คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Love only and forever :: 8 :: ระหว่างเรา? 100%
Love only and forever :: 8 ::
Baek hyun side
ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ชานยอลมันถึงทำตัวติดกับผมจัง คอยเป็นห่วงผม คอยดูแลตอนผมป่วย คอยห้ามผมไปนั้น
ไปนี้กับไค ผมเข้าใจนะว่ามันคงเป็นห่วงผมจริงๆอ่ะ แต่เรื่องไคนี้สิผมไม่เข้าใจเลย
จะให้เข้าใจได้ยังไงล่ะ ในเมื่อไคก็เป็นเพื่อนสนิดกับผมแล้ว มันทำไมต้องมาห้ามผมไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ
เพราะปกติก็เห็นกายุนโทรตามก็รีบไปรับ แล้วจะมาสนใจพวกผมทำไมกัน
วันนี้ก็เหมือนหลายวันที่ผ่านมา ชานยอลมันพากายุนแฟนสุดที่รักของมันมาอยู่กับพวกผมทำให้เธอต้อง
อึดอัด ชานยอลนี้ใช้ไม่ได้จริงๆ
“ ชานยอล~ กายุนอยากกลับบ้านแล้วไปส่งกายุนหน่อยนะ ” เสียงหวานๆของหญิงสาวที่กำลังรอให้แฟนตัวเองไปส่ง
“ เอ่อ... โอเคจ้ะ รอเดี๋ยวนะ ” เสียงเพื่อนสนิดผมอีกคนหนึ่ง ที่กำลังลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋า วันนี้ผม
ต้องกลับคนเดียวอีกแล้ววววว หึ! ชั่งมันเถอะผมมันก็แค่เพื่อน! ไม่ได้สำคัญอะไรมากนิ
“ ว๊าาา งั้นวันนี้ฉันไปส่งแบคฮยอนเองก็แล้วกัน ” มีคนเป็นห่วงผมด้วยแหละ แอบดีใจนะ แต่ก็ดีใจได้ไม่
นาน สายตาที่มองแบบเคืองๆก็ถูกส่งมาที่ผมและไค
“ ไม่ต้อง!เดี๋ยวฉันกลับมารับเอง ” อ้าวเฮ้ย จะไปสวีทกับแฟนแล้วก็กลับมารับผมทำไม ผมไม่อยากได้ชื่อ
ว่าทำให้คนอื่นทะเลาะกันนะ
“ มึงไม่ต้องกลับมารับแบคฮยอนหรอก เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง ” เอาละไง สายตาที่มองเหมือนฆ่ากันให้ตาย
เนี่ยมันทำผมหวั่นๆซะแล้ว
“ ไม่ต้องเว้ย!มันอยู่หอเดียวกับกู เดี๋ยวกูกลับมารับมันเอง ” โอ้ย ผมควรจะทำยังไงดีเนี่ย ไปกับไคก็ต้อง
โดนชานยอลว่าแน่ๆ จะให้รอชานยอลก็ไม่รู้มันจะมารับเมื่อไหร่???
“ เฮ้ย! ชานยอลกูบอกว่ากูจะไปส่งไง ” ผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
“ ไอ้ไค! มึง ” ชานยอลเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของไค
“ หยุด! ชานยอล ไค ให้แบคฮยอนเป็นคนเลือกเองเถอะ ” เสียงหวานๆเวลาดุก็น่ากลัวเหมือนกันเนี่ย แต่
