คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Love only and forever :: 12 :: ความจริง
Love only and forever :: 12 ::
Chan yeol
“ เฮ้ยๆพวกมึง วันนี้จะไปเยี่ยมเทามันมั้ยว่ะ ” เสียงของแบคฮยอนถามขึ้น พวกเรารู้มาว่ามันโดนแทงตอน
กลับบ้าน ดูเหมือนว่าแบคฮยอนจะเป็นห่วงมันมากๆเลย ถ้าผมโดนบ้างจะเป็นห่วงแบบนี้มั้ย???
“ เอ่อใช่! ลืมไปเลยว่ะ ” ไอ้ไคพูดเสริม ไอ้นี่อีกคนช่วงนี้ขยันไปรับไปส่งกันจังเลยนะ
“ งั้นไปเย็นนี้กัน เทามันจะเป็นไรมากเปล่าว่ะ ” เซฮุน ชีวิตหนึ่งของมันพูดอยู่ไม่กี่คำแต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันจะ
พูดมากขึ้น ผมละถึงกับอึ้งเลยที่เดียว
“ เอ่อ.. แต่กูไม่ว่างอ่ะต้องไปกินข้าวกับครอบครัวกายุนว่ะ ” ไม่รู้ทำไมในใจของผมไม่อยากไปเลยซักนิด
ผมได้แต่มองหน้าแบคฮยอนอยู่อย่างนั้น ผมไม่รู้บอกว่ายังไง ผมรู้สึกหน่วงๆในใจจัง
“ อ๋อ ! ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวพวกกูไปเองก็ได้ ” สายตาของไอ้ไคมันเหมือนบอกผมว่า ผมแพ้มันแล้ว โธ่
โว้ยยย!! ทำไมต้องวันนี้ ทำไมต้องเย็นนี้ตั้งแต่วันนั้นผมก็แทบจะไม่ค่อยได้คุยกับแบคฮยอนเลย มันก็เงียบ
ผมก็เงียบ อึดอัดมากๆ
“ พวกมึงจะไปกันกี่โมง ” ผมถามไปเพราะผมไม่ยอมไอ้ไคอีกแล้ว ติดต่อที่ว่าผมจะบอกกายุนยังไง
“ ไม่รู้ดิ กูว่าเลิกแล้วไปกันเอามั้ย ” แบคฮยอนตอบผมอย่างไม่มองหน้า มันงอนอะไรผมเนี่ย
“ อื้ม! งั้นกูไปด้วย ”
“ มึงจะไปทำไม มึงมีกินข้าวกับครอบครัวว่าที่ภรรยาไม่ใช่หรอว่ะ ” ฮึ้ย! ไอ้ไคมันรู้ได้ไง
“ ภรรยาอะไรว่ะ ” แบคฮยอนหันไปถามไค
“ ก็กายุนไง ครอบครัวมันจะให้หมั้นกันแล้วนิ ”
!!
“ เอ่อ กูขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ ” ว่าแล้วแบคฮยอนก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องอย่างเร็ว ผมจะทำไงดี รู้หมด
แล้ว เค้ารู้หมดแล้ว
“ เดี๋ยวกูมานะ ” ผมวิ่งตามแบคฮยอนไปให้เร็วที่สุด เห็นตัวเล็กๆวิ่งเร็วมาก จะตามทันมั้ย
“ แบคฮยอน ” ผมเห็นเค้าแล้ว แล้วเค้าก็เห็นผมด้วย สายตาของเค้ามันทำให้ความคิดที่จะพูดกับเค้าหาย
ไปหมด ว่างเปล่าเหลือความว่างเปล่า
“ ชานยอล กูขอคุยอะไรหน่อยได้มั้ย ” ผมพร้อมแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ผมจะไม่เสียใจเลย ถ้าผมได้
ทำมัน
“ ได้สิ มึงจะพูดอะไรก็พูดออกมาเลยนะ ”
“ ถ้ามึงจะหมั้น เดี๋ยวกูจะย้ายออกจากหอเอง ”
!!!
จุก!! ประโยคแค่ประโยคเดียว ทำผมจุกขนาดนี้เลยหรอ ไม่รู้จะไปต่อยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้ผมจะต้องยื้อเค้าไว้
ให้นานที่สุด
“ จริงๆนะ มึงคงอึดอัด เดี๋ยวกูย้ายออกเอง ” แบคฮยอนเตรียมที่จะก้าวเดินออกไป ผมทนไม่ได้อีกต่อไป
ตอนนี้ผมจะให้หัวใจสั่งการแทนสมองบ้างล่ะ
อุ๊บ!!
