คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Love only and forever :: 7 :: จุดเปลี่ยน
Love only and forever :: 7 ::
Lu han side
ยะฮู้ววววว ~ ถึงซักที เกาหลี!!!! นั่งเครื่องมานานพอสมควรทำเอาผมมึนเลยแหะ ตอนนี้
พวกเรากำลังนั่งรถของใครไม่รู้(?)กลับบ้านหลังเก่า รถที่นั่งมาดูหรูหรามาก มากเกินกว่าที่
ครอบครัวเราจะมานั่ง เมื่อถึงบ้านพวกก็อึ้งกว่าเดิม ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ไม่ว่าจะการ
ตกแต่งสวน การตกแต่งภายในบ้าน เปลี่ยนไปทุกอย่างจริงๆ ผมเริ่มจะสังสัยแล้วสิว่าใครย้าย
พ่อแม่ผมมาที่นี้และยังดูแลเราดีขนาดนี้
“ ลู่ฮานเข้าบ้านสิลูก มัวมองหาอะไรอยู่ ” ผมก็มองหาเซฮุนน่ะสิ มาถึงแล้วก็อยากเห็นหน้า
จะโตแค่ไหนแล้วนะ เนเน่คงจะโตมากแล้วแน่ๆ
“ ครับๆ ” ผมเดินตามพ่อเข้าบ้าน บ้านเราเปลี่ยนไปเยอะและยังมีห้องที่ต่อเพิ่มมาอีก
“ พ่อครับมีบ้านเพิ่มมาด้วยเหรอครับ ” มันเป็นเหมือนบ้านอีกหลัง เป็นหลังเล็กๆแต่ก็ไม่เล็ก
มากเท่าไหร่
“ ก็เป็นออฟฟิศของลูกไง ลูกเรียนจบด้านการออกแบบมา พ่อก็เลยมีงานให้ลูกทำ ”
“ จริงเหรอครับ เย้ๆ ในที่สุดผมก็ได้ช่วยพ่อทำงานซักที ”
“ จริงสิ ลูกช่วยพ่อได้เยอะมากเลยล่ะ ” ผมได้ทำงานที่ตัวเองรักแล้ว
“ ขอบคุณครับพ่อขอบคุณครับแม่ ผมจะทำงานให้เต็มที่ที่สุดครับ ” พวกท่านยิ้มให้กับผม
วันนี้ชั่งเป็นวันที่ดีจริงๆเลยนะ ได้กลับเกาหลี ได้งานทำใหม่ แต่มันมีเรื่องที่แม่ทิ้งไว้ที่จีนน่ะสิ มันคือเรื่อง
อะไรนะ
“ แม่ครับ ที่แม่บอกผมตอนที่อยู่สนามบินคือเรื่องอะไรครับ ” ผมอยากรู้ไม่อยากให้คลั่งค้าง
อย่างนี้มันกำลังทำให้ผมกังวลมาก และ ผมอยากรู้ว่ามันเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่นี้ด้วย
หรือเปล่า
“ เอ่อ...มานั่งก่อนนะลู่ฮาน ” น้ำเสียงที่ร่าเริงนั้นเปลี่ยนไป
“ ลู่ฮาน ที่บ้านเราเปลี่ยนไปก็เพราะลูกนะ ลูกช่วยพ่อกับแม่ไว้ ” ที่แม่พูดหมายถึงอะไร
กันผมช่วยท่านไว้งั้นหรอ ไม่นะผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย
“ แม่หมายถึงอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ ”
“ ก่อนหน้านี้ลูกก็รู้ใช่มั้ยว่า บริษัทของพ่อกับแม่ใกล้จะล้มละลาย ”
“ รู้ครับ แต่มันก็กลับดีขึ้น ” บริษัทมันเกี่ยวอะไรด้วย หรือใครมาช่วยเราไว้
“ ใช่ มีใครคนหนึ่งเข้ามาช่วยบริษัทพ่อกับแม่ เพียงเพราะ... ลูก ” ตัวผม ตัวผมเกี่ยวข้องอะไรด้วย ผม
กลัวจัง กลัวในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้ กลัวทุกอย่าง
“ การที่เรามาเกาหลีก็เพราะเค้าคนนั้น อยากให้ลูกมาอยู่ที่นี่ ” อยู่ที่นี่?
