คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [OS] :: Begin [BBam]
Begin
::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ละออวามื้นาหยาฝนที่เทระหน่ำทิ้ร่อรอยไว้ามหลุมื้นบนทาเท้า หยน้ำาิ่้าน้นไม้ให่หยลเว้นระยะาารรวมัวามแนวใบสู่ปลายยอ่อนะหยลามแรโน้มถ่ว รอเท้าัมันเลอะราบน้ำระเ็นเป็น่าวหยุาร้าวเิน ปลายเท้าหัเหาทาหลัออนอเส้นทา เมื่อในรอบารมอเห็นภายใ้แว่นารอบทันสมัยสะุับบาสิ่ รอเท้าัมันเหยียบย้ำลบนินที่ลายเป็นโลนเหนียวหนึ หยุหลร้าพุ่มไม้หนาว้าที่มีบาอย่าผิแปลไปาที่เยเห็นนินา
แววาภายใ้รอบแว่นวูบไหว่อนลมหายใอุ่นร้อนะถูระบายแผ่วอย่าไม่อาบ่บอถึอารม์ ร่าสูสมส่วน่อย ๆ ย่อัวลนั่ยอ ๆ ่อนะถอเสื้อโ้ลุมยาวอัวเอ ปลุมทุวามเรอะรัแลูมอมแมมาินโลน
ลูแมวที่น่าสสาร ….
สอแนโอบอุ้มร่าที่หลับใหลระบายลมหายใแผ่ววนเียนหยุนั่นอย่าเบามือ รอเท้าหนัเนื้อี้าวออมาา้าพุ่มไม้ เินลับเ้าเส้นทาหลัและเพียไม่นาน็ถึที่หมาย ระบบอัโนมัิอประูทำานอย่าีเมื่อเ็นเอร์รวับวามเลื่อนไหวที่หน้าประู มันเปิออรวเร็วหาแ่เียบเียบ นหลัเาเอร์เยหน้าึ้นาารัสิ่อเพื่อเอ่ยำทัหายหาแ่ลับลายเป็นารอุทานออมา้วยวามใ
“วันนี้ผมไม่เปิลินิ ุ่วยเลียร์นไ้ที่นัไว้แล้วฝาปิลินิเลยนะรับ” นายแพทย์หนุ่มอิม แบอมเอ่ยับพยาบาลสาวที่มาทำานพิเศษให้ับลินิอหมอศัลยแพทย์ไฟแร ายหนุ่มเินเ้าไปในห้อรว วาร่าเล็ ๆ บนเียนไ้ นาฬิา โทรศัพท์ ระเป๋าั์ถูนำออมาวาทิ้ไว้บนโ๊ะทำาน สเโทสโปถูหยิบึ้นมาาที่แวนสวมเ้าที่อ
อ่อนแรนน่าเป็นห่ว …
“เรียบร้อยแล้ว่ะุหมอ เอ่อ … ให้ัน่วยไหม่ะ” พยาบาลสาวเธอเินมาเปิประูห้อรวเบา ๆ เอ่ยถาม้วยวามหวัี
“ไม่เป็นไรรับุลับเถอะ ผมปิลินิอีสัสอสามวัน” ายหนุ่มพยัหน้าให้ับพยาบาลู่ใสอสามทีเมื่อเธอัารับทุอย่าเรียบร้อยและอัวลับ
นายแพทย์หนุ่มใส่สเโทสโปที่หูฟัเสียีพร ารเ้นอหัวใ ่อนะถอนหายใเบาเบาอย่าโล่อ อย่าน้อยาที่เห็นภายนอมีแ่เพียรอยฟ้ำและบาแผลไม่ให่มา เสื้อลุมให่ถูหยิบออาัววามันไว้ลว ๆ ที่เ้าอี้ สายาวามอทุสัส่วน
รอยฟ้ำ
รอยเลือ
รอยฟัน
ไม่้อเาถึเหุาร์่อนหน้า …
เสื้อทีู่ราวับถูระานระุมหลุีานแทบใส่ไม่ไ้นั่นถูถอออพร้อมาเที่ถูสวมไว้ลว ๆ โยไม่มีั้นใน
อุปร์ทำแผลและผ้าุบน้ำอุ่นวาไว้ใล้มือให้หยิบับ ราบโลนถูเ็ออเบามือนสะอาบาแผลถูใส่ยาพร้อมพันผ้าป้อันสิ่สปร ร่อรอยฟ้ำถูนวเบา ๆ ้วยรีมยา …
้อเท้าถูับให้ั้ันับแนวเียทั้สอ้า
รอยเลือแห้รั … บาแผลีา
.
.
.
“ไม่้อลัว” ราวหนึ่อาทิย์ที่ายหนุ่มเอ่ยพูประโยนี้ พร่ำบอับลูแมวที่ำลัหวาลัวุัวอยู่มุมห้อ
“ิน้าวบ้า”
วาลมโวาวลอ
“ผมยัไม่รู้ัื่อุเลย ผมื่อแบอม อิมแบอมนะ”
น้ำาหยแล้วหยเล่า
“ผมอยู่้านออยาไ้อะไรเพิ่มเรียแล้วันนะ”
้อมอแผ่นหลัว้าที่่อย ๆ เินออไป้วยาพร่ามัว
.