“ อย่าไปเลยนะ กูขอร้องอยู่กับกูเถอะ ” ผมกอดเค้าไว้ กอดให้แน่นที่สุด ผมกลัวถ้าผมปล่อยเค้า เค้าก็จะ
เดินจากผมไป และถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงจะอยู่ไม่ได้
“ ทำไมล่ะ มึงจะได้ไปรับไปส่งกายุนได้สบายๆไงไม่ต้องห่วงกู ”
“ ไม่! กูอยู่กับมึงมาตั้งนานแล้วนะ เรื่องแค่นี้มึงไม่ต้องคิดมาก ”
“ ก็เพราะว่านานแล้วไง กูเบื่อมึงมากๆ ” คำพูดกับสายตาชั่งดูต่างกันซะจริงเลยนะแบคฮยอน!!
“ ทำไมว่ะ! หรือมึงอยากไปอยู่กับไอ้ไคมันใช่มั้ย ” ผมลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย ไอ้ไคมันต้องบอกแบคฮยอน
ไปแล้วแน่ๆ
“ ไคเกี่ยวอะไรด้วย! กูเบื่อมึงได้ยินมั้ย! มึงมันน่ารำคาญ! ”
!!
“ เหอะ! งั้นก็มาวัดกันว่าไอ้ที่รำคาญน่ะมันจะจริงรึเปล่า ” ตอนนี้ความโกธรของผมมันเกินบรรยายแล้วล่ะ
“ มึงจะทำอะไรห๊ะ! ปล่อยกูนะ ”
“ ทำอะไรน่ะหรอ มึงก็คิดดูเอาเองสิ ” ผมออกแรงบีบแขนเล็กๆนั้นให้เดินตามผมเข้ามาในห้องน้ำ เวลานี้
เป็นเวลาเรียนเลยไม่มีคนมาเข้าห้องน้ำสักเท่าไหร่ ผมจะใช้วิธีสุดท้ายที่ผมมีอยู่ยื้อเค้าไว้
“ ปล่อย! ปล่อยสิว่ะ มึงจะทำอะไรกู! ” คนตัวเล็กออกแรงดิ้น แต่ผมไม่ยอมปล่อยให้หรอกนะ วันนี้เป็น
ไงเป็นกัน!
“ ไม่เว้ย กูไม่ปล่อย! ถ้ามึงอยากให้กูปล่อยนะ มึงก็ต้องอยู่กับกู ” ผมไม่อยากทำอะไรรุนแรงหรอกนะ ผม
รู้ว่าเค้าเจ็บ แต่ผมก็รู้สึกเจ็บเหมือนกันนะ
“ ไม่! กูไม่อยากอยู่กับมึง ปล่อยกูนะ ไค! ไอ้ไค!ช่วยกูด้วย ” ไคงั้นหรอ อยากเจอดีนักใช่มั้ยแบคฮยอน
ได้มึงเสนอความเจ็บมาให้กู กูจะสนองความเจ็บให้มึงบ้าง
“ อื้อ...~ ” ตอนนี้สิ่งที่ต้องรีบทำมากที่สุดคือทำตามใจตัวเองผมไม่จะหยุดตัวเองอีกแล้ว ตอนนี้แบคฮ
ยอนดิ้นแรงขึ้นมากๆ ผมเริ่มจะไม่มีแรงแล้วทำได้ดีที่สุดคือทำให้เค้าอ่อนลงด้วยจูบที่แสนหวานของผม
อั๊ก!
“ ฮะ แฮะๆ มึงมัน... อึก แฮะๆ กูเกลียดมึง ” เกลียด!!!!!!
“ อื้อ... ” ผมเปลี่ยนจูบที่แสนอ่อนหวานให้กลายเป็นจูบที่สุดเร่าร้อน ผมกวาดเอาความหวานที่อยู่ในปา
กบางๆนี้ จนนานมากกกกก ผมควรจะปล่อยให้เค้าได้หายใจบ้าง สำหรับจูบครั้งนี้เพื่อจะให้เค้ายอมรับฟัง
ผม ผมอยากให้เค้าอยู่กับผม ผมไม่อยากให้เค้าไกลออกจากสายตาของผม
“ อยู่กับกูเถอะนะ ” ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหูของเค้าและหวังว่าเค้าจะยอมอยู่กับผมต่อ แต่ไม่ใช่เลย!!
