอ่อ ได้เรียนก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ฉลาดแล้วที่ไหนล่ะแม่  ผมอยากเรียนหนังจืออ แย้วว”

“โรงเรียนเรสซ่าคิง”แม่พูดเสียงเรียบ

"แม่!!! แต่ครอบครัวเรา ไม่ได้รวยขนาดไปเรียน โรงเรียนดังขนาดนั้นได้หรอกนะ  ค่าเทอมต้องแพงแน่ๆเลย  แต่สาวๆเยอะก้ไม่เป็นไรๆ  แล้วน้ำหน้าอย่างผมจะเข้าได้รึป่าวก็ไม่รู้ แม่คิดผิดคิดใหม่ได้เลย" ดาร์กร่ายยาวว

"แม่รู้  และแม่ก็เชื่อว่าเจ้าจะเข้าที่นั้นได้แน่  ที่โรงเรียนนั้นมันเป็นปริศนาเกี่ยวกับเรื่อง พ่อ – แม่ที่แท้จริงของเจ้า  เจ้าอาจจะได้รู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเจ้ามากขึ้นก็ได้  ที่นี่สนใจรึยังล่ะ?? แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วง  แม่เตรียมไว้พร้อมแล้วล่ะ  แต่ลูกหาเงินซื้อเสื้อผ้าเอาเองได้มั้ย?? " แม่ถามความเห็น

"อื้มม ได้สิครับ แล้วเมื่อไห . .."

"วันนี้จ้ะ  เดี๋ยวแม่ไปเตรียมของให้นะเจ้าไปเตรียมตัวไป จัดกระเป๋าให้พร้อมด้วยนะ"แม่รีบชิงพูดก่อนด้วยความดีใจ  ไม่รู้จะดีใจอะไรนักหนา  เมื่อแม่พูดจบ  แม่ก็วิ่งหายไปในห้องครัวเลย

"ครับบ"ผมเริ่มลงมือกินข้าว  เก็บจานไปล้าง  แล้วขึ้นไปจัดกระเป๋า

“เอาไปแค่ ของใช้จำเป็นก็พอมั้ง ขี้เกียจแบก ฮู่ว์” ดาร์กเริ่มลงมือจัดของทันที

"ฮึ่ม มีอะไรต้องใช้อีกน้า  อันนี้  อันนั่น  อันโน่น รึว่าอันนู่น"  เสียงแม่เลือกของใช้ให้ผมดังขึ้นมาถึงข้างบน

"อื้ม  เสร็จล่ะ  ไปหาแม่ดีกว่า"  ดาร์ก  แบกกระเป๋าสีดำที่ดูโทรมๆ   ขึ้นหลัง 

ตึก ตึ ก~  ดาร์กเดินลงมา

"แม่ครับบ  ผมเตรียมเสร็จแล้ . ..หา!!!  . ..-O-"

ของที่แม่เตรียมให้ผม มันเยอะมาก  ประมาณกล่องสิบใบได้  ผมไปแค่ไม่กี่เดือน ก็กลับมาแล้ว ไม่มากไปไหนหรอ  แม่คร้าบบ  เห็นใจคนแบกหน่อยเซ่

"แม่  มันเยอะไปมั้ง  เอากระทัดรัดๆ หน่อยไม่ได้หรอ??"ดาร์กพูดพลางทำท่าวาดมือเป็นรูปกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ  ใบเดียว

"ไม่เยอะหรอก  ลูกต้อง กิน อยู่ งึมงัม ๆๆๆ" แม่เริ่มบ่นกับตัวเอง

"หยุ๊ด!!  เดี๋ยวผมจัดเองครับ"ดาร์กเดินไปค้นของในกล่องที่แม่จัด  แล้วเลือกของที่จำเป็นออกมา จัดใหม่

"..T.T."แม่เงียบไปเลย

"เฮ้อ ในที่สุดก็เสร็จ" ผมจัดของจากกล่องสิบใบ  ให้เหลือเพียงแค่กล่องใบเดียว  ก็ดูแม่จัดสิ  โคมไฟยังแพ็คไปให้เล๊ยย  ตกลงคือ ผมจัดคนเดียวทั้งหมด เฮ้อ -.,-

