คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] -Black Sweater- [JB,YJ,JR.]
黑色毛衣 - JB,Jr,YJ
[SF] -Black Sweater- [JB,YJ,Jr.]
[Fiction By Masoo]
**อ่านเรื่องนี้อย่างละเอียดนะคะ ไม่งั้นจะพลาดช็อทเด็ด และอาจจะงงได้**
**ฟิคชั่นเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งหาได้มีส่วนของความเป็นจริงไม่ เนื้อเรื่องมีฉากรุนแรงในบางซีนอารมณ์ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ**
ผมลืม.....ว่าผมยังคงรักคุณ
เกล็ดหิมะสีขาวบริสุทธิ์โปรยปรายลงมาในยามเช้า หน้าต่างกระจกบานใสไร้การบดบังจากผ้าม่านนั้นทำให้ดวงตาเรียวสวยที่ตื่นจากนิทราจับจ้องมองเกล็ดน้ำแข็งนั้นอย่างไม่วางตา ใบหน้าขาวใสนอนหนุนศีรษะตะแคงข้างอยู่บนหมอนใบโต เรือนผมสีบลอนด์นุ่มมือกระจายตัวอยู่บนปลอกหมอนสีเข้ม เรือนกายบอบบางนั้นซุกอยู่ใต้นวมผืนหนาสีเดียวกับปลอกหมอนและผ้าปูเตียง พร้อมกับร่างของใครอีกคนที่นอนตะครองกอดอยู่ด้านหลัง ลมหายใจอุ่นของอีกฝ่ายเป่ารดอยู่ยังท้ายทอยขาว
อากาศด้านนอกตอนนี้คงหนาวจนติดลบ เช่นเดียวกับหัวใจของเขาในตอนนี้ ฮีตเตอร์ทำความร้อนภายในห้องกว้างบนเซฟเฮาส์หรู ไม่ได้ทำให้ ชเวยองแจ อบอุ่นขึ้นเลยสักนิด รวมถึงอ้อมแขนที่กำลังโอบกอดเขาไว้ตอนนี้ก็ด้วย....อยู่ๆธารน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างที่เจ้าตัวก็ไม่อาจห้ามได้ หมอนใบโตเต็มตื้นไปด้วยหยาดน้ำตาเป็นวงกว้าง...ชเวยองแจได้แต่ร้องไห้เงียบๆ ขณะจ้องมองหิมะที่กำลังโปรยปรายนั้น
“ร้องไห้ทำไม?” น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มที่โอบกอดยองแจอยู่ด้านหลังกระซิบถามชิดริมใบหู
ยองแจตกใจกับน้ำเสียงของอีกฝ่ายมาก และพยายามขยับกายให้ออกห่าง แต่มีหรือที่คนเอาแต่ใจจะยอมให้ร่างภายใต้อ้อมกอดทำอะไรได้ตามอำเภอใจ ท่อนแขนแข็งแรงของ อิมแจบอม ออกแรงรั้งร่างเรือนกายเปลือยเปล่าของยองแจเข้ามาแนบชิดอกแกร่งอีกครา กอดรัดเอาไว้ให้แนบแน่นยิ่งขึ้น เมื่อยองแจยังคงไม่ยอมตอบคำถามของเหตุผลที่เจ้าตัวกำลังร่ำไห้ แจบอมจึงไล้ปลายจมูกโด่งรั้นลงยังท้ายทอยขาวของคนในอ้อมกอด ไม่วายแนบกลีบปากจูบลงยังท้ายทอยขาวเนียนอีกครั้ง....และอีกครั้ง
แม้ร่างกายจะไม่สามารถขยับหนีอีกฝ่ายได้แล้ว แต่ยองแจก็พยายามหดลำคอหนีริมฝีปากของอีกฝ่าย โดยไม่รู้ตัว ว่ายิ่งขัดขืนผู้ชายอย่างอิมแจบอมมากเท่าไหร่ ชายหนุ่มผู้นี้ก็ยิ่งอยากจะเอาชนะมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“ป.....ปล่อยผมนะ!!” เสียงหวานแหบแห้งเอ่ยเสียงดัง ให้อีกฝ่ายหยุดสัมผัสร่างกายของตนเสียที
“นายกำลังออกคำสั่งกับฉันงั้นหรอ....ชเวยองแจ?” น้ำเสียงทุ้มต่ำของแจบอมแข็งกร้าว ชายหนุ่มผละกายออกจากร่างเปลือยของยองแจเพียงครู่ และใช้ฝ่ามือใหญ่จับผลิกร่างของยองแจให้นอนหงาย กดข้อมือทั้งสองข้างของยองแจตรึงไว้กับหมอนใบใหญ่ที่ร่างบางหนุนอยู่
ดวงตารีเรียวสั่นไหว เมื่อมองสบกับผู้ชายที่กำลังใช้กำลังบังคับขืนร่างกายของเขาเอาไว้ด้วยแรงมหาศาล ดวงตาคมแข็งกร้าวจ้องมองเขาด้วยความเหนือกว่านั้น ไม่ต่างจากคมมีดที่ค่อยๆกรีดผิวเนื้อเขาให้มีบาดแผลเลย....เจ็บ....ยองแจเจ็บจนแทบหายใจต่อไปไม่ไหวแล้ว หยาดน้ำตารินไหลออกมาอีกครั้ง ม่านน้ำตาที่ก่อตัวขึ้นนั้นสามารถบดบังใบหน้าของแจบอมได้เป็นอย่างดี.....เขาเกลียดอิมแจบอม....แม้แต่หน้าของอีกฝ่ายเขาก็ไม่อยากจะมอง.....ยองแจกำลังจะปิดเปลือกตาลง และนั่นยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้าย