เค้าก้มหน้า....
แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่ชอบที่สุดคือ น้ำตา!!!! เค้าร้องไห้ ร้องไห้เพราะผม เจ็บ ความรู้สึกตอนนี้เจ็บเกินจะ
บรรยาย อยากปลอบแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อผมเข้าใกล้เค้า เค้าก็ถอยหนี
“ แบคฮยอนกูขอโทษ ” ผมพูดไปทั้งๆที่เค้าก็ยังสะอึก ร้องไห้เสียงดังอยู่เลย
“ ฮือออ ไม่ต้องเลย อึก.. มึงไม่ต้องมาขอโทษกู ”
“ !! ”
“ มึงทำได้ไงห๊ะ! กูกลัวนะ ฮือออออออออออ ” แบคฮยอนกลัวผมงั้นหรอ และดูเหมือนเค้าจะยอมอ่อนลง
แล้ว
“ หมาน้อยอย่ากลัวเลยนะ ” ผมเดินเข้าใกล้เค้าและสวมกอดเค้าให้แน่นที่สุด นาทีนี้ผมไม่อยากทำร้ายเค้า
มากไปกว่านี้อีกแล้ว
“ ฮือออ ไม่ให้กลัวได้ไง อึก... ที่นายทำมันคืออะไร ” คืออะไร ความจริงมันคืออะไร
ระหว่างผมกับแบคฮยอนมันคือความรู้สึกแบบไหนนนนน???
“ แบคฮยอน ฟังฉันนะ ” แต่ตอนนี้เค้ากลับเอาแต่ก้มหน้าแล้วแบบนี้จะรู้ได้ไงว่าที่ผมจะพูดต่อไปนี้คือเรื่อง
จริง
“ ก้มหน้าทำไมล่ะ ” ผมจับคางของคนข้างหน้าให้มาเผชิญกับสายตาของผม ดวงตาดวงนั้นดูเศร้า ดู
เสียใจ และยังมีน้ำใสๆคลั่งค้างอยู่
“ แบคฮยอนกูรู้นะว่ากูมันน่าเบื่อ ”
“.......”
“ กูรู้ว่ากูมันน่ารำคาญ ”
“........”
“ ถึงเรื่องนี้มันจะฟังดูแปลกๆแต่กูจะบอกมึงว่า..... ”
“........”
“ กูรักมึงนะแบคฮยอน ” ผมได้พูดความรู้สึกที่แท้จริงออกมาแล้ว ต่อนี้ก็เหลือแค่เค้า เค้าจะว่ายังไงบ้าง?
“ อึก...... ฮือออ ” อ้าวเฮ้ย ไหนเป็นงั้นอีกล่ะ ร้องไห้อีกทำไม
“ ร้องไห้ทำไมอีกล่ะ กูรักมึง มันทำให้มึงเสียใจขนาดนั้นเลยหรอ ”
“ไม่ใช่เว้ย! ที่ร้องเพราะว่ากูก็รักมึง รักมึงมากๆ ”
“ แต่กูทำได้แค่รักอย่างเดียวกูอยู่กับมึงไม่ได้ ” !! อยู่กับผมไม่ได้ เพราะอะไร
“ ทำไมล่ะ! ทำไมถึงอยู่ไม่ได้ ”
“ ก็เพราะว่ามึงมีกายุนแล้วไง! ”
Kai
“ เฮ้ย! มัน 2 คนหายกันไปนานจังว่ะ ” ผมรู้หน่าว่าที่หายไปเนี่ยไปทำอะไรกัน(?) ขอให้มัน 2 คนอย่า
ปากแข็งใส่กันก็พอ
“ เซฮุนกูว่านะ เราไปก่อนแล้วให้พวกมันตามไปที่หลังเอา ” ผมปล่อยให้มัน 2 คนเคลียร์กันให้เสร็จๆไปซะ
เทามันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากอยู่แล้ว
“ อื้มไปดิ แต่กูขอไปเอาของที่บ้านก่อน ” หึ เอาของรึว่าไปหาใคร อิฮุนเอ้ยยยย
“ เอ่อเดี๋ยวกูไปส่ง ”
.
