คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 ชะตากรรมน้องพลอย เล่ม 1
ประมา 10 นาที็ไ้ยินเสียไเร็นและรถุเินอโรพยาบาลเลี้ยวเ้ามาบริเวบ้าน วันนี้เป็นหยุและยัเ้าอยู่ รถพยาบาลึไ้มาถึอย่ารวเร็ว เ้าหน้าที่พยาบาลรึ้นไปในห้อนอน ทำารรวรวร่าายามวิธีารแพทย์ ียาให้หนึ่เ็ม ุแม่ไ้ถามบุรุษพยาบาลถึอาารอน้อพลอย ไ้รับำอบว่า มีไ้สูมาหัวใเ้น้า ถ้าพวเามา้าอีหน่อย อาะ็อและเสียีวิไ้ อนนี้ียาลไ้ให้แล้วแ่้อนำส่ให้ถึมือแพทย์่วน แล้ววาร่าอน้อพลอยใส่เปลนำไปที่รถุเิน เปิไเร็นมุ่สู่โรพยาบาลึ่อยู่ห่าาบ้านไปไม่ไลมานั
ทั้รอบรัวไ้ับรถามไป ไม่มีใรนึถึวามหิวและอาหารเ้า ิใ่อ้วยวามเป็นห่วอยู่ับน้อพลอย ระหว่าทาไม่มีใรพูา ุแม่ับน้ำอ้อยนั่สะอึสะอื้นลอทา น้ออ้วนปิเป็นเ็พูเป็น่อยหอย็นั่เียบ น้อแ้มับุพ่อมีสีหน้าเร่เรีย เมื่อไปถึโรพยาบาลพบว่าหมอไ้นำัวพลอยเ้าห้อุเินไปแล้ว เ้าหน้าที่ฝ่าย้อนรับไ้นำรอบรัวมานั่รอในห้อรับรอ และรอพบุหมอเ้าอนไ้ พัให่ๆุหมอออาห้อุเินเินมาที่ห้อรับรอ ทุนลุึ้นรวมทัุ้แม่ร้อถามุหมอว่า
“น้อพลอยอาารเป็นอย่าไร และป่วย้วยโรอะไระ ุหมอ”
ุหมอยมือทำวามเารพุพ่อและุแม่ สีหน้า่อน้าเร่เรียแนะนำัวเอ
“ผม นายแพทย์นัย พบประเสริรับ” แล้วี้แ่อ
“ำลัรวเลือเพื่อหาสาเหุให้แน่ั อนนี้วิเราะห์เบื้อ้นว่า นไ้มีอาาริเื้อรุนแรและโลหิเป็นพิษ อาาร่อน้าหนั ำลัให้ยาามอาาร ถ้ามา้าอีนิ่วยไว้ไม่ทัน”
ทุนะลึ ไม่ิว่าอาารป่วยอพลอยเป็นมามายนานี้ ทั้รอบรัวน้ำาเริ่มไหลรินออมา ุแม่บอใหุ้หมอทราบว่า มันเริ่มาะปูำฝ่าเท้าเมื่อหลายวัน่อน ไ้ล้าแผลทานยารัษาเอและน้อไม่ไ้มีอาารป่วยเพียแ่รู้สึปวที่แผลบ้า นเมื่อืนเริ่มมีอาารปวหัวมีไ้แล้วเ้านอน ุหมอพยัหน้ารับทราบและอธิบายว่า ิเื้อาะปูแล้วไม่ไ้รับารรัษาอย่าถู้อและไ้ปล่อยปละละเลยมาหลายวัน
“อให้ทุนสบายใ หมอพยายาม่วยอย่าเ็มที่ นไ้้อรัษาัวที่โรพยาบาลอีหลายวัน ่วยไปิ่อฝ่ายนไ้ภายในเพื่อัหาห้อนไ้ให้ระหว่าที่พัที่นี่” หมอนัยี้แ “หมอะเป็นนูแลนไ้เอ”
ุแม่สมศรีโศเศร้าร้อไห้ลอเวลา ทำอะไรไม่ถูมึนไปหม้วยวามเป็นห่วลูสาวนโ แม่บ้านน้ำอ้อย น้อแ้มและน้ออ้วนน้ำาไหลอาบแ้ม ุพ่อสุธรรมเป็นนิ่อเ้าหน้าที่และอห้อพิเศษส่วนัว ระหว่าที่น้อพลอย้อพัเพื่อรับารรัษาพยาบาล อีสอสามั่วโม่อมา พยาบาล็เ็นเียนไ้และน้อพลอยมาไว้ในห้อ สาวพยาบาลไ้เ้ามาแนะนำัวว่าะเป็นนเฝ้าูแลนไ้ และทาฝ่ายรอบรัว้อารมานอนเฝ้านไ้้วย็ไ้ และแนะนำทุนไม่ให้เ้าไปล้อมรอบเียนไ้ เพราะะีวาารปิบัิานอหมอและพยาบาล
