[SF] ALL YOUNGJAE GOT7 FICTION

ลำดับตอนที่ #19 : [SF] -If You Do- [1] [NiorJae]

GOT7 - ?? ??(If You Do)

 

[SF] -If You Do- [1] [NiorJae]

[Fiction By Masoo]

**อ่านเรื่องนี้อย่างละเอียดนะคะ ไม่งั้นจะพลาดช็อทเด็ด และอาจจะงงได้**
 

** ฟิคชั่นเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งหาได้มีส่วนของความเป็นจริงไม่ เนื้อเรื่องมีฉากรุนแรงในบางซีนอารมณ์ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ**

‘Every day every night feel like a fool’ 

            เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน ภายในห้องชุดโล่งกว้างบนเพนท์เฮ้าส์หรู วัตถุโดยรอบโอบล้อมไปด้วยรูปภาพ กระดานวาดเขียน แท่นวางจานสี กระป๋องใส่พู่กัน ดินสอเขียนแบบ มือเรียวที่จับดินสอร่างแบบหยุดชะงัก เมื่อนายแบบมีชีวิตลุกออกจากโซฟา เพื่อรับโทรศัพท์มือถือที่แผดเสียงร้องดัง ดวงตากลมมองตามแผ่นหลังบอบบางที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มแขนยาวตัวใหญ่เพียงตัวเดียว เลื่อนสายตาลงต่ำจับจ้องเรียวขาขาวนวลราวเกร็ดหิมะ ที่ก้าวห่างจากตนไปยังด้านนอกระเบียงห้อง จวบจนลับสายตา

            เขาดึงสายตากลับมามองกระดาษวาดรูปที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า ภาพเคล้าโคลงร่างที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ทำให้เขาผ่อนลมหายใจออกมา แม้จะเหลือรายละเอียดไม่มาก แต่ดูเหมือนนายแบบของเขาจะไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมเสียเท่าไหร่ นานแค่ไหนแล้วที่ต่างคนต่างเงียบ และเขาก็ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินเช่นนี้ต่อไป อีกฝ่ายอยากทำอะไร เขาก็เฝ้าตามใจอยู่เสมอมา อย่างเช่นตอนนี้ อีกฝ่ายนึกอยากจะลุกออกจากการเป็นแบบ เขาก็ไม่เคยต่อว่า.......หรือบางทีเสียงของเขาอาจสื่อไปไม่ถึงอีกฝ่ายแล้ว ดวงตาของเขามันไม่สื่อความหมายอะไรเลยหรือ?

            เขาไม่อยากทำตัวเช่นนี้ ไม่อยากทำให้ตัวเองดูน่าสมเพช ไม่อยากทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี แต่เขาก็ไม่อยากถูกคนที่เขารักทอดทิ้งอย่างไม่ใยดีเหมือนเช่นทุกวันนี้.......ร่างสูงโปร่งยันกายขึ้นจากเก้าอี้ไม้หัวกลมตัวยาว ปลายเท้าเปลือยเปล่าวางราบไปกับพื้นปูนซีเมนต์ขัดเงา ค่อยๆก้าวปลายเท้าเดินตรงไปยังประตูระเบียงเพนท์เฮ้าส์ของตนเองช้าๆ ช้าๆ

“ถึงแล้วหรอ? เดี๋ยวพี่ลงไป”

            “ยองแจ.......”

            “นี่พี่แอบฟังผมคุยโทรศัพท์หรอ?!!!” ทั้งน้ำเสียง ท่าทาง และการชักสีหน้า ไม่มีสิ่งไหนที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังพึงพอใจ

            ฝ่ามือกำมือถือแน่น ดวงตารีเรียวจ้องมองคนรักด้วยความหงุดหงิด ประโยคคำถามที่ถามขึ้นไม่ต้องฟังคำตอบยองแจก็พอจะรู้ เพราะเมื่อเขาหันหลังเพื่อจะกลับเข้าห้อง กลับเจออีกฝ่ายยืนมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ไม่เรียกแอบฟัง แล้วจะเรียกว่าอะไร แค่เห็นหน้าของอีกฝ่ายก็หงุดหงิดจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ทำอะไรก็น่าหงุดหงิดใจไปหมด.......ปาร์คจินยองช่างน่ารำคาญ!!!

