คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น 6
Chapter 6
“ วันนี้สนุกจังเลย ขอบคุณมากนะคยูฮยอน ”
คยูฮยอนมาส่งซองมินที่หอหลังจากที่พากันไปเที่ยวที่สวนสนุก วันนี้มีความสุขจริงๆเลย ไม่ได้เล่นกันเป็นเด็กๆอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ
“ พี่ซองมินรีบอาบน้ำแล้วก็พักผ่อนเถอะฮะ ผมถึงหอแล้วจะโทรหานะครับ ”
ซองมินพยักหน้าแล้วส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มร่างสูง คยูฮยอนนี่น่ารักจริงๆเลย ดีจังที่ตกลงเป็นแฟนกัน
“ อื้ม ขับรถดีๆนะ บ๊ายบาย ”
ร่างเล็กโบกมือลา แต่คนร่างสูงก็รวบตัวเค้าเข้าไปกอด
“ แค่บ๊ายบายเองเหรอฮะ ”
“ แค่นี้ก็พอแล้ว วันนี้นายได้ไปเยอะแล้วนะ”
“ เยอะที่ไหนล่ะฮะ แค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ นะๆๆ อีกนิดนึงนะฮะ”
เมื่อเห็นคนรักยังนิ่ง ก็ต้องเพิ่มลูกอ้อนเข้าไปอีก
“ น้าๆๆๆ พี่ซองมินคนสวย คนน่ารัก น่ารักที่สุดในโลกเลย ”
ซองมินแอบขำ เวลาคยูฮยอนอ้อนนี่เหมือนเด็กมากๆเลย น่ารักจัง
“ อืม รู้ตัว ”
“ งั้นคนน่ารักก็มาจูบลาคนหล่อซะดีๆ ”
คยูฮยอนรั้งคนน่ารักเข้ามาหาตัว แล้วหยิกเบาที่จมูกโด่งนั้นอย่างรักใคร่
“ นายน่ะเหรอหล่อ แบบนี้เค้าเรียกว่าขี้เหร่ต่างหาก ”
“ พี่ซองมินอ่ะ ”
คยูฮยอนอมลมข้างแก้มแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง งอนพี่ซองมินแล้ว ชิๆ
“ หึ ทำแบบนี้น่ารักตายแหล่ะ ”
แต่การกระทำสวนทางกับคำพูด มือเล็กจับหน้าหล่อให้หันมา ก่อนจะเขย่งปลายเท้า ใช้เรียวปากแตะเบาๆที่ริมฝีปากหนา ไม่มีการรุกล้ำใดๆ แต่แค่นี้ก็ทำให้คนขี้งอนอมยิ้มได้แล้ว
“ ถึงจะขี้เหร่ แต่ฉันก็รักของฉันนะ ”
“ พูดแบบเมื้อกี้อีกรอบได้มั๊ยฮะ ”
“ รักนะ คนขี้เหร่ พอใจยัง ”
หลังจากส่งคยูฮยอนกลับแล้วซองมินก็เข้าห้องตัวเอง เฮ้อ...รอดไปอีกหนึ่งวัน นับว่าเป็นโชคดีของซองมินที่วันนี้คยูฮยอนมีนัดทำรายงานกับเพื่อนจึงไม่ได้มานอนด้วย ไม่อย่างงั้นวันนี้คงไม่รอดแน่ๆ จากเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันทำให้ซองมินเริ่มไม่ไว้ใจตัวเองอีกต่อไป
ร่างเล็กจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตอนนี้เค้าพร้อมที่จะพักผ่อนแล้ว แต่ก่อนนอนก็ยังมีสิ่งที่เค้าต้องทำซะก่อน นั่นคือคุยกับสุดที่รัก(จอมหื่น)นั่นเอง แต่ยังไม่ทันจะได้หยิบโทรศัพท์ อุปกรณ์สื่อสารเครื่องเล็กก็ดังขึ้นซะก่อน
“ ฮัลโหล ”
((ซองมิน นี่พี่เองนะ))
“ ฮะ...พี่คังอิน มีอะไรเหรอฮะ ”
ซองมินลอบกลืนน้ำลายตามประสาคนกลัวความผิด หวังว่าพี่คังอินคงไม่ได้โทรมาเรื่องวันนี้นะ
((วันนี้...ไปเที่ยวไหนมาบ้างหรือเปล่า))
“ เปล่านี่ฮะ เรียนเสร็จก็กลับหอเลย ”
โกหกคำโตออกไปซะแล้ว พี่หมีจะจับได้มั๊ยเนี่ย
((งั้นเหรอ...))