.
.
.
.
.
“ เฮ้ย! อิฮุนเป็นไรว่ะ ” ผมเห็นท่าทางที่ดูสับสนของมันแล้วสงสารมันมาก
“ ชั่งแม่ง! กูมากะว่าจะชวนไปเยี่ยมเทา ไปกับคนอื่นเฉยอ่าาาา ” ท่าทางของมันที่ผมไม่ค่อยจะได้เห็น
บ่อยๆ ดิ้นๆ เหมือนเด็ก
“ แล้วทำไมว่ะ เค้าอาจมีธุระก็ได้ ”
“ ขอให้ธุระจริงๆเถอะว่ะ ถ้าเรื่องอื่นนะ กูไม่ยอม! ”
“ ตกลงมึงเป็นตุ๊ดรึเปล่าว่ะ ” ท่าทางเมื่อกี้ทำเอาผมเริ่มกลัวๆมันแล้ว
“ ตุ๊ดเชี้ยไรมึง! ไปได้แล้วป่ะ ”
.
.
.
.
.
RRRRRrrrrrrrrRRRRR
“ ว่าไงจ้ะที่รัก ” ผมก้มมองมือถือที่ขึ้นว่าสุดที่รักของผมโทรมา ผมก็เลยรีบรับเป็นพิเศษ
“ อึก.. ไค! ลัคกี้ๆ ฮือออ ” ผมฟังจากน้ำเสียงแล้ว ที่รักของผมร้องไห้ ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ
“ ลัคกี้ทำไมครับ ลัคกี้เป็นอะไร ”
“ เป็นอะไรไม่รู้น้ำลายฟูมปากเลย ฮือออ ”
“ ครับงั้นผมจะรีบไปหานะ รอก่อนนะ ” ผมรีบกลับไปรับที่รักกับลูกชายของผม แล้วก็ต้องทิ้งให้ไอ้ฮุนมัน
ไปเยี่ยมเทาเอง จะคุยกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
Kris
“ เทาอยากกินอะไรมั้ย ” ผมเฝ้าเทามาทั้งวันก็ไม่เห็นเทาจะกินอะไรเลย ไม่กินอะไรเลยแบบนี้แล้วแผลจะ
หายมั้ย
“ ไม่ล่ะฮะ เทาอิ่มแล้ว ”
“ อิ่มอะไรกันพี่ไม่เห็นเรากินอะไรเลยนะ ” ผมเป็นห่วงเค้ามาก ตอนนี้อะไรที่สามารถทดแทนเวลานั้นที่ผม
มันละเลยเทาผมก็พร้อมที่จะทำ
“ เทาไม่หิว ขอโทษด้วยนะฮะ ” เด็กดื้อยังไงก็ต้องดื้ออยู่วันยังค่ำ จะทำยังไงดีนะ
“ กินซักนิดเดียวก็ได้นะ ” หมอให้ยามาแต่ช้าแล้วเทาก็ไม่ยอมกินมันซะที ผมจนปัญญาแล้วนะ
“ ไม่ล่ะฮะ ผะ.... ”
RRRRRRRrrrrrRRRRRR
“ ครับป๊า มีอะไรรึเปล่าครับ ” ผมพูดไปด้วยมองหน้าเทาเทาเด็กน้อยของผมไปด้วย
“ ครับๆแล้วผมจะไปหาครับ ” ป๊าบอกว่าให้ผมกลับมาบริษัทให้เร็วที่สุด ม๊ามีเรื่องสำคัญจะบอก แต่ผมจะ
ทิ้งเทาเทาของผมไปได้ไง ไม่อยากห่างกันเลยผมกลัวว่าเหตุมันจะซ้ำรอยเดิม
“ ไปเถอะฮะ เทาอยู่ได้ ” เทาเทาเด็กน้อยยิ้มให้ผม ถึงมันจะเป็นยิ้มที่แห้งๆก็เถอะ
“ ครับ เดี๋ยวพี่ไปแปปเดียว พี่จะรีบกลับมานะ เทาอย่าลืมทานข้าวนะ ถ้าพี่กลับมาเทายังไม่ทานข้าวพี่จะ
ทำโทษจริงๆด้วย ”
“ ฮะ ”
ผมก็คิดว่าเรื่องอะไรถึงต้องเรียกผมมาที่แทนก็มาดูเลขาหน้าหวานคนใหม่ของผม
หน้าหวานมากๆแต่ดูสายตาของเค้าดูหวาดกลัวผม หรือว่านี้คือการดูตัวที่ม๊าเคยบอกไว้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผม
พร้อมที่จะโดดเข้าหาอย่างเต็มใจแต่ตอนนี้หัวใจของผมมันไม่พร้อมจะไปหาใคร ตอนนี้ใจผมยังหยุดอยู่ที่เด็ก
น้อยจอมดื้อคนนั้น แต่ม๊าก็ไม่ได้บอกอะไร และตอนนี้ผมก็กำลังจะกลับไปหาเทา ไม่รู้ว่าทานข้าวทานยารึยัง
!!
