คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love only and forever :: 3 :: จุดเริ่มต้นความรัก
Love only and forever :: 3 ::
เฮ้ออออ ไอ้พี่คริสนะไอ้พี่คริส นัดกันไว้ไม่มาตามนัด อีก 5 นาที ถ้ายังไม่มา ผมจะทิ้งพี่ไว้ที่นี่ล่ะนะ
“ เฉิน! เฮียมาแล้ว ” นั้นไงคนที่ผมบ่นถึง ตายยากจริงๆ = ='
“ เฮียคริส ทำไมมาช้านักล่ะ ผมรอนานมากเลยนะ ” นานมากจริงๆ
“ เอ่อ... พอดีเฮียเจอรักแท้น่ะ ” ไม่อยากจะคิดเลย ผมเห็นรักแท้ของพี่ชายผมคนนี้นะเป็น
สิบกว่าคนแล้ว
“ หรอฮะ คราวนี้จะเล่นด้วยกี่วันดีล่ะ ” ที่เห็นคบๆกันมาไม่ถึงเดือนก็เขี่ยทิ้งหมด
“ คนนี้เฮียจริงจังนะ แต่เอาเถอะ ไหนล่ะสาวๆเฮียจะไม่ไหวแล้ว ”
“ รอหน่อยซิเฮีย เดี๋ยวเพื่อนผมจะพามาให้ ”
“ อ่า~ เร็วหน่อยละกัน เฮียไม่ชอบคอยใครนานๆ ” พ่อคุณจะใหญ่ไปไหน
“ นั้นไง! มาแล้ว ” ว๊าววว สาวๆน่ารักจัง คืนนี้คงจะไม่เหงาแล้ว
“ พาสาวๆ มาให้แล้วนะครับ ไอ้คุณเพื่อน ” คุณเพื่อนสนิดของผมพูด
“ ขอบใจมากว่ะเพื่อน ”
“ ไม่เป็นไร แต่เบาๆหน่อยนะเว๊ย ” ผมรู้ว่าต้องเบาอะไร
“โอเค เฮียผมให้เฮียเลือกก่อนเลย ” ผมมันเป็นรุ่นน้อง ต้องให้รุ่นพี่เลือกก่อนซิ
“ เฮีย คนไหนก็ได้ ” อ่าาาา เฮียน่ารักว่ะ
“ งั้นผมขอน้องคนนี้ละกัน ” ผมเลือกผู้หญิงที่ตรงกับความต้องการของผม
“ ชื่ออะไรจ้ะ ” ผมเริ่มที่จะถามชื่อก่อน
rrrrrrrrrrRRRRRRRRrrrrrrr
“ ก่อนตัวก่อนะครับ ” ใครโทรมาขัดจังหวะเนี่ย
“ฮะโหล แม่ครับมีอะไรหรือเปล่า ” หลังจากที่รู้ว่าใครโทรมา ผมก็รู้แล้วว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
“ เฉินว่างมั้ยลูก ” จะตอบว่าไม่ว่างก็ยังไงๆอยู่
“ ว่างครับ ” ผมจำเป็นต้องตอบแบบนี้
“ ดีมากจ้ะ งั้นลูกช่วยไปรับญาติเราที่สมานบินหน่อยซิ ” นั้นไง
ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้
บ้าง
“ ดะ ได้ ครับ ” อ่าาาาา อารมณ์ผมค้างนะ
“ ขอบใจจ้ะรับแล้วพาเค้ามาที่บ้านนะ อ๋อ!! ลูกรู้จักเค้านะ ” ใครหรอ ญาติผมเยอะ
“ ใครครับแม่ ”
“ หมิงไง ลูกจำได้หรือเปล่า ” หมิง ไอ้เด็กตัวอ้วนๆ แก้มยุ้ยๆ นึกถึงตอนนั้นแล้ว ผมเองก็
แอบขำไม่ได้ ตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงนะ
“ อ๋อ ผมนึกออกแล้วครับ เดี๋ยวจะได้รับให้นะ ” หมิงนายเตรียมตัวได้เลย
“ จ้ะ แม่ฝากด้วยนะ ” พูดจบผมก็วางสาย แล้วคิดว่าจะทำยังไงดี สาวๆที่ผมเลือกไว้ก็รอผมแย่เลย
“ เฮีย ผมฝากสาวๆหน่อยนะ พอดีผมมีธุระนิดหน่อย ” ฝากงั้นเหรอ ผมรู้ว่าฝากเนี่ยคงจะเสร็จเฮียผมหมดแน่
