คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : noname 2 rewrite เสดแล้วเด้อ
Noname 2
“เฟิสตื่นได้แล้ว เค้าเลิกเรียนกันหมดแล้วเนี่ย ข้าว เที่ยงมืงก็ไม่กินทำไมวันแรกมืงต้องกหลับทั้งวันตลอดเลยวะ” เสียงไอพูดังเข้ามาในโสตประสาทเรียกให้ผมลืมตาขึ้นมาเจอแสงยามอาทิตย์อัสดงที่ส่องผ่านรอยแยกของหน้าต่างเข้ามาในห้องเรียนที่เหลือเพียงพวกผม ดูเหมือนจะเลยเวลาเลิกเรียนมาลนานมากแล้ว...
“กุต้องปรับเวลา” ผมตอบไปดังเช่นครั้งก่อนๆ เพราะเวลาปิดเทอมผมชอบนอนดึก บางวันก็ไม่นอเลยสะสมมายันเปิดเทอมก็เลยลงเอยแบบนี้แหะทุกปีเลย
“เออๆ ไปเร็ว เตะบอลกัน” พวกมันเดินออกไปรอผมที่หน้าประตูห้องระหว่าที่ผมกำลังเก็บของ(ที่ไม่ค่อยจะมี)อยู่
“ไง ทำไมกลับช้าล่ะเรา เตะบอลอีกแล้วหรอ” คุณพ่อถามอย่างรู้ทันเมื่อผมก้าวเท้าเข้ามาในห้องอาหารทั้งๆที่ยังมองแต่หนังสือพิมพ์
“ครับ” ผมตอบแล้วก็เดินหาที่วางกระเป๋านักเรียน
“แล้ววันนี้หลับทั้งวันอีกไหมเนี่ย” แม่เดินเข้ามาในห้องอาหารในชุดผ้ากันเปื้อลายกระต่ายน้อยตัวโปรด พร้อมกับกลิ่นหอมอบอวลของคุกกี้ชอกโกแลตที่โชยมาแต่ไกล
“ก็เป็นแบบนี้ทุกปีแหละแม่” ผมตอบสั้นๆ เพราะกำลังฟินกับกลิ่นคุกกี้ ดมมากี่ปีก็ยังฟินไม่หาย เอิ๊กๆ
“ก็แม่บอกแล้วไงว่าปิดเทอมอย่านอนดึกเปิดเทอมเดี๋ยวมันจะปรับตัวไม่ทัน” แม่ตตบหัวผมเบาๆเรียกสติ แล้วก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้แล้วก็ส่งสายตาจับผิด ”แล้วนี่นั่งข้างใครอะ”
“ใครก็ไม่รู้อะ ไม่รู้จัก รู้สึกจะชื่อ ทามินทร์อะไรนี่แหละ” ผมตอบไปแค่นี้ เพราะได้ยินมาเมื่อเช้าตอนที่อาจารย์แนะนำ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีกเลยจนไอพูกับอินมาปลุก จะมีคุ้นๆก็แค่ว่ามีชอล์กมาแตกที่หัว แล้วก็เจ็บมากๆเท่านั้นเอง
“หล่อป้ะ” ไอ้พี่เฟรนที่เพิ่เดินเข้ามากับพี่ซินดวงตาลุกวาวทอประกาย(หื่นจน)น่ากลัว
“ไม่รู้” ผมสะบัดเสียง “ยังไม่ได้มองหน้าเลย” ใช่ครับ พี่สาวสุดฮอตผมเป็นสาววายที่รักการจิ้นน้องชายกับคนนู้นคนนี้เค้าไปทั่วเป็นที่สุด
“คุณหนูๆจะรับดินเนอร์เลยหรือเปล่าคะ วันนี้มีสปาเกตตี้พอร์คบอลแสนอร่อยด้วยนะคะ” พี่ซินถามปนชมตัวเอง(ไม่)เล็กน้อย แต่พี่แกก็ฝีมือดีจริงๆนั้นแหละ
“ได้ครับ เอามาเยอะๆเลยนะพี่ซิน วันนี้ผมหิวมากกก” ก็ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กินนี่นาแถมเพิ่งเตะบอลมาด้วย