            “ผมจะกลับ....” พยายามปรับน้ำเสียงในราบเรียบ ไม่โวยวาย

            “เดี๋ยวสิ....รูปยังไม่เสร็จ แล้วยองแจบอกกับพี่ว่าจะค้างด้วยกัน....คืนนี้” น้ำเสียงของจินยองยังคงนุ่มนวล อบอุ่น หากแต่มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง

            “รูปไม่เสร็จ มันไม่ใช่ปัญหาของผม....ผมเบื่อจะแย่แล้ว ที่ต้องมานั่งนิ่งๆเป็นแบบให้พี่!” นี่จะทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆใช่ไหมปาร์คจินยอง!! เบื่อ!! เบื่อทั้งการเป็นแบบ เบื่อทั้งการเป็นคนรักของอีกฝ่ายเลย ชเวยองแจเบื่อ!!!

            “เป็นยองแจเองไม่ใช่หรอ ที่ขอให้พี่วาดรูปให้” จินยองเอ่ยพลางมองคนที่เคยน่ารักในอดีตนิ่งๆ

            “แต่ตอนนี้ ไม่เหมือนตอนนั้นแล้ว.......พี่ควรเข้าใจอะไรไว้บ้างนะ ที่ผมไม่พูด เพราะหวังว่าพี่จะเข้าใจมันเอง” ยองแจถอนหายใจ ลดน้ำเสียงลง เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากันจนปม เป็นการกระตุ้นให้อีกฝ่ายเข้าใจความหมายที่เขากำลังจะสื่อเสียที

            “เรา......กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” ไม่ใช่เขาไม่เข้าใจ แต่เพราะเขาเข้าใจ เขาถึงเลือกที่จะเงียบ อดทน ดึงดัน หรือบางทีเขาอาจจะดันทุรัง

            “มีแค่พี่คนเดียวที่เหมือนเดิม.....ไม่ใช่ผม” ทั้งเฉยชา และไร้ความรู้สึก ราวกับเรื่องราวความรักระหว่างสองเราไม่เคยเกิดขึ้น

            “อย่าทิ้งพี่ไป....ยองแจ.......”

            ยองแจก้าวเดินยาวๆ เพื่อไปให้พ้นจากคนน่ารำคาญ หากแต่ข้อมือกลับถูกรั้งจากชายคนรัก ฝ่ามือที่เคยอบอุ่นในอดีต บัดนี้กลับร้อนเหมือนเอาผิวเนื้อไปแนบกับเปลวไฟ ยองแจสะบัดข้อมือออกในทันทีที่ข้อมือถูกอีกฝ่ายสัมผัส พร้อมเอี่ยวตัวกลับมาเผชิญหน้า โดยไร้เหตุผล ฝ่ามือบางที่กำมือถืออยู่ถูกยกขึ้นสูง และฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาของจินยองด้วยแรงโกรธทั้งหมดที่สุ่มอยู่ในเพลิงอารมณ์ ข้อมือบางเป็นอิสระหลังจากนั้น หากแต่ยังคงเดินตรงเข้าหาชายหนุ่ม ใช้ฝ่ามือทั้งสองผลักดันอกของจินยองซ้ำๆสุดแรงแขน

            “โง่นักหรอ!! ถึงไม่รู้ว่าผมหมายความว่าอย่างไง! เลิกแกล้งโง่ได้แล้วปาร์คจินยอง!!!”

ยองแจหวีดเสียงแหลมสูง ตะวาดอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอันดัง ใช้ฝ่ามือบอบบางผลักร่างสูงโปร่งที่เหมือนไร้เรี่ยวแรงไปชั่วขณะของจินยองไปเรื่อยๆ จนแผ่นหลังภายใต้เชิ้ตสีเดียวกันสัมผัสกับผนังปูน ที่แขวนภาพวาดขาวดำอยู่โดยรอบ ดวงตาของจินยองสั่นไหวอย่างยากจะหักห้าม หากแต่ความหวังยังคงฉายชัดอยู่ในดวงตากลมคู่นี้

“พี่อยากให้ผมพูดมันใช่มั้ย? ดูแล้วพี่คงอยากให้ผมพูดมันออกมา......” ริมฝีปากเรียวบางแย้มยิ้ม ในขณะที่น้ำเสียงของจินยองเหือดหายไปจากลำคอ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มสะบัดไปมาตามศีรษะที่ส่ายปฏิเสธประโยคต้องห้าม

“เลิก..................................................................................................................”

กลีบปากที่ถูกประกบปิดจินยองขอเป็นฝ่ายดูดกลืนคำต้องห้ามลงไปในลำคอ รสจูบในอดีตนั้นเคยหวาน ผิดไปจากตอนนี้ ที่ทั้งขม ทั้งเจ็บปวด......เมื่อผละจูบ ทุกอย่างก็ยังคงไม่เหมือนเดิม.....