“ พรุ่งนี้ลูกต้องไปพบเค้า และ ไปทานอาหารกับครอบครัวเค้า ” พรุ่งนี้ ไปพบไปทานอาหาร
มันคืออะไร หมายความว่ายังไง
“ แม่ครับบอกผมมาเถอะ บอกความจริงผมมา ” ไม่รู้ว่าน้ำตานั้นไหลมาเพราะอะไร แต่มัน
ทำให้ผมรู้สึกสับสนไปหมดแล้ว
“ ตะกูล อู๋ อยากได้ลูกไปเป็นสะใภ้ ลูกต้องช่วยพ่อกับแม่นะ เค้าเป็นผู้ที่มีพระคุณกับเรามาก
อย่าทำให้ท่านผิดหวังนะลูก ” แล้วผมละ แล้วผมละ
“ แม่ครับพ่อครับ ทำไม ฮึก ฮือออ ทะ ทำไม ” มีคำถามมากมายที่ผมอยากจะถาม
“ พ่อกับแม่ ขอโทษนะลู่ฮาน พ่อกับแม่ไม่มีทางเลือก ” ประโยคแรกที่พ่อพูดออกมา ผมไม่ได้โทษไม่ได้โกรธ
ท่านทั้งสองนะ เพียงผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นตอนนี้ ทำไมต้องผมทำไมถึงต้องการผม
“ แต่ไม่ต้องกลัวไปนะ ท่านไม่ได้คิดที่จะบังคับลูก ”
“ มันไม่ใช่การคลุมถุงชน มันเป็นเพียงการดูตัวเท่านั้น ” ผมควรจะสบายใจดีมั้ย
“ ครับ ผมจะทำตามที่พ่อกับแม่ขอครับ ” ผมคงต้องทำเพราะท่านมีพระคุณกับครอบครัวเรามากจริงๆ
“ ขอบคุณมากนะลู่ฮาน ” อ้อมกอดที่ผมต้องการมากที่สุด ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมากจากอ้อม
กอดของพ่อและแม่ ผมรู้ท่านไม่ใช่คนที่จะบังคับผม แต่คงเป็นเพราะความจำเป็นที่ทำให้
ท่านต้องทำแบบนี้ สุดท้ายผมอาจจะไม่เข้าตาตะกูล อู๋ ก็ได้ ถึงเข้าตา ผมก็ไม่ยอมหรอก
ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว แล้วเค้าก็รอผมอยู่
Chen side
หลังจากวันนั้น ก็วันที่ผมพยายามแกล้งซิ่วหมิง จนได้เรื่องน่ะสิ ก็หลังจากล้มผมก็เกิดคิด
อะไรที่ไม่น่าคิด แต่ที่ไม่ดีก็คือไอ้ที่คิดน่ะ ดันทำมันซะด้วย ผมรู้สึกผิดมากๆที่ทำให้ซิ่วหมิง
ร้องไห้ ตอนแรกผมแค่จะแกล้ง แต่มันกับทำให้ผมคิดเกินเลยกับเค้า ผมยังจำภาพวันนั้นได้
ขึ้นใจ ภาพที่ผมกำลังมอบจูบที่แสนเร่าร้อนให้กับเค้า ให้กับคนที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นาน และที่
สำคัญเค้าคือญาติของผม ภาพของเค้าที่กำลังร้องไห้ และสายตาที่หวาดกลัว นั้นทำให้ผม
รู้สึกเจ็บที่หัวใจ มันเป็นความรู้สึกที่ผมเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ผมต้องทำอะไรซัก
อย่างเพื่อทดแทนความผิดนั้น
อ๊ะ!!
