คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love only and forever :: 2 :: จุดเริ่มต้นความรัก
“ ป่ะ! กลับกันเถอะ ” หลังจากดูหนังเสร็จเราก็ว่าจะกลับบ้านกันล่ะครับ
“ อืม กลับเหอะ แบคฮยอน มึงจะกลับยังไงให้ไคมันไปส่งป่ะ ” เสียงของ เซฮุนเพื่อนสนิดของผม
“ ใช่ให้กูไปส่งเอามั้ย หอมึงอยู่ไกลนะ ” ผมพูดเสริม ผมเป็นห่วงมันจริงๆ ไอ้ชานยอลมันก็ไม่อยู่
“ อื้ม !! กลับกับมึงก็ได้ ” ดีมาก ผมจะได้ไม่ห่วง ดึกๆแบบนี้ ให้มันเดินคนเดียวไม่ได้หรอกเกินใครลากมัน
ไปทำมิดมิร้ายเนี่ย พ่อแม่มันได้ฆ่าผมแน่ แบคฮยอนมันยิ่งบอบบาง น่ารักๆอยู่ด้วย
“ เอ่อ ไคเดี๋ยวช่วยจอดตรงร้านดอกไม้ให้หน่อยดิ ” ห๊ะ! ผมได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่าจอดร้านดอกไม้ จอด
เพื่อ?
“ จอดทำไมว่ะ แบคฮยอน ” ก็ผม งง อ่าาา
“ จอดร้านดอกไม้ จะให้ถูกบ้านมั้ง ซื้อดอกไม้ดิว่ะ ” ดูมันตอบ
“ โอเค ถ้าจะตอบกูอย่างนี้นะ ” - -
…..... ผ่านไปไม่นานแบคฮยอนกลับมาพร้อมดอกกุหลาบสีขาวกับสีชมพู ….............
“ ซื้อมาทำไมว่ะ ” โห้วววว เซฮุนตั้งแต่มันขึ้นรถมา ผมได้ยินเสียงมันก็ตอนนี้แหละ
“ จะเอาไปจัดห้องน่ะ ห้องมันดูไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย ” ก็จริงของมันนะ อยู่กับไอ้ชานน่ะหรอ หึหึ
“ แบคฮยอนๆ ถึงแล้ว ตื่นได้แล้วมึง ” วันนี้มันคงเหนื่อยมาก หลับเป็นตายเลย
“ เอ่อๆ ไคมึงกลับบ้านดีๆล่ะ ” สาบานว่ามันตื่นแล้ว
“ อื้ม ๆ บายยยย ”
“ เซฮุน มึงจะลงไหน คอนโด หรือ บ้าน ” ไอ้นี้อยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง
“ คอนโด ” สองคำสั้นได้ใจความ
…............พอส่งมันถึงคอนโดนผมก็รีบกลับบ้าน เพื่อจะกลับไปนอนไวๆ........
ผมชื่อ ไค นะครับ บ้านผมทำธุรกิจส่งออกสินค้ามากมาย เมื่อไม่นานมานี้มีคนย้ายมาอยู่ข้างบ้านผมด้วย
ครอบครัวเค้าดูจะอบอุ่นดีจัง ต่างจากผมมาก ที่วันๆอยู่กับแม่บ้าน ผมมักจะไปอยู่บ้านหลังนั้นบ่อยๆ เพราะ
เหมือนมันคือสิ่งเติมเต็มในชีวิตผม แต่ตอนนี้ผมหิวมากเลย บ้านคุณน้าจะมีไรกินมั้ยนะ?