น้อพลอยยัหลับไม่ไ้สิ สาวพยาบาลไ้ัาร่อสายน้ำเลือ ท่อออิเน่วยหายใและ่อสายวัีพรวามันโลหิเ้าับเรื่อที่ิั้ไว้ในห้อ ทุอย่าโย่อไปยัห้อวบุมลาอลุ่มพยาบาล้านนอ และส่สัานเือนพยาบาลส่วนลาให้มา่วยเหลือถ้านไ้มีอาารผิปิ สัรู่หนึ่นายแพทย์นัยไ้เ้ามารววามเรียบร้อย
“เราไ้ให้ยาแ้อัเสบและยา่าเื้อ พร้อมับให้ยานอนหลับในน้ำเลือเพื่อให้นไ้ไ้นอนหลับพัผ่อน พยาบาละอยูแลอย่าใล้ิ ถ้าเิ้อารวาม่วยเหลือพยาบาละิ่อผมไปทันที อแนะนำว่ารอบรัวอย่าเพิ่รบวนนไ้ ลับมาเยี่ยมนไ้ไ้ามเวลาที่ำหนไว้ ส่วนืนนี้ทารอบรัวมานอนเฝ้าไ้็ไ้รับ” ุหมอี้แแล้ว็อัวไปรวนไ้รายอื่น่อไป
ุแม่สมศรีมานอนเฝ้าทุืน้วยวามรัและห่วใยลูสาว มีน้อแ้มและน้ำอ้อยสลับันมาอยู่เป็นเพื่อน้วย ส่วนุพ่อสุธรรมและน้ออ้วนแวะมาเยี่ยมเป็นประำทุวัน
เพื่อนร่วมะในมหาวิทยาลัย เพื่อนและนที่รู้ัุ้นเย่าแวะมาเยี่ยมที่โรพยาบาลเมื่อไ้่าวารป่วยอน้อพลอย รวมทั้วัา วรีรัน์ ที่เป็นทั้เพื่อนรัร่วมมหาวิทยาลัยและอาศัยอยู่ในอยเียวัน มีเพื่อนหิสนิท นิษา วษ์เผ่า และเพื่อนาย วราน์ สมระูล วลิ ลี้สมหวั แวะมาเยี่ยมทุวัน ทุนมาเยี่ยม้วยวามผูพัน วามห่วใย และมาให้ำลัใเพื่อให้พลอยหายป่วยโยไว
ั้แ่มารัษาัวที่โรพยาบาลร่วมสัปาห์แล้ว น้อพลอยยัไม่เยฟื้นื่นหรือรู้สึัว
w
เ้ามืวันอาทิย์ เสียมือถือัึ้นมา ุพ่อสุธรรมสะุ้ื่น ในใิว่าใรนะโทรมารบวนแ่เ้า เอื้อมมือไปรับ ไ้ยินเสียุแม่พูละล่ำละลัผสมับเสียร้อไห้
“พ่อ พ่อ มาที่โรพยาบาล่วน น้อพลอยอาารไม่ี พยาบาลำลัโทรามหมอนัย มาเี๋ยวนี้เลย”
ุพ่อวามือถือ ทำอะไรแทบไม่ถู รีบปลุน้อแ้มและน้ออ้วน เปลี่ยนุเสื้อผ้าอย่าุละหุ ึ้นรถแล้วับอย่ารวเร็วรไปที่โรพยาบาล
“ุพ่อระวัมอเอร์ไ ว้าย ว้าย ระวัน้ามถนน ุพ่อ”
น้อแ้มร้อเือนุพ่อเสียั แ่็ไปถึโรพยาบาลอย่าปลอภัย พออรถไ้ ทุน็รีบวิ่ไปที่ห้อนไ้พิเศษ เห็นพยาบาลประำห้อำลัทำารปั๊มหัวใน้อพลอย หมอนัย็มาถึ ุหมอทำหน้าที่เป็นแพทย์ห้อุเินืนนี้พอี้วย
“แม่ น้อเป็นอะไรไป” ุพ่อถามเสียั
“พลอยหัวใหยุเ้นไป พยาบาลไ้เ้ามา่วย อนนีุ้หมอนัย็มา่วยอยู่” ุแม่อบไปร้อไห้ไป “แม่ำลัหลับ น้ำอ้อยเาไ้ยินเสียน้อพลอยิ้นไปมา เลยเรียุพยาบาลให้มาู”
