ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic] -Foolish Heart- [ไล้รัก][JACKJAE,YUGJAE]

    ลำดับตอนที่ #2 : -บทนำ-

    • อัปเดตล่าสุด 20 มี.ค. 58


     

     

     











     

    -บทนำ-

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    รัก

     

     

    สำหรับข้าคือคำพูดโป้ปด
    แม้นว่าใจของข้าจะเจ็บปวด หากแต่คำนั้นทำให้ข้าต้องอดทน
    ต่อให้ข้าต้องใช้เวลาในทุกวันไปกับน้ำตา และหัวใจที่แตกสลาย

     

    ข้าก็จะคงพูดคำนั้น คำที่ข้ายังไม่เคยได้พูด

     

     

     

    ว่าข้ารักเจ้า

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

               

                “ชีวิตข้า ต้องเป็นของข้า มิใช่ของผู้ใด....เจ้าเข้าใจในสิ่งที่ข้าพูดหรือไม่ยองแจ?”

     

     

     

     

               

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

               

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                ความวุ่นวายเกิดขึ้นในทันใด เมื่อห้องที่เคยมีผู้พักพิงอาศัยได้หายตัวไปในยามเช้าของวันสำคัญเช่นนี้ เครื่องแต่งกาย และเครื่องประดับงามล้ำที่ใช้ประกอบพิธีสำคัญล้วนยังคงวางอยู่กับที่ และไร้ซึ่งเงาของผู้สวมใส่ ข้ารับใช้ประจำคุ้มที่เปิดห้องมาพบเพียงความว่างเปล่า รีบวิ่งออกจากเรือนหลังเล็กตรงไปยังเรือนใหญ่ของคุ้มเพื่อรายงานเรื่องที่พบเจอในทันที

     

     

     

     

     

     

     

     

                “นายท่าน....แฮ่ก.....นายท่านขอรับ!.....นายน้อย.......น.....นายน้อยแจนีลหายตัวไปขอรับ!!!

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                เหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางใจ เมื่อได้ยินประโยคร้อนรนของข้ารับใช้ที่วิ่งกระหืดหระหอบรีบร้อนเข้ามารายงานแก่ผู้เป็นใหญ่แห่งคุ้มชเว เขาผู้ซึ่งยืนอยู่ในเรือนใหญ่พร้อมกับท่านลุง ซวนเซจนแทบเป็นลมล้มพับ หากมิได้เรียวแขนของพี่เลี้ยงรองรับเอาไว้ได้ทัน ดวงตารีเรียวบัดนี้คลอเคล้าหยาดน้ำใส และพร้อมจะรินไหลลงมาได้ทุกเมื่อ

     

     

     

     

                ประมุขแห่งคุ้มชเวชักสีหน้ามิพึงใจเมื่อได้รับรายงานว่าหลานชายตัวดี แอบหลบหนีไปในวันงานสำคัญ สมองอันหลักแหลมของพ่อค้าใหญ่ผู้เลื่องชื่อรีบประมวนผล คิดหาทางออก เพื่อแก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้ ก่อนที่ใบหน้าคมดุจะหันหลังกลับมา และสบเข้ากับดวงตารีเรียวของหลานชายฝาแฝดอีกคน ชเวจองซอก ผู้มีศักดิ์เป็นลุงแท้ๆของหลานชายฝาแฝด ก้าวเดินเข้ามาหา ชเวยองแจ ผู้เป็นแฝดน้องของ ชเวแจนีล ที่ได้หลบหนีไปด้วยใบหน้านิ่งเฉย ท่านลุงพิศมองใบหน้าของยองแจไปมา ก่อนจะเอ่ยวาจา ในสิ่งที่ยองแจเองก็ไม่อยากจะได้ยิน

     

     

     

     

     

     

     

     

                “นับแต่นี้ไปจะมิมีนายน้อยชเวยองแจอีก....จะมีเพียงแค่นายน้อยชเวแจนีล และนั่นก็คือเจ้าหลานรักของลุง....ยองแจ....นับแต่นี้เจ้าคือแจนีล มิใช่ยองแจ

     

     

     

     

                ชเวจองซอกเว้นประโยค ก่อนจะเอ่ยต่อ

     

     

     

     

                “ลุงรู้ว่าเจ้าทำได้ยองแจหลานรัก เพื่อลุงและเพื่อแจนีลพี่ชายฝาแฝดของเจ้า....ชายที่เจ้าแต่งด้วยมิใช่คนอื่นคนไกล หากแต่เป็นท่านพี่เจียเอ๋อของพวกเจ้าเอง” น้ำเสียงทุ้มนุ่ม กับฝ่ามือใหญ่ที่กำลังลูบไล้เรือนผมของยองแจอย่างอ่อนโยนนั้น ทำให้นายน้อยวัยสิบเจ็ดน้ำตาร่วงริน