“เลิกกันเถอะ”

สุดท้าย.....ปาร์คจินยองก็ไม่สามารถยื้อชเวยองแจไว้ได้ ได้แต่เฝ้ามองคนที่เขารักที่สุดหันหลังเดินจากไป ความอ่อนแอเข้ามาแทนที่ความเข้มแข็ง จินยองทรุดกายลงนั่งบนพื้นปูนซีเมนต์ ดวงตากลมสั่นไหวจ้องมองตรงไปยังภาพวาดของคนรัก เขาได้แต่นั่งจ้องมองภาพวาดนั้นด้วยความรู้สึกโหยหา ภาพรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขที่เคยมีร่วมกันในอดีต ฉายวนซ้ำอยู่ในหัวของเขาไปมา ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะหยุดลง และแทนที่ด้วยภาพแห่งความเฉยชา เงียบงัน น้ำเสียงหวานแปรเปลี่ยน สีหน้าบึ้งตึง และจบลงด้วยประโยคจากลา อย่างไร้เยื่อใย.......

ชเวยองแจทำได้ ทำไมปาร์คจินยองถึงทำไม่ได้

ดวงตากลมเข้มขรึมขึ้นมาในช่วงขณะหนึ่ง เขาโกรธเป็น หงุดหงิดเป็น แต่เขาเลือกที่จะไม่แสดงมันออกมา เขาอดทน อดกลั้นมันมาตลอดเวลา เป็นฝ่ายยอมมาเสมอ เขาควรคิดได้ตั้งแต่นาน แต่เขากลับปล่อยให้ตัวเองดูเป็นคนโง่ การเป็นคนดี บางทีอีกฝ่ายอาจไม่ชอบ การเป็นคนดี ทำให้อีกฝ่ายเบื่อ....แบบนั้นหรอ? ยองแจคิดแบบนั้นมาตลอดใช่ไหม? ไม่ใช่เพราะยองแจชอบที่จะเอาชนะหรอกหรอ นี่ไง.....ชนะแล้ว

จินยองยันกายลุกขึ้นยืน ก้าวเรียวขายาวๆตรงไปยังภาพวาดที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ มือขวาคว้าเข้ากับจานสีที่ผสมสีค้างไว้ ก่อนจะปาจานสีนั้นใส่รูปวาดของยองแจสุดแรง......กระดาษสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดสี บ้างหยดย้อยลงกับพื้นปูน จินยองเหวเสียงลั่นเพนท์เฮ้าส์หรูของตัวเอง ระบายความอึดอดใจออกมา ฝ่ามือกวาดกระป๋องใส่พู่กัน ดินสอ ขาตั้งรูปภาพโดยรอบจนล้มระเนระนาด ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นปูน แผ่นหลังพิงผนัง พร้อมๆกับหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาดวงตากลม

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!”

เสียงร้องอย่างเจ็บปวด และหยาดน้ำตาที่รินไหล........ไม่มีสิ่งไหนที่จะฉุดรั้งอดีตกลับคืนมาได้

‘ผมเข้าไปใกล้กว่านี้อีกไม่ได้ ไม่สามารถส่งความรักไปถึงเขาได้เลย’

-The end-

Next Part…..

บูทหนังสีดำปลายแหลมกระดิกไปมาอย่างรอคอยเวลา แผ่นหลังภายใต้แจ็คเก็ตหนังสีดำแขนยาวยืนอิงอยู่กับ BMW สีดำขลับลูกรัก ปลายนิ้วคีบมวนบุหรี่ที่สูบไปเพียงครึ่งขึ้นอดควันเข้าปอดอีกครั้ง ก่อนดวงตากลมโตจะหันไปเห็นคนที่ตนมาจอดรถรอ มวนบุหรี่ถูกทิ้งลงฟุตบาท ปลายบูทหนังบดขยี้จนไฟปลายมวนดับมอด ก่อนขาเรียวยาวภายใต้สกินนี่ยีนส์สีเดียวกับแจ็คเก็ตหนังจะก้าวไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว.....

“รอพี่ไม่นานใช่ไหมแบมแบม”

Masoo Talk: หายไปนานนะคะ กลับมานี่เพราะ MAD เลย นีกาฮามยอน พีคมาก ไม่แต่งฟิคไมได้แล้ว ไม่พูดมากค่ะ จะบอกว่ามีห้าเรื่องต่อเนื่อง แค่นั้น 555555555555555555555555 ประเดิมด้วยพี่จินยองกับน้องยองแจเลย แต่ If You Do เป็นโปรคเจคเล็กๆแบบออลน้องแตงนะคะ อ่านให้สนุกนะคะ

ปล. ลงดิบๆอาจมีคำผิดนะคะ ต้องขอโทษด้วย