คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : noname 1 rewrite แล้วคร๊าบ เพิ่มบทบรรยายมากขึ้นๆๆ
Noname 1
"เฟิส ตื่นได้แล้วลูก วันนี้วันแรกไม่ใช่หรอ" เสียงคุณวิลัย แม่ของผมเองมาปลุกผมในตอนเช้า ถึงไม่ต้องลืมตาก็รู้ เพราะน้ำเสียงและกลิ่นหอมของแป้งคุกกี้ แม่ของผมเป็นคนชอบทำขนม เธอมักจะทำคุ้กกี้ช็อกโกแลตอยู่บ่อยๆ จนกลิ่นติดตัวเธอไปทุกที่ ก่อนจะออกจากบ้านเธอจึงต้องอาบน้ำทุกครั้ง เส้นผมสีบลอนด์ปัดแก้มผมไปมาเพราะแรงกระเทือนจากมือที่กำลังเขย่าปลุกผม
"คร๊าบๆๆ" ผมลืมตามาก็เห็นด้วงตาสีน้ำตาลอ่อนกำลังจ้องมองมาที่ผมอย่างห่วงใย โอ๊ยให้ตายสิ ปวดคอชะมัด สงสัยเมื่อคืนนอนตกหมอนแน่เลย ผมยันตัวลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวจากราวแล้วเปิดประตูห้องน้ำ เตรียมจะก้าวเข้าไป
"เสร็จแล้วลงไปข้างล่าง เดี๋ยวแม่ให้ซินดีเตรียมข้าวเช้าไว้ให้" แม่ผมพูดจบก็เดินออกไป เพราะเห็นว่าผมกำลังจะอาบน้ำ ทำให้กลิ่นหอมอบอวลของคุ้กกี้เริ่มจางลง
"ครับๆ" ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพของตัวเองในกระจก ผมสีน้ำตาลอ่อนกระเซอะกระเซิงดูไม่ได้เลย ดวงตาสีฟ้าแทบมองไม่เห็นเพราะเปิดตาไม่ขึ้นเลย...ง่วงชริบ
…
"โถ่แม่ จะรีบปลุกผมมาทำไมตั้งแต่ หกโมงเนี่ย" ผมบ่นอุบ เมื่อเดินลงบันไดมาแล้วเหลือบไปเห็นเข็มสั้นของนาฬิกาลูกตุ้มโบราณเรือนใหญ่ยังชี้อยู่ที่เถาวัลย์(ปลอม)ที่ขดตัวเป็นเลขหก
"เอาน่า ไหนก็ตื่นมาแล้วไม่ใช่หรอ นั่งก่อนสิ" คุณพ่อพูดมาจากหัวโต๊ทั้งๆที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเช่นเดียวกับเส้นผม ยังให้ความสนใจกับหนังสือพิมพ์เล่มยักษ์ หากสังเกตดีๆจะพบว่าหนังสือพิมพ์เล่มนั้นที่หน้าหนึ่งมีเพียงข่าวเดียวที่กระแสกำลังมาแรงในตอนนี้ คือ ‘ตะลึง! ค้นพบประเทศใหม่ สหประชาชาติ เรียก Newc สั่งทุกประเทศลงพื้นที่สำรวจ’ อันเกิดจากการที่มีกัปตันเรือคนหนึ่งของสหรัฐดื่มหนักเกินอัตรา พาเอาเรือทั้งลำแล่นออกนอกเส้นทาง ไปเจอไอ้เกาะนี่เข้ากลางแปซิฟิก จนกลบข่าวอื่นๆจมดินหมดเลย
"พ่อก็เข้าข้างแม่ตลอดอะ" ผมพองแก้มเล็กน้อย เรียกเสียงหัวเราะจากคุณแม่ได้ดี