“ ขอโทษฮะๆ ” เสียงที่ผมจำได้ขึ้นใจ และผมก็ไม่ยินมันเลยตั้งแต่วันนั้น
“ หมิง นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ” ผมเป็นห่วง ห่วงกลัวว่าเค้าจะเจ็บเพราะผมอีก
“ ฉันไม่เป็นไร ขอตัวก่อนนะ ” ทำไมต้องหลบหน้าผมด้วย
“ เดี๋ยว! เรามีเรื่องต้องคุยกัน ” ผมไม่อยากทำอะไรที่รุนแรงหรอกนะแต่เค้าไม่เคยฟังคำขอ
โทษจากผมเลย
“ ปล่อย! เฉินนายปล่อยฉันไปเถอะนะ ปล่อยฉันไปเถอะได้โปรด ” สายตานั้น หยดน้ำตา
นั้น เค้าร้องไห้เพราะผมอีกแล้ว
“ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันเถอะนะ ” ผมหวังว่าอ้อมกอดนี้จะทำให้เค้ายกโทษ
ให้กับคนอย่างผมที่เห็นแก่ตัว คนที่นิสัยไม่ดี คนที่ทำให้เค้าต้องเสียใจเสียน้ำตา
“ ฉันยกโทษให้ ฮึก.. อึก ”
“ ยกโทษให้ไว้ทำไมยังร้องไห้ล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรแล้วนะ ”
“ ฉันกลัว กลัวว่านายจะ..... ชั่งมันเถอะ เอาเป็นว่าตอนนั้นนายแค่แกล้งฉันใช่มั้ย ”
“ ใช่ ฉันแค่อยากแกล้งนาย ฉันอยากให้เราสนิดกันมากขั้น เพราะฉันกลัวนายจะเหงา ” ผม
กลัวเค้าจะเหงาเพราะการจากบ้านของตัวเองมามันต้องเหงามากแน่ๆ
“ อื้ม ขอคุณนะที่กลัวว่าฉันจะเหงา ” เค้ากลับมายิ้มอีกครั้ง ผมรู้สึกโล่งใจที่เค้ายกโทษให้
“ จ้าาาา เอาเป็นว่ากลางวันนี้เราไปเดินเล่นกันดีกว่าเนอะ ” ดีกันแล้วก็ชวนไปเที่ยวเลยดีกว่า
“ ได้สิ แต่ตอนนี้นายช่วยปล่อยฉันเถอะ ฉันหายใจไม่ออก ” คนข้างหน้าตัวนิ่มขนาดนี้จะปล่อยได้ไง
“ อ๋อค้าบบบ ฉันลืมไปว่ากอดนายอยู่ ”
“ วันหลังอย่าแกล้งฉันแบบนั้นอีกนะ ” สายตาที่ดูจริงจังส่งมาทางผม
“ ขอรับ คุณหนูซิ่วหมิง ” ผมจะไม่แกล้งเค้าอีก ถ้าเค้าไม่มาแกล้งผมก่อน(?)
“ ดีมากจ้ะ คนขับรถ ” อ้าวผมกลายไปเป็นคนขับรถตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ คนขับรถ ? หมายความว่าไง ”
“ ก็วันนี้นายต้องพาฉันเที่ยวไงล่ะ ” นั้นไงเล่นด้วยเอาใหญ่เลยนะแต่เวลาเค้ายิ้มนี้ก็เปลี่ยน
โลกได้เลยนะ เปลี่ยนให้โลกนี้สดใสมากขึ้น
“ นายมันตัวอันตรายซิ่วหมิง ” ผมก็บ่นพึมพัมไป
“ ห้ะ? นายพูดว่าอะไรนะ ใครอันตราย ” เฮ้ยยย ดันได้ยินอีก
“ เปล่า เราไปกันเถอะมีที่เที่ยวเยอะมากที่ฉันอยากให้นายไป ” พูดเสร็จก็ดันคนตัวเล็ก
ไปที่รถแล้วจัดการเปิดประตูพาคุณหนูไปนั่งข้างคนขับแล้วก็ปิดประตู วันนี้ผมคงต้องยอม
เป็นคนขับรถให้เค้าไปก่อนเพื่อทดแทนความผิด
Lay side
อย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าผมจะคอยดูแลคนที่ผมรักและจะทำให้เค้ามีความสุขที่สุด วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่
ผมมารับเค้าและมาส่งเค้า
“ ซูโฮวันนี้ เราจะไปไหนกันดี ” ผมมารับเค้าเป็นประจำแหละ และก็มักจะพาเค้าเที่ยวซะมากกว่า ก็ผมไม่