บรึ๋นๆๆ~~ เสียงแตรจ้า

            รถที่จะมารับผมคงมาแล้ว  ต้องไปจากบ้านนี้จริงๆหรอเนี่ย  เห้อ  คิดแล้วก็เศร้าเหมือนกันนะเนี่ย แต่คิดไปคิดมา  ชีวิตนี้จะได้พ้นจากฝ่ามือ อรหันต์ สักระยะ วู้ๆๆ

"รถคงมาแล้วล่ะลูก รออยู่ตรงนี้แปปนะ  เดี๋ยวแม่เอาของมาให้"แม่พูดเสร็จก็วิ่งหายไป จะเอามาให้อีกหรอ?? - -*

"เอ่อ .. "กำลังจะห้ามม

แม่กลับมาพร้อมกับลากกล่องยาวๆ สองกล่อง  ดูท่าจะหนักมาก  อายุของกล่องน่าจะประมาณ 100ปีได้  ดูฝุ่นที่จับตัวอยู่รอบๆกล่องก็น่าจะรู้แล้ว  ทั้งดำ  ทั้งหนา  บรื้อ

"นี่  อะไรหรอครับ"

"คทา  กับดาบจ้ะ พ่อ- แม่ที่แท้จริงของเจ้าฝากไว้  คทาของแม่เจ้า  ส่วนดาบนี่พ่อเจ้าฝากไว้  รับไปสิ "แม่ส่ง  กล่องสองใบนั้นมา  ดาร์กรับ  และรีบเปิดทันที 

คทาที่แม่ฝากไว้  มีรูปร่างงดงามมากเลยทีเดียว มีลูกแก้วสีรุ่งอยู่ด้านบนหัวคทา  ด้ามจับมันวาว สีขาว  และพันด้วยเถาวัลย์สีทอง  แกะสลักอย่างประณีตมาก  เป็นคทาที่ยาวประมาณ 5 ฟุตได้  ส่วนดาบที่พ่อฝากไว้ เป็นดาบที่ใหญ่  ที่แฝงไปด้วยความดุดันและดูท่าจะคมมากอีกด้วย  มีลูกแก้วหลากสีอยู่ที่ด้ามจับ  แต่คมดาบกับเป็นสีดำสนิท  มีความยาวพอๆกับคทานั้นแหละ  ดูท่าจะยาวกว่าคทานิดหน่อย แล้วใครจะไปแบกไหวว่ะ

"สวยจังเลย  แม่  ผมไปก่อนนะ  เขารอนานแล้วล่ะ"ผมบอกแม่ พร้อมกับนำกล่องทั้งสองใส่กล่องใหญ่อีกใบไว้

"อื้ม  ลาก่อน  แม่จะรออยู่ที่นี่เสมอ  เรียนเสร็จแล้วกลับมาให้ได้นะ  แล้วก็แก้ปริศนาที่อยู่ในโรงเรียนนั้นให้ได้นะม " แม่เข้ามากอด แล้วเดินหันหลังไป

            "ครับ แม่ ไปก่อนนะ"แม้แม่จะไม่ดูแลผมดีเหมือนแม่คนอื่นๆ  แต่แม่เป็นคนที่ผมรักที่สุดเลย

ปัง~ ผมปิดประตูรถแล้วหันกลับมามองบ้านอีกครั้ง  ผมเห็นแม่มองผมอยู่จากทางหน้าต่างห้องของแม่ ผมเห็นแม่กำลังร้องไห้อยู่  ผมรู้ สึกเศร้าและตื่นเต้นปนกัน  อยากรู้จัง โรงเรียนใหม่จะเป็นยังไงน้า จะมีเพื่อนแบบไหนเนี่ย  น่าสนุกจัง

"ลาก่อนครับแม่  เดี๋ยวผมก็กลับมาแล้ว ฮิฮิ"