ตุบบบบบ
“ เฮ้ยยยย ! แกเป็นใคร ” เสียงแม่บ้านโวยวาย(เสียงแมนมาก)เมื่อเห็นผมปีนรั้วข้ามเข้ามา
“ ผมไคเองครับ ”
“ โธ่ คุณไค ทำเอาป้าตกใจหมดเลยค่ะ ” นี้ป้ายังไม่ชิดอีกหรอไง
“ คุณน้าอยู่มั้ยครับ ” ผมถามถึงเพราะว่าผมหวังจะมาขอทานอาหารฝีมือของท่านพอดี ก็อาหารของท่าน
อร่อยมากกกกกก
“ คุณผู้หญิงไม่อยู่ ไปประชุมกับคุณผู้ชายค่ะ ” ง่ะ -*- แล้วผมจะกินอะไร ผมไม่อยากกวนป้าแม่บ้านเค้า
เห็นเมื่อเช้าบอกว่าจะขอกลับบ้านเร็ว
“ อ๋อ ครับ พี่คยองซู อยู่มั้ยครับ ” ผมรู้แล้วผมจะให้ใครทำอาหารให้กิน
“ อยู่บนห้องค่ะ ”
“ ครับๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ” ผมพูดเสร็จก็เดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน
พอถึงประตูห้องนอนของคนตัวเล็กตาโต ผมก็เปิดมันเข้าไปในห้องอย่างไม่กลัวเจ้าของห้องด่า
ซ่าาาา ~
“ อ้าว อาบน้ำอยู่นิ ” ผมพูดกับตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัว และกลิ่นหอมที่เจ้าของห้องใส่
ผ่านไปนานพอสมควร หลังจากที่ผมเดินดูรอบๆห้อง ห้องดูเป็นระเบียบมาก ทุกอย่างเก็บเข้าที่ ผมก็ได้ยิน
เสียงเปิดประตูห้องน้ำ จึงไปหลบหวังจะทำให้ร่างบางนั้นตกใจ
“ จ๊ะเอ๋... !!! ” ผมเดินเข้าไปทางด้านหลัง ทำให้ร่างบางตกใจไม่ใช่น้อย ดีนะที่ร่างบางใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว
ไม่งั้นนน อ๊ากกกก ไม่อยากจะคิด
“ เล่นอะไรน่ะไค พี่ตกใจหมดเลย ” ดูร่างบางหน้าซีด
“ ผมขอโทษครับ พี่ช่วยอะไรผมหน่อยนะ ” ผมเริ่มเข้าประเด็น ผมหิวอ่าาา
“ หิวล่ะซิ อ้อนอย่างนี้เนี่ย ” ร่างบางตรงหน้า ดันรู้ทันซะนี้
“ ครับ ทำให้กินหน่อนนะ ” เย้ๆ ผมจะได้กินข้าวแล้วววววววว
“ อยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวทำให้ ” ร่างบางนั้นเดินนำผมเข้ามาในครัว แล้วหันมาถาม
“ อะไรก็ได้ครับ ขอที่เร็วที่สุดยิ่งดี ” ทำไมร่างบางๆตรงหน้า เวลาใส่ชุดกันเปื้อนนี้มันดูน่ารักอย่างนี้
“ จ้าาา รอพี่แปปนึงนะ ” ร่างบางตอบ แล้วหันไป จับนั้น โยนนี้ ลงไปในหม้อ ไม่อยากจะบอกเลยว่า ร่าง
บางนี้ทำอาหารโคตรอร่อย
“ มาแล้ววววววววว รอนานมั้ย ” รอยยิ้มที่ดูสดใสหันมายิ้มให้ แล้ววางทัคคาลบี้จานโต
ผมชอบจะมาอยู่ที่นี้เพราะมีร่างบางนี้แหละ ไม่ว่าผมจะขอความช่วยเหลืออะไร พี่คยองซูก็ไม่ว่าอะไรเลย ยัง
ช่วยอย่างสุดความสามารถ
“ อ่าซ์ ~ อิ่มจัง พี่นี้เก่งสุดๆไปเลย ” อ่าาาา พอนังท้องตึง นังตาหย่อน ง่วงจัง
“ อิ่มแล้วชมใหญ่เลยนะ ” ร่างบางพูดแล้วหยิบจานเพื่อจะไปล้าง แต่ผมง่วงแล้ว ยังไม่ต้องล้างก็ได้มั้ง