“ส่วนหนูขอไปอาบน้ำก่อนแล้วกันค่ะ ไว้เดี๋ยวลงมากิน” พีเฟรนเดินมาหยิกแก้มผมแล้วก็สะบัดผมออกจากห้องไป เดี๋ยวเถอะ ถ้าสิวผมขึ้นผมจะฟ้องร้องพี่เค้าให้ล้มละลายเลย
“ได้ค่ะ” พี่เฟรนพยักหน้าแล้วก็เดินเข้าครัวไปอีกทาง
“โอยอิ่มมากๆเลย” หลังจากเอนจอยอีทติ้งไปเยอะ(มาก) ผมก็เริ่มจะหายใจลำบาก สงสัยคงกินมากเกินไป
“กินเยอะมากไประวังอ้วนนะลูกหัดฟิตๆมั่งล่ะ” แม่บอกพลางส่งสายตาสงสารอย่างห่วงๆ เพราะเห็นผมเริ่มหายใจลำบาก
“คร๊าบๆๆ” ผมนั้งรอสักพักจนเริ่มหายใจสะดวกขึ้นแล้วจึงตอบแม่ไป
“งั้นผมขึ้นก่อนนะครับ” พอเอาจานไปเก็บแล้วผมก็เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วก็หอมแก้มแม่ก่อนไปนอน
“เดี๋ยวสักพักซินเอามิลค์ขึ้นไปให้ค่ะ” พี่ซินตะโกนมาจากในครัว
“ขอบคุณครับ”
พอขึ้นมาถึงห้องปุ๊ป ต่อมโซเชียลของผมก็ทำงานทันที โน๊ตบุคบางเฉียบถูกเปิดฝาออกส่งผลให้ระบบทำการเปิดการทำงานอัตโนมัติ รันหน้าเว็บไซต์อันเป็นที่ภาคภูมิใจของมาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก ขึ้นมาทันที
Krittaraes First
/วันนี้มีอะไรป่าววะ –ผมส่งข้อความไปถามในกลุ่มแชท ที่มีเพียงผม อิน แล้วก็พู
‘In’side of my heart
• ไม่มีๆ วันนี้วันแรกอาจารย์เค้าก็แนะนำตัวกันทุกคนอะ – ชื่อนี้คือไอ้อินเองครับ แรดมากใช่ม้า
Krittaraes First
/แล้วมีคนไหน โหดๆ บ้างปะ – ต้องศึกษาเผื่อเอาไว้ เดี๋ยวเกิดไปทำอะไรไม่ดีขึ้นมานี่ซวยตายเลยอะ
PakPoo
• ก็มี อ.วรรณา กับ อ.สุกัลยามั้ง – ใครฟระน่ะ
Krittaraes First
/สอนวิชาไรอะ – ก็ดันหลับไปทั้งวันบอกมาแต่ชื่อข้าน้อยจะไปเอาน้ำลายจิ้มหัว(อิคคิวซัง)แล้วนึกออกไหมล่ะเฮ้ย
‘In’side of my heart
• การงานกับชีวะ – ทำไมพวกมึงต้องสลับกันตอบด้วยวะเนี่ย ผมขำในใจ
Krittaraes First
/อือหือแต่ละวิชา เอ้อแล้ว – พอพิมมาถึงตรงนี้ก็มีสิ่งแปลกปปลอมเกิดขึ้นทำให้ผมกดเอ็นเทอร์ไปก่อน
“คูนหนูคะ มิลค์อุ่นๆมาแล้วค่ะ มีอะไรเชาท์ลงมาข้างล่างนะคะ” พี่ซินเคาะประตูเป็นสัญญานว่าวางนมเอาไว้ที่หน้าห้องแล้ว
“ขอบคุณครับ” ผมเดินไปที่ประตูแล้วตะโกนไปบอกพี่ซินที่กำลังเดินลงบันไดไป
“โนพรอมแพลมค่ะ” พรอบเบล้มครับท่านเพ่ พี่ซินตะโกนตอบมาจากบันไดเช่นกัน แล้วผมก็ยกถามนมเข้ามาในห้อง พอเหลือบมองไปที่โน้ตบุคเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้ออนแล้ว ผมก็เลยปิดโน้ตบุค ซดนม แล้วก็ไปเตรียมตัวอาบน้ำ
“ไงเฟิส” ผมเจอไออินที่ทางม้าลายอีกแล้ว กระเป๋าสีเทาใบเดิมยังคงปูดเป็นรูปลูกบอลตามเคย ถ้าขาดไปมันคงจะอยู่ยากแน่ๆเลย