"ก็คนเค้ารักกันอะ ซินดี้ไปเอาอหารเช้ามาได้แล้ว" อื้หือแม่พูดมาได้ยังไงไม่อายลูกหน่ยหรอ ประโยคหลังแม่หันไปพูดกับพี่ซิน แม่บ้านเพียงคนเดียวของที่นี่ ความจริงแล้วเธอมีชื่อนะ แต่เรียกยาก+(ตอนนี้เองยังจำไม่ได้เลย) บ้านเราเลยตั้งชื่อให้ว่า ซินเดอร์เรลล่า หรือซินดี้ พี่ซินเป็นคนสวย ถึงสวยมากแม้ในชุดเมด ผมสีชมพู(ที่ผมสาบานได้ว่าไม่ได้ผลุดออกมาจากท้องแม่ด้วยผมสีนี้แน่นอน แต่พี่เธอก็ยังไม่ยอมรับ) ยาวประบ่า ดวงตาสีอ่อนฉายแววมุ่งมั่นสดใส ผมกับพี่พยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอไปสมัครเป็นนางแบบหลายครั้ง แต่ก็ถูกปฏิเสธทุกครั้งด้วยเหตุผลที่ว่า เปลืองเนื้อเปลืองตัวบ้างล่ะ ชอบงานแม่บ้านบ้างล่ะ เงินเดือนที่นี่เยอะกว่าบ้างล่ะ(อันนี้ผมเถอียงไม่ออกจริงๆ เพราะเธอทำงานทุกอย่างคนเดียวเงินเดือนก็ต้องสูงเป็นธรรมดาใช่ม๊า) จนผมกับพี่ล้มเลิกความตั้งใจไปนานแล้ว
"ได้ค่ะคุณนาย" เธอเดินหันหลังเตรียมจะเข้าห้องครัว
"เอาให้หนูด้วยนะคะ พี่ซิน" เสียงพี่สาวสุดฮอตของผมเอง เธอเป็นที่หมายตาของบรรดาสาวๆทั้งหลายในโรงเรียน(ใช่คุณฟังไม่ผิดหรอก สาวๆ) อาจเป็นเพราะ ผมและดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ได้จากพ่อตัดกับผิวเนียนยิ่งเด่นเข้าไปอีก ทำให้เธอดูแมน...มาก
"ได้ค่ะ" พี่ซินสะบัดกระโปรงเข้าครัวไป
"เฟิส พี่บอกกี่ครั้งแล้วเนี่ย ว่าให้รวบผมให้ดีไม่ใช่กระเซอะกระเซิงแบบนี้" พี่เฟรนลงมาถึงก็จับผมนั่งเก้าอี้แล้วเปิดร้านเสริมสวยเอ้ย หล่อ (ไม่)จำเป็นขนากย่อมของเธอทันที ผมมองหน้าตัวเองในกระจก ก็เข้าใจทันทีว่าทำมพี่เฟรนถึงทนไม่ได้กับทรงผมของผม ก็มันเล่นเอิ่ม...บรรยายไม่ถูกอะ เอาเป็นว่าเน่าสุดๆ เอ้ย...
"ผมไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย ที่จะต้องมาคอยห่วงสวย" ...เพิ่งนึกได้รึไงเนี่ยเรา ผมพยายามจะลุกออกจากเก้าอี้
"ผู้ชายก็ห่วงหล่อได้ย่ะ" พี่เฟรนกดให้ผมนั่งลงกับเก้าอี้แล้วบรรจงสานต่อกิจการของเธอต่อไป
"เบรคฟาสต์ได้แล้วค่ะ คุณหนูๆจะดริ้งก์อะไรดีคะ" เสียงสวรรค์ดังมาจากทางห้องครัว เรียกให้พี่เฟรนที่กำลัง ทาเจลสีฟ้าลงไปที่เส้นผมอันน่าสงสารทั้งหลายของผม ปิดร้านของเธอแล้วหันไปทารณกรรมอาหารเช้าที่น่าสงสารทั้งหลายแทน