“ ว๊ายยยยย !! ไคจะทำอะไรน่ะ ปล่อยพี่ลงเดี๋ยวนี้นะ ” ผมตัดสินใจอุ้มร่างบางแล้วเดินออกมาจากห้อง
ครัว ก็ผมง่วงนิวันนี้ผมจะนอนที่นี้ด้วย
“ ไม่! ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้เช้าค่อยมาล้างนะ ” ยิ่งร่างบางตรงหน้าดิ้นมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งกอดแน่น
เท่านั้น
“ ห๊ะ! ไปนอน นี้นายจะมานอนกับพี่หรือไง ” ดูร่างบางในอ้อมแขนที่กำลังน่าแดง เพราะเขินที่โดนอุ้ม น่า
รักจัง
“ ใช่ครับ เราไปนอนกันเถอะ ” พอถึงห้องนอน ผมก็เปิดเข้าไปและวางร่างบางไว้บนเตียงอย่างเบาๆ ก่อน
จะไปนอนข้างๆ
“ นี้ จะไม่อาบน้ำก่อนเลยหรอ ” ร่างบางนั้นถาม แต่ผมง่วงไม่มีอารมมาอาบน้ำหรอก ผมจึงแกล้งหลับต่อ
ไป
“ ก็ได้ งั้นนอนห่มผ้าด้วย ฝันดีนะไค” พูดเสร็จร่างบางก็แบ่งผ้าห่มที่มีอยู่น้อยนิดให้ผม น่าฝัดจริงๆ
“ ขอบคุณ ฝันดีนะครับ ” เฮ้อออ วันที่แสนเหนื่อยล้าจบลงไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ทุกๆวันนี้ก็ดีซินะ คืนนี้ผม
คงฝันดีแล้วล่ะ
…................... ..........................
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรแล้ว ดูหนังก็ยังไม่
หายเบื่อ เล่นเกมก็ยังจะไม่หายเบื่ออีก
“ เซงเว๊ย!! ทำไรก็ไม่หายเบื่อซะที ” ผมก็ไม่รู้
เหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องมานั่งเบื่อแบบนี้
“ นอนหลับได้แล้วไอ้เซฮุน ” ผมคงบ้าแล้ว
แหละ พูดกับตัวเองก็เป็นด้วย -*-
….....................................................................
“ เซฮุน ~ วันนี้พี่มีขนมมาฝากด้วยแหละ ”
เสียงของเด็กน้อย ตาหวาน ที่ตะโกนบอกเด็ก
น้อยอีกคนที่เหมือนกำลังจะเล่นก่อปราสาท
ทรายที่สนามหน้าบ้าน
“ พี่ลู่ฮาน ~ มาเล่นกับผมซิครับ ”
“ ได้เลย ” เสียงตอบรับพร้อมขนมปังที่คุณแม่
ของเด็กน้อยตาหวานฝากมาให้
“ อ้าว ลู่ฮานเอาอะไรมาให้ละค่ะ หื้ม ”
“ ผมเอาขนมปังที่คุณแม่ทำ มาฝากเซฮุนกับ
คุณน้าน่ะครับ ” เด็กน้อยตาหวานตอบอย่าง
สุภาพ
“ ขอบใจนะจ้ะ ลู่ฮาน ”
“ ไม่เป็นไรครับ ”
“ เซฮุน ทำอะไรอยู่หรอ ” เด็กน้อยมองดูคน
ข้างหน้ากำลังจะก่อทราย แต่มันดันล้มไม่เป็น
ท่าเลย
“ ผมกำลังจะทำปราสาททรายน่ะครับ แต่มัน
ล้มไปแล้ว ” เด็กน้อยอีกคนที่ดูเหมือนจะ
ร้องไห้อยู่แล้ว
“ งั้นเดี๋ยวพี่ลูลู่จะช่วยน้องเนเน่เอง ” พูดเสร็จ
ก็เดินไปนั่งแล้วก่อกองทรายขึ้นมาใหม่
“ ลูลู่ กับ เนเน่ หรอครับ น่ารักจัง 555555 ”
เด็กน้อยที่ดูไร้เดียงสา พูดอย่างติดตลก