.
.
ปลายนิ้ว้อยสัมผัสเบา ร่าายสั่นสะท้าน ถถอยัวนิับโฟาอีฝั่
“อโทษรับ”
แววาหวาระแว
“ผมะไปนั่โฟาอีัว”
แววหวาลัวลั่นน้ำาให้ไหลริน
นานนับั่วโมว่าะสบล วาม้อมอนที่หยิบ้อนัุปเ้าปา้า ๆ รอยยิ้มอุ่นระบายบา
“บ้านอยู่ที่ไหน”
มือเรียวะััน ้อนหลุล่วระทบาน ุปอุ่นระเ็นโนเสื้อัวให้ที่สวมใส่
“มะ…ไม่ ฮึ ……ลับไม่ ฮึ …เ …อา”
เบาราวาใ เสียหวานาห้ว ำถามถูเ็บำ
.
.
.
“วันนี้ผมแวะร้านเ้” รอยยิ้มว้าอบอุ่นูถุร้านเบเอรี่ื่อัึ้น
ร่าเล็่อย ๆ ้าวออมาาหน้าประูห้อที่เาะมอเ้าอบ้านอยู่นาน
“ุอบเ้ไหม”
้อมอทุารระทำ นับแม้ระทั้เปลือาสีอ่อนนั้นระพริบี่รั้
“แบ …ม …แบม …แบมแบม”
ลูแมวื่อแบมแบม …
.
.
.
“ยะ…อย่า ฮึ ไม่!!!!”
รีร้อสุเสีย น้ำาไหลริน ายบาสั่นสะท้าน ร้ออวาม่วยเหลือ
“แ็สันถอยออมาาแบมแบม!!!”
“ูยัไม่ไ้ทำอะไรเลยไอ้บี !”
เลือที่ะมอ้ามำอธิบายอเพื่อนรั
“ไม่เป็นไร ไม่้อลัว แบมแบมไม่มีใรทำร้ายุไ้ผมรับรอ”
“แ ..บอม…”
เสียทุ้มอุ่นเอ่ยปลอบประโลม ไร้ึ่สัมผัสให้หวาลัว
อยเินามร่าแบบบาถึห้อนอน รอูนแน่ใว่าหลับไป
“มาุยับูที่ห้อทำาน”
บบ่าเพื่อนที่ยัยืนมอูอยู่นอห้อ และเริ่มอธิบาย้า ๆ
“่มืน!!!!”
ำอบือารพยัหน้า ลูแมวที่เปรอะเปื้อนราบโลน ร่อรอยัเน
“ฟั! ทำไมโร้ายี้ว่ะ ูอโทษูไม่ไ้ั้ใแ่เ้ามาถามหามึเาเอาแ่ถอยูเลย้อเินเ้าหา ูไม่รู้ว่ะ”
“อืม”
“แล้วมึเอาไ เาไม่มีาิพี่น้อหรือไมาอยู่ับมึเป็นเือนนานี้”
“ูเหมือนที่บ้านะมีสิ่ที่ทำให้เาไม่อยาลับ”
“มึะเลี้ยหรือไลูแมวนั้น”
รอยยิ้มือำอบ
.
.
.
เหมี้ยว ~~
หมอหนุ่มระบายรอยยิ้มว้า้อมอ หนึ่แมว หนึ่นฟัันอยู่บนโฟา
รอยยิ้มแร อ่อนหวาน ราว้อมน์
“พรุ่นี้้อหานเลี้ย”
วาลมโะวัมอ สอมือประออลูแมว
“อยาไ้”
“นะ”
พ่ายแพ้แล้ว อิม แบอม
.
.
.
“ฮือออออออออออออออออ ……… อ๊า”
ท่ามลาวามมืสนิท ฝีเท้าเร่รีบ มือหนาเปิประูห้อ ร้อนใ
่อย ๆ นั่บนเีย เอื้อมมือุรั้ร่าท่วมเหื่อึ้นมาอปลอบ เอ่ยประโลมร่าเล็นลายสั่น
“ฮึ … พ่อ … เลี้ย ,,ไม่ลับ ไม่เอา … อือ”
“ูว์”
“ทำ ฮึ ..เาทำ ฮืออออออ”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้วนะ”
ฝันร้าย้อาหายไป ………
.
.
.
“อยู่ที่นี่นะรับ”
ท้อฟ้าสใส เสื่อปูลาสวนว้าหน้าบ้าน เ้าลูแมวัวน้อยวิ่เล่นไล่ผีเสื้อ
“อยู่ไ้เหรอ”
ใบหน้าเรียวหวานหันมอ วาลมโประายสใส
“อยู่้วยันเถอะนะ”
หน่วยน้ำลอเรือวา ไหลรินเปื้อนแ้ม
“แ่ … ”
นนนี้แปเปื้อน สปร ไม่มี่า
“เริ่ม้นใหม่้วยันนะ”
แ่ลับเป็นแสสว่าอนอีน และ … ไม่อาเสียไป
“อบุ…แบอม”
รอยยิ้มแสนหวานรารึ
.. ูบ
อ้อยอิ่ประทับนาน
Begin …
*Fin
ความคิดเห็น