“ ได้ แกไม่ต้องรีบก็ได้นะ ไปทำธุระของแกให้เสร็จเถอะ ทางนี้เฮียดูแลเอง ” นั้นไง ชั่งเถอะแค่วันนี้วันเดียวนะที่ผมยอม วันอื่นอย่าหวัง
“ ผมยอมวันนี้วันเดียวนะ ”
“ เอ่อๆ ไปได้ละ ” ได้ทีไล่เลยนะ
ณ สนามบิน
“ อยู่ไหนละเนี่ย สนามบินก็ไม่ใช่แคบๆที่จะเดินชนกันแล้วเจอเนี่ย ” ผมบ่นขึ้นมา เมื่อนึกถึงว่าจะต้องมาหาญาติที่ไม่ได้เจอหน้ากันมา15 ปี เนี่ย ตอนนั้นที่เรารู้จักกันก็ตอนเป็นเด็กๆ น่าตาจะเปลี่ยนไปรึป่าว ผมก็ไม่รู้ โอ๊ยยยยยยยยย เครียด
ผัวะ !! ตุบ!!
“ เฮ้ย เดินดูตาม้าตาเรือบ้างดิว่ะ ” เดินชนมาได้
“ ขอโทษฮะ คุณเป็นไรหรือเปล่า ” ถามขนาดนี้ ไม่เห็นหรือไงว่าผมล้มอยู่เนี่ย
“ ไม่เป็นไรมั้ง ” ปากนะปาก
“ มาเดี๋ยวผมช่วยเอง ” ความจริงผมก็ไม่เจ็บอะไรมากหรอกแค่อยากแกล้งคนชนเฉยๆ
“ เอ๊ะ! เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า ” น่าเค้าดูคุ้นนะ
“ นี้! นายจำฉันไม่ได้หรอไง ” จำได้จะถามมั้ย ผมนึก
“ นายเป็นใคร ” ผมนึกแล้วก็นึกไม่ออก
“ ฉันหมิงไง คนที่นายเคยหยิกแก้มบ่อยๆอ่า ” อ๋อ นึกออกแล้ว ทำไมเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เนี่ย
“ ฉัน นึกออกแล้ว นายเปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะผอมลงมากเลย เมื่อก่อนนายอ้วนมาก ” ผมจำได้
“ นั้นมันเมื่อก่อน แต่นายไม่เปลี่ยนเลยนะ 5555 ” หัวเราะ ?
“ นายหัวเราะทำไม ” ผมถามเมื่อรู้สึกว่าคนตรงหน้าหัวเราะผม
“ เปล่า ~ กลับบ้านนายกันเถอะ ” เสียงสูงเลยนะ แต่ก็ดีผมกลัวรู้ความจริงแล้วผมจะเจ็บปวด
“ เฮ้ยๆ ฝนตกอะไรตอนนี้เนี่ย ” ฝนตกตอนนี้รถผมก็ดันจอดข้างนอกอีก
“ รถนายจอดข้างนอกใช่มั้ย ” มีอย่างหนึ่งนะที่ไม่เปลี่ยนคือแก้มยุ้ยๆ มันยังน่ารักเหมือนเดิม
“ นายพร้อมยัง ? ” ผมถามเพื่อนเป็นคำตอบที่อีกฝ่ายนะจะรู้ดี
“ ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแหละ ” เราจะวิ่งผ่าฝนกัน
“ เอาล่ะนะ จับมือฉันไว้แน่นๆนะ ” เรื่องกระเป๋าไม่ต้องห่วงเป้สองใบผมเอาอยู่
“ อื้ม ไปเลยยยยย ~ ” ไม่รู้ทำไมนะ เราถึงได้บ้าวิ่งจับมือกันแบบนี้
“ อีกไกลมั้ย นายจอดรถไว้ไหนเนี่ย ” เค้าถามและตามด้วยเสียงหอบเล็กน้อย
“ อีกไม่ไกลหรอก เดี๋ยวก็ถึง ” ผมตอบ ผมจำได้ว่าอีกไม่ไกลเท่าไหร่นะ
“ อ่าาา ถึงแล้ว เปียกหมดเลยเนอะ ” ผมพูดแล้วเก็บเป้ไว้หลังรถ
“ นี่แน่ะ !! ” หมิงสาดน้ำฝนมาใส่ผม
“ นี้นายเล่นแบบนี้หรอ ได้ ” ผมสาดกลับบ้าง