อะไรก็ไม่น่ากลัวเท่ากับผมต้องเป็นคนเลือก ผมเลือกกลับเองได้มั้ย แต่ผมก็กลัวเกินกว่าที่จะกลับเองได้
“ เอ่อคือ คือ.... คือว่า ” ผมจะไปกับใครดี ชานยอลก็กว่าจะมารับ
“ เร็วๆดิ กูรอมึงพูดอยู่ ” จะเร่งอะไรนักหนา รู้ว่าจะรีบไปส่งแฟน
“ ไปกับไค กูจะให้ไคไปส่งมึงไปส่งกายุนเถอะ ” ในที่สุดผมก็เลือกได้ซักที
“ เห็นมั้ย แบคฮยอนจะให้กูไปส่งมึงก็ไปส่งแฟนมึงได้ละ ” ไคพูดอย่างช้าๆ แต่เหมือนว่าจะทำให้ชานยอล
โกรธมาก
“ เอ่อ! ไปก็ได้ว่ะ แต่แบคฮยอนถ้า 2 ทุ่มมึงไม่ถึงหอ ไคมึงเจอดีแน่ ” ชานยอลพูดคาดโทษทั้งผมและไค
มันเกิดอะไรขึ้นกับชานยอลนะ
“ ป่ะ! กายุนไปกันเถอะจ้ะ ” คำพูดที่แสนหวานนั้นไม่เหมือนสายมันเลย มองอย่างนี้เดินมาฆ่าผมเลยก็ได้
“ หมาน้อย วันนี้ไปเที่ยวบ้านกูนะ ” ไคเหมือนจะตั้งใจให้ใครซักคนได้ยินแล้วมันก็เป็นไปตามที่ผมคิด ชาน
ยอลหันมา ไอ้ไคจะชวนก็ไปชวนไกลๆก็ได้ ผมกลับหอไปคงต้องเจออะไรอีกแน่ๆเลย
Kai side
ผมสะใจจริงๆได้แกล้งคนที่ไม่รู้ใจตัวเองเนี่ย มันโง่เองที่ยอมปล่อยคนที่ดีคนหนึ่งในชีวิตมันให้คนอื่นไปง่ายๆ
ไอ้ชานยอลไอ้บ้ายอมปล่อยหมาน้อยน่ารักๆให้กับคนอื่น ผมต้องทำให้มันยอมรับให้ได้ว่ามันหลงรักหมาน้อย
เพื่อนสนิดของมันแล้วก็จะทำให้มันรู้ว่าหมาน้อยที่มันแอบรักอยู่เนี่ยมีค่าแค่ไหน???
“ ป่ะๆแบคฮยอน ไปบ้านกู กูมีไรให้มึงดูที่รักกูเค้าอยู่ด้วย ” ผมจะชวนมันไปดูเจ้าลัคกี้ซะหน่อยเห็นเป็น
หมาน้อยเหมือนกัน
“ ได้ดิ แต่มึงได้ยินไอ้ชานพูดแล้วใช่ป่ะ ” น่ามันดูกังวล ผมน่ะอยากเป็นไอ้ชานจริงๆจะมีใครแคร์ความรู้สึก
มันได้เท่าแบคฮยอนบ้าง
“ แล้วทำไมว่ะ มึงกลัวว่ามันจะทำไรมึงรึไง ” ผมถามมันไปกวนๆ
“ เปล่า กูกลัวว่ามันกับมึงจะทะเลาะกัน เพราะกู ” หมาน้อยบริสุทธิ์ หึ ไอ้ชานวันนี้ล่ะ จะเอาให้มึงกินไม่ได้
นอนไม่หลับเลยค่อยดู
“ อ่อๆ กูกับมันไม่ทะเลาะกันหรอกน่า เชื่อกู ” ผมพูดกับอวบไหล่เล็กนั้น
“ อืม งั้นก็ได้ ว่าแต่มึงกับพี่คยองซูไปถึงไหนแล้วห้ะ ” ไม่อยากพูดเลยเขินจัง
“ ก็จะพามึงไปดูนี้ไง อย่าถามมาก เดี๋ยวลงไปซื้ออาหารของมึงมาด้วย ” มันคงจะ งง มากที่ผมไล่มันลงไป
ซื้ออาหารของมัน ?