“มองหน้าฉัน!!!!” แจบอมตะคอกเสียงดังลั่นห้อง พร้อมๆกับฝ่ามือใหญ่ที่ย้ายจากข้อมือเล็กมาบีบอยู่ที่ปลายคางของร่างข้างใต้ด้วยความรวดเร็ว ยองแจนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ฝ่ามือของแจบอมเหมือนคีมเหล็กที่กำลังบีบรัดปลายคางของเขาเอาไว้ ยองแจกระพริบตาขับหยาดน้ำตาให้รินไหล ฝืนเปลือกตาให้ปิดลง โดยไม่ยอมทำตามคำสั่งแจบอม
“มองหน้าผัวให้มันเต็มๆตาหน่อยสิ หรือว่ายังคิดถึงผัวเก่าอยู่...ฮึ?” ถ้อยคำร้ายกาจของอิมแจบอมนั้นทำร้ายชเวยองแจได้ดีเสมอ รวมถึงรอยยิ้มเหยียดหยันยังมุมปากนั่น....มันช่างน่ารังเกียจ!
“....ใช่....ผมคิดถึงเขามาก!”
สิ้นเสียงแหบหวานที่ตอกกลับเสียงดัง แจบอมชักสีหน้าและนิ่งครึมทันที ยองแจมองเห็นสันกรามที่ขบกันแน่นอย่างอดกลั้นของชายหนุ่ม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนเป็นปม แจบอมจ้องตาเขาเขม็ง หัวใจของยองแจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว หากแต่แจบอมกลับผละออกจากร่างของเขาหลังจากนั้น โดยไร้ซึ่งคำพูดร้ายกาจใดๆอีก แต่เหมือนกับความโล่งอกเพียงเสี้ยววินาทีนั้นจะจางหายไปในชั่วพริบตา
เรือนกายบอบบางถูกฝ่ามือแข็งแรงฉุดกระชากเรียวแขนให้ลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม พร้อมๆกับสเวตเตอร์สีดำแสนรัก ถูกโยนมาคุมร่างของยองแจเอาไว้ ยองแจยังไม่ทันได้เอ่ยเรียกร้องขัดขืนสิ่งใด หากแต่เรือนร่างอ่อนแรงของตนเองก็ถูกฉุดกระชากให้เดินตามแจบอมออกไปตามทางเดินที่มุ่งออกจากบริเวณของห้องนอนแล้ว มือเรียวเล็กจับกระชับสเวตเตอร์แสนรักเอาไว้แนบกายที่เปลือยเปล่าของตนเอง ร่างกายบอบช้ำจำต้องฝืนทนก้าวเดิน
เพียงแค่ก้าวเท้าออกจากห้องนอน ความอับอายทั้งหมดที่ในชีวิตนั้นเทียบไม่ได้กับสถานการณ์ที่ยองแจกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ จำนวนบอดี้การ์ดมากมายของผู้ชายใจร้ายนั้นยืนอยู่ในทุกๆตารางนิ้วภายในเซฟเฮาส์ของผู้เป็นนาย ทุกสายตาเหลือบมองเพียงนิดก่อนจะก้มหน้าต่ำ เมื่อผู้เป็นนายฉุดกระชากร่างของเขาให้เดินผ่าน อิมแจบอมต้องการทำให้เขาอับอายต่อหน้าทุกๆคน เรียวขาขาวอ่อนแรงจะแทบจะล้มพับ หากแต่แรงฉุดกระชากของอีกฝ่ายกลับมีมากกว่า แจบอมฝืนบังคับกระชากร่างของยองแจให้ก้าวเดินตามไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าจุดหมายคือที่ใด
ฝ่ามือเล็กกำสเวตเตอร์ตัวเดียวที่พอจะช่วยบดบังร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองนั้นสั่นเทา ยองแจก้มหน้ามองปลายเท้าของตัวเองไปตลอดทางเดิน หยาดน้ำตาหยดรดรินยังพื้นหินอ่อน ริมฝีปากแตกแห้งขบกัดเข้าหากันเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นไห้น่าสมเพชของตนเองเอาไว้อย่างถึงที่สุด ยองแจได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ ว่าเพราะอะไร ทำไมเขาถึงต้องตกอยู่ในน้ำมือของผู้ชายคนนี้ และทำไมต้องเป็นเขาที่ถูกหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว หรือแม้กระทั่งคนรัก......