“ อย่านะๆ 55555 ” เราวิ่งไล่สาดน้ำกัน ตอนนี้มันเปียกกว่าเดิมอีก
“ นายทำฉันก่อนนะ ” เราเล่นกันเหมือนเด็กๆ
“ นี่แน่ะ !! แน่จริงก็จับฉันให้ได้ซิ 5555 ” ผมเริ่มอยากกลับบ้านแล้ว
“ ได้ งั้นหยุดเลยนะเห็นมั้ยฉันเปียกหมดแล้ว ” ผมวิ่งไล่เค้า วิ่งเร็วเหมือนกันนะเนี่ย แต่อย่าคิดว่าจะหนีผมได้
“ จับได้แล้ว ” ผมกอดเค้าจากด้านหลัง แต่ทำไมผมถึงหัวใจเต้นแรงแบบนี้ล่ะ
“ เฉิน เฉิน!! นายปล่อยฉันได้แล้วนะ” เสียงดังขัดขึ้นมา ทำให้ผมปล่อยเค้า
“ ฉันว่าเรากลับกันเถอะ ตากฝนแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ” ผมพูดเสร็จก็เปิดประตูขึ้นรถ
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้แล้วรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆในหัวใจ
ของผมแต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ในรถเงียบมีแต่เสียงฝน และ เครื่องปรับอากาศ มันชั่งน่าอึดอัดจัง
“ หมิงนายมาทำอะไรที่นี้หรอ ” ผมตัดสินใจพูดออกไป
เงียบ......
“ นายมาทำไม ” ผมถามไปอีกที
เงียบ..
“ หลับไปซะแล้ว ” เมื่อผมหันไปมองก็เห็นว่าอีกคนนั้นนอนหลับไปแล้ว
“ โอเค ถ้าถึงแล้วฉันจะปลุกนายเอง ” ผมจอดรถแล้วมองหาเสื้อกันหนาวในรถแล้วเอามาคลุมตัวให้อีกคน ที่ดูเหมือนจะหนาวจากแอร์ในรถ และผมเองก็เริ่มจะหนาวแล้วเหมือนกัน
“ นายมันตัวอันตรายจริงๆ ” เมื่อรู้ตัวว่าผมมองร่างข้างหน้านี้นานเกินไปแล้ว หัวใจผมเต้นแรงอีกแล้ว ผมไม่ชอบเลย
…..................................................................................................
ถึงจะผ่านมาหลายเดือนแล้ว ผมก็ไม่สามารถลืมใครคนหนึ่งได้เลย เค้ายังคงปรากฎในหัวผมอยู่อย่างนี้ เมื่อไหร่ผมจะลืมคนที่ชื่อ ' คริส ' นี้ได้ซะที
“ ซูโฮ ซูโฮ~ นายเป็นอะไรหืม ฉันเรียกนายนานแล้วนะ ” ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียก
“ เปล่า ฉันไม่เป็นอะไรหรอก เลย์ ” ผมตอบคำถาม
“ ซูโฮ ฉันหิวเราไปหาข้าวกินกันเถอ ” เสียงชวนจากว่าที่คู่หมั้น
“ อืม ไปซิ ฉันก็หิวเหมือนกัน ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้น
“ ซูโฮ นายอยากกินอะไรล่ะ ” ผมไม่รู้ ตอนนี้ผมเจ็บจนกินอะไรไม่ลงทั้งนั้นแหละ
“ ไม่รู้ซิ นายอยากกินอะไรล่ะ ” ผมถามกลับ
“ งั้นเราไปกินซูชิกัน มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ”
“ ได้ๆ ฉันจะกินให้พุงกลางเลย ” ผมตอบไปอย่างกวนๆ เพราะไม่อยากให้คนข้างหน้าเห็นผมอ่อนแอ
“ ได้เลย นายต้องกินจนพุงกลางแน่ ”