“ดี” ผมยกมือทัก
“เอ้อไอเฟิส เมื่อวานมืงพิมมานิดเดียวคืออะระ งง”มันยื่นหน้าจอโรศัพท์ของมันมาให้ผมดู เห็นคำว่า เอ้อแล้ว งอยู่ที่บรรทัดสุดท้าย
“อ๋อ กุจะถามพวกเมิงว่า คนที่นั่งข้างๆกุเป็นยังไงวะ” พอตอบมันแล้วผมก็ว่างกระเป๋าลงบนเก้าอี้ เกิดเสียงสะท้อนในห้องเบาๆ เพราะยังไม่มีคนอยู่เลย พวกผมมาถึงห้องกลุ่มแรกตลอด ถ้าไม่นับไอพูที่มันมาเปิดโรงเรียนทุกเช้า ใชช่แล้วครับฟังไม่ผิดหรอก ไอพูเนี่ยแหละ มันมาโรงเรียนแต่เช้าจน พี่สม ภารโรงที่ถือกุญแจต้องให้มันมาปลุกทุกเช้าเลย เพราะมันมาถึงก่อนพวกคุณครูเสียอีก
“ก็ไม่รู้ดิ เงียบๆมั้ง” มันตอบเฉยๆ
"แล้วหน้าตาเป็นยังไงวะ" ผมเค้นต่อ
"ก็หวานๆมั้ง ไม่รู้ดิมึงต้อไปดูเอง ถามทำไมวะ" ไออินมันมองผมด้วยสายตาแปลกๆ
"มืงก็รู้นี่ว่าพี่สาวกุเป็นคนยังไง" ผมตอบกลับไปทันที โดยไม่ต้องคิด เพราอินกับผมเราสนิทันมานานแล้ว มันเลยรู้จักพี่สาวผมดี
"ฮ่าๆๆๆ เอ้อเห็นว่าเสาร์นี่มีค่ายแล้วนี่" มันหัวเราะชอบใจ
“เปิดเทอมมาแป๊ปเดียวมีค่าแล้วหรอวะ” ผมแปลกใจเล็กน้อย แต่หลังจากอยู่โงเรียนนี้มหนึ่งปีก็เริ่มชินเล็กน้อย
“ไออิน เฟิส เข้าห้องเรียนได้แล้วมั้ง จะถึงคาบโฮมรูมแล้วนา” ไอพูตะโกนเรียกจากขอบสนาม
“เออ ปะๆ”
“เอ้านี่พวกเธอ คราวหน้าหัดเข้าห้องเรียนให้ตรงเวลาหน่อยซิรีบกลับไปที่นั่งเลย” อาจารย์รพีพรรณเอ็ด เพราะพวกรามาถึงห้องเป็นกลุ่มสุดท้าย คาดว่าพวกไอ้เต้ที่อยู่ห้องอื่นก็คงโดนเหมือนกัน
“คร๊าบ”
เฮ้ยตรงที่ขางๆเรานั่นใครวะ หรือว่าจะเป็นไอทามินทร์อะไรนั่น โหเหมือนที่ไออินบอกเลยว่ะ หน้าสวยชะมัดยาด เฮ้ยแล้วกึจะมาสนใจอะไรล่ะ ตั้งสติดีๆ ผมตบหัวตัวเองในจินตนาการแล้วค่อยๆก้มตัวเดินผ่านอาจารย์ไปยังที่นั่ง(เกือบ)หลังห้อง
“นายชื่อเฟิสสินะ” ไอ้หน้าหวาน เอ้ย ทามินทร์ถาม
“อือ” ผมตอบกลับไปสั้นๆ เพราะสังเกตเห็นว่าอาจารย์รพีพรรณยังจ้องอยู่ แต่พอเธอหันไปทางอื่นก็ค่อยหายใจคล่องหน่อย
“เราชื่อทามนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”อีกฝ่ายหันมายิ้มแล้วเอียงคอเล็กน้อย ผมสีชมพูอ่อนเลื่อนมาบังหน้าเพราะองศาการวางเปลี่ยนไป ดวงตาสีนวลฉายแววใสซื่อ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันเนี่ย ตั้งสติดีๆกฤตเรศถ้ามืงไม่อยากโดนพี่เฟรนล้อไปตลอดชาติ
++++++++++++++++++++++++++++++++
เย่จบไปอีกตอนแล้ว ช่วยเม้นหรือโหวตเป็นกำลังใจหน่อยน๊าฮ๊าฟ ^ ^
รีไรท์แล้วเป็นยังไงบ้างคร๊าบ
ขอบคุณธีมสวยๆจาก
ⓙⓔⓛⓐⓖⓗⓐ
ความคิดเห็น