“คุณแจบอม.......”
น้ำเสียงทุ้มอบอุ่นอ่อนโยนดังมาจากเบื้องหน้ายองแจ เมื่อฝีเท้าของเจ้าของชื่อที่อีกฝ่ายเอ่ยเรียกหยุดลง เช่นเดียวกับฝ่ามือใหญ่ที่ฉุดรั้งเขามาตลอดทางเดินนั้นได้ปล่อยข้อมือเขาให้เป็นอิสระ ยองแจยกมืออีกข้างที่ถูกแจบอมปล่อยขึ้นมากำสเวตเตอร์สีดำให้บดบังเรือนกายเบื้องหน้าของตนให้มิดชิด เนื้อตัวของยองแจสั่นไหวด้วยความหนาวเหน็บเหมือนมีลมพัดผ่านเรือนร่าง เมื่อน้ำเสียงของอิมแจบอมได้เอ่ยประโยคออกมาหลังจากนี้
“สารภาพความจริงทั้งหมดต่อหน้าคนรักของนายซะสิ......ปาร์คจินยอง”
เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีนั้นเลือนหายไปจนหมด เมื่อเขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไปยังบุคคลที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ห่างจากร่างของเขาไปเพียงไม่กี่สิบก้าว ยองแจทรุดกายลงนั่งกับพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบนั้น อย่างไร้กำลัง สองมือกำเสื้อสเวตเตอร์สีดำแน่นจนมือเล็กคู่นั้นสั่นเทา นัยน์ตารีเรียวที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตานั้นพยายามจ้องมอง ปาร์คจินยอง ให้เต็มสองตา ให้สมองได้รับรู้ ว่าผู้ชายคนนั้นที่ยองแจตามหา ผู้ชายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรัก..... บอกชเวยองแจคนโง่ที ว่าทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องโกหก
หัวใจของปาร์คจินยองเหมือนถูกบีบรัดจากน้ำมือของผู้เป็นนาย เบื้องหน้าของเขาคือเด็กหนุ่มคนนั้น คนที่เขารักจนหมดใจ....รักแม้สิ่งที่กระทำต่ออีกฝ่ายจะเต็มไปด้วยคำสั่ง และแผนการจากผู้เป็นนาย ความรักโง่ๆ เกิดขึ้นจริงในช่วงเวลาที่เขาปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง จงทำลายตระกูลของเด็กนั่น ทำลายครอบครัว ทำลายคนรอบข้าง.......แต่จินยองไม่เคยรู้ว่าสุดท้าย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้ลงมือทำลาย มันจะย้อนกลับมาทำลายตัวเขาด้วย......ความลับไม่เคยมีในโลก.....ความจริงเปิดเผย เมื่อปาร์คจินยองพยายามปกป้องชเวยองแจ จากการทำลายของตัวเขาเอง อิมแจบอมผู้เป็นนายกลายเป็นคนเข้ามาจัดการทุกสิ่งอย่างด้วยตัวเอง
“ขอโทษ.....พี่ขอโทษ.....ยองแจ”
น้ำเสียงอบอุ่นที่เอ่ยความจริงนั้นสั่นเทา ดวงตาคมที่จับจ้องใบหน้าของยองแจเอาไว้นั้นแดงกร่ำ ก่อนที่หยาดน้ำตาลูกผู้ชายจะรินไหลลงมาอย่างอดกลั้น หัวใจของจินยองวูบโหวง มันรู้สึกเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด เจ็บ......คำรักมันจุกอยู่ที่ลำคอ ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาให้อีกฝ่ายได้ยิน นับจากวันนั้น ชเวยองแจไม่ใช่ของปาร์คจินยองอีกต่อไปแล้ว....จินยองรู้ดี...นายของเขา.....อิมแจบอมต้องการชเวยองแจมากแค่ไหน
มาก.....ถึงขนาดไม่ยอมฆ่าคนทรยศเช่นเขา
มาก.....ถึงขนาดเก็บเขาไว้ใกล้ตัวชเวยองแจ
มาก....ถึงขนาดเขาอยากตายก็ไม่สามารถตายได้
จินยองมอบรอยยิ้มทั้งน้ำตานี้ให้กับร่างบอบบางที่นั่งสะอื้นไห้อยู่เบื้องหน้าตน แม้อยากจะเดินเข้าไปกอดปลอบอีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่เขาก็ทำไม่ได้ หากแต่สิ่งที่ทำให้จินยองยิ้มได้นั้น คือสิ่งของสำคัญของเขาที่ยังคงอยู่กับอีกฝ่าย สเวตเตอร์สีดำตัวนั้น มันเป็นของเขา ให้สเวตเตอร์สีดำตัวนั้นเป็นตัวแทนอ้อมกอดจากเขา แค่นี้จินยองก็พอใจแล้ว.....จินยองหวังให้ยองแจห้วนนึกถึงไว้ว่าสเวตเตอร์สีดำตัวนั้นเป็นเหมือนอ้อมกอดจากเขา ในค่ำคืนแรกของเราสอง.....ค่ำคืนที่มีความหมายของสองเรา....