“ อาหารไรว่ะ กูยังอิ่มขนมอยู่เลย ”
“ ก็อาหารหมาไง 555 อาหารของมึง ถูกแล้วไม่ใช่หรอว่ะ ” งง เป็นไก่ตาแตกเลยอ่ะดิ ไม่ไหวๆแบคฮ
ยอน
“ อ๋อ ไอ้ฟายมึงว่ากูเป็นหมาหรอ ”
“ ก็เอ่อดิว่ะ ไปๆลงไปซื้อให้กูหน่อย ”
“ ชิ ก็ได้ ” มันลงไปนานสองนานสงสัยจะเจออันที่ถูกใจมัน ก็เลยอยากซื้อไปกินบ้าง
“ ไปนานนะมึง เจอของถูกใจหรอว่ะ ”
“ ถูกใจไรมึง ก็มึงบอกว่ามึงเลี้ยงหมาน้อยๆตัวเล็กๆ จะให้กูซื้ออาหารหมาที่โตแข็งแรงแล้วรึไง ” มันใส่มา
เป็นชุด แต่ก็ต้องขอบคุณมันนะที่ยังช่วยผมซื้ออาหารไปฝากเจ้าลัคกี้ มันมีความรู้เรื่องนี้ดีจริงๆ
“ จะเลี้ยงหมาซักตัวเนี่ยแม่งรุงรังจริงๆ ” ผมเริ่มรู้สึกไม่ไหวแล้วนะ ถ้ามันจะเลี้ยงยากขนาดนี้
“ เอาเถอะน่า หมาก็เหมือนคนอ่ะแหละที่ต้องคอยให้เจ้าของดูแลเอาใจใส่ ถ้าเจ้าของมันไม่รักไม่เอาใจใส่
มันแล้วมันจะมีชีวิตไปได้ยังไงว่ะ ”
“ เหมือนที่มึงเป็นหมาน้อยของชานยอลมันใช่มั้ย ”
“ ใช่ที่ไหนเล่า! กูก็เป็นกูนี้แหละ มึงอย่าพูดอย่างนี้สิ ถ้ากายุนรู้เธอจะคิดมากเปล่าๆนะ ” ผมรู้สึกอะไรบ้าง
อย่างในตัวแบคฮยอนที่ดูเหมือนว่ามันน้อยใจอยู่
“ โอเคๆ ถึงบ้านแล้ววันนี้ช่วยติวกูเรื่องที่เรียนวันนี้ด้วยกูไม่เข้าใจ ”
“ ได้เลย พี่คยองซูมารอแล้ว ”
“ หวัดดีฮะพี่คยองซู ”
“ อ้าวแบคฮยอนหวัดดีจ้า ” ที่รักผมเนี่ยน่ารักจริงๆ
“ ที่รัก เราไปหาเจ้าลัคกี้กันเถอะ ” ผมจูงมือคนรักของผมเข้าบ้านพร้อมกับตรงไปที่
ห้องนอน ที่ตอนนี้ไม่เป็นนอนห้องแล้วมั้ง ก็เจ้าลัคกี้มันซนเหลือเกิน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ หาว ~ ที่รักผมง่วงจัง ” หลังจากที่เราเล่นกับเจ้าลัคกี้แล้วก็ให้อาหาร ตอนนี้มันนอนหลับบนตักที่รักของ
ผมแล้ว
“ ไค! มึงยังนอนไม่ได้ไปส่งกูกลับหอก่อน ” เอ่อใช่ผมลืมไปสนิดเลยอ่ะ แต่ก็ดีชานยอลมึงจะเป็นยังไงบ้าง
นะ
“ อ่าๆ ที่รักไปด้วยกันมั้ย ” ผมไม่อยากขับรถกลับบ้านคนเดียวมันเหงา (?)
“ ไปสิ ”
ตอนนี้ผมก็เริ่มที่จะรู้ใจตัวเองแล้วว่าใครคือคนสำคัญของผม และตอนนี้มี
เพียงว่าคนๆนั้นเค้าจะรู้สึกเหมือนกับผมรึเปล่า
Tao side
วันนี้เป็นวันที่ผมต้องขึ้นรถไปมหาลัยเองอีกแล้ว ก็ปกติจะมีพี่คริสมาคอยรับคอยส่งก็เลยสบายไป อีกอย่าง
ผมก็ไม่อยากให้คนที่บ้านมาส่งเท่าไหร่มันน่ารำคาญ
เฮ้ออออ!!!
แต่เอาเข้าจริงผมก็ใจหายเหมือนกันนะ จากที่มีคนคอยรับคอยส่งคอยช่วยถือของให้คอยดูแลแต่ตอนนี้พี่เค้าไม่มาแล้ว แต่ก็เถอะเรามันเป็นแค่น้องจะให้เค้ามาตัวติดกับเราทั้งวันมันเป็นไปไม่ได้ แฟนพี่เค้าก็
กลับมาแล้วเค้าก็ต้องดูแลแฟนสิ คงไม่ได้มารับน้องอย่างเราแล้วล่ะ T^T
“ เทา! เทา! เดี๋ยวรอพี่ก่อน ” เสียงใครนะ ทำไมมันถึงดูคุ้นหูจัง เหมือนว่าจะไม่ได้ยินมานานหลายวัน แต่
หันไปก็ไม่เจอใครนี่ เอ๊ะ! หรือว่า ผอ อี ไม่นะผมกลัว ววว
“ อย่ามายุ่งกับผมเลย ผมกลัวแล้ว ” ผมไม่รอให้เสียงนั้นพูดซ้ำ ผมก็รีบเดินขึ้นรถเมล์ทันที พอกันทีผมจะ
ไม่มาขึ้นที่นี้อีก
“ เทา! เฮ้ยเทา เทา โธ่เว้ย! เทา ” พอเถอะ อย่าตามผมมานะ ผมกลัวแล้ว ผมไม่อยากได้ยินเสียงนั้น
ผมเลยรีบหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมกับหูฟัง แล้วจัดการเปิดเพลงให้ดังที่สุดเพื่อจะกลบเสียงเรียกนั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
“ อ้าว พี่แบคฮยอนจะไปไหนฮะ ไม่เข้าไปเรียนหรอ ”
“ พี่ไปซื้อของแปปหนึ่ง ” พูดเสร็จก็รีบวิ่งออกไป เจอกันทีไรรีบตลอด
“ เฮ้ย! ขับรถดีๆหน่อยดะ.... พี่คริส ” รถพี่คริสนี่ แล้วมาทำอะไรที่นี้อ่ะ ?