ร้านซูชิ
“ มาถึงแล้ววว ” เลย์พูดเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปในร้าน
“ เอ๊ะ คริสนั้นคริสหรอ ” ผมพูดออกมาอย่างเบาๆเมื่อเห็นคริส
“ เอ่อออ นายเข้าไปก่อนนะ ฉันจะไปห้องน้ำแปปนึ่ง ” ผมจะไปหาคริส
“ ได้ซิ มาเร็วๆนะ ฉันหิวแล้ว ” เลย์ฉันขอโทษนะ ที่ฉันโกหกนาย
“ จ้า นายไม่ต้องรอฉันนะกินไปก่อนเลย ”
“โอเค จ้ะ ” ว่าที่คู่หมั้นของผมตอบ
“ คริสนายอยู่ไหนนะ ฉันคิดถึงนายใจจะขาดอยู่แล้ว ” ผมรู้ว่าผมมันเป็นคนเก่าไปแล้ว แต่ทำไมผมถึงยังไม่หยุดคิดถึงเค้าซักที
เหมือนเอามีดกรีดหัวใจตัวเองรู้ทั้งรู้ว่าคริสเค้ามีใหม่แล้วก็ยังจะตามหาเค้า ยังจะอยากเจอเค้า
ผมนี้มันโง่จริงๆ ผมเป็นอย่างนี้หลายครั้ง มามองหา แล้วก็มาเห็นในสิ่งที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวด ผมก็อยากจะหยุดนะ แต่ผมหยุดไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดเค้าถึงได้ทิ้งผมไปแบบนี้ ไม่มีคำอธิบาย มีเพียงแต่คำบอกลา ผมแค่อยากรู้ว่าผมทำอะไรผิด ผมมันไม่ดีใช่มั้ย เค้าถึงได้ทิ้งผมไปแบบนี้ หรือเค้าเองแค่คบผมแก้เหงาเฉยๆ ผมอยากรั้งเค้าให้อยู่กับผมให้นานที่สุด แต่ผมก็ได้แค่ คำบอกลาซ้ำๆจากคนที่ไม่เหลือใจอย่างเค้า
“ ฉันจะต้องลืมนายให้ได้ ” ผมหันหลังให้กับความรักอันเจ็บปวด
“ ซูโฮ นายเป็นอะไร นายร้องไหเทำไม ” เลย์ถามขึ้น
“ เปล่า ฉันไม่เป็นอะไร ” ผมตอบไปแต่น้ำตายังไหลอยู่
“ เอาเถอะนายไม่ตอบไม่เป็นไรนะ แต่ช่วยหยุดร้องไห้เถอะฉันเห็นแล้วฉันเจ็บปวด ” เลย์พูด
แล้วเดินมากกอดผม เค้าคือคนเดียวที่อยู่กับผม เวลาผมเสียใจเค้าก็จะเป็นคนเดียวที่ปลอบผม
“ ขอบคุณนายมากนะที่อยู่ข้างๆฉัน ฮึก ฮืออ ” ผมหยุดร้องไม่ได้เลยจริงๆ
“ อ่า ~ ไม่เป็นไรนะ เรากลับบ้านกันเถอะ ” เลย์พูดอย่างอ่อนโยน
“ แล้วนายไม่กินข้าวแล้วเหรอ ” ผมถามเพราะรู้ว่าเลย์หิวแน่ๆ
“ ไม่แล้วล่ะ นายทำฉันกินไรไม่ลง ” เลย์พูดแล้วยิ้ม
“ ฉันขอโทษนะ ” ผมรู้สึกผิดจริงๆที่ร้องไห้ต่อหน้าเค้า
“ ไม่เป็นไร ฉันไปกินที่บ้านนายก็ได้ ”
“ อื้ม เรากลับกันเถอะ ”
ขอบคุณทุกๆครั้งที่มีน้ำตา ยังจะมีเค้าอยู่ข้างๆเสมอ
ขอบคุณทุกๆครั้งที่เจ็บจนไม่อยากหายใจ ยังมีเค้าคอยให้กำลังใจตลอดมา
Hello ~ ไรเตอร์มาต่อจนครบทุกคู่แล้วนะค่ะ
ขอบคุณสำหรับเม้นที่ให้กำลังใจไรเตอร์
ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนะค่ะ
เม้นกันหน่อยนะคะ ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจแต่ง
ความคิดเห็น