คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Love only and forever :: 9 :: ระหว่างเรา? 100%
Love only and forever :: 9 ::
Luhan side
หลังจากได้ฟังความจริงเมื่อตอนกลางวันก็ทำเอาผมเองอึ้งมาก ความจริงไม่สามารถแก้ไขได้
แต่ผมไม่ยอมหรอกนะต่อให้อะไรจะเกิดขึ้นผมก็ไม่ยอมใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ผมไม่ได้รัก ชีวิตผมก็ต้องเป็นของ
ผมจะขึ้นอยู่กับใครไม่ได้ นี้ก็เวลาทุ่มกว่าๆแล้วนึกถึงสมัยก่อนตอนที่ยังเด็กๆ ที่มีลูลู่กับเนเน่ยังคงเล่นกัน ยัง
คงเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน ยังคงแย่งกันกินชานมไข่มุก ยังคงมีอะไรอีกมากมายที่ผมเองก็ไม่เคยลืมและไม่
คิดจะลืม แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเนเน่ของลูลู่จะลืมลูลู่ไปหรือยัง??
ตุ้ม!!
ตุ้ม!!
เอ๊ะ! ผมว่าผมจุดพลุลูกเดียวนะ ทำไมมันมีเสียงอีกอันล่ะ แล้วนั้นพลุนั้นมันมาจากไหน มาจากตรงไหนกัน
นะ หรือว่า....
“ เซฮุน!! นั้นเซฮุนหรอ นี้พี่เองนะ ลูลู่ไง ” ผมพยายามตะโกนเรียกเจ้าของพลุที่จุดพร้อมกันกับผม
“ เซฮุน! เซฮุนอยู่ไหนน่ะ ” ผมจำได้ว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของเซฮุน แต่ตอนนี้มันไม่มีคนที่ผมตามหา และ
พลุนั้นก็ไม่ได้ถูกจุดจากตรงนี้ด้วย
“ ใคร? คุณเป็นใครค่ะ มีธุระอะไรรึเปล่า ” นั้นคุณน้าแม่ของเซฮุนนี่ น้าเค้ายังจะจำผมได้อยู่มั้ยนะ
“ ผมลู่ฮานครับ คุณน้าจำผมได้มั้ยครับ ”
“ ลู่ฮาน! ใช่ลู่ฮานจริงๆด้วย กลับมาแล้วหรอจ้ะ ”
“ ครับผมกลับมาแล้ว เซฮุนล่ะครับเซฮุนอยู่ไหน?? ” ผมกลัวว่าคนที่จุดจะไม่ใช่เค้า กลัวว่าเค้าจะลืมผมไป
แล้ว
“ เซฮุนอยู่ที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านจ้ะ ” ผมไม่รีรอรีบวิ่งไปหาคนที่อยู่ในความคิดผมมาโดยตลอด เค้า
ไม่เคยออกไปจากสมองผม และเค้าก็ยังคงเป็นคนเดียวที่ผมคิดถึงมากที่สุด
“ เนเน่! นี้นายยังไม่กลับเข้าบ้านอีกหรอ ” ผมเดินเข้าไปในสวน ใช่!นั้นเป็นเซฮุนจริงๆด้วย เค้าดูโตเป็น
หนุ่มขึ้นมาก มากจนผมคิดว่าผมเริ่มแก่แล้วล่ะ
“ ใคร! ใครเรียก ? ทำไมเรียกฉันแบบนั้น ” เซฮุนพยายามมองหา แล้วสายตาของเค้าก็หยุดอยู่ที่ผม ผม
คนเดียวเท่านั้น