แจบอมที่ยืนมองลูกน้องทรยศกับอดีตคุณหนูตระกูลชเว ได้แต่ขบสันกรามแน่นด้วยโทสะ แจบอมยอมรับว่าพึงพอใจในตัวคุณหนูชเวมาก.....มากเสียจนถลำลึกลงไป กลายเป็นความรัก และใครหน้าไหนก็ไม่สามารถพรากชเวยองแจจากเขาไปได้....
ท่อนแขนบอบบางถูกฝ่ามือใหญ่ของแจบอมฉุดรั้งให้ลุกขึ้นยั่งยืน เรียวขาอ่อนแรงโอนอ่อนไปตามแรงฉุดรั้ง ฝ่ามือกำสเวตเตอร์เอาไว้แนบอก ทั้งที่มือเล็กๆคู่นี้แทบหมดแรง ยองแจร้องไห้จนนัยน์ตาพร่ามัว เขายอมแพ้ต่อทุกสิ่งแล้ว เขามันก็แค่คนโง่คนหนึ่ง ให้เจ็บไปมากกว่านี้ เขาก็คงไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว อ้อมกอดสุดท้ายจากคนที่เขารักถูกกระชากออกไปจากเรือนร่าง เรือนกายถูกโอบอุ้มเอาไว้ภายในอ้อมแขนของผู้ชายใจร้ายคนนั้นอย่างง่ายดาย เรียวขาสูงยาวก้าวเดินออกจากห้องๆนี้ โดยไร้คำพูด
ฝ่ามือเล็กไร้ซึ่งหนทางไขว่คว้าสเวตเตอร์สีดำตัวสำคัญตัวนั้น ที่ถูกแจบอมขว้างทิ้งอย่างไร้ค่าอยู่บนพื้นหินอ่อน เบื้องหน้าปาร์คจินยอง น้ำตามันไม่อาจหยุดไหลได้เลย เมื่อเขาหันหลังกลับไป และสบตากับเจ้าของสเวตเตอร์สีดำตัวนั้น....
ความรักของเราสองถูกผลักให้ตกอยู่ก้นเหวลึก
“ผ ม....ฮึก....เกลียดคุณ อิม.....แจบอม”
อิมแจบอมจะร้าย ให้เท่ากับรัก จะไม่มีสิ่งไหนได้เปรียบ แต่มันจะเท่าเทียม
-The end-
Masoo Talk: สวัสดีค่ะ มาซูนะคะ ประเดิมเรื่องแรกเลย ไม่ต้องคิดอะไรมากเลยค่ะ มาจากเพลงล้วนๆ ฮอล... แต่งไปแต่งมาแล้วแบบ ทำไมปมดูเลวงี้เนี่ย ร้องห้ายยยยยยยยย นยองเป็นพระเอกนะเฟ้ยเรื่องนี้ ฮรึกกกกก สงลูกสาวเลยค่ะ แต่ชอบทำร้ายลูกสาวตล็อด ฝากช็อตฟิคเรื่องนี้ในอ้อมอกอ้อมใจแม่ยกทูแจ แม่ยกเนียร์แจด้วยนะคะ คิคิ
บทความนี้ไม่ได้มีแค่เรานะคะ แต่จะมีนักแต่งฟิคอีกสองคน หรือมากกว่านั้นมาอัพช็อตฟิคหลากหลายคู่ให้ได้อ่านกันค่ะ แต่เราจะเน้นคู่ที่มีน้องแตงค่ะ นี่เมนออลลูกสาว ฮา เรื่องต่อๆไปจะพยายามให้ดีมากกว่านี้ค่ะ ติดแท็คด่าอิมปมกันได้นะคะ ฮา #BlackSweaterJJJ
ความคิดเห็น