“ ขำอะไรหรอ ” เด็กน้อยตาหวานถามอย่าง
งงๆ
“ ไม่มีอะไรหรอกครับ ” ลูลู่ กับ เนเน่ น่ารักดี
จัง
ไม่ว่าจะผ่านนานสักเท่าไหร่ ลูลู่ กับ เนเน่ ก็
จะอยู่ด้วยกันไปอีกนานเท่านาน
“ ลูลู่ เรามาเล่นกันเถอะ ” เสียงเด็กหนุ่มที่คุ้น
เคยมาตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้าน
“ รอแปปนึ่งนะ เนเน่ ” เสียงตอบกลับ
“ วันนี้จะเล่นอะไรล่ะ ”
“ วันนี้เราจะมาเล่นพลุไฟกันฮะ ”
“ว๊าวววววว จริงหรอ พี่อยากเล่นจัง ” เด็ก
หนุ่มพูดด้วยความตื่นเต้น
“ พี่เคยได้ยินเรื่องพลุไฟมั้ย ” เสียงเด็กหนุ่ม
อีกคนถาม
“ ไม่เคยทำไมหรอ ” ตอบกลับอย่าง อยากรู้
“ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง ”
“ มีเรื่องเล่าต่อกันมาว่า มีชายหญิงคู่หนึ่งเป็น
คนรักกัน ทั้งสองรักกันมาก แต่ทางครอบครัว
ของทั้งสองก็ไม่ชอบให้ทั้งคู่คบกัน ในทุกๆ
วันทั้งสอง
จะมานั่งเล่นพลุไฟด้วยกัน จนชายหนุ่มพูด
ขึ้นมาว่า ถ้าหากเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ฉัน
จะจุด
พลุไฟสีแดงอย่างนี้ทุกๆวัน และหญิงสาวจึง
บอกว่าฉันก็จะจุดพลุไฟ สีแดงเพื่อรอนาย
ทุกๆ
วันเหมือนกัน
เมื่อถึงตอนที่ทั้งสองต้องแยกจากกันเค้าก็ทำ
ตามสัญญาที่ได้ให้กันไว้ว่าจะจุดพลุสีแดงใน
ทุกๆวันเพื่อเป็นการแสดงให้รู้ว่าทั้งคู่ยัง
คิดถึงกันอยู่ ”
“โห สุดยอดไปเลยอ่ะ ” เสียงหนุ่มน้อยน่า
หวานพูด
“ เราทำบ้างมั้ย ”
“ไม่ ! เราจะไม่มีวันแยกจากกันนะ ” นี้คือคำ
สัญญา
“ใช่ เราจะไม่แยกจากกัน ”
เมื่อเวลาล้วงเลยไป ทำให้ลู่ฮานต้องจากเซฮุน
ไปอยู่ที่จีน ทำให้ทั้งคู่ต้องจากกัน
“ ฮืออออ ทำไมพี่ต้องไปด้วยล่ะ” เสียงร้องไห้
ของหนุ่มน้อยน่าใส
“ ฮืออออ พี่จำเป็นต้องไปอ่า พี่ไม่อยากไปเลย ”
“ งั้น พี่จะต้องคิดถึงผมให้มากๆนะ ฮึ ฮือออออ”
“ อื้มมมมม พี่จะจุดพลุสีแดงทุกวันเลย ”
ฮือออออออออ พี่อย่าทิ้งผมไปนะ ภาพของ ลู่
ฮานที่ขึ้นรถและจากเค้าไปไกลมากขึ้น มาก
ขึ้น
จนมองไม่เห็นลู่ฮานอีกเลย
“ ฮือออออออ พะ พะ พี่ลู่ฮาน !! ” เสียงของ
เซฮุนที่สะดุ้งตื่นจากความฝันที่ยังอยู่ในความ
ทรง
จำอันโหดร้ายตั้งแต่วันที่ ลู่ฮานจากไป
เมื่อนึกขึ้นได้จึงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไป
หยิบพลุที่ซื้อมาเพื่อทำตามสัญญาที่ได้ให้กัน
ไว้
“ พี่ลู่ฮานผมคิดถึงพี่จัง ” หยดน้ำตาหยดแล้ว
หยดเล่า มันไม่ได้ทำให้เซฮุนหยุดคิดถึงพี่ลู่
ฮาน
ของเค้าได้เลย
Hello ~ มาต่อให้แล้วนะค่ะ บ้านไรเตอร์ฝนจะตกอีกแล้ว ฟ้าร้องดังมากๆๆๆ
ความคิดเห็น