“ ลูลู่! พี่ลู่ฮาน! เฮ้ย! อะไรว่ะ เซฮุนมึงนี้ฝันไปรึเปล่าว่ะ ” ดูพูดเข้าซิ พูดจาไม่เพราะเลย
“ เซฮุนจำพี่ได้มั้ย อึก ฮือออ จำลูลู่ได้หรือเปล่า?? ” น้ำตาของผมไหลมาพร้อมกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น
และเป็นอ้อมที่ผมโหยหามาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา
“ จำได้สิ เนเน่ต้องจำลูลู่ได้อยู่แล้ว เนเน่ไม่มีวันลืมหรอกนะ ” ผมเหมือนอยู่ในโลกที่มีแต่เราแค่สองคน
ความรู้สึกที่เกินบรรยายมันเกิดขึ้นกับผมแล้ว
“ ฮึก... จริงๆนะ ฮึก จำได้แล้วจริงนะ ” ผมถามเพื่อความหมั่นใจว่าที่เป็นอยู่นี้คือเรื่องจริง
“ อื้มมม ผมจำพี่ได้ ผมจำได้ทุกอย่าง แล้วผมก็จำได้ว่าเราจะจุดพลุทุกวันเพื่อรอคนที่เราคิดถึงกลับมา ”
และผมก็ทำมันทุกวัน จุดมันทุกวันแม้จะรู้ว่าลูลู่คงมาหาผมไม่ได้แต่ผมก็ทำมันมาโดยตลอด
“ ใช่ แล้วเมื่อกี้เซฮุนเป็นคนจุดใช่มั้ย ” ผมถามเพียงแค่อยากได้ยินว่าเค้าจุดมันทุกวันจริงๆ
“ ครับ ผมจุดมันเองแล้วผมก็จุดมันทุกวันเลยด้วย และมันก็ทำให้พี่กลับมาอยู่กับผมอีกครั้ง ” รอยยิ้มของ
เด็กน้อยที่ทำเอาผมตัวลอยไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มันเป็นอะไรที่ดีที่สุดตั้งแต่ที่ผมกลับมา
“ ลูลู่ งั้นเรากลับบ้านกันเถอะนะ พ่อแม่คงเป็นห่วงกันแล้วล่ะ ” เค้าโตเป็นผู้ใหญ่มากแล้วจริงๆ
“ อื้มกลับบ้านกัน พี่ก็วิ่งหาเราจนเหนื่อยแทบเดินไม่ไหวอยู่แล้ว ” ตอนที่วิ่งเนี่ยไม่เหนื่อยเลย แต่ตอนที่หยุด
แล้วเนี่ยกลับกลายเป็นว่ามันเหนื่อยมาก
“ มามะ ขี่หลังผมไปก็ได้ จะว่าไปพี่ตัวเล็กกว่าผมอีกนะ ” อะไรนะขี่หลังมันจะดีหรอ ผมตัวหนักนะ
“ ไม่เป็นไรเซฮุน พี่ตัวหนัก นะ ” ผมยังพูดไม่จบเซฮุนก็เข้ามาช้อนตัวผมขึ้น นี้มันไม่ใช่ขี่หลังแล้วนะ นี้มัน
อุ้มชัดๆ O////o ผมอยู่ไม่ได้ ผมเขินนนนน
“ เซฮุนพี่ว่าขี่หลังเถอะ ไม่เอาอุ้มนะ นะๆ ” เซฮุนปล่อยผมลงมาแล้วผมก็จำการขี่หลังและเซฮุนก็ลุกขึ้น
ขอบคุณเวลาที่เลวร้ายเทวดายังส่งสิ่งดีๆมาพร้อมกันเสมอ
และก็ขอบคุณที่เวลาเลวร้ายเหล่านั้นทำให้ผมรู้
ว่ามีใครคนนึ่งที่จะทำให้ผมมีแรงเดินต่อไปแม้ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม
Xiumin side
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาทำเอาผมอยากกลับบ้านจริงๆ ผมกลัว