"ขอโอวัลติดละกันครับ" ดื่มโอวัลตินทุกเช้า แม่บอก! ผมนึกถึงเด็กหน้ากลมในโฆษณาโอวัลตินขึ้นมาพอดี
"เอาด้วยค่ะ" พี่เฟรนไม่แม้แต่จะละสายตาจากจานอาหารที่น่าสงสารของเธอเลยซักนิด โอ้วพระเจ้า นั่น! ขนมปังชิ้นใหญ่ถูก เขมือบ ใช่แล้ว เขมือบ ลงไปในคำเดียวเลย เธอได้เค้ารึเปล่านั้น
"ได้ค่า เวทอะมินิทนะคะ" ฮ่าๆ ม่ต้องแปลกใจหรอกครับ แม่บ้านของผมกำลังฝึกภาษาปะกิดอยู่
"แล้วตื่นมาทำอะไรกันแต่เช้าครับเนี่ย ทุกคนเลย" ทำไมเพิ่งมาสงสัยตอนนี้วะเรา
"พ่อกับแม่ก็ตื่นเช้าอยู่แล้วนี่ มีแต่ลูกน่ะแหละตืนสายไม่อายฟ้าดิน" แม่ชี้ส้อมสแตนเลสเปื้อนซอสมาทางผม เรียกเสียงหัวเราะจากพ่อได้เป็นอย่างดี (ไอพี่สาวผมมันไม่สนใจโลกแล้วตอนนี้)
"วันนี้วันแรกนี่ ใครๆเค้าก็ไปจองที่นั่งกันทั้นั้นแหละย่ะ" เธอรวบช้อนแล้วหันมาพูดกับผม กินหมดแล้วเรอะ!!! เอ้อจริงด้วย วันนี้เปิดเทอมวันแรกนี่นา ต้องรีบไปจองที่นั่งแล้วซิเนี่ย
...เปิดเทอม เฮ้ย!!!!!! วันนี้เปิดเทอมแล้วนี่หว่าาาาาาาาาาาาาา~! โนวววว~! อยากสบถเป็นภาษาสเปน
…
"เอ้าไงเฟิสไม่เจอนานแลย" เสียงทักจากไอ้อินเพื่อนสนิทของผมดังขึ้นขณะที่ผมกำลังยืนรอข้ามถนนที่ทางม้าลาย(ที่เริ่มไร้ลาย) หน้าโรงเรียน
"ไออิน ผมมืงนี่จะไม่ย้อมกลับเป็นปกติแล้วใช่มั้ยวะ" ผมถามขึ้นทันทีที่เหลือบไปเห็นผมสีส้มแปร๊ดของมันที่ย้อมตั้งแต่ก่อนปิดเทอมด้วยเหตุผลอันไร้แก่นสารว่า เข้ากับสีตามันมากกว่าทั้งๆที่ผมยืนยันว่าผมกับตาสีดำเหมือนกันก็เข้ากันได้ดีอยู่แล้ว
"อืมคงงั้น เดี๋ยววางของแล้วไปเตะบอลป่าว" พลางตบกระเป๋าที่นูนออกมาเป็นลูกกลมๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีลูกบอลอยู่
"ไม่เห็นต้องถาม ฮ่าๆๆๆ" ผมกับอินหัวเราะพร้อมกัน
…
"ห้องเดียวกันอีกแล้วหรอวะ เริ่มเบื่อหน้ามืงแล้วนะเนี่ย" อินพูดหลังเงยหน้าขึ้นมาจากบอร์ดรายชื่อนักเรียนที่ตั้งอยู่หน้าตึกกลาง
"กุสิต้องเป็นคนพูด" ผมพูดเสร็จก็เพ่งหากลุ่มก้อนตัวอักษรขนาดจิ๋วบนกระดาษที่แปะอยู่เต็มบอร์ด
"เอ้ย ดูดิ ไอพูก็อยู่ว่ะ" อินหาเจอก่อนผม มันตะโกนมาจากอีฟากของบอร์ด
"เอาเข้าไป ปีนี้จะได้เรียนไหนเนี่ย ฮ่าาๆ" ก็เล่นอยู่กันครบทั้งแก๊งแบบนี้มันจะเป็นอันเรียนเรอะ!