อยากให้เค้าอยู่เฉยๆเพราะเดี๋ยวจะกลับไปคิดถึงเรื่องบ้าๆพวกนั้นอีก
“ เลย์ฉันถามอะไรนายเรื่องหนึ่งได้มั๊ย ” เค้าหันมาจ้องมองผมอย่างจริงจัง
“ ว่ามาเลย ถ้าฉันตอบได้ฉันจะตอบ ”
“ นายเหนื่อยมั๊ยที่ต้องคอยไปรับไปส่งฉันทุกวัน นายไม่ไปหลีสาวที่ไหนบ้างหรอ ”
“ 555 นายถามแบบนี้ อันแรกนะฉันไม่เหนื่อยเลยที่ต้องเคยมารับมาส่งนาย สองใครว่าฉัน
ไม่หลีสาวฮะ ก็ฉันหลีนายอยู่ไง ” 5555 ไอ้เลย์เอ่ยคิดได้ไงว่ะ
“ บ้า! นายนี้มันจริงๆเลยนะ ” เขินละสิ -////-ผมก็เขินเหมือนกันนะ
“ จริงๆนะฉันหลีนายคนเดียว คนเดียวจริงๆ ” ซูโฮรู้มั้ยเวลานายเขินโคตรน่ารักเลย แก้มขาวๆ
แดงเป็นลูกมะเขื่อเทศแล้ว
“ รู้แล้วไม่ต้องย้ำ ”
“ จ้ะๆ แล้ววันนี้ไปไหน ฉันจะไปส่ง ” ผมเลือกจะตามใจเค้าผมอยากให้เค้าสบายใจมากที่สุด
เวลาอยู่กับผม
“ ฉันอยากไปทะเล นายไปได้มั้ยละ ” ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคนข้างๆเนี่ยแกล้งผมอยู่
“ ไปได้สิถ้านายอยากไป งั้นไปเมืองซ็อกโช ” ผมขอเสนอเพราะมันใกล้ที่สุดแล้ว
“ ฉันแค่พูดเล่นๆนะนายจะไปจริงหรอ ” ผมคิดไว้แล้วแต่ยังไงก็ต้องไป
“ ไปจริงสิ ฉันอยากกินอาหารทะเลอยู่พอดีเลย ”
“ งั้นก็ได้ ฉันอยากกินเหมือน แต่ตอนนี้ 9 โมงจะไปทันหรอ ”
“ ทันสิ ฉันขับ 3 ชั่วโมงก็ถึงแล้ว ”
“ อื้มป่ะ ไปซ็อกโชกันเถอะ ” เวลาที่เค้าลืมเรื่องราวร้ายๆนั้นไปมันทำให้เค้าดูร่าเริงขึ้นมาก
“ โอเค คาดเข็มขัดไว้ด้วยนะ ”
“ โอเค ไปกันเลยยยย ”
…........................ที่ซ็อกโช …........................
“ ว้าวววววว ทะเลสวยมากเลยเลย์ ” ภาพคนข้างหน้ากระโดดแล้วชี้ไปยังทะเลสีฟ้าที่ผมก็
มองว่ามันสวยจริงๆ
“ ใช่สวยมาก สวยมากจริงๆ ” ที่สวยน่ะไม่ใช่ทะเลหรอกนะ
“ เนอะ แต่ว่าฉันหิวแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ ” ผมก็หิวเหมือนกัน
“ ห่างจากที่นี้มีท่าเรือมีร้านอาหารนะ เราไปกินกันเลย ” ซูโฮไม่รอผมพูดเสร็จวิ่งไปแล้ว
“ ซูโฮรอฉันก่อนสิ ” ผมวิ่งตามไป เค้าเหมือนเด็กมากจริงๆ
“ เร็วๆสิ ฉันหิวจนจะกินควายได้แล้วนะ ” ผมจำไม่ได้แล้วสิว่าครั้งสุดท้ายที่เค้าร่าเริงแบบนี้
มันเมื่อไหร่แต่ตอนนี้มันกลับแล้ว ผมจะเปลี่ยนเค้าให้กลับมาร่าเริงแบบเก่าแบบที่ทำให้ผม
หลงรักเค้าอย่างที่ไม่มีข้อแม้
Hello ~ หวัดดีตอนปิดเทอมจ้าาาา ไปเที่ยวไหนกันบ้างงง
ช่วงนี้มีพายุก็ระวังกันหน่อยนะค่ะ เค้าเป็นห่วง
ก็มาต่อให้แล้วนะค่ะ ลู่ฮานกับตะกูลอู๋ คุ้นๆเนอะ555
เฉินหมิงดีกันแล้ว เฉินหวั่นไหวอ่ะ >//< เลย์ก็เริ่มจะเปลี่ยนซูโฮไปแล้วบ้าง
ปล. รักลีดเดอร์มากค่ะ (แกต้องการอะไรห้ะ!! )
เม้นกันหน่อนนะค่ะ จุ๊บบบบบบ -3-
ความคิดเห็น