     

     

     

     

                ด้วยเพราะท่านลุงเลี้ยงดูเขาและท่านพี่แจนีลมาตั้งแต่ยังเล็ก การตอบแทนบุญคุณผู้ที่เลี้ยงดูฟูมฟักตนมานั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญ หากชเวยองแจคนนี้ตอบแทนพระคุณของท่านลุงได้เพียงเพราะต้องกลายเป็นท่านพี่แจนีลตลอดไป......ยองแจก็ยอม

     

     

     

     

                ยองแจรู้ เพราะเหตุใดท่านพี่แจนีลถึงเลือกที่จะหนีงานแต่งงานครานี้ ทั้งที่ท่านพี่เจียเอ๋อนั้นเอ็นดูท่านพี่แจนีล และเลือกท่านพี่แจนีลมากกว่ายองแจ.....

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                “จินยองเจ้าพานายน้อยของเจ้าไปแต่งตัวเสีย....ขบวนเกี้ยวรับเจ้าสาวจากชอลลาคงใกล้ถึงคุ้มข้าแล้ว” เสียงทรงอำนาจของท่านลุงปลุกให้ยองแจหลุดจากภวังค์ และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริง

     

     

     

     

     

                ปลายเท้าเล็กก้าวเดินไปพร้อมๆกับฝีก้าวของพี่เลี้ยงคนสนิท ที่เดินประคองเรือนกายน้อยไปตลอดทาง เสียงสะอื้นไห้ของพี่เลี้ยงดังขึ้นเป็นระยะ ตลอดทางเดินทางที่ทอดยาวไปยังเรือนหลังเล็ก นายน้อยยองแจได้แต่อดกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้ และเผยรอยยิ้มกว้างส่งไปให้พี่เลี้ยงเพื่อเป็นการบอกกล่าวว่าตนมิเป็นไร

     

     

     

     

                เหล่าข้ารับใช้สาวหลายคนช่วยนายน้อยยองแจแต่งองค์ทรงเครื่องในชุดเจ้าสาวแสนสวยสีสดใส ทุกนางล้วนรู้สึกใจหาย เหตุเพราะรู้ความจริงในเรื่องการสลับตัวดี ว่านายน้อยที่พวกหล่อนแต่งองค์ให้อยู่นี้คือนายน้อยยองแจ หาได้ใช่นายน้อยแจนีลไม่ ในเมื่อการแต่งระหว่างสองตระกูลถือเป็นสิ่งสำคัญสำหรับตระกูลชเวเป็นอย่างมาก หากแต่การที่นายน้อยแจนีลทิ้งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลังเช่นนี้ ถือเป็นการมิสมควรเป็นอย่างยิ่ง ทั้งที่ทางตระกูลคิมได้เลือกนายน้อยแจนีลเอาไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว

     

     

     

     

                ความลับของเจ้านายถือเป็นสิ่งที่ข้ารับใช้ควรถือปฏิบัติเพื่อแสดงถึงความจงรักภักดี และพวกนางก็ถือปฏิบัติเช่นกัน นับแต่นี้ต่อไปจะมิมีนายน้อยชเวยองแจอีกต่อไปแล้ว.........

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวตระกูลชเวเดินทางออกจากเขตเมืองหลวงโซลรันในเวลาเช้าตรู่ มุ่งหน้าสู่เขตเมืองเหนือชอลลา ทิ้งความลับไว้ยังเบื้องหลัง พร้อมกับหัวใจที่ใกล้แตกสลายลงไปทุกขณะ เมื่อใกล้เวลาได้พานพบกับใครผู้นั้น

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ชเวยองแจเจ้าเอ้ย เจ้าจงพร่ำย้ำเตือนตน

     

    มิว่าเจ้าจะโบยบินไปไกล ในทุกแห่งหน

     

    ปีกขนเจ้าจะยิ่งชอกช้ำหนัก ดิ่งตกเหว

               

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    TBC

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

                Masoo Talk: กลอนไม่เคยจะลงอะไรเลย อย่าแคร์นะแก 5555555555 ให้อภัยข้าเถิดนะ ไม่อยากท็อคมากค่ะ ไว้รอตอนต่อไปเนอะ เหมือนพูดทุกอย่างไว้ในท็อคก่อนหน้านี้หมดแล้ว อย่าลืมไปอ่านกันด้วยนะจ๊ะ ฝากไล้รักไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะทุกคน ติดแท็กได้น้า เจอกันตอนหน้าจ้า รอไม่นานๆๆ เพลงหน้าฟิคเพราะนะอย่าลืมฟัง ><

                ปล.อาจมีคำผิดบ้าง เดี๋ยวจะเข้ามาแก้นะจ๊ะ ต้องขอโทษด้วย

     

     

     

     

     

    #ฟิคไล้รัก



     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×