…
"เอ้า ไอพูมาแล้วนี่หว่า"ไออินพูดเมื่อเข้ามาในห้องเรียนใหม่ของพวกเราแล้ว
"รู้ได้ไงวะ" ผมถามอย่างงงๆเพราะมองๆไปแล้วก็ไม่เห็นใคร
"นั่นไงกระเป๋าใบที่มีผ้าสีชมพูผูกอยู่อะ" มันชี้ไปที่กระเป๋าสีเทามีผ้าสีชมพูผูกอยู่ที่หูหิ้ว แล้วมันก็เอากระเป๋าไปวางไว้ข้างๆที่นั่งไอพู
"อืม แล้วกุนั่งไหนดีวะ" ก็มันเล่นนั่งคู่กันไปแล้วผมก็เคว้งดิ
"ต้องคิดด้วยรึไง" ไอ้อินชี้ไปที่โต๊ะข้างหลังมัน
"นั่นสิเนอะ" เออแฮะ ทำไมผมฉลาดแบบนี้เนี่ย(อะไรของเอ็ง)
…
"ไงอิน เฟิส กว่าจะมาได้นะพวกมืง" เราเจอไอพูตอนที่มันกำลังเดินไปสนามพอดี
"ไง มีใครมาแล้วบ้างวะ" ไออินถาม
"ก็มีกุ พวกมืง แล้วก็ไอ้เต้อะ นี่มันเพิ่งจะกี่โมงเอง ใครมันจะไปมา" ไอพูตอบกวนๆ
"มืงเอาบอลมาปะ" แล้วเมิงไม่ได้แหกตาดูรึไงเนี่ยเฮ้ย ไออินก็ถืออยู่น่ะ ความจริงแล้วไอพูมันไม่ได้ชื่อพูหรอกครับ มันชื่อว่าภาค แต่ผมกับตามันสีเหลืองอ่อนพวกเราเลยเรียกมันว่าพู(จากเรื่องหมีพูน่ะแหละ) เพื่อลดความเถื่อนลงบ้าง เพราะทั้งตัวมันนอกจากหน้าตาแล้ว มันอย่างกะออกมาจากป่าเลย
"อยู่แล้วดิ เร็ว เดี๋ยวจองสนามไม่ทัน" ไออินเร่งทั้งๆที่มันก็ไม่ได้รีบเลยเดินเร็วๆพอๆกับเต่าป่วยนี่เมิงรีบแล้วหรอ0
"ไอ้เต้ไปจองแล้วๆ" พูเอ้ย เมิงก็ช้าไปแล้ว เห็นไหมพวกกุทิ้งห่างมาเป็นกิโลแล้วนะ อย่างเมิงเค้าเรียกหอยทากเป็นตะคริว!
"อ่าๆ"
------เวลาเดียวกัน-----
tIme : talk
"ทินไปเร็ว จะสายแล้วนะ" ผมเขย่าตัวน้องชายขี้เซาที่นอนแอ้งแม้งอย่าบนเตียงมาตั้งแต่หกโมงเมื่อวาน มันจะนอนกินบ้นกินเมืองไปถึงไหนฟระ หมดไปครึ่งทวีปแล้วนะเฮ้ย
"พี่ทามไปก่อนเลย เดี๋ยวผมตามไป" นั่นดูมัน มันโบกมือไล่ผมอีก
"โอเคร รีบๆมาล่ะเรา" ผมเดินไปตรวจความเรียบร้อยของทรงผมก่อนเดินออกมาจากห้อง ทิ้งให้น้องชายนอนหลับอยู่คนเดียว
-----หลังจากนั้น 1 ชั่วโมง------
Tin: talk
"เหวยยยยย แปดโมงครึ่งแล้วววว" ผมร้องเยงดังเมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาโดเรมอนที่หัวเตียง หลังออกมาจากห้องน้ำ รู้งี้ไปพร้อมกับพี่ทามตั้งแต่แรกดีกว่า โอยน้ำตาจะไหล T^T
"ไอทิน ไปเร็วววว" เสียงเรียกจากไอติมเพื่อนของผมที่อยู่ห้องข้างๆ
"มืงยังไม่ไปอีกหรอวะ" ผมถามพอออกมาจากห้องเห็นมันยังยืนแต่งผมสีเขียว(ใช่แว้ว สีเขียว) ของมันอยู่
"เออ รอ มืงอยู่เนี่ย" ดวงตาสีฟ้าอมเขียวมองมาทางผม (นี่อาจจะเป็นเหตุผมที่มันชื่อไอติมก็ได้นะ อยากเห็นหน้าพ่อแม่ที่มีลูกออกมาหน้าตาแบบนี้จัง)
"ไปเร็วเว่ย มัวพูดทำไม" ผมรีบวิ่งนำมันไปตามทางเดินของหอพัก
“เฮ้ยๆๆ รอด้วย!”