กลัวใจตัวเอง กลัวว่าความผิดที่มันกำลังจะเกิดขึ้นจะทำให้ผมและเค้าเจ็บปวด
แต่เมื่อความจริงแล้วมันไม่มีอะไรเลย มันเป็นแค่การทำความรู้จักที่ดูแรงไปหน่อยก็ทำให้เราสนิดกันมากขึ้น
วันนี้ผมกับเฉินเราออกมาหาอาหารทานกัน ก็เค้าบอกว่าเบื่อกับข้าวที่บ้านก็เลยชวนผมมากินด้วย
เวลาเพียงไม่กี่วันผมก็รู้เรื่องต่างๆนานานจากเค้า ภายนอกที่ดูจะเย็นชาแต่แล้วข้างในนั้นมันชั่งอ่อนแอซะยิ่งกว่าอะไร
“ เฉินเฉินนนนนนนน นี่ หมิงหมิงหิวล่ะนะ” เอิ้ม ผมลืมบอกไปว่าเราเปลี่ยนกันมาเรียกแบบนี้ 555 มันก็
ตลกดีนะ เหมือนแฟนเลย(?) แต่ความจริงมันก็เป็นวิธีที่เราจะทำให้สนิดกันมากขึ้น เค้าบอกผมมาอย่าง
นั้น
“ หมิงหมิงนี่นายหิวเป็นคนเดียวรึไง ”
“ เอ้า นายนี่ จะเลือกได้ซักร้านได้ยัง? ช้านหิวววววว ” ผมหน้างอไปเพื่อเค้าจะเห็นใจ
“ อ่าๆ โอเคร้านนี้ละกันนะ คนน้อยดี ฉันชอบ ” เอิ้ม คนน้อยดี ปกติเค้ามีแต่คนเยอะดีสงสัยจะอร่อย อันนี้
คนน้อยชอบ = ="
“ จ้าา รีบเข้าไปกันเถอะ หิวจะกินคนได้แล้ว ” ผมหิวมาก มากจริงๆ ตื่นเช้ามายังไม่ทันทำอะไรเลยโดน
ลากออกมาเนี่ย
“ โห้วว หมิงหมิงก็เกินไป ป่ะเข้าไปข้างในกัน ” ในร้านแต่งตามสไตล์ง่ายๆมีสีสัน และที่สำคัญมีเวที ไว้
สำหรับร้องเพลงด้วย นึกอะไรหนุกๆออกแล้ว
“ เฉินเฉิน นายร้องเพลงเก่งนี่ไปร้องเลย ” ผมเริ่มออกความคิดเห็น และทำท่าจะถามคนที่เสิร์ฟอาหาร
“ ร้องได้ครับ ” เห็นมั้ย ร้องได้
“ ร้องได้ ไปร้องเลยฉันอยากฟังอ่ะ เคยได้ยินนายร้องที่บ้านแล้วอยากฟังชัดๆ นะ นะๆ ” ผมอ้อนเต็มที่
แล้วเค้าก็ลุกขึ้นไปหยิบกีต้าร์ขึ้นมาวางไว้บนตัก
“ เพลงนี้ผมร้องให้กับใครคนนั้นคนที่ผมกำลังตกหลุดรักเค้า.... เพลงนี้คือเพลง อยากให้รู้ว่ารักเธอ ”
พอพูดจบ ก็มีเสียงฮิ้วกันเต็มไปหมด และเฉินก็เริ่มเล่นกีต้าร์ตอนนี้ทุกคนในร้านเงียบกันหมดและฟังเค้าร้อง
เพลง
ด้วยเหตุใดก็ตาม เธอไม่เคยรับรู้
ได้เจอสักเท่าไหร่ แต่เหมือนไกล ไกลห่างกัน
ได้แค่มองหน้าเธอ ทำได้เพียงแค่นั้น
หัวใจที่แอบฝัน อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
หากเธอรู้ใจ หากเธอรู้ตัว เธอจะเข้าใจกันรึเปล่า
ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย
อยากได้ยินเสียงคนที่คุ้นเคย
อยากจะเจอคนเดิมที่เคยที่เจอในเมื่อวาน
หากพรุ่งนี้ทุกอย่างหมุนไป ฉันคนหนึ่งจะยืนตรงที่เก่า
อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ
ต่อให้มันจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม อยากให้รู้ว่ารักเธอ
เสียงฮิ้ว ฮาวอะไรไม่ได้เข้าหัวผมเลย มีเพียงความรู้สึกแปลกที่หัวใจของผมตอนนี้มันดูสับสนไป
หมดแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นเพราะอะไร แต่มันกำลังทำให้ผมรู้สึกหัวใจเต้นแรง สายตาที่ส่ง
มาให้ผมมันกำลังทำให้ผมใจเต้นแรงเฉินนายมันอันตรายกับหัวใจฉันมาก
Suho side
ตอนนี้ผมเริ่มจะลืมเรื่องราวร้ายๆพวกนั้นลงไปแล้วบ้างล่ะเพราะมีใครคนนึ่งช่วยให้ผม
ค่อยๆลืมมันไป ช่วยให้ผมไม่อยู่คนเดียว ช่วยให้ผมรู้ว่าผมเองก็ยังมีค่า และสุดท้ายก็ยังช่วยทำให้ความรัก
ของผมกลับมาอีกครั้ง
แต่ถ้าจะให้ผมเชื่อว่าความรักครั้งนี้จะไม่จบลงเหมือนครั้งที่แล้วก็เป็นไปไม่ได้ในเมื่อความ
เจ็บปวดมันยังคงฝังลึกอยู่ในจิตใจของผม ผมกลัวว่ามันจะทำให้ผมเจ็บอีกแม้ว่าเขาคนนั้นจะดีแสนดีกับผม
ยังไงก็ตาม
“ นี่! เลย์ถามอะไรหน่อยได้มั้ย ” ผมถามคนที่กำลังนั่งจิบกาแฟที่รสชาติออกจะขมจะตายนั่งกินแบบว่าน่า
นิ่งมาก
“ อ่าห่ะ ถามมาเลยถ้าตอบได้ก็จะตอบ ” แล้วก็นั่งจิบกาแฟต่อ ผมเกลียดอะไรที่ขมๆมากแค่เห็นก็
หึ้ยยยยยแล้ว
“ เหนื่อยมั้ยที่ต้องคอยรับคอยส่งฉัน? เบื่อมั้ยที่ฉันเอาแต่ใจ? รำคาญมั้ยที่ฉันทำตัววุ่นวาย? และสุดท้าย
ต้องอดทนมากรึเปล่าที่ต้องมาเป็นคู่หมั้นกับฉัน? ” ผมถามไปเค้าทำหน้านิ่งแล้วค่อยๆเงยน่าขึ้นมาจาก
กาแฟแก้วนั้น ผมกลัวคำตอบ กลัวว่าเค้าจะรำคาญผม จะเบื่อผม
“ ซูโฮถ้านายถามฉันว่าฉันเหนื่อยมั้ย ฉันเหนื่อย เหนื่อยมากๆ แต่รู้มั้ยเวลานายยิ้มนายร่าเริงมันทำให้ฉัน
เหนื่อยไปเลยล่ะ ” สายตาเค้าดูจริงจังและจริงใจมากที่สุด
“ ถ้าถามฉันว่าฉันเบื่อมั้ย ฉันเบื่อมากที่ต้องทำอะไรที่ไม่อยากทำ แต่เพราะนายทำไง ฉันเลยไม่เบื่อ ” คำ
พูดมากมายที่ผมได้นั้นมันทำให้ผมรู้สึกดี
“ ที่นายถามฉันว่ารำคาญมั้ย ฉันก็รำคาญ แต่ฉันอยากให้นายมาทำตัววุ่นวายแบบนี้กับฉันแค่ฉันคนเดียว ”
ผมรู้สึกว่าวันเวลาที่มีเค้าอยู่มันเริ่มจะมีความหมายขึ้นมาแล้วล่ะ