ทั้รอบรัวเหมือนหัวใหล่นหาย ุพ่อเริ่มน้ำาไหล น้อแ้มับน้ออ้วนร้อไห้สะอึสะอื้น น้ำอ้อยทำท่าเหมือนะเป็นลม ้อวัยามมาสูม
“โปรหลีทา ผม้อนำนไ้ไปห้อุเินเี๋ยวนี้” หมอนัยออำสั่ พยาบาลเ็นเียออาห้อไปพร้อมับุหมอ ทุน็วิ่ามไปยืนรอรบริเวหน้าห้อ พยาบาลฝ่ายธุรารมาบอให้ไปรอที่ห้อรับรอ ุหมอนัยะออมารายานให้ทราบ
อีประมาหนึ่ั่วโม่อมา มันแสนยาวนานและทรมานใมาสำหรับทั้รอบรัว หมอนัยเินเ้ามาที่ห้อรับรอ ทั้รอบรัวหันไปมอ ส่สายาเป็นำถาม หมอหน้าาเศร้าเร่เรียและล่าวว่า
“ผมเสียใที่ะเรียนให้ทราบว่า นไ้ไ้าไปแล้ว ผมและทีมผู้่วยไ้พยายาม่วยยื้ออย่าสุวามสามารถแล้ว”
ทุนปล่อยโฮออมา ุแม่และน้ำอ้อยเป็นลมล้มพับล ุพ่อ่วยประอไว้ทันไม่ให้ล้มลฟาพื้น ทีมแพทย์วิ่เ้ามา่วยปมพยาบาล ุพ่อถามุหมอ้วยเสียสั่นเรือถึสาเหุารเสียีวิ
“น้อเาิเื้ออย่ารุนแรอีทั้โลหิเป็นพิษั้แ่รับัวเ้ามารัษา และมีสภาวะแทร้อนทำให้็อ ยาที่หมอให้ไม่สามารถ่วยยื้อีวิไว้ไ้ ผมอแสวามเสียใาใริ”
“ทาโรพยาบาละออใบแ้สาเหุารเสียีวิ” หมอนัยอธิบายเพิ่มเิม “ทาุ้อไปแ้อใบมระบัรแล้วิ่อสถานที่หรือวัที่ะทำารบำเพ็ุศล ทาเราไ้เ็บศพไว้ในห้อเย็นนว่าฝ่ายุะมารับไป”
w
ทุน่าหมอาลัยายอยานทำอะไรไม่ถู ุแม่สมศรีและน้าน้ำอ้อยเอาแ่ร้อไห้อย่าน่าเวทนา เป็นลมแล้วเป็นลมอี ที่สูเสียลูสาวนโไปอย่าไม่าิ น้อแ้มและน้ออ้วน็น้ำาไหลเ็มหน้า มีแุ่พ่อสุธรรมที่วิ่เ้นโทรมือถือิ่ออเอสาร ร้านายโลศพและวัใล้บ้าน ัเรียมารรน้ำศพอนเย็น ให้น้อแ้ม่วยิ่อบอาิพี่น้อเพื่อนฝูถึาราไปอพลอย
ุพ่อปลอบโยนุแม่ให้หัห้ามวามเสียใ
“น้อพลอยหมวามทุ์แล้วแม่ น้อเาไ้ไปสู่สวรร์ สู่สุิภูมิแล้ว”
ุแม่ปล่อยโฮออมา น้ำาไหลนอ เหมือนใะา
“ทำไมลูแม่บุน้อยเหลือเิน ทำไมรีบาแม่ไป แม่อยาายามลูไป ฮือๆๆๆ”
น้าน้ำอ้อย็มีอาารไม่แพุ้แม่ เธอไ้เลี้ยูน้อพลอยมาั้แ่แรลอ ั้แ่เล็นโ วามรัผูพันเสมือนแม่ับลูเ่นเียวัน น้อแ้ม้ออยพยุปลอบโยนอยู่ลอเวลา
่าวาราไปอน้อพลอยระายไปรวเร็ว ลุ่มเพื่อนสนิทที่มหาวิทยาลัยส่่าวลับมาว่าะมาร่วมรน้ำศพอนเย็น าิพี่น้ออุพ่อุแม่ รวมทั้อาารย์ามหาวิทยาลัย ่าส่่าวว่าะมาร่วมพิธีสวและอเป็นเ้าภาพในารสวบ้า ทุนมีแ่วามโศเศร้าเสียใ เพราะน้อพลอยเป็นที่รัใร่อเพื่อน อาารย์และาิทุน
w
ความคิดเห็น