“ มีอะไรหรือเปล่าฮะ ”
((อ๋อ...เปล่าหรอก พี่คงตาฝาด น้องพี่ไม่ทำตัวแบบนั้นหรอก))
“ เอ่อ...ฮะ ”
ซองมินยิ้มแหยๆแล้วรีบปรับสีหน้าทันทีแม้คังอินจะไม่สามารถมองเห็นเค้าในตอนนี้ได้ก็ตาม
((ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็แค่เป็นห่วง น้องต้องดูแลตัวเองดีๆนะซองมิน ถ้ามีใครรังแก ต้องรีบบอกพี่นะ))
คังอินอดที่จะเป็นห่วงได้ ก็น้องของเค้าน่ารักขนาดนี้ แถมยังพาซื่ออีกด้วย ใครมาคุยก็คุยกับเค้าไปซะหมด ไม่แปลกที่คังอินจะหวงขนาดนี้
แต่คำพูดของพี่ชายทำให้น้องชายกลืนน้ำลายดังเอื้อก ถ้าบอกว่ามีแต่ยอมให้เค้ารังแก พี่คังอินจะว่ายังไงหนอ
“ ฮะ แล้วพี่เป็นไงบ้าง ยังทำงานหนักจนลืมพักผ่อนเหมือนเดิมหรือเปล่า ”
((ไม่ต้องห่วงพี่หรอกเจ้าตัวแสบ พี่ก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว อืม...นี่ก็เริ่มดึกแล้ว พี่ไม่กวนเราแล้ว แล้วถ้าพี่มีเวลาว่างพี่จะแวะไปหา))
“ ครับ ซองมินรักพี่นะฮะ ดูแลตัวเองด้วย ”
หลังจากวางสาย ซองมินก็เหลือบไปมองกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง รูปของบุคคลสี่คน ชายหญิงในรูปโอบกอดเด็กชายวัยรุ่นสองคนด้วยความรัก รอยยิ้มที่ส่งผ่านมาให้ มองทีไรก็ยังคงอบอุ่นอยู่เสมอ แน่นอนว่าเด็กสองคนในรูปนั่นจะเป็นใครไม่ได้นอกจากคังอินและซองมิน รูปสุดท้ายที่ทั้งสองถ่ายกับพ่อแม่ก่อนที่พวกท่านจะเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีที่แล้ว
เมื่อพ่อแม่เสีย คังอินก็เป็นคนคอยดูแลซองมินมาตลอด พอเรียนจบคังอินก็ยึดอาชีพนักเขียนและใช้อาชีพนี้หาเลี้ยงตัวเองและซองมินตลอดมา ตอนนี้ซองมินก็ใกล้จบแล้ว ผลการเรียนก็จัดอยู่ในเกณฑ์ดี จบมาก็คงจะหางานได้ไม่ยาก จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระของพี่หมีเสียที
ปล่อยให้ซองมินอยู่ในห้วงความคิดไม่นาน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ซองมินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่แผดเสียงดังลั่นขึ้นมา
“ ฮัลโหลคยูฮยอน ”
((ยังไม่นอนอีกเหรอฮะ นอนดึกเดี๋ยวหน้าโทรมนะ))
ซองมินอมยิ้ม ในเมื่อโดนกวนประสาทมาก็ต้องเอาคืนเสียหน่อย
“ นอนแล้ว นายโทรมากวนฉัน ”
((จริงเหรอ ผมโทรมาปลุกพี่หรือเปล่า))
“ เปล่าหรอก ฉันล้อเล่นน่ะ ยังไม่นอนหรอก ”
((แล้วนี่ทำอะไรอยู่ครับ ทำไมยังไม่นอนอีก))
“ รอโทรศัพท์นายอยู่ไง ”
ซองมินบอก แต่คนบอกคงไม่รู้ว่าประโยคที่ตัวเองพูดเมื่อกี้ ทำให้คนฟังยิ้มไม่หุบ นี่ถ้าซองมินอยู่ใกล้ๆคงโดนคยูฮยอนฟัดไปแล้ว โทษฐานพูดจาน่ารัก