“ และสุดท้ายฉันต้องอดทนมากรึเปล่าที่ต้องมาเป็นคู่หมั้นของนาย …. ” เค้าทิ้งคำพูดไว้เพียงแค่นั้น มัน
ทำให้ใจผมเต้นเร็วมากขึ้น คำตอบที่แสนหวานเมื่อกี้อาจจะจบไม่มีความหมายเพราะตอบสุดท้ายนี้ก็ได้
“ ฉันจะบอกว่าฉันไม่ได้อดทนอะไรเลย ฉันมีความสุขมาก ฉันรู้สึกดีมากๆ ที่ได้เป็นคู่หมั้นของนาย ” ผม
ไม่รู้อธิบายยังไงแต่ตอนนี้ผมอยากจะเข้าไปกอดเค้าให้แน่นที่สุด แต่ติดตรงที่ว่าที่นี้มันร้านกาแฟ
“ เลย์ นายพูดจริงหรอ ? ” ผมถามอีกครั้งเพื่อว่าแน่ใจว่าที่ผมได้ยินมามันไม่ผิด
“ จริงสิ ” ตอนนี้ผมรู้สึกร้อนๆที่หน้า และทำเอาคนข้างหน้าผมหัวเราะออกมา
“ หัวเราะอะไรน่ะ ”
“ ซูโฮนี้นายเขินฉันหรอ 555 นายรู้มั้ยว่าเวลานายเขินนะฉันอยากจะ.... ” อีกแล้วเค้าทิ้งคำพูดไว้เพียง
แค่นั้น
“ อยากจะอะไร บอกฉันมาเลยนะ ”
“ นายอยากรู้จริงๆอ่ะ ”
“ ก็อยากรู้สิ อยากจะอะไร ”
“ อยากจะทำแบบนี้ไง ” เหมือนโลกนี้หยุดหมุน เมื่อร่างโปร่งข้างหน้าผมลุกขึ้นแล้วโค้งตัวลงมากระชิบที่
ข้างหูแค่นี้ก็ทำให้ผมอึ้งไปมากแล้วแต่ยังไม่จบไอ้แบบนี้ของเค้าน่ะ อยู่ที่แก้มผมเลยล่ะ ใช่เค้าหอมแก้มผม
o///O แล้วในนี้มันร้านกาแฟนะ ดูผู้คนก็มองกันเป็นตาเดียวเลยอ่าาาาา ผมอายนะ
“ เลย์! นายทำอะไรน่ะ ” โวยวายไปแค่นั้น เพราะตอนนี้ผมทั้งเขินทั้งอายไปหมดแล้ว
“ ก็นายอยากรู้ไง ฉันก็เลยทำให้รู้ ” เลย์ยิ้มล้อเลียนผม โอ๊ยเขินไม่ไหวแล้วนะ
“ กลับเถอะ นะ นะๆ ” อายจะแย่แล้วอ่ะ
“ กลับทำไมอ่ะ ฉันยังไม่ได้กินเค้กไม่หมดเลยอ่ะ ” ผมรู้ว่าเค้าเข้าใจสายตาที่ส่งไปอย่างจะแกล้งผมล่ะสิ
“ งั้นฉันไปเองก็ได้ ” ผมพูดเสร็จลุกขึ้นรีบเดินออกจากร้านอย่างเร็วอายจะแย่อยู่แล้ว
“ รอกันหน่อยสิ เหนื่อยนะ ” ผมรู้เค้าไม่มีทางทิ้งผมไปได้เลย
ขอเถอะนะครับขอให้รักครั้งนี้ของผมมีแต่ความสุขความเข้าใจและขอเถอะขอให้มันอย่าจบลง
ที่น้ำตาและขออย่าให้จบลงที่ความไม่เข้ากัน ผมขอแค่นี้ขอแค่มีผมและเค้าเดินจับมือแบบนี้ตลอดไป
ซักวันผมคงจะมีโอกาศบอกรักเค้าอย่างเต็มปากซักที
Hello ~
ทักทายค่ะ ไรเตอร์ขอโทษที่มาต่อช้า ช้ามากๆ แต่ว่าเค้ามีงานเข้าจริงนะ
อย่าเพิ่งเบื่ออย่าเพิ่งลืมกันนะ
รักลีดเดอร์มากค่ะ
เม้นกันหน่อยนะจ้ะ
ความคิดเห็น