“ เทา เมื่อกี้พี่เรียกไม่ได้ยินเลยหรอ ” อย่าบอกนะว่าไอ้เสียงที่ได้ยินนั้น เสียงพี่คริสอ่ะ
“ ขอโทษฮะ เทาคิดว่าเป็นเสียง.... เอ่อ ”
“ เสียง? ”
“ เปล่าฮะ แล้วพี่คริสมาทำไมหรอฮะ ”
“ ก็มาหาเราน่ะสิ ” หามาหาผมทำไม
“ มาหาผม? ”
“ ก็ตั้งแต่วันนั้นเทาก็เงียบไปเลย พี่โทรหาก็ไม่รับ พี่ไปรับที่บ้านแม่เทาก็บอกว่าออกไปเรียนแล้ว บางวันก็
ไม่เข้าบ้าน ตั้งใจหลบหน้าพี่รึเปล่า ” ใส่มาเป็นชุดเลย ผมจะอธิบายไงดีล่ะ ?
“ คือผมไม่ได้หลบหน้านะ แต่ว่าผมเกรงใจ แฟนพี่มาแล้วพี่ก็ต้องดูแล แล้วก็พอดีว่าโทรศัพท์หายหาไม่เจอ
ช่วงนี้มีเรียนเช้าก็เลยต้องมาก่อน ขอโทษด้วยฮะที่ทำให้เป็นห่วง ”
“ พี่กับฮยองอาไม่ได้เป็นอะไรกันนะ ” ถึงแม้ว่าผมจะ งง ทำไมต้องมาอธิบายเรื่องเธอคนนั้นให้ผมฟังแต่
ผมก็แอบดีใจนะที่พี่เค้าบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน
“ เอ่อคือ พี่คริสจะบอกผมทำไมฮะ ”
“ ก็บอกไว้เดี๋ยวเราจะหลบน่าพี่อีกน่ะสิ ”
“ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้หลบ ” ทำไมหน้าผมถึงร้อนๆนะ
“ แล้ววันนี้เลิกเรียนกี่โมงพี่จะมารับ ” เอาไงดีล่ะ นัดกับพี่แบคฮยอนไว้ซะด้วย
“ อ้าว เทายังไม่เข้าเรียนหรอสายมากแล้วนะ ” เสียงนั้นเสียงพี่แบคฮยอนนี้
“ ฮะ เดี๋ยวผมจะเข้าไปฮะ ”
“ อื้ม เย็นนี้อย่าลืมมาหานะพี่รอที่เดิมจ้ะ ” คำถามที่พี่คริสถามผมคงไม่ต้องตอบล่ะ ตอนนี้คิ้วพี่คริสจะพัน
กันอยู่แล้ว
“ พี่ไปก่อนนะ สงสัยว่างานจะเข้า ” ว่าแล้ววิ่งไปนู้นเลย อ๊ากกกกก
“ เย็นนี้ไปทำอะไรกันหรอ ”
“ ไปทำงานกันฮะ ”
“ อืม แล้วจะเสร็จกี่โมงล่ะพี่จะได้มารับ ”
“ ผมว่า ไม่ต้องก็ได้ฮะเดี๋ยวผมกลับเอง ”
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่มารับ โอเคนะ ถ้าเสร็จแล้วโทรบอกพี่ ” นั้นไง ไม่เคยรอผมพูดอะไรเลยไปซะแล้ว
“ พี่คริสฮะ มารับผม 4 โมงครึ่งนะฮะ ” ผมเลือกที่จะส่งข้อความไปเพราะกลัวว่าพี่เค้าจะทำงานอยู่
“ นี้มันจะ 5 โมงครึ่งแล้วนะ หรือว่าพี่เค้าไม่เห็นข้อความ”
ผมบ่นกับตัวเองสงสัยต้องโทรไปหาจริงๆแล้วล่ะ
ตู๊ดดดดด ตู๊ด
“ ย๊า นี้จะไม่รับสายกันจริงๆหรอ พี่เค้าก็คงอยู่กับแฟนนั้นแหละจะมารับเราได้ยังไง แต่ถ้ามาไม่ได้ก็จะได้
ไม่ต้องรอ “
โอเคตอนนี้ผมขึ้นรถกลับเองก็ได้ ไม่เห็นจะลำบากตรงไหนเลย ว่าแต่นี้ฝนก็ทำท่าจะตกแล้วผมยังไปไม่ถึง
ป้ายรถเมล์เลยอ่ะทำไงดี อย่าเพิ่งตกเลยนะไม่งั้นผมแย่แน่ๆ
อ๊ะ!!!