((งั้นผมไม่กวนแล้ว พี่ไปนอนเถอะ ฝันดีนะครับ พี่ซองมินของผม))
“ ฝันดีเช่นกันนะ หมาป่าสุดหล่อของฉัน ”
หลังจากคุยเสร็จ ซองมินก็ปิดไฟก่อนจะเอนตัวลงนอน วันนี้เหนื่อยจริงๆแต่ก็สนุกมากเลย นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เที่ยวแบบปลดปล่อยแบบนี้ พอนึกไปถึงเพื่อนเที่ยวในวันนี้ ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ร่างเล็กนอนคิดนู้นนี่ไปมาก็นึกบางอย่างขึ้นได้
“ จริงสิ ลืมโทรหายัยซันนี่นี่นา ”
มือบางหยิบโทรศัพท์แล้วกดๆอยู่สักพักก็วางลง
“ โทษทีนะซันนี่ แต่ตอนนี้ฉันง่วงมากๆเลย ”
ที่แท้ซองมินก็ส่งข้อความไปบอกซันนี่ว่าจะโทรไปหาพรุ่งนี้ ใจจริงก็อยากโทรหาวันนี้หรอกนะ อยากจะรู้ว่าเพื่อนรักปฏิบัติภารกิจวันแรกเป็นอย่างไรบ้าง แต่ถ้าโทรตอนนี้ มีหวังได้หลับคาโทรศัพท์แน่ ซองมินอ้าปากหาวอีกครั้งก่อนจะพาตัวเองเข้าสู่นิทราอันสงบสุข
“ พี่ซองมินๆ ”
ร่างเล็กที่กำลังเดินขึ้นตึกคณะเรียนหันตามเสียงที่เรียกชื่อตน คนที่เรียกก็ไม่ใช่ใคร สุดที่รักของเค้านั่นเอง
“ หวัดดีคยูฮยอน ”
“ วันนี้พี่ซองมินไม่มีเรียนไม่ใช่หรือฮะ ”
คยูฮยอนเอ่ยทักอย่างแปลกใจ เท่าที่จำได้วันนี้กระต่ายน้อยของเค้าไม่มีเรียนนี่นา
“ อ๋อ ฉันมาปรึกษาอาจารย์อีทึกเรื่องโปรเจ็คท์ มีบางหัวข้อที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจน่ะ แล้วนายล่ะ รายงานเมื่อวานเป็นไงบ้าง ”
ซองมินตอบด้วยรอยยิ้ม ตากลมโตไล่มองคนตรงหน้าอย่างชื่นชม คยูฮยอนนี่หล่อจริงๆเลย
“ เรียบร้อยแล้วฮะ เมื่อวานได้กำลังใจดีเลยทำเสร็จเร็ว ”
คยูฮยอนมอง ‘กำลังใจ’ ที่ยืนหน้าแดงอยู่พลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้ คนน่ารักที่รู้ตัวว่าโดนแกล้งให้ได้อายรีบเบี่ยงประเด็นหาทางเอาตัวรอดทันที
“ คนบ้า ฉันไม่คุยกับนายแล้ว ไปดีกว่า ”
“ แล้วผมจะโทรหานะครับ ”
คยูฮยอนตะโกนไล่หลังคนน่ารักที่เดินหนีไปแล้ว เฮ้อ...แฟนใครไม่รู้ น่ารักจริงๆ
ส่วนกระต่ายน้อยขี้อายที่เดินหนีออกมาก็อมยิ้มไม่หุบ คนอะไรไม่รู้ ทำให้อายได้ตลอดเวลา ซองมินเดินคิดอะไรเพลินก็ต้องตกใจ เมื่อมีมือปริศนากระชากตัวเค้าเข้าไปที่ข้างเสาต้นใหญ่
“ นี่ฉันเองนะ ”
ทันทีที่ซองมินได้ยินเสียงคนที่ทำให้เค้าตกใจ ตากลมโตก็ถลึงใส่
“ ยัยบ้า ฉันตกใจหมดเลย ถ้าหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไง ”
“ ไม่ต้องมาโวยวายเลยนะ ทำไมเมื่อวานไม่โทรมายะ ”