“ ฮ่าๆ เซฮุนนายนี้ขำจริงเลยนะ ” เทากำลังหัวเราะอยู่กับไอ้เด็กน่าอ่อนที่ไหนไม่รู้ ดูมีความสุขกันจังเลยนะ
“ แน่นอน เห็นฉันเงียบๆฉันก็มีมุขขำๆเหมือนกันนะ ” ไอ้น่าอ่อนนั้นมันทำให้เทาหัวเราะทำให้เทายิ้มที่ดู
สดใส หึ! แกเป็นใครกันนะ
“ เทา! พี่กลับมาแล้ว ” ผมเดินเข้าไปพร้อมกับมองหน้าไอ้เด็กน่าอ่อนนั้น ก่อนจะนั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียง
“ ฮะ เอ่อนี้เซฮุน เป็นเพื่อนกับเทาเองฮะ ”
“ เป็นเพื่อนหรอ ” ผมเน้นคำถามเพื่อนแล้วหันหน้าไปมองไอ้เด็กน่าอ่อนนั้น
“ ครับ ผมเป็นเพื่อนกับเทา ” มันตอบหน้ากวน ผมล่ะไม่ชอบมันเลยจริงๆ
“ เทาทานข้าวยัง ”
“ กินแล้วครับผมเป็นคนป้อนเองครับ ” คนที่ตอบไม่ใช่เทาแต่เป็นไอ้เด็กน่าอ่อนนั้น แล้วยังจะป้อนกันอีก
หึ่ย ไอ้เด็กนี่!!
“ อ๋องั้นก็ดีแล้ว แก เอ้ย เซฮุนช่วยอะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย ”
“ ได้ครับ ”
“ ไปช่วยฉันยกของในห้องครัวให้หน่อยนะ ” พูดเสร็จก็เดินออกไปห้องครัว วันนี้ต้องเคลียร์กันให้ได้ มายุ่ง
กับน้องเทาของผม
“ นี่ แกชอบเทาใช่มั้ย ” ผมเปิดคำถามเลย ผมไม่รออะไรทั้งนั้น
“ ถ้าใช่แล้วจะทำไม ” ตอบน่ากวนมากๆ ถ้าไม่ติดว่าข้างนอกมีเทานะผมไม่เอามันไว้แน่
“ เลิกชอบเทาซะ! ”
“ ฮ่าๆ นี่ลุงหึงเทามันหรอ ” บังอาจเรียกผมว่าลุง รู้จักผมน้อยไปซะแล้ว
“ นี่ไอ้หน้าอ่อน ฉันเตือนแกแล้วนะ ”
“ ผมจำเป็นต้องฟังด้วยหรอ ” หึ้ยยยยยยย ผมกำหมัดเอาไว้ ผมมีคู่แข่งแล้วหรอ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่กลัวไอ้
หน้าอ่อนนั้นหรอกนะ ผมจะเอาชนะใจเทาเทาให้ได้
“ งั้นก็แล้วแต่แกนะ หึ ”
Hello ~
ไรเตอร์มาต่อให้แล้วนะหลังจากที่หายไปนานมากๆ เค้าขอโทษ
ตอนนี้ชานแบคกำลังดราม่า ไรชอบเจ็บๆ5555
ไคโด้แอบมานิดนึ่ง
คริสเทาก็เริ่มจะมีคู่แข่ง (?) ซะแล้ว
เม้นกันด้วยนะค่ะ
เมนหนูแบคฝากด้วยนะค่ะ ไรทำเองจ้าาา
อันนี้รวมเด็กดาวนะค่ะ
ความคิดเห็น