“ จะไปไหนจ้ะ ” คนพวกนี้เป็นใครกัน ทำไมผมถึงรู้สึกกลัวล่ะ
“ เรื่องของผม ”
“ ได้ข่าวว่าเป็นลูกคนรวยนี่! ไหนมีอะไรบ้าง เฮ้ย! ค้นตัวมันดิ ”ผมจะทำไงดี ??
“ ปล่อยนะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้ ” ตอนนี้แขนของผมถูกล๊อคเอาไว้ ไอ้พวกนี้มันกำลังค้นนั้นค้นนี้อยู่รอบๆตัวผม
“ เจอกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์มือถือ นาฬิกาแพงๆทั้งนั้นเลยลูกพี่ ” เสียงไอ้พวกนั้นกำลังหัวเราะ ผมไม่
ต้องการให้มันเอานาฬิกากับประเป๋าใบนั้นไปมันเป็นของสำคัญสำหรับผม
“ ไม่! อย่าเอาไปนะ เอาคืนมา ” ผมรีบแย่งของคืนมาแต่มันกลับชักของพวกนั้นกลับไป แต่มันกลับหันมีด
คมๆมาทางผม
“ อยากตายนักใช่มั้ย!! ”
“ เอาของฉันคืนมา ไอ้ชั่ว!” ใบมีดเลื่อนมาใกล้ผมมากขึ้นทุกที
“ งั้นก็เอานี้ไปก่อนละกัน ”
ตุ๊บ!!
“ แกอยากได้อะไรก็เอาไปแต่ฉันขอกระเป๋ากับนาฬิกาคืนเถอะนะ”
“ ไม่! มึงมันรวยนี้ว๊า กูขอแค่นี้ไม่ได้รึไง”
“ ขอคืนเถอะ ขอของฉันคืนเถอะ ”
“ พูดไม่รู้เรื่องรึไงห้ะ! ” ผมไม่อยากมาทิ้งชีวิตไว้ที่นี่หรอกนะ ใครก็ได้ช่วยผมที มีดมันใกล้ผมมากขึ้นทุกที
แล้ว
ฉึก! อึก
“ ป่ะพวกเราไป ปล่อยมันตายที่นี้แหละ ” ไกล..... ไอ้พวกนั้นเดินไกลออกไปทุกทีแล้ว ผมก็ต้องตายอยู่ที่
นี้จริงๆใช่มั้ย ของสำคัญในกระเป๋าผมก็รักษามันไว้ไม่ได้
“ พ่อฮะแม่ฮะ ช่วยผมด้วย” ตอนนี้ผมมองไม่เห็นอะไรแล้ว มีเพียงแต่ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับ
“ ผมขอโทษที่ผมรักษาอะไรไว้ไม่ได้เลย”
“ ผมขอโทษ ” ผมพยายามให้ตัวเองมีสติให้มากที่สุดแต่มันก็สายเกินไปแล้ว ….
“ ว๊ายยยย มีคนถูกแทงช่วยด้วย! ”
Hello ~ ไรเตอร์มาแล้วนะค่ะหายไปนานพอสมควร แหะๆ
ตอนนี้ยอลลี่ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง ไคก็ไปได้สวย
แต่เทานี้สิทำไงดีล่ะ จะตายรึเปล่า แล้วของนั้นมันสำคัญยังไงเกี่ยวกับคุณเพลย์บอยคนนั้นรึเปล่า
ฝากติดตามด้วยนะค่ะ ถ้าไม่สนุกยังไงก็ขอโทษด้วยค่ะ
เม้นกันเยอะๆนะค่ะ
ความคิดเห็น