…
time talk
"โอย มาสายจนได้" ทามวิ่งมาถึงหน้าห้องเรียนก่อนอาจารย์พอที่จะได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องดังต่อกๆๆ
"ทามินทร์ มาสายเชียวนะเร็วสิกำลังจะโฮมรูมแล้วเนี่ย วันนี้วันแรกครูจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นละกันนะ" อาจารย์รพีพรรณ ที่เป็นครูวิชาคณิตศาสตร์ของผมเมื่อปีที่แล้ว พูดพลางดันกรอบแว่นสีแดงสดที่ไม่สามารถบดบังสายตาเฉียบคมของเธอได้เลยซักนิดเดียว แต่เธอเป็นคนที่จำชื่อและหน้าของคนได้แม่นยำทีเดียว
"ขอบคุณครับ" ผมพูดเสียงอ่อย แล้วรีบเดินเข้าห้องเรียนไป แต่ก็ต้องยืนเอ๋อเพราะไม่รู้จะไปนั่งตรงไหน สายตาพยายามกวาดหาที่ว่าง
"เอ้านักเรียนมีนั้งข้างใครว่างยกมือขึ้นซิ” อาจารย์รพีพรรณที่เดินเข้าห้องมาเห็นผมยังหาที่นั่งไม่ได้เลยพูดขึ้น
"ไอเฟิส ยกมือขึ้นดิ ที่ข้างมืงว่างอะ" ไอหัวแดงคนหนึ่งหันไปพูดกับเพื่อน จึงตกเป็นเป้าสายตาทันที
"เอ้า แล้วไอมีนอะ” เพื่อนไอผมแดงถาม เหมือนว่าจองที่ไว้ให้ใครสักคน
"ไอมีนมันอยู่ห้อง 2 เว่ย เร็ว
"ตรงนี้ว่างครับ” ไอนั้นก็ได้แต่ยกมือแบบเก้ๆกังๆเพราะยังงงกับสถานการณ์ตรงหน้าอยู่
"ทามินทร์ไปนั่งตรงนู้นได้เลยจ้า มาสายเลือกไม่ได้นะจ๊ะ” อาจารย์พูดยิ้มๆ(?)
"ไม่เป็นไรครับ ตรงไหนผมก็นั่งได้” ผมยิ้มๆตอบ
"อืมงั้นเรามาเริ่มโฮมรูมกันเลยดีกว่า” อาจารย์พยักหน้าแล้วหันไปพูดกับนักเรียนที่เหลือในห้อง
"เอา ครูชื่อรพีพรรณ นะคะ เป็นครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ นะคะ...
“... นายชื่ออะไรหรอ” ผมถามคู่นั่งจำป็น ที่กำลังนอนอย่างเอาเป็นเอาตาย
"เฟิส" มันตอบทั้งที่ยังไม่ได้หันมามองหน้าผมเลยด้วยซ้ำท่าทางจะง่วงมาก
"เราชื่อทามนะ” ผมเลยแนะนำตัวไปบ้างแต่ดูมันไม่ค่อยสนใจ หรือว่าหลับไปแล้วก็ไม่อาจรู้ได้
"นี่ นักเรียนคนนั้นน่ะ ชื่ออะไรนะ กฤตเรศ ใช่มั้ย จะหลับตั้งแต่คาบแรกเลยรึไง" ปึ้ก!! ชอล์กแท่งยาวถูกปาชนหัวเฟิสแตกละเอียด
"โอ๊ย" เฟิสสะดุ้งขึ้นมาทันที
"ตื่นแล้วหรอ ดีมาก เอาล่ะมาต่อกันเลย" ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าอาจารย์คนนี้เค้าปล่อยให้ผมเข้ามาในห้องเรียนเมื่อกี้
+++++++++++++++++++++++++++
เย้ จบแล้ววว เม้นไห้หน่อยนะฮับ เป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆนะ ^ ^"
รีไรท์แล้วนะ ชอบกันไหมอ่าค๊าบบบ
ขอบคุณ ธีมสวยๆจาก ⓙⓔⓛⓐⓖⓗⓐ
ความคิดเห็น