ซันนี่ไม่สนใจสายตาตำหนิที่ส่งมา เธอเองก็โมโหเหมือนกันที่เมื่อวานซองมินไม่โทรมาตามนัด
“ ฉันก็ส่งข้อความไปบอกเธอแล้วไง แล้วฉันก็คิดว่าจะโทรหาเธออยู่นี่ไง”
“ นี่รู้มั๊ย ฉันนั่งแหกขี้ตารอนายตั้งนาน นอนดึกมันทำให้หน้าโทรมนะยะ นี่ถ้าตาฉันคล้ำเป็นหมีแพนด้าล่ะก็ฉันฆ่านายแน่ ”
ซันนี่บ่น เมื่อวานอุตส่าห์นั่งถ่างตารอโทรศัพท์แต่เจ้าเพื่อนตัวดีดันส่งข้อความมาบอกตอนดึกๆว่าจะไม่โทรมา เลยทำให้เธอหงุดหงิดเล็กน้อย
“ เอาเป็นว่าขอโทษแล้วกัน เอางี้ วันนี้ฉันเลิกเรียนตอนเที่ยง เดี๋ยวฉันเลี้ยงสปาเก็ตตี้ร้านโปรดเธอเป็นการไถ่โทษ โอเคมะ ”
“ อือ ก็ได้ แล้วเจอกัน อ้อ นายมาแค่คนเดียวพอนะ ”
ซันนี่สั่งแต่ซองมินงง
“ ทำไมอ่ะ ”
“ เอ้า ก็ฉันจะเล่าเรื่องเมื่อวานให้นายฟังยังไงล่ะ หรือถ้านายอยากให้คนอื่นรู้เรื่องแผนการณ์ของนายก็ตามใจนะ ”
ซันนี่ลอยหน้าลอยตาตอบ แผนลองใจนี้ซองมินคงไม่อยากให้ใครรู้แน่นอน
“ โอเค ฉันจะไปคนเดียว งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ ”
ซองมินพยักหน้าตอบรับแล้วโบกมือลาเพื่อนสาวที่เดินหันหลังจากไป แต่ซองมินคงไม่รู้หรอกว่าภาพการสนทนาของเค้ากับซันนี่ถูกใครบางคนบันทึกไว้ด้วยสองตาเรียบร้อยแล้ว
“ ผู้หญิงคนนั้น... ”
คยูฮยอนนั่นเอง เค้าวิ่งตามซองมินมาเพื่อจะเอาพายฟักทองร้านอร่อยที่แวะซื้อเมื่อเช้ามาให้ซองมิน ตอนแรกก็กะว่าจะเอาไปให้ซองมินที่หอพักตอนเรียนเสร็จ แต่พอมาเจอซองมินที่นี่ เค้าก็เปลี่ยนใจ อยากให้ซองมินได้กินของอร่อยเร็วๆ แต่พอมาเจอภาพที่ซองมินยืนคุยกับผู้หญิงประหลาดที่เค้าเจอเมื่อวาน ก็ทำให้เกิดคำถามมากมาย สงสัยคงต้องตามสืบซะแล้ว
TBC.
.........................................................................................................
หวัดดีค่ะ หลังจากหายไปนาน ยอมรับเลยค่ะว่าตอนแรกจะไม่แต่งต่อแล้ว เพราะรู้สึกเหมือนไม่มีคนอ่าน อ่านแล้วไม่เม้นต์ เลยทำให้ไรท์เตอร์คิดว่าฟิคคงไม่สนุก แล้วไรท์เตอร์ก็ต้องย้ายหอไปอยู่หอที่ไม่มีเน็ต เลยทำให้ลงฟิคลำบาก แต่พอมีโอกาสได้เล่นเน็ต เปิดดูหน้าฟิคของตัวเองก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้งค่ะ ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนนะคะ ที่ทำให้ไรท์เตอร์มีกำลังจะแต่งต่อ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
ปล.เม้นต์ขอกำลังใจให้ไรท์เตอร์หน่อยนะคะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น